Kto Ty jesteś

Kto Ty jesteś?
Polak mały.
Jaki znak Twój ? …
I tak każdy z nas odpowie Orzeł biały,
ale przecież oprócz niego znakiem
Polaka jest jeszcze hymn narodowy„Mazurek Dąbrowskiego„
i biało- czerwona flaga.
Patriotyzm to nie nakaz kochania władzy państwa
czy nawet okazywania jej szacunku,
ale patriotyzm to nakaz miłowania ojczyzny,
własnego narodu, języka i historii,
a ponadto rozumienie symboli narodowych
i oddawanie im należnego szacunku.
A więc przede wszystkim należy je dobrze poznać.
Historia Orła Białego
Najstarszy nasz symbol narodowy.
Jest znakiem herbowym sięgającym początków
państwa piastowskiego.
O historii orła przetrwała również legenda.
Podania mówią o Lechu, który
w miejscu, gdzie zobaczył orle gniazda
wybudował gród Gniezno.
Orzeł polski w zależności od historycznych i artystycznych upodobań zmieniał
swój kształt i znaczenie.
Ale zawsze wrastał w świadomość Polaków jako symbol siły męstwa, władzy
oraz majestatu Rzeczpospolitej.
Po raz pierwszy niezgrabny rysunek orła pojawił się
na denarach Bolesława Chrobrego z około 1000 roku.
.
O herbie państwa polskiego można mówić dopiero po koronacji Przemyśla II w
1295 roku. Od jego panowania biały (a właściwie srebrny) orzeł w koronie na
czerwonej tarczy staje się rzeczywistym herbem Polski jak tez dynastii
piastowskiej. Posługują się nim także Łokietek i Kazimierz Wielki jednocząc
państwo.
Po III rozbiorze Polski (1795) Orzeł Biały pozostawał w ukryciu lub na
emigracji.
Po upadku powstania listopadowego Orzeł Biały powracał na sztandary w czasie
powstania w 1848 r. i powstania styczniowego (1863-1864 r.).
Po wybuchu w 1914 roku I wojny światowej Orzeł Biały pojawił się we Francji
na sztandarach polskich żołnierzy.
Niemcy i Austriacy pozwolili na używanie znaku Orła na
okupowanych przez siebie terenach byłego Królestwa
Kongresowego. W 1917 roku na wyemitowanych banknotach
umieszczono wizerunek Orła, który można uznać za pierwsze
od kilkudziesięciu lat oficjalne użycie Orła jako godła
państwowego.
Po odzyskaniu niepodległości (w 1918 r.) próbowano wprowadzić wizerunek
Orła bez korony. Ostatecznie w 1919 roku przyjęto wzór Orła nawiązujący do
wizerunku sprzed rozbiorów.
W 1927 roku przyjęto nowy wzór herbu państwowego wg projektu
Zygmunta Kamińskiego.
Wraz z władzą komunistyczna w Polsce pojawił się orzeł bez korony.
Ostatecznie w PRL używano poprawianych rysunków orła Zygmunta
Kamińskiego - zawsze bez korony. Rząd Rzeczypospolitej na Uchodźctwie
oraz wszelkie ruchy niepodległościowe używały zawsze herbu z orłem w
koronie. Dlatego tez w 1989 roku przywrócono herb Polski przedstawiający
ukoronowanego Orla Białego wg wzoru przedwojennego (z niewielkimi
zmianami).
Nie jest związana z żadną osobą,
jedynie z terytorium, a od XIX wieku
z niektórymi stanowiskami, jak prezydent,
minister, admirał itp.
Pojecie flagi narodowej pojawia się
po raz pierwszy w XVI w Niderlandach podczas walki o niepodległość.
Znaczenie barwy biało-czerwonej urosło do wielkiej rangi podczas Powstania
Listopadowego, wówczas Sejm uchwałą z 7 lutego 1831 r. ustalił biel i
czerwień jako barwy narodowe.
Odtąd towarzyszyły one Polakom podczas zaborów, zrywów
rewolucyjnych, a także polskim odkrywcom i podróżnikom na
obczyźnie. Stały się zwiastunem wolności podczas I wojny światowej.
1 sierpnia 1919 roku Sejm Rzeczpospolitej uchwalił ustawę o godłach
i barwach narodowych potwierdzając dzisiejszy ich wygląd.
Ustawa z 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie
Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych mówi, że
flagą Polski jest prostokątny płat tkaniny o barwach Rzeczypospolitej
Polskiej, umieszczony na maszcie. Wg art. 6 ust. 2 Ustawy za flagę
Polski uważany jest również wariant z godłem Polski, umieszczonym
pośrodku białego pasa.
Barwy Rzeczypospolitej Polskiej stanowią składniki flagi państwowej
Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa stanowi, że barwami Rzeczypospolitej
Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych,
równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru
białego, a dolny koloru czerwonego.
Mazurek Dąbrowskiego
HENRYK DĄBROWSKI
JÓZEF WYBICKI
TWÓRCY HYMNU
Nasz hymn narodowy-„ Pieśń Legionów
Polskich we Włoszech”,
albo „Jeszcze Polska nie zginęła….”
Najpierw był żołnierską pieśnią patriotyczną ,
potem, w okresie zaborów i niewoli wysunął się na czoło
pieśni narodowych.
Rozgrzewał on Polaków do walki o wyzwolenie.
Aż do roku 1918, kiedy to Polska wróciła na mapę Europy.
Uznając znaczenie tej piosenki żołnierskiej w roku 1926
ogłoszono Pieśń Legionów Polskich oficjalnym
Hymnem Państwowym Rzeczypospolitej Polskiej.
Ważniejsze daty z historii Mazurka Dąbrowskiego
10-20 lipca 1797r. - Józef Wybicki układa w Reggio
Emilia” Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”
1798r. - Mazurek Dąbrowskiego dociera do kraju
rozpowszechniając się szczególnie w
Warszawie i Lwowie.
1850r. – W zaborze pruskim obowiązuje zakaz
publikowania i śpiewania pieśni patriotycznych,
w tym Mazurka Dąbrowskiego.
15X1926r. - Ministerstwo Spraw Wewnętrznych uznaje
Pieśń Legionów jako oficjalny hymn narodowy.
1928r.- Mazurek Dąbrowskiego został po raz pierwszy
odegrany na Igrzyskach olimpijskich w
Amsterdamie po zdobyciu przez Halinę
Konopacką złotego medalu w rzucie oszczepem.
1962r.- W Będominie w Szkole Podstawowej powstaje
Izba pamięci poświęcona twórcy hymnu.
17 VII 1978r.- Otwarto w Będominie Muzeum Hymnu narodowego
31 I 1980 r. - Sejm uchwala Ustawę o godle, barwach i hymnie
Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.
(na podstawie załącznika nr 4 do ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o
godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach
państwowych – Dz. U. z 2005 r. Nr 235, poz. 2000)
Jeszcze Polska nie zginęła,
Kiedy my żyjemy.
Co nam obca przemoc wzięła,
Szablą odbierzemy.
Marsz, marsz Dąbrowski,
Z ziemi włoskiej do Polski.
Za twoim przewodem
Złączym się z narodem.
Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę,
Będziem Polakami.
Dał nam przykład Bonaparte,
Jak zwyciężać mamy.
Marsz, marsz...
Jak Czarniecki do Poznania
Po szwedzkim zaborze,
Dla ojczyzny ratowania
Wrócim się przez morze.
Marsz, marsz...
Już tam ojciec do swej Basi
Mówi zapłakany —
Słuchaj jeno, pono nasi
Biją w tarabany.
Marsz, marsz...
Tekst według pisowni rękopisu Wybickiego:
J.S. Kopczewski, O naszym hymnie narodowym,
NK, Warszawa 1988
Jeszcze Polska nie umarła,
kiedy my żyjemy.
Co nam obca moc wydarła,
szablą odbijemy.
Marsz, marsz, Dąbrowski
do Polski z ziemi włoski
za Twoim przewodem
złączem się z narodem.
Jak Czarnecki do Poznania
wracał się przez morze
dla ojczyzny ratowania
po Szwedzkim rozbiorze.
Marsz, marsz, Dąbrowski...
Przejdziem Wisłę przejdziem Wartę
będziem Polakami
dał nam przykład Bonaparte
jak zwyciężać mamy.
Marsz, marsz, Dąbrowski...
Niemiec, Moskal nieosiędzie,
gdy jąwszy pałasza,
hasłem wszystkich zgoda będzie
jak ojczyzna nasza.
Marsz, marsz, Dąbrowski..
Już tam ojciec do swej Basi
mówi zapłakany:
"słuchaj jeno, pono nasi
biją w tarabany."
Marsz, marsz, Dąbrowski...
Na to wszystkich jedne głosy:
"Dosyć tej niewoli
mamy Racławickie Kosy,
Kościuszkę, Bóg pozwoli.
Bibliografia:
www.gifownik.pl
www.wikipedia.org