DYLETANCKA WYKŁADNIA PRZEPISÓW TENISA ZIEMNEGO DLA

„Dyletancka wykładnia przepisów tenisa ziemnego dla początkujących amatorów i meczy bez sędziego” ostatnia zmiana: 24.02.2013
„No dobrze, ale jaką metodą wybierzemy metodę głosowania?” Rejs 1970
──────────────────────────────────────────────────
dokument ze strony:
www.teniswregionie.pl
premiera: www.teniswregionie.pl 02.2013
ostatnia zmiana: 24.02.2013
DYLETANCKA WYKŁADNIA PRZEPISÓW TENISA ZIEMNEGO
DLA POCZĄTKUJĄCYCH AMATORÓW I MECZY BEZ SĘDZIEGO
A. Kowalewski
Wstęp. Dziesiątki lat bez spójnych przepisów dla meczy bez sędziego. Czy taka sytuacja nie hamuje lub nie psuje pośrednio rozwoju kultury
gry w tenisa ziemnego? Trzy fakty. 1. Na otwarciu większości amatorskich turniejów, ale także w rekreacyjnych spotkaniach, ogłasza się, że
mecze będą rozgrywane wg obowiązujących „Przepisów gry w tenisa” PZT. 2. „Przepisy gry w tenisa” PZT nie przewidują gry bez sędziego
głównego, czyli bez orzekającego o faktach, a jednocześnie zawierają niedomówienia i błędy. 3. „Przepisy gry w tenisa” są własnością ITF i
narodowe związki tenisowe nie mogą ich zmieniać. Pobudka. Nie ma w kraju ogólnodostępnej kompleksowej wykładni przepisów tenisa
ziemnego do nauki sędziowania lub do gry bez sędziego, czyli dla amatorskiej i rekreacyjnej gry. Wykładni, która miała by oficjalne
redakcyjne wsparcie kogoś kompetentnego. Jedyne przepisy po polsku dla meczy bez sędziów, to wyrywkowe nieoficjalne tłumaczenia
tekstów zagranicznych związków tenisowych (zwykle USTA). Marzenia. Może, kiedyś, jakiś prawdziwy sędzia tenisowy lub ich grono, sami
napiszą i udostępnią spójne teksty o tym, jak amatorzy mają sobie sędziować (paradoksalnie) bez sędziów. Poniższa wykładnia bazuje na
przepisach z 2012 sygnowanych logo „Kolegium Sędziów PZT”. Cytat z tych przepisów: "„Przepisy gry w tenisa” Polskiego Związku
Tenisowego są jedyną obowiązującą wykładnią przepisów gry w tenisa w Polsce."
Przykłady zdarzeń nie regulowanych szczegółowo przez przepisy PZT 2012
(znaczenie kolorów: decyzja bezpodstawna, spekulacja; decyzja oparta na rekreacyjnej praktyce; cytaty z oficjalnych przepisów PZT 2012; cytaty z innych przepisów)
▲
▼
„K O LE JNO ŚĆ Z DARZ EŃ”
1.
Brak faktów. W trakcie wymiany jeden z graczy podbija piłkę na ok. 15 m w górę. Obaj gracze, zajęci odzyskiwaniem równowagi po akcji, tracą ją z oczu.
 Piłka, ku zdziwieniu graczy, nie spada. DECYZJA: Unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu. BO: Nie można ustalić kolejności zdarzeń. Piłka była by w
polu, gdyby upadła na właściwe pole, ale nie wiadomo gdzie upadła i czego najpierw po drodze dotknęła (może nad polem gry porwał ją jakiś ptak albo trafił
pocisk snajpera amatora).
2.
Brak faktów. W trakcie wymiany jeden z graczy poślizguje się przy wykonaniu loba. Drugi z graczy upada potykając się o własną nogę, gdy piłka przelatuje
 mu nad głową. Obaj gracze nie widzą czy piłka wpadła w pole. DECYZJA: Unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu. BO: Nie można ustalić kolejności
zdarzeń. Sytuacja podobna do opisanej poprzednio.
3.
Fabryka faktów. W trakcie wymiany, gracz uderza piłkę tak daleko, że nikt nie widzi gdzie spadła, czy spadła i czego po drodze dotknęła. Uderzający mówi,
 że uderzenie mu nie wyszło, bo piłka była pęknięta, że skoro nie można znaleźć piłki, by ustalić fakty i kolejność zdarzeń, to należy zrobić powtórkę punktu.
DECYZJA: Piłki, które znikają lub upadają poza ogrodzeniem, należy uważać za piłki trafiające poza właściwe pole gry. Strata punktu dla gracza, który nie
trafił w pole gry przeciwnika. BO: Jeśli założyć, że piłka gdzieś spadła, to działa tu przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] c.
odbije piłkę będącą w grze w taki sposób, że trafi ona w ziemię lub jakikolwiek przedmiot poza właściwym polem gry (przed zetknięciem się z kortem);”.
DYSKUSJA: 1. Gracz, który stracił punkt, pyta: „A co z pękniętą piłką, nikt jej nie będzie szukał?”. 2. Czy woda jest przedmiotem?
4.
Nabicie ciała w podaniu. Debel. Podający gracz trafia piłką w ciało partnera, po czym piłka dotyka siatki i przelatuje na właściwe karo w polu gry
 przeciwników. DECYZJA: Para podająca traci punkt. BO: Istotna jest tu kolejność zdarzeń: najpierw było dotknięcie, później „net”. Gracz trafił partnera, a w
przypadku bezpośredniego dotknięcia piłką ciała należy wywołać stratę punktu dla dotykającego piłki. Mówi o tym przepis „24. Zawodnik przegrywa punkt,
jeżeli: […] i. piłka będąca w grze dotknie jego samego bądź czegokolwiek, co ma on na sobie lub trzyma, z wyjątkiem rakiety;”. Gdyby piłka trafiła któregoś z
przeciwników i po odbiciu od ciała dotknęła najpierw siatki a później właściwego dla podającego kara, to wtedy punkt dla pary podającej. Tu też nie był by
ważny fakt „niby netu”, bo najpierw był fakt „dotknięcie piłki”. DYSKUSJA: 1. Można też powołać się na przepis „24. Punkty przegrane […] Przypadek 7:
Podana piłka trafia w przeciwnika lub w grze podwójnej w partnera odbierającego, zanim dotknęła ziemi. Kto wygrywa punkt? Decyzja: Podający wygrywa
punkt, o ile nie zachodzi konieczność unieważnienia podania.”, ale w tym przykładzie pojawił się „niby net” i nie wiadomo, co jest ważniejsze: „trafienie
partnera przeciwnika” czy „unieważnienie podania”. 2. Zobacz dyskusję DETAL 24.i o zasadności użycia w przepisie „24.i” terminu „piłka w grze”.
5.
Nabicie rakiety w podaniu. Debel. Podający gracz trafia piłką w rakietę partnera, po czym piłka dotyka siatki i spada na właściwe dla podającego karo.
 DECYZJA: Para podająca traci punkt. BO: Istotna jest tu kolejność zdarzeń: najpierw było dotknięcie, później „net”. Najbliższy sytuacyjnie przepis „24.
Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] l. odbijając piłkę w grze podwójnej obaj partnerzy dotkną piłkę.”. Gdyby sytuacja dotyczyła odbierającego, czyli
gdyby to on lub jego partner dotknął piłkę rakietą, a piłka przed upadkiem na właściwe dla podającego karo dotknęła by siatki, wtedy para podająca wygrywa
punkt. Najbliższy sytuacyjnie przepis mówi „24. Punkty przegrane […] Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: [...] e. odbierający odbije piłkę zanim ta zetknie
się z kortem (przy podaniu); ”. DYSKUSJA: Zobacz dyskusję DETAL 24.i dotyczącą przepisu „24.i”.
6.
Piłka zapasowa i siatka. Piłka wypada z kieszeni gracza i uderza drugą leżącą na korcie. Jedna z piłek dotyka siatki - nie wiadomo która. DECYZJA:
 Powtórka punktu i ostrzeżenie, że przy następnej takiej sytuacji gracz straci punkt. Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne piłki. BO: Na
podstawie ilości nieoficjalnych przepisów, że w przypadku wypadnięcia piłki z kieszeni należy wywołać powtórzenie punktu. Najbliższy sytuacyjnie przepis:
„25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.”.
7.
Przekroczenie siatki. Jeden z graczy, po dozwolonym przepisami uderzeniu piłki nad polem przeciwnika, uderza piłkę tak, że przechodzi ona przez dziurę
 pod siatką i odbija się od jego pola. DECYZJA: Strata punktu. BO: Piłka miała dotknąć pola przeciwnika.
8.
Przekroczenie siatki. Jeden z graczy, po dozwolonym przepisami uderzeniu piłki nad polem przeciwnika, uderza piłkę tak, że dotyka ona pola przeciwnika,
 przechodzi przez dziurę pod siatką i przelatuje na pole uderzającego. DECYZJA: Punkt dla uderzającego. BO: Przeciwnik miał odbić piłkę, po tym jak odbiła
się od jego pola.
9.
Zaniechanie odbicia. Gracz „A” nie uderza piłki, która odbiła się na jego polu, wróciła ponad siatką i dotknęła pola gracza „B”. DECYZJA: Punkt dla gracza
 „B”. BO: Gracz „A” nie uderzył prawidłowej piłki nim ta zrobiła drugiego kozła. Drugi kozioł mógł wypaść gdziekolwiek, nawet poza polem gracza „B”.
Taka jest praktyka na oficjalnych turniejach. DYSKUSJA: Przepis „25.b” rozstrzyga o poprawności ewentualnego uderzenia przez gracza „A” a nie o
obowiązku wykonania przez niego uderzenia. W tej decyzji chodzi o to, kto pierwszy zaniedbał uderzyć piłkę na swoją szkodę. Można by było się powołać na
przepis „24.b”, to on miał pewnie tą sytuację regulować, ale jak opisano w dyskusji DETAL 24.b, nie ma on praktycznej logiki.
10.

11.

▲
▼
12.

13.

Zaniechanie odbicia. Gracz „A” uderza piłkę. Piłka odbija się bez dotykania nawierzchni od drugiej - leżącej poza właściwym polem gry, po czym robi kozła
na właściwym polu i uderza ją gracz „B” na którego wypada kolej uderzenia. DECYZJA: Gracz „A” traci punkt. Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z
kortu zbędne piłki. BO: Leżąca poza polem gry piłka miała już status stałego urządzenia kortu. DYSKUSJA: Najbliższy sytuacyjnie przepis: „25. Prawidłowe
odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest kontynuowana, chyba że
nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.”. Cytowany „Przypadek 2” jest
nieprecyzyjny, zobacz dyskusję DETAL 25.P2. Więcej o piłkach na korcie w dyskusji PIŁKI NA KORCIE.
Zaniechanie odbicia. Gracz „A” uderza piłkę. Piłka odbija się od właściwego pola gry, po czym, z powodu dużej rotacji, wraca nad siatką i dotyka ciała lub
rakiety gracza „A”. DECYZJA: Punkt dla przeciwnika. BO: Gracz „A” dotknął piłki będącej jeszcze w grze lub odbił piłkę rakietą zamiast przeciwnika.
Gdyby gracz „A” i jego przeciwnik nie dotknął piłki, wtedy punkt dla gracza „A".
„LICZ EN IE”
Bez przewag. Turniej w systemie „No-Ad”, czyli „bez przewag”. Na otwarciu turnieju ustalono, że sety, jeśli zajdzie taka potrzeba, będą rozstrzygane w
tajbreku. Czy w systemie „bez przewag”, taki tajbrek gra się do dwóch punktów przewagi, czy bezwzględnie „bez przewag”? DECYZJA: Jeśli na początku
meczu lub turnieju nikt tego nie ustalał, np. regulamin, zwykle tajbrek gra się według ogólnych zasad, czyli w tym przypadku w systemie „bez przewag”. Po
zaistnieniu różnicy zdań, należy utrzymać zasadę wg której rozgrywano poprzednie punkty. BO: Nie ma jednoznacznego zdania, że system „No-Ad” dotyczy
lub nie dotyczy tajbreków. Należy przyjąć, że dotyczy, że to zwykły gem lub set, tylko z innym sposobem liczenia. Uzasadnienie do sytuacji przy różnicy
zdań, zobacz w następnym przykładzie. DYSKUSJA: 1. Z jednej strony jest przepis „5. Rozstrzygnięcie gema […] b. Tie-break […] Zawodnik (para), który
pierwszy wygra siedem punktów, wygrywa gema i seta, z tym, że musi osiągnąć nad przeciwnikiem przewagę przynajmniej dwóch punktów.” i „Załącznik IV
[…] Rozstrzygnięcie seta […] Decydujący tie-break może być grany zamiast decydującego (trzeciego lub piątego) seta. Zawodnik, który pierwszy wygra
siedem punktów przy dwóch punktach przewagi, wygrywa tego seta i mecz.”. Z drugiej strony jest przepis dla meczy w systemie „z przewagami” „Załącznik
IV Rozstrzygnięcie gema System „No-Ad” [...] gdy obaj zawodnicy wygrają po trzy punkty i wynik [...] brzmi „równowaga”. W tym momencie rozgrywany
jest decydujący punkt, przy czym odbierający wybiera połowę kortu, prawą czy lewą, na której chce odbierać podanie.”. 2. Jeden z graczy uważa, że w
przypadku rozgrywania tajbreka jako decydującego trzeciego seta, nie można nazywać tego tajbreka polską nazwą „13. gem”.
Bez przewag. Turniej w systemie „No-Ad”, czyli „bez przewag”. Zawodnicy przez pomyłkę zaczęli grać w systemie z przewagami. Podający ma trzeci raz
przewagę, przypomina sobie, że gra miała się toczyć „bez przewag”. Uważa, że przy obecnej przewadze wygrał cały gem. DECYZJA: Ma kontynuować grę
na przyjętych omyłkowo zasadach (z przewagami). Od następnego gemu gra rozpocznie się wg właściwych reguł. BO: Na zasadzie analogii względem
przykładu z przepisu „27. Korygowanie błędów [...] i. jeżeli przy stanie po sześć [w tym przypadku równowadze] rozpoczęto rozgrywanie seta do przewagi
dwóch gemów [dwóch punktów], chociaż wcześniej ustalono, że ma być rozgrywany tie-break [gra bez przewag], pomyłkę należy skorygować niezwłocznie, o
ile rozegrano tylko jeden punkt [to pierwsza równowaga]; natomiast jeżeli stwierdzono pomyłkę po rozpoczęciu drugiego punktu [już w następnej
równowadze], musi być rozegrany set [gem] do przewagi dwóch gemów [dwóch punktów]”.
Brak zmiany stron kortu. Przed drugim podaniem, zawodnicy przypominają sobie, że zapomnieli zmienić strony kortu po ostatnim gemie. Aktualny wynik
gemu wynosi 30:15. Czy zawodnicy mogą natychmiast zmienić strony na prawidłowe? DECYZJA: Tak, mogą, a nawet powinni to zrobić, właśnie przed
∆ wykonaniem dowolnego podania, a najlepiej pierwszego. Po zmianie stron, wynik zostaje bez zmian, czyli 30:15, a podający wykonuje pierwsze podanie.
Jeśli któryś zawodnik zauważy pomyłkę w trakcie wymiany, należy zaczekać do jej rozstrzygnięcia. BO: Przepis „27.b” nakazuje zrobić zmianę
„natychmiast”, nie wspomina nic o wykryciu pomyłki przed drugim podaniem i w czasie gry. Według ogólnych zasad, taka długa przerwa i czynności
związane ze zmianą stron „zakłócą rytm podania”, a po takim zakłóceniu powtarza się rozgrywkę punktu od pierwszego podania. Cytat przepisu: „27.
Korygowanie błędów W przypadku stwierdzenia jakiegokolwiek błędu dotyczącego przepisów gry w tenisa obowiązuje zasada, że wszystkie rozegrane
uprzednio punkty są zaliczone. Stwierdzone błędy należy skorygować w następujący sposób: […] b. jeżeli zawodnicy znajdują się po niewłaściwych stronach
kortu pomyłkę tę należy natychmiast skorygować i podający powinien podawać z właściwej, czyli zgodnej z wynikiem strony kortu; zasada ta dotyczy gema
normalnego i gry tie-break;”. DYSKUSJA: 1. Odbierający uważa, że przepis „27.b” - w tym kształcie jaki ma - faworyzuje podającego przez ograniczenie
regulacji tylko do słowa „natychmiast”, bo podający wiedzący już, że jest pomyłka, może ogłosić ją dopiero po pierwszym nieudanym serwie, serwie który
będzie musiał być powtórzony po zmianie stron - ze względu na wywołane przez podającego „zakłócenia rytmu podania”. W związku z tym odbierający
uważa, że zmiana stron powinna się odbywać tylko przed pierwszym podaniem, czyli nie „natychmiast” (uwaga: interpretacja odbierającego może być
poprawna!). 2. Któryś z graczy uważa, że słowo „natychmiast” jest ważne i należy nawet zatrzymać wymianę, a po zmianie stron kortu - powtórzyć
rozgrywkę. 3. Odbierający uważa, że po zmianie stron kortu przed drugim podaniem, podający powinien wykonywać tylko drugie podanie. 4. Problem
poprawiania strony kortu przed drugim podaniem, być może miał regulować przepis „27.d”, ale ten przepis jest niejasny. Cytat: „27. Korygowanie błędów
[…] d. W grze pojedynczej złe podanie, wykonane przed stwierdzeniem pomyłki, nie liczy się, natomiast jeżeli w grze podwójnej jeden z partnerów wykona
podanie poza kolejnością, złe podanie wykonane przed stwierdzeniem pomyłki zostaje zaliczone;”. Zobacz dyskusję DETAL 27.d/f.
14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

▲
▼
22.

23.

24.

25.

26.

27.

Licznik ostrzeżeń. Po ostrzeżeniu gracza, następne przewinienie jest karane punktem - to jasne, ale czy jedno ostrzeżenie wystarczy na całą grę? DECYZJA:
W każdym nowym secie zeruje się przewinienia i trzeba wywoływać ostrzeżenie ponownie, by ukarać kogoś punktem za np. zgubienie piłki z kieszeni.
Należy pamiętać, że przy skrajnym przewinieniu sędzia może zarządzić natychmiastową dyskwalifikację zawodnika. DYSKUSJA: 1. Niektóre nieoficjalne
przepisy wspominają, że w jednym secie piłka może tylko raz wypaść z kieszeni bez straty punktu. Pośrednio wynika z tego, że jest jakiś licznik przewinień i
jest on zerowany w nowym secie. Najprościej założyć, że owy licznik jest ogólny i nie rozdrabnia się na różne rodzaje przewinień. 2. W „Kodeksie
postępowania zawodnika” także nic o tym nie ma.
Licznik ostrzeżeń. Gracz dostał już ostrzeżenie za gubienie przedmiotów z kieszeni. Czy można gracza ukarać od razu stratą punktu, jeśli swym
zachowaniem narusza jakiś inny przepis o zachowaniu gracza na korcie, np. wykonuje serwy nie patrząc na gotowość odbierającego? DECYZJA: Tak, jeśli
gracz rzeczywiście narusza jakikolwiek przepis lub zachowuje się niesportowo. BO: Nie ma osobnych liczników ostrzeżeń dla każdej kategorii przewinień,
np. jeden dla gubionych przedmiotów, drugi za przekraczanie czasu, trzeci za przeklinanie, itd. DYSKUSJA: 1. W rekreacyjnej grze bez sędziego, karanie
przeciwnika stratą punktu za złe zachowanie jest nierealne. Dobiera się po prostu partnerów, których zachowanie albo styl gry potrafi się tolerować. W
amatorskich turniejach można się zwrócić do prowadzącego turniej o nadzorowanie przebiegu gry. W sytuacji braku sędziego głównego, to on powinien
pełnić rolę sędziego naczelnego i mieć prawo, nawet, do dyskwalifikacji niesfornego gracza. Należy pamiętać, że jedna osoba prowadząca amatorski turniej
może mieć wiele innych obowiązków związanych z jego prowadzeniem, dlatego prowadzący turniej może zastrzec, że ograniczy nadzór gry tylko do kwestii
w której został o to poproszony, np. do ogłaszania „błędu stóp” lub „niesportowego zachowania”. (…) 2. Gracz ukarany stratą gema protestuje, twierdzi, że
nie ma jasnych reguł dotyczących tego, przy jakich przewinieniach należy stosować narastający system kar, a przy jakich nienarastający.
Notacja wyników meczy. W jaki sposób zapisywać wyniki zakończonych meczy, żeby uniknąć nieporozumień? DECYZJA: Po zakończeniu meczu, polska
prasa sportowa prowadzi taką notację „od strony zwycięzcy”, czyli wg szablonu: a. pierwsze nazwisko (czyli z lewej), to nazwisko zwycięzcy meczu; b.
nazwiska zawodników rozdziela się myślnikiem; c. punkty i stosunek gemów obu zawodników rozdziela się dwukropkiem; d. wyniki setów rozdziela się
przecinkiem; e. wynik z lewej strony dwukropka dotyczy zawodnika wymienionego po lewej stronie myślnika, wynik z prawej strony dwukropka dotyczy
zawodnika podanego z prawej strony myślnika; f. wynik 6:7 lub 7:6 oznacza rozstrzygnięcie seta w tajbreku; g. liczby w nawiasach, po prawej stronie wyniku
np. 6:7(4) lub 7:6(8), dotyczą wyniku w punktach z jakim zakończył grę gracz, który przegrał tajbreka; niekiedy, zamiast wyniku 6:7 lub 7:6, podaje się w
nawiasach tylko wynik punktowy tajbreka, np. (9:7); h. gdy zawodnik zrezygnuje z dalszej gry przez np. kontuzję, wtedy zapisuje się ostatni (czyli aktualny)
wynik w gemach dodając na końcu wyniku wyraz „krecz”; i. jeśli zawodnik nie przystąpi do meczu, pisze się zamiast wyniku tylko „w/o”. Przykład1: Adam
Nowak - Artur Bogacki 5:7, (13:11), 6:7(18), 7:6(3), 1:4 krecz. Komentarz: A. Nowak wygrał z A. Bogackim 5 setowy mecz, bo jego nazwisko jest podane
jako pierwsze. Pierwszy set wygrał A. Bogacki przewagą dwóch gemów. Drugi set wygrał w tajbreku A. Nowak wynikiem końcowym (13:11), co można też
zapisać 7:6(11). Trzeci set wygrał w tajbreku A. Bogacki wynikiem (20:18). Jak widać, było tu dużo walki „na przewagi”. Czwarty set wygrał w tajbreku A.
Nowak wynikiem końcowym tajbreka (7:3). W piątym secie, wg zapisu, któryś z graczy zrezygnował z dalszej gry z powodu kontuzji. Skoro na początku A.
Nowak jest wymieniony jako zwycięzca, to można się domyślić, że skreczował A. Bogacki, mimo tego, że w gemach prowadził już 4:1. DYSKUSJA:
Przepisy PZT nie są spójne i jednoznaczne. Pomijając punktację meczy zakończonych kontuzją lub walkowerem zawodnika (to kwestia regulaminu turnieju),
w „Regulaminie turniejów PZT 2011” podaje się dwa różne sposoby zapisu, których prawie się już nie spotyka, cytat przepisu: „VI.1. Klasyfikacja
turniejowa […] 14.b/ [...] UWAGA 1: jeżeli jakikolwiek mecz został przerwany i niedokończony z powodu kontuzji itp., zapisany zostanie wynik skończony,
np. zawodnik A prowadzi z zawodnikiem B 6-3 2-0 gdy zawodnik A doznaje kontuzji i nie jest w stanie dokończyć meczu; wynik zapisuje się jako 3-6 6-2 6-0
dla zawodnika B; UWAGA 2: w przypadku, kiedy zawodnik(cy) nie może kontynuować gry w grupach, jego nierozegrane mecze zalicza się jako walkowery
(6/0,6/0) dla przeciwnika.”.
Obrócenie wyniku. Podający obraca wynik z 30:40 na 40:30. Odbierający nie zauważa błędu. Punkt zostaje rozegrany na korzyść podającego. Gracze
przechodzą już zmieniać strony kortu, kiedy były odbierający przypomina sobie, że miał przewagę jednego punktu i że podający źle liczy punktację.
DECYZJA: Jeśli gracze nie zaczęli rozgrywać nowego gema, czyli nie wykonano pierwszego podania (net się nie liczy), mogą poprawić wyniki na 40:40 i
kontynuować przerwany gem. Jeśli wykonano już pierwsze podanie nowego gema (net się nie liczy), wtedy należy utrzymać ważność rozegranego
poprzednio punktu, czyli zwycięski gem dla gracza, który się pomylił. BO: Odbierający powinien na bieżąco weryfikować błędy w liczeniu, tak samo jak
natychmiast wywoływać auty. Nie wywołuje się autu sprzed 4 uderzeń po rozegraniu punktu. Najbliższy przepis: „27. Korygowanie błędów W przypadku
stwierdzenia jakiegokolwiek błędu dotyczącego przepisów gry w tenisa obowiązuje zasada, że wszystkie rozegrane uprzednio punkty są zaliczone.”
DYSKUSJA: Gdzieś musi być postawiona granica, po przejściu której nie poprawia się już wyników. W tym dokumencie i wykładni, dla takiej sytuacji
ustawiono ją na momencie wykonania pierwszego podania w nowym gemie lub secie. Wszelkie poprawki po wykonaniu podania w nowym gemie lub secie,
gracze ustalają już w ramach wzajemnej nieprzepisowej uczciwości.
Obrócenie wyniku. Podający obraca wynik z 15:30 na 30:15. Odbierający zauważa błąd w czasie wymiany i przerywa grę. Gracze zgadzają się, że
rzeczywiście zaszła pomyłka przy liczeniu. Co należy teraz zrobić? DECYZJA: Przerywający grę gracz traci punkt. Po przywróceniu prawidłowego wyniku
na 15:30, należy dodać podającemu punkt z przerwanej rozgrywki, czyli ogłosić 30:30. BO: Gracz może poprawiać źle liczony wynik do czasu rozpoczęcia
nowego gema lub seta, na takie poprawki jest czas przed albo po rozegraniu punktu. Jeśli gracz nie zgłosi poprawki do liczenia wyniku przed wykonaniem
podania (nety się nie liczą) w nowym gemie lub secie, wtedy wynik uznaje się za ważny i nie można go już poprawiać. Najbliższy przepis „27. Korygowanie
błędów W przypadku stwierdzenia jakiegokolwiek błędu dotyczącego przepisów gry w tenisa obowiązuje zasada, że wszystkie rozegrane uprzednio punkty są
zaliczone.” DYSKUSJA: 1. To prawie tak jak na oficjalnym meczu, jeśli któryś z graczy przerwie grę, bo zauważy na tablicy punktacji błędny wynik. 2.
Gdzieś musi być postawiona granica, po przejściu której nie poprawia się już wyników. W tym dokumencie i wykładni, dla takiej sytuacji ustawiono ją na
momencie wykonania podania w nowym gemie lub secie (nety się nie liczą). Wszelkie poprawki po wykonaniu podania w nowym gemie lub secie, gracze
ustalają już w ramach wzajemnej nieprzepisowej uczciwości.
Układ po tie-breaku. Którą stronę kortu gracze mają zajmować po 13. gemie i kto powinien po nim podawać? DECYZJA: Po tie-breaku gracze zajmują
strony kortu przeciwne do tych z początku tie-breaka. BO: Na podstawie nieoficjalnych przepisów, cały 13. gem traktuje się jako jeden gem, bez względu na
wynik i ilość zmian stron kortu. O zmianie stron kortu mówi przepis „10. Zmiana stron kortu Zawodnicy muszą zamieniać się stronami kortu po pierwszym,
trzecim i każdym następnym nieparzystym gemie w każdym secie oraz po zakończeniu seta, chyba że suma gemów w zakończonym secie jest parzysta, w
którym to przypadku zmiana stron musi nastąpić po zakończeniu pierwszego gema następnego seta.” Skoro 13. gem, jest z samej nazwy gemem
nieparzystym, to należy zrobić zmianę stron. Skoro cały 13. gem to jeden gem, to w następnym podaje ten, kto rozpoczynał gem poprzedzający 13. gema,
czyli odbierający na początku tie-breaka. DYSKUSJA: Elementarne pytanie po skończeniu 13. gema, a nie ma go w oficjalnych przepisach.
Uraz faworyta. Finał turnieju. Gracz wygrywający 6:1 5:0 zostaje zraniony przez zwierzę (np. owada, kibica). DECYZJA: Jeśli meczu nie można
kontynuować po przerwie na pomoc medyczną, zraniony przegrywa spotkanie. BO: Przepisy są tu niekonkretne. Więcej można znaleźć w „Kodeksie
postępowania zawodnika” PZT 2011, cytat: „3.8. Nieuzasadnione przerwy […] Jednak, jeśli naruszenie przepisów wiąże się z odmową dokończenia meczu,
naturalną utratą sprawności fizycznej lub kontuzją, po wezwaniu do kontynuowania gry, sędzia główny nakłada kolejne kary zgodnie z narastającym
systemem kar.”.
„ PO DAN I E”
101 netów. Przy jednym podaniu piłka czwarty raz dotyka siatki zanim dotknie właściwego kara. DECYZJA: Nie ma limitu tzw. netów. Podczas jednego
podania można zrobić ich np 100, bez straty punktu. DYSKUSJA: Elementarny sytuacja, a brak przepisu. Spory o niego mają tylko początkujący lub dzieci.
101 netów. Przy podaniu, piłka dotyka siatki (jak przy necie) a następnie, przed odbiciem od ziemi, ciała odbierającego lub jego partnera. DECYZJA:
Unieważnienie podania, czyli powtórzenie podania. BO: W przepisach się tego nie promuje, ale w tenisie, obok właściwego pola gry, celem może być też
ciało i sprzęt przeciwnika. Tutaj gracz, być może rozmyślnie, celował w ciało przeciwnika a nie w karo. Niestety(?), piłka trafiła najpierw w siatkę i może
teraz próbować trafić jeszcze raz. Jeśli podający trafi bezpośrednio w ciało przeciwnika, wtedy wygrywa punkt. Takich netów może być teoretycznie nawet
100. Najbliższy sytuacyjnie przepis „24. […] Przypadek 7: Podana piłka trafia w przeciwnika lub w grze podwójnej w partnera odbierającego, zanim
dotknęła ziemi. Kto wygrywa punkt? Decyzja: Podający wygrywa punkt, o ile nie zachodzi konieczność unieważnienia podania.”. Przypomnienie:
„unieważnienie podania” to nie tylko „net”, można je wywołać np. przez wykonanie podania „gdy odbierający nie był przygotowany”. DYSKUSJA: Ciągłe
celowanie w ciało przeciwnika nie jest sportowym zachowaniem.
101 netów. Przy podaniu piłka dotyka siatki (jak przy necie) a następnie, przed odbiciem od ziemi, rakiety odbierającego lub jego partnera. DECYZJA:
Unieważnienie podania, czyli powtórzenie podania. BO: W przepisach się tego nie promuje, ale w tenisie, obok właściwego pola gry, celem może być też
ciało i sprzęt przeciwnika. Tutaj gracz, być może rozmyślnie, celował w rakietę przeciwnika a nie w karo. Niestety(?), piłka trafiła najpierw w siatkę i może
teraz próbować trafić jeszcze raz. Jeśli podający trafi bezpośrednio w rakietę przeciwnika, wtedy wygrywa punkt na podstawie przepisu „24. Punkty
przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli:[…] e. odbierający odbije piłkę zanim ta zetknie się z kortem (przy podaniu);”. Przepis nie mówi o netach ani
partnerach odbierającego, mimo podkreślenia, że dotyczy podań. Takich netów może być teoretycznie nawet 100. DYSKUSJA: Jeden z graczy uważa, że
przepis „24.e” wprowadza w błąd graczy czytających go wprost i że w przepisie „22. Unieważnienie podania („let”)” powinno się dodać na końcu słowa:
„Podanie jest nieważne, jeżeli: a. podana piłka dotknie siatki, paska lub taśmy, a następnie upadnie na właściwe pole podania lub dotknie ciała przeciwnika
albo jego rakiety;” Natomiast drugi z graczy uważa, że przepis „24.e” należy interpretować bez szukania spójności z innymi przepisami, czyli „odbierający”
traci natychmiast punkt.
Brak gotowości. Brak sędziego głównego. Przy podaniu odbierający daje znak braku gotowości, gdy podający narzucił już piłkę do uderzenia. Podający
uderza i trafia na aut. DECYZJA: Decyzja podającego: unieważnienie podania, czyli powtórka podania. BO: Podający robi uprzejmość odbierającemu. Jest
przepis „22. Unieważnienie podania („let”) Podanie jest nieważne, jeżeli: […] b. podanie zostanie wykonane, gdy odbierający nie był przygotowany.”. Jest
też przepis „21. Kiedy można podawać i odbierać”, cytat w poprzednim przykładzie. DYSKUSJA: Przepis „21.” jest niejasny. Przepis „22.b” przechyla szalę
na stronę unieważnienia. Przepis z „Kodeks postępowania zawodnika 3.8. Nieuzasadnione przerwy […] Odbierający powinien dostosować się do tempa
podającego i musi być gotowy do odbioru, kiedy podający jest gotowy do serwisu. Przekroczenie niniejszego przepisu [dotyczącego nieuzasadnionych przerw]
karane jest zgodnie z nienarastającym systemem kar. Pierwsze naruszenie przepisu karane jest ostrzeżeniem, każde kolejne karą punktu.” znowu przywraca
równowagę między decyzją o „unieważnieniu” a „przeszkadzaniu”. Przy braku sędziego, podający ma trzy wyjścia: a. ostrzec odbierającego zgodnie z
„Kodeksem postępowania zawodnika”, że przy następnym znaku nieprzygotowania po narzuceniu piłki do uderzenia, będzie się zaliczać sobie punkt
niezależnie od skutku podania (czy to błąd, czy net); b. powtórzyć podanie i znosić zachowanie przeciwnika; c. przestać grać (…)
Brak gotowości i czas. Przy podaniu odbierający daje trzeci raz znak braku gotowości. Czy dla podającego stoper limitu czasu na wykonanie podania (20
sek) tyka dalej? DECYZJA: Trzeci sygnał braku gotowości w podaniu można uznać za przeszkadzanie podającemu i niesportowe zachowanie. Przepisy nie
mówią, czy przy braku gotowości odbierającego zatrzymuje się stoper mierzący czas podającemu na wykonanie podania. Podający może zignorować znak
braku gotowości odbierającego i wykonać podanie na szkodę odbierającego. BO: To podający robi uprzejmość odbierającemu pozwalając mu coś poprawić.
Jeśli nie ma wzajemności ze strony odbierającego, że podający przekroczył czas lub podającemu wydaje się, że odbierający umyślnie mu przeszkadza,
podający może zacząć ignorować znaki gotowości odbierającego, na szkodę odbierającego (patrz ostatnie zdanie przepisu „21.”). Przepis „21. Kiedy można
podawać i odbierać Podający nie może wykonać uderzenia dopóki odbierający nie jest przygotowany. Jednakże odbierający powinien przystosować się do
rozsądnego tempa podającego – powinien być gotowy w rozsądnym czasie do odebrania, kiedy podający jest gotowy do wykonania podania. Odbierający,
który usiłował odebrać podanie, musi być uznany za przygotowanego. Jeżeli natomiast odbierający sygnalizował, że jest nieprzygotowany, a podanie zostało
wykonane, nie może być ono uznane za złe.” DYSKUSJA: Elementarna sytuacja a nie ma jasnego przepisu lub przykładu. Przepis „21.” bez przykładów jest
niejasny, bo z jednej strony mówi, że podający nie może wykonać podania bez gotowości odbierającego, a z drugiej, że może. Do tego, ostatnie zdanie
przepisu „21.” można rozumieć na dwa sposoby: a. „podanie nie może być uznane za złe”, czyli musi być uznane za dobre, chyba że podający wykonał złe
podanie, wtedy unieważnienie i powtórka podania; b. „podanie nie może być uznane za złe”, czyli musi być uznane za dobre, nawet jeżeli podający wykonał
złe podanie, w takim przypadku punkt dla podającego. Podczas gry przyjmuje się, że znakiem gotowości odbierającego, jest przyjęcie przez niego tzw
„pozycji gotowości”, czyli zajęcie przez niego jakiejś nieruchomej pozycji frontem do siatki i nawiązanie z nim chwilowego kontaktu wzrokowego tuż przed
wykonaniem podania. W meczach z udziałem sędziego, każdy sędzia subiektywnie ocenia, czy odbierający nie przekracza zasad sportowego zachowania. W
meczach rekreacyjnych bez sędziego podający też powinien to robić, ale gdy przeciwnik przekracza te zasady, kar się raczej nie wywołuje, bo naraża to na
sprzeczki, a one psują z kolei przyjemność z gry. Zostaje tylko zła o kimś pamięć i opinia.
Dziwne serwy. Podający serwuje piłkę uderzając rakietą spomiędzy nóg. Czy to prawidłowe podanie? DECYZJA: Tak, o ile piłka trafi we właściwe karo.
BO: Jest to wariant wykonania podania dołem. Podania dołem są rzadko wykonywane, ale zdarzają się nawet na największych turniejach. DYSKUSJA: 1.
Można serwować na różne dziwne sposoby, np. zza pleców. O tym czy przyczynia się to do lepszej gry podającego, musi zdecydować sam podający. 2. Jeden
z graczy cytuje przepis „16. Podanie […] Następnie wyrzuca piłkę [podający] w dowolnym kierunku i zanim piłka zetknie się z ziemią, uderza ją rakietą.” i
twierdzi, że nie można wyrzucić piłki ku ziemi (odbijać piłkę dołem), że wyrzucenie zawsze oznacza podrzut.
Obca piłka. Przed wykonaniem drugiego podania na kort wtacza się piłka z innego kortu. Gracz ją usuwa. Które podanie ma wykonać, pierwsze czy drugie?
● DECYZJA: Podający lub odbierający idąc usunąć obcą piłkę powinien ogłosić przeszkodę w postaci piłki z innego kortu. Przy wywołaniu przeszkody w
postaci obcej piłki powtarza się cały punkt, nigdy pojedyncze podanie, czyli podający będzie mógł wykonać ponownie pierwsze podanie. BO: Piłka z innego
kortu wchodząc w przestrzeń pola gry, stała się potencjalną przeszkodą, a przy dotknięciu pola gry, każdy z graczy może wywołać taką przeszkodę bez
względu na to, jak piłka była daleko od któregokolwiek z nich. Jeśli na tą piłkę ktoś czeka lub o nią pyta, uprzejmie będzie uszanować jego czas i zwrócić mu
ją od razu. Nie powinno się wywoływać przeszkody w postaci piłki z innego kortu przed serwem, jeśli piłka przetoczyła się szybko przez pole gry poza jego
granice albo usunięcie piłki nie zakłóciło rytmu podania. DYSKUSJA: 1. Podający z jednej strony traci koncentrację, z drugiej zyskuje dodatkowy serw. 2.
Gracze mogą zignorować fakt pojawienia się obcej piłki w polu gry, by zająć się nią dopiero po rozegraniu punktu. 2. Co to znaczy szybko, czy to 1/100
sekundy, czy 5 sekund? Odbierający może twierdzić, że usunął obcą piłkę szybko, a podający, że za wolno, bo zakłóciło to rytm jego podania (...)
28.
Prawo wywołania „błędu”. Brak sędziego głównego. Czy podający może ogłaszać swoje błędy w podaniach po stronie gry przeciwnika, jeśli w grze bez
sędziów, każdy z graczy sędziuje po swojej stronie w sprawach piłki dotykającej kortu? DECYZJA: Nie, w pierwszym podaniu. Tak, w drugim podaniu. BO:
∆ Taką procedurę można znaleźć w wielu nieoficjalnych przepisach. DYSKUSJA: Można spotkać podających, którym, przy swoim pierwszym podaniu, myli
się prawo do wywołania błędu z prawem do wywołania netu. Według nieoficjalnych przepisów, każdy z graczy może wywołać net. W praktyce, podający
wywołujący własne pierwsze błędne podanie robi to na własną szkodę i mało kto próbuje go na siłę uszczęśliwiać, mówiąc mu, że wygrał punkt lub był net.
29.

Prawo wywołania „netu”. Brak sędziego głównego. Czy podający może ogłaszać swoje nety, jeśli w grze bez sędziów, każdy z graczy sędziuje po swojej
stronie w sprawach piłki dotykającej kortu? DECYZJA: Tak, każdy z graczy może ogłaszać net, także z własnego podania. BO: Taką procedurę można
∆ znaleźć w wielu nieoficjalnych przepisach.
30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

Urwany serw. Podający źle narzucił sobie piłkę do uderzenia. Podbija ją rakietą, by chwycić w dłoń i ponowić próbę podania. DECYZJA: Nie ma błędu. BO:
To nie było uderzenie w celu podania. Na oficjalnych turniejach gracze łapią piłkę rakietą, by ponowić próbę podania, bez żadnych konsekwencji.
DYSKUSJA: Przepisy są tu sprzeczne. Z jednej strony przepis „16.” (Podanie uważa się za wykonane w chwili zetknięcia piłki z rakietą), z drugiej strony
„Przypadek 1” z przepisu „19.” (Zawodnik ma prawo złapać piłkę ręką lub rakietą).
Ustawienie odbierających w deblu. W trakcie deblowego podania, partner odbierającego kuca przed nim przed siatką lub staje za jego plecami. Podający
przeciwnik twierdzi, że partner odbierającego powinien stać na drugiej bocznej „połowie kortu”. DECYZJA: Przy podaniu, partner odbierającego może stać
w dowolnym miejscu swego kortu (na podstawie ogólnikowego „Przypadku 5” z punktu „26.”).
Ustawienie podającego w deblu. Czy w grze podwójnej, przy podaniu, podający może przekroczyć przedłużenie linii bocznej do gry pojedynczej?
DECYZJA: Tak. W grze podwójnej podający może serwować z dowolnego miejsca pod warunkiem, że stoi poza linią końcową (główną) oraz pomiędzy
przedłużeniem znaku środka a przedłużeniem lini bocznej do gry podwójnej. BO: Jedyny przepis, to „18. Błąd stóp Podający w czasie wykonywania podania
nie może: […] c. dotykać powierzchni poza wyimaginowanym przedłużeniem linii bocznej;”.
Ustawienie podających w deblu. W trakcie deblowego podania, partner serwującego staje po tej samej stronie z której będzie wykonane podanie. Po
wykonaniu podania przeciwnicy twierdzą, że partner podającego miał stać na bocznej stronie serwu względem podającego. DECYZJA: Przy podaniu i
podczas wymiany: „Partnerzy odbierającego i podającego mogą stać gdziekolwiek po swojej stronie siatki, w obrębie swojego pola gry lub poza nim.” BO:
Cytowany w decyzji „Przypadek 5” przepisu „26. Przeszkoda” jest ogólnikowy, nie zastrzega sytuacji tylko do wymiany.
Wyrzut dwóch piłek. Zawodnik trzyma w dłoni dwie piłki. Przy narzucaniu piłki do drugiego podania wyrzuca obie piłki jednocześnie. Uderza tylko jedną.
Uderzona piłka trafia na aut. DECYZJA: Strata punktu dla podającego. BO: Podający w przepisie „16. Podanie […] wyrzuca piłkę [l.poj.] w dowolnym
kierunku [...]” a przepis „19. Złe podanie” mówi „Podanie jest złe, jeśli: a. podający naruszy którekolwiek z postanowień zawartych w pktach 16, 17 lub 18;”.
W przepisie „16.”, jest mowa o jednej piłce (l.poj. wyrazu „piłka”), więc samo wyrzucenie dwóch piłek naruszało postanowienie przepisu „16.”, a wg
przepisu „19.” w takiej sytuacji należy ogłosić złe podanie, czyli stratę punktu dla podającego. Dodatkowo, podający widząc, że wyrzucił dwie piłki, mógł
zrezygnować z wykonania podania, czyli wykonał błędne podanie rozmyślnie. DYSKUSJA: Jeden z graczy twierdzi, że: a. błąd nastąpił dopiero po
uderzeniu piłki; b. piłki do podania mają status „sprzętu” i mogą upadać na kort tak jak rakiety, czyli bez wywoływania przeszkód i powtórek punktu.
Zgubienie piłki przy podaniu. Zawodnik trzyma w dłoni dwie piłki. Przy narzucaniu piłki do drugiego podania wyrzuca piłkę właściwą, po czym, już przy
zamachu, wypada mu z dłoni piłka zapasowa. Gracz próbuje złapać piłkę zapasową i rezygnuje z uderzenia piłki właściwej. Po zebraniu piłek mówi, że musi
znowu wykonać pierwsze podanie, bo wypadła mu piłka, a przy gubieniu zapasowej piłki należy powtarzać punkt. DECYZJA: Gracz ma kontynuować grę,
czyli wykonać drugie podanie. BO: Po pierwsze, przyjmuje się zasadę „Zawodnik nie może przeszkadzać sam sobie”. Po drugie, nie wykonał podania, czyli
nie wprowadził piłki do gry i nie było rozgrywki punktu, żeby móc wywołać przeszkodę dla czyjejś uwagi. DYSKUSJA: 1. Ten przykład nie powinien
sprawiać kłopotu nawet początkującym graczom. 2. Gracz upiera się, że zgubienie i zbieranie piłek naruszyło rytm podania, dlatego trzeba powtórzyć punkt.
Decyzja: Ostrzeżenie i wezwanie do kontynuowania gry, bo „Zawodnik nie może przeszkadzać sam sobie”. Jeśli gracz nie wykona podania we właściwym
czasie, to straci punkt, za nieuzasadnioną przerwę w grze. W amatorskiej grze bez sędziego lub prowadzącego turniej, trudno będzie to wyegzekwować.
▲
▼
37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

„PRZ ES Z KADZANI E ”
Chowanie opaski. Podczas wymiany gracz ściąga opaskę z ręki lub czoła i chowa ją do kieszeni. Czy to przeszkoda dla przeciwnika? DECYZJA: Nie. BO:
Brak przepisów. Przedmiot nie miał znamion upadku. Jest to taka sama sytuacja jak ściąganie i zakładanie czapki (np. dla poprawy włosów) lub wyjęcie z
kieszeni chustki by wytrzeć pot. Założenie: gracz wykonujący takie działanie przeszkadza tylko sam sobie. Gdyby wyposażenie zawodnika nieumyślnie
spadało, wtedy powtórka punktu po wywołaniu przeszkody przez przeciwnika. DYSKUSJA: Dysproporcja: rozmyślne machanie lub granie z czapką w ręku
nie jest przeszkodą, a nieumyślny jej spadek, może nawet mniej widoczny dla przeciwnika, jest przeszkodą. Więcej w dyskusji PRZESZKODY.
Cukierki. Debel. Podczas wymiany jeden z partnerów rozpakowuje cukierka do zjedzenia. DECYZJA: Powtórka punktu i ostrzeżenie, że jakiekolwiek
następne przeszkadzanie, będzie ukarane stratą punktu. BO: Jedzenie w czasie gry to oznaka niesportowego zachowania. Na takie rzeczy są przerwy między
gemami i setami. DYSKUSJA: Przy koleżeńskiej grze, można nawzajem tolerować różne przekroczenia przepisów w ramach zabawy.
Hałasy z otoczenia. W czasie gry, któryś z widzów ogłasza aut. Gracz, który miał uderzyć piłkę, przerywa grę i idzie sprawdzić ślad, czy rzeczywiście piłka
była autowa. Ślad wskazuje, że piłka dotknęła lini. Gracz ogłasza przeszkodę w postaci fałszywego głosu sędziego. DECYZJA: Gracz traci punkt. BO:
Przyjmuje się, że w czasie rozgrywania punktu żadne dźwięki z widowni nie mogą przeszkadzać, nawet jeśli któryś z widzów zacznie obrażać graczy lub
udawać sędziego albo pęknie opona samochodu w przejeżdżającym poza kortem aucie, tuż przed wykonaniem uderzenia.
Komórka na korcie. W czasie wymiany z kieszeni jednego z graczy zaczyna odzywać się dzwonek telefonu. DECYZJA: Powtórka punktu, nakaz
wyłączenia telefonu oraz ostrzeżenie, że jakiekolwiek następne przeszkadzanie, będzie ukarane stratą punktu. BO: Obsługiwanie lub używanie telefonu,
walkmana, MP3, itp. w czasie gry, to oznaka niesportowego zachowania. Zastrzeżenie: nie powinno się zabraniać używania słuchawek osobom
niedosłyszącym. DYSKUSJA: W rekreacji można spotkać graczy, którzy świadomie grają z komórkami w kieszeni - przepraszają, tłumaczą, ale grają z nimi
dalej. To od gracza zależy, czy godzi się na takie zachowania przeciwnika. Gracz ma 3 wyjścia: a. zgodnie z przepisami (nie ma tu przepisu po polsku)
wywołać ostrzeżenie i przy następnym dzwonku upierać się, że wygrał punkt, a przy trzecim dzwonku i w narastającym systemie kar, nawet gema; b. grać
dalej, wmawiając sobie, że to bardziej szkodzi przeciwnikowi; c. przerwać grę (...) 2. Gracz pyta: czy może grać z komórką włączoną na „wibrację”? Kolega
z którym gra odpowiada: nie widzę przeszkód, w tej sytuacji przeszkadzasz tylko sam sobie.
Komórka poza kortem. W czasie wymiany zaczyna dzwonić komórka jednego z graczy. Komórka leży poza kortem. Czy można to traktować jako
przeszkadzanie? DECYZJA: Nie. Należy grać dalej. Dopiero po rozegraniu punktu można poprosić gracza, by komórkę wyłączył. BO: Przyjmuje się, że w
czasie rozgrywania punktu żadne dźwięki z widowni nie mogą przeszkadzać, nawet jeśli któryś z widzów zacznie obrażać lub udawać sędziego. Dopiero po
rozegraniu punktu można próbować zaprowadzić na trybunach porządek. DYSKUSJA: Gracz pyta: czy może grać z komórką włączoną na „wibrację”?
Kolega z którym gra odpowiada: nie widzę przeszkód, w tej sytuacji przeszkadzasz tylko sam sobie.
Odrzucenie czapki. W czasie wymiany gracz zdejmuje czapkę i odrzuca ją poza własne pole gry. DECYZJA: Punkt dla przeciwnika. BO: Gdyby
wyposażenie zawodnika (czapka) nieumyślnie spadło, wtedy powtórka punktu za nieumyślne przeszkadzanie przeciwnikowi. Tutaj działanie było rozmyślne.
Przepis „26. Przeszkoda Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu przeciwnik rozmyślnie przeszkadza, zawodnik ten wygrywa punkt”. DYSKUSJA:
Czy to było przeszkadzanie przeciwnikowi? W rekreacji przyznanie tak sobie punktu uważane jest, nieraz, za psujące grę pieniactwo. Więcej o przeszkodach
w dyskusji PRZESZKODY.
Ostrzeżenia. Czy można przerwać grę dla ogłoszenia ostrzeżenia zawodnika, jeśli zawodnik podczas gry przekracza swym zachowaniem przyjęte w grze
normy, np. kiedy wyzywa przeciwnika albo zaczyna rozmawiać z widzami, czyli zaczyna zajmować się czymś innym niż grą? DECYZJA: Tak. W grze bez
sędziego należy przerwać grę, jeśli zdaniem przeciwnika te normy zostają przekroczone. Przerwanie gry jest dowodem, że zachowanie gracza zaczyna mieć
ujemny wpływ na toczącą się grę. Po ostrzeżeniu należy powtórzyć rozgrywkę punktu. BO: Tolerowanie takiego postępowania szerzy złe wzorce sportowych
zachowań oraz prowadzi do wzrostu napięć między graczami. Nie ma szczegółowych przepisów ani procedur (np. czy ostrzeżenie można ogłaszać tylko w
przerwach między punktami), są tylko dwa ogólniki w „Kodeksie postępowania zawodnika”. Cytaty: „3. Naruszenie kodeksu podczas turnieju 3.1. Ogólna
zasada. Każdy zawodnik powinien podczas wszystkich meczów oraz przez cały czas trwania turnieju zachowywać się na obiektach turniejowych w sposób
godny sportowca i zdyscyplinowany. Przepis ten dotyczy także wszystkich osób będących z zawodnikiem tzn. trenerów, opiekunów, członków rodziny, itd. W
przypadku stwierdzenia jakichkolwiek zachowań mających charakter obraźliwy w stosunku do zawodników, PZT, organizatorów, pracowników turnieju,
sędziów, widzów, dzieci do podawania piłek lub innych osób, sędzia naczelny turnieju może podjąć decyzję o usunięciu takiej osoby z obiektu, na którym jest
rozgrywany turniej.” oraz „3.16. Niesportowe zachowanie Zawodnicy w trakcie rozgrywania turnieju powinni zachowywać się w sposób godny prawdziwego
sportowca, oddając szacunek wszystkim osobom na obiekcie oraz respektując prawa przeciwników, widzów oraz innych osób. Za naruszenie tego przepisu
zawodnik może być ukarany zgodnie z narastającym systemem kar. Niesportowe zachowanie oznacza wszelkiego rodzaju zachowania, które tworzą
niewłaściwy i szkodliwy wizerunek sportowca, a które nie zostały objęte przepisami szczegółowymi.”. DYSKUSJA: Przy braku sędziego, ogłaszanie
wzajemnych ostrzeżeń obu graczy zależy od ich kultury. W rekreacyjnej i amatorskiej grze, można nieraz spotkać tolerowanie zachowań za które w
oficjalnych meczach zawodnik byłby zdyskwalifikowany.
Paczka z nieba. W czasie wymiany coś spada na zawodnika z nieba, np. kamień, żołądź z drzewa lub ptasi souvenir. Czy gracz może wywołać przeszkodę?
DECYZJA: Należy ocenić, czy przedmiot rzeczywiście przeszkodził graczowi w wykonaniu uderzenia. W przypadku małych i lekkich przedmiotów zwykle
nie ogłasza się przeszkody. W razie wywołania przeszkody, należy powtórzyć punkt. W przypadku braku sędziego: wywoływanie wymyślonych przeszkód
jest niesportowym zachowaniem. Bez względu na to, czy była wywołana przeszkoda, czy nie, jeśli przedmiot zmienił wygląd odzieży lub ciała zawodnika,
zawodnik, po rozegraniu punktu, może dostać czas na uporządkowanie swego stanu lub pomoc medyczną. BO: Brak przepisu.
Partner w SPA. Debel. Podczas wymiany partner idzie odpocząć na ławkę. DECYZJA: Ogłoszenie ostrzeżenia i wezwanie do kontynuowania gry. BO:
Przepisy gry są tu niekonkretne. Więcej można znaleźć w „Kodeksie postępowania zawodnika” PZT 2011, cytat: „3.8. Nieuzasadnione przerwy Zawodnicy
powinni przystąpić do gry na żądanie sędziego głównego, natychmiast po zakończeniu rozgrzewki. Od tego momentu gra powinna być kontynuowana bez
nieuzasadnionych przerw, do których zalicza się także przerwy spowodowane naturalna utratą sprawności fizycznej. […] Przekroczenie niniejszego przepisu
karane jest zgodnie z nienarastającym systemem kar. Pierwsze naruszenie przepisu karane jest ostrzeżeniem, każde kolejne karą punktu.”. DYSKUSJA:
Przepis nie mówi, czy sędzia ogłasza ostrzeżenie w czasie wymiany, po przerwaniu gry, czy po rozegraniu punktu (pozwalając graczowi wypoczywać).
Prawo ogłaszania „autu”. Brak sędziego głównego. Czy zawodnik może wywoływać własne auty po stronie gry przeciwnika, jeśli w grze bez sędziów,
każdy z graczy sędziuje po swojej stronie w sprawach piłki dotykającej kortu? DECYZJA: Tak, każdy z graczy może wywoływać własne piłki poza polem
∆ gry, jednak ostateczną decyzję podejmuje sędziujący po stronie na której została wywołana piłka autowa. DYSKUSJA: Można tu dostrzec różnicę między
„prawem wywołania” a „prawem ogłaszania”. Prawo wywołania „autu” ma każdy gracz, ale prawo ogłoszenia „autu” ma już tylko sędziujący.
46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

▲
▼
55.

56.

Prezent dla partnera. Debel. W czasie wymiany jeden z graczy podaje partnerowi swoją zapasową piłkę do podań. DECYZJA: Strata punktu. BO: nie ma
przepisu. Można(?) założyć, że przepisy zabraniają zmieniania stanu wyposażenia gracza podczas wymiany (czyli rozgrywania punktu). Podawanie
partnerowi piłki było działaniem rozmyślnym, dlatego od razu strata punktu. Przepis „26. Przeszkoda Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu
przeciwnik rozmyślnie przeszkadza, zawodnik ten wygrywa punkt”. DYSKUSJA: Para tracąca punkt protestuje, mówi, że nie ma przepisu zakazującego
podawania sobie przedmiotów przez partnerów, że nie mogło to w żaden sposób przeszkadzać przeciwnikom w grze, więc nie można wywoływać przeszkody.
Przekroczenie siatki. Przed uderzeniem piłki po swojej stronie kortu, gracz przenosi - ponad siatką - rękę lub rękę z rakietą nad pole przeciwnika.
DECYZJA: Grać dalej, jeśli gracz nie dotknął siatki, pola przeciwnika oraz nie ograniczał przeciwnikowi swobody ruchów. BO: Według nieoficjalnych
przepisów: w czasie wymiany gracze mogą nawet wzajemnie się dotykać bez wywoływania przeszkody, a jak się mogą dotykać, to muszą przekładać ciało
nad siatką... Przepis dla sytuacji po uderzeniu piłki: „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] e. rakieta zawodnika przejdzie nad
siatką po odbiciu przez niego piłki, pod warunkiem, że rakieta zetknęła się z piłką po stronie tego zawodnika i że piłka trafiła we właściwe pole gry;”
DYSKUSJA: 1. Przepis „25.” można czytać dosłownie, że „nie wolno przekładać rakiety zanim rakieta nie uderzy piłki”, jednak w tym sensie przepis będzie
sprzeczny z przepisem „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] b. piłka będąca w grze trafi w ziemię w obrębie właściwego
pola gry, następnie wskutek rotacji lub zepchnięcia przez wiatr powtórnie przejdzie nad siatką, a zawodnik, na którego wypada kolejność odbicia, sięgnie
ponad siatką i odbije piłkę na pole gry przeciwnika, pod warunkiem, że nie przekroczy postanowień podanych w punkcie 24;”. W kwestii przekładania ręki
nad siatką przepis „25.” nic nie pomaga. Pośrednio, taką możliwość można wywieść z przepisu „24. Punkty przegrane […] Przypadek 4: Czy zawodnik
przegrywa punkt, jeżeli przekroczy wyimaginowane przedłużenie siatki przed lub po odbiciu piłki? Decyzja: Nie, o ile nie dotknie pola gry przeciwnika.”
Skoro zawodnik w „Przypadku 4” przepisu „24.” może przekroczyć siatkę przed uderzeniem bez straty punktu (uderzeniem po wyjściu piłki z pola
przeciwnika), to czemu miałby go tracić robiąc to samo w mniejszej skali z własnego pola, imaginując sobie przedłużenie siatki ku niebu? To prawie ta sama
sytuacja... 2. Wymyślony przykład. W grze podwójnej, gracz „A” po uderzeniu piłki na swoim polu łapie równowagę przechylając się nad siatką, tak by jej
nie dotknąć. Jego partner i przeciwnicy grają dalej. Czy po prawidłowym uderzeniu piłki przez gracza „A”, jakiekolwiek dotkniecie piłki przez przeciwnika
ma skutkować natychmiastową stratą punktu gracza „A”, bo „miał przełożoną rakietę lub rękę nad siatką przed swoim uderzeniem”? Jeśli gracz „A” ma tu
tracić punkt, to należało by opatrzyć przepis „25.b” dodatkowym komentarzem, żeby gracz - w tym przepisie - szybko wycofał ciało i rakietę znad pola
przeciwnika, nim przeciwnik uderzy piłkę...; 3. Przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] Przypadek 5: Czy zawodnik może
przeskoczyć przez siatkę na pole gry przeciwnika w czasie gdy piłka jest w grze? Decyzja: Nie. Zawodnik przegrywa punkt.” mówi o dotykaniu pola
przeciwnika, a nie o samym znalezieniem się nad tym polem. Istotne jest tu użycie wyrazu „na” zamiast „nad” (zobacz dodane w przepisie podkreślenie). 4.
Kwestia przeszkadzania jest subiektywna. Przepisy nie podają w milisekundach, centymetrach, decybelach, kandelach lub „kilopachach” zakresu
dozwolonego działania środowiska na grającego.
Przekroczenie siatki. Debel, grają Bogaccy przeciw Nowakom. Któryś z Bogackich uderza wysoką piłkę nadając jej dużą rotację. Piłka odbija się od
właściwego pola w pobliżu siatki i wraca nad pole Bogackich. Jeden z Nowaków mija przedłużenie siatki i przymierza się do uderzenia piłki nad polem
Bogackich. Stojący najbliżej Bogacki mówi do uderzającego: „Nie możesz jej uderzyć... Nie możesz!”. Nowak rezygnuje z uderzenia. DECYZJA: Punkt dla
Nowaków. BO: Kara dla Bogackich za przeszkadzanie przeciwnikom. Nowak mógł uderzyć dobrą piłkę nawet nad polem przeciwnika, o ile sam nie dotknął
tego pola, słupka lub siatki. Przekroczenie przedłużenia siatki nie było błędem, mówi o tym przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt,
jeżeli: […] Przypadek 4: Czy zawodnik przegrywa punkt, jeżeli przekroczy wyimaginowane przedłużenie siatki przed lub po odbiciu piłki? Decyzja: Nie, o ile
nie dotknie pola gry przeciwnika.”. Uwaga: w grze pojedynczej na korcie do gry podwójnej, Nowak mijając siatkę może dotknąć jej fragmentów poza polem
gry, bez straty punktu, bo wtedy słupek i część siatki poza polem gry są uważane za stałe urządzenia kortu. Zobacz przepis „2. Stałe urządzenia kortu”.
Pyłek w oku. Podczas wymiany gracz podnosi rękę, zasłania jedno oko i mówi: „Zaczekaj! Coś mi wpadło do oka.”. Przeciwnik zatrzymuje piłkę na swoim
polu. Gracz po usunięciu(?) pyłku chce powtórki punktu nazywając pyłek przeszkodą. DECYZJA: Gracz z pyłkiem w oku przegrywa punkt za
przeszkadzanie przeciwnikowi w grze. Sędzia pyta, czy gracz chce skorzystać z pomocy medycznej (3 minutowej). BO: Kwestia kultury gry. Według
nieoficjalnych przepisów 3 minutową przerwę medyczną można wykorzystać tylko raz na set. DYSKUSJA: 1. To przeciwnik gracza z pyłkiem w oku
powinien stracić punkt, bo zatrzymał piłkę na swoim polu, zamiast grać dalej, aż do rozstrzygnięcia punktu. 2. Czy to przeszkadzanie było umyślne, czy
nieumyślne? Bo jak nieumyślne, to powinna być wywołana powtórka punktu. 3. W rekreacji zawodnicy mogą, za wzajemną zgodą, powtórzyć ostatni punkt,
bez wnikania, jaki przepis powinno się tu zastosować.
Usuń piłkę... Przed podaniem, podający prosi odbierającego o usunięcie poprzedniej piłki z pola gry odbierającego. Odbierający mówi, że nie musi, że
przepisy PZT mu tego nie nakazują i nie ma takiego obowiązku. DECYZJA: Niesportowe zachowanie. Jeśli jest sędzia, zawołanie sędziego, żeby przywołał
odbierającego do porządku albo go ukarał. To samo obowiązuje podającego, gdy odbierający prosi o usunięcie piłki po stronie podającego. BO: Najbliższy
sytuacyjnie przepis: „26. Przeszkoda Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu przeciwnik rozmyślnie przeszkadza, zawodnik ten wygrywa punkt”.
DYSKUSJA: Przyczynki do kłótni. W przepisie „26.”: a. nie ma nic o obowiązku usuwania piłek z pola gry; b. „rozmyślnie przeszkadza” jest ogólnikowe, a
leżące na korcie piłki nikomu nie przeszkadzają; c. sytuacja dotyczy „rozgrywania punktu” a nie przerwy między podaniami.
W odwiedzinach. Gracz w pogoni za piłką wchodzi na sąsiedni kort, gdzie rozgrywa się walka o punkt. Czy ma dalej grać, jeśli widzi, że będzie
przeszkadzał? DECYZJA: Gracz ma spróbować odbić piłkę. W razie przeszkodzenia w wykonaniu uderzenia przez któregoś z sąsiadujących graczy, należy
ogłosić przeszkodę i powtórzyć punkt. BO: Nie ma przepisu. Rozmyślne przeszkadzanie graczom na innym korcie jest niesportowym zachowaniem.
Zbieranie grzybów. W czasie wymiany, gracz podnosi jakiś przedmiot z kortu i wkłada go do kieszeni. Czy gracz może w czasie gry zbierać przedmioty ze
swego kortu? DECYZJA: Nie. Gracz może nieumyślnie dotykać przedmioty na korcie (np. podczas upadku) albo rozmyślnie poza nim, ale nie może ich
podnosić. Podniesienie i trzymanie przedmiotu w czasie gry należy uważać za naruszenie zasad zachowania zawodnika. Jeśli gracz podniesie przedmiot w
czasie gry, przy pierwszym takim zdarzeniu należy przerwać grę i ogłosić dla niego ostrzeżenie, a gdy gracz był już ostrzegany, stratę przez niego punktu.
Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne przedmioty. BO: Gracz powinien grać a nie sprzątać lub coś zbierać. Jeśli coś mu przeszkadza,
może to poprawiać po rozstrzygnięciu punktu. DYSKUSJA: Pozwolenie na zbieranie przedmiotów powoduje rozdrabnianie się przepisów na szczegółowe
przypadki i dyskusyjne interpretacje zdarzeń w konfrontacji z ogólnymi przepisami, zależnie od tego, co gracz zrobi z danym przedmiotem, np. jeśli schowa
go do kieszeni (np. banknot), przedmiot przyjmie status wyposażenia, jeśli gracz go odrzuci (np. patyk) - status kawałka kortu, jeśli zatrzyma go w ręce (np.
piłkę) i dotknie nim piłki w grze - status części ciała, jeśli umieści go w rakiecie (np. tłumik) - status sprzętu. Nie ma przepisów na takie przypadki (...)
Złapanie czapki. Przy ruchu rakiety po uderzeniu graczowi spada czapka z głowy. Gracz łapie czapkę nim ta dotknie kortu. Przeciwnik, uderza piłkę na aut.
Czy czapka była przeszkodą i należy powtórzyć punkt? DECYZJA: Czapka nie była przeszkodą i nie można powtórzyć punktu. Przeciwnik przegrywa punkt
przez uderzenie piłki na aut. Sędzia, po rozegraniu punktu, nakazuje graczowi, by doprowadził swe ubranie do porządku, a następnym razem da mu
ostrzeżenie. BO: Dopóki czapka nie spadnie, jest to przeszkadzanie samemu sobie. DYSKUSJA: 1. Gracze rekreacyjni z przezorności mogą ignorować
niektóre „przeszkody”, by nie wdawać się w dyskusje nad oficjalnymi przepisami, których - jak się później okazuje - nie ma. 2. Jeden z graczy mówi, że samo
spadanie przedmiotu (tu czapki, ale też piłki z kieszeni), wystarczy by móc wywołać przeszkodę i powtórkę punktu. Drugi z graczy odpowiada, że gdyby tak
było, to przy takiej procedurze, piłki wypadające z kieszeni nie dotykały by siatki ani pola przeciwnika, a jest wiele nieoficjalnych przepisów każących za to
stratą punktu.
„ P R Z E S Z K O D Y D L A R U C H U C I A ŁA ”
Gwóźdź na korcie. Podczas wymiany gracz potyka się o taśmę lub wystający z niej pręt mocujący. Czy gracz może wywołać przeszkodę? DECYZJA: Nie.
Należy grać dalej. Jeśli gracz straci przez to punkt, strata będzie ważna. Jeśli gracz się zrani, po rozegraniu punktu sędzia zapyta, czy gracz chce skorzystać z
pomocy medycznej. BO: Na meczach oficjalnych obowiązkiem sędziego było sprawdzić kort przed meczem, więc sytuacja raczej niemożliwa. W rekreacji, to
gracze przed meczem mają obowiązek sprawdzić zdatność kortu do gry. Jeśli mecz rozpoczęli, należy przyjąć, że kort był dobry i sami sobie stworzyli
przeszkodę. Potknięcia nie można uznać za przeszkodę, bo jest zasada „zawodnik nie może sam sobie przeszkadzać”.
Nabicie obcą piłką. Gracz „A” stoi przy siatce. Podczas uderzenia, piłka z innego kortu trafia go lekko w rękę i zatrzymuje się na jego polu. Piłka którą
uderza odbija się w polu przeciwnika, poza jego zasięgiem. Przeciwnik mówi, że trzeba powtórzyć ten punkt, bo ta piłka z innego kortu mu przeszkadzała.
Gracz „A” odpowiada, że on sędziuje na swojej stronie, że obca piłka mu nie przeszkadzała, że nie czuł tego dotknięcia i nie widział tej piłki. Poza tym,
przeciwnik nie ma prawa wywoływać mu przeszkody na jego stronie kortu, na podstawie „Przypadku 2” z przepisu „26. Przeszkoda”. DECYZJA: Powtórka
punktu. BO: Jeden z graczy skorzystał, choć nie musiał, z prawa wywołania przeszkody w postaci piłki z innego kortu. Założenie: jeśli obca piłka dotknie
któregoś pola gry lub gracza, jego rakiety albo piłki w grze w przestrzeni pola gry, wywołanie powtórzenia punktu powinno nastąpić natychmiast i
bezwarunkowo. W przypadku ruchu obcych piłek poza polem gry, przelatujących nad polem gry, toczących się z dala od graczy lub ich dotykających, decyzja
o stopniu przeszkadzania należy do subiektywnej oceny sędziego lub sędziujących sobie graczy, zależnie od sytuacji. Wyłączność sędziowania na swojej
stronie kortu dotyczy dotykania kortu przez piłkę z podania, a nie wywoływania przeszkód. DYSKUSJA: 1. Jedyny przepis o obcych piłkach to „23.
Unieważnienie […] Przypadek 1: W czasie rozgrywania punktu, na kort wtacza się piłka z innego kortu. Sędzia zarządza powtórzenie piłki. Pierwsze podanie
rozpoczynające ten punkt było złe. Czy podający przy powtórzeniu tej piłki ma prawo do pierwszego czy tylko do drugiego podania? Decyzja: Podający ma
prawo do pierwszego podania. Należy powtórzyć cały punkt.”. 2. Więcej o obcych piłkach w dyskusji PIŁKI NA KORCIE.
Przelot obcej piłki. Ta sama sytuacja co powyżej, tylko obca piłka przelatuje nad polem gracza „A” 2 m za jego plecami, bez dotknięcia jego pola gry.
● Przeciwnik mówi, że trzeba powtórzyć punkt, bo ta piłka z innego kortu mu przeszkadzała. Gracz „A” odpowiada, że ona mu nie przeszkadzała, że on
sędziuje na swojej stronie i nie widział tej piłki, że przeciwnik nie ma prawa wywoływać przeszkody przeciwnikowi na jego stronie kortu, na podstawie
przepisu „26. Przeszkoda […] Przypadek 2: Zawodnik przerywa grę, ponieważ myślał, że przeciwnikowi przeszkadzano i że punkt będzie powtórzony. Jaka
jest prawidłowa decyzja? Decyzja: Zawodnik ten przegrywa punkt.”. DECYZJA: Powtórka punktu. BO: Jeden z graczy wywołał przeszkodę w postaci obcej
piłki. W oficjalnym meczu sędzia wywołał by przeszkodę natychmiast i bezwarunkowo. W rekreacji gracze mogą, za wzajemną zgodą, ignorować odległe od
nich obce piłki. Wszystko zależy od kultury gry i kryteriów jakich obaj używają, przy nazywaniu czegoś przeszkodą. Wyłączność sędziowania na swojej
stronie kortu dotyczy dotykania kortu przez piłkę z podania, a nie wywoływania przeszkód. DYSKUSJA: Jeden z graczy twierdzi, że obca piłka przelatująca
nad siatką bez dotykania pola gry, może być nazwana przeszkodą, a robiący to samo ptak już nie może być tak nazwany.
57.
58.

▲
▼
59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

▲
▼
Spacerowicze. W czasie wymiany do kortu zbliża się spacerowicz. W momencie w którym się zatrzymuje, by przeczekać rozstrzygnięcie punktu, któryś z
graczy ogłasza przeszkodę w postaci spacerującego. DECYZJA: Powtórka punktu. BO: Przepis „26. Przeszkoda [...] W przypadku, kiedy zawodnikowi
przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego urządzenia kortu), należy zarządzić powtórzenie
punktu.” Ważne jest tu to „cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu”. Trudno o uogólnienia bez widoku konkretnej sytuacji. Jeśli spacerowicz zatrzymuje
się poza polem gry w miejscu poza zasięgiem średniego drugiego kozła dla danych graczy i danego miejsca (np. na trybunach lub przy słupku), zwykle nie
wywołuje się go jako przeszkody. DYSKUSJA: 1. Na oficjalnych zawodach decyzję podejmuje subiektywnie sędzia. W rekreacji, wywoływanie tej
przeszkody, to kwestia kultury graczy oraz spacerowiczów. Zdarzają się sytuacje i korty, że z jakiś przyczyn nie można ograniczyć pojawiania się
spacerowiczów. Sędziujący sami sobie gracze mają prawo (z którego mogą nie skorzystać) wywoływać takie przeszkody niezależnie od odległości
spacerowicza od grających oraz poziomu ich gry, nawet jeśli wydaje się to śmieszne. Wywoływanie przeszkody w czasie jej trwania dopiero po drugim lub
trzecim uderzeniu, można traktować jako niesportowe zachowanie. Z drugiej strony, nie ma ustalonej żadnej „strefy przeszkód”, od przekroczenia której
można już coś nazywać przeszkodą. 2. Przepis „26.” jest sprzeczny z przepisem „2. Stałe urządzenia kortu” w którym „Do stałych urządzeń kortu zalicza się
tylne i boczne ogrodzenia, trybuny, widzów,”. Jeśli widzowie (spacerowicze) są stałymi urządzeniami kortu, to nie mogą z zasady przeszkadzać graczowi w
przepisie „26.”.
„ P R Z E S Z K O D Y D LA R U C H U P I Ł K I ”
Dwukrotne uderzenie. Debel. Teoretycznie, istnieje możliwość jednoczesnego uderzenia piłki przez obu graczy. Czy można grać wtedy dalej, traktując
uderzenie jako singlowe „niezamierzone dwukrotne dotknięcie piłki rakietą” z „Przypadku 1” przepisu „26. Przeszkoda”? DECYZJA: Nie. Należy ogłosić
stratę punktu dla pary, która jednocześnie dotknęła piłki. BO: Niedozwolone dwukrotne odbicie piłki. W grze deblowej przyjmuje się, że jakiekolwiek odbicie
piłki przez jej dotknięcie własną rakietą, zaraz po partnerze lub razem z partnerem, jest odbiciem nieprawidłowym. Mówi o tym wyraźnie przepis „24.
Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] l. odbijając piłkę w grze podwójnej obaj partnerzy dotkną piłkę.”. DYSKUSJA: 1. W teoretycznej
rozmowie, któryś z graczy twierdzi, że przepis „26. Przeszkoda […] Przypadek 1: Czy niezamierzone dwukrotne dotknięcie piłki rakietą stanowi przeszkodę
Decyzja: Nie. Patrz także punkt 24 (f).” odwołuje działanie przepisu „24.l” dla przedstawionego w początkowym pytaniu przykładu i przytoczone
uzasadnienie nie ma podstaw. 2. Dwóch graczy twierdzi, że „Przypadek 1” przepisu „26.” dotyczy tylko jednoczesnego uderzenia piłki przez obu graczy.
Dźwignia z rakiet. Debel. W czasie wymiany jeden z graczy uderza rakietę partnera, która to rakieta uderza piłkę. Czy można wywołać przekroczenie
przepisu o nakazie gry jedną rakietą? DECYZJA: Nie. Należy grać dalej. BO: Piłka została dotknięta (odbita, uderzona) jedną rakietą. Zderzenie rakiet
partnerów, to przeszkadzanie samym sobie, a jest zasada „Zawodnik (tu para deblowa) nie przeszkadza sam sobie”. Sytuacja wyglądała by inaczej, gdyby
gracz dotknął ciałem rakiety partnera podczas uderzenia albo obie rakiety dotknęły jednocześnie piłki.
Kibic łapie piłkę. Gracz wywołuje przeszkodę po tym, jak stojący poza polem gry kibic złapał piłkę tuż przed odbiciem przez niego piłki. Czy można ogłosić
przeszkodę w postaci kibica? DECYZJA: Nie można. Gracz traci punkt. BO: Kontakt piłki ze stałym urządzeniem kortu skutkuje rozstrzygnięciem
rozgrywki, czyli czyjąś wygraną albo przegraną punktu. Stojący lub siedzący w miejscu kibic jest stałym urządzeniem kortu, o czym mówi przepis „2. Stałe
urządzenia kortu Do stałych urządzeń kortu zalicza się tylne i boczne ogrodzenia, trybuny, widzów,”. Kibic rzeczywiście przeszkodził zawodnikowi w grze.
Niektóre stałe urządzenia kortu już tak mają, że potrafią się ruszać (np. gałęzie drzew) i gracz powinien tak grać, by piłka do nich nie dotarła. Gdyby kibic
złapał piłkę nad polem gry gracza, nawet nie dotykając pola gry, wtedy zmienił by swój status na „przeszkodę” i można by ogłosić powtórzenie punktu.
Przymierzalnia rakiet. Debel. Gracz dotyka rakiety partnera w trakcie uderzenia. Czy należy grać dalej? DECYZJA: Nie. Powinno ogłosić się niedozwolone
odbicie i stratę punktu dla pary, która tak zagrała. BO: Pośrednio mówi o tym przepis „4. Rakieta […] Przypadek 5: Czy zawodnik może mieć więcej, niż
jedną rakietę w czasie rozgrywania punktu? Decyzja: Nie.”. Gracz dotykający rakiety partnera w czasie uderzenia narusza ten przepis. Dotyczy to też sytuacji
w której podczas uderzenia, gracz zahacza rakietą o ciało lub ubranie partnera. Dotykanie się rakietami poza chwilą uderzenia powinno być traktowane jako
dozwolone przeszkadzanie samemu sobie. To sędzia, a w rekreacji przeciwnicy, podejmują decyzję w sytuacji, kiedy trudno wskazać początek uderzenia.
DYSKUSJA: Jeden z graczy uważa, że nie ma żadnego konkretnego przepisu, który by mówił, że takie dotkniecie rakiety partnera trzeba traktować na równi
z dotknięciem siatki. Działanie mogło być nieumyślne, dlatego można grać dalej, albo najwyżej wywołać powtórkę punktu.
Przymierzalnia rakiet. Debel. Partnerzy zamieniają się swoimi rakietami w czasie wymiany. Czy mogą to robić? DECYZJA: W trakcie wymiany nie mogą.
Jeśli to zrobią, powinni być ukarani stratą punktu. BO: Jest przepis, który wyraźnie mówi, że można grać tylko jedną rakietą, cytat: „4. Rakieta […]
Przypadek 5: Czy zawodnik może mieć więcej, niż jedną rakietę w czasie rozgrywania punktu? Decyzja: Nie.”. Przepisy (oficjalne) nie zakazują takiej
zamiany rakiet po rozegraniu punktu. DYSKUSJA: Jedna z par uważa, że można zamieniać się rakietami, a przepis „4. Przypadek 5” dotyczy tylko grania
dwoma rakietami jednocześnie przez jednego gracza, np. po jednej w każdej ręce.
Ptak, motyl i liść. Gracz wywołuje przeszkodę i przerywa grę przed lub zaraz po uderzeniu piłki. Mówi, że widział, jak na jego stronie kortu, piłka zderzyła
się z liściem, pszczołą lub motylem. DECYZJA: Decyzja jest wydawana dla konkretnej sytuacji, trudno bez jej widoku robić uogólnienia. Sędzia ocenia, czy
zderzenie faktycznie zaistniało oraz jak duże miało znaczenie dla przebiegu gry. W przypadku małego liścia, pszczoły lub motyla przeszkód się raczej nie
ogłasza, ale przy dużym liściu, szerszeniu albo ptaku można już przeszkodę ogłosić. Jeśli ogłosi się przeszkodę, wtedy powtórka punktu. BO: Brak
jednoznacznych przepisów. W tej wykładni przyjęto, że w obszarze pola gry (objętości prostopadłościanu o podstawie pola gry) wszystkie latające
przedmioty mają status przeszkody, natomiast poza polem gry obowiązuje przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] c. odbije
piłkę będącą w grze w taki sposób, że trafi ona w ziemię lub jakikolwiek przedmiot poza właściwym polem gry (przed zetknięciem się z kortem);”. Niektóre
zderzenia piłki z latającymi przedmiotami można ignorować. Należy pamiętać, że wywoływanie niewidzialnych albo nieistotnych dla gry przeszkód jest
niesportowym zachowaniem. DYSKUSJA: 1. Z jednej strony: nie można wykluczyć, że zderzenie zmieniło (znacząco?) parametry piłki lub gracz przestraszył
się, że coś mu wpadnie do oka albo użądli go pszczoła na której jad jest uczulony. Z drugiej strony: gracz może przesadzać nazywając przeszkodami pyłki
traw, których nikt nie widzi. 2. Więcej o kulturze gry i przeszkodach w dyskusji PRZESZKODY.
Ptaki poza kortem. Gracz wywołuje przeszkodę po tym, jak poza polem gry piłka uderzyła lecącego ptaka. Czy trafienie w ptaka poza polem gry można
nazwać przeszkodą dla piłki? DECYZJA: Nie można. Gracz uderzający piłką ptaka poza polem gry traci punkt. BO: Mówi o tym przepis „24. Punkty
przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] c. odbije piłkę będącą w grze w taki sposób, że trafi ona w ziemię lub jakikolwiek przedmiot poza
właściwym polem gry (przed zetknięciem się z kortem);”. Ptak znajdował się poza obszarem pola gry w znaczeniu poza objętością prostopadłościanu o
podstawie pola gry, więc strata punktu. Przepis „26. Przeszkoda Przypadek 3: Piłka będąca w grze trafia w ptaka przelatującego nad kortem. Czy można to
uznać za przeszkodę? Decyzja: Tak. Punkt należy powtórzyć.” jest nieadekwatny, bo dotyczy przedmiotu „nad kortem”, a nie „poza kortem”. DYSKUSJA:
Zobacz dyskusję PRZESZKODY.
Tłumik z dłoni. Zawodnik przy siatce w czasie uderzenia dotyka wolną dłonią naciągu po przeciwnej stronie powierzchni uderzenia. Czy jest to prawidłowe
odbicie? DECYZJA: Tak, jeśli nie dotyka piłki. Trudno robić uogólnienia nie widząc konkretnej sytuacji. Jeśli dłoń dotyka naciągu, a piłka uderza w miejsce
jej styku z naciągiem, trzeba przyjąć, że nastąpiło dotknięcie piłki dłonią. Przy takim dotknięciu należy wywołać dotknięcie piłki i przegranie punktu dla
grającego tak zawodnika. BO: Część piłki podczas uderzenia przechodzi przez splot naciągu na drugą stronę i jeśli coś jest płasko położone na drugiej stronie,
to piłka tego dotyka. Jedyny przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] i. piłka będąca w grze dotknie jego samego bądź
czegokolwiek, co ma on na sobie lub trzyma, z wyjątkiem rakiety;”. DYSKUSJA: W praktyce, takie uderzenie to coś bardzo rzadkiego (…) Czego dotykała
dłoń gracza na naciągu, powinien wiedzieć najlepiej gracz, który wykonał takie uderzenie. Sytuacja wystawiająca na próbę kulturę i uczciwość grających.
„ P R Z E S Z K O D Y D LA U WA G I G R A C Z A ”
Obca piłka w polu gry. W drugim podaniu piłka uderza w prawidłowe karo lub zmierza ku ogrodzeniu. Nie dotyka jeszcze rakiety odbierającego lub
ogrodzenia, kiedy na pole gry wtacza się piłka z innego kortu. Jeden z graczy ogłasza przeszkodę. Które podanie powtarzać? DECYZJA: Jeśli piłka z innego
∆ kortu weszła w pole gry, można ją uważać za przeszkodę, bez względu na to, jak daleko była od któregokolwiek z graczy. Taką przeszkodę może wywołać
dowolny gracz. Przy wywołaniu przeszkody w postaci obcej piłki powtarza się cały punkt, nigdy pojedyncze podanie. BO: Kiedy piłka z innego kortu
wtoczyła się na pole gry, piłka podająca była już w grze i trwało rozgrywanie punktu. Przepis „11. Piłka w grze” mówi pośrednio od kiedy można uważać, że
trwa „rozgrywanie punktu”: „Jeżeli nie został wywołany ‘let’ lub ‘fault’ piłka jest w grze od uderzenia jej przez podającego i pozostaje w grze do chwili
rozstrzygnięcia punktu.”. Podobną sytuację omawia przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] Przypadek 1: W czasie
wykonywania pierwszego podania, zanim piłka trafiła poza właściwe pole, rakieta podającego wypada z ręki i trafia w siatkę. Czy jest to złe podanie czy
zawodnik traci punkt? Decyzja: Podający przegrywa punkt, ponieważ jego rakieta dotknęła siatki, kiedy piłka była w grze.”. Jest jeszcze „Przypadek 1”
przepisu „23. Unieważnienie”, który nic tu nie wnosi, bo chodzi tu o rozstrzygnięcie pytania „Od którego momentu zaczęła się rozgrywka punktu?”, ale
można go zacytować: „W czasie rozgrywania punktu, na kort wtacza się piłka z innego kortu. Sędzia zarządza powtórzenie piłki. Pierwsze podanie
rozpoczynające ten punkt było złe. Czy podający przy powtórzeniu tej piłki ma prawo do pierwszego czy tylko do drugiego podania? Decyzja: Podający ma
prawo do pierwszego podania. Należy powtórzyć cały punkt.”. DYSKUSJA: 1. W rekreacyjnej grze bez sędziego, obaj gracze mogą zignorować przeszkodę.
Należy wtedy uznać, że przeszkody nie ma i nie można jej wywołać, nawet jak gracz się na niej wywróci. Jeśli jeden z graczy nie wywołuje przeszkód za
plecami przeciwnika (np. toczącej się po polu gry piłki), to osłabia się taktycznie, bo przeciwnik może twierdzić, że zauważył przeszkodę dopiero w
niedogodnej dla siebie sytuacji. 2. Zobacz dyskusję DETAL 23 i UNIEWAŻNIENIE.
67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

▲
▼
77.

78.

▲
▼
Obca piłka za kortem. W czasie wymiany, poza polem gry jednego z graczy przetacza się powoli piłka. Gracz „A” wykonuje w tym czasie dwa uderzenia,
ostatnie wypada na aut. Po aucie wywołuje przeszkodę w postaci piłki z innego kortu. DECYZJA: Powtórka punktu. BO: Każdy z zawodników mógł
wywołać przeszkodę w postaci obcej piłki. DYSKUSJA: 1. Podane uzasadnienie „o każdym” nie zgadza się z przepisem „26. Przeszkoda […] Przypadek 2:
Zawodnik przerywa grę, ponieważ myślał, że przeciwnikowi przeszkadzano i że punkt będzie powtórzony. Jaka jest prawidłowa decyzja? Decyzja: Zawodnik
ten przegrywa punkt.”, który zakazuje(?) wywoływania przeszkód na polu przeciwnika. Zobacz DETAL 26.P2. 2. Nie ma przepisu określającego, czy piłka
musi dotknąć pola gry grającego, by stać się przeszkodą. Najbliższy przepis to „23. Unieważnienie […] Przypadek 1: W czasie rozgrywania punktu, na kort
[w przepisach ITF to synonim pola gry] wtacza się piłka z innego kortu. Sędzia zarządza powtórzenie piłki.” 3. Gracz „B” protestuje, mówi, że nie wywołał
autu, bo myślał, że gracz „A” widzi tą piłkę i jemu ona nie przeszkadza, przez co rezygnuje z nazywania piłki przeszkodą. Gracz „A” odpowiada, że
wcześniej tej piłki nie widział, że zauważył ją dopiero przed uderzeniem na aut. Na to gracz „B”: Jak to nie widziałeś? Ta piłka toczyła się już..., kiedy...,
gdy..., a..., i..., bo... (...)
Piłka zapasowa, kieszeń i serw. Podczas drugiego podania zawodnikowi wypadła z kieszeni piłka poza pole gry. DECYZJA: Jeśli podana piłka trafiła we
właściwe karo lub zdarzył się tzw. „net”, to powtórka punktu i ostrzeżenie, że następnym razem zawodnik straci punkt. Jeśli piłka nie trafiła w karo, to strata
podania, co w tym przykładzie oznacza stratę punktu. BO: Decyzja jak przy smeczu. Na podstawie przepisu z  o spadającej czapce. Cytat: „III
PRZYPADKI I INTERPRETACJE […] Pkt 25. Przeszkadzanie zawodnikowi [...] c) Przeszkoda spowodowana nieuwagą Przypadek: Zawodnikowi spada
czapka w czasie uderzenia wolejem, który ląduje w siatce. Zawodnik żąda powtórzenia punktu ze względu na przeszkodę. Decyzja: Nie ma powtórzenia.
Zawodnik nie może sam sobie przeszkadzać. Gdyby zawodnik zagrał ten wolej w kort, sędzia zarządziłby powtórzenie ze względu na przeszkadzanie
przeciwnikowi wskutek nieuwagi (Procedury-Przeszkoda, Interpretacja ATP).”. Wg nieoficjalnych przepisów , tylko raz na set coś może wypaść
zawodnikowi z kieszeni. DYSKUSJA: 1. W przypadku pierwszego podania: podający twierdzi, że to był tylko błąd podania i powinien teraz wykonać drugie
podanie, a nie powtórkę punktu z ostrzeżeniem. 2. W przypadku drugiego błędnego podania, podający twierdzi, że powinno nastąpić powtórzenie podania z
ostrzeżeniem, a nie strata punktu. 3. Więcej o piłkach na korcie w dyskusji PIŁKI NA KORCIE.
Piłka zapasowa, kieszeń i smecz. Podczas podbiegu do wykonania smecza, graczowi wypada piłka z kieszeni. Piłka zaczyna się toczyć w kierunku siatki.
Gracz rezygnuje z wykonania smecza, by zatrzymać zgubioną piłkę, nim ta dotknie siatki. Niedoszła smeczowa piłka robi dwa kozły w polu gracza.
DECYZJA: Jeśli przeciwnik nie wywoła przeszkody w postaci piłki wypadłej z kieszeni przed drugim kozłem, to strata punktu dla goniącego zgubioną piłkę.
Jeśli wywoła przeszkodę, to powtórka punktu z ostrzeżeniem. Gdyby zgubiona piłka dotknęła siatki przed drugim kozłem, wtedy natychmiastowa strata
punktu. BO: Na podstawie ilości nieoficjalnych przepisów dotyczących wypadania przedmiotów z kieszeni graczy w czasie gry, które mówią, że przy
wypadaniu przedmiotów z kieszeni należy wywoływać powtórkę punktu z ostrzeżeniem. DYSKUSJA: Jeden z graczy mówi: uważam, że w tym przypadku,
przepis o powtarzaniu punktu przy wypadających z kieszeni przedmiotach pokazuje całą swą głupotę. Komu ta piłka z kieszeni przeszkadzała, uwadze
przeciwnika? Śmieszne! Gracz zamiast grać, ugania się za zgubionym przedmiotem, podczas gdy przeciwnik czeka, czy jego piłka wpadnie w pole czy nie,
bo jak nie wpadnie, to wywoła przeszkodę, a wywołać jej nie musi. Co może zrobić drugi gracz? Na pewno nie może wywołać sobie przeszkody, bo gracze z
zasady nie mogą przeszkadzać samym sobie. No i ta łamigłówka w postaci wykładni nieistniejących przepisów... Po co to komu?
Piłka zapasowa - odrzucenie. Podczas drugiego podania gracz trzyma w ręku dwie piłki. Jedną z nich serwuje. Po wykonaniu dobrego, choć słabego serwu,
odrzuca niepotrzebną piłkę za siebie, poza pole gry. DECYZJA: Jeśli przeciwnik nie wywoła rozmyślnej przeszkody, to grać dalej. Jeśli wywoła przeszkodę,
to strata punktu dla podającego. BO: Założenie: wyrzucenie zapasowej piłki jest taką samą przeszkodą dla uwagi przeciwnika jak jej zgubienie. Wyrzucenie
piłki było rozmyślnym działaniem, a przepis „26. Przeszkoda” mówi „Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu przeciwnik rozmyślnie przeszkadza,
zawodnik ten wygrywa punkt”. DYSKUSJA: 1. Gracz się broni: Ja jej nie wyrzuciłem celowo, to tylko tak wyglądało, ona mi niechcący wypadła... 2. Jeden z
graczy twierdzi, że zapasowe piłki do podań mają status „sprzętu” i mogą upadać na kort tak jak rakiety, czyli bez wywoływania przeszkód i powtórek
punktu, bez względu na to, czy wypadną z kieszeni, czy z ręki, na polu gry, czy poza nim. 3. Więcej o piłkach na korcie w dyskusji PIŁKI NA KORCIE.
Piłka zapasowa w dłoni. W czasie wymiany gracz „A” trzyma w drugiej ręce piłkę zapasową, a nawet, od czasu do czasu, podrzuca ją i łapie. Przeciwnik
protestuje, mówi ze zawodnik mu przeszkadza bawiąc się piłką i machając nią tak przy uderzeniach, a dalej, że to podchodzi już pod manifestacyjnie
okazywanie przeciwnikowi lekceważenia, co jest niesportowym zachowaniem. DECYZJA: Należy grać dalej. BO: Nie ma zakazu trzymania w dłoni
zapasowej piłki do podania, kiedyś gracze grali tak całe mecze. Podrzucający piłkę przeszkadza sam sobie, piłki można odbijać na dziwniejsze sposoby, np.
przekręcając daszek w czapce przed każdym uderzeniem. Zapasowa piłka trzymana w dłoni ma status piłki trzymanej w kieszeni. Wszystko jest poprawne,
dopóki piłka nie spadnie na kort. DYSKUSJA: Zachowanie graczy to kwesta wzajemnej kultury gry. Przy obcych sobie zawodnikach, gracz podrzucający
piłkę rzeczywiście okazuje niestosowne lekceważenie przeciwnika. Inaczej sprawa wygląda w grze koleżeńskiej, jeśli obaj gracze uznają, że to podrzucanie,
to element wzajemnej zabawy.
Podanie 2 w 1. Podczas podania gracz trzyma w ręku dwie piłki. W trakcie narzucania do uderzenia wypuszcza obie w górę, po czym obie uderza. Jedna
piłka trafia we właściwe karo. DECYZJA: Bez względu na miejsce trafień, błędne podanie. Jeśli było to drugie podanie, strata punktu. BO: Podający w
przepisie „16. Podanie […] wyrzuca piłkę [l. poj.] w dowolnym kierunku [...]” a przepis „19. Złe podanie” mówi „Podanie jest złe, jeśli: a. podający naruszy
którekolwiek z postanowień zawartych w pktach 16, 17 lub 18;”. W przepisie „16.”, jest mowa o jednej piłce (l. poj. wyrazu „piłka”), samo wyrzucenie dwóch
piłek naruszało postanowienie przepisu „16.”, a wg przepisu „19.”, w takiej sytuacji należy ogłosić złe podanie, czyli stratę punktu dla podającego.
Dodatkowo, gracz widział, że wyrzucił dwie piłki, mimo tego obie uderzył. Było to działanie rozmyślne, więc od razu strata punktu. DYSKUSJA: Jeden z
graczy twierdzi, że piłki do podania mają status „sprzętu” i mogą upadać na kort tak jak rakiety, czyli bez wywoływania przeszkód i powtórek punktu.
Spadające spodenki. Przy podbieganiu do wykonania smecza graczowi zsuwają się spodenki do kolan. Gracz wykonuje prawidłowe uderzenie poza
zasięgiem przeciwnika. To uderzenie decydowało o wygraniu przez niego seta. Przeciwnik mówi, że trzeba powtórzyć punkt z powodu przeszkody w postaci
spadających spodenek. Gracz odpowiada, że jemu spodenki nie przeszkadzały, a co najważniejsze, nie dotknęły kortu, żeby móc je nazywać przeszkodą.
DECYZJA: Punkt dla gracza, czyli wygrywa on set. Sędzia nakazuje graczowi, by doprowadził swe ubranie do porządku, a następnym razem da mu
ostrzeżenie. BO: Faktycznie spodenki nie dotknęły kortu i cały czas były na obu nogach. DYSKUSJA: Jeden z graczy uważa, że odzież graczy ma status ciała
lub sprzętu i może dotykać kortu tak jak ciało lub rakieta, a drugi z graczy uważa, że odzież ma status piłek w kieszeni. Nie ma przepisów na gubione
wyposażenie i spisu, co można nim nazwać.
Tłumik na korcie przeciwnika. Podczas podania albo wymiany tłumik drgań jednego z graczy wypada z rakiety i uderza w pole gry przeciwnika.
DECYZJA: Strata punktu dla właściciela tłumika. BO: Jest to tzw „Inwazja”. Tłumik drgań jest częścią rakiety, a przepis „24. Punkty przegrane” mówi:
„Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] g. on sam, jego rakieta (trzymana w ręce lub nie) bądź cokolwiek co ma on na sobie lub trzyma, dotknie siatki,
słupków, podpórek, linki, paska lub taśmy bądź ziemi w obrębie pola gry przeciwnika kiedykolwiek gdy piłka jest w grze;” DYSKUSJA: Przepis „24.g” w
takiej postaci może wprowadzać w błąd, zobacz dyskusję DETAL 24.g.
Tłumik na korcie własnym. Podczas uderzenia z rakiety gracza wypada tłumik drgań. Tłumik spada na pole gry jego właściciela. Piłka trafia w pole
przeciwnika poza jego zasięgiem. Przeciwnik ogłasza przeszkodę w postaci tłumika i chce powtórzenia punktu. DECYZJA: Punkt dla gracza, który zgubił
tłumik. BO: Tłumik drgań założony na rakietę jest częścią rakiety i tak jak rakieta, ma prawo spaść graczowi na kort bez utraty punktu, a nawet na stronę
kortu przeciwnika, jeśli nie dotknie jego pola gry, jego samego, jego rakiety lub nie przeszkodzi przeciwnikowi w grze. Co innego, gdyby tłumik wypadł na
pole gry grającego z jego kieszeni albo dotknął siatki. DYSKUSJA: Przeciwnik protestuje. Według niego wypadający z rakiety tłumik zmienił kształt rakiety
w czasie gry, a takiej zmiany zabrania przepis „24. Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] k. rozmyślnie zmieni kształt rakiety w czasie rozgrywania punktu;”.
Gracz nie wyrzucił tłumika rozmyślnie, więc nie straci punktu, ale powinno się zarządzić chociaż powtórkę. Gracz odpowiada, że jeśli tłumik zmienia kształt
rakiety, to powinno się zakazać jego używania, bo według wytycznych ITF „Powierzchnia uderzenia rakiety musi być płaska” (...)
„ S TAN LI N I I ”
Liść na lini. Piłka zamiast od linii odbija się od leżącego na niej liścia. Nie ma śladu, a zawodnik, który jej nie odbił mówi, że skoro piłka nie dotknęła ani
pola gry, ani linii, to przeciwnik traci punkt. Przeciwnik protestuje, uważa, że liść był przeszkodą. DECYZJA: Liście na liniach należy traktować jak płaty
mączki przykrywające linie. Trzy warianty decyzji. 1. Gdy liść pojawił się na lini po ostatnim podaniu i piłka poruszyła ten liść: powtórzyć punkt niezależnie
od miejsca kontaktu piłki z kortem. 2. Jeśli liść był na polu przed ostatnim podaniem, ogłosić aut lub piłkę w polu w zależności od miejsca kontaktu piłki z
kortem, tak jakby liścia nie było. 3. Unieważnić piłkę i powtórzyć punkt, jeśli faktycznie nie wiadomo czy piłka dotknęła by lini. W każdym przypadku gracz
może taką piłkę odegrać, przy czym będzie to znaczyło, że piłka była w polu i był to jej pierwszy kozioł. BO: Na meczach oficjalnych sędzia nie dopuszcza
do użytku kortu na którym są śmieci, a w tym przypadku brak jest jednoznacznych przepisów. W rekreacyjnym tenisie takie kłopoty zdarzają się częściej (…)
Przy ostatnich dwóch wariantach decyzji sporo zależy od wzajemnej kultury gry obu graczy. DYSKUSJA: Mało kto wnika w niuanse przepisów „o
dotykaniu”, większość amatorów chce po prostu grać wg prostych zasad: liść w polu - pierwszy kozioł, liść przy linii - powtórka, liść poza polem - aut.
Niewidoczna linia. Piłka trafia w mączkę przykrywającą linię. Sędziujący gracz twierdzi, że według dosłownie czytanego przepisu „12. Piłka dotykająca
linii Piłka dotykająca linii jest uważana za trafiającą w kort ograniczany przez tę linię.”, piłka nie dotknęła pola gry ani lini, więc trzeba wywołać aut.
DECYZJA: Należy sędziować tak jakby linia nie była przykryta mączką. Jeśli jest ślad i znajduje się on na przedłużeniu odkrytych linii, wtedy „piłka w
polu”. Jeśli nie ma śladu, a sędziujący nie jest pewny czy piłka dotknęła przedłużenia linii, wtedy powtórka punktu. Przed następnym podaniem należy
doprowadzić linie do porządku. BO: W meczach oficjalnych sędzia nie dopuściłby kortu bez widocznych linii do użytku. W rekreacyjnej grze gracze niekiedy
nie mają wpływu na jakość kortu. DYSKUSJA: Czy gracz przysypujący mączką linie plastikowe albo rozmazujący linie kredowe na swojej stronie kortu ma
mieć lepsze prawa od przeciwnika, który tego nie robi?
„ S TAN PI Ł K I ”
Dziurawa piłka, pierwsze podanie. W pierwszym podaniu podający trafia piłką poza właściwe pole. Mówi, że przy ostatnim uderzeniu z piłką było coś nie
tak. Po otrzymaniu tej piłki, pokazuje odchodzący kawałek filcu i wnosi o powtórzenie całego serwu. DECYZJA: Jeśli piłka straciła też ciśnienie w
∆ porównaniu do innych piłek, wtedy powtórzenie rozgrywki od pierwszego podania. Jeśli w piłce odkleił się tylko filc, wtedy podający wykonuje drugie
podanie. Uszkodzoną piłkę należy odłożyć na bok. BO: Jest widoczna zmiana na powierzchni piłki, a przepis mówi: „3. Piłka [...] Przypadek 1: Czy należy
powtórzyć punkt, jeżeli piłka okaże się miękka (tzn. straciła ciśnienie lub w przypadku piłki bezciśnieniowej utraciła swoje naturalne właściwości bez
widocznych zmian na powierzchni piłki) po jego rozegraniu? Decyzja: Nie, jeżeli piłka jest tylko miękka, a nie pęknięta.”. DYSKUSJA: 1. Jeden z graczy
uważa, że nie powinno się powtarzać punktów przy uszkodzeniach piłki, że obaj gracze mają takie same kłopoty z jej opanowaniem i jest sprawiedliwie,
podobnie jak w grze przy wietrznej pogodzie. Drugi gracz uważa, że miękka piłka to dowód jej pęknięcia, przez co należy bezwzględnie powtórzyć punkt. 2.
Przyczynki do kłótni. a. twierdzenie, że uszkodzenie filcu (nie) oznacza pęknięcia piłki; b. nie można stwierdzić kiedy powstało uszkodzenie, być może
podający o nim wiedział; c. płynna granica między istotnym a nieistotnym uszkodzeniem filcu; d. płynna granica między istotną a nieistotną miękkością piłki;
e. po pierwszym podaniu, podający uważa, że mimo nieuznania piłki za pękniętą, powinien mieć prawo do wykonania pierwszego podania, bo ocena jakości
piłki zakłóciła jego rytm podania; 3. Przepisy nie określają co znaczy „pęknięcie piłki” w przypadku gdy piłka jest miękka. Można się zastanawiać: jak piłka
może być miękka bez pęknięcia? Być może przepisy dopuszczają sabotaż grającego, np. przebicie piłki szpilką, bo wtedy faktycznie nie było by znaku
przebicia a piłka była by miękka. W rekreacji gracze piłek nie przebijają, bo nie ma takich nagród a piłki są zwykle własnością któregoś z nich. Gorliwcy
mogą udowadniać „pęknięcie” przez zanurzanie piłek w wodzie, ale takie zanurzenie popsuje piłkę (...)
79.

▲
▼
„ S TAN RAK I ETY”
Pęknięcie główki lub serca. W czasie wymiany zawodnik zauważa pęknięcie na jednym z bocznych ramion serca rakiety (jest przesunięcie). Czy może
przerwać wymianę, by zmienić rakietę? DECYZJA: Nie. Zawodnik musi dokończyć nią punkt. Po rozegraniu punktu: decyzję o obowiązku wymiany
∆ popsutej rakiety regulują przepisy turnieju. Jeśli przepisy turnieju nie regulują takiego obowiązku, zawodnik może zdecydować, czy chce zmienić rakietę na
inną. Jeśli zawodnik zdecyduje się zmienić rakietę, może to zrobić pod warunkiem, że wykona podanie w czasie ustalonym przez przepisy na wykonanie
podania (20 sekund). BO: Nie można przyznać dodatkowego czasu na wymianę rakiety, bo zabrania tego przepis„29. Ciągłość gry […] b. jeżeli w wyniku
okoliczności niezależnych od zawodnika, jego ubiór, obuwie lub sprzęt (z wyjątkiem rakiety) ulegnie zniszczeniu lub musi być zmieniony, zawodnik może
otrzymać dodatkowy rozsądny czas na rozwiązanie tego problemu;”. DYSKUSJA: Więcej o rakietach w świetle przepisów w dyskusji RAKIETA.
80.

Rysa na rakiecie. Po pierwszym podaniu podający zauważa na rakiecie coś, co nazywa pęknięciem, ale nie ma widocznego przesunięcia. Czy może
wymienić rakietę i powtórzyć punkt z racji „zakłóconego rytmu podania”? DECYZJA: Zawodnik może zmienić rakietę w dowolnym momencie między
∆ podaniami, pod warunkiem, że wykona podanie w czasie ustalonym przez przepisy na wykonanie podania (20 sekund) i nie zmieni rakiety w trakcie trwania
wymiany. Zmiana rakiety przez podającego nie anuluje błędnego pierwszego podania. BO: Brak przepisu. Nie można przyznać dodatkowego czasu na
wymianę rakiety, bo zabrania tego przepis„29. Ciągłość gry […] b. jeżeli w wyniku okoliczności niezależnych od zawodnika, jego ubiór, obuwie lub sprzęt (z
wyjątkiem rakiety) ulegnie zniszczeniu lub musi być zmieniony, zawodnik może otrzymać dodatkowy rozsądny czas na rozwiązanie tego problemu;”.
DYSKUSJA: Gracz zdecydował się zmienić rakietę, ale robi to ponad 20 sekund. Decyzja: wezwanie do kontynuowania gry, potem (po 20 sekundach?)
ostrzeżenie, a przy dalszej zwłoce (po następnych 20 sekundach?) lub dyskusji kara punktu, jeśli gracz nie wykona podania w regulaminowym czasie. W
rekreacyjnej grze bez sędziego, karanie stratą punktu za robienie nieuzasadnionych przepisami przerw w grze, jest kłopotliwe (...) Więcej w dyskusji
RAKIETA.
81.

Tłumik w przepisach. 1. Czy w trakcie wymiany, gracz może sobie usuwać i zakładać tłumik? 2. Z iloma tłumikami naraz można grać? 3. Czy gracz może
dostać czas na poprawienie tłumika, tak jak na poprawienie odzieży? 4. Czy są jakieś normy mówiące o tym, jaką wagę i kształt może mieć tłumik?
∆ DECYZJA: 1. Nie można. 2. Z tyloma ile się zmieści. 3. Nie. Nie ma dodatkowego czasu na poprawianie lub wymienianie sprzętu. 4. Nie, wg oficjalnych
polskich przepisów. BO: Odpowiadając na pytanie „1.”: wymienianie tłumika, dodawanie nowego lub zdejmowanie, jest zmienianiem parametrów i ogólnie
pojętego kształtu rakiety w czasie gry. Jeśli chodzi o kształt, jest przepis „24. Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] k. rozmyślnie zmieni kształt rakiety w
czasie rozgrywania punktu;”. Poza tym z założenia: gracz nie może zmieniać stanu swojego wyposażenia w czasie trwania wymiany, a tłumik wyjęty z
rakiety przyjmie w dłoni status wyposażenia. Na pytanie „2.” odpowiada pośrednio użyta liczba mnoga w przepisie: „4. Rakieta […] Przypadek 3: Czy na
strunach rakiety [l. poj] mogą być umieszczone urządzenia [l. mn.] służące do tłumienia drgań, a jeżeli tak, gdzie mogą być one umieszczone? Decyzja: Tak –
jednakże urządzenia [drugi raz l.mn.] takie umieszczone mogą być jedynie poza polem krzyżowania się strun.”. Uzasadnienie do decyzji 3. Tłumik jest częścią
rakiety. Zawodnik może go poprawiać tylko w ramach obowiązującego limitu czasowego na wykonanie podania, mówi o tym przepis „29. Ciągłość gry […]
b. jeżeli w wyniku okoliczności niezależnych od zawodnika, jego ubiór, obuwie lub sprzęt (z wyjątkiem rakiety) ulegnie zniszczeniu lub musi być zmieniony,
zawodnik może otrzymać dodatkowy rozsądny czas na rozwiązanie tego problemu;”. Poprawianie tłumika, to zagadnienie wchodzące w obszar kultury gry.
Jeśli odbierający chce poprawiać tłumik przed podaniem, a nie przekracza jeszcze granicy tolerancji podającego na przeszkadzanie, to nie powinno być
kłopotów. DYSKUSJA: 1. Czy przesunięcie struny w rakiecie, jest zmienieniem jej kształtu? 2. Udowodnić na korcie, że piłka nie jest wielbłądem, jest tak
samo trudno, jak udowodnić, że dany tłumik drgań nie tłumi drgań. Są różne badania, niektóre mówią, że tłumiki nie mają znaczącego wpływu na tłumienie
drgań. 3. Zdanie z listu krytyka tłumików. Wyobraź sobie, co się dzieje z koncentracją, jak po parunastu wygranych punktach przeciwnik ci powie, że zgubił
tłumik i zacznie go szukać, zakładać, zmieniać, albo poprawiać, uspokajając, że zaraz to naprawi, że to nic takiego i „już, już”. Uważam, że tłumik drgań w
naciągu jest czymś nie zgodnym z wytycznymi dla rakiet w „Załącznik II Rakieta”, bo „a. Powierzchnia uderzenia rakiety musi być płaska [tłumik nie jest
płaski]; […] gęstość splotu naciągu musi być jednolita [niektóre tłumiki rozpychają struny], […] Struny muszą być pozbawione jakichkolwiek przedmiotów
lub urządzeń przymocowanych w celu innym, niż zapobieżenie lub ograniczenie zużycia lub drgań, i których wielkość oraz umiejscowienie w oczywisty sposób
odpowiadają takiemu celowi. [nie ma norm tłumików, więc nie można mówić o oczywistości tłumienia drgań]”. 4. Zdanie obrońcy tłumików: Powszechnie
przyjmuje się, że zmiana parametrów rakiety, czyli balansu i napięcia strun oraz zmiana kątów odchodzenia piłki w kontakcie z tłumikiem, są wielkościami
nie istotnymi oraz że działanie tłumika ma istotne znaczenie dla ochrony zdrowia tenisisty. Ze względu na ochronę zdrowia, zakładanie tłumików powinno
być wręcz obowiązkowe, podobnie jak to się dzieje z kaskami w narciarstwie lub kolarstwie. Jeśli chodzi o prawo ich zmieniania, zawodnik może zmieniać
tłumiki nawet na złote, regulując sobie jego przesuwaniem balans rakiety. No i nie mówcie, że nie można w czasie wymiany podnieść sobie z kortu tłumika tak jak rakietę - i go schować lub założyć, jeśli wypadł on uderzenie wcześniej!
82.

Zerwanie struny odbierającego. W czasie odbierania błędnego pierwszego podania odbierającemu pęka struna w rakiecie. Czy może on zmienić rakietę
przed wykonaniem drugiego podania przez przeciwnika? DECYZJA: Może. Jeśli odbierający zdecyduje się zmienić rakietę po pierwszym podaniu, po
∆ zmianie rakiety podający ma prawo wykonać powtórzenie pierwszego podania. Jeśli odbierający nie zmieni rakiety, czyli zdecyduje się rozegrać punkt
uszkodzoną rakietą, wtedy podający ma prawo tylko do drugiego podania. Po rozegraniu punktu: decyzję o obowiązku wymiany popsutej rakiety regulują
przepisy turnieju. BO: Brak przepisu. O możliwości zmiany rakiety po rozegraniu punktu mówi przepis „4. Rakieta [...] Przypadek 4: W trakcie rozgrywania
punktu zawodnikowi pęka struna w rakiecie. Czy może on rozpocząć następny punkt tą rakietą? Decyzja: Tak, jeżeli nie jest to zabronione przez
organizatorów zawodów.”. DYSKUSJA: 1. W niektórych nieoficjalnych przepisach: w takiej sytuacji zawodnik musi zmienić rakietę. Nieoficjalna decyzja
jest sprzeczna z przepisem „4. Przypadek 5” i „29.b”. Nieoficjalny nakaz zmiany rakiety, może dyktować pojawienie się przy uszkodzeniu ramy, innych
płaszczyzn powierzchni uderzenia, a według „Załącznika II Rakieta a. Powierzchnia uderzenia rakiety musi być płaska; […] gęstość splotu naciągu musi
być jednolita, a w szczególności nie mniejsza w środku, niż w jakimkolwiek innym miejscu.”. Z tym kontekstem związany jest przepis „4.Rakieta […]
Przypadek 2: Czy powierzchnia uderzenia może być uznana za jednolitą i płaską, jeżeli struny naciągnięte są nie w jednej, a w wielu płaszczyznach? Decyzja:
Nie.”. 2. Więcej o rakiecie w przepisach w dyskusji RAKIETA.
83.

Zerwanie struny podającego. W czasie pierwszego podania podającemu pęka struna w rakiecie. Czy może zmienić rakietę przed wykonaniem drugiego
podania? DECYZJA: Może, ale nie musi, jeśli uważa, że zakłóci to jego koncentrację. Bez względu na to, czy po pierwszym błędnym podaniu podający
∆ wymieni rakietę, czy jej nie wymieni, będzie miał prawo wykonać tylko drugie podanie. Jeśli podający zdecyduje się zmienić rakietę, może to zrobić pod pod
warunkiem, że wykona podanie w pozostałym czasie ustalonym przez przepisy na wykonanie podania (20 sekund). Po rozegraniu punktu: decyzję o
obowiązku wymiany popsutej rakiety regulują przepisy turnieju. BO: Brak przepisu. O możliwości zmiany rakiety po rozegraniu punktu mówi przepis „4.
Rakieta [...] Przypadek 4: W trakcie rozgrywania punktu zawodnikowi pęka struna w rakiecie. Czy może on rozpocząć następny punkt tą rakietą? Decyzja:
Tak, jeżeli nie jest to zabronione przez organizatorów zawodów.”. DYSKUSJA: Zobacz poprzednią dyskusję.
84.

Zerwanie struny w wymianie. W czasie wymiany pęka zawodnikowi struna w rakiecie. Pytanie 1. Czy zawodnik ma prawo przerwać wymianę i domagać
się powtórzenia punktu. Pytanie 2. Czy zawodnik ma prawo zmienić rakietę w czasie rozgrywania punktu? DECYZJA: 1. Nie. Musi dokończyć nią punkt. 2.
∆ Nie można zmieniać rakiet w trakcie trwania wymiany. Po rozegraniu punktu: jeśli przepisy turnieju nie zabraniają, może grać popsutym naciągiem na własną
szkodę. BO: O możliwości grania uszkodzona rakietą mówi przepis „4. Rakieta [...] Przypadek 4: W trakcie rozgrywania punktu zawodnikowi pęka struna w
rakiecie. Czy może on rozpocząć następny punkt tą rakietą? Decyzja: Tak, jeżeli nie jest to zabronione przez organizatorów zawodów.” DYSKUSJA: 1.
Pęknięta struna jest nieumyślnym przeszkadzaniem samemu sobie. Zasada „zawodnik nie może przeszkadzać sam sobie” anuluje status popsutej rakiety jako
„przeszkody”. 2. Niekiedy nie da się dowieść, przy rozgrywaniu którego punktu i z jakiego powodu pękła struna. 3. Jeden z graczy twierdzi, że przepis „ 4.
Rakieta […] Przypadek 5: Czy zawodnik może mieć więcej, niż jedną rakietę w czasie rozgrywania punktu? Decyzja: Nie.” mówi o zakazie jednoczesnego
używania dwóch rakiet, a nie o ich zmienianiu. Mogę sobie zmieniać 3 rakiety co każde uderzenie, jeśli tylko potrafię to tak szybko robić. 4. Termin „czas
rozgrywania punktu” w „Przypadku 5” przepisu „4.” jest niejasny. Zobacz dyskusję DETAL 4.P5.
85.

Złamanie rakiety. Graczowi odpada główka rakiety 3 sekundy po wygrywającym uderzeniu przeciwnika. DECYZJA: Sędzia ocenia, czy w danej sytuacji
złamanie rakiety mogło mieć jeszcze wpływ na rozstrzygnięcie punktu. Jeśli mogło, to powtórzenie punktu. Jeśli nie mogło mieć wpływu, wówczas wynik
∆ jest utrzymany. W obu przypadkach gracz powinien zmienić rakietę na sprawną w ciągu regulaminowych 20 sekund, przyznawanych na wykonanie
prawidłowego podania. W rekreacji, obaj gracze ustalają kiedy zakończyła się wymiana i nastąpiło rozstrzygnięcie punktu. Wywoływanie powtórzenia punktu
z racji złamanej rakiety, kiedy złamanie rakiety nie miało już wpływu na rozstrzygnięcie punktu jest niesportowym zachowaniem. BO: Trudno robić
uogólnienia, są różne sytuacje.
86.

Złamanie rakiety. Odbierającemu lub podającemu odpadła główka rakiety przy returnie, podaniu lub w czasie wymiany. DECYZJA: Powtórzenie punktu.
Gracz powinien zmienić rakietę na sprawną w ciągu regulaminowych 20 sekund na wykonanie podania przez podającego. BO: Brak oficjalnych przepisów.
∆ Pozwolenie na zmianę rakiety może być przejawem zastosowania niepisanej zasady, która mówi, że w uczciwym pojedynku nie godzi się ranić bronią
bezbronnego. Przepisu „24. Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] k. rozmyślnie zmieni kształt rakiety w czasie rozgrywania punktu;”, nie można
zastosować, bo zmiana kształtu rakiety nie była rozmyślna. O limicie czasu mówi przepis „29. Ciągłość gry […] b. jeżeli w wyniku okoliczności niezależnych
od zawodnika, jego ubiór, obuwie lub sprzęt (z wyjątkiem rakiety) ulegnie zniszczeniu lub musi być zmieniony, zawodnik może otrzymać dodatkowy rozsądny
czas na rozwiązanie tego problemu;”, który zakazuje udzielania dodatkowego czasu na zmianę rakiety. Należy pamiętać, że to podający robi uprzejmość
odbierającemu pozwalając mu coś poprawić. Jeśli nie ma wzajemności ze strony odbierającego, że podający przekroczył czas, lub podającemu wydaje się, że
odbierający umyślnie mu przeszkadza, podający może zacząć ignorować znaki gotowości odbierającego, na szkodę odbierającego (patrz ostatnie zdanie
przepisu „21.”). Przepis „21. Kiedy można podawać i odbierać Podający nie może wykonać uderzenia dopóki odbierający nie jest przygotowany. Jednakże
odbierający powinien przystosować się do rozsądnego tempa podającego – powinien być gotowy w rozsądnym czasie do odebrania, kiedy podający jest
gotowy do wykonania podania. Odbierający, który usiłował odebrać podanie, musi być uznany za przygotowanego. Jeżeli natomiast odbierający
sygnalizował, że jest nieprzygotowany, a podanie zostało wykonane, nie może być ono uznane za złe.”. DYSKUSJA: Więcej o rakietach poszukaj w dyskusji
RAKIETA.
87.

▲
▼
88.

▲
▼
89.

„ S TAN S IAT K I ”
Dziurawa siatka. Piłka przelatuje przez środek siatki dzielącej oba pola gry, np. przez oczko lub dziurę. DECYZJA: Strata punktu dla uderzającego w siatkę.
W przypadku podania, błędne podanie. Przed rozegraniem następnego punktu sędzia powinien zarządzić naprawę siatki. BO: Dziurawą siatkę należy
traktować jak linię przykrytą mączką. To że lini (części siatki) nie widać lub nie ma, nie znaczy, że nie obowiązują ogólne zasady gry, czyli że piłka nie musi
uderzyć we właściwe pole gry lub przelecieć nad siatką. Przepisy dopuszczają tu wyjątki tylko przy piłkach omijających siatkę poza polem gry. Gdyby
zniknęła cała siatka (np. pękła linka napinająca), wówczas powtórzenie punktu. Najbliższy sytuacyjnie przepis niewiele pomaga: „26. Przeszkoda […] W
przypadku, kiedy zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego urządzenia kortu),
należy zarządzić powtórzenie punktu.” Siatka nie jest „stałym urządzeniem kortu”, zostaje więc „cokolwiek innego”. DYSKUSJA: 1. Przyczynki do kłótni. a.
uderzający powinien stracić punkt, bo ta duża dziura w siatce nie ma tego samego statusu co ta przy słupku, a ma ten sam status co ta pod siatką na
mocowaniu pasa wysokości siatki, no i uderzający nie przerzucił piłki nad siatką; b. uderzający powinien wygrać punkt, bo ta mała dziurka w siatce ma ten
sam status co dziura przy słupku, a nie ma tego samego statusu co ta pod siatką na mocowaniu pasa wysokości siatki, no i uderzający trafił w pole
przeciwnika; c. rozdzielanie decyzji na to czy piłka przechodząc przez siatkę dotykała ją, czy nie; d. nie można nazywać siatki przeszkodą, bo ona jest od
początku przeszkodą, tylko regulaminową; e. brak przeszkody nie jest przeszkodą. 2. Zobacz dyskusje DETAL 26 i PRZESZKODY.
„ S TAT U S
PRZEDMIOTÓW”
Atak kamykiem. W trakcie wymiany, jeden z graczy kopie leżący na korcie kamyk. Przeciwnik mówi, że kamyk uderzył go w nogę. DECYZJA: Grać dalej.
W przypadku, gdy gracz celowo kopnął kamień w stronę przeciwnika: kara za niesportowe zachowanie. Przy kontuzji przeciwnika spowodowanej
uderzeniem kamieniem: dyskwalifikacja kopiącego. BO: Najbliższy sytuacyjnie przepis jest nieoficjalny, mówi o spuchniętym oku gracza w wyniku
uderzenia piłką. DYSKUSJA: 1. Dyskwalifikacja z meczu, czy z turnieju? 2. A jak kamyka nie będzie można znaleźć, albo to nie ten który pokazuje
poszkodowany? Sytuacja podobna do uderzenia tłumikiem drgań lub elastokrosem w oko?
But na korcie. Gracz zrywa się do smecza, przy czym zzuwa mu się but ze stopy. But zostaje za linią główną a gracz zdobywa punkt smeczem przy siatce
(bez buta). Przeciwnik wywołuje przeszkodę, tak jak przy piłce która wypadła z kieszeni. DECYZJA: Przeciwnik przeszkodę wywołał, więc powtórzenie
∆ rozgrywki od pierwszego podania oraz ostrzeżenie dla gracza bez buta. Jeśli po koźle piłki w polu gry, przeciwnik wywołał przeszkodę po dotknięciu przez
piłkę stałego urządzenia kortu, wtedy punkt wygrywa gracz bez buta. Niezależnie od rozstrzygnięcia punktu, gracz bez buta dostaje nieokreślony czas na
uporządkowanie swego wyglądu. BO: W definicji „sprzętu zawodnika” dla tej wykładni but nie jest sprzętem (piłka dotykająca buta na stopie określa
rozstrzygnięcie punktu). Jeśli but nie jest sprzętem, to jest wyposażeniem gracza i obowiązują tu przepisy dotyczące gubionego wyposażenia. W przypadku
dotknięcia stałego urządzenia kortu wygrywa gracz bez buta, bo w tej konkretnej sytuacji przeciwnik miał wystarczająco dużo czasu, by wywołać przeszkodę
i zatrzymać grę. DYSKUSJA: 1. Jest oficjalna interpretacja przepisów dotycząca gubienia buta przez zawodnika na korcie. Cytat przepisu ze źródła  za
ATP: „r) Zawodnik gubi but Przypadek: W meczu gry pojedynczej zawodnik A przymierza się do uderzenia forhendem, podczas gdy zawodnik B, wbiegając
na kort spoza linii głównej, gubi but. Zawodnik B, bez buta, stoi i patrzy, jak zawodnik A zagrywa piłkę kończącą. Zawodnik B prosi sędziego głównego o
powtórzenie punktu ze względu na to, że zgubił on but, podobnie jak byłoby w sytuacji, gdyby zgubił czapkę, czy wypadłaby mu piłka z kieszeni. Decyzja:
Zawodnik A wygrywa punkt. Zgubienie buta nie jest powodem do powtórzenia punktu (Interpretacja ATP).” Przykład jest, ale dalej nie wiadomo, jaka była by
decyzja, gdyby to uderzał gracz bez buta albo zawodnik „A” nie trafił w pole gry. Uogólnienie ostatniego zdania „Przypadku” z , (podkreślenie na użytek
wykładni) może prowadzić do różnych interpretacji, np. że but ma status sprzętu (…) W praktyce, na szczęście, buty rzadko się gubi. 2. Jeden z graczy uważa,
że but ma status „ciała zawodnika” i mogą tu obowiązywać reguły dla gubionych części ciała, czyli np. włosów, potu, łez lub zębów. 3. Zobacz przyjętą tu
definicję sprzętu zawodnika w PRZESZKODY.
90.

91.

92.

93.

94.

95.

96.

97.

98.

99.

100.

101.

102.

103.

104.

105.

106.

107.

108.

109.

Granica siatki przy necie. W trakcie deblowego podania, piłka odbija się od siatki między podpórką a słupkiem, i upada na właściwe pole. Czy piłka jest
dobra? DECYZJA: Tak. Należy wywołać powtórzenie podania (net). Przy podobnym zdarzeniu w trakcie wymiany należy grać dalej. BO: Przepis „2. Stałe
urządzenia kortu” określa pośrednio status tego kawałka siatki w grze deblowej na część siatki. Żaden inny przepis dotyczący gry deblowej tego nie zmienia.
Gdyby piłka uderzyła w podpórkę, wtedy błędne podanie, mówi o tym przepis „19. Złe podanie Podanie jest złe, jeśli: […] c. podana piłka trafi w stałe
urządzenie kortu, podpórkę lub słupek przed zetknięciem się z ziemią;” UWAGA: W grze singlowej odbicie od siatki między podpórka a słupkiem, to błąd,
także w czasie wymiany.
Latająca rakieta. Mecz singlowy. Przy/Po uderzeniu graczowi wymyka się z ręki rakieta lub tłumik i po przeleceniu nad polem przeciwnika, upada tuż za
siatką na zewnętrzną linię pasa deblowego. Przeciwnik jest w przeciwległym narożniku kortu i nawet nie próbuje dobiec do piłki, która robi dwa kozły w jego
polu. Przeciwnik wywołuje przeszkodę. DECYZJA: Punkt dla gracza bez rakiety. BO: 1. Rakieta wypadła z ręki gracza po uderzeniu, a przepis „24.” mówi:
„24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] j. piłka będąca w grze dotknie jego rakiety, kiedy nie trzyma jej w ręce;”. Nawet, gdyby rakieta
wypadła z dłoni w wyniku zderzenia z siatką między podpórką a słupkiem, to i tak nie miało by to wpływu na decyzję (w singlu na korcie deblowym, to stałe
urządzenie kortu). 2. Pas deblowy w singlu nie jest polem gry grających, ma raczej status stałego urządzenia kortu, a stałe urządzenia kortu (np. ogrodzenie)
gracze mogą dotykać w dowolnej chwili trwania meczu, bez straty punktu, także rakietą. 3. Przekroczenie przez rakietę siatki też nie jest karane, mówi o tym
m.in. przepis „24. Punkty przegrane […] Przypadek 4: Czy zawodnik przegrywa punkt, jeżeli przekroczy wyimaginowane przedłużenie siatki przed lub po
odbiciu piłki? Decyzja: Nie, o ile nie dotknie pola gry przeciwnika.”. DYSKUSJA: 1. Gracz wywołujący przeszkodę protestuje, mówi, że to była przeszkoda
dla jego uwagi a nawet ruchu. Decyzja: Gracz był za daleko, gdyby był bliżej, można by wywołać powtórzenie punktu, ze względu na przeszkodę dla jego
ruchu. 2. Wywołanie przeszkody to kwestia kultury. Jeśli gracz wie, że do tej piłki i tak by nie dobiegł, a upadająca poza jego polem gry rakieta w niczym mu
nie przeszkadzała, to nie wywołując przeszkody (przegrywając punkt) może okazać uznanie dla akcji przeciwnika, jeśli tylko gracz nie naruszył przy tej akcji
ogólnych zasad gry, czyli np. nie dotknął siatki w polu gry.
Nabicie leżącą piłką. Piłka uderza drugą na korcie. Przy uderzeniu gracz dotyka butem poruszonej piłki, która dotyka siatki. Jednocześnie uderza poprawnie
właściwą piłkę i wygrywa punkt. Przeciwnik wywołuje przeszkodę. DECYZJA: Kopnięcie wyglądało na niecelowe, punkt zdobyty poprawnie. Zalecenie:
przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne piłki. BO: Leżące na korcie piłki mają status krzywego kortu. Najbliższy sytuacyjnie przepis „25. Prawidłowe
odbicie […] Przypadek 2”. W przepisie nie ma zastrzeżeń co do tego, co się z uderzoną piłką będzie działo! Według przepisowej decyzji: żadna z piłek nie
narusza przepisów i żaden z graczy nie traci punktu. Takie uogólnienie oznacza, że piłki leżące na korcie mają status krzywego kortu. DYSKUSJA: Jeden z
graczy uważa, że uderzona piłka ma status przedmiotu w grze (np. piłki lub rakiety) i ważna jest kolejność zdarzeń.
Nabicie leżącej opaski. W trakcie rozgrywki graczowi „O” wypada frotowa opaska z kieszeni. Opaska upada na jego pole gry. Gracz „P” nie ogłasza
przeszkody i gra toczy się dalej. Po kilku następnych uderzeniach, gracz „P” trafia piłką w tą opaskę. Czy takie trafienie oznacza natychmiastowe wygranie
przez przeciwnika punktu? DECYZJA: Nie. Należy kontynuować wymianę, aż do rozstrzygnięcia punktu. BO: Gracz „P” mógł wywołać przeszkodę do czasu
wykonania drugiego uderzenia po upadku opaski na pole gry, licząc uderzenia obu graczy. Gracz „P” nie wywołał przeszkody, więc przy jego następnym
uderzeniu opaska zmieniła swój status z „przeszkody dla uwagi” na „krzywy kort”. Nieważne, czy gracz „P” widział upadanie opaski. Opaskę może zastąpić
dowolny przedmiot zgubiony przez gracza, np. czapka, piłka, okulary. Gracz „O” nie mógł wywołać przeszkody, bo jest zasada „zawodnik nie może
przeszkadzać sam sobie”. DYSKUSJA: 1. Gracz „P” wywołuje przeszkodę po czwartym uderzeniu od upadku opaski na pole gry. Gracz „O” wstrzymuje grę i
mówi, że widział jak ona upadała 4 uderzenia wcześniej. Decyzja: Gracz „P” nie powinien wywoływać przeszkody, jeśli nie widział jak opaska upadała, samo
zauważenie opaski na polu gry, której wcześniej tam nie było, nie powinno być podstawą wywoływania przeszkody. Gracz „P” powinien przyjąć karę straty
punktu, za nieuzasadnione przerwanie gry (choć fizycznie, to gracz „O” zatrzymał piłkę), nawet jeśli gracz „O”, też nie wie kiedy to się stało. Sytuacja
przypomina wywołanie autu, którego wywołujący nie widział. 2. Czemu „do czasu wykonania drugiego uderzenia”, a nie pierwszego, trzeciego albo
dwudziestego piątego?
Nabicie leżącej rakiety. Gracz „A” trafia w leżącą na ziemi rakietę gracza „B”, poza właściwym polem gry. Gracz „B” uważa, że przeciwnik stracił punkt, bo
nie trafił we właściwe pole gry. DECYZJA: Punkt dla gracza „A”. W przypadku bezpośredniego dotknięcia przez piłkę kortu i krawędzi rakiety:
unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu. BO: Przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] j. piłka będąca w grze dotknie jego
rakiety, kiedy nie trzyma jej w ręce;” mówi, że niezależnie od tego, gdzie spadnie piłka po odbiciu jej rzuconą rakietą, rzucający rakietą zawsze traci punkt.
Podsumowując. 1. Wykładnia dla decyzji o stracie punktu: zanim piłka dotknęła kortu poza polem gry, to trafiła w rakietę. 2. Wykładnia dla decyzji o
powtórce punktu: nie można ustalić kolejności zdarzeń. Zobacz następny przykład o trafieniu piłki w tłumik drgań. DYSKUSJA: 1. Można się bawić w
balistykę i próbować określać: jaka wielkość śladu przy danych parametrach piłki jest dowodem na to, że piłka najpierw dotknęła kortu, a dopiero później
rakiety, albo na odwrót: najpierw rakiety, a potem kortu. Można też próbować liczyć, jaka w tenisie ziemnym jest najmniejsza jednostka czasu, która rozdziela
dwa zdarzenia, tutaj: dotknięcie kortu od dotknięcia leżącej na korcie rakiety.
Nabicie tłumika poza kortem. Gracz „A” trafia w tłumik drgań leżący poza polem gry przeciwnika. DECYZJA: Unieważnienie piłki, czyli powtórzenie
punktu. BO: Tłumik jest częścią rakiety, a spotkanie piłki z częścią nie trzymanej rakiety powinno skutkować natychmiastową stratą punktu właściciela
dotykanej części rakiety (na podstawie przepisu „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] j. piłka będąca w grze dotknie jego rakiety,
kiedy nie trzyma jej w ręce;”). Przy przedmiocie tak małym jak tłumik drgań, trudno jednak ustalić kolejność zdarzeń, tj czy najpierw piłka dotknęła tłumika i
należy ogłosić punkt dla gracza „A”, czy kortu poza polem gry i należy wywołać punkt dla gracza „B”. DYSKUSJA: Gracz „B” protestuje, mówi, że to nie
jego tłumik (albo jego, ale zgubiony w poprzednim punkcie) i przeciwnik powinien stracić punkt, bo nie trafił we właściwe pole gry. Decyzja: korekta
decyzji(!): gracz „A” traci punkt. Bo: Zmiana statusu przedmiotu na faktyczny. Ciąg dalszy dyskusji. Gracz „A” mówi, że widział, jak właśnie ten tłumik
drgań wypadł przed chwilą z rakiety przeciwnika. Decyzja: korekta decyzji(!): unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu. Bo: tym razem nieznany status
tłumika, czy jest śmieciem, czy częścią rakiety jednego z grających. Pierwsze unieważnienie dotyczyło kolejności zdarzeń, drugie - statusu tłumika.
Nabicie tłumika w polu gry. Gracz „A” trafia w tłumik drgań leżący na polu przeciwnika. DECYZJA: Punkt dla gracza „A”. BO: Tłumik jest częścią rakiety.
Spotkanie piłki z częścią nie trzymanej rakiety skutkuje natychmiastową stratą punktu właściciela dotykanej części rakiety (na podstawie przepisu „24.
Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] j. piłka będąca w grze dotknie jego rakiety, kiedy nie trzyma jej w ręce;”). Jeśli właścicielem
tłumika nie jest żaden z grających lub tłumik leżał na korcie jeszcze przed ostatnim podaniem, wtedy grę należy kontynuować, tak jakby tłumik był
kamieniem na korcie. DYSKUSJA: Gracz „B” protestuje, mówi, że to nie jego tłumik i powinno się zarządzić powtórzenie punktu. Decyzja: korekta
decyzji(!): powtórka punktu. Bo: Zmiana statusu przedmiotu na faktyczny. Ciąg dalszy dyskusji. Gracz „A” mówi, że widział, jak właśnie ten tłumik drgań
wypadł przed chwilą z rakiety przeciwnika. Decyzja: podtrzymanie decyzji. Bo: nieznany status tłumika, czy jest śmieciem, czy częścią rakiety jednego z
grających. Pierwsze zmiana decyzji dotyczyła ustalenia faktów (własności), druga braku faktów, tj tego kiedy tłumik upadł na kort i czyją jest własnością.
Nieruchoma piłka. Piłka zatrzymuje się w pasie regulującym środkową wysokość siatki, lub na zawinięciu siatki, lub w oczku siatki. DECYZJA: 1. W
sytuacji podczas podania: unieważnienie podania i powtórka podania. 2. W sytuacji podczas wymiany: unieważnienie piłki, czyli powtórzenie całego punktu.
BO: Przeszkoda, której gracze nie mogli usunąć. Brak faktu kozła. DYSKUSJA: Jeden z graczy uważa, że żadna piłka nie może mieć tak dużej rotacji, by
przy uderzeniu w najniżej położone oczko, móc jeszcze poprawnie przelecieć na właściwe pole gry, dlatego piłka grzęznąca w oczku siatki jest zła.
Podpieranie podpórki. Debel. Któryś z graczy dotyka podpórki w czasie wykonania podania. Czy tuż po uderzeniu podającego można ogłosić przegranie
punktu dla strony dotykającej podpórki, jako dotykającej siatki? DECYZJA: Nie. Dotknięcie podpórki jako dotknięcie siatki można ogłosić dopiero po
uderzeniu piłki w prawidłowe karo, jeśli gracz nadal ją wtedy dotyka. BO: Podpórki ze słupkami mają tą szczególną cechę, że zmieniają swój status w trakcie
gry, między „podaniem” a rozpoczęciem „wymiany”. Rodzaj zmian zależy od tego, czy jest to gra pojedyncza, czy podwójna i na jakim korcie się odbywa. O
zmianie statusu podpórek mówi przepis „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] Przypadek 1: Piłka uderzona przez
odbierającego uderza w podpórkę, a następnie trafia we właściwe pole gry. Czy jest to dobre odbicie? Decyzja: Tak, w czasie wymiany. W przypadku podania
jest to złe podanie.” Przepis nie robi zastrzeżeń do rodzaju gry pojedynczej lub podwójnej, należy więc przyjąć, że dotyczy obu gier, a za tym, że podpórka w
grze deblowej, zanim piłka nie odbije się poprawnie od kortu, ma status „stałego urządzenia kortu” i gracze mogą ją bezkarnie dotykać razem ze słupkiem.
Podpórkom i słupkom można nadawać miano stałych urządzeń kortu, na podstawie przepisu „2. Stałe urządzenia kortu”, który robi to dla gry pojedynczej na
korcie do gry podwójnej. Dla przypomnienia, trafienie piłką w podpórkę przy podaniu jest błędem „‘fault’” karanym stratą punktu, bez rozróżnienia czy
chodzi o grę podwójną, czy pojedynczą. Mówi o tym przepis „19. Złe podanie Podanie jest złe, jeśli: […] c. podana piłka trafi w stałe urządzenie kortu,
podpórkę lub słupek przed zetknięciem się z ziemią;”. DYSKUSJA: Istotą podjęcia decyzji o tym, czy gracz dotykając podpórki dotyka siatki, czy stałego
urządzenia kortu, jest rozstrzygnięcie, kiedy kończy się „faza podania”, a za tym, kiedy zmienia się status podpórki ze „stałego urządzenia kortu” na „część
siatki”. Przepisy nie określają tego momentu.
Ptak na korcie. Podczas rytuału podającego do wykonania drugiego podania, na polu gry przeciwnika siada ptak. Przeciwnik szybko go przegania. Podający
domaga się powtórki punktu. DECYZJA: Grać dalej. Podający powinien poprosić odbierającego o usunięcie przeszkody. Odbierający ma prawo przerwać na
chwilę podanie, by przegonić ptaka lub usunąć z pola gry piłkę z pierwszego podania. Jeśli w drugim podaniu przy kolejnej próbie przegonienia ptaka, ptak
nie chce odlecieć albo znowu wraca, wtedy dopiero powtórka punktu. Nie przegonienie ptaka, to okazanie niesportowego zachowania przez obu graczy. BO:
Ptaka można szybko przepłoszyć. W nieoficjalnych przepisach jest przykład o wywróceniu się podpórki przy podaniu i decyzja, że jeśli podpórka była szybko
ustawiona (nie zakłóciła rytmu podania), to należy kontynuować wykonanie podania. DYSKUSJA: 1. Co to znaczy szybko, czy to 1/100 sekundy, czy 10
sekund? 2. Odbierający uważa, że ma prawo bezkarnie usuwać ze swego pola gry piłki z poprzednio rozegranych punktów, przed drugim podaniem
podającego.
Piłka leżąca dotyka siatki. W trakcie wymiany, jeden z graczy kopie leżącą na własnym polu piłkę. Piłka dotyka siatki. DECYZJA: Gra jest kontynuowana.
Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne piłki. BO: Leżące na korcie piłki mają status krzywego kortu. Najbliższy sytuacyjnie przepis „25.
Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.” W przepisie
nie ma zastrzeżeń co do tego, co się z uderzoną piłką będzie działo! Według przepisowej decyzji: żadna z piłek nie narusza przepisów i żaden z graczy nie
traci punktu. Takie uogólnienie oznacza, że piłki leżące na korcie mają status krzywego kortu. Pozostawienie piłek na korcie, to ryzyko podejmowane
wspólnie przez obu graczy.
Piłka leżąca i inwazja. Piłka podczas kozła ociera się o drugą - leżącą na właściwym polu gry. Leżąca piłka zaczyna się toczyć i dotyka siatki lub drugiego
pola gry. DECYZJA: „Gra jest kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy
zarządzić powtórzenie” Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne piłki. BO: 1. Piłkę leżącą na korcie (np. zapasową) należy traktować jak
krzywy kort. Najbliższy sytuacyjnie przepis „25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2”, treść zob. w poprzednim przykładzie. W przepisie nie ma zastrzeżeń
uzależniających decyzję od tego, co się z uderzoną piłką będzie działo! Według przepisu, opisana sytuacja jest uznana za dobrą (zgodną z przepisami) dla obu
graczy. Zobacz DETAL 25.P2. 2. Logika zasady „Zawodnik nie może sam sobie przeszkadzać” sugeruje, że żaden z graczy nie może tu mówić o
„nieumyślnej przeszkodzie”, bo obaj pozwolili tej piłce tam leżeć. 3. Czy można zrobić samemu sobie „inwazję”?
Piłka leżąca i serw. Podający trafia piłką w piłkę leżącą na właściwym karu przeciwnika. DECYZJA: Jeśli piłka dotknęła pola gry: grać dalej, o ile jest
pewność, że uderza się piłkę z podania. Jeśli piłka z podania odbiła się od piłki leżącej ponad jej wysokość (bez dotykania nawierzchni), wtedy powtórka
podania, jak przy necie. Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne piłki. BO: Leżące na korcie piłki mają status krzywego kortu. Jest przepis
„25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.” Według tego
przepisu leżące na ziemi piłki mają status krzywego kortu. Podający mógł zażądać jej usunięcia przed podaniem. Pozostawienie piłek na korcie, to ryzyko
podejmowane wspólnie przez obu graczy.
Piłka leżąca - odbicie. Uderzona piłka odbija się (nie „ociera”) bez dotykania nawierzchni od drugiej - leżącej na właściwym polu gry, po czym odbija się na
właściwym polu i uderza ją gracz na którego wypada kolej uderzenia. DECYZJA: Po takim rzadkim odbiciu należy unieważnić piłkę i powtórzyć punkt.
Gdyby gracz uderzył piłkę nim ta ponownie dotknęła nawierzchni i żaden z graczy po następnym uderzeniu nie wywołał by unieważnienia piłki, wtedy
można by grę kontynuować. BO: Leżąca piłka miała status krzywego kortu, ale piłka odbijając się od „krzywego” pola gry nie dotknęła pola gry. Możliwość
kontynuacji wynika z założenia, że piłka była co najwyżej po pierwszym koźle. Najbliższy sytuacyjnie przepis „25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2
Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla
sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.”. Ten przepis nic nie mówi o tym, co należałoby nazwać
dotknięciem nawierzchni lub kozłem w rozważanym tu przykładzie. Zobacz dyskusję PIŁKI NA KORCIE.
Piłka leżąca - powrót. Gracz „A” uderza piłkę, która odbija się (nie „ociera”) bez dotykania nawierzchni od drugiej - leżącej na jego polu, po czym wpada
(właściwa piłka) na pole przeciwnika. DECYZJA: Unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu. Zalecenie: przed podaniem należy usuwać z kortu zbędne
piłki. BO: Bardzo rzadka sytuacja. Leżące na polu gry piłki mają status krzywego kortu, ale piłka odbijając się od „krzywego” pola gry nie dotknęła pola gry.
Brak faktu dotknięcia pola gry, przez co nie wiadomo, kto powinien teraz uderzyć piłkę nad polem gracza „A”. Najbliższy sytuacyjnie przepis „25.
Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.”. Ten przepis
nic nie mówi o tym, co należałoby nazwać dotknięciem nawierzchni lub kozłem w rozważanym tu przykładzie. Zobacz dyskusję PIŁKI NA KORCIE.
Piłka w sercu rakiety. Podczas uderzenia drajwem, piłka zatrzymuje się w sercu rakiety gracza. DECYZJA: Unieważnienie piłki, czyli powtórka punktu.
Brak faktu uderzenia. BO: Jest to „złapanie piłki rakietą”. Gdyby zawodnik wykonał uderzenie, można by mówić o trafieniu, bądź nie trafieniu w kort, ale
takiego uderzenia nie było. Przeszkody też nie można wywołać, bo nie ma końca uderzenia. Najbliższe przepisy: „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa
punkt, jeżeli: […] f. odbijając piłkę, rozmyślnie przeniesie ją lub złapie rakietą lub rozmyślnie dotknie ją rakietą więcej, niż jeden raz;” Ułożenie i dynamika
główki rakiety wskazywały, że była to próba uderzenia, a nie „rozmyślnego złapania”. Jeśli dwukrotne nieumyślne uderzenie piłki nie jest błędem, to czemu
miało by nim być nieumyślne złapanie piłki rakietą? Przepis „26. Przeszkoda […] W przypadku, kiedy zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub
cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego urządzenia kortu), należy zarządzić powtórzenie punktu. Przypadek 1: Czy niezamierzone
dwukrotne dotknięcie piłki rakietą stanowi przeszkodę Decyzja: Nie. Patrz także punkt 24 (f).” Tutaj nie ma „piłki w grze”, więc trudno mówić o
przeszkadzaniu sobie, czy przeciwnikowi. DYSKUSJA: Trzy podejścia. 1. Każde uderzenie rakietą, to wyraz rozmyślnego działania. 2. Nie ma rozmyślnych
działań, wszystko jest przypadkiem. 3. Tak ci było pisane, pogódź się z tym...
Piłka zapasowa, kieszeń i smecz. Przy podskoku do smecza graczowi wypada piłka z kieszeni. Zguba dotyka siatki, nim piłka smeczowa robi drugiego
kozła. DECYZJA: Zawodnik traci punkt. BO: Taka rekreacyjna praktyka i jest przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] g. on
sam, [...] bądź cokolwiek co ma on na sobie lub trzyma, dotknie siatki, słupków, podpórek, linki, paska lub taśmy bądź ziemi w obrębie pola gry przeciwnika
kiedykolwiek gdy piłka jest w grze;” Gdyby piłka smeczowa, po pierwszym koźle, zrobiła drugiego kozła lub dotknęła stałego urządzenia kortu, przeciwnika
albo jego rakiety, szybciej niż zgubiona piłka siatki - wtedy powtórka punktu (patrz komentarz do następnego przykładu). UWAGA: w meczu singlowym na
korcie deblowym, siatka i słupki poza podpórką są poza „obrębem pola gry przeciwnika” (mówi też o tym przepis „2. Stałe urządzenia kortu”). DYSKUSJA:
Przepis „24.g” w takiej postaci zawiera błędy, zobacz dyskusję DETAL 24.g.
Piłka zapasowa, kieszeń i smecz. Przy podskoku do smecza graczowi wypada piłka z kieszeni (albo np. czapka, itp) i zatrzymuje się na jego polu. Smecz jest
udany. Niedoszły obrońca smecza nazywa zgubioną piłkę przeszkodą, chociaż był 4 m od obu piłek. DECYZJA: Powtórka punktu i wg nieoficjalnych
przepisów ostrzeżenie, że przy następnym takim zdarzeniu (z czapką, itp) zawodnik straci punkt. BO: Według przepisów  i interpretacji ATP: „III
PRZYPADKI I INTERPRETACJE […] Pkt 25. Przeszkadzanie zawodnikowi [...] c) Przeszkoda spowodowana nieuwagą Przypadek: Zawodnikowi spada
czapka w czasie uderzenia wolejem, który ląduje w siatce. Zawodnik żąda powtórzenia punktu ze względu na przeszkodę. Decyzja: Nie ma powtórzenia.
Zawodnik nie może sam sobie przeszkadzać. Gdyby zawodnik zagrał ten wolej w kort, sędzia zarządziłby powtórzenie ze względu na przeszkadzanie
przeciwnikowi wskutek nieuwagi (Procedury-Przeszkoda, Interpretacja ATP).” DYSKUSJA: W przepisach PZT nigdzie nie pisze, ile razy w secie lub meczu
może zdarzyć się taka sytuacja. W nieoficjalnych przepisach  pisze, że gracz może zgubić coś raz na set. Zobacz dyskusję PIŁKI NA KORCIE.
Ptak, owad i liść. W czasie uderzenia, obok gracza przelatuje duży ptak, owad, liść, itp. Uderzona przez niego piłka nie trafia we właściwe pole. Gracz mówi,
że to była przeszkoda i że trzeba powtórzyć punkt. DECYZJA: Powtórka punktu. Przypomnienie: wywoływanie nieistniejących przeszkód jest zachowaniem
niesportowym. BO: Każdy z graczy może wywołać przeszkodę, pod warunkiem, że nie jest to przeszkadzanie samemu sobie. DYSKUSJA: Przepis dot.
przeszkód: „26. Przeszkoda […] W przypadku, kiedy zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z
wyjątkiem stałego urządzenia kortu), należy zarządzić powtórzenie punktu.” Przepis jest zbyt ogólnikowy, ale nie da się z góry ustalić wielkości przedmiotu
groźnej dla poczucia bezpieczeństwa zawodnika. Nie sposób też przewidzieć wszystkich możliwych sytuacji i ich znaczeń dla gry. Prawdopodobnie, w
meczach oficjalnych „strefę bezpieczeństwa” i „status przedmiotu” ustala każdy sędzia wg własnego uznania. Dobra kultura gry wymaga, by takich wywołań
nie nadużywać. Przykładowe pytania: a. w jakiej odległości od gracza musi przelecieć przedmiot, by mógł być nazwany przeszkodą, jeśli przelatuje poza
polem gry?; czy samoloty są przeszkodą przy serwie?; b. jak wielki musi być to przedmiot?; c. czy hałasy i refleksy światła też mogą być przeszkodą?; d. jak
wielkie muszą być uszkodzenia ciała w przypadku kontaktu, żeby móc wywołać przeszkodę?; e. czy ptak siedzący na ogrodzeniu jest stałym urządzeniem
kortu (widzowie są), a latający nie?; f. czy ktoś widział tego owada, który użądlił gracza?; h. czy liść jest elementem stałego wyposażenia kortu, a jeśli nie, to
od kiedy?
Ręcznik na siatce. Debel. Jeden z graczy trafia piłką w ręcznik przeciwnika wiszący na siatce. Piłka upada na jego polu gry. Gracz twierdzi, że gdyby nie
ręcznik, to piłka była by poprawna. DECYZJA: Przed powieszeniem ręcznika na siatce lub postawieniem napoju na słupku, gracze powinni ustalić jak
∆ traktować zdarzenia z takimi przeszkodami. Zalecenie: nie zmieniać wymiarów i stałego wyposażenia kortu, czyli nie wieszać ręcznika na siatce i nie stawiać
niczego na słupku. BO: Założenie: gracze chcą grać w tenisa ziemnego. Ręcznik można powiesić na ogrodzeniu lub położyć gdzieś poza polem gry.
110.

▲
▼
111.

112.

113.

„ Ś LA D Y ”
Błoto. Piłka wpada w dziurę z mączką i zatrzymuje się w niej bez widocznego kozła. DECYZJA: Strata punktu dla gracza po stronie dziury z mączką. BO:
Krzywy, miękki lub grząski kort nie jest podstawą powtarzania punktu. Gracze przystępując na nim do gry uznali go za dobry.
Dziwny ślad. Gracz „A” przebija lekko piłkę na stronę kortu przeciwnika. Piłka po stronie przeciwnika ześlizguje się po siatce i zaczyna toczyć po mączce
bez widocznego kozła, za to z wyraźnym ciągłym (bez przerw) śladem lini. DECYZJA: Strata punktu dla gracza po stronie ze śladem. DYSKUSJA:
Przeciwnik: uważam, że powinno się unieważnić tą piłkę, bo nie można stwierdzić gdzie się kończy pierwszy kozioł a gdzie zaczyna drugi. Tu nie było faktu
kozła a jedynie dotknięcie pola. Piłka nadal tworzy ślad pierwszego kozła i mogę nadal spróbować przerzucić ją na właściwe pole. Gracz „A”: To rzadka
sytuacja, po co komplikować sobie grę tworząc precedensy dla piłek osiadających w polu gry bez kozła? Obaj mogliśmy tą siatkę poprawić. Nie mów, że
odebrałbyś tak niskiego kozła. Przeciwnik: Gdyby piłka nie dotknęła siatki, kozioł byłby (...)
Kamień jako ślad. Piłka uderzając w pole poza linią wzrusza przysypany mączką kamień tuż przy lini. Kamień podnosi się tworząc ślad dotykający linii.
Czy ślad poruszonego kamienia należy łączyć ze śladem piłki? DECYZJA: Nie. Ważne jest tu to, czy sama piłka dotknęła linii. BO: Przepisy wyraźnie
mówią: „12. Piłka dotykająca linii Piłka dotykająca linii jest uważana za trafiającą w kort ograniczany przez tę linię.” W przepisie nie ma mowy o „śladzie”
ani „śladach”, ale o „dotknięciu”.
Liść jako ślad. W kontakcie z liściem, który znajduje się poza właściwym polem gry, piłka przesuwa liść i tworzy z nim ślad pierwszego kozła, który dotyka
linii bocznej właściwego pola. DECYZJA: W tej sytuacji należy sędziować jak na kortach bezśladowych. Trzy warianty decyzji. 1. Przy braku pewności
∆ sędziego, czy piłka dotknęła linii, też przy poślizgu z liściem - tak jakby liścia nie było: unieważnienie piłki i powtórka punktu, na podstawie „nieznanej
kolejności zdarzeń”. 2. Gdy sędziujący widział lub nie widział, że piłka dotknęła linii bezpośrednio lub przez liść, wtedy decyzja na podstawie tego co
sędziujący widział. 3. Sędziujący na swojej stronie gracz może kontynuować grę, odbijając piłkę po jej odbiciu od liścia. Takie uderzenie będzie uznaniem, że
piłka była w polu. BO: Jedyny przepis „12. Piłka dotykająca linii Piłka dotykająca linii jest uważana za trafiającą w kort ograniczany przez tę linię.”, nie
mówi nic o pośrednictwie w dotykaniu nie tylko linii ale i nawierzchni. Ostateczna decyzja należy do sędziującego na stronie kortu z liściem. DYSKUSJA:
Jeśli gracze stosują podobne kryteria oceniania faktów z udziałem śmieci na korcie, wszystko powinno iść bezkonfliktowo.
114.

115.

Sprawdzanie śladu. Po wywołaniu przez przeciwnika autu na swoim polu, zawodnik samowolnie wchodzi na pole przeciwnika, by sprawdzić ślad po
własnym uderzeniu. Przeciwnik protestuje. DECYZJA: Nieoficjalnie: niesportowe zachowanie. BO: Brak przepisu. Sędziujący po swojej stronie kortu może
pozwolić sprawdzić ślad na prośbę przeciwnika, może, ale nie musi. Ostateczna decyzja należy do niego, nawet jeśli jest sprzeczna z jedynym śladem dalekim
od którejkolwiek linii w którąkolwiek stronę. DYSKUSJA: Elementarna sytuacja a brak przepisów.
▲
▼
„DYSKUSJE”
DYSKUSJA 1
DETAL 1
Co to jest kort? Czy gracz stojący poza linią główną pola gry stoi na korcie? Definicja kortu w przepisie „1.Kort” mówi, że NIE. Według definicji przepisu
„1. Kort tenisowy Kort tenisowy stanowi prostokąt o długości 23,77 m i szerokości 8,23 m (do gry pojedynczej) lub10,97 m (do gry podwójnej). Przedzielony
jest przez środek siatką zawieszoną na sznurze lub metalowej lince przymocowanej lub przechodzącej na wysokości 1,07 m przez wierzchołki dwóch słupków.”
z chyba „ogrodzeniem kortu”. W tej definicji, to co pomiędzy ogrodzeniem a kortem nie jest nazywane częścią kortu, ma tylko rekomendację długości. Może
w definicji stałych urządzeń kortu coś się znajdzie? Przepis: „2. Stałe urządzenia kortu Do stałych urządzeń kortu zalicza się tylne i boczne ogrodzenia,
trybuny, widzów, wszystkie inne urządzenia wokół kortu [czyli wokół deblowego prostokąta 23.77x10.97] i nad nim oraz sędziego głównego, sędziów
liniowych, sędziego siatki i dzieci do podawania piłek, jeżeli znajdują się na właściwych pozycjach.” Tu właściwie też nie ma mowy o tym, na czym stoi gracz
z pytania zadanego na początku. Rozwiązanie: gracz z początkowego pytania stoi na „wybiegu”. O czymś takim jak „wybieg”, nie ma w oficjalnej definicji
kortu mowy(!), jest tylko „rekomendowana odległość między liniami głównymi a ogrodzeniem kortu”. Zróżnicowanie potocznego pojęcia kortu (w którym
kort, to wszystko co zawarte między jego ogrodzeniem) od przepisowego (w którym kort, to tylko pole gry), to efekt tradycji używania słownika według
pomysłu ITF lub zbyt dosłownego tłumaczenia. Na szczęście przepisy konsekwentnie ograniczają pojęcie „kortu” do pola gry i tylko nowicjusze z
potocznymi albo encyklopedycznymi definicjami kortu, mogą mieć tu przez chwilę wątpliwości.
Czy można grać w tenisa ziemnego na korcie bez „wybiegu”? Można, w każdym oficjalnym meczu tak grają... Przepisy nie potrzebują nazywać tego co poza
polem gry i ogrodzeniem kortu. Większość sytuacji przy dotykaniu przez piłkę takich przedmiotów regulują dwa przepisy: 1. „24. Punkty przegrane
Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] b. nie uda mu się odbić piłki będącej w grze przed powtórnym jej zetknięciem z ziemią tak, aby powróciła nad siatką
na pole gry przeciwnika;” 2. „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] c. odbije piłkę będącą w grze w taki sposób, że trafi ona w
ziemię lub jakikolwiek przedmiot poza właściwym polem gry (przed zetknięciem się z kortem);”.
Dla pełnej jasności, to co potocznie nazywane jest „kortem”, niektóre przepisy nazywają „obiektem tenisowym” lub „tenisową placówką”. Taki obiekt
tenisowy, to z kolei wszystkie znajdujące się na nim korty treningowe i turniejowe, ale też tablica informacyjna, szatnie, sanitariaty, itd. Określenie „tenisowe
boisko” lub „tenisowy plac”, poza słownikami i encyklopediami, prawie nie występuje.
∆
DYSKUSJA 2
DETAL 4.P5
Terminologiczna ciasnota, czyli ile jest „czasów rozgrywania punktu” w czasie rozgrywania jednego punktu? „4. Rakieta […] Przypadek 5: Czy zawodnik
może mieć więcej, niż jedną rakietę w czasie rozgrywania punktu? Decyzja: Nie.”. Jeśli przyjąć, że przerwy między podaniami nie są uważane za część
„czasu rozgrywania punktu” (prawidłowo) i można w nich zmieniać rakietę, to można zmienić rakietę np. 3 razy w ramach limitu 20 sekund na wykonanie
podania (np. po którymś ze 101 netów). W praktyce oznacza to, że gracz będzie mógł grać kilkoma rakietami w czasie rozgrywania jednego punktu, co jest
sprzeczne z treścią przepisu. Jeśli natomiast przyjąć, że przerwy między podaniami są częścią „czasu rozgrywania punktu” (nieprawidłowo), to przepis jest
sprzeczny z praktyką, bo gracze na oficjalnych turniejach zmieniają rakiety. W obu przypadkach przepis wprowadza w błąd. Na podstawie tego przepisu,
niektórzy początkujący gracze pytający „Kiedy można przepisowo zmienić rakietę?”, dochodzą do wnioski, że rakietę można zmienić tylko po
rozstrzygnięciu gema lub seta (…)
W przepisie, prawdopodobnie, chodzi o używanie dwóch rakiet jednocześnie albo o zakaz zmieniania rakiety w trakcie wymiany. Dla zrozumiałości, przepis
powinno się przeredagować. Przykład połączenia tych dwóch zastrzeżeń w jednym zdaniu: „Czy zawodnik może zmienić rakietę lub mieć jednocześnie więcej
niż jedną w czasie trwania wymiany? Decyzja: Nie.”.
DYSKUSJA 3
DETAL 14.
„14. Kolejność podawania Po zakończeniu każdego gema odbierający staje się podającym, natomiast podający – odbierającym.” Podany tu przepis nie jest
do końca poprawny. W grze tie-break, całą grę traktuje się jako jeden gem, przez co gracz podający ostatnią piłkę w tie-breaku może być podającym w
następnym gemie. Mówi o tym m.in. przepis „5. Rozstrzygnięcie gema […] b. Tie-break […] Zawodnik (para), który był podającym w pierwszym punkcie gry
tie-break, ma być odbierającym w pierwszym gemie następnego seta.”.
DYSKUSJA 4
DETAL 17
„17. Wykonanie podania […] W grze tie-break podanie ma być wykonywane na przemian spoza prawej i lewej połowy linii głównej, rozpoczynając od strony
prawej kortu.” Z perspektywy odbierającego, może się to zgadzać, z wyjątkiem tego pierwszego podania w tie-breaku, bo z perspektywy odbierającego
wykonuje się to podanie z lewej strony. Natomiast z perspektywy podającego (tak chyba powinno być to napisane): pierwsze podanie w grze tie-break
wykonuje się od strony prawej podającego - tu się zgadza (zaczynający serwuje jeden raz), ale wszystkie następne podania wykonuje się na przemian z lewej i
prawej strony podającego, rozpoczynając od strony lewej. W przepisie nie ma odniesienia do perspektywy, czyli tego z której strony ma patrzeć czytelnik tego
zdania.
DYSKUSJA 5
DETAL 23
Rozbrajająca logika przepisu „23.”. Cytat: „23. Unieważnienie We wszystkich przypadkach, kiedy piłkę należy unieważnić, należy powtórzyć punkt, z
wyjątkiem, kiedy unieważnione jest drugie podanie. Przypadek 1 […] Pierwsze podanie rozpoczynające ten punkt było złe. Czy podający przy powtórzeniu tej
piłki ma prawo do pierwszego czy tylko do drugiego podania? Decyzja: Podający ma prawo do pierwszego podania. Należy powtórzyć cały punkt.”. Przepis
w przekładzie na polski: „Przy unieważnieniu piłki należy powtórzyć punkt, ale nie przy unieważnieniu drugiego podania.” Jeśli „A” jest „A”, to chyba jasne,
że nie jest „B”? Logice tego przepisu nie można nic zarzucić, ale przy chęci zrozumienia jego praktycznych zastosowań, trzeba się pytać „O co w nim
chodzi?”. Takich „przepisów” można wymyślić więcej, np. „Wszystkie piłki autowe, są piłkami poza polem gry, z wyjątkiem piłek w polu. Przypadek 1 […]
Piłka dotknęła siatki. Czy taka autowa piłka wypadła poza pole, czy była w polu? Decyzja: Należy ogłosić piłkę poza polem.” albo jeszcze prostszy „Każdy
serw wykonuje się z lewej strony podającego, z wyjątkiem serwu wykonanego z prawej strony. Przypadek 1 […] Drugie podanie było złe. Czy podający przy
równowadze ma prawo do wykonania serwu z lewej strony, czy tylko z prawej? Decyzja: Podający ma prawo do wykonania serwu ze swojej prawej strony.”.
DYSKUSJA 6
DETAL 24.b
Przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] b. nie uda mu się odbić piłki będącej w grze przed powtórnym jej zetknięciem z
ziemią tak, aby powróciła nad siatką na pole gry przeciwnika;” O co tu chodzi? Logicznie rzecz interpretując, jest to przepis na nową grę. Zasady gry: a) po
podaniu gra może się toczyć tylko wolejami, bo jak podającemu (po returnie odbierającego) „nie uda się odbić piłki […] przed powtórnym jej zetknięciem z
ziemią tak, aby powróciła […] na pole przeciwnika” to straci punkt; b) w odpowiedzi na wolej podającego, odbierający też musi zagrać wolejem, bo
streszczając zasadę „na czyje pole piłka upadnie w ponownym (drugim) koźle, ten przegrywa punkt”. Przepis jest zbyt ogólny, prawdopodobnie miał
dotyczyć tego, że piłka pomiędzy kolejnymi uderzeniami, może odbić się tylko raz na polu gry danego gracza, bo inaczej straci on punkt. To podstawowa
zasada gry, a jest źle sformułowana. Rozwiązanie: zmienić treść przepisu albo wstawić dodatkowe wyrazy między słowa „piłki będącej w grze po dotknięciu
przez nią jego pola gry, a przed powtórnym jej zetknięciem z ziemią,” Można też przypuszczać, że przepis miał być definicją woleja z przykładem sytuacji
jego zastosowania. Wtedy na początku przepisu powinno się dodać: „b. przy uderzeniu wolejem, nie uda mu się odbić...”, a krócej: „przy uderzeniu wolejem,
nie trafi w pole gry przeciwnika;” W tym drugim przypadku, po usunięciu słowa „nie”, przepis powinien się znaleźć gdzieś na początku listy „prawidłowych
odbić” w przepisie „25.”. Dziwne, że w przepisach nie ma NIC o uderzaniu piłki wolejem, czyli uderzaniu jej zanim dotknie ona właściwego pola gry! Skąd
gracze na innej planecie, po wyginięciu ludzkości, będą wiedzieć, że tak można było grać? O woleju wspomina też DETAL 24.h.
DYSKUSJA 7
DETAL 24.g
Pustosłowie. „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] g. on sam, jego rakieta (trzymana w ręce lub nie) bądź cokolwiek co ma on na
sobie lub trzyma, dotknie siatki, słupków, podpórek, linki, paska lub taśmy bądź ziemi w obrębie pola gry przeciwnika kiedykolwiek gdy piłka jest w grze;”.
Słupki, według przepisowego planu budowy kortu, są umieszczane poza „obrębem pola gry przeciwnika”, więc do takiej sytuacji NIGDY nie dojdzie, to
samo dotyczy podpórki (niekiedy), siatki, linki, paska lub taśmy między słupkiem a polem gry przeciwnika. O umieszczeniu słupków poza polem gry mówi
przepis „1. Kort tenisowy […] Środki słupków do gry podwójnej powinny znajdować się w odległości 0,914 m od każdej linii bocznej kortu do gry podwójnej.
Jeżeli używana jest siatka do gry pojedynczej, środki słupków powinny znajdować się w odległości 0,914 m od każdej linii bocznej kortu do gry pojedynczej.”.
Jest jeszcze jeden powód do dyskusji przy przepisie „24.g”, dotyczy on zasadności użycia wyrazu „kiedykolwiek”. Wyraz ten podważa przepis „2.”, w którym
elementy siatki poza polem gry w grze pojedynczej na korcie do gry podwójnej nazywa się „stałymi urządzeniami kortu”, a takie urządzenia można dotykać
ciałem i rakietą, bez żadnej ujemnej konsekwencji. Cytat: „2. Stałe urządzenia […] W meczu gry pojedynczej rozgrywanym na korcie z siatką do gry
podwójnej i podpórkami, słupki i część siatki między nimi a podpórkami są zaliczane do stałych urządzeń kortu i nie są uważane za słupki ani za część
siatki.”. Wyraz „kiedykolwiek” w przepisie „24.g” odnalazł by sens, gdyby dodać słowa „kiedykolwiek w grze podwójnej, gdy piłka jest w grze;”.
Przepis „24.g” wygląda tak, jakby ktoś chciał na siłę połączyć dwa przepisy: przepis ogólny - o zakazie dotykania siatki w polu gry, czyli bez słupków i siatki
pomiędzy podpórką a słupkiem, z przepisem szczególnym - o zakazie dotykania całej siatki i słupków w grze podwójnej.
DYSKUSJA 8
DETAL 24.h
Przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] h. odbije piłkę, zanim przejdzie ona nad siatką;” dla pełnej zrozumiałości należało by
zmienić na „odbije piłkę wolejem, zanim przejdzie ona nad siatką z polem gracza, który ostatni ją uderzył.” Oryginalny przepis jest może lapidarny, ale sam w
sobie sprzeczny, bo trzeba czekać na przejście piłki nad siatką przeciwnika, a potem czekać aż przejdzie ona sama z powrotem, by znowu poczekać aż sama
przeskoczy siatkę, żeby znowu poczekać...; z której strony patrzeć? Z tym przepisem jest związany przepis „25.b”, który otwiera furtkę w sprzecznościach i
tworzy nową grę z dziwnymi zasadami (…) Patrząc z jeszcze innej strony: można uderzyć piłkę przed siatką i powiedzieć „przecież od ostatniego podania
piłka przeszła już 5 razy nad siatką...”. Może się też zdarzyć sytuacja, że prawidłowa piłka przeleci poniżej siatki, więc na końcu przepisu „24.h” należało by
dodać zastrzeżenie „zanim przejdzie ona nad siatką, z wyjątkiem przepisu 25.c;” W przepisie „25.c” są już odwołania (...)
∆
DYSKUSJA 9
DETAL 24.i
„24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] i. piłka będąca w grze dotknie jego samego bądź czegokolwiek, co ma on na sobie lub trzyma,
z wyjątkiem rakiety;”. Przepis nie sprawdza się w sytuacji bezpośredniego nabicia rakiety piłką podaną przez podającego, bo piłka jest w grze od chwili jej
uderzenia w podaniu, mówi o tym przepis „11. Piłka w grze Jeżeli nie został wywołany ‘let’ lub ‘fault’ piłka jest w grze od uderzenia jej przez podającego i
pozostaje w grze do chwili rozstrzygnięcia punktu.”. Przy „podaniu” i nabiciu rakiety, przepis „24.i” z użyciem terminu „piłka w grze” jest sprzeczny z
przepisem „24.e” - o piłce dotykającej rakiety w podaniu. Cytat „24. Punkty przegrane […] Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: [...] e. odbierający odbije
piłkę zanim ta zetknie się z kortem (przy podaniu); ”.
W przepisie „24.i” chodzi o „wymianę” a nie o „piłkę w grze”, żeby przepis był jasny, należało by zastąpić frazę „piłka będąca w grze” frazą „piłka podczas
wymiany”, albo zrobić za końcowym zastrzeżeniem następne zastrzeżenie: „z wyjątkiem rakiety i sytuacji omówionej w punkcie 24 (e);”.
DYSKUSJA 10
DETAL 24.P8
Niepoprawna konstrukcja „Decyzji” w „Przypadku 8” przepisu „24.”. Przepis „24. […] Przypadek 8: Zawodnik stojący poza polem gry odbija lub chwyta
ręką piłkę przed jej zetknięciem się z ziemią, a następnie domaga się przyznania punktu, twierdząc, że piłka z pewnością trafiłaby poza pole gry. Decyzja:
Zawodnik przegrywa punkt, chyba że wykona dobre uderzenie, wtedy wymiana jest kontynuowana.” Decyzja dopuszcza wykładnię, że zawodnik, pomimo
dotknięcia piłki ręką, może wykonać jeszcze dobre uderzenie i kontynuować grę, pod warunkiem wykonania dobrego uderzenia, np. przez przebicie piłki
rakietą na pole przeciwnika. Taka praktyka jest niespotykana na kortach! Przepisy powinny być jasne i spójne, zwłaszcza dla osób początkujących.
Rozwiązanie: w treści decyzji dodać cztery wyrazy pomiędzy słowami „chyba że przed dotknięciem piłki ręką wykona...”. Inne rozwiązanie: zrezygnować z
całego „Przypadku 8” w zamian dodając na końcu przepisu „24.i.” zastrzeżenie w nawiasach: „(także poza polem gry)”.
DYSKUSJA 11
DETAL 25.b
Zbyt ogólne zastrzeżenie w przepisie „25.b”. Cytat przepisu: „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] b. piłka będąca w grze
trafi w ziemię w obrębie właściwego pola gry, następnie wskutek rotacji lub zepchnięcia przez wiatr powtórnie przejdzie nad siatką, a zawodnik, na którego
wypada kolejność odbicia, sięgnie ponad siatką i odbije piłkę na pole gry przeciwnika, pod warunkiem, że nie przekroczy postanowień podanych w punkcie
24;”. Z przepisu wynika, że przepis jest ważny, jeśli najpierw spełni się postanowienia przepisu „24.”. Jednego z postanowień przepisu „24.” na da się
spełnić, chodzi o przepis „24.b”, który w swej treści, pośrednio, nakazuje za każdym razem przebić piłkę nad siatką na pole gry przeciwnika. Bez tego
„przebicia piłki nad siatką” przepis „25.b” jest nieważny. Cytat przepisu: „ 24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] b. nie uda mu się
odbić piłki będącej w grze przed powtórnym jej zetknięciem z ziemią tak, aby powróciła nad siatką na pole gry przeciwnika;”. W praktyce, jeśli piłka już jest
na polu przeciwnika, to nikt nie wymaga, by uderzać ją tak, by przeleciała dwa razy nad siatką i znowu się tam znalazła - choć teoretycznie jest to wykonalne.
DYSKUSJA 12
DETAL 25.c
„25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] c. odbita piłka przejdzie poza słupkami, powyżej lub poniżej poziomu wierzchu siatki,
nawet, jeżeli dotknie słupków, pod warunkiem, że trafi we właściwe pole gry, z wyjątkiem sytuacji omówionych w punktach 2 i 24 (d);”. O co w tym przepisie
chodzi? Przepis „2. Stałe urządzenia” nie omawia żadnej sytuacji, jest tylko spisem „stałych urządzeń kortu”, można się z niego dowiedzieć, że słupek jest
stałym urządzeniem kortu w grze pojedynczej na korcie do gry podwójnej (najczęstsza sytuacja spotykana na kortach). Pomijając zastrzeżenie przepisu „25.c”
dotyczące przepisu „2.”, należy się skupić na przepisie „24.d”. Przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli:[…] d. odbije piłkę będącą
w grze tak, że przed zetknięciem się z kortem trafi ona w stałe urządzenie kortu;” jest tą samą sytuacją co opisana w przepisie „25.c”, bo przyjmując, że
chodzi o grę pojedynczą na korcie do gry podwójnej: w przepisie „25.c” piłka najpierw uderza w słupek (stałe urządzenie kortu), potem w pole gry, a w
przepisie „24.d” piłka też najpierw dotyka słupka, a potem pola gry. Teraz można przetłumaczyć przepis „25.c” na polski: „Piłka jest dobra, jeśli dotknie
słupka i trafi później we właściwe pole gry, z wyjątkiem dotknięcia słupka i trafienia później we właściwe pole gry”. Czy jest w tym sens?
Prawdopodobnie, przepis „25.c” dotyczy gry podwójnej i na jego początku powinno się wstawić: „c. w grze podwójnej, odbita piłka...”, bo w grze podwójnej
słupek jest elementem siatki (chociaż nie ma na ten temat żadnego jednoznacznego zdania).
DYSKUSJA 13
DETAL 25.e
Przepis „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe (dobre), jeżeli: […] e. rakieta zawodnika przejdzie nad siatką po odbiciu przez niego piłki, pod
warunkiem, że rakieta zetknęła się z piłką po stronie tego zawodnika i że piłka trafiła we właściwe pole gry;” jest pustym przepisem, powinien być raczej
jednym z „przypadków” (przykładów) do przepisu „25.”, bo jego treść można znaleźć w dwóch innych przepisach. Treść przepisu „25.e” o zakazie odbijania
piłki zanim wyjdzie ona nad siatką z pola przeciwnika można znaleźć w przepisie „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] h. odbije
piłkę, zanim przejdzie ona nad siatką;”, a o dopuszczaniu przenoszenia ręki z rakietą nad siatką w przepisie „25. Prawidłowe odbicie Odbicie jest prawidłowe
(dobre), jeżeli: […] b. piłka będąca w grze trafi w ziemię w obrębie właściwego pola gry, następnie wskutek rotacji lub zepchnięcia przez wiatr powtórnie
przejdzie nad siatką, a zawodnik, na którego wypada kolejność odbicia, sięgnie ponad siatką i odbije piłkę na pole gry przeciwnika, pod warunkiem, że nie
przekroczy postanowień podanych w punkcie 24;”.
DYSKUSJA 14
DETAL 25.P2
Przepis „25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.”. Jeśli piłka
leży na niewłaściwym polu gry lub korcie, to gra nie może być kontynuowana! Rozwiązanie: „Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na właściwym
polu gry”. Należy pamiętać, że pojęcie „kortu” w przepisach jest inne niż pojęcie potoczne. Zobacz dyskusję DETAL 1. Podobny skrót myślowy można
znaleźć w przepisie „13. Piłka trafiająca w stałe urządzenie kortu”, gdzie używa się frazy „po trafieniu w kort” zamiast „po trafieniu we właściwe pole gry”.
DYSKUSJA 15
DETAL 26
„26. Przeszkoda Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu przeciwnik rozmyślnie przeszkadza, zawodnik ten wygrywa punkt. W przypadku, kiedy
zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego urządzenia kortu), należy zarządzić
powtórzenie punktu.”. Przy wywoływaniu przeszkód formuła „cokolwiek innego, na co [przeciwnik] nie ma wpływu” sprawia, że przepis jest zbyt ogólny, a
przez to nieprzydatny. Pomijając fazy księżyca, kolor nieba i ruch atomów w powietrzu, pyta się: czy przelot motyla, dziwne ruchy przeciwnika, złamanie
rakiety albo wypadniecie piłki z jego kieszeni można nazwać przeszkodą, by zarządzić powtórzenie punktu? Które ruchy przeciwnika są rozmyślne a które
nie, jeśli założyć, że owo złamanie rakiety przez przeciwnika było skutkiem jego ruchu? Jeśli wszystkie ruchy przeciwnika są rozmyślne, to przy złamaniu
przez niego rakiety albo zgubieniu piłki powinno się zarządzić raczej stratę punktu a nie jego powtórkę. Oczywiście, nie da się wymienić wszystkich sytuacji
na korcie, niemniej, przepisy powinny być zrozumiałe dla np. początkujących, i jeśli w grze w tenisa mają obowiązywać jakieś standardy decyzji lub
zachowań, przydało by się więcej konkretnych przykładów lub samych przepisów. W tym dokumencie, starano się nie powoływać na ten przepis, bo można
nim tłumaczyć prawie dowolną decyzję. W rekreacyjnej grze nietrudno spotkać dyskusje graczy nad tym, co przepisy nazywają „czymkolwiek na co nie ma
się wpływu”. W takich sytuacjach są trzy możliwości: a. gracz uważa, że przeszkoda była rozmyślna, wiec powinno się ogłosić stratę punktu; b. gracz uważa,
że przeszkoda była nieumyślna i powinno się ogłosić powtórkę punktu; c. gracz uważa, że nie było przeszkody i powinno się utrzymać konsekwencje gry.
Jakby nie patrzeć, przepis „26.” testuje kulturę gry obu graczy i ich wyobrażenia o granicy sportowych zachowań w tenisie.
DYSKUSJA 16
DETAL 26.P2
Przy podejmowaniu decyzji wg przepisu „26. Przeszkoda […] Przypadek 2: Zawodnik przerywa grę, ponieważ myślał, że przeciwnikowi przeszkadzano i że
punkt będzie powtórzony. Jaka jest prawidłowa decyzja? Decyzja: Zawodnik ten przegrywa punkt.” może dojść do konfliktu z przepisem „26. Przeszkoda
[...]. W przypadku, kiedy zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on [zawodnik] nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego
urządzenia kortu), należy zarządzić powtórzenie punktu.”. Uogólniając, według „Przypadku 2” przepisu „26.”, zawodnik nie ma prawa wywoływać
przeszkody po drugiej stronie siatki. Taka interpretacja powoduje, że przepis „26.” sam sobie zaprzecza, bo tym „cokolwiek innego” mogła być piłka z innego
kortu lub czapka, która spadła z głowy przeciwnika. W przypadku piłki z innego kortu na polu przeciwnika, przeciwnik miałby, przez przestrzeganie
„Przypadku 2” taktyczną przewagę, bo może wywołać przeszkodę po dowolnym uderzeniu ale nie musi - podejmie decyzję w zależności od tego, czy mu się
uda zdobyć punkt i jak długo toczy się piłka z innego kortu.
Jeśli nie chodzi o taką interpretację, to „Przypadek 2” przepisu „26.” nie ma praktycznego zastosowania. Nie ma praktycznego zastosowania, bo zawodnik,
który w „Przypadku 2” „myślał”, za drugim razem już „myśleć” o przeciwniku nie będzie, tylko powie, że przeszkadzało to jego własnej uwadze. Takie „nie
myślenie” spowoduje wtedy powtórkę punktu a cały „Przypadek 2” stanie się martwym przepisem. Po co ten „Przypadek 2” - nie wiadomo.
DYSKUSJA 17
DETAL 27.d/f
Czym się różni przepis „27.d” od „27.f”? Różnice wydają się nie istotne, ale kto wie, może na korcie będzie okazja do dyskusji. Cytat pierwszy: „27.
Korygowanie błędów […] d. W grze pojedynczej złe podanie, wykonane przed stwierdzeniem pomyłki, nie liczy się, natomiast jeżeli w grze podwójnej jeden z
partnerów wykona podanie poza kolejnością, złe podanie wykonane przed stwierdzeniem pomyłki zostaje zaliczone;”. Cytat drugi: „27. Korygowanie błędów
[…] f. w grze pojedynczej złe pierwsze podanie wykonane przed stwierdzeniem pomyłki nie liczy się, natomiast jeżeli w grze podwójnej jeden z partnerów
wykona złe pierwsze podanie poza kolejnością, podanie to zostaje zaliczone;” Z jednej strony, przepis „27.d” jest bardziej ogólny od „27.f”, bo na początku
objaśnia, że dotyczy pierwszego i drugiego podania a przepis „27.f” dotyczy tylko pierwszego podania. Z drugiej strony, to przepis „27.f” jest bardziej ogólny
od „27.d”, bo przepis „27.d” na końcu wspomina, że dotyczy sytuacji „przed stwierdzeniem pomyłki” a przepis „27.f” już to pomija. Żart?
Drugim tematem do dyskusji przy tych dwóch przepisach, może być pytanie, o jaką pomyłkę w grze singlowej tu chodzi? Nie chodzi chyba o pomylenie
strony serwu (lewej lub prawej), bo przeczyło by to przepisowi „27.a”, cytat: „27. Korygowanie błędów […] a. w razie wykonania podania z niewłaściwej
połowy kortu wynik zostaje zaliczony (także w przypadku pierwszego złego podania), należy natomiast przywrócić prawidłową pozycję niezwłocznie po
stwierdzeniu pomyłki; zasada ta dotyczy zarówno normalnego gema, jak i gry tie-break;” (termin „połowa kortu” w przepisach oznacza prawą lub lewą stronę
serwu). Być może chodzi o zajęcie złych stron kortu przez graczy, o wykonanie podania poza kolejnością lub jeszcze coś innego (...)
DYSKUSJA 18
NIEMORALNA PROPOZYCJA 1
W meczach i turniejach bez sędziego, a zwłaszcza bez dzieci podających piłki: warunkowe zawieszenie przepisu „24. Punkty przegrane [...] Przypadek 8:
Zawodnik stojący poza polem gry odbija lub chwyta ręką piłkę przed jej zetknięciem się z ziemią, a następnie domaga się przyznania punktu, twierdząc, że
piłka z pewnością trafiłaby poza pole gry. Decyzja: Zawodnik przegrywa punkt, chyba że wykona dobre uderzenie, wtedy wymiana jest kontynuowana.”.
Warunkowe zawieszenie przy piłkach zatrzymywanych przez gracza stojącego poza właściwym polem gry, przy czym jest obowiązek wywołania autu i nie
przekraczania przez piłkę najbliższej linii serwu. BO: a. szkoda czasu i sił na zbieranie zbiegłych piłek; b. piłki lubią się gubić; c. można uniknąć
przeszkadzania grającym na innych kortach (np. przepuszczona piłka odbija się od ogrodzenia i wpada pod stopę grającego na sąsiednim korcie, grający obok
skręca sobie kostkę...); d. na kortach bezśladowych (i ogólnie w grze), po przepuszczeniu piłki, decyzja i tak zależy od uczciwości sędziującego; e. na kortach
ze śladami, po przepuszczeniu piłki, decyzja i tak zależy od uczciwości sędziującego, bo każdy sędziuje po swojej stronie kortu niezależnie od faktów
(uczciwość wymaga zgody z faktami). WARUNEK: gdyby była różnica zdań, wtedy powtórka punktu (obaj gracze tu tracą) i od następnej takiej sytuacji
decyzje zgodnie z „Przypadkiem 8” przepisu „24.”
DYSKUSJA 19
NIEMORALNA PROPOZYCJA 2
W meczach i turniejach bez sędziego, a zwłaszcza bez dzieci podających piłki: warunkowe zawieszenie przepisu „29. Ciągłość gry Gra musi toczyć się
nieprzerwanie, od rozpoczęcia meczu (tj. wykonania pierwszego podania) do zakończenia spotkania. a. Przerwy pomiędzy punktami nie mogą przekraczać
20 sekund;” WARUNEK: przepis można przywrócić od zaczęcia przez podającego „rytuału podania” (20 sek od początku rytuału do wykonania drugiego
podania). Przepis „29.” jest kłopotliwy w przestrzeganiu, nawet przy udziale kogoś chętnego do sędziowania i obsługi stopera. W praktyce, na meczach bez
sędziego i dzieci do podawania piłek, zawieszenie przepisu „29.” odbywa się automatycznie, bez niczyjej woli ani zgody. Czas na podanie liczy się
subiektywnie, nikt nie liczy sekund na zegarku. Trudno też rozpoznać niekiedy początek rytuału podającego, wszystko przez to, że gracze sami muszą sobie
szukać, zbierać i podawać piłki oraz przepuszczać, od czasu do czasu, innych korzystających z kortu, lub wykonywać jakieś czynności nie związane z grą.
Przy braku sędziego, nie ma rady na graczy z rytuałami na granicy limitu czasu podania (celowo lub nie), przynajmniej bez kłótni i wzajemnych złośliwości.
DYSKUSJA 20
PIŁKI NA KORCIE
Na korcie, podczas trwania meczu, można wyróżnić 5 rodzajów piłek: a. piłkę z podania, czyli tą którą się gra; b. piłki obce, np. z innego kortu lub widowni;
c. piłki już leżące, np. zapasowe do podań; d. piłki wypadające z kieszeni graczy; e. piłki zapasowe trzymane w dłoni podczas podania i wymiany. Oficjalne
przepisy nie robią w tym temacie jednoznacznych rozróżnień, jednak w tych nielicznych przepisach które są, można przeczytać, że te pięć rodzajów piłek ma
różne statusy w zależności od sytuacji, a za tym różne mogą być decyzje w podobnych sytuacjach (np. przy piłkach dotykających siatki). W nieoficjalnych
przepisach lub w amatorskich meczach zróżnicowanie decyzji dla konkretnych sytuacji jest większe. Poniżej można przejrzeć istnienie opisu w oficjalnych
przepisach PZT dla przykładowych 10 sytuacji i tych 5 rodzajów piłek. Znak zapytania oznacza brak jednoznacznego opisu.
piłki na korcie
w czasie gry
odrzucenie poza
pole gry
dotkniecie pola
gry
ruszenie gdy leży
w bezruchu
odbicie ciałem
gdy jest w ruchu
uderzenie rakietą
dotkniecie kortu
poza polem gry
dotkniecie dłonią
(np. złapanie)
dotknięcie siatki
puszczenie i
złapanie
uderzenie piłką z
podania
?
piłki z innego kortu
?
powtórka
?
?
?
zależy
?
powtórka
---
piłki już leżące (np. zapasowe)
?
(brak ruchu)
?
---
?
(brak ruchu)
?
(brak ruchu)
---
?
przepisy
przepisy
---
strata
przepisy
przepisy
strata
przepisy
przepisy
---
piłka wypadła z kieszeni
?
?
---
?
?
?
?
strata
?
?
piłka zapasowa trzymana w dłoni
?
?
---
?
?
?
---
strata
?
strata
piłka z podania
Rozwinięcie skrótów decyzji: strata punktu dla dotykającego piłkę w czasie rozgrywania punktu; grać dalej; powtórka punktu; decyzja zależna od sytuacji; według oficjalnych przepisów
piłki na korcie
w czasie gry
Przepisy i komentarze dotyczące piłek na korcie
piłka w grze, czyli
piłka z podania
Przepisy dotyczące piłki w grze można znaleźć w „Przepisy gry w tenisa” oraz w „Kodeks postępowania zawodnika” (tu mniej). W dokumencie „Kodeks
postępowania zawodnika” można znaleźć przepis „3. Naruszenie kodeksu podczas turnieju […] 3.13. Nadużycie piłek Zawodnicy nie powinni mocno lub
z gniewem uderzać, kopać oraz rzucać piłki tenisowej na obiektach turniejowych, z wyjątkiem sytuacji przypadkowych, mających miejsce podczas
wymiany na korcie. Dla celów niniejszego przepisu nadużycie piłki oznacza celowe wyrzucenie piłki poza obręb kortu, celowe lub przypadkowe uderzenie,
kopnięcie, rzucenie piłki w obrębie kortu, które może stanowić zagrożenie dla osób znajdujących się na korcie lub w jego pobliżu. Jeśli takie naruszenie
przepisu ma miejsce podczas meczu zawodnik może być ukarany zgodnie z narastającym systemem kar.” Można(?) przypuszczać, że przepis dotyczy też
piłek zapasowych. Z przepisu nie wynika jednak, jakie procedury należy stosować przy niecelowym działaniu na piłki zapasowe lub obce, dlatego nie jest
używany w tym dokumencie.
piłki z innego kortu
lub widowni
W przepisach jest tylko jedna wzmianka o obcych piłkach: „23. Unieważnienie […] Przypadek 1: W czasie rozgrywania punktu, na kort wtacza się piłka
z innego kortu. Sędzia zarządza powtórzenie piłki. Pierwsze podanie rozpoczynające ten punkt było złe. Czy podający przy powtórzeniu tej piłki ma prawo
do pierwszego czy tylko do drugiego podania? Decyzja: Podający ma prawo do pierwszego podania. Należy powtórzyć cały punkt.” Przypomnienie: w
„Przypadku 1” słowa „na kort” należy rozumieć jako „na pole gry”, a nie w potocznym rozumieniu „kortu”, jako wszystkiego między jego ogrodzeniami.
Przepis nie mówi, jak piłka była daleko od najbliższego gracza, czy sędzia ma prawo nie wywoływać przeszkody, jeśli uważa, że piłka nie przeszkodzi
żadnemu graczowi. W rekreacji, gdzie gracze zwykle sędziują sami sobie, pojawia się pytanie, kto może wywoływać takie „unieważnienie” w meczu bez
sędziego i czy przepis „23. Unieważnienie Przypadek 1” można zlekceważyć tak samo, jak można zlekceważyć aut, przy przebiciu piłki na pole
przeciwnika? Bez oficjalnych przykładów lub wykładni, mogą mnożyć się przyczynki do kłótni (…) W tym dokumencie i wykładni założono (może
błędnie), że jeśli obca piłka dotyka któregoś pola gry, któregoś gracza, jego rakiety lub piłki w grze, to powinno nastąpić bezwarunkowe i natychmiastowe
wywołanie przeszkody w postaci obcej piłki, a przez nie powtórka punktu, także przed drugim podaniem. Co do obcych piłek przelatujących nad polem
gry, za plecami graczy lub z dala od graczy, decyzję muszą podjąć sami gracze na podstawie konkretnej sytuacji.
piłki już leżące (np.
zapasowe) w tym
uruchomione
dotknięciem
1. „25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2 Piłka będąca w grze trafia w inną piłkę leżącą na korcie. Jaka jest prawidłowa decyzja. Decyzja: Gra jest
kontynuowana, chyba że nie jest oczywiste dla sędziego, że została odbita właściwa piłka, w którym to przypadku należy zarządzić powtórzenie.” W
przepisie nie ma zastrzeżeń co do tego, co się z uderzoną piłką będzie działo. Przepis omawia tylko zderzenie piłek, ale przy dotknięciu przez uderzoną
piłkę siatki lub pola gry przeciwnika, albo kopnięciu lub dotknięciu przez graczy, mogą obowiązywać inne zasady. Przykłady zasad: a. dotknięcie lub
kopnięcie przez gracza leżącej piłki (nawet w siatkę lub na pole gry przeciwnika) niczym nie skutkuje, podobnie jak dotknięcie przez niego kortu;
oczywiście, jeżeli gracz nie robi tego celowo; b. leżąca piłka która dotyka siatki lub pola przeciwnika skutkuje stratą punktu; c. leżąca piłka która dotyka
siatki lub pola przeciwnika skutkuje powtórka punktu, wg rozszerzonej interpretacji nieoficjalnych przepisów o dotykaniu siatki i pola gry gubionym
wyposażeniem gracza (np. piłkami z kieszeni lub czapką); d. o szczególnie rzadkim zderzeniu. Przepis „25. Przypadek 2” nie mówi, jak traktować piłki
odbijające się od innych bez dotykania nawierzchni, dlatego można(?) przyjąć, że powinno nastąpić unieważnienie piłki (kozioł bez kozła nie ma sensu).
2. Ciekawą kwestią, odnośnie przepisu „25. Prawidłowe odbicie […] Przypadek 2” jest to, jak „piłka leżąca na korcie” znalazła się na tym korcie?
Przepisy PZT zakładają, że na każdym meczu jest sędzia. Przy takim założeniu, obecny na meczu sędzia musiał widzieć, że przytoczyła się piłka z innego
kortu i wywołać przeszkodę, albo nakazać zawodnikom lub dzieciom usunąć piłkę przed rozpoczęciem podania lub wywołać przeszkodę, jeśli piłka
wypadła zawodnikowi z kieszeni.
piłki wypadające z
kieszeni
W rekreacyjnej grze, jeśli zapasowa piłka dotknie siatki lub pola przeciwnika, zwykle cytuje się przepis „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa
punkt, jeżeli: […] g. on sam, jego rakieta (trzymana w ręce lub nie) bądź cokolwiek co ma on na sobie lub trzyma, dotknie siatki, słupków, podpórek, linki,
paska lub taśmy bądź ziemi w obrębie pola gry przeciwnika kiedykolwiek gdy piłka jest w grze;”. Powołując się na ten przepis mówi się, że piłka
wypadająca z kieszeni była piłką trzymaną w kieszeni, i że przepisowe „trzyma” nie odnosi się tylko do trzymania w dłoni, ale też do kieszeni.
W „Przepisach gry w tenisa” PZT 2012 ani w „Kodeksie zawodnika” nie ma ani jednej jednoznacznej wzmianki o piłkach zapasowych gubionych przez
graczy w czasie gry lub meczu. Dla tych sytuacji jest wiele nieoficjalnych przepisów, które mówią, że przy zwykłym zgubieniu piłki należy powtórzyć
punkt, tylko niektóre przepisy nakazują dodanie jeszcze ostrzeżenia. Jeden z nieoficjalnych przepisów z  powołuje się na interpretację ATP. To z niego,
w pewnym zakresie, można pośrednio wywieść procedurę dla gubionych piłek w grze amatorskiej. Cytat: „III PRZYPADKI I INTERPRETACJE […]
Pkt 25. Przeszkadzanie zawodnikowi [...] c) Przeszkoda spowodowana nieuwagą Przypadek: Zawodnikowi spada czapka w czasie uderzenia wolejem,
który ląduje w siatce. Zawodnik żąda powtórzenia punktu ze względu na przeszkodę. Decyzja: Nie ma powtórzenia. Zawodnik nie może sam sobie
przeszkadzać. Gdyby zawodnik zagrał ten wolej w kort, sędzia zarządziłby powtórzenie ze względu na przeszkadzanie przeciwnikowi wskutek nieuwagi
(Procedury-Przeszkoda, Interpretacja ATP).”
Te same braki oficjalnych przepisów dotyczą sytuacji podczas podania, tzn. brakuje procedur dla piłek wypadających z kieszeni lub ręki podczas np.
drugiego podania. W tym dokumencie założono, że te sytuacje są podobne do tych przy smeczu, tzn. wywołuje się powtórkę punktu z ostrzeżeniem przy
udanym uderzeniu, lub stratę punktu albo podania przy błędnym uderzeniu.
piłka trzymana w
dłoni
Tu też nie ma ani jednego jednoznacznego zdania. Pośrednio, można używać przepisu „24. Punkty przegrane Zawodnik przegrywa punkt, jeżeli: […] g.
on sam, jego rakieta (trzymana w ręce lub nie) bądź cokolwiek co ma on na sobie lub trzyma, dotknie siatki, słupków, podpórek, linki, paska lub taśmy
bądź ziemi w obrębie pola gry przeciwnika kiedykolwiek gdy piłka jest w grze;”. Założenie: piłka trzymana w dłoni przyjmuje status wyposażenia gracza
na równi z jego czapką, opaską i trzymanymi w kieszeni przedmiotami.
W tym dokumencie przyjęto (może błędnie), następującą wykładnię:
PIŁKI NA KORCIE
DECYZJE
STATUS
piłki z innego kortu lub
widowni
1. Jeśli dotknie pola gry albo w przestrzeni pola gry: gracza, jego rakiety lub piłki w grze,
to natychmiastowe wywołanie powtórki punktu zarówno przy podaniu, jak i podczas
wymiany;
2. Przy obcych piłkach poza polem gry decyduje którykolwiek z grających wg swego
uznania (nadużycie wywołań „przeszkód”, to niesportowe zachowanie)
przeszkoda dla uwagi
lub ruchu obu graczy
piłki już leżące (np. zapasowe) w tym uruchomione
dotknięciem
1. Dozwolone niezłośliwe ich przemieszczanie w czasie gry;
2. Przy zderzeniu z piłką z podania liczy się tylko dotknięcie kortu przez piłkę z podania;
3. Jeśli piłka z podania odbija się od piłki leżącej w polu, ponad wysokość piłki leżącej,
czyli bez dotykania nawierzchni (bardzo rzadka sytuacja), wtedy powtórka punktu
w polu gry: krzywy kort;
poza polem gry: stałe
urządzenie kortu
piłka z podania
1. Bez zmian, zgodnie z istniejącymi przepisami
piłka wypadła z kieszeni
1. Dotknięcie przez piłkę siatki lub pola przeciwnika, to natychmiastowa strata punktu;
2. Przy dotknięciu nawierzchni w polu gry lub poza nim:
- jeśli gracz wykonał prawidłowe uderzenie, to powtórka punktu i ostrzeżenie,
- jeśli uderzenie było błędne, to podtrzymanie konsekwencji (np. net, aut);
3. Wywołać „przeszkodę” może tylko przeciwnik, bo jest zasada „gracz nie może sam
sobie przeszkadzać”;
piłka zapasowa trzymana
w dłoni
∆
1. Skoro u zarania tenisa gracze tak grali, należy kontynuować grę;
2. Upadek tej piłki przy serwie albo w czasie wymiany, za pierwszym razem powtórka
punktu i ostrzeżenie, za następnym strata punktu (wywołać „przeszkodę” może tylko
przeciwnik, bo jest zasada „gracz nie może sam sobie przeszkadzać”);
3. Przy celowym odrzuceniu poza pole gry i wywołaniu „przeszkody” przez przeciwnika:
strata punktu, bo było to celowe działanie.
piłka z podania
wyposażenie zawodnika,
przeszkoda dla uwagi
lub ruchu przeciwnika
w dłoni: wyposażenie zawodnika
po wypuszczeniu: przeszkoda dla
uwagi przeciwnika
DYSKUSJA 21
PRZESZKODY?
Co można nazwać przeszkodą, a co nią nazwać nie można, i jak traktować te obiekty lub zdarzenia w różnych sytuacjach albo w konfrontacji z innymi
przepisami? Na początek przepis: „26. Przeszkoda Jeżeli zawodnikowi w czasie rozgrywania punktu przeciwnik rozmyślnie przeszkadza, zawodnik ten
wygrywa punkt. W przypadku, kiedy zawodnikowi przeszkodzi nieumyślnie przeciwnik lub cokolwiek innego, na co on nie ma wpływu (z wyjątkiem stałego
urządzenia kortu), należy zarządzić powtórzenie punktu.” Jak widać, przez użycie sformułowania „cokolwiek innego”, jest tu pełna swoboda interpretacji i
duże pole do nadużyć. Dla zachowania kultury gry, dobrze by było wywoływać tylko te przeszkody, które z powodu swej bliskości rzeczywiście ograniczyły
w jakimś stopniu swobodę ruchów gracza lub miały bezpośredni wpływ na zachowanie piłki. W rekreacyjnej grze bez sędziego trudno egzekwować kary za
niesportowe zachowanie (…) Należy podkreślić, że w rekreacji, za zgodą obu graczy co do zaistnienia przeszkody, każdy punkt można powtórzyć. Czy będzie
to jeszcze gra w tenisa, to inna sprawa. O przeszkodach w przepisach można poczytać jeszcze w DETAL 26 i DETAL 26.P2.
Dla ułatwienia dyskusji, przeszkody można podzielić sobie na trzy rodzaje: a. ograniczające ruch gracza; b. zmieniające ruch piłki; c. odwracające uwagę
gracza. Cztery ogólne zasady dotyczące przeszkód: 1. Przeszkody należy wywoływać tak szybko jak auty. 2. Przyjmuje się zasadę, że zawodnik nie może
przeszkadzać sam sobie. 3. Kontynuowanie gry bez wywołania przeszkody oznacza, że jej nie było (tak jak odbicie piłki autowej bez wywołania autu). 4.
Wywoływanie nieistniejących przeszkód jest niesportowym zachowaniem.
Nieoficjalne przepisy włączają do „przeszkód dla uwagi” (wg przyjętego tu nazewnictwa) gubienie przez graczy własnego wyposażenia. Zaliczanie
gubionych przedmiotów do „przeszkód dla uwagi” sprawia, że niektóre decyzje w świetle przepisów i sytuacji na korcie wyglądają czasami dziwnie. Przy
opracowywaniu w tym dokumencie wykładni dla „przeszkód”, podstawę stanowił przepis ze źródła , który jest ponoć interpretacją przepisów przez ATP.
Cytat: „III PRZYPADKI I INTERPRETACJE […] Pkt 25. Przeszkadzanie zawodnikowi [...] c) Przeszkoda spowodowana nieuwagą Przypadek:
Zawodnikowi spada czapka w czasie uderzenia wolejem, który ląduje w siatce. Zawodnik żąda powtórzenia punktu ze względu na przeszkodę. Decyzja: Nie
ma powtórzenia. Zawodnik nie może sam sobie przeszkadzać. Gdyby zawodnik zagrał ten wolej w kort, sędzia zarządziłby powtórzenie ze względu na
przeszkadzanie przeciwnikowi wskutek nieuwagi (Procedury-Przeszkoda, Interpretacja ATP).”
STATUS przedmiotów
przyjęty w tym dokumencie
PRZEDMIOTY
(prawdopodobne są tu błędy, bo brak przepisów i przykładów po polsku)
część ciała tenisisty
ciało, wózek, koszulka, skarpetki, spodenki,
pole gry i elementy siatki
pole gry zgodnie z przepisami dla gry pojedynczej i podwójnej (zobacz przepisy)
gra pojedyncza na korcie do gry pojedynczej przy podaniu: cała długość siatki, też poza polem gry (bez słupków)
gra pojedyncza na korcie do gry pojedynczej przy wymianie: cała długość siatki ze słupkami
gra pojedyncza na korcie do gry podwójnej przy podaniu: siatka w granicach pola gry (bez podpórek, słupków i siatki między nimi)
gra pojedyncza na korcie do gry podwójnej przy wymianie: siatka w granicach pola gry i podpórki (bez słupków i siatki łączącej je z podpórką)
gra podwójna przy podaniu: cała długość siatki, też poza polem gry (bez podpórek i słupków)
gra podwójna przy wymianie: cała długość siatki ze słupkami, podpórkami, linkami, pasami i taśmami.
(pole gry i siatka, to takie „stałe
sprzęty kortu” czyli przedmioty,
które może dotknąć piłka bez
rozstrzygania o punkcie, w
ramach określonych przepisami)
sprzęt gracza
piłka z podania, rakieta, tłumik na rakiecie, elastokrosy, owijka, struny i piętka rakiety. Przyjęta w tej wykładni definicja sprzętu: sprzęt, to
przedmiot, który może dotknąć piłka w grze bez rozstrzygania punktu (w ilości i ramach określonych przepisami)
stałe urządzenie kortu
wg przepisów: „tylne i boczne ogrodzenia, trybuny, widzów, wszystkie inne urządzenia wokół kortu i nad nim oraz sędziego głównego, sędziów
liniowych, sędziego siatki i dzieci do podawania piłek, jeżeli znajdują się na właściwych pozycjach”
dodatkowo w grze pojedynczej na korcie do gry pojedynczej przy podaniu: słupek
dodatkowo w grze pojedynczej na korcie do gry pojedynczej przy wymianie: bez dodatków
dodatkowo w grze pojedynczej na korcie do gry podwójnej przy podaniu: „słupki i część siatki między nimi a podpórkami” i „podpórki”
dodatkowo w grze pojedynczej na korcie do gry podwójnej przy wymianie: „słupki i część siatki między nimi a podpórkami” (bez podpórek)
dodatkowo w grze podwójnej przy podaniu: słupki i podpórka
dodatkowo w grze podwójnej przy wymianie: bez dodatków
wyposażenie gracza
wszystko co gracz ma w kieszeniach (w tym zapasowe piłki do podań), bandana, buty, czapka, moneta do losowania, okulary, opaski, ręcznik,
rękawiczki, szkła kontaktowe, gumki i spinki do włosów, zapasowa piłka trzymana w dłoni
inne i nieznane
aparat słuchowy; bandaże i sprzęt rehabilitacyjny (jest przepis, że bandaż nie jest wyposażeniem zawodnika i nie można dostać czasu na jego
poprawienie); protezy (przepisy nic nie mówią o protezach na korcie, być może wchodzą w skład sprzętu rechabilitacyjnego))
Alfabetyczna lista wybranych przedmiotów i zjawisk, które mogą być lub nie być przeszkodami: hałasy, piłki z innego kortu, piłki do podań, rakieta
przeciwnika, ruchy przeciwnika, śmieci (kamienie, liście, nasiona drzew, papiery, piłki, tuby po piłkach), wyposażenie przeciwnika (czapka, moneta, okulary,
opaska, tłumik), zapachy, zwierzęta (tu kibice i inni gracze), źródła światła (np. „zajączki” od widzów). Do większości tych przedmiotów można dodać
jeszcze okoliczności: „dotykające kortu lub przelatujące nad kortem”, „dotykające gracza lub nie”, „działanie nieumyślne lub rozmyślne”, „przed graczem lub
za”, „ruchome lub nieruchome”, „w zasięgu lub poza zasięgiem rakiety gracza”, „w polu lub poza polem gry”, „duże lub małe”, „na własnej stronie kortu lub
na stronie przeciwnika”.
∆
DYSKUSJA 22
RAKIETA
Na korcie, podczas trwania meczu można wyróżnić 7 stanów rakiet: a. rakieta sprawna; b. rakieta z urwaną struną; c. rakieta z pękniętą ramą; d. rakieta z
ramą przesuniętą w wyniku pęknięcia; e. rakieta wygięta w osi; f. rakieta złamana, czyli z ramą w oddzielnych częściach; g. rakieta z wgiętą obręczą.
Oficjalne przepisy nie robią w tym temacie jednoznacznych rozróżnień. W nieoficjalnych przepisach lub na meczach amatorskich istnieje duże zróżnicowanie
decyzji dla konkretnych sytuacji. Poniżej można przejrzeć istnienie opisu w oficjalnych przepisach PZT dla przykładowych 5 sytuacji i tych 7 stanów rakiet.
Znak zapytania oznacza brak jednoznacznego opisu.
przed 1. podaniem
po 1. podaniu
podczas wymiany
przy returnie
rakieta z zerwaną struną
stan rakiety w czasie gry
?
?
decyzja po
?
rakieta wygięta w osi
?
?
?
?
rakieta złamana
?
?
?
?
rakieta sprawna
przepisy
przepisy
przepisy
przepisy
rakieta z pękniętą ramą
?
?
?
?
rakieta z pękniętą ramą i jej przesunięciem
?
?
?
?
rakieta z wgiętą obręczą główki
?
?
?
?
Rozwinięcie skrótów decyzji o zmianie rakiety: natychmiastowy obowiązek, po którym powtórzenie punktu; grać dalej, decyzja po rozegraniu punktu; natychmiastowa decyzja gracza, jeśli zmieni rakietę, to powtórka punktu; obowiązek wymiany
na sprawną rakiet po rozegraniu punktu w (nie)narastającym systemie kar; zielony kolor: decyzja wg nieoficjalnych przepisów powołujących się na interpretację ITF bądź ATP.
Przepisy i komentarze dotyczące stanu rakiety
I
Przepisy sugerujące
nakaz zmiany rakiety
w przypadku
odbiegania jej
parametrów od
wytycznych (norm?)
opisanych przez ITF w
załączniku do
przepisów gry
(przeczące wierszowi
III)
Nie ma przepisów jednoznacznie nakazujących zmienianie rakiet.
Przepisy nic nie mówią o obowiązku natychmiastowym (lub nie) zmieniania rakiety, ani o tym kiedy można jej dokonywać, czyli czy robić to
między punktami, gemami, czy setami. Jedyna sugestia dotyczy spełniania przez rakietę wytycznych w „Załączniku II”, mówi o tym przepis „4.
Rakieta”. Cytat przepisu „W turniejach rozgrywanych zgodnie z „Przepisami gry w tenisa” rakiety muszą odpowiadać wymaganiom podanym w
załączniku II. ITF podejmuje decyzje co do zgodności jakiejkolwiek rakiety czy prototypu z wymaganiami podanymi w załączniku i o dopuszczeniu
ich do gry. [...] Procedury dotyczące zatwierdzania rakiet podane są z załączniku VI.” W dokumencie „Przepisy turniejowe” PZT 2011 nie ma ani
jednego zdania o sprawdzaniu parametrów rakiet wg wytycznych ITF (umieszczonymi w załączniku do przepisów gry) przed turniejem, w czasie
turnieju lub po turnieju przez któregokolwiek z sędziów. Tak jakby zawodnik, wbrew „Przepisom gry w tenisa”, mógł zacząć grać czymkolwiek co
przypomina rakietę. Pytanie: sprawdza się każdą rakietę gracza wnoszoną na kort (też zapasową), czy nie? A jeśli się sprawdza, to pewnie
plombuje. Organizacyjnie to duży kłopot (…) Interpretacja początkowego cytatu. Pierwsze zdanie nie rozstrzyga, czy wymagania mają być
spełnione tylko przed turniejem, czy też w czasie trwania turnieju. Drugie zdanie mówi, że ITF wydaje decyzje przed turniejem (o dopuszczeniu
[rakiet] do gry), ale bez technicznego przedstawiciela ITF na turnieju przepis staje się raczej reklamą usługi skierowaną do producentów rakiet.
Ostatnie zdanie odnosi się do „Załącznika VI”, którego nie ma w przepisach PZT 2012. Nawet, jeśli w czasie meczu reprezentantem ITF jest sędzia
główny (w meczu amatorów: każdy gracz na swojej stronie kortu?) i potrafi on „na oko” robić badania rakietom wg kryteriów wymienionych w
„Załączniku II Rakiety”, to przepis dalej nie ustala nic konkretnego dla toczącej się już gry (dlatego w tym dokumencie nie ma prawie do niego
odwołań). Definicja rakiety jest potrzebna, żeby gracze nie grali dziwnymi przedmiotami, jednak w takiej formie, nie wiadomo w jakim zakresie
ma być stosowana. Przykład konfrontacji „Załącznika II Rakiety” z sytuacją w czasie meczu: „gęstość splotu” odbiega od „jednolitości” o
1/1000% (cokolwiek to znaczy). Elementarne pytanie: czy gracz z taką rakietą ma być zdyskwalifikowany? Inne pytanie: co zrobić, jeśli się okaże,
że zwycięzca turnieju grał rakietą o długości 74 cm, bo obniżyła mu się „niechcący” o 2 cm piętka? Podsumowując ten przepis: ilość sytuacji z
popsutą rakietą gwarantuje mnóstwo okazji do różnych interpretacji i sprzeczek.
II
Przepisy dotyczące
nakazu powtórzenia
punktu w niektórych
sytuacjach przy
uszkodzeniu sprzętu
Przy wykrzywieniu rakiety, tak samo jak przy stracie ciśnienia i uszkodzeniu filcu piłki, trudno ustalić, czy uszkodzenie jest znaczące i
kwalifikuje sytuację do powtórki. Decyzja zależy wtedy od subiektywnej oceny sędziego, a w rekreacji od zgody obu grających (ich kultury). W
tym dokumencie założono, że powtórkę punktu można wywołać tylko przy złamaniu rakiety (dwie osobne części) lub znacznej krzywizny jej osi
albo powierzchni uderzenia. Na poziomie amatorskim, bardzo rzadko zdarza się złamanie rakiety zaskakujące jej właściciela, zwykle ma on
świadomość, że jest jakieś pęknięcie lub że rzucanie przez niego rakietą, może tak się skończyć. Można założyć, że im gracze bardziej
zaawansowani lub walka poważniejsza, tym tolerancja na odchyłki mniejsza, dlatego sporo zależy tu od kultury obu graczy. Odnośnie kultury gry,
to prawdopodobnie przez nią dyktuje się powtórki punktu w sytuacjach, gdy zawodnik zostaje bez sprawnej rakiety, bo jedna z niepisanych zasad
uczciwej walki głosi, że nie godzi się ranić bronią bezbronnego. Decyzja, na ile groźny (bezbronny) wydaje się przeciwnik bez jednej, dwu lub
pięciu strun w rakiecie, powinna należeć do gracza ze sprawną rakietą, to on powinien decydować o powtórce punktu. Gracz ze złamaną rakietą też
może zabłysnąć sportową postawą, uznając swoją stratę za ważną.
III
Przepisy dotyczące
zakazu zmiany rakiety
w trakcie rozgrywania
punktu (przeczące
wierszowi I)
Nie ma przepisów jednoznacznie zakazujących zmieniania rakiety.
1. Przepis „4. Rakieta […] Przypadek 5: Czy zawodnik może mieć więcej, niż jedną rakietę w czasie rozgrywania punktu? Decyzja: Nie. ” dotyczy
jednoczesnego używania innych rakiet i ich zmiany w trakcie trwania wymiany (np. co 3 uderzenia), zakładając, że termin „ rozgrywanie punktu”
jest tożsamy z terminem „piłka w grze”. Gdyby do czasu „rozgrywania punktu” włączyć przerwy między podaniami, wówczas był by to
przepisowy zakaz zmian rakiet w całej grze. Z przepisu „11. Piłka w grze Jeżeli nie został wywołany ‘let’ lub ‘fault’ piłka jest w grze od uderzenia
jej przez podającego i pozostaje w grze do chwili rozstrzygnięcia punktu.” wynika, że przerwy między podaniami nie są czasem „piłki w grze”,
więc przepis „4. Przypadek 5” nie jest ogólnym zakazem zmieniania rakiet. Jeśli chodzi o cały mecz, przyjęto w tym dokumencie zasadę, że
zawodnik może zmieniać rakietę przed i po pierwszym podaniu, jeśli nie przekroczy limitu 20 sekund na wykonanie podania, bez względu na stan
rakiety. Wielokrotne zmienianie rakiety należy uważać za zachowanie niesportowe, tak jak częste uderzanie piłek w okolice twarzy przeciwnika.
2. „29. Ciągłość gry […] b. jeżeli w wyniku okoliczności niezależnych od zawodnika, jego ubiór, obuwie lub sprzęt (z wyjątkiem rakiety) ulegnie
zniszczeniu lub musi być zmieniony, zawodnik może otrzymać dodatkowy rozsądny czas na rozwiązanie tego problemu;”. Nie mówi też o
natychmiastowym (lub nie) obowiązku wymiany rakiety. Pomijając możliwość, że oficjalna praktyka korzysta z przepisów innych niż PZT 2012,
przepis „29.b.” można interpretować na trzy przykładowe sposoby: a. rakietę można wymienić tylko w regulaminowym limicie czasu między
punktami, gemami albo setami; b. czytając przepis wprost: wymiana rakiety jest zakazana, bo nawet w przerwie między setami wymiana rakiety
zajmuje czas, a przepis tego zabrania; c. poza przepisami PZT 2012 istnieje oficjalnie tajemny przepis o nakazie natychmiastowej zmiany rakiety z
powtórzeniem punktu przy jej najmniejszym uszkodzeniu. W tym dokumencie przyjęto najprostszą wykładnię „a.”.
IV
Przepisy dające wybór
graczowi co do
zmiany rakiety
(przeczące wierszom I
i III)
„4. Rakieta [...] Przypadek 4: W trakcie rozgrywania punktu zawodnikowi pęka struna w rakiecie. Czy może on rozpocząć następny punkt tą
rakietą? Decyzja: Tak, jeżeli nie jest to zabronione przez organizatorów zawodów.” Założenia: 1. W dokumencie „Przepisy turniejowe” PZT 2011
nie ma ani jednego zdania o uszkodzonych rakietach i obowiązku ich natychmiastowego (lub nie) zmieniania. Można(?) założyć, że nie ma takiego
obowiązku. 2. Przepis nie mówi nic o obowiązku powtórzenia punktu. Można(?) założyć, że nie ma podstaw do takiej powtórki. 3. Przepis nie
rozróżnia odbierającego od podającego. Można(?) założyć, że dotyczy obu grających stron. 4. Przepis nie rozróżnia pierwszego podania od
drugiego. Trudno tu ustalić wykładnię dla oficjalnych turniejów, gdzie liczy się czas stoperem i obowiązuje kodeks zawodnika napisany po
angielsku (…) W rekreacji rodzimej, można(?) założyć, że po pierwszym złym podaniu lub po necie w drugim, obie strony mogą spróbować
zmienić rakietę w regulaminowym czasie, bez powtarzania punktu za wzajemną zgodą. Jeśli druga strona nie wniesie zastrzeżeń, taka nieformalna
umowa będzie obowiązywać do końca meczu. Podsumowanie. Na podstawie tego przepisu i przepisu „4. Przypadek 5” ustalono wykładnię, że
rakietę można zmieniać tylko między rozgrywanymi punktami w ramach limitu czasu na wykonanie podania (20 sek). Przekroczenie tego czasu
przez którąś ze stron, może skutkować stratą punktu wg „Kodeksu postępowania zawodnika” PZT w przepisie „3.8. Nieuzasadnione przerwy. […]
Przekroczenie niniejszego przepisu karane jest zgodnie z nienarastającym systemem kar. Pierwsze naruszenie przepisu karane jest ostrzeżeniem,
każde kolejne karą punktu.”.
W tym dokumencie przyjęto (może błędnie) następującą wykładnię:
stan rakiety w czasie gry
rakieta złamana
rakieta wygięta w osi
ZASADA:
1. Natychmiastowy obowiązek wymiany rakiety i powtórka punktu. Rakietę wymienia się w czasie przeznaczonym na
wykonanie podania (20 sek). Nie wykonanie podania w zalecanym przepisami czasie, może być ukarane ostrzeżeniem
lub stratą punktu.
rakieta sprawna
rakieta z zerwaną struną
rakieta z pękniętą ramą
rakieta z pękniętą ramą i jej
przesunięciem
rakieta z wgiętą obręczą
główki
1. Nie można zatrzymać gry podczas trwania wymiany w celu zastąpienia rakiety
2. Gracze mogą zmieniać rakietę przed lub po „pierwszym podaniu”, bez względu na to jaki jest jej stan
a. jeśli odbierający zmienia rakietę po „pierwszym podaniu”, to podający może powtórzyć „pierwsze podanie”
b. jeśli odbierający nie zmienia uszkodzonej rakiety, to podający kontynuuje grę, czyli wykonuje „drugie podanie”,
c. jeśli podający zmienia rakietę po „pierwszym podaniu”, to kontynuuje potem grę, czyli wykonuje „drugie podanie”
3. Nie ma limitu ilości wymian między podaniami. W czasie rozgrywania gema, należy je zmieniać w czasie przeznaczonym na wykonanie podania (20 sek). Nie wykonanie podania w zalecanym przepisami czasie, może być ukarane
ostrzeżeniem lub stratą punktu.
∆
DYSKUSJA 23
TERMINOLOGIA
Przepisy PZT mają swoją terminologię, nie zawsze przejrzystą dla czytającego je początkującego tenisisty. Kilka przykładów. Czas rozgrywania punktu należy utożsamiać z czasem „piłki w grze”; Kort - w przepisach oznacza całkowite pole gry podającego i odbierającego. W potocznym użyciu wyraz kort ma
szersze znaczenie. Piłka w grze lub „czas rozgrywania punktu” - definicję tego terminu podaje przepis „11.”. „Piłkę w grze” nie zawsze kończy
rozstrzygnięcie punktu, może ją przerywać „net”, błąd w pierwszym podaniu lub „przeszkoda”. Jeśli jest dużo netów, zanim nastąpi rozstrzygnięcie punktu
piłka może być „piłką w grze” nawet 101 razy. Przyjęcie założenia, że „piłka w grze” dzieli się na fazy „podania” i „wymiany” może ułatwić poruszanie się w
przepisach; Podanie - nie ma jednoznacznego określenia momentu w którym kończy się podanie a zaczyna wymiana, można przyjąć, że wymiana rozpoczyna
się od pierwszego prawidłowego kozła piłki. Przepisy nie stosują osobnych wyrazów na terminy „podanie pierwsze/drugie” i „podanie z lewej/prawej
strony”, np. przez nadanie jednego z tych znaczeń wyrazowi „serw” lub „serwis”. Stosuje się metodę opisową, co przy braku opisu (użyciu tylko wyrazu
„podanie”) wprowadza niekiedy zamieszanie; Połowa kortu - oznacza lewą lub prawą stronę serwu, czyli połowę kortu wg cięcia wzdłużnego (po lini
długości). Zobacz przepis „20. Drugie podanie”; Powtórzenie podania lub powtórka podania - ogłaszane zwykle przy „unieważnieniu podania”. Jeśli już się
ogłasza powtórzenie podania, to dla uniknięcia nieporozumień należy dodać którego podania to powtórzenie dotyczy: „pierwszego” czy „drugiego”. W
rekreacyjnej praktyce rzadko kiedy używa się tego terminu w pełnym brzmieniu. Zwykle pomija się go milczeniem, wyjątkowo, np. po jakiejś przerwie w
grze, zastępuje się pełny termin skrótem „pierwsze” lub „drugie”. W tym miejscu warto zwrócić uwagę, że można spotkać graczy stosujących skróty w
innych znaczeniach. Skróty „pierwsze” i „drugie” mogą znaczyć co innego, niż „pierwszy” i „drugi”. „Pierwsze” i „drugie” dotyczą podania, natomiast skróty
„pierwszy” i „drugi” mogą dotyczyć błędu podania albo serwu. W przypadku skrótów „pierwsze/pierwszy” może dojść do nieporozumienia związanego z
określeniem stopnia dokonania ogłaszanego wydarzenia (podania, serwu lub błędu), tzn do wątpliwości, czy określone skrótem wydarzenie już się wydarzyło,
czy dopiero się zdarzy. Z tego względu ze skrótów najlepiej zrezygnować, a jeśli już używać, to tylko przy grze ze znajomymi, którzy stosują podobne ich
znaczenia. Powtórzenie punktu lub powtórka punktu - termin używany zwykle po wywołaniu „przeszkody” lub „unieważnienia piłki” dla ogłoszenia braku
rozstrzygnięcia punktu i cofnięcia gry do momentu wykonania pierwszego podania. Zwrot „powtórzenie punktu” nie jest spójny z przepisami, bo przepisy
zabraniają powtarzać punkt, który został już rozegrany, a powtarzanie czegoś czego nie było, jest... „trudne”, dlatego w przepisach pojawia się, co jakiś czas,
termin „powtórzenie piłki”, choć piłka nie jest czynnością. Zobacz „Przypadek 3” przepisu „26. Przeszkoda”. Zwrotu „powtórka serwu” lub „powtórka
serwisu” prawie się nie spotyka; Przewaga serw/odbiór - w przepisach definicja określenia jest niepełna (zob. „5.a”). Określenie dotyczy 1 punktowej
przewagi gracza po wyniku 40:40 w systemie gry „do dwóch punktów przewagi”. W praktyce gry bez sędziego, gracze, którzy są podającymi i powinni
ogłaszać wynik przed podaniem, próbują używać krótszych określeń, np. a. ogłaszając tylko przewagi podającego w formie „przewaga”, a przemilczając
„przewaga odbiór”; b. zastępując słowa „przewaga odbiór” słowami „30:40” (mówiąc: „trzydzieści czterdzieści”); c. używając zamiast „przewaga
serw/odbiór” słów „przewaga ja/ty” albo skrótu „moja/twoja”,; d. słowa „moja/twoja” trudno niekiedy rozróżnić, więc niektórzy gracze używają sposobu i
zamiast „przewaga serw” mówią „przewaga”, a zamiast ”przewaga odbiór” mówią „twoja”; e. są gracze, którzy próbują wprowadzać własne sposoby, np.
zamiast „przewaga serw” mówią „przewaga”, a zamiast „przewaga odbiór” mówią „strata” (twierdzą, że to najprostsze i zawsze dotyczy 1 punktowej różnicy
podającego, bez względu na to, kto ogłasza wynik). Po stracie „przewagi” wynik wraca do stanu „40:40”, który to stan nazywa się „równowagą”;
Równowaga lub „stan równowagi” - synonim wyniku punktowego 40:40, czyli zamiast mówić „40:40”, można powiedzieć „równowaga”. W praktyce gry
bez sędziego, gracze używają skrótów i zamiast mówić „stan równowagi” lub „równowaga”, mówią „stan” lub „równo”. Do stanu „równowagi” wraca się po
stracie „przewagi”; Serwis - przepisy nie używają formy „serw”. Jedna z linii na korcie ma w przepisach nazwę „linia serwisowa”. Na kortach można spotkać
graczy, którzy świadomie unikają używania formy „serwis”. Twierdzą oni, że słowo „serwis” ma już kilka znaczeń nie związanych z tenisem, a słowo „serw”
jest wolne od tych skojarzeń (co ma znaczenie np. przy szukaniu informacji w internecie). Poza tym, poprawna odmiana słowa „serwis”, wg tych graczy, w
niektórych przypadkach brzmi dla nich śmiesznie, np. „serwisowanie” lub „serwisujący”. Przepisy, wg tych graczy, wprowadzają słownikowy bałagan, bo w
tych „śmiesznych” odmianach używają terminu „serw”, czyli piszą „serwowanie” i „serwujący”; Strona kortu - to strona odbierającego lub podającego, czyli
połowa kortu wg cięcia wszerz (po lini szerokości). Zobacz przepis „9. Wybór strony kortu i podania”. W języku polskim słowo „strona” łatwo kojarzy się ze
słowami „lewa/prawa”, dlatego wielu graczom myli się przepisowe znaczenie związku „strona kortu” z „połową kortu” (wg przepisów, to połowa kortu może
być lewa albo prawa); Tie-break - gem lub set mający rozstrzygnąć równowagę w gemach lub setach. Gry tie-brek można grać na różne sposoby, wybór
powinien określać regulamin turnieju lub umowa graczy, najczęściej gra się do 7 punktów (...) W przepisach nie używa się spolszczenia tego wyrazu na
„tajbrek”. W niektórych tekstach można spotkać próby wprowadzania nazwy „13. gem”.
∆
DYSKUSJA 24
UNIEWAŻNIENIE?
Dla porządku, przypomni się, że przepisy PZT 2012 wyróżniają dwa rodzaje unieważnień. Unieważnienie podania zwane inaczej „powtórzeniem podania”,
skutkujące powtórzeniem unieważnionego podania (pierwszego lub drugiego). W przepisach są tylko trzy przykłady unieważnienia podania: tzw. „nety”,
nieprzygotowanie odbierającego, i unieważnienie(?) złego podania „przed stwierdzeniem pomyłki” (przepis „27.d”, zobacz DETAL 27.d/f). Unieważnienie
piłki zwane inaczej „powtórzeniem punktu” lub „powtórzeniem piłki”, skutkujące powtórzeniem aktualnie rozgrywanego punktu. Potocznie mówi się tu
„powtórka punktu”, choć właściwie nie można powtórzyć punktu, który został już rozegrany i komuś przyznany, a powtarzanie czegoś czego nie było, jest ze
swej natury dziwnym zajęciem. Warto zauważyć, że nie ma czegoś takiego jak „unieważnienie punktu”, bo jeśli punkt został komuś przyznany, to nie można
go już odwołać. Mówi o tym przepis „27. Korygowanie błędów W przypadku stwierdzenia jakiegokolwiek błędu dotyczącego przepisów gry w tenisa
obowiązuje zasada, że wszystkie rozegrane uprzednio punkty są zaliczone.”. Poprawki w błędnych zapisach aktualnego lub końcowego wyniku to inny temat.
Przepis „23. Unieważnienie We wszystkich przypadkach, kiedy piłkę należy unieważnić, należy powtórzyć punkt, z wyjątkiem, kiedy unieważnione jest drugie
podanie. Przypadek 1 W czasie rozgrywania punktu, na kort wtacza się piłka z innego kortu. Sędzia zarządza powtórzenie piłki. Pierwsze podanie
rozpoczynające ten punkt było złe. Czy podający przy powtórzeniu tej piłki ma prawo do pierwszego czy tylko do drugiego podania? Decyzja: Podający ma
prawo do pierwszego podania. Należy powtórzyć cały punkt.”. Zobacz dyskusję DETAL 23. Skoro „Przypadek 1” o piłce z innego kortu jest umieszczony w
przepisie o „unieważnieniach”, a w rekreacyjnej praktyce piłki z innego kortu są nazywane przeszkodami, to czym właściwie „unieważnienie” różni się od
„przeszkody”? Jaki jest sens istnienia tego przepisu, skoro pokrywa się on znaczeniowo z przeszkodą? (…)
Można(?) przyjąć, że przepis „Unieważnienie” miał dotyczyć powtarzania punktu na podstawie braku faktów lub nieznanej kolejności zdarzeń. Taką
interpretację przyjęto przy pisaniu tej wykładni (może błędną). W tym sensie „Przypadek 1” z przepisu „23. Unieważnienie” (o wtaczającej się piłce z innego
kortu) powinien być umieszczony raczej w przepisie „26. Przeszkoda”, bo piłka z innego kortu tworzy fakt przez swoje toczenie się po korcie, a unieważnia
powinny być wywoływane w przypadku braku faktów lub nieznanej kolejności zdarzeń. Podobnie brak gotowości odbierającego powinien być zaliczony do
przeszkód. Przy pękniętej piłce można dyskutować, bo czy piłkę, którą się gra, można nazwać przeszkodą? W „Przypadku 1” przepisu „3. Piłka” (o pękniętej
piłce) nie napisano, czy ogłoszono „unieważnienie” czy „przeszkodę” (skutek był by ten sam). Ktoś może uważać, że przy „pękniętej piłce” trzeba wywołać
unieważnienie z powodu nieznanej kolejności zdarzeń, a to dlatego, że nie wiadomo, czy przy uderzeniu pęknięcie piłki faktycznie zmieniło tor jej lotu, czy
nie. W przyjętym tu sensie „unieważnienia”, nawet „net” nie pasuje do tego pojęcia, bo można stwierdzić fakt jego istnienia. Najbliżej mu chyba do
przeszkody, z tym że po wywołaniu przeszkody gra wraca do pierwszego podania, a w necie ostatnie podanie się powtarza. Dygresja. Istnienie netu rozbija
spójność przepisu dotyczącego czasu na wykonanie podania (20 sek.), bo, jak sprawdzić przekroczenie tego czasu, jeśli gracz wykona 3 lub 101 netów, a po
tych netach, ile czasu dodawać albo kiedy zatrzymywać stoper? Koniec dygresji. Po prostu, „net” jest przepisowym wyjątkiem jak tłumik drgań, tylko dawno,
dawno temu, ktoś wpisał „net” z definicji jako „unieważnienie” i tak już zostało, a o tradycję trzeba dbać...
Znaczenie kolorów przy numerze początkowym: ∆ - nowa decyzja względem poprzedniej wersji dokumentu, ■ - zdarzenia podstawowe, ● - warianty zdarzeń,  - zdarzenia rzadkie
Źródła przepisów oficjalnych:  - „Przepisy gry w tenisa ” , „Kodeks postępowania zawodnika” oraz „Regulaminy turniejowe”: www.pzt.pl . Źródła przepisów nieoficjalnych:  - „Przepisy gry w tenisa.doc” najobszerniejszy zbiór przepisów w redakcji
„marcin23.14”?: www.homikuj.pl ,  - „Zasady gry w tenisa ziemnego” ogólne przepisy w redakcji NN: www.tenisbet ,  - lekko przeredagowany tekst na bazie oficjalnych przepisów PZT (ma kilka dodatków): www.playtennis.waw.pl ,  - „Kodeks
amatora” na podstawie przepisów USTA, w redakcji A.Czerniszewskiego 2007: www.tenis.net.pl ,  - krótkie „Przepisy PZT - sędziowanie bez sędziego głównego” w redakcji ??? (na stronie PZT tego nie ma!): www.tenis.net.pl ,  - „Przepisy PZT gry w
tenisa” w redakcji ??? (na stronie PZT tego nie ma!): www.tenis.net.pl ,  - „Przepisy gry podwójnej” w redakcji ???: www.tenis.net.pl ,  - kompilacja różnych przepisów dla amatorów: tenis-swiecie.pl ,
Kilka końcowych zastrzeżeń. 1. Jeśli tajemniczość, błędy i niedomówienia w przepisach ITF zostały stworzone lub zachowane w celu: „2. Cele [ITF] a. zachowania tradycyjnego charakteru i integralności gry w tenisa; b. zachowania technicznej specyfiki gry
w tenisa;”, to dyletanckie szukanie sensu w polskich przepisach gry nie ma sensu. 2. Powyższe przykłady dotyczą tylko przepisów PZT 2012, unikają omawiania sprzeczności w innych nieoficjalnych przepisach, redakcjach lub interpretacjach przepisów PZT,
albo pomiędzy różnymi wykładniami. 3. Przykłady wykładni przepisów gry w innych redakcjach (być może zgodne z oficjalną praktyką) nie były przyjmowane za wiarygodne, jeśli nie pisało, że taka jest oficjalna praktyka. 4. W sprzecznych punktach
przepisów lub przy braku przepisów, próbowano stworzyć taką wykładnię, która daje rozwiązanie nie sprzeczne z podobnymi przykładami w przepisach PZT 2012. 5. Wszystkie podkreślenia w cytatach zrobiono po zacytowaniu. 6. W przykładach szczególnie
rzadkich sytuacji, powyższa wykładnia może być sprzeczna z praktyką na amatorskich lub oficjalnych kortach, np. autorowi nie są znane oficjalne procedury związane ze zmienianiem rakiet, rozszerzył interpretację jednego przykładu na całą tą kwestię; na
oficjalnych meczach nie ma też piłek leżących na polu gry przed podaniem (…) 7. W wykładniach unikano odwoływania się do TV transmisji i internetowych for dyskusyjnych (…) To pisane przepisy gry powinny być podstawowym źródłem reguł gry, a nie
TV lub internetowe transmisje. 8. Próby działania dokumentu robiono w darmowym programie „Fire Fox 2.3” w wersji portable. Otwieranie dokumentu w niektórych przeglądarkach internetowych, może zmieniać wygląd lub działanie dokumentu.
D O DAT E K
1. Kontrolka dot. liczenia punktów i zmieniania strony serwu
Podający może (nie musi) ogłaszać wynik punktowy przed wykonaniem podania, jest to traktowane jako dobry obyczaj. Przy ogłaszaniu takiego
punktowego wyniku, zawsze na początku wymienia się punkty aktualnie podającego. Są trzy zasady pomagające kontrolować wynik punktowy:
Zasada 1. Z prawej strony podającego (tzw. „równowagi”) serwuje się tylko przy stanie punktów: 0:0, 15:15, 30:30, 40:40, 0:30 i 15:40, nie ważne dla
kogo, jeśli tak nie jest (ktoś serwuje z lewej strony przy tych wynikach), to jest jakiś błąd w liczeniu punktów lub serwujący zapomniał zmienić karo.
Zasada 2. Po każdym rozegranym punkcie podający zmienia stronę serwu na przeciwną, czyli z lewej na prawą, albo z prawej na lewą. Odbierający
powinien to na bieżąco sprawdzać i od razu korygować.
Zasada 3. Należy porównywać własną pamięć wyniku z wynikiem ogłaszanym przed podaniem przez podającego, jeśli podający go ogłasza.
Te trzy zasady wzajemnie się uzupełniają, wyłączenie którejkolwiek może prowadzić do przeoczenia pomyłki, której skutki mogą być później trudne do
wykrycia, udowodnienia lub cofnięcia. W praktyce, podający może zmieniać wynik świadomie lub nieświadomie oraz na swoją korzyść albo szkodę.
Poniżej 3 przykłady zmieniania wyniku przez podającego.
Przykład1: Podający wygrał punkt, jest 40:15. Powinien teraz serwować ze swojej prawej strony (tzw. „równowagi”), ale serwuje z lewej myśląc, że jest
nadal 30:15. Komentarz: podający zmienił wynik o 1 punkt. Chce wykonać drugie podanie z tej samej strony (lewej) pola gry...
Przykład2: Podający przegrywa punkt, jest 30:40. Przed następnym podaniem przechodzi, zgodnie z przepisami, na swoją lewą stronę (tzw. „przewagi”) i
serwuje myśląc, że jest 15:30. Komentarz: podający zmienił wynik o 2 punkty, zachował przy tym prawidłową zmianę stron serwu (z prawej na lewą).
Przykład3: Podający wygrywa punkt, jest 40:30. Przechodzi, zgodnie z przepisami, na lewą połowę swego kortu i serwuje myśląc, że jest 30:40.
Komentarz: to przykład „obrócenia” wyniku z zachowaniem prawidłowej zmiany stron serwu (z prawej na lewą).
Uwaga: w systemie liczenia „No-Ad”, czyli graniu „bez przewag”, przy każdym wyniku 40:40 lub 6:6 w tie-breaku, odbierający może wybrać stronę
(lewą lub prawą) z której chce odbierać podanie. Podający powinien dostosować się do tego wyboru.
2. Kontrolka dot. liczenia gemów i zmieniania strony podającej.
a) Zasada „1”. Gdy serwuje strona która oddała pierwszy serw w nowym secie, w czasie serwów tej strony (a nie po jej ostatnim serwie w secie!), suma
gemów powinna być parzysta lub wynosić 0 (a podczas serwów strony przeciwnej: suma gemów powinna być liczbą nieparzystą), ta zasada sum (np. „ja:
sumy parzyste”, „on/ona: sumy nieparzyste”) powinna ciągnąć się do końca seta; jeśli tak nie jest, to jest błąd w aktualnym stanie gemów lub gracze się
zagapili (występuje to zwykle przy zmianie stron). Ta kontrolka może pomóc ustalić faktyczny wynik, jeśli gracze mają odmienne co do niego zdanie.
Przykład1: Gracze mają wątpliwość czy jest wynik 5:3 (suma=8), czy 5:4 (suma=9), gdy aktualnie podającym jest gracz, który był zaczynającym seta i
stoi on po stronie z której zaczynano tego seta. Decyzja1: Aktualny wynik w gemach wynosi 5:3, bo zakładając, że gracze dobrze zmieniali strony: gracz
zaczynający seta powinien stać na stronie zaczynającej seta przy sumie gemów równej 8.
Przykład2: Po dłuższej nieregulaminowej przerwie gracze chcą wznowić grę przy wyniku 5:4 (suma=9), ale nie wiedzą, kto ma być podającym i którą
stronę ma zająć gracz, który zaczynał seta. Decyzja2: Graczem podającym będzie gracz, który był odbierającym na początku tego seta, bo zakładając, że
gracze dobrze liczyli gemy: gracz zaczynający seta podaje piłkę tylko przy sumach gemów równych m.in. 6, 8 i 10. Obaj gracze zajmują strony przeciwne
do początkowych, bo wg zasady „2”: układ startowy powtarza się tylko przy sumie gemów m.in. 7-8 i 11-12.
b) Zasada „2”. Żaden gracz nie może serwować dwa razy na tej samej stronie kortu, bez zamiany stron z przeciwnikiem. Zmiana stron powinna odbyć się
zaraz po wystąpieniu nieparzystej sumy gemów (tu uwaga: przy parzystej sumie gemów na końcu seta nie robi się zmiany stron kortu). Wyjątkowo, inne
zasady obowiązują przy rozgrywaniu tzw. „13. gemu” (tie-breaku, w skrócie: „tb”). Z tej zasady wynika, że gracz który zmieniał stronę kortu przed swoim
serwem (czyli ten który rozpoczynał drugiego gema w secie), będzie inicjował zmianę stron do końca seta lub do „tb”, a może nawet do końca gry, jeśli set
zakończy się parzystą sumą gemów (bez „tb”). Wynika z tego jeszcze jedna prawidłowość, mogąca służyć, przy wątpliwościach, poprawie wyniku lub
zajęciu właściwej strony kortu. Przedtem jednak trzeba pamiętać, którą stronę zajmowały strony na początku seta, można to sobie zaznaczyć np. przez
rozłożenie po tej stronie swego ekwipunku. I tak, jeśli spór dotyczy wyniku, wynik ustala się na podstawie aktualnie zajmowanej strony kortu, na zasadzie:
„Obaj gracze zajmują strony z początku seta (wg układu startowego) tylko przy sumach gemów równych 0, 3-4, 7-8, 11-12”
Przykład1: Gracze mają wątpliwość czy jest wynik 5:3 (suma=8), czy 5:4 (suma=9), gdy aktualnie serwujący był zaczynającym seta i stoi on po stronie
z której zaczynano tego seta. Decyzja1: Aktualny wynik w gemach wynosi 5:3, bo zakładając, że gracze dobrze zmieniali strony: gracz zaczynający seta
powinien stać na stronie zaczynającej seta przy sumie gemów równej 7-8.
Przykład2: Gracze mają wątpliwość, czy jest wynik 4:3
(suma=7), czy 5:3 (suma=8), gdy aktualnie serwujący był
gdy ja mam I
gdy ja mam I tego seta. Decyzja2: Aktualny wynik w gemach wynosi 5:3,
zaczynającym seta i stoi on po stronie z której zaczynano
serw w secie
odbiór w secie,
zakładając, że gracze dobrze zmieniali się serwami, bo wg
zasady „1”: gracz serwujący na początku seta, może być
serwuję przy
serwuję przy
podającym tylko przy parzystych sumach gemów. Układ
stron jest prawidłowy i nie wnosi niczego do decyzji.
sumach: 0, 2,
sumach 1, 3,
Przykład3: Po dłuższej nieregulaminowej przerwie
gracze chcą wznowić grę przy wyniku 5:4 (suma=9), ale
4,
8,
10,
12
5,
7,
9,
11
nie wiedzą, którą stronę ma zająć gracz, który zaczynał
seta. Decyzja3: Obaj gracze powinni zająć strony
układ startowy gracze dobrze liczyli gemy: obaj stoją w układzie
przeciwne do układu z początku seta, bo zakładając, że układ startowy
na zaznaczonej
na zaznaczonej 11:12.
startowym, tylko przy sumach gemów równych m.in. 7-8 i
sobie stronie
sobie stronie
W tych kombinacjach stron i sum łatwo się pogubić, przy sumach: 0,
dlatego można sobie zrobić prosty „podpowiednik” z
przy sumach: 0,
dwóch małych kartek. Wzór karteczek powinien być tu
3-4, 7-8, 11-12
3-4, 7-8, 11-12 gdzieś obok na obrazku. Zależnie od roli jaką przyjmuje się
na początku seta (podający/odbierający), wybiera się
odpowiednią kartkę kładąc ją na widoku. Jest ona
dowodem dla pamięci, że na początku seta miano taką a nie inną rolę. W razie wątpliwości łatwiej będzie ustalić wynik.
3. Kontrolka dot. liczenia punktów w „tie-breaku” i zmian stron.
Zasada 1. Zmiana podającego odbywa się po wystąpieniu nieparzystej sumy punktów, np. 1:0 (suma=1), 2:1 (suma=3), 3:0, 3:2 (suma=5), 3:4, 4:1, itd.
Zasada 2. Zmiany stron kortu odbywają przy sumach punktów, które są krotnościami liczby 6, np. 4:2 (suma=6), 5:1, 6:0, 6:6, 9:3 (suma=12), 9:9, itd.
Dla przypomnienia: w „tie-breaku” pierwszy serw w secie zaczyna się z prawej strony podającego, po tym jednym serwie następuje zmiana podającego
(podający staje się odbierającym) i od tego momentu, po każdej zmianie podającego, pierwszy serw (z dwóch) zaczyna się już wykonywać z lewej połówki
dla serwującego (wchodzący na trybuny kibic od razu orientuje się po tym, że to gem decydujący o wygraniu seta). W przypadku, gdy zmiana stron kortu
odbywa się po czyimś pierwszym serwie (pierwszym z dwóch; np. przy stanie 5:1), po zmianie strony kortu kontynuuje się serw z prawej strony (tak jakby
zaczynano gema). W „tb” gra się do 7 pkt., wyjątkowo, od stanu punktów 6:6, do 2 pkt. przewagi którejś strony. Po tie-breaku, bez względu na wynik i ilość
zmian kortu, zmienia się strony kortu i podającego na przeciwne do tych z początku „tb” (cały tb jest traktowany jako jeden gem).
adres w sprawie
poprawek lub
uzupełnień: