komunikowanie społeczne
Transkrypt
komunikowanie społeczne
KOMUNIKOWANIE SPOŁECZNE ___________________________________________ 1. Pojęcie komunikowania jako interakcji Komunikowanie jako interakcja społeczna - komunikowanie jako wymiana znaczeń między ludźmi. W szczególności komunikowanie jako interakcja wiąŜe się z efektami takimi jak zmiana postaw, wpływ na spostrzeganie, motywacja itp. 2. Akt komunikacji. Wymień i opisz podstawowe elementy i relacje By nastąpił akt komunikacji czyli proces porozumiewania się ludzi za pomocą znaków językowych konieczne są następujące elementy: * nadawca - czyli twórca komunikatu, osoba, która przekazuje swoje stwierdzenie, przypuszczenie, rozkaz. * Odbiorca - na równi z nadawcą jest niezbędnym uczestnikiem aktu komunikacji. * Komunikat - czyli przekaz, informacja, która moŜe przybierać róŜny charakter i róŜne formy * Kontakt następuje poprzez — kanał komunikacji (powietrze, papier, przewody telefoniczne), * kod - zespół znaków, istniejący niezaleŜnie od nadawcy i odbiorcy i znany im wtedy gdy zaczynają się ze sobą komunikować. * kontekst - określona sytuacja w jakiej odbywa się akt komunikacji, nadająca mu odpowiednie znaczenie, Relacje W akcie komunikacji podstawową relacją jest relacja między nadawcą i odbiorcą. Nadawca aby przekazać komunikat musi najpierw zakodować swoje odczucia i idee w komunikat, następnie za pomocą kanału komunikat przekazywany jest do odbiorcy. Odbiorca komunikat musi odkodować. Następnie następuje sprzęŜenie zwrotne, a więc reakcja na otrzymany komunikat. W przekazywaniu komunikatu mogą występować zakłócenia tzw. szumy. 3. Wyjaśnij dlaczego komunikacja jest procesem i interakcją Komunikacja jest procesem poniewaŜ jest instrumentalnym zachowaniem ukierunkowanym na określony cel i zorganizowanym stosownie do panujących warunków. Jest równieŜ procesem w którym ludzie dąŜą do dzielenia się znaczeniami za pośrednictwem przekazywania symbolicznych wiadomości czy teŜ jako proces, w trakcie którego pewna osoba sprawia, Ŝe jej myśli, pragnienia lub wiedza stają się znane i zrozumiałe dla 1 innej osoby. Komunikacja jest interakcją poniewaŜ prowadzi do wymiany bodźców i reakcji oraz kształtowania się postaw. 4. Przedstaw główne zapisy w Konstytucji RP na temat komunikacji i mediów masowych (m.in w 5 art i preambule) Art 14. Rzeczpospolita Polska zapewnia wolność prasy i innych środków społecznego przekazu. Art 49. Zapewnia się wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się. Ich ograniczenie moŜe nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony. Art 54 ust 1. KaŜdemu zapewnia się wolność wyraŜania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania inf. Art 213 ust 1. Krajowa Rada Radiofonii i TV stoi na straŜy wolności słowa, prawa do inf. oraz interesu publicznego w radiofonii i tv. Preambuła Ustanawiamy konstytucję Rzeczpospolitej Polskiej jako prawa podstawowe dla państwa, oparte na poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz, dialogu społecznym o raz na zasadzie pomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot. 5. Przedstaw podział środków komunikowania na 4 rodzaje (wg. Fiskego) 1) środki wyraŜania inf. (np. naturalne i sztuczne języki) - są to ludzkie zachowania (werbalne i niewerbalne) uŜywane najczęściej w bezpośrednim kontakcie. Środki prezentacji - język i mowa ciała. 2) środki rejestracji (zapisu, utrwalania) inf. - środki techniczne (narzędzia rejestracji zachowań komunikacyjnych człowieka) czyli rejestracji zachowań werbalnych i niewerbalnych, a takŜe niektórych własności rzeczywistości materialnej i abstrakcyjnej. Śr. rejestracji jest: długopis, kamera, magnetofon, kartka i ołówek. UmoŜliwiają nam odtworzenie komunikatu w innym miejscu i czasie, nie mając juŜ bezpośredniego kontaktu z nadawcą. 3) Śr. transmisji (dyfuzji) inf. - Są to urządzenia i zespoły urządzeń do powielania i przenoszenia odpowiednio zarejestrowanych komunikatów (np. maszyna drukarska, łączność telefoniczna, odbiorniki radiowe i tv, światłowody, przekaźniki satelitarne). 4) Śr. przetwarzania, wyszukiwania inf. - komputery, sieci teleinformatyczne, które umoŜliwiają przetwarzania, wyszukiwanie, magazynowanie inf. 2 6.Omów główne cechy i elementy procesu komunikowania. *Charakter interakcyjny- wytwarzają się stosunki partnerskie (komunikacja symetryczna) lub dominacja i podporządkowanie (komunikacja niesymetryczna) *Kreatywny - polegający na budowaniu nowych pojęć i przyswajaniu wiedzy o otaczającym świecie *Dynamiczny - bo polega na przyjmowaniu, rozumieniu i interpretowaniu informacji *Celowy i świadomy - poniewaŜ działaniem kaŜdego uczestnika procesu kierują określone motywy *Ciągły - bowiem trwa od chwili narodzenia człowieka aŜ do jego śmierci *Nieuchronny - ”nikt nie moŜe się nie komunikować”, oznacza to, Ŝe ludzie zawsze i wszędzie będą się ze sobą porozumiewać, bez względu na ich uświadamiane bądź nie uświadamiane zamiary *ZłoŜony- wieloelementowy, wielofazowy, werbalny, niewerbalny, bezpośredni, pośredni, medialny *Jest procesem symbolicznym, bo posługuje się symbolami i znakami. Aby mogło dojść do porozumienia się uczestników niezbędna jest wspólnota semiotyczna, czyli operowanie tymi samymi znakami i symbolami *jest nieodwracalne - w przeciwieństwie do pewnych procesów fizycznych czy chemicznych nie da się go cofnąć, powtórzyć czy zmienić przebiegu 7. Stałe elementy procesu komunikacji: * Kontekst- warunki w jakich odbywa się proces komunikacji -aspekt fizyczny- czas, miejsce, warunki pogodowe -aspekt historyczny -aspekt psychologiczny- postrzeganie rozmówcy -aspekt kulturowy- wartości, symbole * Uczestnicy pełniący funkcje nadawców i odbiorców * Komunikat ? składa się ze znaczeń, symboli, kodowania i dekodowania oraz formy organizacji * Kanał- sposób i droga przekazu za pomocą której przekaz pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy -kanał bezpośredni -kanał pośredni * Szumy, zakłócenia , bariery -zewnętrzne ( hałas) -wewnętrzne (emocje, uczucia, zmęczenie) * SprzęŜenie zwrotne- reakcja odbiorcy na komunikat 8. Wymień i omów 5 aksjomatów komunikacji. 1). Ludzie nie mogą się ze sobą nie porozumiewać - Ludzie pozostający ze sobą w kontakcie, nie mogą nie 3 porozumiewać się. Patologiczne są wszelkie próby unikania porozumiewania się 2). Komunikacja ma aspekt treściowy i aspekt relacji - KaŜdy komunikat pełni funkcję sprawozdawczą (aspekt treściowy) i relacyjną (aspekt ustosunkowania się). Bardzo duŜe znaczenie mają tu przekazy niewerbalne (czasem decydujące o tym, jak zostanie odebrany komunikat). W zdrowych związkach aspekt treściowy porozumiewania się przewaŜa nad aspektem ustosunkowania się. 3). KaŜdy z pojedynczych komunikatów danej osoby moŜna potraktować jako reakcję na komunikat partnera. Jest on jednocześnie takim samym bodźcem dla drugiej osoby - Istotą relacji pomiędzy dwiema osobami jest przypadkowa punktacja sekwencji wydarzeń. Ludzie mają skłonność do traktowania własnego zachowania wyłącznie jako reakcji (skutek) na zachowanie partnera (przyczyna), natomiast wzór porozumiewania się między ludźmi ma charakter kołowy, a nie linearny, typu przyczyna skutek. 4). Ludzie porozumiewają się werbalnie i niewerbalnie 5). Komunikacja moŜe mieć charakter symetryczny lub komplementarny - Wszystkie interakcje mają charakter komplementarny lub symetryczny. Komplementarny to taki, w którym osoba inicjuje akcję, wymaga, poucza, opiekuje się, kontroluje związek lub pewne jego obszary, druga zaś ulega, podporządkowuje się, korzysta z opieki. Zachowania jednego z partnerów uzupełniają zachowania drugiego. W relacji symetrycznej partnerzy dąŜą do wzajemnego odzwierciedlania zachowań. Jest to pozycja równości obu osób. 9. Omów symetryczność i niesymetryczność relacji komunikacji - od czego zaleŜy, podaj przykłady. MoŜemy wyróŜnić relację symetryczną, gdzie kaŜda ze stron ma teki sam bądź zbliŜony status oraz relację niesymetryczną, gdzie jedna ze stron ma pozycję uprzywilejowaną lub dominacja jednej strony oraz podporządkowanie pozostałych członków procesu. Jak juŜ wyŜej wspomniałam role w procesie komunikacji mogą być symetryczne lub niesymetryczne. ZaleŜy to od tego, jaką pozycję i status posiadają jednostki komunikujące się ze sobą. Symetryczność moŜemy zaobserwować np. wśród grupy kolegów. Natomiast niesymetryczność np. w relacjach rodzic - dziecko bądź przełoŜony - podwładny. Komunikowanie symetryczne – w przypadku kontaktów prywatnych i nieformalnych, w których uczestniczą osoby o tej samej pozycji. Nadawca i odbiorca to podobni pod względem ról społecznych. Komunikowanie niesymetryczne – typowe dla struktur formalnych i instytucjonalnych w którym uczestnikom komunikowania przypisane są określone role np. szefa, podwładnego. Status społeczny jest nierówny. 4 10. Przedstaw główne kanały (sposoby) porozumiewania się ludzi. Wymienia się 2 klasyczne sposoby komunikowania się: komunikowanie bezpośrednie-interpersonalne i komunikowanie pośrednie-masowe. Wraz z rozwojem nowych technologii informacyjnych praktyka komunikacyjna wzbogaciła się o trzeci sposób, nazywany komunikowaniem medialnym. Komunikowanie interpersonalne- bezpośrednie to proces przekazywania i odbierania informacji między dwoma osobami lub pomiędzy małą grupą osób wywołujący określone skutki i rodzaje sprzęŜeń zwrotnych. Jest to komunikowanie interaktywne czyli minimum dwie jednostki wchodzą we wzajemne interakcje. Komunikowanie pośrednie-masowe- to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikatora masowego) do publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mass mediów. Komunikowanie masowe ma impersonalny charakter tzn, Ŝe między nadawcą i odbiorcą nie ma Ŝadnych bezpośrednich styczności, odbiorca dla nadawcy jest anonimowy. Komunikowanie medialne (interpersonalne) jest specyficzną formą komunikowania interpersonalnego, w którym uczestnicy są pozbawieni moŜliwości bezpośredniego kontaktu fizycznego. Ten sposób komunikowania powstał i rozwijał się wraz z powstawaniem środków komunikowania na odległość. Pierwszy był telefon, dziś wzbogacony o sieci telefoniczne, kablowe i informatyczne, a takŜe sieci telefonii komórkowej. 11. Przedstaw graficznie i opisz poziomy komunikowania (tzw. Piramida McQuaila). 1.Komunikowanie intrapersonalne – ma miejsce wtedy gdy człowiek komunikuje się sam ze sobą. 2.Komunikowanie interpersonalne – ma miejsce gdy komunikowanie zachodzi między przynajmniej 2 ludźmi. Jest to najniŜszy poziom w procesie komunikowania społecznego. 3.Komunikowanie grupowe – zachodzi między konkretnymi grupami np. rodzina, znajomi, koledzy ze szkoły. 4.Komunikowanie między grupami – czyli zachodzi pomiędzy przynajmniej 2 grupami wymienionymi powyŜej. 5.Komunikowanie organizacyjne – występujące w róŜnego rodzaju instytucjach i ogromnych firmach. 6.Komunikowanie masowe – czyli polega na wysyłaniu komunikatów od nadawcy medialnego do publiczności za pośrednictwem mediów. 7.Komunikowanie globalne – obejmujące obszar całego świata. (Globalna wioska) 5 12. Wymień i opisz 6 głównych – Twoim zdaniem – barier w komunikacji interpersonalnej. Nieumiejętność słuchania – jeŜeli nie potrafimy skupić uwagi na wypowiedzi drugiej osoby, nie jesteśmy w stanie jej dobrze zrozumieć, umykają nam informacje, które były do nas kierowane, a ponadto nadawca komunikatu moŜe pomyśleć, Ŝe nie jest dla nas waŜna treść jego przekazu;, - nieumiejętność precyzyjnego wyraŜania własnych myśli – abyśmy mogli zostać dobrze zrozumieni waŜne jest, by treść naszych komunikatów była jasna, precyzyjnie sformułowana i abyśmy posługiwali się językiem zgodnie z regułami gramatycznymi; - zbyt emocjonalne wyraŜanie własnych poglądów – dyskusja powinna być prowadzona w merytoryczny sposób, naleŜy przemyśleć to co chcemy powiedzieć, poniewaŜ w chwili zdenerwowania czy podniecenia moŜemy powiedzieć coś, czego wcale nie zamierzaliśmy, - postawa nieufności wobec drugiej osoby – ustawiczne poczucie, iŜ nasz rozmówca jest nieszczery i nie mówi prawdy powoduje, iŜ trudno jest nawiązać z nim szczery kontakt czy poczynić z nim jakiekolwiek ustalenia dotyczące np. omawianej sprawy, - nie zwracanie uwagi na komunikaty niewerbalne – z mowy ciała odczytujemy o wiele więcej informacji niŜ z przekazu werbalnego, zatem warto zwracać uwagę na komunikaty niewerbalne;, niestosowny do okoliczności ubiór osób – niestosowny ubiór np. w miejscu pracy moŜe sprawiać, Ŝe zostaniemy ocenieni negatywnie, jako osoby niekompetentne, moŜe odwracać uwagę i niekorzystne o nas świadczyć, co jest utrudnieniem w kontakcie z drugą osobą. 13. Zdefiniuj komunikację masową i podaj jej 6 głównych wyznaczników. Komunikowanie masowe – to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikatora masowego do publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mass mediów. Media masowe - środki (kanały) komunikowania masowego, a więc wszelkie urządzenia, które w komunikowaniu masowym słuŜą TRANSMISJI, a właściwie DYFUZJI INFORMACJI. Inaczej mówiąc, m. m. to techniczna aparatura, za pomocą której wypowiedzi publiczne rozsiewane są pośrednio i w zasadzie jednokierunkowo wśród rozproszonej i nieustrukturyzowanej, rzeczywistej i potencjalnej publiczności. Tak rozumiane m. m. są jednocześnie środkami dyfuzji i środkami wyrazu, które się kieruje nie do jednostek jako indywiduów, ale do zamierzonej publiczności o poŜądanych cechach społeczno-ekonomicznych i kulturowych. Do m. m. zaliczane są GAZETY, CZASOPISMA, PLAKATY (teŜ: BILLBOARDY), wielkonakładowe ksiąŜki, RADIO, TELEWIZJA, FILMY, płyty i kasety oraz częściowo INTERNET Wyznaczniki komunikacji masowej: 1.mediatyzacja- interpretacja rzeczywistości przez media,2.kierowanie komunikatów do szerokiej, sfragmentaryzowanej (podzielonej)społecznosci,3.centralizacja- tworzenie centrów upowszechniania przekazów- czyli koncentracja instytucji medialnej,4.publiczny charakter- publicznie dostępna dla wszystkich. Przyczyniła się do powstania szczególnej sfery publicznej, która wcześniej nie istniała,5. spowodowała zmniejszenie znaczenia kom. Twarzą w twarz- jest bardziej anomiczna i b. 6 zhierarchizowana, 6.w komunikowaniu masowym jest ułatwione oddziaływanie perswazyjne na masową skalę – w postaci reklamy, ale i propagandy, 7. łączy się z moŜliwością manipulacji – oddziaływaniem niejawnym,8. dominacja dyskursu rozrywkowego –wzrost znaczenia przekazów rozrywkowych- inforozrywka 14. Wymień i omów główne funkcje (4) i dysfunkcje (4-5) współczesnych mediów. FUNKCJE: -1. informacyjna – mamy moŜliwość dostępu do interesujących nas informacji,2 socjalizacyjna (dostarczanie wiedzy wspólnej sprzyjającej socjalizacji, środkiem podstawowym socjalizacji jest rodzina, szkoła, media),,3 umoŜliwiają debatę publiczną (dyskusje na waŜne społeczne tematy, które równieŜ dotyczą nas samych),4 edukacyjna (sprzyjają rozwojowi intelektualnemu- ksiąŜka, sieć teleinformatyczna),5 -sprzyja rozwojowi kultury (upowszechniają wytwory kultury),,5 dostarczanie rozrywki (słuŜy zabawie),,6 funkcja wzorcotwórcza – niektórzy naśladują wybitne postaci występujące w telewizji DYSFUNKCJE: 1 zniekształcają przekazywane informacje w celu ich uatrakcyjnienia,,2 są czynnikiem uzaleŜniającym, gdyŜ wiele osób we współczesnych czasach nie wyobraŜa sobie Ŝycia bez telewizji, internetu, a chociaŜby radia.,3 wpływają na wzrost agresji wśród społeczeństwa, a zwłaszcza wśród młodzieŜy, która jest bardzo podatna na pokazywanie okrucieństwa w telewizji, a tym samym naśladowanie negatywnych postaci i postaw.,4 wywierają negatywny wpływ na relacje pomiędzy rodziną, gdyŜ często telewizor i ulubiony serial zastępują zwykłą rozmowę przy kolacji,5 wywierają zaburzenia somatyczne, tzn. związane z postawą ciała. Człowiek, który często siedzi przy komputerze nabiera nawyk garbienia się co prowadzi do skrzywień kręgosłupa. Chodzi równieŜ o brak ruchu i niemoŜność odpręŜenia. 15. Które z funkcji mediów masowych (wybierz 2) mają istotne znaczenie w zarządzaniu instytucją/firmą? UwaŜam, Ŝe jedną z dwóch funkcji mediów masowych, która jest istotna w zarządzaniu instytucją jest funkcja informacyjna. Ludzie którzy posiadają stanowiska kierownicze w danej instytucji lub firmie aby sprawnie zarządzać ludźmi oraz firmą muszą posiadać szereg informacji, które mogą być w tym pomocne. JeŜeli okaŜe się w pewnym momencie, Ŝe ta wiedza jest niekompletna, osoba taka moŜe ją uzupełnić bardzo łatwym sposobem, czyli posłuŜyć się mediami masowymi. Internet jest takim medium, gdzie szybko, w kaŜdej chwili moŜemy znaleźć interesujące nas informacje. Potem moŜemy je wykorzystać podczas pracy w takiej instytucji. RównieŜ z radia i telewizji moŜna czerpać wiele istotnych informacji, tyle Ŝe niekoniecznie w szybki sposób, ale przypadkiem moŜemy się dowiedzieć czegoś co spowoduje pogłębienie naszej wiedzy na temat zarządzania instytucją, Funkcja wzorcotwórcza jest według mnie drugą waŜną funkcją mającą istotny wpływ na sposób zarządzania instytucją. Osoby pracujące w danej firmie mogą czerpać wzorce z wielu mass mediów. Wydaje mi się iŜ znów telewizja i Internet odgrywają największą rolę w procesie wzorcotwórczym. W filmach bardzo często występuje motyw zarządzania instytucją przez 7 kierowników. Są oni przedstawiani w jasnym świetle, a takŜe ich zadania które wykonują są najlepsze z moŜliwych i bardzo rzadko spotykane w rzeczywistości. 16. Media publiczne – od kiedy istnieją w Polsce, które media moŜemy do nich zaliczyć, czym róŜnią się od mediów komercyjnych, a w czym są do nich podobne? Telewizja publiczna - stacja telewizyjna (lub stacje telewizyjne), stanowiąca własność Skarbu Państwa, nie będąca - w odróŜnieniu od telewizji komercyjnych - własnością prywatnego kapitału. Środek masowego przekazu ustawowo zobowiązany do szerzenia tzw. społecznej misji programowej, bowiem generowanie zysków nie jest jej podstawowym zadaniem. Dlatego teŜ ramówki nadawców publicznych zawierają m.in.: programy kulturalne, magazyny przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych. W Polsce jedyną telewizją publiczną (do 1989 państwową) jest Telewizja Polska, nadająca obecnie pięć kanałów: TVP1, TVP2,TVP3 Regionalna, TV Polonia, TVP Kultura, TVP Sport. Istnienie telewizji publicznej w Polsce jest rezultatem działania wielu czynników społecznych i politycznych. Przyjmuje się, Ŝe wszechstronne i wielokierunkowe oddziaływanie telewizji jest tak silne, Ŝe powinna się ona znaleźć, a ściślej: jej funkcjonowanie, pod jakąś szczególną ochroną. Owa siła sprawcza moŜe się przekładać na kształtowanie norm społecznych i motywowanie odbiorców do akceptowania i realizowania postaw funkcjonalnych względem zmieniającego się otoczenia społecznego. Deregulacja, czy teŜ decentralizacja rynku telewizyjnego poprzez dopuszczenie nadawców prywatnych, komercyjnych, ograniczona została poprzez urzeczywistnianie systemem wspierania i ochrony telewizji publicznej, której przydano pewne specyficzne funkcje o szczególnym znaczeniu społecznym. Istnienie telewizji publicznej z punktu widzenia demokratycznego systemu politycznego jest nieocenione, poniewaŜ wraz z radiofonią publiczna są jedynymi mediami, od których moŜna wymagać inicjowania, umoŜliwiania i prowadzenia debaty politycznej. Media komercyjne muszą wypracować zyski, by przeŜyć, czasem zatem muszą podejmować decyzje, które bezpośrednio wpływają na treść przekazu. Media publiczne nie uciekają przed podobną logiką ekonomiczną. Faktem jest równieŜ iŜ większość mediów prywatnych ma swój interes w angaŜowaniu się w system kapitalistyczny i skłania się ku poparciu dla najbardziej oczywistych obrońców tego systemu, a mianowicie konserwatywnych partii politycznych 17. Uzasadnij pogląd: współczesna komunikacja międzyludzka jest bardzo zmediatyzowana. Człowiek w coraz większym stopniu poznaje rzeczywistość nie bezpośrednio, ale poprzez media masowe. Współczesna komunikacja międzyludzka jest bardzo zmediatyzowana, gdyŜ we współczesnym społeczeństwie dominują sztuczne, techniczne środki wyraŜania, utrwalania i przesyłania waŜnych 8 przekazów. Teraz kontakty za pośrednictwem mediów są dominującą formą kontaktów międzyludzkich. Coraz częściej ludzie zwykłą rozmowę, twarzą w twarz zastępują wysłaniem smsa, telefonowaniem, lub wysłaniem maila. Proporcja kontaktów bezpośrednich jest do medialnych jest oczywiście róŜna w zaleŜności od ludzi i trudna do ustalenia, lecz moŜna stwierdzić, Ŝe znakomita większość międzyludzkich kontaktów i symbolicznych wytworów ma charakter pośredni – w czasie i przestrzeni. RównieŜ infrastruktura medialna w szczególności telekomunikacyjna jest podstawą sieci i obiegów informacyjnych o róŜnym zasięgu (od lokalnego do globalnego) zasadniczych dla skutecznych działań i kontaktów jednostkowych i organizacyjnych we wszystkich sferach Ŝycia. 18. Jakie potrzeby osobiste (3) i społeczne (3) odbiorców zaspokajają media masowe? Mass media zaspokajają potrzeby osobiste i społeczne. Potrzeby osobiste – potrzeba samopoznania (np. poprzez ksiąŜki i Internet), potrzeba rozrywki (poprzez telewizję, kino itd.), Potrzeba ucieczki od problemów (Telewizja, kino, Internet) Potrzeby społeczne – zaspokajają potrzebę poznania świata (czyli pełnią funkcję informacyjną, prasa, radio, tv, Internet), umacniają więzi społeczne (TV, ludzie potrafią wczuć się w sytuację innych i potrafią im współczuć oraz solidaryzują się w róŜnych waŜnych społecznych przedsięwzięciach), Kształtują u ludzi pozytywne wzorce zachowania i kształtowania swoich poglądów (funkcja edukacyjna) 19. Przedstaw komunikowanie werbalne i jego rolę w zarządzaniu. Podstawowym środkiem komunikowania werbalnego jest język – dzięki niemu wyraŜone są znaczenia komunikowanych uczuć i idei, pod warunkiem, Ŝe dźwięki i symbole są rozumiane przez wszystkich uczestników procesu komunikowania. Język znalazł zastosowanie po to aby określać, wyraŜać i definiować myśli, uczucia, doświadczenie w celu wymiany ich z innymi ludźmi; oceniać rzeczy, ludzi, uczucia zgodnie z posiadanym systemem postaw i wartości, prezentować i dyskutować wyniki własnych, Ŝyciowych doświadczeń, mówić o samym języku – jego strukturze itp. Język pozwala na komunikowanie znaczeń, na kreowanie, podtrzymywanie i zmienianie środowiska. Dzięki językowi moŜna udzielać informacji, szukać jej lub unikać uczynienia czegoś. Język pozwala ludziom być jednoznacznym lub dwuznacznym, moŜe być teŜ źródłem werbalnego nieporozumienia. Forma ustna daje komunikującym się więcej moŜliwości ekspresji uczuć i myśli, bowiem proces przekazu zostaje dodatkowo wzmocniony przez środki komunikowania niewerbalnego. Ale istnieje równieŜ forma pisemna komunikowania werbalnego, która znacznie częściej ma charakter formalny niŜ nieformalny. W komunikowaniu interpersonalnym przyjmuje ona postać np. listu klasycznego lub e-maila, faksu, teletekstu, w komunikowaniu instytucjonalnym, politycznym i publicznym są to oficjalne pisma jak polecenie, rozkaz, instrukcja działania, akty prawne, rozporządzenia, instrukcje, decyzje, postanowienia itp. A na poziomie masowym media drukowane i Internet. 9 20. Uzasadnij pogląd; znajomość dwu języków jest współcześnie niezbędna w komunikacji i zarządzaniu. Dwujęzyczność to umiejętność posługiwania się dwoma róŜnymi językami, która najczęściej wynika ze zróŜnicowania etnicznego obszaru na którym występuje. Dwujęzyczność ma wiele zalet. Jedną z nich jest łatwość uczenia się innych języków. Jak udowodniły badania osoby posługujące się dwoma językami szybciej się uczą, są bardziej kreatywne niŜ uŜywający jednego języka. Osoby takie mogą się komunikować z większą liczbą osób. Ponadto mówiąc danym językiem stykają się z kulturą innego kraju co pomaga łatwiej pokonać wszelkie bariery międzyludzkie. JeŜeli mówimy w języku obcym łatwiej jest nam znaleźć pracę. JeŜeli chodzi o zarządzanie to osoby posiadające taką zdolność łatwiej dogadują się z personelem a takŜe podczas konferencji wszelkiego rodzaju (tzn jest moŜliwość Ŝe na niej znajdą się równieŜ osoby mówiące w innym języku niŜ nasz ojczysty)mają łatwiejszy kontakt z pewnymi osobami i szybciej potrafią dochodzić do porozumienia i podpisywać transakcje. 21. Przedstaw komunikowanie niewerbalne i jego rolę w zarządzaniu Komunikacja niewerbalna to zespół niewerbalnych komunikatów nadawanych i odbieranych przez ludzi na wszystkich niewerbalnych kanałach jednocześnie. Informują one o podstawowych stanach emocjonalnych, intencjach, oczekiwaniach wobec rozmówcy, pozycji społecznej, pochodzeniu, wykształceniu, samoocenie, cechach temperamentu. Komunikaty te nadawane są i odbierane najczęściej na poziomie nieświadomym, jednak mogą być równieŜ nadawane i odbierane świadomie (tak jak większość gestów - emblematów czy wiele wyrazów mimicznych). 22. Podaj i opisz krótko 4 podstawowe róŜnice między komunikacja werbalną i niewerbalną Komunikacja interpersonalna, rozumiana zarówno jako zachowania werbalne jak i niewerbalne, zachodzi nieustannie - kaŜda sytuacja społeczna implikuje proces nadawania i odbierania róŜnych informacji. Nie wypowiadając ani słowa, moje ciało nieustannie emituje sygnały, które wyraŜają moje samopoczucie, nastawienia, postawy. Komunikacja niewerbalna jest wielokanałowym procesem przebiegającym spontanicznie, obejmującym subtelne nielingwistyczne zachowania, dokonującym się w sposób ciągły i, w duŜej mierze, bez udziału mojej świadomości. Nawet jeŜeli zdaję sobie sprawę z emitowania poprzez własne ciało określonych sygnałów niewerbalnych, to w niewielkim jedynie stopniu potrafię sprawować kontrolę nad tym procesem Komunikacja werbalna to komunikacja oparta na słowie. Sprowadza się ona do tego, iŜ przekazując komunikaty uŜywamy słów. Rozmawiając z drugą osobą – uŜywamy słów. Czytając ksiąŜkę – odbieramy komunikaty autora przekazane nam za pomocą słów. Pisząc list lub wypracowanie przekazujemy komunikaty za pomocą słów. 10 23. Omów 4 główne funkcje komunikacji niewerbalnej a) funkcja informacyjna: Komunikacja niewerbalna jest istotnym źródłem wiedzy i informacji. Dzięki niej moŜna dowiedzieć się o samopoczuciu rozmówcy, jego pewności siebie, stanie uczuciowo - emocjonalnym, a takŜe postawie wobec drugiej osoby. Zapoznanie się z ta wiedzą umoŜliwia lepiej i skuteczniej panować nad przebiegiem procesu komunikacji. Wszelkie sygnały niewerbalne są niezwykle istotne równieŜ dlatego, Ŝe często bywają nieuświadomione, a danej osobie trudno jest nad nimi zapanować. b) wspieranie wypowiedzi słownej: Za pomocą komunikacji niewerbalnej jednostka moŜe "dopowiedzieć" komunikat przekazywany przy uŜyciu słów. Dzięki temu następuje pełniejsze zrozumienie wypowiedzi. Wspieranie komunikatu słownego przybiera kilka form: * powtarzanie komunikatu słownego - jest stosowane w celu objaśnienia lub podkreślenia wypowiedzi słownej, np. wskazywanie drogi nie tylko poprzez mowę, ale takŜe poprzez gesty * zaprzeczanie - mamy z nim do czynienia wtedy, kiedy jednostka zapewnia słowami, Ŝe wszystko jest dobrze, ale jej mimika, głos czy nerwowe ruchy wskazują na coś zupełnie innego *uzupełnianie - komunikat niewerbalny uzupełnia wypowiedź słowną, np. podczas wyznawania uczuć mamy tez do czynienia z miłym głosem, bliskim dystansem, kontaktem wzrokowym * zastępowanie - niektóre sygnały niewerbalne mogą zastąpić wypowiedź słowną, np. machanie ręką na poŜegnanie * akcentowanie - słuŜy podkreśleniu pewnych aspektów wypowiedzi, np. pauza w określonym miejscu, odpowiedni akcent c) wyraŜanie postaw i emocji: Komunikacja niewerbalna słuŜy głownie wyraŜaniu stanów uczuciowo emocjonalnych. Do wyraŜania emocji słuŜą głownie dotyk, mimika, gesty czy dystans. MoŜna to zauwaŜyć na podstawie wyraŜania przyjacielskości lub wrogości. WyraŜaniu sympatii słuŜą uśmiech, bliskość fizyczna, kontakt wzrokowy, dotyk, natomiast postawa wrogości charakteryzuje się przeciwstawnymi komunikatami niewerbalnymi. Podobnie jest w przypadku postaw dominacji i podporządkowania. Postawa dominacji charakteryzuje się brakiem uśmiechu, donośnym głosem i rękoma załoŜonymi na biodrach d) definiowanie relacji: Ta funkcja komunikacji niewerbalnej moŜe słuŜyć do określenia poziomu poufałości i zaŜyłości pomiędzy uczestnikami komunikacji. Przy uŜyciu sygnałów niewerbalnych jednostki mogą zakomunikować własną bliskość. Osoby, które są ze sobą w bliskim kontakcie utrzymują kontakt wzrokowy, 11 zmniejszają dzielący ich dystans fizyczny, pochylają się ku sobie i dotykają się wzajemnie. Do wyraŜenia własnej dominacji słuŜy określona postawa, sposób nachylenia sylwetki, napięcie mięśni. 24. Zdefiniuj komunikacje perswazyjną i podaj 6 podstawowych klasyfikacji perswazji. PERSWAZJA – jest to proces współdziałania ludzi w których dominuje nadawca mający na celu zmianę postawy lub zachowania odbiorcy. Perswazja jest bardzo często procesem komunikowania się. Perswazja odbywa się bez przymusu fizycznego. Perswazje moŜna klasyfikować za względu na 6 aspektów: 1) ze względu na wielość odbiorców(prywatna (mąŜ – Ŝona), publicznie ( reklamodawca – potencjalny klient) 2) jest oparta na kryterium regulacji prawnych (legalna, nielegalna) 3) ze względów etycznych (jawność intencji nadawcy) jawna, niejawna (manipulacja) 4) ze względu na ocenę pragmatyczną z punktu widzenia nadawcy (skuteczny przekaz, nieskuteczny przekaz - błędy taktyczne (nie zastosowana odpowiednich środków) - błędy genetyczne (przekaz nie trafi do odbiorców) 5) ze względu na profesjonalność i czas (prosta – jest wtedy gdy zajmuje mało czasu i nie stosujemy trudnych środków,kampanijna) 6) ze względu na pole ludzkiej aktywności(polityczna, handlowa, religijna, pedagogiczna) 25. Omów uznawany za najbardziej adekwatną teorię empiryczną dotyczącą perswazji (MODEL ELM) Model ELM – jest to teoria, którą uwaŜa się za najlepszą teorię empiryczną wyjaśniającą zachowania odbiorców. Teoria ta zakłada, Ŝe człowiek odbiera przekazy perswazyjne dwoma torami poznawczymi: centralnym i peryferycznym. Pomiędzy tymi torami istnieje związek transakcyjny. TOR CENTRALNY – oparty na wysiłku intelektualnym, analiza argumentów. Kompetencja intelektualna i motywacja jest kluczowa. TOR PERYFERYCZNY – to są wraŜenia, skojarzenia, nastrój, stopień koncentracji. Współcześnie informacje są przekazywane w torze peryferycznym. 12 26. Przestaw główne mechanizmy perswazji umoŜliwiające nadawcy wpływ na odbiorcę 1) mechanizm wzajemności – apelujemy bo odbiorca to zrobił, by się odwdzięczył 2) konsekwencji – zrób to BY Cię nie uwaŜano za osobę niekonsekwentną 3) konformizmu – zachowaj się tak jak wszyscy 4) sympatii – zrób to bo mnie lubisz 5) autorytetu – zrób to bo jestem kimś kto się na tym zna 6) niedostępności – zrób to bo okazja się więcej nie powtorzy. 27. Przedstaw głównych uczestników komunikacji politycznej. 1) aktorzy polityczni (nadawcy politycznych)- reprezentujących instytucje polityczne. MoŜemy mówić o nich w sensie wąskim i szerokim. W wąskim znaczeniu za aktora politycznego uznaje się jednostki, które chcą wpływać na proces podejmowania decyzji. W szerokim, aktorem politycznym są partie polityczne, rząd, organizacje publiczne, grupy nacisku i organizacje terrorystyczne. Obie kategorie aktorów, z wyjątkiem organizacji terrorystycznych, stosują te same techniki komunikowania: korzystają ze środków masowego przekazu, stosują marketing polityczny, odwołują się do reklamy politycznej i public relations. 2) personel mediów (nadawców medialnych)- reprezentujących organizacje medialne. Przez organizacje medialne rozumiemy redakcje prasowej, stacje radiowe i kanały telewizyjne. Przypisuje się im dwie role. Po pierwsze, są przekaźnikiem politycznego komunikowania, którego źródło pozostaje na zewnątrz struktury medialnej, po drugie- są nadawcami politycznych przekazów, konstruowanych przez personel mediów. 3) obywatele (potencjalny elektorat) - w systemach otwartych media pozwalają i ułatwiają przepływ informacji i sygnałów w przeciwnym kierunku z dołu do góry, tzn. od społeczeństwa do elit politycznych. WyraŜa się to nie tylko w kacie głosowania czy referendum. Obywatele mają moŜliwość wyraŜenia swoich opinii w formie manifestacji, strajków, demonstracji, petycji, listów do instytucji politycznych i przedstawicieli aparatu władzy na róŜnym szczeblu. Swoistą informację dla elit politycznych stanowią takŜe wyniki ankiet i sondaŜy badania opinii publicznej. 28. Omów relacje pomiędzy perswazją, propagandą i public relations. Perswazja jest to proces świadomego nakłaniania, przekonywania kogoś do czegoś lub odradzania komuś czegoś, polegający na wykorzystaniu argumentacji pozasiłowej, tzn wykluczający uŜycie siły. Celem perswazji jest przekonanie do słuszności swojej tezy w dyskusji, podtrzymanie jej aŜ do uzyskania korzystnego dla siebie wyroku. 13 Propaganda – odmiana perswazji publicznej której celem jest nakłonienie jak największej liczby osób do przyjęcia postaw aprobujących daną ideologię czy doktrynę. Public relations (PR) (z ang. – relacje z otoczeniem) – proces komunikowania, który poprzez stworzenie moŜliwości dialogu i interakcyjność działań oraz z pomocą określonych instrumentów i technik komunikacyjnych, wzmacnia lub nawet kreuje związek organizacji z jej otoczeniem, aby stworzyć sytuację, w której nastąpi wyrównanie interesów organizacji i jej otoczenia oraz aby umoŜliwić funkcjonowanie organizacji i jej otoczenia w optymalnej dla obu stron rzeczywistości. 29.Przedstaw klasyfikacje propagandy Kryteria typologii (klasyfikacji) propagandy: 1.Ze względu na treść: (propaganda społeczna, propaganda polityczna, propaganda ekonomiczna, mogą równieŜ występować inne np. zdrowotna, naukowa, sportowa, edukacyjna, ale dwie pierwsze są najwaŜniejsze.) 2.Według stopnia zafałszowania treści: (propaganda biała, propaganda szara, propaganda czarna) 3.Według kierunku jej oddziaływania: (propaganda zewnętrzna, propaganda wewnętrzna) 4.Ze względu na przebieg procesu propagandowego w społeczeństwie: (propaganda horyzontalna, propaganda wertykalna) 5.Ze względu na zaleŜność w czasie między przekazem a wydarzeniami, których dotyczy: (propaganda poprzedzająca, propaganda towarzysząca, propaganda post fatum (następcza) 6.Ze względu na sposób rozpowszechniania propagandy: (propaganda bezpośrednia – interaktywna, propaganda pośrednia – impersonalna:propaganda audiowizualna, propaganda audytywna, propaganda wizualna) Propaganda społeczna – nazywana takŜe socjologiczną, integruje maksymalną liczbę jednostek, unifikuje zachowanie członków wg pewnego modelu, rozpowszechnia określony styl Ŝycia wewnątrz grupy, a atakuje inne środowiska i grupy społeczne. W obrębie propagandy socjologicznej znajdują się róŜne propagandy polityczne, religijne, związane z odmiennymi nurtami ideologicznymi itp. Cechą zasadniczą propagandy socjologicznej, róŜniącą ją od politycznej, jest spontaniczność, brak struktur i zarządzania. Propaganda socjologiczna prowadzi do adaptacji jednostek w grupach i do aktywnego uczestnictwa mas. Kreuje nowe zwyczaje i metody przez specyficzny sposób wewnętrznej perswazji, obcej propagandzie politycznej. Nie ma tu zorganizowanych fachowo kampanii i profesjonalnych specjalistów od propagandy. KaŜdy z członków 14 grupy jest potencjalnym propagandzistą. Z pomocą przychodzi reklama, kino, technika rozumiana generalnie, wiedza zdobyta w procesie edukacji i socjalizacji etc. Propagandę tą cechuje ponadto brak intencjonalności i polityczności. Agituje w spokoju, w klimacie prawdy i etyki. Działa wolno. Jej efekty moŜna najlepiej zaobserwować w społeczeństwach stabilnych i Ŝywotnych, ale takŜe w społeczeństwach i grupach ekspansywnych. Propaganda socjologiczna przygotowuje teren pod propagandę polityczną, stąd określana jest jako subpropaganda. Propaganda polityczna – J.Ellul definiuje ją jako techniki wpływania na obywateli wypracowane i stosowane przez instytucje władzy państwowej, partie polityczne, administrację, elity polityczne etc. Zasadniczym jej celem jest modyfikowanie zachowań społeczeństwa zgodnie z interesem nadawcy. Realizacja tego typu propagandy opiera się zarówno na wolontariuszach, jak i aparacie do tego celu powołanym. Najlepiej zbadanymi i dobrze znanymi przykładami propagandy politycznej są propaganda hitlerowska i stalinowska. Propaganda polityczna nie występuje jednak tylko w systemach totalitarnych. Jest ona uprawiana takŜe w systemach demokratycznych, i to z duŜym powodzeniem. Szczególnym rodzajem propagandy politycznej jest propaganda wyborcza. Jest ona nieodłącznym elementem wszelkich procesów wyborczych. Po II wojnie światowej pojawiły się tendencje do unikania słowa „propaganda”, gdyŜ wywołuje ono negatywne konotacje. Zaczęto stosować powszechnie termin „komunikacja polityczna”, który jest raczej neutralny. Zmiana nazewnictwa nie zmieniła jednak istoty zjawiska. Propaganda dalej była i jest propagandą. Współczesna propaganda polityczna jest techniką wpływania na zachowania obywateli, kierowania opinią publiczną i manipulowania. Opiera się na najnowszych osiągnięciach naukowych i wynikach badań empirycznych w zakresie psychologii społecznej, socjologii, politologii, teorii komunikowania itp. Współcześnie propaganda polityczna przestała być aktem jednorazowym i przerodziła się w propagandę ciągłą i totalną, czyli celową, zaplanowaną w szczegółach i stałą działalność instytucji politycznych, wykorzystujących wszystkie moŜliwe środki przekazu. 30.Co to jest cenzura mediów masowych? Wymień jej dwa główne rodzaje. Cenzura to znajdujące się w rękach władzy narzędzie kształtowania i utrzymywania oficjalnej wersji „prawdy”, to ograniczenie prawa do wypowiedzi jednej osoby przez inną. Jest to równieŜ ograniczanie przez państwo podstawowych praw człowieka - prawa do wolności słowa i wolności prasy, pod róŜnymi pretekstami. Cenzura mediów masowych odnosić się będzie oczywiście do mass – mediów, przez które rozumiemy telewizję, radio, prasę czy internet. Z cenzurą nieodłącznie wiąŜe się takŜe pojęcie "wybielania faktów". Najbardziej znaną cenzurą mass-mediów w Polsce była cenzura okresu PRL. Władza administracyjna mogła wówczas np. zająć tekst, ingerować w zawartość gazety tzw. komunikatami urzędowymi, a w razie sprzeciwu wymierzyć drakońskie kary pienięŜne, potrafiące zachwiać budŜetem 15 nawet najzamoŜniejszej gazety. Cenzurę tamtego czasu w Polsce moŜna określić praktyczniej jednym słowem – fałszerstwo. Obecnie na świecie jeśli chodzi o cenzurę mass – mediów występuje wiele przykładów jej stosowania np. na Białorusi, na Kubie, w Rosji, w Korei Północnej, w Chińskiej Republice Ludowej itp. (generalnie tam gdzie jest system totalitarny, autorytarny bądź takowe przypominający), gdzie obywatel w zasadzie nie ma moŜliwości usłyszeć prawdziwych, obiektywnych informacje, gdyŜ wszystko jest „filtrowane” przez władzę w celu wyeliminowania z przekazów treści dla niej niewygodnych. W Chińskiej Republice Ludowej na przykład cenzura dotknęła równieŜ Internet (!) - we współpracy z zagranicznymi koncernami blokuje się dostęp do zakazanych treści umieszczonych na zagranicznych serwerach. Istnieje wiele rodzajów cenzury np.: instytucjonalna, prawna, prewencyjna, represyjna, wewnętrzna, polityczna itp. Cenzura instytucjonalna – zwana równieŜ państwową - w danym kraju istnieje specjalna instytucja, która zajmuje się kontrolą i dopuszczaniem (lub nie) do przekazu wszelkich publikacji, filmów, itp. Cenzura prewencyjna - polegająca na kontrolowaniu wszelkich przekazów zanim zostaną one opublikowane i zakazie publikowania czegokolwiek bez zgody odpowiedniej instytucji cenzurującej. Cenzura represyjna - polegającej na ściganiu, karaniu i ew. wycofywaniu z obiegu materiałów objętych cenzurą, jednak bez cenzurowania ich przed publikacją. 31. Co to jest sieć teleinformatyczna i jakie jest jej znaczenie w komunikacji współczesnej? Najprościej rzecz ujmując sieć teleinformatyczna jest to organizacyjne i techniczne połączenie systemów teleinformatycznych ze sobą. Sieć teleinformatyczna jest integralną częścią kaŜdego prawidłowo i niezawodnie działającego systemu informatycznego i telefonicznego. KaŜda sieć teleinformatyczna powstaje w oparciu o kompleksowe załoŜenia techniczne np. wykorzystaniu przy jej budowie: tzw. węzłów centralnych, serwerów, okablowania (najczęściej światłowody), nadajników bezprzewodowych, routerów itp. Wszystko to wraz z odpowiednim oprogramowaniem, poprawie połączone ze sobą tworzy właśnie sieci teleinformatyczne, poprzez które moŜna m.in. uzyskać dostęp do internetu, prowadzić rozmowy telefoniczne, odbierać sygnał telewizyjny (popularne „kablówki”), radiowy, a nawet satelitarny. Generalnie sieci teleinformatyczne są współcześnie nieodzownym elementem w funkcjonowaniu człowieka. Wraz z rozwojem technologii i technik teleinformatycznych sieci te są stale unowocześniane np. w taki sposób, Ŝe zwiększa się ich przepustowość przesyłu danych oraz prędkość tego przesyłu, a takŜe poprawia się jakość przesyłanych danych (np. popularna ostatnio HDTV - ang. High Definition TV, czyli cyfrowy sygnał 16 telewizyjny tworzący obraz o podwyŜszonej rozdzielczość). Jeśli chodzi o znaczenie sieci teleinformatycznych w komunikacji współczesnej to moŜna śmiało powiedzieć, Ŝe są one niezbędne. To właśnie dzięki sieciom teleinformatycznym oglądamy filmy w TV, rozmawiamy przez telefony komórkowe, dokonujemy płatności za pomocą kart kredytowych, korzystamy z internetu itp. Zapewne nikt (z krajów cywilizowanych i rozwiniętych) obecnie nie wyobraŜa normalnego funkcjonowania bez tych rzeczy. Spektrum zastosowania sieci teleinformatycznych jest więc ogromne, a ich znaczenie i potrzebność bezdyskusyjne. 32. Co to jest tabloid? Podaj i krótko scharakteryzuj polski przykład. Tabloid (z ang. tabloid), brukowiec, bulwarówka – typ gazety, przewaŜnie dziennika. Początkowo termin "tabloid" oznaczał silną, skondensowaną tabletkę. Później nazwą tą zaczęto nazywać specyficzny rodzaj pisma w formacie nieco mniejszym od rozmiarów tradycyjnych gazet, dzięki czemu moŜna je czytać zarówno w tramwaju, jak i w poczekalni u lekarza. Dzięki łatwo przyswajalnemu językowi i stosunkowo niskiej cenie trafia przede wszystkim do mało wymagających czytelników. W Europie pierwsze tabloidy pojawiły się na Wyspach Brytyjskich, gdzie zyskały ogromną popularność. Tabloid skierowany jest do masowego odbiorcy. Dlatego teŜ zawarte w nim informacje często przesycone są tanią sensacją, tytuły tekstów są bardzo populistyczne i dosadne, mające wywołać u czytelnika określone emocje. Podobnie z licznymi ilustracjami i zdjęciami, które często zawierają drastyczne sceny. Nierzadko przesycone są teŜ erotyką. DuŜą uwagę poświęca się w tabloidach takŜe tematyce sportowej. Tabloidy koncentrują się głównie na opisywaniu sensacji opatrzonych duŜą liczbą fotografii, wielkimi nagłówkami i niewielką zawartością tekstową. JuŜ pierwsza strona takiej gazety najczęściej "krzyczy" wielkim tytułem lub zdjęciem. Często tabloidy odwołują się do emocji, prowokują, nierzadko przekraczają granice uznane w świecie dziennikarskim, niekiedy teŜ opisują fikcyjne historie jako prawdziwe. Nieodłącznym atrybutem tabloidu jest prosta krzyŜówka, konkurs (typu zdrapka), w którym moŜna wygrać cenne nagrody, oraz komiks i fotografia roznegliŜowanej kobiety. Tabloid nie jest medium opiniotwórczym gdyŜ nie posiada własnego zdania, lecz powtarza opinie większości swoich czytelników. Tabloidy nie poruszą teŜ tematyki o choćby minimalnej wartości edukacyjnej np. badań genetycznych czy polityki międzynarodowej w kontekście innym niŜ skandalu, gdyŜ takie artykuły ich zdaniem są zbyt nudne lub zbyt trudne dla czytelników tabloidów. W Polsce największą popularność zdobyły FAKT (od 2003) i SUPER EXPRESS. W Niemczech BILD, zaś w Wielkiej Brytanii THE SUN i DAILY MIRROR. Oprócz gazet płatnych, duŜą popularność zyskują sobie równieŜ w Polsce bezpłatne tabloidy rozdawane na przystankach autobusowych oraz przypominające tabloid gazetki sprzedawane przez sieci hipermarketów. FAKT – najpopularniejszy chyba obecnie w Polsce tabloid. Posiada wszystkie cechy wymienione powyŜej. Dominują tam ostre, przyciągające wzrok potencjalnego 17 czytelnika barwy a takŜe erotyka np. roznegliŜowana kobieta (zwłaszcza na okładce). Ma to na celu zachęcenie osoby do kupna gazety. Tytuły artykułów są „krzykliwe”, prowokacyjne. Jeśli chodzi o treść to ich tematyka oscyluje w zasadzie wokół skandalów obyczajowych. Zawartość merytoryczna treści zawartych w tym tabloidzie jest „płytka”, skierowana do czytelników mało wymagających. Artykuły napisane są językiem prostym, barwnym. Tabloid ten nie porusza tematów powaŜniejszych. Artykuły np. czystonaukowe są dla tego periodyku zbyt „cięŜkie” i w opinii ludzi redagujących tą gazetę – zbyt nudne. 33. Kampania komunikacyjna i jej podstawowe cechy. Kampania komunikacyjna ma na celu spowodowanie specyficznych i poŜądanych skutków u duŜej liczby osób w określonym czasie, której konsekwencją jest zorganizowanie działań komunikacyjnych. Podział kampanii komunikacyjnych: 1.Kampanie globalne – o zasięgu międzynarodowym, światowym lub kontynentalnym. Najczęściej realizowane przez organizacje międzynarodowe takie jak: UNESCO, ONZ, WHO np. „dzień walki z rakiem” 2. Kampanie narodowe – obejmują teren jednego kraju, zazwyczaj podejmowane z inicjatywy rządu. 3.Kampanie regionalne i lokalne – skierowane do publiczności zamieszkującej określony obszar geograficzny Kampanie komunikacyjne ze względu na zasięg publiczności dzielimy na: kampanie ogólno – adresowane (do całego społeczeństwa) oraz kampanie konkretne – skierowane do węŜszej grupy odbiorców. Typy społecznych kampanii komunikacyjnych: 1.Kampanie modyfikujące postawy i zachowania obywateli – np. bezpieczeństwo, zdrowie, środowisko naturalne, ekologia itp. 2. Kampanie informacyjne – informacje o charakterze społecznym: np. postęp w procesie integracji Polski z UE, informacje ekonomiczne, upublicznienie danych statystycznych itp. 3. Kampanie promujące - promocja „produktów” publicznych np. nowe procedury obsługi klientów w administracji publicznej (serwis internetowy) czy kampanie promujące nabór do wojska, policji. 34. Typy reklamy ze względu na nadawcę Reklama to informacja połączona z komunikatem perswazyjnym. Zazwyczaj ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei (np. promowanie marki). Reklama przybiera róŜną postać - od rzetelnej informacji o cechach produktu, spotykanej głównie w prasie specjalistycznej, po wychwalanie produktu bez rzetelnej informacji merytorycznej o przedmiocie reklamy, 35. Globalizacja. Płaszczyzna gospodarcza i technologiczno – informacyjna Globalizacja - jest pojęciem uŜywanym aby opisać zmiany w społeczeństwach i gospodarce światowej, które wynikają z gwałtownego wzrostu międzynarodowej wymiany handlowej i kulturowej. Opisuje 18 zwiększenie wymiany informacyjnej, przyspieszenie i spadek cen transportu, a takŜe wzrost handlu międzynarodowego oraz inwestycji zagranicznych spowodowanych znoszeniem barier oraz rosnących współzaleŜności między państwami. W ekonomii termin ten oznacza głównie zjawiska związane z liberalizacją wymiany handlowej lub “wolnym handlem”. W szerszym znaczeniu odnosi się do rosnącej integracji i współzaleŜności między jednostkami działającymi globalnie, czy to na platformie społecznej, politycznej czy ekonomicznej. Globalizacja w wymiarze gospodarczym polega w głównej mierze na ujednoliceniu rynków i obracanych na nich róŜnorodnych towarów. Pozwala to znieść większość barier występujących w handlu międzynarodowym, dzięki czemu firmy z Azji czy Ameryki Południowej mogą konkurować swoimi towarami na rynkach europejskich, czy amerykańskich. Globalizacja gospodarki jest to tworzenie gospodarki światowej, czyli moŜliwości swobodnego przepływu produktów oraz czynników pomiędzy wszystkimi krajami świata. Proces globalizacji gospodarki przejawia się w postaci struktur integracji gospodarczej, rozwoju międzynarodowych przedsiębiorstw i instytucji, oraz w tworzeniu i umacnianiu organizacji tworzących ład gospodarczy w skali światowej. Podstawowymi cechami procesu globalizacji w sferze ekonomicznej są: (Integrowanie , Międzynarodowa współzaleŜność , Związek z postępem naukowym, technicznym i organizacyjnym , Szybki przepływ informacji i towarów). Do podstawowych czynników, pod wpływem których proces globalizacji będzie się kreował, naleŜy zaliczyć: (postęp naukowo-techniczny , międzynarodową konkurencję , politykę ekonomiczną państw). Płaszczyzna technologiczno – informacyjna. Istotnym czynnikiem napędzającym procesy globalizacji jest postęp technologiczny głównie w transporcie i telekomunikacji oraz rozwój nowych technologii informacyjnych. Rewolucja komputerowa i postęp w telekomunikacji (komunikacja elektroniczna, Internet, e-biznes, telefonia komórkowa itp.) umoŜliwiają przyspieszenie globalnych interakcji. Światowy system sieci telekomunikacji i transportu pozwala na szybkie przenoszenie idei, towarów, informacji i kapitału. Postęp w technikach informacyjnych prowadzi równieŜ do „kurczenia się świata”, wydarzenia, informacje i idee natychmiast docierają do wszystkich krajów. Globalna rewolucja informacyjna i technologiczna wywołała zasadnicze zmiany w produkcji, finansach, wymianie międzynarodowej oraz funkcjonowaniu biznesu. Sektory, które wcześniej odgrywały niewielką rolę w wymianie międzynarodowej, głównie ze sfery usług, znacząco wzrosły, a gałęzie przemysłu osiągnęły globalny zasięg. Rewolucja informacyjna stworzyła niespotykane wcześniej moŜliwości organizacji produkcji w filiach na całym świecie. Procesy globalizacji, z jednej strony, wzmagają dąŜenie do tworzenia i szybkiego wykorzystywania wysokiej techniki, z drugiej zaś - postęp technologiczny przyspiesza procesy globalizacji. Globalizacja wiedzy i technologii stworzyły podstawę dla nowego typu gospodarki – opierającej się na wiedzy (knowledge – based economy). Globalna konkurencja przyspiesza postęp technologiczny i narzuca postawy innowacyjne w kaŜdym kraju. 19 36. Przedstaw główne cechy społeczeństwa informacyjnego. NajwaŜniejszym kapitałem dla ludzi jest informacja, wiedza. To społeczeństwo ludzi, którzy chcą się kształcić całe Ŝycie, to społeczeństwo które nie tylko posiada rozwinięte środki przetwarzania informacji i komunikacji, ale środki te są podstawą tworzenia dochodu narodowego i dostarczają źródła utrzymania większości społeczeństwa. Społeczeństwo informacyjne kształtuje się w krajach o wysokim stopniu rozwoju technologicznego, gdzie znaczenie ma dostęp do informacji, jakość i szybkość przepływu informacji. Te czynniki determinują rozwój gospodarczy. Idea tego społeczeństwa zrodziła się w państwach wysoko rozwiniętych – jej podstawy zostały zformułowane w Japonii w latach 70. Społeczeństwo informacyjne nazywa się teŜ postindustrialnym (poprzemysłowym), rozwój społ. Inf. Jest związany z rozwojem sieci teleinformatycznej. 37. Przedstaw główne problemy Polski w realizacji społeczeństwa informacyjnego. Niepowodzenie nowoczesnej strategii rozwoju przy niestabilności politycznej i ograniczonej efektywności gospodarczej, stanowią wystarczający warunek, aby kraj znalazł się na peryferiach rozwiniętej Europy. Dlatego polskie środowisko informatyczne wielokrotnie zwracało uwagę na zaniedbywania w dziedzinie popierania rozwoju informatyki i telekomunikacji. Szczególną uwagę zwraca się na następujące aspekty: w strategii rozwoju Polski naleŜy przyjąć Ŝe teleinformatyka jest jednym z podstawowych czynników gospodarczego, społecznego i kulturalnego rozwoju kraju. Przyśpieszenie rozwoju teleinformatyki jest warunkiem jest warunkiem koniecznym zmniejszenia luki cywilizacyjnej; dąŜenie do społeczeństwa informacyjnego jest obiektywną i racjonalną strategią rozwoju kraju; w strategii rozwoju teleinformatyki konieczne jest określenie relacji miedzy sferami adaptacji innowacji i autonomicznego działania, do efektywnego wchodzenia w fazę społeczeństwa informacyjnego, konieczne jest zapewnienie efektywnego systemu edukacji, w tym kształcenia nowoczesnych kadr informatycznych i telekomunikacyjnych, w celu stworzenia społeczeństwa informacyjnego naleŜy dopasować juŜ istniejące i nowo powstałe systemy telekomunikacyjne i systemy informatyczne do standardów europejskich. 20