D - Sąd Okręgowy we Wrocławiu

Sygn. akt I C 1009/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 września 2013 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie :
Przewodniczący SSO Adam Maciński
Protokolant Robert Purchalak
po rozpoznaniu w dniu 4 września 2013 r. we Wrocławiu
na rozprawie
sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.
przeciwko G. C.
o zapłatę
I. utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I Nc
679/11;
II. brakującymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa – Sąd Okręgowy we Wrocławiu.
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 25 sierpnia 2011 r. skierowanym przeciwko pozwanemu G. C., strona powodowa Bank (...)
S.A.w W.domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 448.260,59 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości
4-krotności stopy odsetek lombardowych NBP od dnia 8 marca 2011 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów
procesu. Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa wskazała, iż w dniu 2 października 2006 r. zawarła
z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny nr (...). Strona powodowa podała, że pozwany początkowo wywiązywał
się z umowy, jednak w pewnym okresie zaprzestał spłacania rat kredytu. W związku z tym pozwany był wzywany
przez Bank do uregulowania wymagalnego zadłużenia z tego tytułu, a po bezskutecznym upływie terminów do
spełnienia świadczenia wypowiedziano pozwanemu w/w umowę kredytu i postawiono cała kwotę kredytu w stan
natychmiastowej wymagalności. Ponadto podano, że już po wypowiedzeniu umowy kredytu bezskutecznie wzywano
pozwanego do spłaty zadłużenia.
W nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 30 listopada 2011 r. (k. 54) Sąd uwzględnił w całości żądanie
pozwu.
W zarzutach od nakazu zapłaty (k. 65 i n.), pozwany wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa.
Ustosunkowując się do żądania pozwu pozwany zarzucił w szczególności, że strona powodowa nie załączyła do pozwu
dokumentu urzędowego, który uzasadniałby wysokość dochodzonego roszczenia, ponieważ aktualnie dokumentem
tym nie jest wyciąg z ksiąg banku. Ponadto pozwany zarzucił, że korespondencja z Banku nie została mu skutecznie
doręczona, z powodu faktu mieszkania na stałe zagranicą. Zdaniem pozwanego, z powyższych przyczyn oświadczenia
strony powodowej w przedmiocie wypowiedzenia umowy kredytu zostały mu skutecznie złożone dopiero w chwili
doręczenia nakazu zapłaty wraz z pozwem i załącznikami. Pozwany przyznał przy tym, że zaniechał poinformowania
strony powodowej o zmianie adresu zamieszkania i korespondencji. Pozwany zarzucił również, że strona powodowa
składała względem niego oświadczenia woli i korespondencję w języku polskim, tj. w języku w którym pozwany
nie włada należycie. Według pozwanego, strona powodowa nie wyznaczyła dodatkowego terminu na spełnienie
świadczenia, a zatem oświadczenie o odstąpieniu było przedwczesne. W trakcie dalszego postępowania (k. 167 i n.)
pozwany podniósł zarzut przedawniania dochodzonego pozwem roszczenia zarówno co do należności głównej, jak i
odsetek wymagalnych ponad 3 lata wstecz od daty złożenia pozwu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany G. C., obywatel W., jest przedsiębiorcą prowadzącym we W.działalność gospodarczą.
W dniu 2 października 2006 r. pozwany G. C.jako kredytobiorca zawarł ze stroną powodową – Bankiem (...) S.A.w
W.umowę o kredyt hipoteczny nr (...), w ramach której Bank udzielił pozwanemu na cele mieszkaniowe kredytu w
kwocie 384.395,93 zł indeksowanej do franków szwajcarskich w celu zakupu lokalu mieszkalnego we W.przy ul. (...).
Zgodnie z umową Bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków
udzielenia kredytu w szczególności w zakresie sposobu i terminu jego spłaty. Integralną część umowy stanowił
regulamin, zgodnie z którym Bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu m.in. w przypadku utraty przez kredytobiorcę
zdolności kredytowej, bądź gdy kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie kredytu pełnych rat
kredytu, za co najmniej dwa okresy płatności.
Umowa kredytu została zawarta w imieniu pozwanego przez polskiego pełnomocnika wykonującego zawód radcy
prawnego. Zawierając umowę kredytu pozwany nie żądał sporządzania dokumentów bankowych w języku włoskim.
( Dowód: umowa o kredyt hipoteczny nr (...) z 2 października 2006 r., k. 13-17; regulamin, k. 18-24, 121-129; odpis
pełny z KRS, k. 27-42; kserokopia dowodu osobistego, k. 61, 73; bilet lotniczy, k. 62, 74; umowa wraz z tłumaczeniem,
k. 63, 71-72, 88-93; zeznania świadka A. P., k. 160-162; przesłuchanie pozwanego G. C., k. 195-197 )
W 2010 r. pozwany przestał płacić wymagalne raty kredytu mieszkaniowego, zaś jego wymagalne zadłużenie z tytułu
kapitału i odsetek w grudniu 2010 r. wynosiło przeszło 2.700 franków szwajcarskich.
Z uwagi na powyższe Bank wzywał pozwanego do spłaty zadłużenia, jednak wezwania okazały się bezskuteczne. W dniu
10 grudnia 2010 r. Bank bezskutecznie skierował do pozwanego G. C.ostateczne wezwanie do zapłaty, na podany przez
niego adres zamieszkania we W., pod rygorem wypowiedzenia umowy i podjęcia czynności windykacyjnych. Wobec
braku reakcji ze strony pozwanego na powyższe pismo, w dniu 29 grudnia 2010 r. Bank wypowiedział pozwanemu
umowę kredytu nr (...)z uwagi na zaległości w spłacie kilku wymagalnych rat kredytu, doręczając je zarówno na adres
zamieszkania pozwanego we W., jak również podany przez pozwanego adres korespondencyjny w P.. Powyższe pismo
zawierało jednocześnie wezwanie do zapłaty, przy czym w przypadku spłaty zadłużenia, skutki wypowiedzenia miały
ustać po warunkiem rozwiązującym.
W zakreślonym terminie pozwany nie spłacił zadłużenia, natomiast podjął w Banku starania odnośnie restrukturyzacji
długu, które jednak okazały się nieskuteczne. W okresie po wypowiedzeniu kredytu pozwany wpłacił także na swój
rachunek bankowy kwotę w łącznej wysokości 1500 zł Powyższe środki pieniężny nie zostały przez Bank zaksięgowane
na poczet spłaty kredytu i w dalszym ciągu pozostają do dyspozycji pozwanego jako posiadacza rachunku bankowego.
( Dowód: przesądowe wezwanie do zapłaty z 8 marca 2011 r. wraz z dowodem nadania, k. 4-5; wyciąg z ksiąg banku
z dnia 8 marca 2011 r., k. 6; ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania, k. 11-12; informacja o kliencie
z 16 lutego 2010 r., k. 107; wypowiedzenie umowy kredytu z 29 grudnia 2010 r. wraz z dowodami nadania, k. 7-10,
108-111; wyciąg z ksiąg banku z dnia 8 marca 2011 r., k. 6; dowody zapłaty, k. 75-81; rozliczenie, k. 130; przesłuchanie
pozwanego G. C., k. 195-197 )
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.
W rozpoznawanej sprawie poza sporem było, iż pozwany zawarł w dniu 2 października 2006 r. ze stroną powodową
– Bankiem (...) S.A.w W.umowę o kredyt hipoteczny nr (...)(...), w ramach której Bank udzielił pozwanemu na cele
mieszkaniowe kredytu w kwocie 384.395,93 zł indeksowanej do franków szwajcarskich. Bezspornym było także,
że pismem z dnia 29 grudnia 2010 r. Bank wypowiedział powodowi w/w umowę kredytu z uwagi na zaległości w
spłacie kilku wymagalnych rat kredytu. Spór między stronami sprowadzał się w szczególności do ustalenia czy strona
powodowa zasadnie oraz skutecznie wypowiedziała pozwanemu umowę kredytu.
Z treści łączącej strony umowy wynikało, że Bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez
Kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu w szczególności w zakresie sposobu i terminu jego spłaty. Integralną
część umowy stanowił także regulamin, zgodnie z którym Bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu m.in. w przypadku
utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej, bądź gdy kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w
umowie kredytu pełnych rat kredytu, za co najmniej dwa okresy płatności. Z dowodów w postaci ostatecznego
wezwania do zapłaty z dnia 10 grudnia 2010 r. (k. 11), wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 29 grudnia 2010
r. i wyciągu z ksiąg bankowych wynikało, że powód zaprzestał spłacać kredyt mieszkaniowy, zaś jego wymagalne
zadłużenie z tytułu kapitału i odsetek w grudniu 2010 r. wynosiło przeszło 2.700 franków szwajcarskich. Na rozprawie
w dniu 25 kwietnia 2012 r. (k. 114-115) pozwany potwierdził powyższe okoliczności. Z powyższego wynikało, że
pozwany miał zaległości w spłacie kilku wymagalnych rat kredytu, co także pośrednio mogło świadczyć o utracie
przez niego zdolności kredytowej. Mając zatem na uwadze treść łączącej strony umowy, a w szczególności podstawy
wypowiedzenia łączącej strony umowy i fakt zaprzestania przez pozwanego spłaty kredytu należało uznać, że po stronie
powodowej powstało uprawnienie do wypowiedzenia umowy z dnia 2 października 2006 r.
Rozstrzygając w sprawie Sąd miał ponadto na uwadze, że Bank skutecznie wypowiedział pozwanemu w/w umowę
kredytu. Ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 10 grudnia 2010 r. (k. 11-12) zostało bowiem wysłane pozwanemu na
podany przez niego adres zamieszkania we W.(k. 107). Ponadto Bank skutecznie doręczył pozwanemu wypowiedzenie
umowy kredytu z dnia 29 grudnia 2010 r. (k. 7-10), przesyłając je zarówno na podany przez niego adres zamieszkania
pozwanego we W., jak również aktualny adres korespondencyjny w P. (k. 107). Wskazać jednocześnie należało,
że powyższe pismo zawierało także wezwanie do zapłaty, zaś wypowiedzenie umowy kredytu miało charakter
warunkowy. W przypadku bowiem dokonania przez pozwanego spłaty zadłużenia w terminie do dnia upływu okresu
wypowiedzenia skutki wypowiedzenia miały ustać. Pomimo tego pozwany nie spłacił zadłużenia w zakreślonym
terminie.
Dokonując rozstrzygnięcia w sprawie Sąd nie uwzględnił także zarzutów pozwanego odnośnie braku znajomości języka
polskiego. Podkreślić należało, że pozwany był przedsiębiorcą prowadzącym we W. działalność gospodarczą, a także
zatrudniał profesjonalnych pełnomocników oraz pracowników znających język polski, a zatem w ocenie Sądu nie było
także uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że z powodu przeszkód językowych nie mógł zrozumieć kierowanych do
niego przez Bank pism. Podkreślić należało, że umowa kredytu została zawarta w imieniu pozwanego przez polskiego
pełnomocnika wykonującego zawód radcy prawnego, który reprezentował pozwanego także w niniejszym procesie, a
zatem także z tego powodu powyższy zarzut należało uznać za niezasadny. Zawierając umowę kredytu pozwany nie
zażądał także sporządzania dokumentów w języku włoskim stosownie do art. 8 ust 1 b ustawy z dnia 7 października
199 r. o języku polskim, co sugeruje że pomimo takiej możliwości pozwany nie widział wówczas takiej potrzeby.
W ocenie Sądu, nie zasługiwał także na uwzględnienie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.
Dochodzona pozwem wierzytelność wynikała z udzielonego przez powodowy Bank kredytu, a zatem jako roszczenie
z działalności gospodarczej ulegało przedawnieniu w terminie trzech latach, podobnie odsetki, jako roszczenia
okresowe. Wypowiedzenie umowy kredytu zostało doręczone pozwanemu w styczniu 2011 r., a zatem całe zadłużenie
stało się wymagalne dopiero w lutym 2011 r. Strona powodowa wniosła natomiast do Sądu pozew w rozpoznawanej
sprawie w sierpniu 2011 r., a zatem co najmniej 2 lata przed upływem terminu przedawnienia.
Nadto Sąd uznał za nieuzasadnione zarzuty pozwanego odnośnie odmowy podjęcia z nim przez Bank negocjacji
ugodowych już po wypowiedzeniu umowy bądź braku woli ze strony Banku restrukturyzacji spornego zadłużenia.
Wskazać należało, że ugoda nie jest wynikiem postępowaniem, w którym udział mógłby być wymuszony na
którejkolwiek ze stron. Na tego rodzaju zakończenie sporu zgodę muszą wyrazić obydwie strony. Brak przy tym
przeciwwskazań, aby do zawarcia ewentualnej ugody czy wyrażenia przez Bank zgody na restrukturyzację zadłużenia
pozwanego doszło już po uzyskaniu prze niego tytułu egzekucyjnego.
W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. utrzymał w całości nakaz zapłaty z dnia 30 listopada 2011
r., o czym orzekł jak w punkcie I wyroku.