Informacje o kamieniu
Transkrypt
Informacje o kamieniu
Informacje o kamieniu Wapienie są skałami osadowymi, zawdzięczają swoje pochodzenie organizmom żywym, zwierzętom i roślinom żyjącym w środowisku wodnym, głównie morskim. Organizmy żyjące w wodzie pobierają wapń. Po śmierci zwierzęca skorupa lub szkielet opadają na dno. Tak w ciągu milionów lat gromadziły się szczątki organiczne na dnie zbiorników wodnych. Pod wpływem własnego ciężaru jak również ciśnienia wody oraz opadających na dno części iliastych tworzył się początkowo luźny materiał, a w późniejszej fazie jednolita skała. Pokłady tej skały na skutek ruchów skorupy ziemskiej znalazły się na powierzchni lądu. Wapienie stanowią bardzo zróżnicowaną grupę skał pod względem fizyczno chemicznym. Barwa wapieni jest głównie biała lub szara, rzadziej występuje natomiast w innych odcieniach. Marmury powstają z przeobrażenia skał węglanowych (marmury kalcytowe i dolomitowe). Jeżeli skałą wyjściową był czysty wapień to marmury składają się wyłącznie z kalcytu. Jeżeli natomiast były nią wapienie z domieszkami, np. wapienie margliste to marmury zawierają ponadto miki, chloryty, kwarc, skalenie i wiele innych minerałów. W przypadku metamorfozy wapieni dolomicznych lub dolomitów, skład mineralny marmurów zmienia się w zależności od strefy metamorfizmu. Produktem metamorfizmu są zazwyczaj łupki krystaliczne i gnejsy. W wyniku przeobrażeń dynamicznych i termicznych granity przechodzą w gnejsy, piaskowce w łupki kwarcowe lub kwarcyty, a wapienie w marmury. W zależności od domieszek marmur może przybierać różne barwy: białą, szarą, różową, zielonkawą, czarną. Marmur można szlifować, piłować, polerować. Pod działaniem zakwaszonej wody matowieje i rozpada się. Marmur jako cenny materiał rzeźbiarski używany był już w starożytności, sporadycznie w średniowieczu. Popularny w sztuce renesansu i baroku, w klasycyzmie używano głównie marmuru białego jako materiału do dekoracji. Najbardziej znane i cenione już w antyku to marmury białe: paryjski – wydobywany na wyspie Paros i kararyjski z okolic Carrary. Dziś znajduje szerokie zastosowanie w przemyśle metalurgicznym (jako topnik) oraz chemicznym (produkcja nawozów sztucznych, karbidu i sody), wykorzystywane są jako surowce do wyrobu szkła, wapna palonego i cementu, a także jako kamień budowlany, drogowy oraz materiał dekoratorski (okładziny, parapety, schody, posadzki). W architekturze ogrodowej odpowiednio wyeksponowane stanowią doskonałe uzupełnienie. Porowatość. Powietrze zamknięte w porach wpływa na właściwości termoizolacyjne materiału i 1/2 Informacje o kamieniu zdolności tłumienia dźwięków. Im więcej kamień zawiera porów, tym lepiej izoluje cieplnie i ma lepsze właściwości wyciszające. Najmniej porowaty kamień to granit, a najbardziej – trawertyn. Faktura powierzchni i ładna barwa trawertynu (kremowa, beżowa, różowa), która dzięki polerowaniu staje się jeszcze bardziej wyrazista, czyni z niego atrakcyjną okładzinę ścienną. Trawertynu używa się też na posadzki i parapety, chociaż wtedy wymaga wypełnienia porów specjalną żywicą. Konserwacja. Na rynku jest wiele specjalistycznych preparatów do zabezpieczania, czyszczenia i konserwacji kamienia. Inne ich rodzaje stosuje się do konserwacji marmuru, inne do granitu, a jeszcze inne do piaskowca. Wynika to z odmiennego składu chemicznego różnych skał. Marmur i wapień zbity to po prostu węglan wapnia. Na takie skały niszcząco działają wszelkie nawet najsłabsze kwasy – także te, których używamy w kuchni, jak kwas cytrynowy, ocet czy kwasy owocowe. Dlatego blaty kamienne w kuchni trzeba od razu po położeniu zabezpieczyć preparatem odpowiednim do rodzaju kamienia. Opłaca się więc zamówić nie tylko przycięcie płyty, ale i jej impregnację. Należy też uważać z wszelkimi chemikaliami – także tymi do użytku domowego (zwłaszcza preparatami do czyszczenia łazienek usuwającymi kamień i rdzę). Mogą zniszczyć nawet najbardziej odporne kamienie. Powodują powstanie plam i wżerów również na bardzo odpornych płytach granitowych, nie wspominając o marmurach i trawertynach. Tam, gdzie są blaty kamienne, trzeba uważać z farbą, tuszem i wszelkimi barwnymi cieczami. Kolorowe plamy są bardzo trudne do usunięcia z każdej kamiennej powierzchni (oczywiście im bardziej jest nasiąkliwa, tym łatwiej ją zabrudzić). Nieraz kończy się to powtórnym szlifowaniem i polerowaniem zabrudzonej w ten sposób płyty kamiennej. http://www.youtube.com/watch?v=q9McN9K3e_w 2/2