Skrypt logowania

Skrypty logowania
Skrypty logowania są podobne do plików wsadowych używanych do automatycznego
przygotowywania środowiska stacji roboczych. Za każdym razem, gdy użytkownik loguje się
do sieci, program LOGIN wykonuje skrypty logowania. Może to służyć zamapowaniu często
używanych dysków sieciowych, przechwyceniu portu drukarki i skierowania wydruku na
drukarkę sieciową, wyświetleniu na ekranie informacji o połączeniu lub innych komunikatów
czy wykonywaniu innych zadań.
W NetWare 5 możesz przypisać literę dysku (taką jak G czy H) określonej kartotece
sieciowej. Działa to tak samo jak przypisanie litery C pierwszemu dyskowi twardemu
czy litery E napędowi CD-ROM. Gdy przypisujesz literę dysku kartotece, nazywa się to
mapowaniem dysku
Gdy logujesz się do sieci, na ekranie pojawiają się wyniki automatycznie wykonywanych kolejnych poleceń. Te polecenia pochodzą właśnie z Twojego skryptu logowania.
Skrypty logowania to jeden z bardziej zaawansowanych elementów NetWare 5.
Domyślny skrypt logowania jest przygotowywany w momencie instalacji NetWare 5. Ten
skrypt zawiera pewne podstawowe mapowania dysków, dzięki którym możesz korzystać z
narzędzi NetWare 5 przechowywanych w serwerze. Jeśli chcesz stworzyć dla swojej stacji
roboczej dodatkowe mapowania, możesz stworzyć własny skrypt logowania.
W poprzednich wersjach NetWare (3.lx oraz 2.x) istniały dwa rodzaje skryptów
logowania: skrypty użytkowników oraz skrypty systemowe. Skrypt systemowy był plikiem na
serwerze i był wykonywany dla każdego użytkownika, który logował się do sieci, był więc
dobrym miejscem do umieszczenia poleceń mapowania dysków i innych informacji
wspólnych dla wszystkich użytkowników danego serwera. Skrypty logowania użytkowników
były osobnymi plikami dla każdego użytkownika i były przechowywane w podkartotekach
MAIL użytkowników. W skrypcie logowania użytkownika można było tworzyć mapowanie
dysku i umieszczać inne polecenia indywidualne dla danego użytkownika
Skrypty logowania są przeznaczone głównie dla użytkowników stacji roboczych DOS i
Windows 3.1. Użytkownicy Windows 95/98 i Windows NT mogą używać elementów
występujących na swoich pulpitach w celu określenia ustawień, które dotąd były
konfigurowane poprzez skrypty logowania. Na przykład, użytkownicy Windows 95/98 i
Windows NT mogą tworzyć skróty do aplikacji lub często używanych folderów. W
związku z tym, jeśli korzystasz z Windows 95/98 lub Windows NT, możesz nie chcieć lub nie potrzebować - korzystać z więcej niż jedynie domyślny skrypt logowania
W NetWare 5 występują trzy rodzaje skryptów logowania:
- Skrypt logowania kontenera (systemowy) - Skrypt logowania kontenera (w poprzednich
wersjach NetWare nazywany systemowym skryptem logowania) jest właściwością obiektu
kontenera. Wszystkie polecenia w skrypcie logowania kontenera są wykonywane w
momencie logowania się do sieci każdego użytkownika danego kontenera. W związku z
tym skrypt logowania tego typu jest dobrym miejscem na umieszczenie poleceń wspólnych
dla wszystkich użytkowników danego kontenera.
- Skrypt logowania profilu - Dzięki skryptom tego typu możesz tworzyć skrypty logowania
odnoszące się do kilku użytkowników, którzy niekoniecznie muszą należeć do tego
samego kontenera. Jest to rodzaj grupowego skryptu logowania. Skrypt logowania profilu
jest właściwością obiektu Profile (profil), definiującego listę użytkowników należących do
tzw. profilu. (Obiekt Profile istnieje wyłącznie w celu umożliwienia obsługi skryptów
logowania profilu. Jeśli nie chcesz korzystać z tego typu skryptów logowania, nie musisz
1
tworzyć żadnych obiektów typu profil). Podczas logowania użytkownik może uruchomić
tylko jeden skrypt logowania profilu.
- Skrypty logowania użytkowników - Skrypt logowania użytkownika jest właściwością
danego obiektu typu User. Jeśli dany użytkownik wymaga zastosowania mapowań dysków
lub innych ustawień, które nie odnoszą się do innych użytkowników, możesz zapisać je
właśnie w skrypcie logowania użytkownika. Jeśli użytkownik nie posiada własnego
skryptu logowania, zamiast niego wykonywany jest skrypt domyślny, tworzący
podstawowe mapowania dysków.
Te trzy rodzaje skryptów logowania współdziałają ze sobą tworząc podczas logowania
użytkownika do sieci odpowiednie środowisko sieciowe. Skrypty logowania są wykonywane
w następującej kolejności:
1. Skrypt logowania kontenera.
2. Skrypt logowania profilu.
3. Skrypt logowania użytkownika (lub domyślny skrypt logowania jeśli użytkownik nie
posiada własnego skryptu).
Wszystkie trzy skrypty są opcjonalne. Jeśli nie stworzysz któregoś z nich, program LOGIN
przejdzie do następnego skryptu na liście. Jeśli nie istnieje żaden skrypt logowania, jedynym
wykonywanym skryptem będzie wyłącznie domyślny skrypt logowania użytkowników.
Rysunek 1 przedstawia trzech różnych użytkowników w drzewie BlueSky oraz obiekty w tym
drzewie, zawierające skrypty logowania
Rys 1. Skrypty logowania występujące \v przykładowym drzewie BlueSky
Gdy do sieci loguje się użytkownik Lin, wykonywane są dla niej trzy skrypty logowania.
Najpierw wykonuje się skrypt należący do kontenera bezpośrednio powyżej niej (kontener
BlueSky), następnie skrypt profilu (ponieważ Lin należy do profilu Payroll), a na koniec jej
własny skrypt logowania użytkownika.
Gdy loguje się użytkownik Doug, wykonywane są dwa skrypty logowania. Jako pierwszy jest
wywoływany skrypt należący do kontenera (BlueSky), a następnie uaktywnia się skrypt
logowania użytkownika.
Gdy do sieci loguje się użytkownik Mick, dla niego także są uruchamiane dwa skrypty
logowania. Najpierw jest wykonywany skrypt logowania profilu (gdyż Mick należy do profilu
Payroll), a następnie jego własny skrypt logowania użytkownika. Kontener bezpośrednio
powyżej użytkownika nie zawiera skryptu logowania, więc dla Micka nie jest wykonywany
skrypt logowania kontenera.
2
Gdy do sieci loguje się użytkownik Susan, wykonuje się tylko jeden skrypt logowania.
Ponieważ Susan nie należy do profilu Payroll i jej kontener (Personnel) nie posiada skryptu
logowania kontenera, nie zostanie dla niej wykonany ani skrypt kontenera, ani skrypt profilu.
Ponieważ dla pojedynczego użytkownika może zostać wykonanych do trzech skryptów
logowania, mogą wystąpić pomiędzy nimi konflikty. Jeśli tak się stanie, obowiązują polecenia
w ostatnim wykonywanym skrypcie. Tak więc, jeśli w skrypcie logowania kontenera
występuję mapowanie litery dysku G do pewnej kartoteki, a następnie w skrypcie logowania
użytkownika do litery dysku G zostanie przypisana inna kartoteka, w efekcie będzie
obowiązywać mapowanie zastosowane w skrypcie logowania użytkownika.
Skrypty logowania kontenerów odnoszą się wyłącznie do użytkowników bezpośrednio
zawartych w tych kontenerach. Nie odnoszą się do użytkowników w podkontenerach.
Przykładem może być kontener zawierający użytkownika Susan z rysunku 1. Ponieważ
ten kontener nie posiadał skryptu logowania, w chwili logowania się Susan do sieci nie
był wykonywany żaden skrypt logowania kontenera, mimo że następny kontener w
hierarchii (BlueSky) taki skrypt logowania posiadał
Aby uprościć administrowanie skryptami logowania w swojej sieci, spróbuj umieścić jak
największą ilość wspólnych informacji (takich jak mapowanie kartotek dla aplikacji
sieciowych) w skryptach logowania kontenera i profilu. Dużo łatwiej jest zmienić mapowanie
dysku w jednym skrypcie odnoszącym się do wielu użytkowników niż robić to samo w
tuzinach lub setkach skryptów poszczególnych użytkowników.
Tworzenie skryptu logowania
Podobnie jak w przypadku innych właściwości NDS, także tworzenie skryptów
logowania najlepiej przeprowadzić za pomocą programu NetWare Administrator. Otwórz
arkusz właściwości obiektu (w menu Object wybierz polecenie Details) i kliknij na przycisku
karty Login Script.
Gdy otworzysz kartę Login Script dla obiektu typu User, Profile lub kontener, ujrzysz puste
okno (lub poprzednią wersję skryptu, jeśli taka istnieje). W tym oknie możesz wpisywać
polecenia, które chcesz zawrzeć w skrypcie logowania: mapowania dysków,
przechwytywanie portów drukarek, komunikaty, ustawienia środowiska itd.
Ogólnie rzecz biorąc, jeśli jesteś zwykłym użytkownikiem, możesz zmieniać wyłącznie
własny skrypt logowania. Jeśli jesteś użytkownikiem Admin, możesz zmieniać skrypty
logowania innych użytkowników oraz kontenerów. (Nawet jeśli nie jesteś użytkownikiem
Admin, możesz otrzymać uprawnienia do modyfikowania skryptów logowania innych
obiektów, jeśli trzeba. Przypisywanie użytkownikom skryptu logowania profilu
Aby stworzyć skrypt logowania profilu, powinieneś stworzyć obiekt typu Profile (tak jak
każdy inny obiekt NDS). Skrypt logowania dla obiektu Profile możesz stworzyć na jego
karcie właściwości Login Script. Po utworzeniu skryptu musisz przypisać go poszczególnym
użytkownikom. W tym celu wykonaj poniższe kroki:
1. W oknie przeglądania drzewa zaznacz obiekt użytkownika.
2. W menu Object wybierz polecenie Details, po czym otwórz kartę Login Script.
3. W polu Profile poniżej okna z tekstem skryptu logowania wpisz nazwę obiektu profilu.
4. Kliknij na przycisku OK zapisując zmiany i wracając do okna przeglądania.
5. Zaznacz obiekt profilu. Pojawi się ostrzeżenie informujące, że aby skorzystać z profilu,
użytkownicy muszą posiadać prawo do odczytu.
6. W menu Object wybierz polecenie Trustees of This Object (prawa dostępu do obiektu).
7. W oknie Trustees kliknij na przycisku Add Trustee (dodaj uprawnionych), a nstępnie
wpisz nazwę użytkownika, który będzie korzystał ze skryptu logowania profilu.
3
8. Upewnij się, że są włączone uprawnienia Browse (przeglądanie) oraz Read (odczyt),
po czym kliknij na przycisku OK., nadając je użytkownikowi.
Najpopularniejsze polecenia skryptów logowania
W skryptach logowania możesz użyć ponad 30 różnych poleceń, jednak najczęstszym
powodem korzystania ze skryptów jest wykonanie zewnętrznego polecenia lub programu,
skierowanie danych z portu równoległego do kolejki wydruku oraz mapowanie dysków na
kartoteki sieciowe. W związku z tym bardzo prawdopodobne jest, że będziesz korzystał
wyłącznie z trzech różnych poleceń skryptu logowania. Te trzy najczęściej spotykane
polecenia to:
Polecenie @.
Polecenie #CAPTURE.
Polecenie MAP.
Polecenie @
To polecenie służy wywołaniu przez skrypt logowania zewnętrznego programu li:
polecenia, na przykład narzędzia NetWare lub aplikacji Windows. Używaj tego poi cenią
wyłącznie na stacjach roboczych Windows. Aby wywołać program, na początku linii użyj
znaku @. (Znak @ umożliwia dalsze wykonywanie skryptu równoległe działania
uruchomionej aplikacji).
Na przykład, aby w skrypcie logowania uruchomić program NetWare Admini^ umieść
w skrypcie poniższe polecenie:
@SYS:\PUBLIC\WIN32\NWADMIN
Polecenie #CAPTURE
To polecenie powoduje skierowanie danych wychodzących do portu równoległego
stacji roboczej do sieciowej kolejki
Aby wykonać program CAPTURE, pamiętaj o umieszczeniu na początku linii znaku #. Gdy
program CAPTURE zakończy działanie, skrypt logowania odzyska kontrolę i zacznie działać
dalej, wykonując pozostałe polecenia.
Na przykład, aby przechwycić port LPT1 i skierować jego dane do sieciowej kolejki wydruku
o nazwie LaserQ, w skrypcie logowania mógłbyś umieścić poniższe polecenie:
#CAPTURE L=l Q=.LaserQ.Sales.BlueSky NB NT NFF TI=5
Polecenie MAP
To polecenie jest używane do przypisywania liter dysków kartotekom sieciowym. Gdy
w skrypcie logowania umieścisz polecenie MAP, podczas każdego logowania użytkownika
do sieci, wskazanej kartotece zostanie przypisana litera dysku.
Aby zamapować dysk w skrypcie logowania, zastosuj polecenie MAP o następującym
formacie:
MAP litera:=ścieżka_dostępu
Na przykład, aby zamapować dysk L na kartotekę VOL1 :APPS\WP, powinieneś wpisać
MAP L:=VOL1:APPS\WP
Polecenia MAP możesz użyć do zamapowania dysków wyszukiwania. Dyski
wyszukiwania to specjalny rodzaj mapowania dysków, pełniący funkcję DOS-owych ścieżek
wyszukiwania. Dyski wyszukiwania są używane do wskazania kartotek zawierających
aplikacje lub narzędzia i umożliwiają użytkownikowi uruchomienie aplikacji bez znajomości
szczegółowej lokalizacji tej aplikacji. Sieć przeszukuje wszystkie dostępne dyski
4
wyszukiwania próbując zlokalizować plik aplikacji, tak aby użytkownik nie musiał tego robić
samodzielnie.
Aby zamapować dysk wyszukiwania, nie przypisuje się określonej litery dysku. Zamiast tego
używa się litery S, po której następuje numer. NetWare 5 samo przypisuje litery dyskom
wyszukiwania, w kolejności odwrotnej, począwszy od Z. (Można zamapować do 16 dysków
wyszukiwania; będą one oznaczone literami od Z do K). Na przykład, jeśli jakiś dysk
wyszukiwania jest już zamapowany i chcesz zamapować kolejny dysk dla kartoteki
SYS:MSWORD, w skrypcie logowania wpisz poniższą linię:
MAP S2:=SYS:MSWORD
Mapowania dysków wyszukiwania są dodawane do zmiennej środowiskowej DOS
PATH systemu DOS w stacji roboczej. Oznacza to że, jeśli wskażesz, że dyskiem
wyszukiwania jest Sl, to mapowanie dysku zastąpi pierwszą ścieżkę wyszukiwania
DOS-u, która już była ustawiona. Aby uniknąć zastępowania ustawień zmiennej PATH,
użyj opcji INS (od słowa „insert", czyli wstaw). Na przykład możesz wpisać MAP INS
Sl: zamiast MAP Sl:.
Użycie opcji INS powoduje, że mapowanie dla kartoteki SYS:PUBLIC zostanie
wstawione na początku zawartości zmiennej PATH, zaś oryginalna pierwsza ścieżka
wyszukiwania znajdzie się na drugim miejscu.
W skryptach logowania pierwszy dysk wyszukiwania powinien być zamapowany na
kartotekę PUBLIC. Ta kartoteka zawiera narzędzia NetWare 5 oraz inne często
wykorzystywane pliki.
Aby zamapować pierwszy dysk wyszukiwania na kartotekę PUBLIC (znajdującą się
na wolumenie SYS), użyj poniższego polecenia:
MAP INS Sl:=SYS:PUBLIC
Ponieważ NetWare 5 przypisuje litery dla dysków wyszukiwania poczynając od końca
alfabetu, powyższe polecenie przypisze kartotece SYS:PUBLIC literę Z. Jeśli przejdziesz na
dysk Z, ujrzysz po prostu zawartość kartoteki PUBLIC.
Zamiast mapować dyski wyszukiwania w kolejności (S3, S4, S5 itd), możesz dla
każdego dysku użyć oznaczenia S16, jeśli tylko nie ma potrzeby stosować określonej
kolejności lub litery dysku. Każde polecenie MAP S16 spowoduje wstawienie
mapowania dysku na koniec listy. Dzięki temu lista wyszukiwania staje się bardziej
elastyczna. Na przykład, jeśli usuniesz jedno z mapowań, pozostałe przesuną się
automatycznie. Oprócz tego unikasz niebezpieczeństwa zastąpienia dysku
wyszukiwania, który może już istnieć w którymś z wykonywanych wcześniej skryptów.
Opcje polecenia MAP
Zadanie
Mapowanie dysków w
kolejności, bez
określania liter
dysków
Opis
Jeśli nie chcesz określać konkretnych liter dysków, możesz
zamapować w kolejności wszystkie dostępne dyski. Jest to użyteczne,
gdy nie wiesz, jakie litery dysków zostały zamapowane w
poprzednich skryptach logowania. Aby przypisać litery dysków w ten
sposób, użyj gwiazdki, po której następuje liczba. Na przykład, aby
otrzymać pierwszy i drugi dostępny dysk, powinieneś użyć
poniższych poleceń:
5
MAP *1:=VOL1:APPS\WP
MAP *2:=VOL l :DATA\REPORTS
Mapowanie
następnego
dostępnego dysku
Usuwanie mapowania
dysku
Wyłączenie ekranu
mapowania
Włączenie ekranu
mapowania
Mapowanie pozornej
kartoteki głównej
Mapowanie dysku
na obiekt typu
Directory Map
Aby zamapować następny dostępny dysk, użyj litery N (bez
dwukropka), tak jak w poniżsym poleceniu:
MAPNVOL1:APPS\WP
Aby usunąć mapowanie na przykład dysku G, użyj poniższego
polecenia: MAP DEL G
Gdy polecenie MAP jest wywoływane w skrypcie logowania, na
ekranie zostaje wyświetlona informacja o przypisanych literach
dysków. Aby wyłączyć wyświetlanie tej informacji, użyj poniższego
polecenia:
MAP DISPLAY OFF
Na końcu skryptu logowania możesz włączyć wyświetlenie
informacji
o przypisanych literach dysków. Aby otrzymać podsumowanie
mapowania,
na końcu lub w pobliżu końca skryptu umieść następujące polecenia:
MAP DISPLAY ON
MAP
Niektóre aplikacje muszą być instalowane w głównej kartotece
wolumenu lub dysku. Jeśli wolałbyś raczej zainstalować aplikację w
podkartotece, możesz tak zrobić, a następnie zamapować pozorną
kartotekę główną. Pozorna kartoteka główna powoduje że
podkartoteka wydaje się kartoteką główną dysku, dzięki czemu
aplikacja działa prawidłowo. Pozorną kartotekę główną możesz
zamapować jako zwykłą literę dysku lub jako literę dysku
wyszukiwania. Aby zamapować dysk H jako pozorną kartotekę
główną dla podkartoteki
VOL1:APPS\CAD, użyj polecenia:
MAP ROOT H:=VOL1 :APPS\CAD
Możesz stworzyć obiekt NDS o nazwie Directory Map
(odwzorowanie kartoteki), wskazujący konkretną kartotekę.
Następnie możesz mapować dyski do tego obiektu zamiast do
rzeczywistej ścieżki dostępu. W ten sposób, jeśli kiedyś przeniesiesz
kartotekę do innej części systemu plików, wystarczy że zmienisz
jedynie właściwości obiektu Directory Map, bez konieczności
zmiany wszystkich skryptów logowania. Najlepiej jest stworzyć
obiekt Directory Map w bieżącym kontekście użytkownika. Jeśli
obiekt Directory Map jest w innej części drzewa kartotek, stwórz w
bieżącym kontekście użytkownika obiekt Alias dla obiektu Directory
Map. Aby zamapować dysk wyszukiwania dla obiektu Directory Map
o nazwie Database, użyj polecenia:
MAPS16:=DATABASE
6