Scenariusz zajęć nr 2 Edukacja regionalna

Scenariusz zajęć nr 2
Edukacja regionalna
Grupa docelowa:
Dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym
Opr. Anna Rak
Jak zostać podróżnikiem – historia podróży dla
dzieci
Cele warsztatów:
 Uświadomienie dzieciom faktu,
że świat zmienia się dynamicznie
i to, co jest zwyczajne dla nas,
nie było czymś oczywistym dla
naszych dziadków
 Lepsze rozumienie kontekstu
czasu; odróżnienie
współczesności od czasów młodości naszych dziadków, prapradziadków
 Wyjaśnienie pojęć: zwyczaj, tradycja
 Zapoznanie się z metodami pracy badacza kultury
Środki dydaktyczne:
Przedmioty związane z XIX – wiecznymi podróżami (strój
pocztyliona, dzwonki podróżne itp.), reprodukcje środków
lokomocji od dyliżansu po sterowce i transatlantyki, gry
podróżnicze, mapy, wiersz Tuwima Lokomotywa, zgadywanki,
przedmioty zaskakujące przywiezione z podróży (kolekcja np.
łyżek z całego świata, zbiór motyli Południowo Amerykańskich,
lalki z teatrzyku cieni, kurteczki dziecięce z rybich łusek itp.) oraz
dla kontrastu elementy stroju ludowego (znane dzieciom a obce dla ludzi, którzy używali
przedmiotów przywiezionych przez podróżników z podróży) – zabawa w spojrzenie z oddali
na wszystko, co jest nam znane.
Słowa klucze: czas, podróż, zmiany, przeszłość, tradycja,
zwyczaj, badacz, badacz kultury, ciekawość, dokładność,
dyliżans, pociąg, balon, sterowiec, bicykl, transatlantyk,
pamiątki, ciekawość świata, opisywanie świata, przekazywanie
wiedzy.
Warsztat 1: Krótka historia lokomocji
1. Prowadzący obiecuje dzieciom magiczną podróż do
przeszłości, podczas której poznamy, czym podróżowali nasi przodkowie 200 – 100 lat
temu. Kolejne pomieszczenia gromadzą przedmioty związane z innym środkiem
lokomocji (dyliżans, pociąg, transatlantyki, razem balony, sterowce oraz samoloty,
rowery i samochody). Na początku podróży prowadzący przebiera się w strój pocztyliona
(kapelusz, czapka, dzwonek) i wraz z dziećmi rusza w podróż dyliżansem. Na postoju
poznajemy zasady podróży, niebezpieczeństwa, oglądamy sekretarzyki , listy, notatki,
słuchamy relacji. Do kolejnych sal ruszamy już pociągiem (prowadzący dzwoni
dzwonkiem jako maszynista, dzieci ustawiają się w „wagoniki”, ruszamy w drogę i kolejno
opowiadamy o różnych środkach lokomocji). Realizując zajęcia w Muzeum Górnośląskim
korzystaliśmy z miejsc przystankowych, podczas których na postojach graliśmy w gry
planszowe - odnajdowaliśmy na mapach miejsca podróży słynnych ludzi. Obejrzeliśmy
również stare filmy w zainscenizowanym kinie letnim (przed podróżą transatlantykiem do
Ameryki)
Warsztat 2: Mali naukowcy
1. Opowieści o świecie – dzieci oglądają dużą mapę,
rozpoznają kontynenty i dopasowują zdjęcia
przedstawiające ludzi o różnym kolorze skóry oraz
przedmioty związane z kulturami egzotycznymi do
poszczególnych części świata.
2. Jak się czuje podróżnik w kraju egzotycznym? Co go
ciekawi? Zwracamy uwagę dzieci na fakt, że przedmioty
takie jak chińskie łyżeczki z rączka w kształcie smoka są dla nas ciekawe i oryginalnie, ale
dla mieszkańców doliny rzeki Jangcy z pewnością są to zwykłym przedmioty, który
używają na co dzień. W Muzeum mieliśmy okazję prezentować kurteczki z dziecięce z
rybich łusek (kultura Ajnów – Syberia), teatrzyk cieni z Jawy oraz kolekcje motyli z
Ameryki Południowej. Następnie odwracamy sytuację. Pokazujemy dzieciom przedmiot
im znany: galandę (wianek) ze stroju Śląskiego. Wykonujemy mini inscenizację: jedno z
dzieci wciela się w rolę Eskimosa, który nie zna naszych zwyczajów i pyta co to jest, do
czego służy ten przedmiot i dlaczego akurat z kwiatów, koralików, dlaczego zakładamy go
na głowę, dlaczego może nosić go tylko panna. Ćwiczenie ma uświadomić dzieciom, że
tradycje i zwyczaje są takie same tylko dla pewnej liczby ludzi. Dla innych mogą się one
wydać dziwne i budzić ciekawość. Jeśli chcemy zbierać i dokumentować jakieś zwyczaje
musimy prowadzić badania bardzo rzetelnie, zadawać dużo pytań, patrzeć na każdy
zwyczaj tak, jakbyśmy widzieli go pierwszy raz i chcieli bezstronnie go opisać. Nawet
wtedy, gdy badanie dotyczy tradycji nam znanych (np. zwyczaje świąteczne)
3. Przysięga przyszłych badaczy własnej kultury
Chcę zostać prawdziwym badaczem naszej tradycji, dlatego
obiecuję, że będę dokładnie zbierał wszystkie informacje i
zadawał dużo pytań osobom, które ja lepiej znają ode mnie. Nie
będę się niczemu dziwił i kierował się będę ciekawością . Wiem,
że świat pełen jest różnych tradycji i zwyczajów, a ja chętnie je
wszystkie poznam i opowiem o nich moim kolegom. Obiecuję
być ciekawym świata!