Nowy Testament - Ewangelia wg św. Mateusza

Nowy Testament - Ewangelia wg św. Mateusza streszczenie, wiadomości ogólne
Ewangelia św. Mateusza jest jedną z czterech Ewangelii, które znajdują
się w Nowym Testamencie Pisma Świętego. Obok Ewangelii św. Marka
i Ewangelii św. Łukasza, zaliczana jest do grupy Ewangelii
synoptycznych, czyli mocno zbliżonych do siebie i różniących się od
Ewangelii św. Jana.
Tradycja chrześcijańska autorstwo tej księgi przypisuje św. Mateuszowi
Apostołowi. Istnieją natomiast rozbieżne informacje odnośnie daty jej
powstania. W średniowieczu uważano, że została ona spisana w 41 r.
n.e., natomiast wśród dzisiejszych opinii dominuje pogląd, iż był to
okres między 80 a 90 r. Ewangelia św. Mateusza zajmuje pierwsze
miejsce w Nowym Testamencie, co spowodowane jest wyznawanym
przez długi czas poglądem, w myśl którego była ona pierwszym
zapisem życia Chrystusa (wpływ na to mógł mieć fakt, iż relacja św.
Mateusza najprawdopodobniej została napisana w języku aramejskim i
dopiero później przełożona na grekę), a św. Marek i św. Łukasz mieli
się na niej wzorować. Dzisiaj jednak wiadomo, że chronologiczne
pierwszeństwo przypada tekstowi św. Marka.
Treść Ewangelii św. Mateusza zwykło się dzielić na cztery
najważniejsze części. Pierwsza z nich składa się z dwóch rozdziałów i
stanowi rodowód oraz zapis dzieciństwa Chrystusa. Rozpoczyna się
ona wyliczeniem kolejnych pokoleń Izraela, które poprzedziły nadejście
Mesjasza. Następnie przytoczone zostają wydarzenia związane z
narodzinami Jezusa. Rozdział drugi rozpoczyna się opisem przybycia
Mędrców ze Wschodu. Później autor przedstawia złowrogie zamiary
Heroda, rzeź niewiniątek oraz ucieczkę Świętej Rodziny do Egiptu.
Drugą częścią Ewangelii św. Mateusza jest opis działalności Jana
Chrzciciela oraz przygotowania do działalności Jezusa (3-4,11).
Fragment ten rozpoczyna się ukazaniem sylwetki syna Zachariasza
oraz informacjami o rzeszach ludzi przybywających nad Jordan, by
przyjąć od niego chrzest. Jedną z takich osób był właśnie Jezus. Gdy
Jan Chrzciciel ujrzał Mesjasza, rzekł, że to raczej on potrzebuje chrztu
niż Syn Boży. Jednakże aby wszystko się dopełniło, Chrystus musiał
przyjąć chrzest, a gdy to się stało, nad rzeką Jordan otworzyły się
niebiosa i Bóg przemówił: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam
upodobanie”. Ostatnim etapem przygotowań Jezusa do nauczania był
czterdziestodniowy post na pustyni. Wtedy to Syn Boży kuszony był
przez diabła, lecz zły duch nie osiągnął swojego celu i nie złamał woli
Jezusa.
Trzecią, a zarazem najobszerniejszą częścią jest opis działalności
Jezusa w Galilei (4,12-20,16). Rozpoczyna się ona powołaniem przez
Jezusa pierwszych Apostołów – co miało miejsce nad Jeziorem
Galilejskim. Później Syn Boży wyruszył w podróż po całej Galilei, gdzie
głosił Słowo Boże i uleczał cierpiących. Jednym z najważniejszych
momentów w działalności Jezusa było Kazanie na Górze (5,3-7,29).
Wtedy to Jezus ogłosił osiem błogosławieństw, nakreślił zadania swoich
uczniów oraz podjął refleksję nad Dekalogiem i innymi aspektami życia
wg Bożego prawa (m.in. jałmużną, modlitwą, postem itp.). Następnie
św. Mateusz daje świadectwo wielu cudów, jakich dokonał Zbawiciel.
Najpierw opisuje uzdrowienie trędowatego oraz uleczenie z paraliżu
brata setnika z Kafarnaum. Jezus jeszcze niejednokrotnie dawał
świadectwa Swego posłannictwa – uciszył burzę, wypędził Szatana z
opętanych, przywrócił do życia córkę Jaira itp. W tym czasie swojej
działalności Zbawiciel powołał na Swojego ucznia celnika Mateusza
oraz wygłosił do Apostołów mowę na temat postów.
Kolejnym fragmentem tej części jest tzw. mowa misyjna (10,5-42), którą
Jezus skierował do uczniów, nakładając na nich zadanie głoszenia
Słowa Bożego. Następnie Chrystus i Apostołowie udali się w dalszą
podróż. Pewnego dnia, a był to szabat, uczniowie poczuli głód. Zaczęli
wiec łuskać kłosy i jeść. Gdy zobaczyli to faryzeusze, przystąpili z
oskarżeniami do Zbawiciela i poczęli prawić wyrzuty. Wtedy Jezus
odparł im, że to Syn Człowieczy jest panem szabatu. Następnie, w ten
sam dzień, dokonał uzdrowienia, co rozsierdziło faryzeuszów do tego
stopnia, że poczęli przeciw Niemu spiskować.
Następnym fragmentem opisu działalności Jezusa jest przytoczenie
nauczania, które przekazywał On poprzez przypowieści. Pierwszą z
nich była przypowieść o siewcy, następnymi – o chwaście, ziarnku
gorczycy, zaczynie, skarbie, perle i sieci. Później Jezus udał się do
Nazaretu, lecz tam ludzie nie dowierzali czynionym przez Niego
rzeczom. Kolejny fragment tej części – kształtowanie Apostołów w
Galilei i na pograniczu – rozpoczyna się od wiadomości o ścięciu Jana
Chrzciciela. Jezus na wieść o tym postanowił oddalić się i udał się w
miejsce pustynne. Jednak podążyło za Nim wielu ludzi, gotowych do
tego, by słuchać Jego nauk. Było ich tak wielu, że nie starczyło jedzenia
na wykarmienie ich wszystkich. Wtedy to Jezus po raz pierwszy
dokonał rozmnożenia chleba. Następnie poprosił uczniów, by przewieźli
Go na drugą stronę jeziora, gdzie chciał oddać się modlitwie. Był tam
tak długo, że uczniowie zdążyli posnąć. Wówczas Jezus przyszedł do
nich, stąpając po tafli wody.
Po tym wszystkim Chrystus postanowił udać się do Genezaret, gdzie
ludzie, dowiedziawszy się o Jego mocy, postanowili prosić Go o kolejne
uzdrowienia. Później Jezus odbył kilka rozmów z faryzeuszami i udał
się nad jezioro. Tam ponownie przemawiał do ludzi i dokonał drugiego
rozmnożenia chleba. Następnie Jezus i Jego uczniowie udali się do
Cezarei Filipowej. W czasie tej podróży miało miejsce wyznanie św.
Piotra, który dostrzegł w swym Nauczycielu Syna Bożego. Później
Chrystus zapowiedział Apostołom Swą mękę i przedstawił im warunki,
jakie muszą spełnić, by móc Go naśladować. Po sześciu dniach od tego
wydarzenia Jezus wziął ze Sobą trzech uczniów – Piotra, Jakuba i Jana
– i udał się z nimi na górę Tabor, gdzie miało miejsce Jego
przemienienie. Wtedy Apostołom ukazali się Eliasz i Mojżesz, co
bardzo ich przeraziło i zmieszało.
Następnie Jezus i uczniowie udali się do Kafarnaum, a po drodze
Zbawiciel uleczył epileptyka i po raz drugi zapowiedział Apostołom Swą
mękę. Gdy przybyli już na miejsce, Syn Boży wdał się w wiele rozmów
z uczonymi w Piśmie Żydami. Wtedy opowiedział wszystkim o
konieczności poniżenia się niczym dziecko, by wejść do Królestwa
Bożego oraz o obowiązku, jakim jest dawanie przebaczenia. Przytoczył
także przypowieść o nielitościwym dłużniku.
Kolejnym fragmentem tej części Ewangelii św. Mateusza jest
działalność Jezusa w Judei i w Jerozolimie. Rozpoczyna się ona mową
o małżeństwie i błogosławieństwem dzieci. Później do Zbawiciela
przyszedł bogaty młodzieniec, który chciał podążać Jego śladem. Nie
był on jednak gotów wyrzec się swoich dóbr, by móc iść wraz z
Jezusem. Następnie Chrystus opowiedział przypowieść o robotnikach w
winnicy.
Tutaj rozpoczyna się kolejna część Ewangelii św. Mateusza, która
opisuje mękę i zmartwychwstanie Chrystusa (20,16-28). Jej pierwszym
momentem jest trzecia zapowiedź cierpień Syna Bożego. Później
nastąpił uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. W mieście tym udał się
On od razu do świątyni, skąd wyrzucił wszystkich handlarzy. Potem
rozpoczął opowieść o nieurodzajnym drzewie figowym. Kolejny
fragment tej części to spory z przeciwnikami w świątyni. Jezus
opowiedział arcykapłanom i uczonym w Piśmie przypowieści o dwóch
synach, przewrotnych rolnikach i uczcie królewskiej. Następnie
faryzeusze postanowili wystawić Go na próbę i zapytali o kwestię
podatków dla Cezara. Jednak Jezus odrzekł im te słowa: „(...) oddajcie
więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”,
co bardzo ich zmieszało i spowodowało, że się oddalili. Następnie do
Zbawiciela przystąpili saduceusze, którzy nie wierzyli w
zmartwychwstanie. Lecz także i ich Jezus uciszył.
Po tym wszystkim Chrystus ogłosił ludziom najważniejsze przykazanie
– przykazanie miłości. Kolejny fragment tej części to mowa Jezusa
przeciw uczonym w Piśmie i faryzeuszom. Zbawiciel wykazał w niej
przede wszystkim fakt, iż są oni mocni tylko w słowach, a ich czyny
zupełnie ich nie potwierdzają. Następnym fragmentem jest mowa o
zburzeniu Jerozolimy i przyjściu Chrystusa. Jezus zapowiedział
Apostołom prześladowania i zapowiedział, że powróci na ziemię
jeszcze raz, by osądzić wszystkich żyjących. Dla lepszego
zobrazowanie Swojej nauki posłużył się On licznymi przypowieściami –
o drzewie figowym, słudze wiernym i niewiernym, pannach roztropnych
i nieroztropnych oraz o talentach.
Następnym fragmentem tej części jest męka i zmartwychwstanie
Jezusa Chrystusa. Rozpoczyna się on opisem narady arcykapłanów i
uczonych w Piśmie, którzy postanowili zgładzić Jezusa. Zbawiciel
przebywał w tym czasie w Betanii, w domu Szymona Trędowatego.
Tam podeszła do Niego kobieta i wylała Mu na głowę olejek. Chrystus
powiedział, że w ten sposób uczyniła ona pogrzeb Jego ciału.
Następnym fragmentem tej części jest opis Ostatniej Wieczerzy,
podczas której Jezus ustanowił Eucharystię i kapłaństwo oraz
zapowiedział Piotrowi, że ten wyprze się Go trzy razy. Kolejnym
fragment opisuje modlitwę Jezusa w Ogrójcu. W jej czasie Zbawicielowi
towarzyszył wielki lęk i trwoga przed tym, co Go czeka.
Następny fragment nosi tytuł Jezus przed swoimi sędziami.
Przedstawiony został w nim proces, jakiemu poddano Syna Bożego.
Został On odrzucony przez Swój lud, wyśmiany przez arcykapłanów i
wydrwiony przez rzymskich żołnierzy. Także Piotr, zgodnie ze słowami
Jezusa, wyparł się swego Nauczyciela. Następny fragment – Jezus na
Golgocie – opisuje śmierć Zbawiciela oraz wszystkie krzywdy, jakich
doznał On od osądzenia aż po skonanie na krzyżu. Zmartwychwstanie
Jezusa Chrystusa to przedostatni podrozdział Ewangelii św. Mateusza.
W tej wersji Jezus po raz pierwszy ukazał się niewiastom – Marii
Magdalenie i drugiej Marii. Święty Mateusz dodaje także, iż Żydzi
przekupili strażników, by ci rozpowiadali, że to uczniowie wykradli ciało
Jezusa.
Ewangelia św. Mateusza kończy się ukazaniem się Jezusa swoim
uczniom, który ponownie rozesłał ich w celu głoszenia Słowa Bożego.