Stanowisko Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w sprawie płatności

Stanowisko Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w sprawie płatności na rzecz Instytutu,
uregulowanych w art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o kinematografii i wzajemnych rozliczeń pomiędzy
podmiotami prowadzącymi kina a dystrybutorami.
Podstawa prawna:
1. Art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii, (Dz.U. 2005 nr 132 poz.
1111), zwana dalej „uk”,
2. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, Nr
85, poz. 727 i Nr 86, poz. 732), zwana dalej „op”,
3. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r.,
nr 14, poz. 176), zwana dalej „pdof”,
4. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, (Dz.U. z 2000 r.,
nr 54, poz. 654), zwana dalej „pdop”.
Stanowisko
Zgodnie z art. 19 ust. 1 uk:
„Podmioty prowadzące kina zobowiązane są do dokonania wpłaty na rzecz Instytutu w
wysokości 1,5% przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinie, przed
podziałem z podmiotem prowadzącym dystrybucję.”
Z powyższego wynika jasno, iż podstawą naliczenia wysokości wpłaty na rzecz Instytutu jest
cały przychód netto, jaki uzyskał podmiot prowadzący kino z tytułu wyświetlania danego filmu w
kinie.
Podobnie jak w innych przypadkach opisanych w art. 19 ust 2-7 w ust. 1 ustawodawca
odwołuje się po pojęcia przychodu a nie dochodu.
Z samego terminu „przychód uzyskany” wynika, iż przychodem będzie cały wpływ pieniężny
w myśl zasady memoriałowej (tj. nawet faktycznie nie otrzymany), zawierający w sobie wszystkie
koszty jego uzyskania (czyli, kwotę należną dystrybutorowi po podziale, koszty działalności itd.) bez
podatku VAT.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 uk:
„Podmioty prowadzące dystrybucję zobowiązane są do dokonania wpłaty na rzecz Instytutu w
wysokości 1,5% przychodu uzyskanego ze sprzedaży oraz wynajmu nośników z nagranymi na nich
filmami oraz z umów upoważniających inne podmioty do takiej sprzedaży lub wynajmu.”
Po pierwsze, wpłaty na rzecz Instytutu nie mają charakteru podatku.
Zgodnie z art. 6 op, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz
bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy,
wynikające z ustawy podatkowej.
Z pewnością, wpłaty na rzecz Instytutu mają publicznoprawny, nieodpłatny, przymusowy,
bezzwrotny i pieniężny charakter. Są to cechy charakterystyczne dla danin publicznych, opisanych w
Konstytucji RP w art. 217.
Pozostaje jednak do rozpatrzenia kwestia adresatów tych świadczeń. Wg art. 6 op, podatkiem
jest świadczenie na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy. Powyższy katalog,
stanowiący wyliczenie zamknięte, pomija Polski Instytut Sztuki Filmowej. Zgodnie z art. 7 ust. 1 uk
Instytut jest państwową osobą prawną. Jest instytucją niezależną od Skarbu Państwa.
1
Ponadto, przepisy uk w zakresie płatności na rzecz Instytutu odsyłając do ordynacji
podatkowej, wskazują, iż zastosowanie do wpłat mają tylko przepisy Działu III op. Jeśli zamysłem
ustawodawcy byłoby nadanie wpłatom charakteru podatku, zastosowanie miałyby wszystkie przepisy
op.
Podmiot prowadzący kino jest jedynym podmiotem zobowiązanym do bezpośredniego i
fizycznego wpłacania na rzecz Instytutu kwoty 1,5% przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania
filmów i reklam w kinie.
Podstawą obliczenia wpłaty na rzecz Instytutu jest wartość netto (bez podatku VAT) całego
przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinie, przez podmiot je prowadzący.
Kwota ta zawiera w sobie kwotę przychodu przypadającego podmiotowi prowadzącemu dystrybucję
po podziale.
Z powyższego wynika, że podmiot prowadzący kino dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu,
stanowiącej wpłatę od swojej części przychodów z wyświetlania danego filmu jak również od części
przychodów przypadających po podziale dystrybutorowi.
Wpłata na rzecz Instytutu wymieniona w zdaniu poprzedzającym i część przychodu z danego
filmu, przypadająca po podziale dystrybutorowi, stanowią koszt uzyskania przychodu podmiotu
prowadzącego kino.
Dystrybutor nie jest zobowiązany do dokonywania żadnych wpłat na rzecz Instytutu z tytułu
wyświetlania filmów i reklam w kinie. Całości wpłat na rzecz Instytutu dokonuje podmiot prowadzący
kino.
W przypadku umów dystrybucyjnych między podmiotami prowadzącymi kina, a
dystrybutorami, ustalających, iż wynagrodzeniem dystrybutora będzie kwota stanowiąca np. 50 %
przychodu „kiniarza” z danego filmu, sytuacja będzie dość klarowna.
Poniżej przedstawiam definicję przychodu:
Definicję przychodu podmiotów prowadzących działalność gospodarczą jako osoby fizyczne
oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w formie jednostek organizacyjnych nie
posiadających osobowości prawnej, zawiera ustawa z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., nr 14, poz. 176), zwana dalej „pdof”.
Działalność wszystkich podmiotów prowadzących działalność w formie opisanej powyżej i
sklasyfikowanych w art. 19 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. z 19 lipca 2005
r. Nr 132, poz. 1111), zwanej dalej „uk”, odpowiada regulacji art. 10. ust. 1. pkt 3 pdof.
Uznaje on za źródło przychodu powyższych podmiotów pozarolniczą działalność
gospodarczą.
Zgodnie z art. 14. ust. 1 pdof, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3,
uznaje się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości
zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów
i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się
przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Definicję przychodu dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w formie
jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, zawiera ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych, (Dz.U. z 2000r. nr 54, poz. 654), zwana dalej „pdop”.
Art. 12 ust. 1 pdop uznaje za przychody, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14 pdop,
otrzymane pieniądze i wartości pieniężne.
Art. 12 ust. 3 pdop, dodaje, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami
specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody,
choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów,
udzielonych bonifikat i skont.
Art. 12 ust. 4. pkt 9 pdop wyklucza z katalogu przychodów osób prawnych należny podatek
od towarów i usług.
W związku z powyższym podstawą do obliczenia kwoty należnej dystrybutorowi od podmiotu
prowadzącego kino, będzie wyżej opisany przychód przed potrąceniem kwoty wpłaty na rzecz
Instytutu.
2
Ustalenie zasad rozliczania między dystrybutorem a podmiotem prowadzącym kino z tytułu
kwoty wpłaconej przez tego ostatniego na rzecz Instytutu od części przychodu przypadającej po
podziale dystrybutorowi, ustawodawca pozostawia swobodzie gospodarczej stron.
Niezależnie od faktu, iż dystrybutor nie jest obciążony obowiązkiem płatniczym na rzecz
Instytutu z tytułu dystrybucji filmów w kinach, na podstawie art. 19 ust. 2 uk jest nadal zobowiązany
do dokonywania wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5% przychodu uzyskanego ze sprzedaży
oraz wynajmu pozostałych nośników z nagranymi na nich filmami oraz z umów upoważniających
inne podmioty do takiej sprzedaży lub wynajmu.
Do umów między podmiotami prowadzącymi kina a dystrybutorami nie ma zastosowania
instytucja wynajmu nośnika.
W związku z powyższym utrzymuję jak w sentencji stanowiska.
Warszawa, dnia 02 lutego 2006 r.
Arkadiusz Rutkowski
Polski Instytut Sztuki Filmowej
Dział Prawny
3