DYREKTYWA RADY NR 85/384/EWG z dnia 10 czerwca 1985

DYREKTYWA RADY NR 85/384/EWG
z dnia 10 czerwca 1985
dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe w dziedzinie architektury a także środków mających
ułatwić rzeczywistą realizację prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej
oraz swobody świadczenia usług
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, a w szczególności art. art. 49, 57 i 66
tego Traktatu,
mając na uwadze propozycję Komisji1,
mając na uwadze opinię Parlamentu Europejskiego2,
mając na uwadze opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego3
a także biorąc pod uwagę co następuje:
Stosownie do Traktatu, jakikolwiek przejaw dyskryminującego traktowania z uwagi na narodowość w zakresie
prowadzenia działalności gospodarczej i świadczenia usług jest zabroniony począwszy od zakończenia okresu
przejściowego; wynikającą z tego zasadę jednakowego traktowania bez względu na narodowość stosuje się w
szczególności przy przyznawaniu uprawnień wymaganych do podjęcia działalności w dziedzinie architektury, jak
również przy wpisie na listę lub przyznaniu członkostwa w organizacjach lub stowarzyszeniach zawodowych;
Pomimo to, pożądane wydaje się wprowadzenie stosownych postanowień w celu ułatwienia rzeczywistej
realizacji prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz swobody świadczenia usług w
dziedzinie architektury;
Stosownie do Traktatu, państwa członkowskie proszone są o nieudzielanie jakiejkolwiek pomocy mogącej
zniekształcić warunki prowadzenia działalności gospodarczej;
Artykuł 57.1 Traktatu stanowi, że w celu wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe należy wydawać dyrektywy;
Architektura, jakość budynków, sposób wkomponowania ich w otoczenie, poszanowanie dla krajobrazu
naturalnego i miejskiego oraz dziedzictwa kulturowego, zarówno zbiorowego, jak i indywidualnego, jest
przedmiotem troski publicznej; dlatego też wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe winno opierać się na kryteriach jakościowych i ilościowych
gwarantujących, że osoby posiadające uznane dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające
kwalifikacje zawodowe są w stanie zrozumieć i dać praktyczny wyraz potrzebom poszczególnych osób, grup
społecznych i zbiorowości w zakresie planowania przestrzennego, projektowania, organizacji i konstrukcji
budynków, ochrony i podniesienia wartości zabytków architektury oraz zachowania równowagi naturalnej;
1
2
3
DzUWE. nr C 239, z 04.10.1967, str. 15.
DzUWE. nr C 72, z 19.07.1968, str. 3.
DzUWE. nr C 24, z 22.03.1968, str. 3.
Metody kształcenia osób zawodowo działających w dziedzinie architektury są obecnie niezwykle zróżnicowane;
należy jednak sformułować przepisy dotyczące stopniowego ujednolicenia kształcenia pozwalającego na
prowadzenie działalności w zakresie zawodowego tytułu architekta;
W niektórych państwach członkowskich podjęcie i prowadzenie działalności w dziedzinie architektury jest w
świetle prawa uwarunkowane posiadaniem dyplomu architekta; w innych państwach członkowskich, w których
taki warunek nie istnieje, prawo do posiadania zawodowego tytułu architekta jest regulowane ustawą; natomiast
w jeszcze innych państwach członkowskich, w których nie występuje żaden z wymienionych przypadków,
opracowuje się obecnie prawa i przepisy dotyczące podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie
zawodowego tytułu architekta; dlatego też wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe zakłada z góry, że te dyplomy, świadectwa i inne dokumenty
poświadczające kwalifikacje zawodowe upoważniają do podjęcia i prowadzenia określonej działalności w
państwie członkowskim, które je wydało; dlatego też uznawanie niektórych świadectw na podstawie niniejszej
dyrektywy powinno obowiązywać tylko wtedy, gdy ich posiadacze zostaną upoważnieni, zgodnie z przepisami
prawnymi, jakie zostaną przyjęte w państwie członkowskim wydającym takie świadectwa, do podjęcia
działalności w zakresie zawodowego tytułu architekta;
Nabycie prawnego zawodowego tytułu architekta w niektórych państwach członkowskich uwarunkowane jest,
poza posiadaniem dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu poświadczającego kwalifikacje zawodowe,
odbyciem praktyki zawodowej; ponieważ takie praktyki różnią się w zależności od państwa, w celu zapobieżenia
ewentualnym trudnościom należy uznać odbycie praktyki trwającej taki sam okres czasu w innym państwie
członkowskim za spełnienie tego warunku;
Powołanie się w art. 1.2 na „działalność w dziedzinie architektury, która jest zazwyczaj prowadzona w zakresie
zawodowego tytułu architekta”, którego uzasadnieniem są warunki ogólne panujące w niektórych państwach
członkowskich, ma na celu jedynie określenie zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy, a nie sformułowanie
prawnej definicji działalności w dziedzinie architektury;
W większości państw członkowskich działalność w dziedzinie architektury prowadzona jest, w myśl prawa lub w
rzeczywistości, przez osoby posiadające tytuł architekta, niezależnie od tego, czy jest to ich jedyny tytuł
zawodowy, czy nie, co nie znaczy, że osoby te mają monopol na prowadzenie takiej działalności, chyba że
przepisy prawne stanowią inaczej; wyżej wymieniona działalność lub jakakolwiek jej część może być prowadzona
przez przedstawicieli innych zawodów, w szczególności przez inżynierów, którzy odbyli specjalistyczne szkolenie
w zakresie budownictwa lub architektury;
Wzajemne uznawanie kwalifikacji ułatwi podejmowanie i prowadzenie działalności, o której mowa;
W niektórych państwach członkowskich przepisy prawne zezwalają, w drodze wyjątku i z zastrzeżeniem
warunków dotyczących wykształcenia, których spełnienie jest zwyczajowo wymagane w celu uzyskania
prawnego zawodowego tytułu architekta, na przyznanie tego tytułu nielicznym wybitnym osobom, których praca
stanowi dowód ich wyjątkowego talentu w dziedzinie architektury; niniejsza dyrektywa powinna obejmować
przypadek takich architektów, zwłaszcza że często cieszą się oni międzynarodową sławą;
Uznawanie większości istniejących dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje
zawodowe w dziedzinie architektury, wymienionych w art. art. 10-12 umożliwi ich posiadaczom natychmiastowe
podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej lub świadczenie usług w innych państwach członkowskich;
nagłe wprowadzenie tego postanowienia w Wielkim Księstwie Luksemburga mogłoby, biorąc pod uwagę niewielki
obszar tego kraju, doprowadzić do zachwiania konkurencji i zdezorganizować wykonywanie tego zawodu;
dlatego też uzasadnione jest przyznanie temu państwu członkowskiemu dodatkowego czasu na przystosowanie;
Ponieważ dyrektywa dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe w dziedzinie architektury niekoniecznie oznacza praktyczną
równowartość kształcenia, na którego zakończenie otrzymuje się te dyplomy, świadectwa i inne dokumenty
poświadczające kwalifikacje zawodowe, używanie tytułu powinno być dozwolone jedynie w języku państwa
członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec;
W celu ułatwienia zastosowania niniejszej dyrektywy przez władze krajowe, państwa członkowskie mogą
nakazać, aby osoby spełniające wymogi dotyczące wykształcenia określone w niniejszej dyrektywie, oprócz
dokumentu poświadczającego kwalifikacje zawodowe, musiały przedstawić zaświadczenie od właściwych władz
państwa, z którego pochodzą lub przybywają, stwierdzające, że chodzi o tytuł wymieniony w niniejszej
dyrektywie;
Postanowienia krajowe dotyczące dobrej opinii i reputacji mogą stanowić podstawę podejmowania i prowadzenia
działalności gospodarczej; dlatego też należy dokonać rozgraniczenia pomiędzy przypadkami, gdy
zainteresowane osoby jeszcze nigdy nie prowadziły żadnej działalności w dziedzinie architektury, oraz
przypadkami, gdy osoby prowadziły taką działalność w innym państwie członkowskim;
W przypadku świadczenia usług, wymóg wpisu na listę lub wstąpienia do organizacji lub stowarzyszeń
zawodowych związany ze stałym i permanentnym charakterem działalności prowadzonej w państwie
członkowskim będącym gospodarzem, bez wątpienia stanowiłyby przeszkodę dla osoby świadczącej usługi z
powodu tymczasowego charakteru jej działalności; wymóg ten winien być niniejszym cofnięty; jednakże w tym
przypadku należy zapewnić kontrolę dyscypliny zawodowej, za co odpowiedzialne są wyżej wymienione
organizacje lub stowarzyszenia zawodowe; w tym celu, z zastrzeżeniem zastosowania art. 62 Traktatu, należy
rozważyć możliwość nakazania osobie zainteresowanej, aby zgłosiła fakt świadczenia usług kompetentnym
władzom państwa członkowskiego będącego gospodarzem;
Jeśli chodzi o działalność osób zatrudnionych w dziedzinie architektury, rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68
z dnia 15 października 1968 r. dotyczące swobody przemieszczania się pracowników w ramach Wspólnoty1 nie
zawiera żadnych specjalnych postanowień w sprawie dobrej opinii lub reputacji, dyscypliny zawodowej lub
używania tytułów zawodowych; w zależności od danego państwa członkowskiego przepisy te mają lub mogą
mieć zastosowanie zarówno w odniesieniu do osób zatrudnionych, jak i osób pracujących na własny rachunek;
działalność w dziedzinie architektury uwarunkowana jest w większości państw członkowskich posiadaniem
dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu poświadczającego kwalifikacje zawodowe; działalność taka
prowadzona jest zarówno przez osoby zatrudnione, jak i osoby pracujące na własny rachunek lub przez te same
osoby występujące na przemian w trakcie ich pracy zawodowej jako osoby zatrudnione i osoby pracujące na
własny rachunek; w związku z tym, w celu pełnego wsparcia swobodnego przemieszczania się osób
wykonujących ten zawód w ramach Wspólnoty, konieczne jest rozszerzenie objęcie postanowieniami niniejszej
dyrektywy osób zatrudnionych w dziedzinie architektury;
Niniejsza dyrektywa wprowadza wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw lub innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe uprawniających do prowadzenia działalności zawodowej bez
równoczesnej koordynacji przepisów krajowych dotyczących wykształcenia; co więcej, liczba osób wykonujących
zawód, o którym mowa, różni się dość znacznie w zależności od państwa członkowskiego; przez pierwszych kilka
lat Komisja musi szczególnie uważnie nadzorować realizację niniejszej dyrektywy;
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Rozdział I
Zakres zastosowania
Artykuł 1
1.
Niniejszą dyrektywę stosuje się do działalności w dziedzinie architektury.
2.
Dla celów niniejszej dyrektywy, działalność w dziedzinie architektury to taka działalność, która jest
zazwyczaj prowadzona w zakresie zawodowego tytułu architekta.
1
DzUWE nr L 257, z 19.10.1968, str. 2.
Rozdział II
Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe umożliwiające
posiadaczowi podejmowanie działalności w dziedzinie architektury w zakresie
zawodowego tytułu architekta
Artykuł 2
Każde państwo członkowskie uzna dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje
zawodowe zdobyte w wyniku kształcenia zgodnego z wymogami art. art. 3 i 4 wydane obywatelom państw
członkowskich przez inne państwa członkowskie poprzez nadanie im na swoim terytorium takiej samej rangi, jaką
posiadają dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje wydawane przez to państwo, jeśli
chodzi o możliwość podjęcia działalności, o której mowa w art. 1 i prowadzenie jej w zakresie zawodowego tytułu
architekta, stosownie do warunków ustalonych w artykule 23.1.
Artykuł 3
Kształcenie prowadzące do otrzymania dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających
kwalifikacje zawodowe, o których mowa w art. 2, musi mieć formę studiów wyższych przede wszystkim w
dziedzinie architektury. Studia takie muszą zachowywać równowagę pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi
aspektami kształcenia w dziedzinie architektury oraz prowadzić do nabycia:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
zdolności tworzenia projektów architektonicznych spełniających wymogi zarówno estetyczne, jak i
techniczne;
odpowiedniej znajomości historii i teorii architektury oraz pokrewnych sztuk, technologii i nauk
humanistycznych;
znajomości sztuk pięknych, które mają wpływ na jakość projektu architektonicznego;
odpowiedniej znajomości urbanistyki, planowania i umiejętności niezbędnych w procesie planowania;
zrozumienia relacji pomiędzy ludźmi i budynkami oraz pomiędzy budynkami i ich otoczeniem, jak też
zrozumienia relacji zachodzącej pomiędzy budynkami i przestrzenią pomiędzy nimi a potrzebami
człowieka;
zrozumienia zawodu architekta oraz jego roli w społeczeństwie, w szczególności przy opracowywaniu
projektów z uwzględnieniem czynników społecznych;
zrozumienia metod gromadzenia informacji i opracowywania koncepcji projektu;
zrozumienia problemów konstrukcyjnych, budowlanych i inżynieryjnych związanych z projektowaniem
budynków;
odpowiedniej znajomości problemów fizycznych i technologii oraz znajomości funkcji budynków
umożliwiającej stworzenie w ich wnętrzu odpowiedniego komfortu i zapewniającej ochronę przed
wpływami atmosferycznymi;
niezbędnych umiejętności w zakresie projektowania w celu spełnienia wymogów użytkowników budynków
w ramach ograniczeń narzuconych przez czynniki finansowe i przepisy budowlane;
odpowiedniej znajomości przemysłu, organizacji, przepisów i procedur stosowanych podczas realizacji
projektu oraz integracji planów z całym procesem planowania.
Artykuł 4
1.
Kształcenie, o którym mowa w art. 2 musi spełniać zarówno wymogi określone w art. 3, jak i następujące
warunki:
(a)
całkowity okres nauki powinien wynosić minimum cztery lata studiów w pełnym wymiarze godzin w
szkole wyższej lub porównywalnej placówce oświatowej albo co najmniej sześć lat studiów w
szkole wyższej lub porównywalnej placówce oświatowej, z których co najmniej trzy lata muszą być
studiami w pełnym wymiarze godzin;
(b)
nauka winna być zakończona pomyślnym zdaniem egzaminu końcowego.
Odstępując od podpunktu pierwszego, będą również uznawane za zgodne z art. 2 trzyletnie studia w
zawodowych szkołach wyższych w Republice Federalnej Niemiec prowadzone w momencie ogłoszenia niniejszej
dyrektywy, o ile spełniają one warunki określone w art. 3 umożliwiając podjęcie działalności, o której mowa w art.
1, w tym państwie członkowskim w zakresie zawodowego tytułu architekta, pod warunkiem, że nauka taka jest
uzupełniona czteroletnią pracą zawodową w Republice Federalnej Niemiec udokumentowaną świadectwem
wystawionym przez stowarzyszenie architektów, na którego listę został wpisany architekt pragnący skorzystać z
postanowień niniejszej dyrektywy. Stowarzyszenie wcześniej ustali, że praca wykonana przez danego architekta
w dziedzinie architektury stanowi przekonujący dowód praktycznego zastosowania wiedzy, o której mowa w art.
3. Świadectwo wystawione będzie według tej samej procedury, jaka stosowana jest przy wpisie na listę
architektów.
Na podstawie zdobytego doświadczenia oraz biorąc pod uwagę ewolucję kształcenia architektów, Komisja, po
upływie ośmiu lat od zakończenia okresu podanego w artykule 31.1, przedłoży Radzie raport dotyczący
zastosowania niniejszego odstępstwa od zasad oraz odpowiednich propozycji, na których podstawie w przeciągu
sześciu miesięcy Rada podejmie decyzję, zgodnie z procedurami określonymi w Traktacie.
2.
Za zgodne z art. 2 uznawane będzie również kształcenie, które, jako część programu rozwoju
społecznego lub studia wyższe w niepełnym wymiarze godzin, spełni wymogi art. 3 i zostanie zakończone
pomyślnie zdanym egzaminem z architektury przez osoby, które pracowały w dziedzinie architektury przez
okres co najmniej siedmiu lat pod nadzorem architekta lub biura architektów. Egzamin taki musi być
przeprowadzony na poziomie odpowiedniego stopnia naukowego oraz być równoważny z egzaminem
końcowym, o którym mowa w punkcie 1 b.
Artykuł 5
1.
2.
Obywatele państwa członkowskiego upoważnieni do używania zawodowego tytułu architekta, stosownie
do prawa dającego właściwym władzom państwa członkowskiego możliwość przyznawania tego tytułu
obywatelom państw członkowskich, którzy szczególnie wyróżniają się poprzez swoje osiągnięcia w
dziedzinie architektury, będą uważani za osoby spełniające wymogi niezbędne do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury w zakresie zawodowego tytułu architekta.
W wypadku osób, o których mowa w punkcie 1, świadectwo wystawione przez państwo członkowskie, z
którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, stanowić będzie dowód kwalifikacji architekta.
Artykuł 6
Zgodnie z warunkami artykułu 2 uznawane będą świadectwa wystawiane przez właściwe władze Republiki
Federalnej Niemiec poświadczające równowartość kwalifikacji stwierdzonych po dniu 8 maja 1945 r. przez
właściwe władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej z kwalifikacjami zawodowymi, o których mowa w wyżej
wymienionym artykule.
Artykuł 7
1.
Każde państwo członkowskie jak najszybciej poda do wiadomości innych państw członkowskich oraz
Komisji listę dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe, jakie
wystawiane są na jego terytorium oraz które spełniają kryteria podane w art. art. 3 i 4 łącznie z wykazem
placówek i władz wystawiających te dokumenty. Pierwsza lista winna być nadesłana w przeciągu
dwunastu miesięcy od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy.
Każde państwo członkowskie winno również podać do wiadomości wszelkie zmiany dotyczące dyplomów,
świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe, jakie wystawiane są na jego
terytorium, a w szczególności informacje na temat tych dokumentów, które już nie spełniają wymogów art. art. 3 i
4.
2.
Dla celów informacyjnych, listy i aktualizacje wyżej wymienionych dokumentów będą publikowane przez
Komisję w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich po upływie trzech miesięcy od daty podania do
wiadomości listy tych dokumentów. Jednakże w przypadkach, o których mowa w art. 8, publikacja
dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu poświadczającego kwalifikacje zawodowe będzie
wstrzymana. Komisja publikować będzie okresowo wyżej wymienione dokumenty.
Artykuł 8
Jeśli państwo członkowskie lub Komisja będą mieć wątpliwości, czy dany dyplom, świadectwo lub inny dokument
poświadczający kwalifikacje zawodowe spełnia kryteria podane w art. art. 3 i 4, Komisja odwoła się do Komitetu
Doradczego ds. Kształcenia w Dziedzinie Architektury w przeciągu trzech miesięcy od daty podania do
wiadomości listy wyżej wymienionych dokumentów, stosownie do art. 7.1 Komitet przedstawi swą opinię w
przeciągu trzech miesięcy.
Dyplom, świadectwo lub inny dokument poświadczający kwalifikacje zawodowe zostanie opublikowany w trzy
miesiące od przedstawienia opinii lub upływu ostatecznego terminu przedstawienia takiej opinii oprócz dwóch
następujących przypadków:
-
jeśli państwo członkowskie dokonuje zmian w liście wyżej wymienionych dokumentów podanej do
wiadomości stosownie do art. 7.1
lub
-
jeśli państwo członkowskie lub Komisja zastosuje art. 169 lub art. 170 Traktatu w celu wniesienia sprawy
przed Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.
Artykuł 9
1.
2.
Państwo członkowskie lub Komisja mogą odwoływać się do Komitetu Doradczego, jeśli mają wątpliwości,
czy dyplom, świadectwo lub inny dokument poświadczający kwalifikacje zawodowe wpisany na jedną z list
opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wciąż spełnia wymogi art. art. 3 i 4.
Komitet wyrazi swą opinię w przeciągu trzech miesięcy.
Komisja wycofa z jednej z list publikowanych przez Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich albo za
zgodą zainteresowanego państwa członkowskiego albo na mocy orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości.
Rozdział III
Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe umożliwiające
posiadaczowi podjęcie działalności w dziedzinie architektury na mocy ustanowionych
praw lub istniejących postanowień krajowych
Artykuł 10
Każde państwo członkowskie uzna dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty poświadczające kwalifikacje
zawodowe wymienione w art. 11, wystawione przez inne państwa członkowskie obywatelom państw
członkowskich w sytuacji, gdy osoby te posiadają już takie kwalifikacje w dniu ogłoszenia niniejszej dyrektywy lub
gdy rozpoczęły studia prowadzące do otrzymania takich dyplomów, świadectw lub innych dokumentów
poświadczających kwalifikacje zawodowe najpóźniej na zakończenie trzeciego roku akademickiego od daty
ogłoszenia niniejszej dyrektywy, nawet jeśli kwalifikacje te nie spełniają minimalnych wymogów określonych w
rozdz. II, poprzez nadanie tym dokumentom, jeśli chodzi o podjęcie i prowadzenie działalności, o której mowa w
art. 1, oraz zgodnie z art. 23, takiej samej mocy na swoim terytorium, jaką posiadają dyplomy, świadectwa i inne
dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe wystawiane przez to państwo w dziedzinie architektury.
Artykuł 11
Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe, o których mowa w art. 10, będą
następujące:
(a)
(b)
(c)
(d)
w Niemczech
dyplomy wydawane przez wyższe szkoły sztuk pięknych (Dipl.-Ing., Architekt (HfBK));
dyplomy wydawane przez wydziały architektury (Architektur/Hochbau) wyższych szkół
technicznych, uniwersytetów technicznych lub uniwersytetów oraz przez wydział architektury
(Architektur/Hochbau) zbiorowych szkół wyższych (Gesamthochschulen), o ile instytucje te
wchodzą w skład zbiorowych szkół wyższych (Gesamthochschulen) (Dipl.-Ing i inne tytuły, które
mogą być później ustanowione dla posiadaczy tych dyplomów);
dyplomy wydawane przez wydziały (Architektur/Hochbau) zawodowych szkół wyższych
(Fachhochschulen) oraz, o ile instytucje te wchodzą w skład zbiorowych szkół wyższych
(Gesamthochschulen), przez wydziały architektury (Architektur/Hochbau) zbiorowych szkół
wyższych (Gesamthochschulen), łącznie ze świadectwem zaświadczającym o czteroletniej pracy
zawodowej w Republice Federalnej Niemiec, wystawionym przez stowarzyszenie zawodowe
zgodnie z drugim podpunktem art. 4.1, gdy okres studiów jest krótszy niż cztery lata, ale wynosi co
najmniej trzy lata (Ingenieur grad. lub inne tytuły, które mogą zostać później ustanowione dla
posiadaczy tych dyplomów);
świadectwa egzaminacyjne wystawione przed 1 stycznia 1973 r. przez wydziały architektury szkół
inżynierskich i szkół sztuki użytkowej (Werkkunstschulen) łącznie z zaświadczeniem wystawionym
przez właściwe władze stwierdzającym, że zainteresowana osoba zdała test z kwalifikacji
zawodowych zgodnie z art. 13;
w Belgii
dyplomy wydawane przez wyższe krajowe szkoły architektury lub wyższe instytuty architektury
(architecte - architect);
dyplomy wydawane przez wyższą prowincjonalną szkołę architektury w Hasselt (architect);
dyplomy wydawane przez królewskie akademie sztuk pięknych (architecte - architect);
dyplomy wydawane przez szkoły Saint-Luc (écoles Saint-Luc) (architecte - architect);
dyplomy uniwersyteckie w zakresie inżynierii budowlanej, wraz ze świadectwem odbycia praktyki,
wystawiane przez stowarzyszenie architektów i uprawniające posiadacza dyplomu do posługiwania
się zawodowym tytułem architekta (architecte - architect);
dyplomy architekta wydawane przez centralne lub państwowe komisje egzaminacyjne w dziedzinie
architektury (architecte - architect);
dyplomy inżyniera budowlanego/architekta oraz dyplomy architekta/inżyniera wystawiane przez
katedry nauk stosowanych w uniwersytetach oraz przez politechnikę w Mons (ingenieur architecte, ingenieur - architect);
w Danii
dyplomy wydawane przez krajowe szkoły architektury w Kopenhadze i Arhus (arkitekt);
świadectwo rejestracji wydane przez komisję architektów, stosownie do ustawy nr 202 z dnia 28
maja 1975 r. (registreret arkitekt);
dyplomy wydawane przez wyższe szkoły inżynierii lądowej (bygningskonstruktoer), wraz ze
świadectwem od właściwych władz stwierdzającym, że zainteresowana osoba zdała test z
kwalifikacji zawodowych, zgodnie z art. 13;
we Francji
dyplomy architekta ”diplômé par le gouvernement” do 1959 r. wydawane przez ministra edukacji, a
następnie przez ministra kultury (architecte D.P.L.G.);
dyplomy wydawane przez Ecole Spéciale d’Architecture (architecte D.E.S.A.);
- dyplomy wydawane od 1955 r. przez wydział architektury w Ecole Nationale Supérieure des Arts et
Industries de Strasbourg (dawniej Ecole Nationale d’Ingenieurs de Strasbourg) (architecte ENSAIS);
(e)
(f)
(g)
(h)
w Grecji
dyplomy inżyniera/architekta wydawane przez Metsovion Polytechnion w Atenach, wraz ze
świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury;
dyplomy inżyniera/architekta wydawane przez Aristotelion Panepistimion w Salonikach, wraz ze
świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury;
dyplomy inżyniera/inżyniera budowlanego wydawane przez Metsovion Polytechnion w Atenach,
wraz ze świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury;
dyplomy inżyniera/inżyniera budowlanego wydawane przez Aristotelion Panepistimion w
Salonikach, wraz ze świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do
prowadzenia działalności w dziedzinie architektury;
dyplomy inżyniera/inżyniera budowlanego wydawane przez Panepistimion Thrakis, wraz ze
świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury;
dyplomy inżyniera/inżyniera budowlanego wydawane przez Panepistimion Patron, wraz ze
świadectwem wystawianym przez Izbę Techniczną Grecji uprawniającym do prowadzenia
działalności w dziedzinie architektury;
w Irlandii
stopień licencjata architektury „Bachelor of Architecture” przyznawany przez National University of
Ireland (B. Arch. (NUI)) absolwentom architektury University College w Dublinie;
dyplom uniwersytecki architektury wydawany przez College of Technology, Bolton Street, Dublin
(Dipl. Arch.);
świadectwo członka stowarzyszonego w Królewskim Instytucie Architektów Irlandii („Royal Institute
of Architects of Ireland”) (ARIAI);
świadectwo członkostwa w Królewskim Instytucie Architektów Irlandii („Royal Institute of Architects
of Ireland”) (MRIAI);
we Włoszech
dyplomy „laurea in architettura” wydawane przez uniwersytety, instytuty politechniczne i wyższe
instytuty architektury w Wenecji i Reggio di Calabria, wraz z dyplomem upoważniającym
posiadacza do niezależnego wykonywania zawodu architekta, wydawanym przez ministra edukacji
po zdaniu przez kandydata przed kompetentną komisją egzaminu państwowego upoważniającego
do niezależnego wykonywania zawodu architekta (dott. architetto);
dyplomy „laurea in ingegneria” w dziedzinie budownictwa („sezione costenzione civile”) wydawane
przez uniwersytety, instytuty politechniczne, wraz z dyplomem upoważniającym posiadacza do
niezależnego wykonywania zawodu architekta, wydawanym przez ministra edukacji po zdaniu
przez kandydata przed kompetentną komisją egzaminu państwowego upoważniającego do
niezależnego wykonywania zawodu architekta (dott. Ing. Architetto lub dott. Ing in ingegneria
civile);
w Holandii
świadectwo zaświadczające, że osoba zainteresowana zdała egzamin z architektury, wydawana
przez wydziały architektury wyższych szkół technicznych w Delft lub Eindhoven (bouwkundig
ingenieur);
dyplomy wydawane przez uznane przez państwo akademie architektury (architect);
dyplomy wydawane do 1971 r. przez dawne wyższe szkoły architektury (Hoger
Bouekunstonderricht) (architect HBO);
dyplomy wydawane do 1970 r. przez dawne wyższe szkoły architektury (Voortgezet
Bouwkunstonderricht) (architect VBO);
świadectwo zaświadczające, że osoba zainteresowana zdała egzamin zorganizowany przez radę
architektów z „Bond van Nederlandse Architecten” (związek architektów holenderskich, BNA)
(architect);
dyplomy Stichting Instituut voor Architectuur (Fundacja Instytutu Architektury) (IVA) wydawane na
zakończenie kursu zorganizowanego przez tę fundację i trwającego co najmniej cztery lata
-
-
(architect), wraz ze świadectwem od właściwych władz stwierdzającym, że osoba zainteresowana
zdaa test z kwalifikacji zawodowych, zgodnie z art. 13;
świadectwo wydawane przez właściwe władze stwierdzające, że przed datą wejścia w życie
niniejszej dyrektywy osoba zainteresowana zdała egzamin na stopień „kandidaat in de bouwkunde”
zorganizowany przez wyższą szkołę techniczną w Delft lub Eindhoven oraz, że w okresie co
najmniej pięciu lat bezpośrednio przed ta datą prowadziła ona działalność w dziedzinie
architektury, której charakter i znaczenie gwarantują, w myśl przepisów prawa holenderskiego, że
osoba ta posiada kompetencje do prowadzenia działalności w dziedzinie architektury (architect);
świadectwo wystawione przez właściwe władze jedynie osobom, które osiągnęły wiek lat 40 przed
datą wejścia w życie niniejszej dyrektywy, stwierdzające, że na przestrzeni co najmniej pięciu lat
bezpośrednio przed tą datą osoba zainteresowana prowadziła działalność w dziedzinie
architektury, której charakter i znaczenie gwarantują, zgodnie z przepisami prawa holenderskiego,
że osoba ta posiada kompetencje do prowadzenia działalności w dziedzinie architektury (architect);
świadectwa, o których mowa w siódmym i ósmym akapicie, nie muszą już być uznawane od dnia wejścia w życie
praw i przepisów regulujących podejmowanie i prowadzenie działalności w dziedzinie architektury w zakresie
zawodowego tytułu architekta w Holandii, o ile w ramach tych przepisów świadectwa te nie upoważniają do
podejmowania takiej działalności w zakresie zawodowego tytułu architekta;
(i)
w Wielkiej Brytanii
dyplomy przyznawane po zdaniu egzaminów w:
Królewskim Instytucie Architektów Brytyjskich („Royal Institute of British Architects”);
szkołach architektury w:
uniwersytetach,
wyższych szkołach politechnicznych,
placówkach typu „college”,
akademiach,
szkołach technologii i sztuk pięknych,
które były lub są, w momencie przyjęcia niniejszej dyrektywy, uznawane przez radę Architects Registration
Council Wielkiej Brytanii w celu wpisania do rejestru architektów (architect);
świadectwo stwierdzające, że jego posiadacz ma przyznane prawo do używania zawodowego
tytułu architekta, stosownie do roz. roz. 6.1 a, 6.1 b lub 6.1 d aktu Architects Registration Act z
1931 r. (architect);
świadectwo stwierdzające, że jego posiadacz ma przyznane prawo do używania zawodowego
tytułu architekta, stosownie do roz. 2 aktu Architects Registration Act z 1938 r. (architect);
Artykuł 12
Z zastrzeżeniem art. 10, uznawać będzie niżej wymienione dokumenty poprzez nadanie im, jeśli chodzi o
podejmowanie i prowadzenie działalności, o której mowa w art. 1, w zakresie zawodowego tytułu architekta, takiej
samej mocy na swoim terytorium, jaką mają dyplomy, świadectwa i inne dokumenty poświadczające kwalifikacje
zawodowe w dziedzinie architektury wystawiane przez to państwo:
-
świadectwa wydawane obywatelom państw członkowskich przez państwa członkowskie, w których w
chwili ogłoszenia niniejszej dyrektywy istnieją przepisy regulujące podejmowanie i prowadzenie
działalności, o której mowa w art. 1, w zakresie zawodowego tytułu architekta, poświadczające, że
posiadacz otrzymał prawo do używania zawodowego tytułu architekta przed wprowadzeniem niniejszej
dyrektywy oraz prowadził działalność, o której mowa, w myśl tych przepisów przez co najmniej trzy kolejne
lata na przestrzeni pięciu lat bezpośrednio przed wystawieniem tego świadectwa;
świadectwa wydawane obywatelom państw członkowskich przez państwa
członkowskie, które pomiędzy datą ogłoszenia i wejścia w życie tej dyrektywy wprowadzają
przepisy regulujące podejmowanie i prowadzenie działalności, o której mowa w art. 1, w
zakresie zawodowego tytułu architekta, stwierdzające, że posiadacz otrzymał prawo do
używania zawodowego tytułu architekta w momencie wprowadzenia niniejszej dyrektywy
oraz prowadził już działalność, o której mowa, w myśl tych przepisów przez co najmniej trzy
kolejne lata na przestrzeni pięciu lat poprzedzających wystawienie świadectwa;
Artykuł 13
Test z kwalifikacji zawodowych, o którym mowa w czwartym akapicie art. 11 a, w trzecim akapicie art. 11 c i w
szóstym akapicie art. 11 h, winien zawierać ocenę planów opracowanych i zrealizowanych przez zainteresowaną
osobę podczas rzeczywiście prowadzonej działalności, o której mowa w art. 1, na przestrzeni co najmniej sześciu
lat.
Artykuł 14
Zgodnie z warunkami określonymi w art. 11 uznawane będą świadectwa wystawiane przez właściwe władze
Republiki Federalnej Niemiec poświadczające równowartość tytułów naukowych przyznanych po dniu 8 maja
1945 r. przez właściwe władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej z tytułami wyszczególnionymi w
wymienionym artykule.
Artykuł 15
Wielkie Księstwo Luksemburga zostanie upoważnione, z zastrzeżeniem art. 5, do wstrzymania przez
czteroipółletni okres przejściowy od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy realizacji art. art. 10, 11 i 12 w sprawie
uznawania pozauniwersyteckich dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje
zawodowe, aby nie dopuścić do zachwiania konkurencji.
Rozdział IV
Używanie tytułu naukowego
Artykuł 16
1.
2.
Z zastrzeżeniem art. 23, państwa członkowskie będące gospodarzami zagwarantują, że obywatele państw
członkowskich, którzy spełniają warunki określone w rozdziale II lub III, mają prawo do używania
prawnego tytułu naukowego i, ewentualnie, jego skrótu w języku państwa członkowskiego, z którego te
osoby pochodzą lub przybywają. Państwa członkowskie będące gospodarzami mogą wymagać, aby wraz
z tym tytułem była wymieniana nazwa i miejsce placówki lub komisji egzaminacyjnej, która ten tytuł
przyznała.
Jeśli tytuł naukowy używany w państwie członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa dana osoba,
może być mylony w państwie członkowskim będącym gospodarzem z tytułem wymagającym w tym
państwie dodatkowego kształcenia, którego ta osoba nie odbyła, państwo członkowskie będące
gospodarzem może zażądać, aby osoba zainteresowana korzystała z tytułu stosowanego w państwie
członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa ta osoba, w takiej formie, jaka zostanie określona przez
państwo członkowskie będące gospodarzem.
Rozdział V
Postanowienia mające ułatwić rzeczywistą realizację prawa do swobodnego prowadzenia
działalności gospodarczej i swobody świadczenia usług
A.
Postanowienia w sprawie prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej
Artykuł 17
1.
2.
3.
4.
Państwo członkowskie będące gospodarzem, które wymaga od swoich obywateli świadectwa dobrej opinii
i reputacji przy podejmowaniu po raz pierwszy działalności, o której mowa w art. 1, przyjmie jako
wystarczający dowód, w odniesieniu do obywateli innych państw członkowskich, świadectwo wystawione
przez właściwe władze w państwie członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, i
stwierdzające, że wymogi tego państwa członkowskiego co do dobrej opinii i reputacji przy podejmowaniu
działalności, o której mowa, zostały spełnione.
Gdy państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, nie wymaga dowodu dobrej
opinii i reputacji od osób pragnących podjąć po raz pierwszy działalność, o której mowa, państwo
członkowskie będące gospodarzem może zażądać od obywateli państwa członkowskiego, z którego
pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, wyciągu z rejestru karnego lub równoważnego dokumentu
wystawionego przez właściwe władze państwa członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa
cudzoziemiec.
Gdy państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, nie wystawia dowodu, o
którym mowa w punkcie 2, taki dowód może być zastąpiony przez oświadczenie złożone pod przysięgą
lub, w państwach, w których brak stosownych przepisów w sprawie przysięgi, przez uroczyste
oświadczenie złożone przez zainteresowaną osobę przed właściwym organem sądowym lub
administracyjnym lub, ewentualnie, przed notariuszem lub posiadającym odpowiednie kwalifikacje
stowarzyszeniem zawodowym państwa członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa ta osoba;
świadectwo stwierdzające autentyczność przysięgi lub uroczystego oświadczenia zostanie wystawione
przez taki organ lub przez notariusza.
Jeśli państwo członkowskie będące gospodarzem zna szczegóły poważnego wydarzenia, jakie miało
miejsce poza jego terytorium do czasu prowadzenia działalności gospodarczej przez tę osobę w tym
państwie, lub jeśli państwo to wie, że oświadczenie, o którym mowa w punkcie 3, zawiera nieprawdziwe
informacje mogące wpłynąć na podjęcie działalności, o której mowa, na terytorium tego państwa, państwo
to może poinformować o tym państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.
Państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, zweryfikuje fakty w stopniu, w którym
mogą one wpłynąć na podjęcie działalności, o której mowa, w tym państwie członkowskim. Władze tego państwa
same podejmą decyzję co do charakteru i zakresu dochodzenia i zawiadomią państwo członkowskie będące
gospodarzem o rezultacie postępowania, jakie zostało wszczęte w sprawie świadectw lub dokumentów, które
wystawiły.
5.
Państwa członkowskie zapewnią poufny charakter przekazywanych informacji.
Artykuł 18
1.
2.
Gdy w państwie członkowskim będącym gospodarzem obowiązują przepisy prawne lub administracyjne
narzucające wymogi co do dobrej opinii i reputacji, łącznie z przepisami dotyczącymi prowadzenia
działalności, o której mowa w art. 1, przewidującymi postępowanie dyscyplinarne w przypadku poważnego
naruszenia obowiązków zawodowych lub dopuszczenia się przestępstwa kryminalnego, państwo
członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, przekaże państwu członkowskiemu
będącemu gospodarzem wszelkie niezbędne informacje dotyczące jakichkolwiek kroków lub
postępowania dyscyplinarnego o charakterze zawodowym lub administracyjnym podjętego przeciw
zainteresowanej osobie lub jakichkolwiek kar dotyczących wykonywania przez tę osobę zawodu w
państwie członkowskim, z którego ta osoba pochodzi lub przybyła.
Jeśli państwo członkowskie będące gospodarzem zna szczegóły poważnego wydarzenia, jakie miało
miejsce poza jego terytorium do czasu prowadzenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną
osobę w tym państwie, i mogącego wpłynąć na prowadzenie działalności w tym państwie, może ono
zawiadomić o tym państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.
Państwo członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, zweryfikuje fakty w stopniu, w którym
mogą one wpłynąć na podjęcie działalności, o której mowa, w tym państwie. Władze tego państwa same
podejmą decyzję co do charakteru i zakresu dochodzenia i zawiadomią państwo członkowskie będące
gospodarzem o rezultatach postępowania, jakie zostało wszczęte w sprawie informacji, o których mowa w
punkcie 1.
3.
Państwa członkowskie zapewnią poufny charakter przekazywanych informacji.
Artykuł 19
Dokumenty wystawione zgodnie z art. art. 17 i 18 należy przedstawić w przeciągu trzech miesięcy od daty ich
wystawienia.
Artykuł 20
1.
2.
Procedura zezwolenia osobie zainteresowanej na podjęcie działalności, o której mowa w art. 1, stosownie
do art. art. 17 i 18, musi być zakończona w jak najkrótszym terminie i nie później niż w trzy miesiące po
przedstawieniu wszystkich dokumentów dotyczących tej osoby, co nie wpływa na opóźnienia wynikłe z
jakiegokolwiek odwołania, które może być złożone bezpośrednio po zakończeniu tej procedury.
W wypadkach, o których mowa w art. 17.4 i art. 18.2, wniosek o ponowne przeprowadzenie egzaminów
spowoduje zawieszenie okresu podanego w punkcie 1.
Państwa członkowskie, z którymi konsultowano się, udzielą odpowiedzi w przeciągu trzech miesięcy.
Po otrzymaniu odpowiedzi lub po upływie tego okresu państwo członkowskie będące gospodarzem będzie
kontynuować procedury, o których mowa w punkcie 1.
Artykuł 21
Gdy państwo członkowskie będące gospodarzem wymaga od swych własnych obywateli pragnących podjąć lub
prowadzić działalność gospodarczą, o której mowa w art. 1, złożenia przysięgi lub uroczystego oświadczenia
oraz gdy z formy tej przysięgi lub oświadczenia nie mogą skorzystać obywatele innych państw członkowskich,
państwo członkowskie zagwarantuje, że osobom zainteresowanym zostanie zaproponowana odpowiednia i
równoważna forma przysięgi lub oświadczenia.
B.
Postanowienia specjalne dotyczące świadczenia usług
Artykuł 22
1.
Gdy państwo członkowskie żąda od swoich własnych obywateli pragnących podjąć lub prowadzić
działalność, o której mowa w art. 1, bądź zezwolenia od organizacji lub stowarzyszenia zawodowego bądź
też członkostwa lub przynależności do tego typu organizacji, to to państwo członkowskie, w przypadku
świadczenia usług, zwolni obywateli innych państw członkowskich z tego wymogu.
Zainteresowana osoba będzie świadczyć usługi na równych prawach i obowiązkach z obywatelami państwa
członkowskiego będącego gospodarzem; w szczególności osoba ta będzie podlegać obowiązującym w tym
państwie członkowskim przepisom dyscyplinarnym natury zawodowej i administracyjnej.
W tym celu oraz w uzupełnieniu oświadczenia, o którym mowa w punkcie 2, dotyczącego świadczenia usług,
państwa członkowskie mogą, w celu zezwolenia na zastosowanie przepisów dyscyplinarnych obowiązujących na
ich terytorium, wymagać automatycznego wpisu tymczasowego lub wpisu pro forma na listę organizacji lub
stowarzyszenia zawodowego lub do rejestru, pod warunkiem że wpis taki w żaden sposób nie opóźni ani nie
utrudni świadczenia usług ani też nie spowoduje żadnych dodatkowych kosztów dla osoby świadczącej te usługi.
Jeśli państwo członkowskie będące gospodarzem podejmuje kroki wymienione w drugim akapicie lub jeśli dowie
się o zaistnieniu faktów sprzecznych z tymi przepisami, państwo to bezzwłocznie poinformuje o tym państwo
członkowskie, w którym zainteresowana osoba prowadzi działalność.
2.
3.
4.
5.
C.
Państwo członkowskie będące gospodarzem może zażądać od zainteresowanej osoby wcześniejszego
złożenia właściwym władzom oświadczenia na temat usług, jakie osoba ta ma zamiar świadczyć, w
przypadku, gdy świadczenie tych usług miałoby pociągnąć za sobą realizację projektu na terytorium tego
państwa.
Stosownie do punktów 1 i 2, państwo członkowskie będące gospodarzem może zażądać od
zainteresowanej osoby przedstawienia jednego lub więcej dokumentów zawierających następujące
informacje:
oświadczenie, o którym mowa w punkcie 2,
świadectwo stwierdzające, że zainteresowana osoba prowadzi działalność, o której mowa, zgodnie z
prawem w państwie członkowskim, w którym się osiedliła,
świadectwo stwierdzające, że zainteresowana osoba posiada dyplom(y), świadectwo(a) lub inne
dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe wymagane do świadczenia usług, o których mowa,
oraz spełniające kryteria wymienione w rozdz. II lub rozdz. III niniejszej dyrektywy,
tam, gdzie to możliwe, świadectwo, o którym mowa w art. 23.2.
Dokument lub dokumenty określone w punkcie 3 należy okazać w terminie nie przekraczającym dwunastu
miesięcy od daty ich wystawienia.
Gdy państwo członkowskie tymczasowo lub na stałe pozbawia, częściowo lub w całości, jednego ze
swoich obywateli lub obywatela innego państwa członkowskiego zamieszkałego na jego terytorium, prawa
do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1, państwo to zadba odpowiednio o tymczasowe lub
stałe wycofanie świadectwa, o którym mowa w drugim akapicie punktu 3.
Wspólne postanowienia dotyczące prawa do prowadzenia działalności gospodarczej i swobody
świadczenia usług
Artykuł 23
1.
2.
Gdy w państwie członkowskim będącym gospodarzem używanie zawodowego tytułu architekta w zakresie
działalności, o której mowa w art. 1, jest regulowane odpowiednimi przepisami, obywatele innych państw
członkowskich, którzy spełniają warunki określone w rozdz. II lub których dyplomy, świadectwa lub inne
dokumenty poświadczające kwalifikacje zawodowe, o których mowa w art. 11, zostały uznane stosownie
do art. 10, osobom tym zostanie przyznany zawodowy tytuł architekta państwa członkowskiego będącego
gospodarzem oraz możliwość posługiwania się jego skrótem, o ile spełniły one warunki dotyczące praktyki
postawione przez to państwo.
Jeśli w państwie członkowskim podjęcie działalności, o której mowa w art. 1, lub prowadzenie takiej
działalności w zakresie tytułu architekta zależy, oprócz spełnienia wymogów podanych w rozdz. II lub
posiadania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu poświadczającego kwalifikacje zawodowe, o
których mowa w art. 11, od odbycia praktyki zawodowej trwającej dany okres czasu, zainteresowane
państwo członkowskie przyjmie jako wystarczający dowód świadectwo wystawione przez państwo
członkowskie, z którego pochodzi lub w którym poprzednio zamieszkiwała dana osoba, stwierdzające, że
osoba ta odbyła odpowiednią praktykę w tym państwie. Świadectwo, o którym mowa w art. 4.1 zostanie
uznane jako wystarczający dowód w rozumieniu niniejszego punktu.
Artykuł 24
1.
Gdy państwo członkowskie będące gospodarzem żąda od swoich własnych obywateli pragnących podjąć
lub prowadzić działalność, o której mowa w art. 1, przedstawienia dowodu stwierdzającego, że nie
zgłaszali oni wcześniej upadłości i że dostarczone informacje, stosownie do art. art. 17 i 18, nie zawierają
dowodu zaistnienia takiej sytuacji, państwo to przyjmie przysięgę - lub, w państwach, w których brak
stosownych przepisów o przysięgach, - uroczyste oświadczenie złożone przez zainteresowaną osobę
przed właściwym organem sadowym lub administracyjnym, notariuszem lub posiadającym odpowiednie
kwalifikacje stowarzyszeniem zawodowym państwa członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa
dana osoba; organa te lub notariusz wystawią świadectwo poświadczające autentyczność przysięgi lub
uroczystego oświadczenia. Gdy w państwie członkowskim będącym gospodarzem musi być udowodniona
zdolność finansowa, państwo to zaakceptuje zaświadczenia z banków innych państw członkowskich jako
równoważne z zaświadczeniami wystawianymi na swoim terytorium.
2.
Dokumenty, o których mowa w punkcie 1, należy przedłożyć w terminie nie przekraczającym trzech
miesięcy od daty ich wystawienia.
Artykuł 25
1.
2.
Gdy państwo członkowskie będące gospodarzem żąda od swoich własnych obywateli pragnących podjąć
lub prowadzić działalność, o której mowa w art. 1, przedstawienia dowodu stwierdzającego, że są oni
ubezpieczeni na wypadek konsekwencji finansowych ich zawodowej odpowiedzialności, państwo to
zaakceptuje świadectwa wystawione przez firmy ubezpieczeniowe innych państw członkowskich jako
równoważne ze świadectwami wystawianymi na swoim terytorium. Świadectwa takie muszą określać, że
ubezpieczyciel działał zgodnie z prawem i zastosował się do przepisów obowiązujących w państwie
członkowskim będącym gospodarzem co do warunków i zakresu ubezpieczenia.
Świadectwa, o których mowa w punkcie 1, należy przedstawić w terminie nie przekraczającym trzech
miesięcy od daty ich wystawienia.
Artykuł 26
1.
Państwa członkowskie podejmą kroki niezbędne do umożliwienia zainteresowanym osobom uzyskania
informacji na temat praw oraz tam, gdzie to możliwe, na temat etyki zawodowej obowiązującej w państwie
członkowskim będącym gospodarzem.
W tym celu państwa członkowskie mogą zakładać ośrodki informacyjne, w których takie osoby mogą otrzymywać
niezbędne informacje. W wypadku prowadzenia działalności, państwa członkowskie będące gospodarzami mogą
zażądać od tych osób nawiązania kontaktu z tymi ośrodkami.
2.
3.
Państwa członkowskie mogą zakładać ośrodki, o których mowa w punkcie 1, pod auspicjami właściwych
władz i organów, które zostaną mianowane w terminie określonym w art. 31.1.
Państwa członkowskie zagwarantują, że tam, gdzie to możliwe, zainteresowane osoby nabędą w swoim
własnym interesie i w interesie swoich klientów, znajomość języków niezbędnych do uprawiania zawodu w
państwie członkowskim będącym gospodarzem.
Rozdział VI
Postanowienia końcowe
Artykuł 27
Gdy istnieją uzasadnione wątpliwości, państwo członkowskie będące gospodarzem może wymagać od
właściwych władz innego państwa członkowskiego potwierdzenia autentyczności dyplomów, świadectw i innych
dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe wystawianych w tych innych państwach i o których mowa
w rozdz. II i rozdz. III.
Artykuł 28
W terminie podanym w art. 31.1 państwa członkowskie wyznaczą władze i organy upoważnione do wydawania
lub otrzymywania dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe
wystawianych, jak również dokumentów i informacji, o których mowa w niniejszej dyrektywie, oraz bezzwłocznie
poinformują o tym inne państwa członkowskie oraz Komisję.
Artykuł 29
Niniejszą dyrektywę stosuje się również w odniesieniu do obywateli państw członkowskich, którzy - zgodnie z
rozporządzeniem (EWG) nr 1612/68 prowadzą lub prowadzić będą działalność, o której mowa w art. 1, jako
osoby zatrudnione.
Artykuł 30
Po upływie trzech lat od zakończenia okresu podanego w art. 31.1 Komisja dokona ponownej analizy niniejszej
dyrektywy na podstawie zdobytego doświadczenia oraz, jeśli to będzie konieczne, po konsultacji z Komitetem
Doradczym przekaże Radzie propozycje poprawek. Rada w przeciągu jednego roku przeanalizuje wszelkie
propozycje.
Artykuł 31
1.
Państwa członkowskie podejmą niezbędne kroki w celu podporządkowania się niniejszej dyrektywie w
przeciągu dwudziestu czterech miesięcy od daty ogłoszenia dokumentu oraz bezzwłocznie poinformują o
tym Komisję.
Jednakże na realizację art. 22 państwa członkowskie mają trzy lata począwszy od daty ogłoszenia niniejszej
dyrektywy.
2.
Państwa członkowskie podadzą do wiadomości Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego,
jakie przyjmują w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.
Artykuł 32
Niniejsza dyrektywa odnosi się do państw członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu dnia 10 czerwca 1985 roku.
W imieniu Rady
M. FIORET
Przewodniczący