WARSZTATY RUCHU SCENICZNEGO DLA

Transkrypt

WARSZTATY RUCHU SCENICZNEGO DLA
WARSZTATY RUCHU SCENICZNEGO DLA AKTORÓW
Instytut Muzyki i Tańca oraz Teatr Polski w Warszawie zapraszają do udziału w
kolejnych warsztatach organizowanych w ramach półrocznego cyklu, którego celem
jest spotkanie świata teatralnego i tanecznego oraz próba znalezienia wspólnego
języka artystycznej ekspresji.
Zapraszamy zawodowych aktorów dramatycznych nie posiadających przygotowania
tanecznego do wzięcia udziału w warsztacie ruchu scenicznego prowadzonym przez
tancerza, aktora, choreografa i pedagoga Janusza Subicza.
Zajęcia odbędą się w dniach 22-23 kwietnia 2012 w godz. 10.00-15.00 w sali
prób Teatru Polskiego w Warszawie, ul. Karasia 2.
Zgłoszenia przyjmujemy do 16 kwietnia 2012 pod adresem mailowym:
[email protected]. Dodatkowe informacje: tel. 0 512 356 943.
W zgłoszeniu prosimy o podanie numeru telefonu oraz krótkiej informacji na temat
doświadczenia zawodowego. Udział w warsztacie jest bezpłatny. Od uczestników nie
jest wymagane przygotowanie taneczne.
Janusz Subicz – tancerz, aktor, choreograf, pedagog. Absolwent warszawskiej
Szkoły Baletowej, na początku kariery związany z Teatrem Wielkim w Warszawie.
Później tańczył w międzynarodowych zespołach tańca, takich jak: L´Opéra de
Marseille, Ballett Théâtre Contemporaine d´ Angers, Nurkil Dance Company, Felix
Blaska Dance Company. W latach 1979-1994 należał do zespołu Tanztheater
Wuppertal Pina Bausch. Wystąpił w najsłynniejszych spektaklach grupy, uznawanych
za flagowe przykłady estetyki teatru tańca: Sinobrody – Słuchając muzyki z opery
„Zamek Księcia Sinobrodego” Béli Bartóka, czy Goździki (Nelken), a także pracach
zespołu z wcześniejszego okresu. Od roku 1994 działa niezależnie jako pedagog,
prowadząc warsztaty i współpracując z teatrami. Jest założycielem Centrum Pracy
Twórczej w Jagniątkowie, koło Jeleniej Góry.
Janusz Subicz o warsztacie:
„Ponad zmysłami – w grze i tańcu”
Mija sto lat odkąd Rudolf von Laban w Niemczech opracował swój „System Analizy
Ruchu”, który okazał się determinującym czynnikiem dla rozwoju tańca
współczesnego w Europie. Mary Wigman, Kurt Jooss, Sigurd Leeder, to jedni z
czołowych reprezentantów tego nurtu. Natomiast współcześni artyści, jak William
Forsythe i i Pina Bausch ,rozwijali własne estetyki, techniki i style na bazie teorii
Laban, uwzgledniającej istotę takich elementów jak Przestrzeń, Czas i Siła (Moc).
Odnosi się do nich również metoda zwana „Jooss- Leede”, której naukę pobierałem
od takich mistrzów jak Hans Zuellig i Jean Cebron z Uniwersytetu Folwangschule w
Essen. Miało to miejsce w okresie mojej współpracy z zespołem Tanztheater Pina
Bausch w Wuppertalu.
Celem prowadzonych przez mnie warsztatów jest przekazanie zdobytego
doświadczenia, co w praktyce zmierzałoby do pobudzenia uczestników do procesu
indywidualnych poszukiwań we własnym „wnętrzu” zaczynając od form
najprostszych, z przekonaniem, że to właśnie indywidualna świadomość w
rozwijaniu procesu kreatywnego i sposób, w jaki sami traktujemy ruch, będą
dominować nad rezultatem czysto technicznym. Różnorodność ruchowa ukaże nam
więc w rezultacie rozmaitość temperamentów.
Jest to proces spontaniczny, nieprzewidywalny i uzależniony od powstałej energii,
zaangażowania i warunków, którymi dysponują uczestnicy. Dlatego analiza
struktury lekcji i rodzaj materiału ruchowego wynikają z bieżącej praktyki i tylko w
taki sposób mogą stanowić część procesu twórczego.
Końcowe rezultaty naszych poszukiwań, w formie etiud indywidualnych pod
wspólnym tytułem warsztatów „Explore – Ponad zmysłami – w grze i tańcu", mogą
zostać zaprezentowane przed publicznością.
Proces budowania etiud prowadzi do wyrażenia emocjonalnej strony osobowości
aktora.
Powstały materiał stanowi bezpośrednie odniesienie do indywidualnych reakcji,
jakie pojawiają się podczas prac y scenicznej każdego z uczestników.
METODA:
Dzienne sesje po 5 godzin składające się z:
1) lekcji – rozgrzewki – treningu
2) Improwizacji na bazie zadanego tematu i materiału muzycznego
3) Indywidualnej analizy ruchowej pozwalającej studentowi na specyficzna
„koloracje” w odniesieniu do rytmu i emocji własnej interpretacji.