Informator techniczny GE Fanuc nr 19

INFORMATOR TECHNICZNY GE FANUC
Informator Techniczny nr 19
-- wrzesień 2006 --
Własne bloki funkcyjne do programowania kontrolerów PACSystems RX3i
Blok funkcyjny, jako elementarna cząstka logiki realizowanej przez sterownik lub kontroler, jest
podstawowym elementem do tworzenia programu sterującego. Producenci sterowników PLC i kontrolerów PAC dostarczają swoje produkty wraz z zestawem kilkudziesięciu bloków funkcyjnych, za pomocą
których programista buduje swój program sterujący. Z reguły jest to wystarczający zasób, aby zrealizować dowolny algorytm sterowania. Mimo to, może okazać się, że program byłby pisany znacznie
szybciej i sprawniej, gdyby bloki funkcyjne zostały nieco zoptymalizowane - pod kątem specyfiki danego
procesu. Mówiąc nieco przesadnie, inne bloki funkcyjne potrzebne są na przykład hutnikowi, a inne
chemikowi. Można wręcz korzystać wyłącznie z własnych, zoptymalizowanych pod swoim kątem bloków
funkcyjnych, jeżeli pisanie programów na systemy sterowania stanie się dzięki temu prostsze i szybsze.
Aby utworzyć blok funkcyjny, zakłada się blok programowy i w jego właściwościach jako typ bloku
wybiera się Function Block.
Deklarowanie bloku funkcyjnego.
Kontakt bloku funkcyjnego ze światem odbywa się za pomocą wejść i wyjść. Tworząc blok funkcyjny,
należy przewidzieć, jakie będą parametry wejściowe i wyjściowe, niezbędne do jego działania.
Parametry te konfiguruje się w oknie Parameters, na zakładkach Inputs i Outputs.
ASTOR Sp. z o.o.
Dział Systemów Sterowania
ul. Smoleńsk 29, 31-112 Kraków
tel.: 012 428-63-20
fax: 012 428-63-09
e-mail: [email protected]
http://www.astor.com.pl
Definiowanie parametrów wejściowych, wyjściowych i wewnętrznych dla bloku funkcyjnego.
Kolejną czynnością jest zdefiniowanie, co ma robić blok funkcyjny, czyli tworzenie logiki, jaką ma
realizować blok funkcyjny. Blok funkcyjny może korzystac z tzw. zmiennych wewnętrznych. Są to
zmienne unikalne dla każdego wywołania bloku funkcyjnego, normalnie niedostępne na zewnątrz tego
bloku. Najczęściej nie wiadomo od razu, jakie zmienne wewnętrzne będą potrzebne programiście i
dlatego najpierw tworzy się logikę przy użyciu zwykłych zmiennych, a następnie testuje się poprawność
realizowanej logiki. Gdy już zostanie dopracowana wersja ostateczna, zamienia się użyte zmienne na
zmienne wewnętrzne, które należy zdefiniować na zakładce Members.
Teraz można już wstawić blok funkcyjny do programu. Blok funkcyjny może być wykorzystywany w
programie wiele razy; za każdym razem programista jest proszony o podanie nazwy instancji. Nazwa
instancji to po prostu nazwa kolejnego wywołania bloku funkcyjnego. Za każdym razem, gdy wykorzystujemy własny blok funkcyjny w programie, tworzona jest oddzielna struktura zmiennych, skojarzona z
konkretnym wywołaniem bloku funkcyjnego.
Teraz można już wstawić do programu nasz własny blok funkcyjny i podpiąć do niego sygnały.
2
Przy pracy z blokami funkcyjnymi pomocna jest możliwość otwierania indywidualnych wywołań bloku
funkcyjnego za pomocą oprogramowania narzędziowego i obserwowania danych, jakie w występują w
konkretnym wywołaniu.
Po otwarciu wywołania bloku funkcyjnego widzimy dane z tego wywołania; w przykładzie regulator
wywołany ze szczebla 1 programu głównego.
Aby tworzyć własne bloki funkcyjne, nie trzeba kupować żadnych dodatkowych licencji i na dodatek
można na nich jeszcze zarobić. Jeżeli firma specjalizująca się w określonym procesie zawrze swoją
technologię i doświadczenie w bloku funkcyjnym, może go zabezpieczyć przed edycją i podglądem, a
następnie może taki blok funkcyjny oferować innym użytkownikom, którzy chcieliby zaoszczędzić trochę
czasu i pracy i woleliby skorzystać z gotowego, przetestowanego rozwiązania specjalistycznej firmy.
3
Zabezpieczanie bloku funkcyjnego.
4