docTermopile polskie
download 
Reklamacja Transkrypt
Termopile polskie
Teatr Polski we Wrocławiu dyrektor – Krzysztof Mieszkowski kierownik literacki – Piotr Rudzki dramaturg – Marzena Sadocha Tadeusz Miciński Termopile polskie opracowanie tekstu, reżyseria i oprawa muzyczna – Jan Klata scenografia, kostiumy i reżyseria światła – Justyna Łagowska muzyka – Robert Piernikowski choreografia – Maćko Prusak dramaturgia – Piotr Rudzki obsada: Katarzyna – Halina Rasiakówna Wita – Janka Woźnicka Książę Józef – Wiesław Cichy Król – Wojciech Ziemiański Kniaź Patiomkin; Arżanow; Wańka Kain – Bartosz Porczyk Mamonow; Piotr Sapieha; Krakremija; Małachowski; Marszałek Bieliński; Amerykanin; Lud 1; Ignacy Potocki; Więzień – Michał Chorosiński Trembecki; Biskup Naruszewicz; Ksawery Branicki; Repnin; Lirnik Szczerbina; Zołzik; Szczęsny Potocki; Biskup Kossakowski; Ignacy Potocki; Spiskowy; Sievers; Suworow – Marian Czerski Oficer; Chirurg; Lekarz; Kapelan; Jermołow; Passek; Kołłątaj; Suchorzewski; Stackelberg; Kilku posłów; Spiskowy; Krzykała Filutkiewicz; Lud 2 – Jakub Giel Chirurg; Wielki Kofta; Lucchesini; Minister Bezborodko; Ksiądz Teolog; Ksiądz Historyk; Ksiądz Moralista; Skarbnik; Archiwariusz; Ritter; Dąbrowski; Felczer; Fersen – Andrzej Kłak Kapelan; Staszic; Amerykanin; Kościuszko; Spiskowy; Ranny; Podhorski; Mnich – Marcin Pempuś Hetman Rzewuski; Marszałek de Ligne; Arcybiskup Siestrzeńcewicz; Biskup Naruszewicz; Biskup Kossakowski; Ignacy Potocki; Ksawery Branicki; Szczęsny Potocki; Prymas; Spiskowy; Generał Kamienskij – Edwin Petrykat Witołd – Józef Chorosiński (gościnnie) Amerykanie – *** T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl asystent reżysera, inspicjent i sufler – Iwona Rólczyńska koordynator projektu – Joanna Śliwa konsultacje językowe – Marie Magneron (język francuski) i Milan Lesiak (język niemiecki) charakteryzacja – Mateusz Stępniak, Marianna Bartnicka garderobiane – Anna Dobosz, Lucyna Domańska, Beata Mazurkiewicz, Joanna Zborowska montażyści – Adam Buraczek, Grzegorz Kloc, Paweł Stanaszek, Grzegorz Sznajder, Łukasz Szyszka rekwizytor – Marek Iwanaszko realizacja światła – Dariusz Bartołd, Kazimierz Blacharski, Wojciech Bratos, Paweł Olszewski realizacja dźwięku – Tomasz Zaborski, Marcin Niebojewski premiera na Scenie im. Jerzego Grzegorzewskiego 3 maja 2014 licencjodawcy – Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Warszawa, i Teatr Polski we Wrocławiu 578. premiera Teatru Polskiego we Wrocławiu www.teatrpolski.wroc.pl www.tpl.wroc.pl Termopile polskie – to określenie nadawane bohaterskim bitwom na wzór postawy Spartan podczas bitwy w wąwozie termopilskim. Termopile polskie Tadeusza Micińskiego to opowieść o chwale i hańbie w dziejach Polski (1787– 1813) od Konstytucji 3 maja po Targowicę, kampanię polsko-rosyjską, insurekcję kościuszkowską, rzeź Pragi i III rozbiór Polski. Termopile polskie Jana Klaty to imponujące widowisko teatralne, wyjątkowa scenografia, sceny batalistyczne, niezwykłe efekty dźwiękowe i świetlne. Ale przede wszystkim to najbardziej polityczny z politycznych spektakli Klaty: „My atakujemy, Europa drży i cofa się wstecz. Armia 150 tysięcy czeka w Krymie. Drugie tyle zebranych wita Cię po drodze. Musimy rosnąć – bo prawem Natury: kto nie może rosnąć – musi się umniejszać”. „Gazeta Wyborcza” czy „Rzeczpospolita” 2014? Nie, Tadeusz Miciński, Termopile polskie. T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl TADEUSZ MICIŃSKI 9 XI 1873–wczesna wiosna 1918 Dramatopisarz, prozaik, poeta i publicysta młodopolski. Jeden z czołowych pisarzy polskiego ekspresjonizmu, prekursor surrealizmu. Urodził się w Łodzi. Syn Rudolfa i Wandy z Pruskich. Matka pochodzi ze zbiedniałej i zdeklasowanej rodziny szlacheckiej, ojciec zaś jest „skoczybruzdą”, jak w żargonie ziemiaństwa nazywano geometrę. Mieszkają w Łodzi w skrajnym ubóstwie. Mają pięcioro dzieci, z których dwoje umiera. Swoją sytuację finansową poprawiają, spekulując łódzkimi gruntami i domami. Jeszcze w Łodzi młody Tadeusz pobiera elementarne nauki. Kiedy ma 10 lat, małżeństwo jego rodziców się rozpada – matka z dziećmi przenosi się do Woli Bychawskiej, gdzie wiąże się z Józefem Chanieckim, z którym wkrótce ma dwóch nieślubnych synów. Związek z Chanieckim nie jest jednak sielanką – „ten łotr”, jak o nim Wanda napisze we wspomnieniach Moja spowiedź, jest wobec niej bardzo brutalny, prowadzi mnóstwo podejrzanych interesów, a później ślad po nim ginie. W roku 1896 matka Micińskiego wyjeżdża do Warszawy. Tadeusz w latach 1886–1890 uczy się w warszawskim V Gimnazjum, gdzie działa w nielegalnym kole uczniowskim (wraz z nim Władysław i Stanisław Grabscy, Bolesław Miklaszewski, Konstanty i Stanisław Zakrzewscy i inni) oraz słucha wykładów Uniwersytetu Latającego, między innymi Adama Mahrburga, Tadeusza Korzona i Ludwika Krzywickiego. Pisze pierwsze wiersze, w których znać fascynację Wschodem. W 1892 roku zdaje maturę w Białej Cerkwi na Ukrainie. Na przełomie lat 1892 i 1893, aby zarobić na studia, pracuje na Polesiu jako korepetytor i guwerner. Tamże uczniem Micińskiego jest Władysław Dobrowolski, spokrewniony z przyszłą żoną pisarza Marią Dobrowolską, pochodzącą z bogatej rodziny ziemiańskiej (ślub w roku 1898, syn Jarosław Tadeusz Miciński – aktor, uczeń Aleksandra Tairowa, członek zespołu Reduty, reżyser i kierownik artystyczny teatrów, pisarz). W latach 1893–1895 Tadeusz studiuje w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim historię, filozofię, literaturę i sztukę. Pojawia się wówczas u niego zainteresowanie okultyzmem, satanizmem i księgami wiedzy tajemnej. Jest prezesem Czytelni Akademickiej (ważnego wówczas ośrodka w ruchu akademickim) oraz bierze udział w kolportażu nielegalnej bibuły z Warszawy do Krakowa i przerzucaniu jej na Polesie. Po operacji gardła w roku 1894 przebywa w Zakopanem, gdzie poznaje Stanisława Witkiewicza (a później, w 1908 roku w Krakowie, jego syna – Stanisława Ignacego, Witkacego, zafascynowanego poezją Micińskiego z debiutanckiego i jedynego tomiku W mroku gwiazd, 1902). Rok akademicki 1895/1896 Tadeusz spędza w Lipsku, na tamtejszym uniwersytecie studiując filozofię i psychologię pod kierunkiem Wilhelma Wundta oraz najprawdopodobniej literaturę starogermańską. Latem poznaje Wincentego Lutosławskiego – filozofa, mesjanistę, pioniera w propagowaniu jogi w Polsce, tłumacza książek Yogi Ramachakriego (Williama Walkera Atkinsona). Kolejny rok studiów – 1896/1897 – upływa mu w Berlinie, gdzie na uniwersytecie pogłębia wiedzę filozoficzną u neokantysty Friedricha Paulsena. Chodzi również na wykłady z zakresu języka i literatur słowiańskich, orientalistyki, problematyki utworów Johanna Wolfganga Goethego oraz astrofizyki. W Berlinie poznaje Stanisława Przybyszewskiego, który uważał go za „mistrza T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl swych wtajemniczeń”; razem rozczytują się w książce austriackiego teologa Gustava Roskoffa Historia diabła (1869). Miciński fascynuje się także pracami Emanuela Swendenborga. Podczas zagranicznych studiów pisze dwie nieogłoszone za jego życia, młodzieńcze jednoaktówki: w Lipsku utrzymaną w manierze Maurice’a Maeterlincka i poetyce marzenia sennego Noc, manifest niezależności artysty zawierający aluzje do życia osobistego Micińskiego, a w Berlinie Matkę (tekst zaginiony). W 1896 roku Tadeusz debiutuje jako poeta (poemat Łazarze na łamach „Ateneum”), prozaik (konkursowe opowiadanie Nauczycielka, ogłoszone w „Czasie”) i dramatopisarz: w Teatrze Miejskim w Krakowie odbywa się prapremiera czteroaktowej sztuki naturalistycznej Marcin Łuba, którą na podstawie własnej powieści Biedronie napisał Ignacy „Sewer” Maciejowski „z udziałem p. Tadeusza Micińskiego”. To jedyna sztuka teatralna Micińskiego wystawiona za jego życia – po Krakowie również w Lublinie, Warszawie i Łodzi (wszystkie trzy 1897). Drukiem tekst Marcina Łuby ukazuje się w stolicy dopiero w roku 1905. W 1897 roku publikuje anonimowo broszurę Współczesna młodzież polska, w której atakuje Polaków za bezwład, niemoc i niedziałanie. W latach 1897 i 1898 gości w Playa de La Mera w Hiszpanii u Lutosławskiego, wówczas wykładowcy filozofii na uniwersytecie w Salamance. Szczególnie interesuje się malarstwem Francisca Goi, mistyką karmelitańską (Teresa z Ávili i Jan od Krzyża) oraz dramatami Pedra Calderóna de la Barki. Podróżuje też do Francji i Włoch. W 1898 roku odwiedza Petersburg i Moskwę, a także komunę Bractwo Pracy w Wozdwiżensku. Po powrocie Miciński zamieszkuje w Krakowie. W roku 1899 rozbija się gwałtownie jego przyjaźń z Przybyszewskim, zakończona sądem honorowym. Pisarz przenosi się do Zakopanego, Homla i Warszawy. Tłumaczy wiersze mistyka sufickiego Rumiego, twórcy zakonu wirujących derwiszy. Swoje utwory publikuje głównie w „Chimerze” (1901–1907) oraz „Krytyce” (1901–1914). Za samodzielny debiut dramaturgiczny Micińskiego uznaje się sześcioaktową, wyrosłą z fascynacji mitologią litewską, folklorem białoruskim i polską kulturą północnokresową Noc rabinową, publikowaną w latach 1903–1904 w miesięczniku „Ateneum” (autor wspomina wprawdzie w liście do Zenona „Miriama” Przesmyckiego o napisanym akcie VII, ale nigdy go nie ogłasza). Starania o jej wystawienie w krakowskim Teatrze Miejskim za dyrekcji Józefa Kotarbińskiego kończą się niepowodzeniem. Nieco wcześniej, bo w 1905 roku, pracuje nad nieopublikowanym i zaginionym dramatem o Sędziwoju, a także nad jednoaktówką „z życia japońskiego” – Kijomori. Do czasów współczesnych ocaleje wyłącznie osiem kart maszynopisu tej drugiej sztuki, zaskakującej poetyką żartu scenicznego (pierwodruk na łamach „Poezji”, 1974). Rok później ukazuje się najpierw w odcinkach w krakowskiej „Krytyce”, a następnie w wydaniu książkowym, ale po wprowadzeniu do tekstu licznych zmian i poprawek, pięcioaktowy dramat Kniaź Patiomkin, oparty na wydarzeniach rewolucji 1905 roku we flocie sewastopolskiej – buncie załogi pancernika „Kniaź Potiomkin Tawriczeskij” w Odessie, stanowiącym jeden z ważniejszych epizodów ruchu wolnościowego, który wówczas ogarnął całą Rosję. Co ważne, sztuka ta powstaje zaledwie kilka miesięcy po wypadkach na historycznym pancerniku. Ta młodopolska wersja Nie-Boskiej komedii, operująca technikami dojrzałej dramaturgii ekspresjonizmu niemieckiego i konstruktywistyczną wizją sceniczną, wzbudza do dziś zainteresowanie, choć nie przekłada się to niestety na realizacje sceniczne. Rok 1906 przynosi również zbiór tekstów publicystycznych Do źródeł duszy polskiej. W 1907 roku ukazuje się poemat polityczny Życie nowe, a także – w wydaniu zbiorowym Na nową szkołę – neoromantyczna jednoaktówka Wrogowie duchów, napisana rok wcześniej i zadedykowana „dzieciom poznańskim”. W roku 1908 Miciński publikuje kolejny poemat polityczny Widmo Wallenroda. Następnie wydaje dziejącą się w X wieku w Bizancjum pięcioaktową tragedię W mrokach Złotego Pałacu, czyli Bazilissa Teofanu (akt I na łamach „Krytyki”, 1908; całość w wydaniu książkowym, 1909). Pierwsza redakcja dramatu jest trzyaktowa – autor wysyła ją w roku 1907 pod godłem „Słowianin” do Lwowa na konkurs dramatyczny, ale pisze ją dwa lata wcześniej. Sztuka zostaje „jednogłośnie wyróżniona przez komisję” (nagrody nie przyznano wówczas w ogóle), T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl lecz nie powoduje to włączenia jej do repertuaru teatrów polskich. Powodzeniem nie kończą się też próby wystawienia Bazilissy Teofanu w Rosji, najpierw u Wiery Komissarżewskiej w jej awangardowym studiu w Petersburgu, a później u Konstantina Stanisławskiego w moskiewskim Mchacie. Na lwowski konkurs pod godłem „Tatry” Miciński wysyła również sztukę Król Wężów, do dziś nieopublikowaną. W latach 1907–1910 pisarz pracuje nad odnalezionym na początku lat 80. XX wieku sześcioaktowym dramatem Żar Ptak. Z mitów tatrzańskich i z życia Górnych Dusz, podobnie do dziś niewydanym. Na rok 1910 badacze twórczości Micińskiego ustalają datę powstania groteskowej jednoaktówki Romans Siedmiu Braci Śpiących w Chinach, dziejącej się w szpitalu dla obłąkanych, a wydanej z rękopisu w roku 1934 w dołączonym do „Dziennika Poznańskiego” dodatku „Życie Literackie” (powtórna publikacja w miesięczniku „Dialog”, 1968). Z prozy zostają osobno opublikowane za życia autora w roku 1910 powieść Nietota. Księga tajemna Tatr, rok później zaś zbiór opowiadań Dęby czarnobylskie i wybór artykułów filozoficzno-publicystycznych Walka o Chrystusa. Kolejna powieść, Xiądz Faust, ukazuje się w 1913 roku. W latach 1910–1913 Miciński tworzy pozostający w rękopisie, niekompletny cykl dramatyczny Koniec Wenety na temat konfliktu słowiańsko-germańskiego w czasach współczesnych pisarzowi oraz losów Słowiańszczyzny zachodniopomorskiej we wczesnym średniowieczu. Na przełomie lat 1913 i 1914 powstają Termopile polskie. Prawdopodobnie w roku 1916 Miciński pisze jednoaktówkę Mściciel Wenety, którą opublikuje dziesięć lat po śmierci autora poznańska „Tęcza”. W latach przedwojennych coraz bardziej w twórczości Micińskiego ujawniają się cechy neomesjanizmu, postawa wieszcza, „ideologa” słowiańskiego braterstwa, uczestniczącego w neoslawistycznym zjeździe w Pradze w 1909 roku. O czynnym zaangażowaniu w sprawy narodowe świadczy udział pisarza w zjeździe działaczy niepodległościowych w Zakopanem, zwołanym z inicjatywy Józefa Piłsudskiego w 1912 roku. Po fascynacji Stanisławskim i jego teatrem – drobiazgowym i „kosztownym” odtwarzaniem rzeczywistości oraz „prawdą” psychologiczną – Miciński odkrywa twórców związanych z Wielką Reformą Teatru. Przez żonę spowinowacony był z Marią Baranowską-Dohrnową. Jej syn Wolf był założycielem Miasta-Ogrodu Hellerau pod Dreznem – osiedla robotniczego i laboratorium nowego człowieka – oraz działającego tam Instytutu Jaques-Dalcroze’a (Bildungsanstalt für Musik und Rhythmus). Miciński propaguje ideę Hellerau w kilku artykułach w „Tygodniku Ilustrowanym” w latach 1910–1913, a trzem z nich nadaje tytuł W poszukiwaniu życia nowego, nawiązując wyraźnie do swojego poematu Życie nowe. W czasie wojen bałkańskich Miciński wyjeżdża do Sofii jako korespondent tygodnika „Świat” (1912–1913). Po powrocie do Warszawy zaczyna prowadzić ożywioną działalność polityczną. W latach 1913–1915 jest członkiem Zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Po wybuchu pierwszej wojny światowej przebywa na Polesiu, gdzie z racji posiadanego obywatelstwa austriackiego (jako niepożądany na terenach Białorusi) otrzymuje wraz z rodziną nakaz wyjazdu w głąb Rosji – na miejsce osiedlenia wybiera Kaługę. Dzięki różnym staraniom internacja zostaje niebawem uchylona, a Miciński po krótkim pobycie w Warszawie przenosi się wraz z cofającymi się wojskami rosyjskimi do Moskwy, gdzie bierze udział w życiu polskiej kolonii artystycznej, skupionej wokół Stefana Jaracza; są tam także Mieczysław Limanowski i Juliusz Osterwa. Działa w moskiewskim Kole Literacko-Artystycznym Domu Polskiego, współpracuje z polską i rosyjską prasą w Moskwie i Petersburgu („Echo Polskie”, „Gazeta Polska”, „Russkoje Słowo”, „Russkije Wiedomosti”, „Utro Rossiji”, „Polskie Siły Zbrojne”). Zostaje oficerem oświatowym w Korpusie generała Józefa Dowbóra-Muśnickiego. Na lata 1915–1918 badacze datują czas powstawania olbrzymiego poematu dramatycznego W katedrze Ornaku, zaginionego, znanego jedynie ze szczegółowego streszczenia. Na podstawie dwóch pierwszych Spraw W katedrze Ornaku (z ośmiu zaplanowanych) Miciński w podobnym czasie, choć najpóźniej do początku roku 1917, pisze „dwusprawowe” misterium-jasełkę Królewna Orlica. Autor z nadzieją na inscenizację wręcza maszynopis Arnoldowi Szyfmanowi, który T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl w latach 1916–1917 prowadzi w gmachu moskiewskiego Teatru Kameralnego tymczasową filię warszawskiego Teatru Polskiego, lecz znów do wystawienia nie dochodzi. Zagrana za to zostaje tamże w roku 1916 podczas wieczoru-akademii z okazji trzechsetnej rocznicy urodzin Williama Shakespeare’a scena czwarta aktu IV Hamleta w tłumaczeniu Micińskiego. Co prawda w latach 1905–1906 Miciński był zafascynowany rewolucją, ale już kilka lat później stwierdza, że „rewolucja jest karczemną zwadą”. W 1917 roku przeciwstawia się przeobrażeniu rewolucji demokratycznej w bolszewicką oraz krytykuje narzuconą odgórnie walkę klasową i dyktaturę proletariatu. Ostro polemizuje z Feliksem Dzierżyńskim: „Walka o poprawę materialną, czyż jest godna być na wielkich sztandarach narodu? Walka o duszę – jest to jedyne hasło godne człowieka”. „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się – łączcie się tylko przez interes”. Zostaje zamordowany na Mohylewszczyźnie w niewyświetlonych do dziś okolicznościach. Wiadomo, że opuścił Moskwę 2 lutego 1918. Wraca do Polski przez Smoleńsk, gdzie otrzymuje depeszę o ciężkiej chorobie baronowej Baranowskiej-Dohrnowej. Odsyła rodzinę do Warszawy, sam spiesząc krewnej na ratunek do Wydranki. Baronowa umiera po operacji, a Miciński organizuje jej pogrzeb, nie wyjeżdża jednak od razu – przez jakiś czas przebywa jeszcze w Wydrance na prośbę jej mieszkańców, uchodźców z Polski. Wczesną wiosną roku 1918, gdy ruszyły już lody na rzekach, wyrusza powozem do ojczyzny. Ginie na łąkach między Czeczerskiem a Budą Koszelewską, prawdopodobnie zabity podczas napadu rabunkowego przez tamtejszych chłopów czy wręcz wiozącego go woźnicę, choć istnieją też hipotezy, według których miało to być zabójstwo na tle politycznym – bolszewicki zamach lub dzieło płatnego mordercy wysłanego za Micińskim przez Dzierżyńskiego. Grób pisarza znajduje się w osadzie Małe Małynicze. Osiem lat po śmierci Micińskiego wydano powieść z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego Wita (1926; pisana 1912–1913). W roku 1931 wychodzi pierwszy i jedyny tom jego Pism pośmiertnych, zatytułowany Lucyfer, a w nim między innymi powieść fantastyczna Mené-Mené-Thekel Upharisim!... Quasi una phantasia (pisana 1913–1914) oraz poemat prozą Niedokonany. Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni (pisany 1907). W latach 1978–1996 w krakowskim Wydawnictwie Literackim ukazują się cztery tomy krytycznego opracowania Utworów dramatycznych Micińskiego, przygotowane z imponująco szczegółowym komentarzem przez Teresę Wróblewską – ze wszystkimi najważniejszymi ocalałymi tekstami, często w licznych wariantach. Z pierwodruków w tej edycji należy wymienić przede wszystkim Noc, Królewnę Orlicę oraz Termopile polskie. W przygotowaniu wciąż jest tom piąty tej edycji, w nim zaś zapowiedziano między innymi dramaty: Król Wężów, U wrót Hadesu (nieudany tekst paradramatyczny, planowany do wydania w siódmym tomie Pism pośmiertnych; polemika z Wyzwoleniem Stanisława Wyspiańskiego) oraz Veni Creator, czyli Walka dusz (młodzieńcza sztuka z 1897 roku, przypominająca Horsztyńskiego Juliusza Słowackiego). Pozostała twórczość pisarza jest rozproszona i trudno dostępna albo przepadła na zawsze. *** Dzieje Termopil polskich, „misterium na tle życia i śmierci ks. Józefa Poniatowskiego”, zaczynają się między rokiem 1908 a 1909 – powstaje wówczas pięcioaktowa tragedia Micińskiego Książę Józef Poniatowski. Inspiracją do jej napisania były Ostatnie lata panowania Stanisława Augusta księdza Waleriana Kalinki (Kraków 1891). Sztuka zostaje posłana na ogłoszony przez „Kurier Warszawski” konkurs dramatyczny dla uczczenia setnej rocznicy urodzin Słowackiego. Wyniki ogłoszono w maju 1910 roku – pierwszą nagrodę decyzją jury pod przewodnictwem Juliana Adolfa Święcickiego otrzymuje „komedia bohaterska” w sześciu obrazach Sokół autorstwa Ignacego Okszy-Grabowskiego. Książę Józef Poniatowski nie zdobywa nawet wyróżnienia. Wkrótce po rozstrzygnięciu konkursu Miciński zabiera się za ostateczne przygotowanie swej tragedii do druku (jest wstępnie umówiony z redaktorem „Krytyki” Wilhelmem Feldmanem T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl na jesień 1910 roku), choć praca nad poprawianiem sztuki przynosi w rezultacie nową koncepcję utworu, który obecnie ma się składać z dwóch części, stanowiących według określenia autora „dwa ogromne dramaty: Upadek Polski i Napoleonidy”. Miciński przerywa tę pracę wczesną jesienią 1911 roku, zajmując się intensywnie innymi utworami – między innymi w roku 1912 zaczyna przerabiać dramat o księciu Józefie na powieść, która w drugiej połowie 1913 roku ukazuje się w odcinkach na łamach „Kuriera Porannego” pod tytułem Książę Józef Poniatowski. Powieść historyczna. Druk zostaje jednak wstrzymany po stu parunastu odcinkach na skutek małego zainteresowania ze strony czytelników. Powieść ukaże się dopiero w roku 1926 pod zmienionym tytułem Wita. Miciński planował kilkutomowy cykl powieściowej epopei napoleońskiej o tytule Nasze Thermopyle, a Wita była jej tomem pierwszym – niestety, pozostałe napisane rozdziały zaginęły. Wznowienie i kumulacja prac nad przeredagowywaniem tekstu sztuki Książę Józef Poniatowski następują na przełomie lat 1913 i 1914. Zmienia się tytuł utworu na Termopile polskie. W marcu 1914 roku w „Krytyce” ukazuje się fragment aktu II dramatu zatytułowany Szturm Pragi, poprzedzony redakcyjną adnotacją, w której zwracano „uwagę czytelników na oryginalne pomysły inscenizacyjne autora, wprowadzające nowe czynniki do budowy teatru współczesnego” – kondygnacje. Pomysł kondygnacyjnego, wertykalnego podziału sceny nie był Micińskiemu obcy – był już obecny w scenicznej wizji Kniazia Patiomkina, a ściślej w sposobie pokazywania pancernika jako miejsca akcji w konstruktywistycznym przekroju jego trzech poziomówpokładów: maszynowni, pokładu środkowego i górnego. W Termopilach polskich kondygnacje są demonstrowane wprost, uzewnętrznione, uwidocznione, nazwane, wprowadzone z pełną autorską świadomością ich potrójnej funkcji i znaczenia. Ideę trójkondygnacyjnego podziału sceny mógł Miciński zaczerpnąć z Lekcji XVI Kursu III Wykładów o literaturach słowiańskich Adama Mickiewicza, lecz inspiracją główną staje się zapewne obejrzenie w październiku 1913 roku w Instytucie Jaques-Dalcroze’a w Hellerau inscenizacji Zwiastowania Paula Claudela, którą Miciński przyjmuje z entuzjazmem i autentycznym przeżyciem, czemu daje wyraz w relacji ogłoszonej w „Tygodniku Ilustrowanym”. Zmianie ulega koncepcja dramatu – obecnie jest to misterium, w którym wszystko z wyjątkiem Prologu ze sceną śmierci Józefa Poniatowskiego jest „szalonym pędem myśli w głowie T o n ą c e g o K s i ę c i a”: cały zespół obrazów z polskiej historii, całe 26 lat zamknięte datami 1787–1813. W momencie śmierci Poniatowskiego czas zostaje zatrzymany i to, co oglądamy na scenie, jest przedśmiertną wizją księcia, Teatrem Mrącej Głowy. W roku 1916 w„Warowni” ukazuje się fragment pod tytułem W nurtach Elstery, a w 1927 w„Drodze” inny urywek. Wiele przemawia za tym, że jeszcze w 1927 roku istniał egzemplarz zawierający pełną sztukę. Do czasów współczesnych przetrwał tekst okaleczony, pozbawiony aktu III – i w takiej postaci został opublikowany w trzecim tomie Utworów dramatycznych Micińskiego (Kraków 1980). Całość była zaplanowana do wydania w trzecim tomie Pism pośmiertnych w latach 30. Termopile polskie okazują się najczęściej wystawianym dramatem Micińskiego. Żadna inna jego sztuka nie była inscenizowana więcej niż trzy razy, podczas gdy obecna premiera utworu o księciu Poniatowskim jest już szósta, nie licząc realizacji radiowej. Prapremiera w reżyserii Marka Okopińskiego (notabene byłego dyrektora artystycznego Teatru Polskiego we Wrocławiu) odbyła się 5 grudnia 1970 w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (Teatr na Targu Węglowym). Inscenizacja wywołała ogromne zainteresowanie widzów i krytyki. Pokazane w czasie VII Warszawskich Spotkań Teatralnych w grudniu 1971 Termopile polskie zostały powszechnie ocenione jako jedna z najciekawszych pozycji repertuarowych w dramaturgii młodopolskiej. Najczęściej, bo aż trzykrotnie, po Termopile polskie sięgał Andrzej Maria Marczewski. Pierwszy raz w warszawskim Teatrze Rozmaitości – ale przedstawienie, którego premierę zaplanowano 16 października 1982, zatrzymała cenzura. Stołeczne władze zezwoliły po wielu zabiegach nowemu dyrektorowi teatru na podjęcie realizacji utworu Micińskiego, uzależniając decyzję o dopuszczeniu do premiery od wymowy politycznej spektaklu. Udało się zagrać jedynie trzy próby generalne z publicznością, po których zadecydowano o niewprowadzaniu inscenizacji na afisz. Następnie z misterium o księciu Poniatowskim zmierzył się na Dużej Scenie Starego Teatru w Krakowie Krzysztof Babicki. T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl Dyrekcja Starego Teatru ogłosiła na przedpremierowej konferencji prasowej, że wystawienie Termopil polskich planowane było już od roku 1982 i że dramat ten stanowi ważne ogniwo w linii repertuarowej teatru, w zastanowieniu się nad tragizmem i złożonością polskiego losu, znaczonym takimi spektaklami, jak Nie-Boska komedia, Dziady czy Wyzwolenie. Premiera miała się odbyć 15 grudnia 1985, ale ostatecznie doszło do niej ponad miesiąc później – 21 stycznia 1986. Przez ten czas toczyły się boje artystów z władzami o dopuszczenie przedstawienia do publicznych prezentacji. Wspominał niedawno Jerzy Trela, czyli Józef Poniatowski z krakowskiej obsady, w rozmowie z Donatą Subbotko z „Gazety Wyborczej”: „W 1986 roku wystawialiśmy Termopile polskie Micińskiego. Słaby dramacik, ale polityczny, antyrosyjski. Cenzura, że to nie idzie. I presja: no zrób coś. Zrobiłem. Doprowadziłem do tego, że pół rządu i Komitetu Centralnego przyleciało z Warszawy specjalnym samolotem zobaczyć przedstawienie. Ostra ekipa, z sekretarzem od kultury, z którym już wcześniej miałem kłopoty. Zrobiła się afera, puścić czy nie, dyskusje przy koniaku i kawie. Nie chodziło tylko o przedstawienie, ale która opcja wygra, liberalna czy ta «mojego ulubionego» sekretarza. Przedstawienie zostało puszczone. Szło krótko, średnie było. Mieczysław Rakowski mówił potem: «Panie Jerzy, warto się było o takiego gniota tłuc?». Warto, coś się przełamało”. Kolejna realizacja powstała w Teatrze Polskim w Bydgoszczy 24 listopada 1989. Po raz drugi wystawił Termopile polskie Marczewski, tworząc monumentalne widowisko. Warto nadmienić, że Józefem Poniatowskim z bydgoskiej obsady był Marian Czerski, który w obecnym przedstawieniu Jana Klaty wciela się w ponad dziesięć postaci. Zanim Marczewski zrealizował dramat Micińskiego po raz trzeci, 15 sierpnia 1998 wyemitowane zostało słuchowisko Teatru Polskiego Radia w reżyserii Andrzeja Piszczatowskiego i Teresy Wróblewskiej. Wreszcie odnotować trzeba ostatnie na razie podejście Marczewskiego do Termopil polskich, tym razem w Dużej Sali Teatru Nowego w Łodzi. Premiera odbyła się 25 marca 2006 i okazała się spektakularną klęską mimo przygotowanych wielu atrakcji: jeżdżących podestów, rikszy, kukieł, akrobatów, hip-hopu, a nawet niewielkiego basenu w roli rzeki Elstery, w której tonął Poniatowski. Teatr Nowy zaprosił więc widzów 11 listopada 2006 na ponowną premierę. „Wersja reżyserska” przedstawienia była o około 40 minut krótsza, miała zmodyfikowaną obsadę i usunięto basen z wodą, ale recenzje były równie złe jak po pierwszej odsłonie. Pod bardzo silnym wpływem Termopil polskich powstał dramat Jerzego S. Sity Polonez (1979; prapremiera 1981). Zamordowanie Mitasa, czyli Tadeusza Micińskiego, będące obsesją Witkacego, odtworzył Jerzy Jarocki w swoim przedstawieniu Grzebanie, granym w Krakowie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (1995) i w Starym Teatrze (1996), a później przeniesionym też do Teatru Telewizji (1999). Jednym z asystentów Jarockiego przy Grzebaniu w Starym Teatrze był reżyser najnowszych Termopil polskich Jan Klata. T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl JAN KLATA Reżyser, dramatopisarz. Będąc uczniem szkoły podstawowej, wysłał dramat Słoń zielony na konkurs im. Witkacego na otwartą formę dramatyczną dla dzieci i młodzieży (1986). Zdobył jedną z głównych – równorzędnych – nagród. Studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, po czym przeniósł się do krakowskiej PWST. W roku 2002 dostarczył pod godłem „Grzegorz Jarzyna” swój dramat Uśmiech grejpruta na konkurs towarzyszący pierwszej edycji Wrocławskiego Forum Dramaturgii Współczesnej EuroDrama. Został wyróżniony szansą na wyreżyserowanie debiutanckiego spektaklu warsztatowego według własnego tekstu. Przedstawienie weszło później do repertuaru Teatru Polskiego we Wrocławiu. Kolejne spektakle reżyserował w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu (Rewizor Nikołaja Gogola, 2003; ...córka Fizdejki wg Janulki, córki Fizdejki Stanisława Ignacego Witkiewicza, 2004), we Wrocławskim Teatrze Współczesnym (Lochy Watykanu wg André Gide’a, 2004; Nakręcana pomarańcza wg Anthony’ego Burgessa, 2005 [koprodukcja z Wrocławskim Teatrem Pantomimy]; Transfer! Jana Klaty, Dunji Funke i Sebastiana Majewskiego, 2006 [koprodukcja z teatrem Hebbel am Ufer w Berlinie]), w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (H. wg Hamleta Williama Shakespeare’a, 2004; Fanta$y wg Fantazego Juliusza Słowackiego, 2005), Narodowym Starym Teatrze w Krakowie (Trzy stygmaty Palmera Eldritcha wg Philipa K. Dicka, 2006; Oresteja Ajschylosa, 2007; Trylogia wg Henryka Sienkiewicza, 2009; Wesele hrabiego Orgaza wg Romana Jaworskiego, 2010; Koprofagi czyli znienawidzeni ale niezbędni wg W oczach zachodu i Tajnego agenta Josepha Conrada, 2011; Do Damaszku Augusta Strindberga, 2013; Król Edyp inspirowany utworami Sofoklesa i Igora Strawińskiego, 2013), TR Warszawa (własna sztuka Weź, przestań, 2006; Szewcy u bram wg Szewców S. I. Witkiewicza, 2007), Schauspielhaus w Grazu (Ryszard III W. Shakespeare’a, 2006), Muzeum Powstania Warszawskiego (Triumf Woli wg zapisków żołnierzy niemieckich i biografii generała Heinricha Reinefartha, 2007), Teatrze Polskim w Bydgoszczy (Witaj/Żegnaj Suzan-Lori Parks, 2008; Szwoleżerowie Artura Pałygi, 2011), Düsseldorfer Schauspielhaus (niemiecka prapremiera Shoot/ Get Treasure/Repeat Marka Ravenhilla, 2010), Schauspielhaus Bochum (Ameryka wg Franza Kafki, 2011; Zbójcy Friedricha Schillera, 2012; Hamlet W. Shakespeare’a, 2013) i Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu (Jerry Springer – The Opera Richarda Thomasa i Stewarta Lee, 2012). W Teatrze Radia TOK FM przygotował słuchowisko wg Śmierci Człowieka-Wiewiórki Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk (2008), a w Radiu Kraków Dumanowskiego. Dokumenty z odnalezionej biografii wg Wita Szostaka (2012) oraz Nietoty pilgrma/majewskiego (2013). W czerwcu 2012 roku w Berlinie odbyła się premiera 24-godzinnego, rozgrywanego w różnych częściach Berlina, wyprodukowanego przez teatr Hebbel am Ufer przedstawienia Infinite Jest wg powieści Davida Fostera Wallace’a – Klata był jednym z 12 reżyserów lub grup artystycznych zaangażowanych do tego przedsięwzięcia [pozostali to Bianchi/Macras, Gob Squad, Peter Kastenmüller, Chris Kondek, Anna-Sophie Mahler, Richard Maxwell, Mariano Pensotti, Philippe Quesne, She She Pop, Jeremy Wade i Anna Viebrock]. Do Teatru Polskiego we Wrocławiu powrócił po sześciu latach od debiutu i zrealizował tu wielokrotnie nagradzaną Sprawę Dantona Stanisławy Przybyszewskiej T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl (2008), Szajbę M. Sikorskiej-Miszczuk (2009), adaptację Ziemi obiecanej Władysława Reymonta (2009) [koprodukcja z Festiwalem Dialogu Czterech Kultur w Łodzi i teatrem Hebbel am Ufer w Berlinie], Kazimierza i Karolinę Ödöna von Horvátha (2010), Utwór o Matce i Ojczyźnie Bożeny Keff (2011), Titusa Andronicusa na podstawie W. Shakespeare’a i Heinera Müllera (2012) [koprodukcja z Staatsschauspiel w Dreźnie] oraz Termopile polskie Tadeusza Micińskiego (2014). W styczniu 2013 roku Jan Klata został dyrektorem Narodowego Starego Teatru w Krakowie. JAN KLATA – NAGRODY 1986 – Wrocław – Konkurs dramaturgiczny Teatru Współczesnego we Wrocławiu i miesięcznika „Dialog – nagroda za sztukę Słoń zielony 2001 – Wrocław – Konkurs dramaturgiczny Teatru Polskiego we Wrocławiu i miesięcznika „Dialog” – wyróżnienie za dramat Uśmiech grejpruta 2004 – Cieszyn – XV Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Bez Granic” – nagroda główna „Złamany szlaban” za Rewizora (Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu) 2004 – Bydgoszcz – III Festiwal Prapremier – nagroda w dziedzinie reżyserii„za próbę wypracowania osobnego języka teatralnego” w Lochach Watykanu (Wrocławski Teatr Współczesny) 2005 – Katowice – VII Ogólnopolski Festiwal Sztuki Reżyserskiej Interpretacje – nagroda jednego jurora (Mikołaja Grabowskiego) za reżyserię Rewizora 2005 – Opole – XXX Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” – nagroda za reżyserię i opracowanie muzyczne ...córki Fizdejki (Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu) 2005 – Cieszyn – XVI Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Bez Granic” – nagroda główna „Złamany szlaban”, nagroda publiczności oraz nagroda pieniężna Ministerstwa Kultury za ...córkę Fizdejki 2005 – Toruń – XV Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt – nagroda dla najlepszego młodego twórcy za reżyserię ...córki Fizdejki 2005 – Gdańsk – wyróżnienie dla H. (Teatr Wybrzeże w Gdańsku) w Konkursie Fundacji Theatrum Gedanense na najlepszą inscenizację dzieł dramatycznych Shakespeare’a w Polsce w sezonie 2004/05 2005 – Gdańsk – Festiwal Teatru Wybrzeże – główna nagroda jury za H. 2005 – Wrocław – Wrocławska Nagroda Teatralna za Nakręcaną pomarańczę (Wrocławski Teatr Współczesny i Wrocławski Teatr Pantomimy) 2006 – Warszawa – Paszport „Polityki” w dziedzinie teatru 2007 – Łódź – XIII Ogólnopolski Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych – tytuł najlepszego spektaklu w plebiscycie publiczności za Transfer! (Wrocławski Teatr Współczesny) 2007 – Wrocław – Międzynarodowy Dzień Teatru – nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w roku 2006 – Transfer! 2007 – Wrocław – I Międzynarodowy Festiwal Twórczości Telewizyjnej Prix Visionica – nagroda w kategorii Teatr Telewizji za H. 2007 – Bydgoszcz – VI Międzynarodowy Festiwal Prapremier – Grand Prix oraz nagroda plebiscytu młodych w kategorii „kurtyna (historii)” za Transfer! 2007 – Wrocław – Wrocławska Nagroda Teatralna za Transfer! 2008 – Opole – XXXIII Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” – Grand Prix dla Sprawy Dantona (Teatr Polski we Wrocławiu) 2008 – Kalisz – XLVIII Kaliskie Spotkania Teatralne – Statuetka Wojciecha dla całego zespołu aktorskiego Sprawy Dantona za kreację zbiorową 2008 – Warszawa – Nagroda im. K. Swinarskiego za reżyserię Sprawy Dantona 2008 – Wrocław – Wrocławska Nagroda Teatralna za Sprawę Dantona 2008 – Bydgoszcz – VII Międzynarodowy Festiwal Prapremier – nagroda za reżyserię i dla całego zespołu aktorskiego spektaklu Witaj/Żegnaj (Teatr Polski we Bydgoszczy) T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl 2008 – Kraków – I Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia – nagroda za najlepszą reżyserię (Sprawa Dantona) 2009 – Katowice – XI Ogólnopolski Festiwal Sztuki Reżyserskiej Interpretacje – Laur Konrada, nagroda dziennikarzy oraz nagroda publiczności za Sprawę Dantona 2009 – Łódź – XV Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych – nagroda Kapituły Loży Teatru Powszechnego za Sprawę Dantona 2009 – Warszawa – IV Ogólnopolski Konkurs na inscenizację dawnych dzieł literatury europejskiej – nagroda dla Sprawy Dantona – „najlepszego przedstawienia popularyzującego dawne dzieło literatury polskiej” 2009 – Jelenia Góra – Międzynarodowy Dzień Teatru – nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w roku 2008 dla Sprawy Dantona 2009 – Opole – XXXIV Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” – Grand Prix, nagroda za reżyserię oraz nagroda za opracowanie tekstu za Trylogię (Stary Teatr w Krakowie) 2009 – Gdynia – IV Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych R@Port – druga nagroda dla twórców Szajby oraz nagroda dziennikarzy (Teatr Polski we Wrocławiu) 2009 – Toruń – XIX Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt – Grand Prix oraz nagroda za najlepszą reżyserię za Sprawę Dantona 2009 – Warszawa – doroczna nagroda ministra kultury i dziedzictwa narodowego 2009 – Bydgoszcz – VIII Międzynarodowy Festiwal Prapremier – Grand Prix oraz nagroda plebiscytu młodych w kategorii „najciekawszy spektakl” za Trylogię 2010 – Opole – XXXV Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” – nagroda główna „za poruszającą emocjonalnie i artystycznie wyprawę do «źródeł Ziemi obiecanej» polskiego kapitalizmu” w spektaklu Ziemia obiecana i nagroda redakcji gazetki festiwalowej „conFronta” (Teatr Polski we Wrocławiu) 2011 – Katowice – IV Katowicki Karnawał Komedii – nagroda publiczności za Trylogię 2011 – Wrocław – Plebiscyt Hity Dekady – kategoria Teatralny i Literacki Hit Dekady w Polsce – V miejsce 2011 – Łódź – XVII Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych – tytuł Najlepszego Spektaklu w werdykcie publiczności za Utwór o Matce i Ojczyźnie (Teatr Polski we Wrocławiu) 2011 – Kalisz – LI Kaliskie Spotkania Teatralne – Grand Prix i Statuetka Wojciecha dla całego zespołu aktorskiego Utworu o Matce i Ojczyźnie za kreację zbiorową 2011 – Warszawa – XVII Ogólnopolski Konkurs na wystawienie polskiej sztuki współczesnej – nagroda za najlepszą reżyserię (Utwór o Matce i Ojczyźnie) 2011 – Lublana – XVIII Mednarodni festival uprizoritvenih umetnosti Ex Ponto – trzecie miejsce w plebiscycie publiczności za Utwór o Matce i Ojczyźnie 2011 – Zabrze – XI Festiwal Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” – Grand Prix oraz Nagroda Główna za reżyserię (Utwór o Matce i Ojczyźnie) 2011 – Kraków – IV Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie – nagroda za najlepszą reżyserię (Utwór o Matce i Ojczyźnie) 2012 – Wrocław – Międzynarodowy Dzień Teatru – nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w roku 2011 dla Utworu o Matce i Ojczyźnie 2012 – Toruń – XXI Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt – nagroda za opracowanie muzyczne (Utwór o Matce i Ojczyźnie) 2013 – Gdańsk – Konkurs na Najlepszą Inscenizację Dzieł Dramatycznych Williama Shakespeare’a w sezonie artystycznym 2012/2013 – wyróżnienie (Titus Andronicus) T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl TERMOPILE POLSKIE NAGRODZONE W KONKURSIE PROJEKTÓW KLASYKI ŻYWEJ W czwartek 27 marca 2014 o godzinie 12:00 w Teatrze Stanisławowskim w Warszawie odbyło się spotkanie z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, podczas którego ogłoszono wyniki Konkursu projektów – pierwszej części Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”. Komisja Artystyczna Konkursu zarekomendowała do realizacji i zdecydowała o przyznaniu wsparcia finansowego 24 projektom (spośród 91 zgłoszonych), w tym przygotowywanym w Teatrze Polskim we Wrocławiu Termopilom polskim Tadeusza Micińskiego w reżyserii Jana Klaty. Komisja Artystyczna Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa” pracowała w składzie: Dariusz Kosiński (przewodniczący), Zenon Butkiewicz, Ewa GuderianCzaplińska, Jacek Kopciński, Zbigniew Majchrowski, Maciej Nowak, Piotr Olkusz, Maria Prussak i Halina Waszkiel. W uroczystości wzięli udział: podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego Małgorzata Omilanowska, członkowie Komisji Artystycznej i Jury Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”, dyrektorzy teatrów, przedstawiciele środowiska teatralnego oraz dziennikarze. Spotkanie poprowadzili Dorota Buchwald, dyrektorka Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, wraz z Dariuszem Kosińskim. *** Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”, organizowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, jest jednym z najważniejszych wydarzeń realizowanych dla uczczenia przypadającego w 2015 roku jubileuszu 250-lecia teatru publicznego w Polsce. Celami Konkursu są wzmocnienie obecności polskich tekstów klasycznych w repertuarach współczesnych teatrów, nagradzanie najciekawszych interpretacji dawnej literatury, a także wspieranie poszukiwań zapomnianych dzieł przeszłości, zasługujących na istotne miejsce w zbiorowej pamięci. W Konkursie biorą udział zarówno projekty przedstawień, jak i gotowe realizacje polskich tekstów powstałych przed końcem roku 1969, tj. rokiem śmierci Witolda Gombrowicza. Najciekawsze projekty wybrane w pierwszym etapie Konkursu otrzymały dofinansowanie na realizację ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wyboru dokonała Komisja Artystyczna składająca się z wybitnych znawców teatru i dramatu. W etapie drugim Jury ocenia gotowe przedstawienia, zarówno te powstałe na podstawie projektów rekomendowanych przez Komisję Artystyczną, jak i inne, mające premierę między 26 września 2013 a 31 sierpnia 2015 roku. Więcej informacji na stronie: www.klasykazywa.pl T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl WYSTAWA JOANNY KAUCZ TOWARZYSZĄCA TERMOPILOM POLSKIM Premierze Termopil polskich Tadeusza Micińskiego w reżyserii Jana Klaty towarzyszy wystawa prac Joanny Kaucz, przygotowana przez Galerię Sztuki Socato. Można ją będzie oglądać w foyer Sceny im. Jerzego Grzegorzewskiego. Wernisaż odbędzie się w sobotę 3 maja 2014. Joanna Kaucz Autorka symbolicznych autoportretów tworzy obrazy i rysunki na granicy realizmu magicznego, weryzmu, prozy życia. Zazwyczaj odważne akty bez poprawek i liftingów. Niestrudzona bohaterka własnych prac, szczera i bezkompromisowa, zabiera widzów w intymną podróż [...]. Prace Kaucz to często spektakularne kompozycje, wielowymiarowo dotykające granic wytrzymałości. Pozy łapane przypadkowo na banalnym uczynku lub precyzyjnie inscenizowane. Obrazy jak kadry z filmu Lyncha – wielopoziomowe, nasycone, pulsujące. Ukazują dramatyczne zmaganie z własnym ciałem, iluzyjność walki z czasem, emanują siłą i wiarą w codzienne życie. Nawet te zmyślone. Karolina Jaklewicz kuratorka wystawy JOANNA KAUCZ – urodzona w 1981 roku we Wrocławiu. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. W roku 2007 obroniła dyplom na Wydziale Grafiki w Pracowni Rysunku Zawodowego prof. E. Geta-Stankiewicza, a w roku 2009 na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w IX Pracowni Malarstwa prof. A. Dymitrowicza i Pracowni Projektowania Malarstwa w Architekturze i Urbanistyce prof. W. Kaniowskiego. Asystentka w Katedrze Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Autorka wystaw indywidualnych oraz uczestniczka wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką komputerową. Mieszka i tworzy we Wrocławiu. T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl SZAPOCZNIKOW. STAN NIEWAŻKOŚCI / NO GRAVITY scenariusz, reżyseria i opracowanie muzyczne – Barbara Wysocka koncepcja przestrzeni – Anna Maria Karczmarska i Barbara Wysocka konsultacje plastyczne i kostiumy – Anna Maria Karczmarska światła i wideo – Artur Sienicki współpraca dramaturgiczna – Anna Czerniawska i Piotr Rudzki obsada: Barbara Wysocka Adam Szczyszczaj inspicjentka, asystentka reżysera i producentka – Anna Czerniawska koordynatorka projektu – Marta Kuźmiak premiera warszawska: 11 kwietnia 2014, godz. 20:30, Muzeum Sztuki Nowoczesnej kolejne pokazy w Warszawie: 12–13 kwietnia 2014, godz. 20:30 (spektakl 13 kwietnia w ramach XXXIV Warszawskich Spotkań Teatralnych) premiera wrocławska: 6 maja 2014, godz. 19:00, Teatr Polski we Wrocławiu, Scena Kameralna kolejny pokaz we Wrocławiu: 7 maja 2014, godz. 19:00 577. premiera Teatru Polskiego we Wrocławiu ceny biletów: 40 zł (norm.), 25 zł (ulg.) UWAGA, bilety można kupić tylko bezpośrednio przed spektaklami rezerwacje: [email protected], tel. (+48) 731 843 693 spektakl jest koprodukcją Centrali, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz Teatru Polskiego we Wrocławiu spektakl dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego patroni medialni: TVP Kultura, Polskie Radio Dwójka Spektakl będący emocjonalnym komentarzem do życia i dzieła najważniejszej polskiej rzeźbiarki dwudziestego wieku. Biografia Aliny Szapocznikow to z jednej strony doświadczenie getta, obozów, choroby nowotworowej, a z drugiej – międzynarodowa kariera w dwóch systemach politycznych oraz znajomość z najwybitniejszymi przedstawicielami kultury jej czasu. Życie jej wydaje się nieustanną walką z przeznaczeniem, ciągle ponawianą próbą wykraczania poza wyznaczone granice, ciągłym poszukiwaniem nowych obszarów doświadczenia w życiu i sztuce. Wysocka śledzi motywy obecne w sztuce Szapocznikow, by je przetworzyć przez medium T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl teatru. Ten spektakl to coś więcej niż dokument teatralny, to odniesienie do jednej z najbardziej niezwykłych biografii w kulturze, obserwowanie związków między życiem a sztuką, badanie interpretacji, jakim przez lata poddawana była Alina Szapocznikow i jej dzieło, badanie tego, jak była postrzegana przez świat, w którym historię sztuki najczęściej opisywano z męskiej perspektywy. Wypowiedź ta staje się równocześnie komentarzem do współczesnej rzeczywistości. Tym samym stara się określić, jakie są możliwości funkcjonowania dla kobiety-artystki, która z jednej strony nie chce być definiowana przez swój wygląd i swoją płeć, a z drugiej – ma świadomość tego, że jej własna cielesność jest punktem, od którego zaczyna się każda jej wypowiedź. PO PREMIERZE WARSZAWSKIEJ „W spektaklu usłyszymy o życiu między Warszawą a Paryżem, gdzie artystka wcale nie czuła się najlepiej. O wierze w nowy lepszy świat płynący z socjalistycznego projektu i o... nagradzanej na Zachodzie pracy Goldfinger inspirowanej filmem o przygodach Jamesa Bonda. Patynowany na złoto cementowy odlew połączony z częścią samochodu nawiązuje do kształtów kobiecego ciała (w długim poczcie zabitych dziewczyn Bonda, tę z Goldfingera wyróżnia sposób śmierci – grana przez Shirley Eaton postać została utopiona w złotej farbie). Słyszymy wreszcie o uporczywym milczeniu na temat traumatycznych przeżyć czasu wojny, pobytu w gettach w Łodzi i Pabianicach, obozach Auschwitz i Theresienstadt. „Ja się wstydzę, że należę do tej samej ludzkiej rasy co Niemcy, dlatego nie będę o tym opowiadać” – mówiła zirytowana rzeźbiarka francuskiemu dokumentaliście. Charakter szkicu ma też inscenizacja. Wysocka z partnerującym jej Adamem Szczyszczajem sami włączają światła, przestawiają elementy scenografii, wreszcie obsługują jej największy element – spadochron rozpięty nad sceną. To nawiązanie do tytułowej pracy Szapocznikow Stan nieważkości. Na śmierć Komarowa, odnoszącej się z kolei do wypadku radzieckiego pilota statku kosmicznego Sojuz, kolegi Gagarina. Władimir Komarow zginął w 1967 r. na skutek długiej serii usterek swojego pojazdu, ale zdążył przed śmiercią przez radio przekląć partyjnych decydentów. Mniej więcej w tym samym czasie Szapocznikow przeżywała chwile zwątpienia w swój kraj, za którym w Paryżu tęskniła – przez PRL przetoczy się fala antysemickich nastrojów. W Stanie nieważkości cytowani przez Wysocką komentatorzy dopatrywali się zwęglonych zwłok bądź to kosmonauty, bądź ofiar Zagłady. Nawet jeśli Wysocka stylizuje się na Szapocznikow przez uczesanie (albo powtarza jej znany gest artystyczny: sporządza odlew własnego ciała), to nie tyle wciela się w postać, co raczej relacjonuje i odtwarza. Wszystko pozostaje w umownej ramie, jak stworzona przez scenografkę Annę-Marię Karczmarską makieta pracowni artystki; w miniaturowym wnętrzu okiem kamery widzimy figurkę Szapocznikow i jej projekty. Kolaż dokumentów – reportaży, listów, wywiadów – zachowuje celowo fragmentaryczny charakter”. Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza” „To poszukiwanie inspiracji i powodów powstania niektórych jej dzieł. Wyłuskano je z korespondencji, wywiadów, artykułów Szapocznikow. [...] To także kolaż epizodów, których chronologia została zakłócona. [...] Wysocka wciela się w rzeźbiarkę: ma fryzurę na podobieństwo tej, jaką nosiła Alina; nosi poplamione farbą/gipsem ciuchy „z epoki”. Podczas monologów czy dialogów – miesza gips z wodą; czeka, aż uzyska właściwą konsystencję do zrobienia odcisku; nakłada na nogę; odczekuje chwilę, aż gips stężeje; zdejmuje formę (karkołomne, bo w lewej ręce cały czas trzyma duży, niewygodny mikrofon, do którego mówi). Partneruje jej Adam Szczyszczaj, wcielający się we wszystkie męskie postaci”. Monika Małkowska, „Rzeczpospolita” T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl „Scenografia spektaklu była ascetyczna i składała się głównie z czaszy spadochronu, który został przygotowany w taki sposób, żeby dwójka aktorów: Barbara Wysocka i Adam Szczyszczaj mogli na bieżąco, w czasie spektaklu swobodnie zmieniać jego ustawienia przy pomocy systemu linek i bloczków. Akcji na scenie towarzyszyły prezentacje filmowe wyświetlana na ekranie. Dzieła artystki były prezentowane jedynie w formie miniatur. [...] Aktorzy przybliżali nam postać Szapocznikow inscenizując dialogi, cytując listy lub wywiady artystki. W tym samym czasie Barbara Wysocka odtwarzała fizyczną pracę rzeźbiarki i na oczach widzów powstawały gipsowe odlewy różnych części ciała, co było charakterystyczne dla twórczości Szapocznikow. Z tej gmatwaniny słów, obrazów i gipsu wyłaniał się powoli obraz artystki, rzeźbiarki, kochanki, matki, kobiety, która miała wilczy apetyt na życie. Wprost je pochłaniała. Szapocznikow chciała żyć intensywnie, odczuwała silną potrzebę „nadrabiania” utraconych przez wojnę i chorobę lat. Paradoksalnie, niska temperatura i zapach świeżej farby odczuwane w dolnej sali Muzeum Sztuki Nowoczesnej potęgowały odczucie autentycznego obcowania z rzeźbiarką w jej pracowni. Spektakl obejrzałem z dużym zainteresowaniem i jestem przekonany, że inscenizacja skłoni wielu odbiorców do zapoznania się z twórczością Aliny Szapocznikow”. Dionizy Kurz, kurzawka.blogspot.com T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl BARBARA WYSOCKA Absolwentka Wydziału Aktorskiego i Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, a także klasy skrzypiec w Hochschule für Musik we Freiburgu. Jako aktorka debiutowała w HamletMaszynie Heinera Müllera w reżyserii Michała Zadary (produkcja kolektywu nowak/wysocka/zadara, PWST w Krakowie, 2003; nagroda dla najlepszego spektaklu offowego, XXXIX Ogólnopolski Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt w Szczecinie, 2004), w którego spektaklach często gra – wystąpiła także między innymi w Obrażaniu widzów Petera Handkego (Fundacja Starego Teatru w Krakowie, 2005), Księdzu Marku Juliusza Słowackiego (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2005; nagroda aktorska, XXXI Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2006; nagroda ministra kultury i dziedzictwa narodowego, I Ogólnopolski Konkurs na teatralną inscenizację dawnych dzieł literatury europejskiej, 2006), Weselu Stanisława Wyspiańskiego (Teatr STU w Krakowie, 2006), Fedrze Jeana Racine’a (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2006), Odprawie posłów greckich Jana Kochanowskiego (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2007; nagroda aktorska, XXXII Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2007), Ozonkinder Niny Büttner, Niny Ender, Magdaleny Grazewicz, Anne Habermehl, Anne Jentsch, Juliane Kann, Dirka Lauckego i Tiny Müller (koprodukcja Maxim Gorki Theater w Berlinie, Hochschule für Schauspielkunst Ernst Busch w Berlinie i Universität der Künste w Berlinie, 2007), Kartotece Tadeusza Różewicza (Wrocławski Teatr Współczesny, 2006 [zastępstwo kilka miesięcy po premierze]), Księdze Rodzaju 2 Antoniny Wielikanowej i Iwana Wyrypajewa (Wrocławski Teatr Współczesny, 2007), Ifigenii. Nowej tragedii (według wersji Racine’a) Pawła Demirskiego i M. Zadary (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2008), Utopia będzie zaraz – kolażu scenicznym z wykorzystaniem tekstów P. Demirskiego, piosenek z lat 80. oraz Ksiąg narodu polskiego Adama Mickiewicza (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2010), Orestei Iannisa Xenakisa (Teatr Wielki-Opera Narodowa w Warszawie, 2010), Wielkim Gatsbym wg Francisa Scotta Fitzgeralda (Teatr Polski w Bydgoszczy, 2011), Awanturze Warszawskiej. Waszyngton – Moskwa – Londyn na podstawie dokumentów i korespondencji (Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie, 2011), Prologu Czesława Miłosza (Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie, 2011), Jezusie Chrystusie Zbawicielu Klausa Kinskiego (Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. G. Holoubka i Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie, 2012), Chopinie bez fortepianu – bezprecedensowej realizacji koncertów fortepianowych Fryderyka Chopina f-moll op. 21 i e-moll op. 11 (Teatr Centrala w Warszawie w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie, 2013; Grand Prix, Nagroda Promocyjna im. K. Krzanowskiego i nagroda dziennikarzy, XL Przegląd Małych Form Teatralnych Kontrapunkt w Szczecinie, 2014), dla głosów i rąk Jagody Szmytki (Teatr Wielki-Opera Narodowa w Warszawie, 2013), Wszyscy byli odwróceni wg Marka Hłaski (Teatr Centrala w Warszawie w koprodukcji z krakowską Agencją Artystyczną GAP, Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie i Teatrem Nowym w Łodzi, 2013) czy 10 politycznych piosenkach Anny Czerniawskiej i M. Zadary – dokument teatralny o pracownikach warszawskich kebabów (Teatr Centrala w Warszawie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, 2013). Ważne role zagrała również w przedstawieniach Kamień i popioły Daniela Danisa (reż. Iwona Kempa, Teatr Polski w Bydgoszczy, 2004), Ósmy dzień tygodnia wg M. Hłaski (reż. Armin Petras, Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2005; nagroda aktorska, XXXI Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2006) oraz Trylogia wg Henryka T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl Sienkiewicza (reż. Jan Klata, Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2009; nagroda aktorska, XXXIV Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2009; nagroda w plebiscycie młodych za rolę kobiecą, VIII Festiwal Prapremier w Bydgoszczy, 2009). W Teatrze Polskiego Radia wystąpiła w dwuczęściowych Dziadach A. Mickiewicza (reż. Paweł Łysak, 2008). Zagrała ponadto główną rolę kobiecą w filmie Roberta Thalheima Am Ende kommen Touristen (A na koniec przyszli turyści, 2007), mniejsze zaś w Nachmieter Marca Christophera Metzgera (Nowi mieszkańcy, 2011; film krótkometrażowy), w Polnische Ostern Jakoba Ziemnickiego (2011) oraz we Fremde Farben Kamilli Kuczynski (2012/2013, film krótkometrażowy), wcześniej natomiast pojawiła się w krótkometrażowym filmie offowym M. Zadary Marecki (2005). Stypendystka ministra kultury w roku akademickim 2007/2008. Była asystentką A. Petrasa, Jana Peszka i Luka Percevala. Od roku 2008 jest etatową aktorką Narodowego Starego Teatru w Krakowie, gdzie debiutowała również jako reżyserka, wystawiając Klątwę Stanisława Wyspiańskiego (2007; nagroda za reżyserię, XXXIII Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2008; Nagroda Promocyjna im. K. Krzanowskiego, XLIII Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt w Szczecinie, 2008). Wcześniej wspólnie z J. Peszkiem wyreżyserowała dyplom Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie NibyAlaska wg jednoaktówek Harolda Pintera Dworzec Victoria, Nowy ład świata, Noc, Rocznica i Niby-Alaska (2007). Kolejne jej prace reżyserskie to Kaspar P. Handkego we Wrocławskim Teatrze Współczesnym (2009; Wrocławska Nagroda Teatralna, 2009; nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w 2009 roku, Międzynarodowy Dzień Teatru, 2010), Pijacy Franciszka Bohomolca w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie (2009; nagroda dziennikarzy, XII Ogólnopolski Festiwal Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach, 2010; nagroda redakcji gazetki festiwalowej „conFronta”, XXXV Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2010; wyróżnienie za reżyserię, V Ogólnopolski Konkurs na teatralną inscenizację dawnych dzieł literatury europejskiej, 2010), Opera dokumentalna o Okrągłym Stole Tadeusza Wieleckiego w Instytucie Teatralnym im. Z. Raszewskiego w Warszawie (2009, w ramach XXIX Warszawskich Spotkań Teatralnych), Zagłada domu Usherów Philipa Glassa w Teatrze WielkimOperze Narodowej w Warszawie (2009; Paszport „Polityki” „za błyskotliwy debiut reżyserski, wykazujący zdolność widzenia muzyki i słyszenia teatru”, 2010), Szosa Wołokołamska H. Müllera w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2010; nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za najlepszy spektakl w teatrach Dolnego Śląska w 2010 roku, Międzynarodowy Dzień Teatru, 2011; nominacja do Wrocławskiej Nagrody Teatralnej, 2011), Łagodna wg Fiodora Dostojewskiego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (2010), Anty-Edyp (projekt B. Wysockiej i M. Zadary wg Sofoklesa, Sigmunda Freuda, Gilles’a Deleuze’a i Féliksa Guattariego) w Teatrze Polskim w Warszawie (2010), Lenz wg Georga Büchnera w Teatrze Narodowym w Warszawie (2011), Medeamaterial Pascala Dusapina w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie (2012), Woyzeck/ Wozzeck wg G. Büchnera i Albana Berga w Münchner Kammerspiele (2012), Filoktet Sofoklesa w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2012) oraz SZAPOCZNIKOW. STAN NIEWAŻKOŚCI / NO GRAVITY B. Wysockiej w koprodukcji Teatru Centrala w Warszawie, Teatru Polskiego we Wrocławiu i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2014). W przygotowaniu: Moby Dick Eugeniusza Knapika w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie (2014). Jest autorką muzyki bądź przestrzeni dźwiękowej do takich przedstawień M. Zadary, jak Kartoteka T. Różewicza (Wrocławski Teatr Współczesny, 2006), Bruno Schulz: Mesjasz Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk (Schauspielhaus Wien, 2010) czy Princip (Dieses Grab ist mir zu klein) Biljany Srbljanović (Schauspielhaus Wien, 2013). W styczniu 2010 przygotowała w warszawskim Instytucie Teatralnym spektakl-wykład na podstawie Anhellego J. Słowackiego w ramach całosezonowego projektu „Słowacki. Dramaty wszystkie”. Jest jedną z założycielek Forum Obywatelskiego Teatru Współczesnego (listopad 2009). www.barbarawysocka.pl T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl DZIEJE SIĘ W TEATRZE POLSKIM WE WROCŁAWIU WIECZÓR POŚWIĘCONY TADEUSZOWI RÓŻEWICZOWI W poniedziałek 28 kwietnia 2014 o godzinie 19:00 zapraszamy na Scenę Kameralną na wieczór poświęcony Tadeuszowi Różewiczowi. Wyświetlony zostanie film Elżbiety Sitek Kartoteka rozrzucona. Próby. To wyjątkowy zapis spotkań Tadeusza Różewicza z grupą aktorów, jakie odbywały się na Scenie Kameralnej między 17 listopada a 2 grudnia 1992 przy jednoczesnym udziale publiczności. W wyniku tego powstała Kartoteka będąca dekonstrukcją siebie samej, wynikła z wydarzeń na próbach, z przynoszonych przez Różewicza i aktorów fragmentów codzienności i tekstów. Druga Kartoteka. Kartoteka rozrzucona. Po filmie odbędzie się spotkanie z aktorami biorącymi udział w próbach Kartoteki rozrzuconej, m.in. z Elżbietą Czaplińską, Teresą Sawicką, Jadwigą Skupnik, Tomaszem Lulkiem, Andrzejem Wilkiem, oraz z Elżbietą Sitek, która 22 lata temu podjęła się realizacji telewizyjnej wydarzeń na Scenie Kameralnej. Rozmowę poprowadzi dyrektor teatru Krzysztof Mieszkowski. Będzie to niepowtarzalna okazja, aby zobaczyć wybitnego pisarza w roli reżysera i spotkać się z aktorami, którzy z nim wówczas pracowali. Projekcja filmu odbędzie się dzięki uprzejmości Elżbiety Sitek i Telewizji Wrocław. Serdecznie zapraszamy! Wstęp wolny! Kartoteka rozrzucona. Próby Reżyseria, scenografia i opracowanie muzyczne: Tadeusz Różewicz Realizacja telewizyjna: Elżbieta Sitek Obsada: Tadeusz Różewicz, Elżbieta Czaplińska, Mirosława Lombardo, Ewa Skibińska, Jadwiga Skupnik, Wojciech Dąbrowski, Marek Feliksiak, Cezary Kussyk, Tomasz Lulek, Henryk Niebudek, Igor Przegrodzki, Andrzej Wilk, Wojciech Ziemiański Czas: 76 minut „CZYNNE PONIEDZIAŁKI” – CZYTANIA W MAJU I CZERWCU 2014 ► 12 maja 2014, godz. 19:00, Scena Kameralna Maksim Kuroczkin – Kuchnia reżyseria – Anna Ilczuk ► 26 maja 2014, godz. 19:00, Scena Kameralna Lukas Bärfuss – Seksualne neurozy naszych rodziców przekład – Izabela Elwira Rozhin reżyseria – Małgorzata Siuda T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl ► 16 czerwca 2014, godz. 19:00, Scena Kameralna Ziemowit Szczerek – Przyjdzie Mordor i nas zje reżyseria – Sebastian Krysiak Na wszystkie Czytania wstęp wolny! Zapraszamy! WYDAWNICTWO TEATRU POLSKIEGO WE WROCŁAWIU Szanowni Państwo, są takie książki, które fascynują krytyków, filozofów i zwykłych czytelników nie dlatego, że proponują ciekawą wizję świata albo uwodzą piękną formą, lecz dlatego, że w ich kontekście inicjowane są dyskusje zmuszające do postawienia istotnych pytań egzystencjalnych, filozoficznych i politycznych. Takim dziełem jest Gombrowiczowski Kronos – lapidarny rejestr życiowych doświadczeń, buchalteria codziennych zdarzeń, podręczny notatnik, w którym pisarz zapisywał suche fakty. A jednak ta inskrypcja życia występującego przed nami w skąpej szacie językowych skrótów i powtórzeń wywołała dyskusję, której stawką jest kondycja współczesnego człowieka: jego stosunek do własnego życia, do mechanizmów zarządczych, próbujących poddać życie kontroli, a także do formy, w jaką próbujemy to życie ubrać. To nie książka Gombrowicza trafiła na swój czas, lecz nasze czasy trafiły na nią. Doszło do niespodziewanego spotkania między nami a tekstem, do krótkiego spięcia, w wyniku którego na chwilę najważniejsze problemy związane z dzisiejszym pojmowaniem życia zostały zebrane w jednym czasie i w jednym dyskursie, przez co możliwe stało się ich uchwycenie. Gombrowicz. Loading Grzegorza Jankowicza opowiada o Gombrowiczowskim Kronosie, o jego recepcji i o pytaniach, które w jego kontekście warto zadać. „Kronos – jak mówi autor – powinniśmy czytać, o Kronosie powinniśmy rozmyślać, ponieważ uświadamia nam on nasz stosunek do nagiego życia, czyli do życia rozumianego jako biologiczna zasada wspólna dla wszystkich bytów ożywionych. Gombrowicz pokazał nam nie tylko inskrypcję własnej egzystencji, ale także sposób, w jaki (nie) radzimy sobie z ogołoconym z kształtów istnieniem. Co z tym istnieniem robimy? W jaki sposób się do niego odnosimy? Jak je ujmujemy? Jak je opłakujemy? Dlaczego raz tak bardzo nas fascynuje, a innym razem zupełnie nie obchodzi?”. Oto ścieżka, jaką podąża w swych rozważaniach Grzegorz Jankowicz, prowadząc czytelnika do miejsca, z którego wyraźniej widać, w jakim miejscu – literackim, egzystencjalnym i politycznym – się znaleźliśmy. Książka jest drugą, po Dzienniku żałobnym Rolanda Barthes’a, propozycją w serii wydawniczej „teraz teatr” Teatru Polskiego we Wrocławiu i wydawnictwa Książkowe Klimaty. Inspiracją do niej za każdym razem będą spektakle, jako punkt wyjścia do poruszenia najciekawszych zjawisk teatralnych, ale także problemów współczesnego świata, polityki, ekonomii, kultury. T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl Głównym założeniem serii jest towarzyszenie teatrowi, zwiększenie pola jego oddziaływania, ułatwianie jego odbioru, przybliżanie jego wieloaspektowości i intelektualne obudowywanie przedstawień, co pozwoli na pozostawienie po nich trwałego śladu. Grzegorz Jankowicz, Gombrowicz. Loading wydawnictwo: Teatr Polski we Wrocławiu/Książkowe Klimaty planowana premiera: maj 2014 GRZEGORZ JANKOWICZ – filozof literatury, krytyk, tłumacz, redaktor działu kultury „Tygodnika Powszechnego”, wiceprezes Fundacji Korporacja Ha!art, dyrektor wykonawczy Festiwalu Conrada. Wydawnictwo Teatru Polskiego we Wrocławiu Anna Wojciechowska, tel. 600 21 89 01, e-mail: [email protected] KONKURS NA RECENZJĘ DLA UCZNIÓW SZKÓŁ GIMNAZJALNYCH I PONADGIMNAZJALNYCH Zachęcamy uczniów do napisania recenzji z Dziadów w reżyserii Michała Zadary. Jeżeli już widziałeś Mickiewiczowski dramat na deskach Teatru Polskiego, opisz nam swoje wrażenia; jeżeli jeszcze nie – nic straconego – gramy również w maju! Na prace czekamy do 31 maja 2014. Prosimy o nadsyłanie ich na adres: [email protected]. Na autora wyróżnionego tekstu czekają nagrody, a recenzja zostanie opublikowana w gazetce Teatru Polskiego „1212 Generacja Tpl”. DZIADY Z HONOROWYM PATRONATEM PREZYDENTA RP W ROKU 2016 Przygotowywane w Teatrze Polskim we Wrocławiu Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Michała Zadary, po raz pierwszy w historii teatru wystawiane w całości i bez skrótów, zostaną w roku 2016 objęte honorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego. NAGRODY TEATRU POLSKIEGO WE WROCŁAWIU Sezon 2013/2014 COURTNEY LOVE: – Monika Strzępka – nominacja do Nagrody im. Konrada Swinarskiego (2013) – nominacja do Wrocławskiej Nagrody Teatralnej (2013) VI Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie (2013): – Monika Strzępka – nagroda za najlepszą reżyserię – Michał Korchowiec – nagroda za najlepszą scenografię – zespół Teatru Polskiego we Wrocławiu – nagroda dla najlepszego zespołu aktorskiego T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl TERMOPILE POLSKIE: Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa” – Część I: Konkurs projektów (2014): – nagroda za projekt inscenizacji Inne: – Ewa Skibińska – nominacja w konkursie Człowiek Roku 2013 w kategorii Kultura (2014) – Krzysztof Mieszkowski – nominacja w plebiscycie„Polski – Gazety Wrocławskiej” na Dolnoślązaka Roku 2013 (2014) – Krzysztof Mieszkowski – nominacja w Plebiscycie 25-lecia „Gazety Wyborczej – Wrocław” (2014) Sezon 2012/2013 POCZEKALNIA.0: V Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie (2012): – Krystian Lupa – nagroda za najlepszą reżyserię – Halina Rasiakówna – nagroda za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą TĘCZOWA TRYBUNA 2012: – Michał Korchowiec – Nagroda im. Leona Schillera (2013) COURTNEY LOVE: – Michał Korchowiec – Nagroda im. Leona Schillera (2013) XIX Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2013): – nagroda za najlepsze przedstawienie – Michał Korchowiec – Nagroda im. Jana Świderskiego FILOKTET: XXXIII Warszawskie Spotkania Teatralne (2013): – Barbara Wysocka – najlepsza adaptacja według serwisu Teatr dla Was – Barbara Wysocka – najlepsza reżyseria według serwisu Teatr dla Was – Marcin Czarnik – najlepszy aktor w roli głównej według serwisu Teatr dla Was TITUS ANDRONICUS: XXXIII Warszawskie Spotkania Teatralne (2013): – Ewa Skibińska – specjalne wyróżnienie serwisu Teatr dla Was Konkurs na Najlepszą Inscenizację Dzieł Dramatycznych Williama Shakespeare’a w sezonie artystycznym 2012/2013 (2013): – wyróżnienie i zaproszenie na XVII Festiwal Szekspirowski w Trójmieście (2013) Inne: – Sylwia Boroń – 48 Hour Film Project Warsaw 2012: nagroda dla najlepszej aktorki (film Linienie) – Kinga Preis – nagroda marszałka województwa dolnośląskiego za zasługi dla regionu (2012) – Adam Szczyszczaj – XI Festiwal Prapremier w Bydgoszczy (2012): honorowe wyróżnienie (Awantura Warszawska. Waszyngton – Moskwa – Londyn w Muzeum Powstania Warszawskiego) – Andrzej Kłak – V Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie (2012): nagroda za najlepszą drugoplanową rolę męską (O dobru w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu) T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl – Anna Ilczuk – Nagroda Kulturalna „Gazety Wyborczej – Wrocław” wARTo w kategorii Teatr (2013; Molly b. w Grupie Artystycznej Ad Spectatores Pod Wezwaniem Calderóna we Wrocławiu) – Stanisław Melski – Międzynarodowy Dzień Teatru (2013): dyplom marszałka województwa dolnośląskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury – Monika Bolly – XV Międzynarodowy Festiwal Sztuki Antycznej „Bosforskie agony” w Kerczu (2013): nagroda Srebrnej Maski (monodram Kalina w Teatrze Małym we Wrocławiu) – Stanisław Melski – XV Międzynarodowy Festiwal Sztuki Antycznej „Bosforskie agony” w Kerczu (2013): nagroda za najlepszą reżyserię (Król Edyp w Teatrze Małym we Wrocławiu) – Tomasz Lulek – Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego” (2013) – Kinga Preis – nominacja do Złotej Kaczki za role w filmach Pawła Wendorffa Nie ten człowiek, Agnieszki Holland W ciemności i Wojciecha Smarzowskiego Róża (2012) – Marcin Czarnik – nominacja do Złotej Kaczki za rolę w filmie Anki i Wilhelma Sasnalów Z daleka widok jest piękny (2012) – Andrzej Kłak; Marcin Pempuś – nominacje do piątej edycji Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej – Wrocław” wARTo w kategorii Teatr (2013) WYJAZDY TEATRU POLSKIEGO WE WROCŁAWIU, UDZIAŁ W FESTIWALACH Sezon 2013/2014 12.09.2013 – SMYCZ, XVI Winobraniowe Spotkania Teatralne w Zielonej Górze 13.09.2013 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, XXI Mezinárodní festival Divadlo w Pilznie (Czechy) 25–26.09.2013 – ZIEMIA OBIECANA, I edycja Polski w IMCE. Niecodziennego Festiwalu Teatralnego – Teatr IMKA w Warszawie 9–10.10.2013 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, III Międzynarodowe forum sztuki teatralnej „Teart” [Международный форум театрального искусства «Теарт»] w Mińsku (Białoruś) 13.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Kłodzkie Centrum Kultury, Sportu i Rekreacji w Kłodzku [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 14.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Dolnobrzeski Ośrodek Kultury w Brzegu Dolnym [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 18.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Nowosolski Dom Kultury w Nowej Soli [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 20.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Ośrodek Kultury w Oławie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 22.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Centrum Kultury i Wypoczynku w Andrychowie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 24.10.2013 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, XVII Jüdische Musik- und Theaterwoche w Dreźnie (Niemcy) 29.10.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Centrum Kultury Muza w Lubinie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 13.11.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Krotoszyński Ośrodek Kultury w Krotoszynie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 14.11.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Gostyński Ośrodek Kultury Hutnik w Gostyniu [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 15.11.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Stowarzyszenie Jarocin XXI w Jarocinie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl 16.11.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Miejski Dom Kultury w Wągrowcu [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 17.11.2013 – DZIECI Z BULLERBYN, Centrum Kultury i Sztuki w Koninie [w ramach programu „Teatr Polska” 2013] 13.12.2013 – COURTNEY LOVE, VI Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie 24.03.2014 – POCZEKALNIA.0, XX Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi 8.04.2014 – KRONOS, XXXIV Warszawskie Spotkania Teatralne 13.04.2014 – SZAPOCZNIKOW. STAN NIEWAŻKOŚCI / NO GRAVITY, XXXIV Warszawskie Spotkania Teatralne 27.04.2014 – DZIECI Z BULLERBYN, XX Dziecięce Spotkania Teatralne w Gliwicach Sezon 2012/2013 1.09.2012 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, Theaterfestival Basel w Bazylei (Szwajcaria) [wyjazd współfinansowany przez Instytut Adama Mickiewicza] 13–14.12.2012 – POCZEKALNIA.0, V Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie 16.12.2012 – SMYCZ, IV Lubińska Jesień Teatralna 11–12.03.2013 – COURTNEY LOVE, XIX Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi 18.03.2013 – COURTNEY LOVE, XXXIV Przegląd Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu [spektakl towarzyszący] 20.04.2013 – SMYCZ, Teatr Stary w Lublinie 23.04.2013 – FILOKTET, XXXIII Warszawskie Spotkania Teatralne 1.05.2013 – TITUS ANDRONICUS, XXXIII Warszawskie Spotkania Teatralne 25.05.2013 – BLANCHE I MARIE, II Festiwal Debiutantów „Pierwszy kontakt” w Toruniu 8.06.2013 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, XX Festivalul International de Teatru w Sybinie (Rumunia) [wyjazd współfinansowany przez Instytut Adama Mickiewicza] 15.06.2013 – BLANCHE I MARIE, Teatr Mały w Tychach [cykl „III Teatr Konesera”] 22–23.06.2013 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, Fuji no Kuni Sekai Engekisai [World Theatre Festival Shizuoka under Mt.Fuji] 2013 w Shizuoce (Japonia) [wyjazd współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego] 3–6.07.2013 – COURTNEY LOVE, XII Heineken Open’er Festival w Gdyni 8–9.07.2013 – COURTNEY LOVE, I edycja Polski w IMCE. Niecodziennego Festiwalu Teatralnego – Teatr IMKA w Warszawie 13.07.2013 – SZOSA WOŁOKOŁAMSKA, TRANSPORT>festival 2013 w Monachium (Niemcy) 25–26.07.2013 – KLINIKEN / MIŁOŚĆ JEST ZIMNIEJSZA..., XIII Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu 3.08.2013 – TITUS ANDRONICUS, XVII Festiwal Szekspirowski w Trójmieście (Teatr Wybrzeże w Gdańsku) Wkrótce m.in. 16–17.05.2014 – UTWÓR O MATCE I OJCZYŹNIE, CoMPAS14 w LG Arts Center w Seulu (Korea Południowa) [wyjazd współfinansowany przez Instytut Adama Mickiewicza] 21.05.2014 – COURTNEY LOVE, XV Международный театральный фестиваль «Радуга» [International Theatre Festival «Rainbow»] w Petersburgu (Rosja) 24.05.2014 – DZIADY, XXXIX Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” T E AT R P OL SKI W E W ROCŁ AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl 29.05.2014 – COURTNEY LOVE, XXII Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt w Toruniu 30.05.2014 – DZIECI Z BULLERBYN, XVIII Międzynarodowy Festiwal Teatrów dla Dzieci i Młodzieży Korczak 2014 w Warszawie [wyjazd współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego] 1.06.2014 – DZIECI Z BULLERBYN, IV Festiwal Teatralna Karuzela w Łodzi 1.06.2014 – DWADZIEŚCIA NAJŚMIESZNIEJSZYCH PIOSENEK NA ŚWIECIE, VII Festiwal Reżyserii Filmowej w Świdnicy 28–29.06.2014 – DZIECI Z BULLERBYN, Teatr Stary w Lublinie NAJBLIŻSZE PREMIERY 1. Elfriede Jelinek Podróż zimowa przekład – Karolina Bikont opracowanie tekstu i reżyseria – Paweł Miśkiewicz scenografia i kostiumy – Barbara Hanicka reżyseria światła – Marek Kozakiewicz muzyka – Maja Kleszcz aranżacje – Jacek Kita obsada: Krzesisława Dubielówna Małgorzata Gorol Maja Kleszcz (gościnnie) Agnieszka Kwietniewska Halina Rasiakówna Ewa Skibińska inspicjent – Ewa Wilk sufler – Magdalena Kabata premiera – 13 września 2014, Scena na Świebodzkim 2. Thomas Bernhard Wycinka reżyseria – Krystian Lupa prapremiera polska – 18 października 2014, Scena im. Jerzego Grzegorzewskiego T E AT R P O L SKI W E W ROC Ł AWIU ul. G. Zapolskiej 350-032 Wrocław telcentrala: +48 71 316 07 00sekretariat: +48 71 316 07 01–02 [email protected][email protected] REGON: 000278913NIP: 896-000-50-29numer konta: 4112 4019 9411 1100 0024 2924 61 www.teatrpolski.wroc.pl www.t pl.wroc.pl
