Dyrektywa E-Commerce - tłumaczenie

DIRECTIVE 2000/31/EC OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF
THE COUNCIL
of 8 June 2000
on certain legal aspects of information society services, in particular electronic
commerce, in the Internal Market (Directive on electronic commerce).
(nieoficjalne tłumaczenie z angielskiego)
"Official Journal of the European Communities"
( obligatoryjna publikacja aktu prawnego)
DYREKTYWA 2000/31/EC Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 8 czerwca 2000
w sprawie wybranych, prawnych aspektów świadczenia usług w społeczeństwie
informatycznym, w szczególności handlu elektronicznego na Rynku Wewnętrznym
( Dyrektywa w sprawie handlu elektronicznego).
Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej, uwzględniając postanowienia Traktatu,
ustanawiającego Europejską Wspólnotę, w szczególności artykuły 47(2), 55 oraz 95,
uwzględniając projekt Komisji (Europejskiej),
uwzględniając opinie Komitetu Ekonomicznego i Społecznego,
działając zgodnie z procedurą, określoną w artykule 251 Traktatu,
oraz mając na względzie, że :
1. Zadaniem Unii Europejskiej jest zacieśnienie więzów między państwami
członkowskimi a narodami Europy, celem zapewnienia ekonomicznego i społecznego
postępu, zgodnie z art. 14 (2) Traktatu. Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez
wewnętrznych granic, gdzie są zapewnione : wolny przepływ towarów i usług, oraz
swoboda zakładania firm. Rozwój usług w społeczeństwie informatycznym, na
obszarze bez wewnętrznych granic, jest sprawą podstawową w eliminacji barier,
dzielących ludność Europy.
2. Rozwój handlu elektronicznego, w ramach społeczeństwa informatycznego,stwarza
znaczące możliwości zatrudnienia we Wspólnocie, zwłaszcza dla małych i średnich
przedsiębiorstw, oraz będzie wpływać na ekonomiczny wzrost i innowacyjne
inwestycje europejskich firm, jak również wzmocni konkurencyjność europejskiego
przemysłu - pod warunkiem, że wszyscy mają dostęp do internetu.
3. Akty prawne oraz koncepcja porządku prawnego Wspólnoty są podstawową
wartością, pozwalającą europejskiej społeczności, ignorując granice, w pełni
wykorzystać możliwości stworzone przez handel elektroniczny. Niniejsza Dyrektywa
ma na celu zapewnienie wysokiego stopnia prawnej integracji Wspólnoty, aby dla
usług w społeczeństwie informatycznym powstało spójny obszar, bez wewnętrznych
granic.
4. Ważną sprawą jest zapewnienie, że handel elektroniczny może w pełni korzystać z
rynku wewnętrznego, oraz - jak to zostało określone w Dyrektywie Rady 89/552/EEC
z 3 października 1989 roku, w sprawie koordynacji niektórych zasad, ustanowionych
przez ustawy, zarządzenia czy przepisy administracyjne w państwach członkowskich,
dotyczących działalności rozgłośni telewizyjnych - aby został osiągnięty wysoki
stopień integracji Wspólnoty.
5. Rozwój usług w społeczeństwie informatycznym i właściwe funkcjonowanie rynku
wewnętrznego Wspólnoty jest hamowane przez liczne, prawne przeszkody, które
osłabiają chęć korzystania ze swobody zakładania przedsiębiorstw i swobody
świadczenia usług. Przeszkody te powstają w wyniku różnic w prawodawstwie, oraz
niepewności prawnej, czy i które z krajowych zasad (w poszczególnych państwach)
można zastosować do tych usług.
W braku koordynacji i dostosowania prawnego problemy te mogą być wyjaśniane
poprzez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości (Court of Justice of the European
Community).
Natomiast pozostaje brak pewności prawnej, w jakim zakresie państwa członkowskie
mogą poddawać kontroli usługi, świadczone z innego państwa członkowskiego.
6. W świetle celów Wspólnoty, określonych w artykułach 43 i 49 Traktatu, oraz
pochodnych, wspólnotowych aktów prawnych, przeszkody te winny być usunięte
poprzez koordynację niektórych praw krajowych, oraz wyjaśnienie niektórych
prawnych koncepcji na szczeblu Wspólnoty, w zakresie niezbędnym do właściwego
funkcjonowania rynku wewnętrznego.
Niniejsza Dyrektywa, zwracając jedynie uwagę na niektóre szczegółowe problemy, w
pełni respektuje zasadę podporządkowania, jak to zostało określone w art. 5 Traktatu.
7. Celem określenia prawnej wykładni i zapewnienia zaufania konsumentów, niniejsza
Dyrektywa musi jasno określić ogólną strukturę, obejmującą pewne prawne aspekty
handlu elektronicznego na wewnętrznym rynku.
8. Celem Dyrektywy jest stworzenie prawnej struktury, zapewniającej swobodny
przepływ usług w społeczeństwie informatycznym, między państwami
członkowskimi, bez prób koordynowania problematyki, objętej procedurą karną.
9. Swobodny przepływ usług w społeczeństwie informatycznym może w wielu
przypadkach być rozumiany jako szczególne odbicie w ustawodawstwie Wspólnoty
bardziej ogólnej zasady, znanej jako zasada swobody wypowiedzi, do której wielką
wagę przywiązuje art. 10(1) Konwencji Ochrony Praw Człowieka i Podstawowych
Swobód, ratyfikowanej przez wszystkie państwa członkowskie.
Z tej przyczyny dyrektywy dotyczące dostarczania usług w społeczeństwie
informatycznym muszą gwarantować, że te działania mogą być, w myśl niniejszego
artykułu, prowadzone w sposób nieskrępowany, natomiast ograniczenia mogą jedynie
wynikać z par. 2 tegoż artykułu, oraz z art. 46 (1) Traktatu.
Niniejsza Dyrektywa nie narusza podstawowych, ustalonych w ustawodawstwach
krajowych praw i zasad, dotyczących swobody wypowiedzi.
10. Zgodnie z zasadą proporcjonalności środki, przewidziane w Dyrektywie, są
ograniczone do minimum, niezbędnego do osiągnięcia celu, jakim jest właściwe
funkcjonowanie rynku wewnętrznego, tam, gdzie działania na szczeblu Wspólnoty są
niezbędne, oraz w celu określenia obszaru, który realnie nie posiada wewnętrznych
granic.
Jeśli chodzi o sprawę elektronicznego handlu, Dyrektywa musi zapewnić wysoki
stopień ochrony zadań wspólnych dla wszystkich, w szczególności ochrony nieletnich
i ludzkiej godności, ochrony konsumenta oraz społecznej ochrony zdrowia. Zgodnie z
art. 152 Traktatu, społeczna ochrona zdrowia jest podstawową częścią składową
innych zadań Wspólnoty.
11. Dyrektywa nie wpływa na ograniczenie poziomu ochrony, w szczególności ochrony
zdrowia i interesów konsumenta, jak to określają akty prawne Wspólnoty, między
innymi :
Dyrektywa Rady 93/13/EEC z 5 kwietnia 1993 roku, w sprawie nieuczciwych
warunków w umowach konsumenckich;
Dyrektywa Parlamentu i Rady 97/7/EEC z 20 maja 1997 roku, w sprawie ochrony
konsumenta w związku ze sprzedażą na odległość, stanowiąca istotny element
ochrony konsumenta w sprawach zawieranych umów.
Te dyrektywy mają w całości zastosowanie do usług w społeczeństwie
informatycznym. Taką samą zgodę Wspólnoty, w pełni do przyjęcia dla usług w
społeczeństwie informatycznym, również obejmują :
szczególnie Dyrektywa 84/450/EEC z 10 września 1984 roku, dotycząca
wprowadzających w błąd i porównawczych reklam;
Dyrektywa Rady 87/102/EEC z 22 grudnia 1986 roku, w sprawie ujednolicenia ustaw,
zarządzeń i przepisów administracyjnych państw członkowskich, dotyczących
kredytów konsumenckich;
Dyrektywa Rady 93/22/EEC z 10 maja 1993 roku, w sprawie inwestycji w dziedzinie
papierów wartościowych;
Dyrektywa Rady 90/314/EEC z 13 czerwca 1990 roku, w sprawie grupowych
podróży, urlopów, zwiedzania;
Dyrektywa Parlamentu i Rady 98/6/EC z 16 lutego 1998 roku, w sprawie określania
cen produktów, produkowanych przez konsumentów dla konsumentów; Dyrektywa
Rady 92/59/EEC z 29 czerwca 1992 roku, w sprawie bezpieczeństwa produktów;
Dyrektywa parlamentu i Rady 94/47/EC z 26 października 1994 roku, w sprawie
ochrony nabywców, w odniesieniu do niektórych aspektów umowy, przy nabywaniu
praw czasowego użytkowania nieruchomości;
Dyrektywa Parlamentu i Rady 98/27/EC z 19 maja 1998 roku, dotycząca zalecenia w
sprawie ochrony interesów konsumenta;
Dyrektywa Rady 85/374/EEC z 25 lipca 1985 roku, w sprawie ujednolicania ustaw,
zarządzeń i przepisów administracyjnych, dotyczących odpowiedzialności cywilnej za
wadliwe produkty;
Dyrektywa Parlamentu i Rady 1999/44/EC z 25 maja 1999 roku, w sprawie niektórych
aspektów sprzedaży towarów i łączących się z tym gwarancji; przygotowywana
Dyrektywa Parlamentu i Rady, w sprawie sprzedaży usług finansowych na odległość;
Dyrektywa Rady 92/28/EEC z 31 marca 1992 roku, w prawie reklamy produktów
medycznych.
Niniejsza Dyrektywa, ani dyrektywy w sprawie ochrony zdrowia, przyjęte w
strukturze rynku wewnętrznego, nie powinny być sprzeczne z Dyrektywą Parlamentu i
Rady 98/43/EC z 6 lipca 1998 roku, dotyczącą ujednolicenia ustaw, zarządzeń i
przepisów administracyjnych państw członkowskich w sprawie ogłoszeń i
sponsoringu produktów tytoniowych.
Niniejsza Dyrektywa uzupełnia listę wymagań informacji, określonych przez wyżej
wymienione dyrektywy, a w szczególności przez Dyrektywę 97/7/EC.
12. Niezbędne jest wyłączenie niektórych elementów działalności z zakresu niniejszej
Dyrektywy, ponieważ swoboda świadczenia usług na tym polu nie może być, w
aktualnym stanie, gwarantowana przez ustalenia Traktatu, czy pochodnych aktów
prawnych. Wyłączenie tych elementów działalności nie wyklucza stosowania
instrumentów, mogących okazać się niezbędnymi dla właściwego funkcjonowania
rynku wewnętrznego. Podatki, zwłaszcza VAT, nałożony na wiele usług objętych
niniejszą Dyrektywą, są wyłączone z jej zakresu.
13. Dyrektywa nie ustanawia zasad zobowiązań fiskalnych, ani nie określa instrumentów
Wspólnoty, dotyczących podatkowych aspektów handlu elektronicznego.
14. Ochrona osób w zakresie przetwarzania danych osobowych jest regulowana wyłącznie
Dyrektywą Parlamentu i Rady 95/46/EC z 24 października 1995 roku, w sprawie
ochrony danych osobowych, opracowywanych i wykorzystywanych, jak również
Dyrektywą Parlamentu i Rady 97/66/EC z 15 grudnia 1997 roku, w sprawie
opracowywania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze
telekomunikacji. Dyrektywy te w pełni odnoszą się do usług w społeczeństwie
informatycznym.
Powyższe dyrektywy już ustaliły prawną strukturę Wspólnoty w sprawie danych
osobowych, dlatego nie ma potrzeby obejmowania tej sprawy niniejszą Dyrektywą, w
celu zapewnienia płynnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, w szczególności
swobodnego przepływu danych osobowych między Krajami Członkowskimi.
Wprowadzenie i zastosowanie Dyrektywy winno być dokonane w pełnej zgodności z
zasadami, odnoszącymi się do ochrony danych osobowych, w szczególności dotyczy
niepożądanej oferty handlowej, oraz odpowiedzialności cywilnej pośredników.
Dyrektywa nie może zapobiegać anonimowemu korzystaniu z dostępnych sieci, takich
jak internet.
15. Poufność komunikowania się jest zagwarantowana artykułem 5 Dyrektywy 97/66/EC.
Zgodnie z tą dyrektywą państwa członkowskie muszą zakazać wszelkiego
przejmowania czy kontrolowania takich przekazów przez osoby inne, niż nadawcy czy
odbiorcy, z wyjątkiem przypadków prawnie uzasadnionych.
16. Wyłączenie gier hazardowych z zakresu zastosowania niniejszej Dyrektywy obejmuje
jedynie gry losowe, loterie i zakłady, zawierające nagrody o wartościach pieniężnych.
Wyłączenia nie obejmują pełnego emocji współzawodnictwa, czy gier, których celem
jest zachęta do zakupu towarów, czy usług i gdzie płatności, jeśli do nich dochodzi,
służą jedynie nabyciu promowanych towarów czy usług.
17. Definicja usług w społeczeństwie informatycznym już istnieje w prawodawstwie
Wspólnoty. Zawarta jest w Dyrektywie Parlamentu i Rady 98/34/EC z 22 czerwca
1998 roku, określającej procedurę podejmowania postanowień w sprawie
technicznych standardów, uregulowań i zasad, rządzących usługami w społeczeństwie
informatycznym, oraz w Dyrektywie Parlamentu i Rady 98/84/EC z 20 listopada 1998
roku, w sprawie prawnej ochrony usług, do których dostęp jest określony pewnymi
warunkami.
Ta definicja dotyczy wszelkich usług, świadczonych za wynagrodzeniem, na
odległość, przy użyciu elektronicznego sprzętu, celem przetwarzania i
przechowywania danych, włączając proces kompresji, oraz – na indywidualne
żądanie odbiorcy usługi - dostarczanie rachunku za usługę.
Usługi, których lista znajduje się a Aneksie V do Dyrektywy 98/34/EC - które nie
wymagają przetwarzania ani przechowywania danych - nie są objęte tą definicją.
18. Usługi w społeczeństwie informatycznym łączą szeroką gamę działalności
ekonomicznej on-line, (przez internet), w szczególności sprzedaży dóbr. Nie dotyczy
to natomiast takiej działalności, jak dostarczanie towarów, jako takich, lub działalność
usługowa off-line (sprzedaż i zakupy bezpośrednie). Usługi w społeczeństwie
informatycznym nie są ograniczone jedynie do usług, będących rezultatem zawierania
porozumień on-line, ale również, w zakresie działalności gospodarczej, rozszerzają się
na usługi, które nie są opłacane przez odbiorców, tak jak oferujący on-line informacje
lub ofertę handlową, lub jak dostawcy środków, pozwalających na poszukiwanie,
dostęp lub odzyskiwanie danych..
Do usług w społeczeństwie informatycznym włączone są również usługi, polegające
na przekazywaniu informacji poprzez sieć (komunikacyjną), organizowanie dostępu
do sieci, albo przechowywanie informacji, dostarczonych przez odbiorcę usługi.
W rozumieniu Dyrektywy EEC/89/552, audycje telewizyjne i radiowe nie są usługami
w społeczeństwie informatycznym, ponieważ nie są dostarczane na indywidualne
zapotrzebowanie. Natomiast usługi, które są przekazywane od adresata do odbiorcy,
jak video, na czyjąś prośbę, albo informacja handlowa poprzez elektroniczną pocztę są usługami w społeczeństwie informatycznym.
Używanie poczty elektronicznej, albo jej ekwiwalentu w komunikacji indywidualnej,
na przykład przez osoby fizyczne, działające poza swoją dziedziną handlu, biznesu
czy zawodu, włączając jej używanie celem zawarcia umowy między takimi osobami nie jest usługą w społeczeństwie informatycznym.
Umowny stosunek między pracownikiem a jego pracodawcą - nie jest usługą w
społeczeństwie informatycznym. Działalność, która z natury nie może być
prowadzona na odległość przez środki elektroniczne, takie jak statutowy audyt
księgowości firmy, czy lekarska porada, wymagająca lekarskich badań pacjenta - nie
są usługami w społeczeństwie informatycznym.
19. Siedziba dostawcy usługi powinna być określona stosownie do orzecznictwa
Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym koncepcja działalności jest wyznaczona
przez aktualnie prowadzoną działalność gospodarczą, zawiera element faktycznego
prowadzenia działań, w stałej siedzibie, na czas nieokreślony. Ten wymóg jest
również spełniony, gdy firma powstała na czas określony.
Miejscem prowadzenia działalności przez firmę, dostarczającą usługi przez internet,
nie jest miejsce, gdzie są zlokalizowane środki techniczne, ani miejsce dostępu do
sieci, ale miejsce, gdzie jest ustanowiona (zarejestrowana) działalność gospodarcza. W
przypadku, gdy dostawca usług dysponuje kilkoma adresami, istotne jest określenie, z
którego miejsca omawiana usługa została dostarczona. Gdy trudno jest ustalić z
którego z tych adresów usługa została dostarczona, będzie to miejsce, gdzie dostawca
posiada centralę swojej działalności.
20. Definicja "odbiorcy usługi" obejmuje wszystkie kategorie użytkowania usług w
społeczeństwie informatycznym, zarówno przez osoby, dostarczające informacji w
otwartej sieci, takiej jak internet, lub przez osoby, poszukujące informacji w
internecie, dla celów prywatnych lub zawodowych.
21. Zakres koordynacji nie koliduje z przyszłą harmonizacją Wspólnoty w sprawie usług
w społeczeństwie informatycznym, ani z przyszłą legislacją, podejmowaną na
szczeblu krajowym, zgodnie z prawodawstwem Wspólnoty.
Zakres koordynacji obejmuje jedynie wymogi, odnoszące się do działalności on-line,
takiej, jak informacje on-line, reklamy on-line, zakupy on-line, umowy on-line, i nie
dotyczą prawnych wymogów państw członkowskich, odnoszących się do dóbr takich
jak standardy bezpieczeństwa, zobowiązania na etykietach, odpowiedzialność cywilna
za towary, lub wymogi państw członkowskich, odnoszące się do dostarczania lub
transportu towarów, z dystrybucją medykamentów łącznie.
Zakres koordynacji nie obejmuje wykorzystania przez władze publiczne prawa
pierwokupu, dotyczącego pewnych dóbr, jak dzieła sztuki.
22. Usługi w społeczeństwie informatycznym winny być nadzorowane w miejscu
działania, aby zapewnić właściwą ochronę interesów publicznych. W tym celu
niezbędne staje się zapewnienie, że właściwe organa zabezpieczą taką ochronę nie
tylko dla obywateli własnego kraju, ale również dla wszystkich obywateli Wspólnoty.
Celem poprawy wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi niezbędne
staje się wyraźne stwierdzenie odpowiedzialności tego państwa członkowskiego, z
którego pochodzi usługa. Co więcej, celem efektywnego zagwarantowania swobody
świadczenia usług i pewności prawnej dla dostawców i odbiorców usług, takie usługi
w społeczeństwie informatycznym winny być, w zasadzie, podmiotem prawa państwa
członkowskiego, w którym dostawca usługi posiada swą siedzibę.
23. Niniejsza Dyrektywa nie zamierza ustanawiać dodatkowych zasad w
międzynarodowym prawie cywilnym, w odniesieniu do sprzeczności aktów prawnych,
ani nie zamierza ingerować w uprawnienia Sądu.
Postanowienia przyjętych aktów prawnych, określonych przez międzynarodowe
prawo cywilne, nie mogą ograniczać swobody świadczenia usług w społeczeństwie
informatycznym, jak to określa niniejsza Dyrektywa.
24. Mimo zasady kontroli u źródła usług w społeczeństwie informatycznym, jest prawnie
uzasadnione, w warunkach określonych w niniejszej Dyrektywie, podjęcie przez
państwa członkowskie środków ograniczenia wolnego przepływu usług.
25. Sądy krajowe, włącznie z sądami cywilnymi, orzekające w sprawach cywilnych, mogą
podjąć środki ograniczające swobodę świadczenia usług w społeczeństwie
informatycznym, zgodnie z warunkami, określonymi w niniejszej Dyrektywie.
26. Kraje Członkowskie, zgodnie z warunkami określonymi w Dyrektywie, mogą
zastosować swoje krajowe normy kodeksu karnego i procedury śledczej, oraz inne
środki, prowadzące do wykrycia sprawcy i ustalenia kary, bez konieczności
informowania Komisji o podjęciu takich środków.
27. Niniejsza Dyrektywa, łącznie z przyszłą Dyrektywą Parlamentu i Rady w sprawie
sprzedaży na odległość usług finansowych konsumentom, przyczynią się do
stworzenia prawnej struktury dostarczania finansowych usług on-line.
Dyrektywa nie zamierza wyprzedzać przyszłych inicjatyw na polu usług finansowych,
zwłaszcza w sprawie harmonizacji norm stosowania się w tej dziedzinie.
Określone w Dyrektywie możliwości państw członkowskich ograniczania, pod
pewnymi warunkami, swobody dostarczania usług w społeczeństwie informatycznym
celem ochrony konsumenta, obejmują również środki w dziedzinie usług finansowych,
szczególnie środki, mające na celu ochronę producentów.
28. Zobowiązania państw członkowskich, aby nie wymagać od dostawców usług w
społeczeństwie informatycznym uzyskania zgody przed podjęciem działalności, nie
dotyczy usług pocztowych, objętych Dyrektywą Parlamentu i Rady 97/67/EC z 15
grudnia 1997 roku, w sprawie ogólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług
pocztowych Wspólnoty i poprawy jakości usług, polegających na fizycznym
doręczaniu drukowanych depesz poczty elektronicznej, i nie dotyczy systemu, w
ramach którego uznaje się podpis elektroniczny, a w szczególności dotyczy to
dostawców usług takiego elektronicznego podpisu.
29. Informacje handlowe mają podstawowe znaczenie dla świadczenia usług w
społeczeństwie informatycznym i dla rozwoju szerokiej gamy wolnych od opłat usług.
W interesie ochrony konsumenta i zasad uczciwego handlu informacja handlowa,
włączając upusty, oferty promocyjne oraz promocyjne konkursy lub gry, musi
podlegać pewnym wymogom przejrzystości, nie naruszających Dyrektywy 97/7/EC.
Niniejsza Dyrektywa nie powinna mieć wpływu na istniejące dyrektywy w sprawie
informacji handlowej, w szczególności dotyczy to Dyrektywy 98/43/EC.
30. Wysyłanie niepożądanych informacji handlowych pocztą elektroniczną może być
nieakceptowane przez konsumenta, oraz dostawców usług w społeczeństwie
informatycznym, a także może zakłócić sprawne funkcjonowanie interaktywnej sieci.
Sprawa zgody odbiorcy na otrzymywanie pewnych, niepożądanych ofert handlowych
nie jest przedmiotem niniejszej Dyrektywy, gdyż zostało to już określone, w
szczególności przez Dyrektywę 97/7/EC oraz Dyrektywę 97/66/EC.
Winno się zachęcać i ułatwiać stworzenie odpowiedniego narzędzia filtrującego w
tych państwach członkowskich, które wyraziły zgodę na przesyłanie pocztą
elektroniczną niepożądanych wiadomości handlowych. Co więcej, staje się niezbędne,
aby w każdym przypadku te nieautoryzowane przekazy handlowe mogły być
zidentyfikowane, co winno poprawić przejrzystość i ułatwić działanie narzędzia
filtrującego.
Niepożądane informacje handlowe, przesyłane pocztą elektroniczną, nie powinny
wpływać na dodatkowe koszty łączności odbiorcy.
31. Państwa członkowskie, które zezwalają na przesyłanie pocztą elektroniczną natrętnych
przekazów handlowych, bez wcześniejszej zgody odbiorcy, przez dostawcę usług,
mającego siedzibę na ich terytorium, muszą zapewnić, aby dostawca usług regularnie
sprawdzał i korzystał z zapisów rejestru, w którym osoby fizyczne, nie życzące sobie
otrzymywania takich nieautoryzowanych wiadomości handlowych, mogą się
rejestrować.
32. Celem usunięcia barier rozwoju transgranicznych usług we Wspólnocie, gdzie
członkowie normowanych zawodów mogą proponować swe usługi w internecie, staje
się niezbędne, aby poprawność oferty była gwarantowana na szczeblu Wspólnoty
przez zawodowe normy, szczególnie w celu ochrony konsumenta, lub ochrony
zdrowia.
Kodeks postępowania na szczeblu Wspólnoty byłby najlepszym środkiem oceny zasad
zawodowej etyki, w odniesieniu do łączności handlowej.
Do przyjęcia takich zasad powinno się zachęcać, bez uszczerbku dla autonomii
zawodowych związków i stowarzyszeń.
33. Niniejsza Dyrektywa uzupełnia prawo Wspólnoty i prawa krajowe, odnoszące się do
zawodów normowanych, których dotyczą przepisy szczególne, aby utrzymać
harmonię zasad prawnych w danym zawodzie.
34. Każde państwo członkowskie uzupełni swą legislację, dotyczącą wymogów,
zwłaszcza wymogów co do form, wyznaczających granice zawierania umowy poprzez
środki elektroniczne.
Sprawdzanie aktów prawnych, wymagających takich poprawek, powinno być
systematyczne i powinno obejmować wszystkie niezbędne stopnie i czynności
zawierania umowy, włączając fakt wypełnienia tekstu umowy.
Rezultatem tej poprawki winno być doprowadzenie do sytuacji, że umowa, zawarta
poprzez środki elektroniczne, jest ważna w świetle prawa.
Prawne efekty elektronicznego podpisu zostały rozwiązane Dyrektywą Parlamentu i
Rady 1999/93/EC z 13 grudnia 1999 roku, w sprawie struktury Wspólnoty, dotyczącej
elektronicznych podpisów.
Potwierdzenie otrzymania podpisu przez dostawcę usług może przyjąć formę prowizji
on-line (przesłanej drogą internetową) za zapłaconą usługę.
35. Niniejsza Dyrektywa nie dotyczy uprawnień państw członkowskich do utrzymywania
lub ustanawiania ogólnych, lub szczególnych wymagań prawnych, dotyczących
umów, które mogą być zawarte poprzez środki elektroniczne, w szczególności
wymagań, dotyczących zabezpieczenia elektronicznych podpisów.
36. Państwa członkowskie mogą utrzymywać ograniczenia stosowania umów
elektronicznych z uwzględnieniem umów wymagających prawnego włączenia sądów,
władz publicznych lub zawodów, działających w imieniu władz publicznych. Ta
możliwość odnosi się również do umów, które wymagają zaangażowania sądów,
władz publicznych lub osób wykonujących funkcje publiczne, aby były skuteczne
wobec osób trzecich, jak również umów, wymagających legalizacji lub poświadczenia
notarialnego.
37. Zobowiązanie państw członkowskich do usunięcia przeszkód w stosowaniu umów
elektronicznych dotyczy jedynie przeszkód wynikających z wymogów prawnych, a
nie z przyczyn praktycznych, wynikających, w pewnych przypadkach, z braku
możliwości używania środków elektronicznych.
38. Zobowiązanie państw członkowskich do usunięcia przeszkód w stosowaniu umów
elektronicznych ma być wprowadzone zgodnie z wymogami prawnymi, uznanymi za
obowiązujące w ustawodawstwie Wspólnoty.
39. Wyjątki warunków dotyczących umów, zawieranych wyłącznie poprzez pocztę
elektroniczną lub równorzędne, indywidualne środki komunikacji, o których mowa w
niniejszej dyrektywie, co do danych, mających być przekazanymi oraz składaniu
zamówień, nie powinny umożliwiać pomijania tych zasad przez dostawców usług w
społeczeństwie informatycznym.
40. Istniejące i pojawiające się różnice w prawodawstwie państw członkowskich oraz
orzecznictwie sądowym, dotyczące odpowiedzialności cywilnej dostawców usług,
występujących jako pośrednicy, ograniczają płynne funkcjonowanie rynku
wewnętrznego, szczególnie poprzez zakłócanie rozwoju usług poprzez granice oraz
ograniczanie wolnej konkurencji. Dostawcy usług mają obowiązek działać, w
pewnych przypadkach, w celu zapobiegania lub przerwania nielegalnej działalności.
Niniejsza Dyrektywa powinna stworzyć właściwe podstawy do rozwoju szybkiego i
sprawnego sposobu usuwania i uniemożliwiania dostępu do nielegalnej informacji.
Taki mechanizm mógłby być stworzony na podstawie dobrowolnej zgody wszystkich
zainteresowanych stron, do czego państwa członkowskie winny zachęcać. Bo
przyjęcie i wdrożenie takich procedur jest w interesie wszystkich zainteresowanych
dostarczaniem usług w społeczeństwie informatycznym.
Ustalenia niniejszej Dyrektywy, odnoszące się do odpowiedzialności cywilnej, nie
powinny wykluczać rozwoju i efektywnego działania różnych, zainteresowanych stron
w sprawie technicznych systemów ochrony i identyfikacji, oraz instrumentów
technicznego nadzoru, udostępnionego przez technologię cyfrową, w ramach
ograniczeń, określonych Dyrektywami 94/46/EC oraz 97/66/EC.
41. Niniejsza Dyrektywa stwarza równowagę między różnymi grupami interesów i
ustanawia zasady dla ustalania porozumień branżowych i norm.
42. Wyjątki od odpowiedzialności cywilnej, ustanowione w niniejszej Dyrektywie,
obejmują jedynie przypadki, gdzie działalność dostawcy usług w społeczeństwie
informatycznym jest ograniczona do technicznego procesu działania, a dając dostęp do
sieci komunikacyjnej, w której informacja dostarczona przez osoby trzecie jest
przekazana lub czasowo przechowywana, jedynym celem jest bardziej wydajne
działanie transmisji.
Jest to jedynie rodzaj działania technicznego, automatycznego i pasywnego, z czego
wynika, że dostawca usług w społeczeństwie informatycznym nie ma ani wiedzy, ani
kontroli nad przekazywaną lub przechowywaną informacją.
43. Dostawca usług może korzystać z wyjątków z powodu jedynie "zwykłego
przekazywania" lub za "przechowywanie" w schowku, gdy przekazywana informacja
nie dotyczy go w żaden sposób. Oznacza to, między innymi, że nie modyfikuje
przekazywanej informacji. Ten wymóg nie obejmuje działań technicznych, mających
miejsce podczas transmisji, jeśli nie zmieniają one treści informacji, zawartej w
przekazie.
44. Dostawca usług, który świadomie współpracuje z jednym ze swych odbiorców usług
w celu podjęcia nielegalnej działalności, wychodzącej poza "przekazywanie" czy
"przechowywanie", w rezultacie nie może korzystać z wyłączeń odpowiedzialności
cywilnej, ustalonej dla tej kategorii działań.
45. Ograniczenia odpowiedzialności cywilnej dostawców usług pośrednictwa, określone
w niniejszej Dyrektywie, nie dotyczą możliwości wykonywania różnego rodzaju
nakazów sądowych. Takie nakazy mogą w szczególności składać się z poleceń sądu
lub władz administracyjnych, domagających się zakończenia lub zapobiegania
jakimkolwiek naruszeniom prawa, włączając wycofanie nielegalnej informacji albo
uniemożliwienie dostępu do niej.
46. Celem wykorzystania ograniczenia odpowiedzialności cywilnej, dostawca usług,
polegających na przechowywaniu informacji, posiadając aktualną wiedzę lub
ostrzeżenie o nielegalnej działalności, musi działać z należytym pośpiechem, celem
usunięcia lub ograniczenia dostępu do tej informacji. Usunięcie lub ograniczenie
dostępu musi być podjęte z zachowaniem zasady wolności wypowiedzi oraz trybu
postępowania, ustalonego w tym celu na szczeblu krajowym. Dyrektywa nie ma
wpływu na możliwości państw członkowskich ustanawiania szczegółowych
wymogów, które muszą być szybko spełnione przed wycofaniem lub ograniczeniem
dostępu do informacji.
47. Przestrzega się państwa członkowskie przed narzucaniem obowiązku monitorowania
dostawców usług jedynie z powodu zobowiązań ogólnych. Nie dotyczy to zobowiązań
kontroli w określonych przypadkach, szczególnie nie ma to wpływu na polecenia
krajowych władz, działających zgodnie z krajowym prawodawstwem
48. Dyrektywa nie odnosi się do możliwości państw członkowskich wymagania od
dostawców usług, którzy posiadają informacje otrzymane od swych odbiorców, do
podjęcia szczególnych starań, których normalnie można oczekiwać od osób,
znajdujących się w podobnej sytuacji i które są wyszczególnione w prawie krajowym,
celem wykrywania i zapobiegania pewnym typom nielegalnej działalności.
49. Państwa członkowskie i Komisja będą zachęcać do opracowania kodeksów
postępowania, z założeniem utrzymania dobrowolności i swobody decyzji
zainteresowanych stron o przystąpieniu do takich kodeksów i ich akceptacji.
50. Jest ważną sprawą, aby proponowana dyrektywa w sprawie ujednolicenia pewnych
aspektów praw autorskich i łączących się z tym praw w społeczeństwie
informatycznym, oraz niniejsza Dyrektywa, weszły w życie w tym samym czasie,
celem ustalenia wyraźnych ram odpowiedzialności cywilnej pośredników za
przestępstwa na szczeblu Wspólnoty, dotyczące praw autorskich i pokrewnych .
51. Od każdego państwa członkowskiego winno się wymagać, jeśli zajdzie taka
konieczność, wprowadzenia poprawek do legislacji, aby nie krępowała możliwości
polubownego rozwiązywania sporów, przy użyciu elektronicznych nośników.
Rezultatem takich poprawek musi być umożliwienie sprawnego i efektywnego
funkcjonowania takiego systemu, zgodnie z prawem, w praktyce, nawet poprzez
granice.
52. Aby właściwie wykorzystywać swobody wewnętrznego rynku staje się niezbędne
zapewnienie osobom poszkodowanym efektywnego dostępu do środków
rozwiązywania sporów. Szkody, które mogą powstać w związku z usługami w
społeczeństwie informatycznym, charakteryzują się zarówno szybkością jak i
geograficznymi odległościami.
Mając na uwadze tę charakterystyczną specyfikę oraz potrzebę zapewnienia, że
krajowe władze nie zechcą wystawiać na szwank wzajemnego zaufania, niniejsza
Dyrektywa zwraca się do państw członkowskich z prośbą o zapewnienie, że będą
dostępne odpowiednie działania sądowe. Państwa członkowskie powinny sprawdzić
potrzebę zapewnienia dostępu do procedury sądowej przez odpowiednie środki
elektroniczne.
53. Dyrektywa 98/27/EC, mająca zastosowanie do usług w społeczeństwie
informatycznym, określa mechanizm stosowania zakazu, którego celem jest ochrona
wspólnych interesów konsumentów. Ten mechanizm powinien przyczynić się do
swobodnego przepływu usług w społeczeństwie informatycznym, poprzez
zapewnienie wysokiego stopnia ochrony konsumenta.
54. Sankcje przewidziane przez niniejszą Dyrektywę nie stoją w sprzeczności z innymi
sankcjami lub środkami zaradczymi, przewidzianymi przez prawa krajowe. Państwa
członkowskie nie są zobowiązane do stosowania sankcji karnych za naruszenia praw
krajowych, przyjętych w wykonaniu niniejszej Dyrektywy.
55. Niniejsza Dyrektywa nie narusza zasad, mających zastosowanie do zobowiązań
umownych, stosujących się do kontraktów konsumenckich. Stosownie do tego
Dyrektywa nie może pozbawiać konsumenta ochrony nakazanymi przez prawo
zasadami, odnoszącymi się do umownych zobowiązań, przewidzianymi w prawie
państwa członkowskiego, w którym zamieszkuje odbiorca usługi.
56. W sprawie ograniczeń, zawartych w niniejszej Dyrektywie, dotyczących umownych
zobowiązań w kontraktach, zawartych przez konsumentów, te zobowiązania winny
być interpretowane jako zawierające informacje o sprawach podstawowych dla
zawarcia umowy, włączając prawa konsumenta, który ma decydujący wpływ na
decyzję o zawarciu umowy.
57. Trybunał podtrzymuje zasadę, że państwo członkowskie posiada prawo zastosowania
środków wobec dostawcy usług, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim,
ale świadczy wszystkie lub większość usług na terytorium pierwszego państwa
członkowskiego, jeżeli wybór miejsca siedziby był dokonany z myślą o uniknięciu
wymogów prawnych, które byłyby zastosowane, gdyby dostawca miał swą siedzibę
na terenie pierwszego państwa członkowskiego.
58. Niniejsza Dyrektywa nie odnosi się do usług, świadczonych przez dostawcę usług,
pochodzącego z pozostałych krajów ( z poza Unii). W świetle światowego zasięgu
handlu elektronicznego jest jednak właściwe zapewnienie, że normy Wspólnoty są
zgodne z normami międzynarodowymi. Niniejsza Dyrektywa nie wpływa na wyniki
dyskusji w sprawach rozwiązań prawnych, toczonych na forum organizacji
międzynarodowych (między innymi WTO, OECD, Uncitral).
59. Mimo światowego zasięgu łączności elektronicznej niezbędna jest koordynacja
krajowych zasad na szczeblu europejskim, celem uniknięcia rozbicia rynku
wewnętrznego oraz celem ustanowienia odpowiednich ram regulacji europejskiej.
Taka koordynacja powinna się również przyczynić do ustanowienia wspólnej, silnej
pozycji negocjacyjnej na forum międzynarodowym.
60. Umożliwienie płynnego rozwoju elektronicznego handlu musi być oparte na jasnych i
prostych ramach prawnych, przewidywalnych i zgodnych z zasadami przyjętymi na
szczeblu międzynarodowym, aby nie miało negatywnego wpływu na konkurencyjność
europejskiego przemysłu, ani nie przeszkadzało wprowadzaniu innowacji do tego
sektora.
61. Jeśli rynek ma działać globalnie poprzez środki elektroniczne, to Unia Europejska
oraz główne pozaeuropejskie rejony powinny się wzajemnie konsultować, aby zasady
prawne i procedury były kompatybilne.
62. Współpraca z krajami trzecimi w dziedzinie handlu elektronicznego winna być
wzmocniona, w szczególności z krajami przystępującymi (do UE), z krajami
rozwijającymi się oraz z pozostałymi partnerami handlowymi Unii Europejskiej.
63. Przyjęcie niniejszej Dyrektywy nie powstrzymuje państw członkowskich od brania
pod uwagę różnych społecznych, międzyludzkich i kulturalnych implikacji, będących
nieodłączną częścią powstającego społeczeństwa informatycznego. W szczególności
nie powinno przeszkadzać w podejmowaniu środków, które państwa członkowskie
mogą podejmować zgodnie z zasadami Wspólnoty, aby osiągnąć społeczne, kulturalne
i demokratyczne cele, biorąc pod uwagę ich różnice językowe, narodową i regionalną
specyfikę, jak również kulturalne dziedzictwo, aby zapewnić i umożliwić powszechny
dostęp do najszerszego wachlarza usług w społeczeństwie informatycznym. W
każdym razie rozwój społeczeństwa informatycznego ma zapewnić, aby obywatele
Wspólnoty mogli mieć dostęp do kulturalnego dziedzictwa europejskiego, pod
warunkiem posiadania dostępu do komputera.
64. Łączność elektroniczna oferuje państwom członkowskim wspaniałe środki
wyposażenia służb publicznych w dziedzinie kulturalnej, szkoleniowej i językowej.
65. Rada w swej uchwale z 19 stycznia 1999 roku w sprawie pozycji konsumenta w
społeczeństwie informatycznym stwierdziła, że ochrona konsumenta wymaga
specjalnej uwagi w tej dziedzinie. Komisja sprawdzi, w jakim stopniu istniejące
zasady ochrony konsumenta nie stanowią wystarczającej ochrony w kontekście
społeczeństwa informatycznego i określą, gdzie to jest niezbędne, braki w
ustawodawstwie i w tych sprawach, które będą wymagać podjęcia dodatkowych
środków . Jeśli zajdzie taka konieczność Komisja powinna przedstawić określone,
dodatkowe propozycje rozwiązania takich, rozpoznanych braków;
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ :
ROZDZIAŁ I
Zasady ogólne
Artykuł 1.
Cele i zakres
1. Celem Dyrektywy jest zapewnienie właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego
w drodze swobodnej wymiany usług między państwami członkowskimi w
społeczeństwie informatycznym.
2. Dyrektywa działa w kierunku zbliżenia, w zakresie niezbędnym do osiągnięcia celów
określonych w paragrafie 1, niektórych krajowych ustaleń w sprawie usług w
społeczeństwie informatycznym, w odniesieniu do rynku wewnętrznego, aktywności
dostawców usług, łączności handlowej, umów elektronicznych, odpowiedzialności
cywilnej pośredników, kodeksów postępowania, polubownego rozwiązywania
sporów, działania sądów oraz współpracy między państwami członkowskimi.
3. Dyrektywa uzupełnia prawo Wspólnoty w odniesieniu do usług w społeczeństwie
informatycznym, nie naruszając stopnia ochrony, w szczególności zdrowia
społecznego oraz interesów konsumenckich, jak to zostało ustalone przez akty
Wspólnoty i krajowe legislacje, wprowadzając je bez ograniczania swobody
dostarczania usług w społeczeństwie informatycznym.
4. Dyrektywa nie ustanawia dodatkowych zasad w sprawie międzynarodowego prawa
cywilnego, ani nie dotyczy jurysdykcji sądowej.
5. Dyrektywa nie odnosi się do :
a. opodatkowania;
b. spraw odnoszących się do usług w społeczeństwie informatycznym, objętych
Dyrektywami 95/46/EC oraz 97/66/EC;
c. spraw odnoszących się do porozumień lub praktyk objętych ustawą kartelową;
d. następującej działalności usługowej w społeczeństwie informatycznym :
 działalności notariuszy lub pokrewnych zawodów, jeśli mają
bezpośredni i określony związek z działaniami w imieniu władzy
publicznej;
 reprezentacji klienta i obrony jego interesów w sądzie;
 działalności gier hazardowych, które w grach losowych zawierają
wygraną pieniężną, włączając loterię i zakłady;
6. Dyrektywa nie dotyczy środków podjętych na szczeblu Wspólnoty, w sprawie
poszanowania praw Wspólnoty w celu promocji zróżnicowania kulturalnego i
językowego, oraz zapewnienia obrony pluralizmu.
Artykuł 2.
Definicje
Dla celów niniejszej Dyrektywy wprowadza się następujące określenia :
a. "usługi w społeczeństwie informatycznym" : usługi w rozumieniu art. 1 (2)
Dyrektywy 98/34/EC, uzupełnionej Dyrektywą 98/48/EC;
b. "dostawca usług" : osoba fizyczna lub prawna, dostarczająca usług w społeczeństwie
informatycznym;
c. "stały dostawca usług" : dostawca usług, zaangażowany w działalność gospodarczą w
istniejącej firmie, na czas nieokreślony. Sama fizyczna obecność i używanie środków
technicznych i technologii, wymaganej do dostarczania usług, nie wypełniają
określenia stałego dostawcy usług;
d. "odbiorca usługi" : osoba fizyczna lub prawna, która w celach zawodowych lub
innych, korzysta z usług w społeczeństwie informatycznym, w szczególności w celach
poszukiwania informacji lub korzystająca z niej;
e. "konsument" : każda osoba fizyczna, działająca w sprawach, znajdujących się poza jej
zainteresowaniami handlowymi, produkcyjnymi czy zawodowymi;
f. "informacja handlowa" : wszelkie formy łączności, działającej bezpośrednio lub
pośrednio w celach promocji dóbr, usług lub obrazu firmy, organizacji lub osoby,
prowadzącej handlową, przemysłową lub rękodzielniczą działalność, albo
wykonującej uznany zawód.
Nie stanowią informacji handlowej :
 informacje umożliwiające bezpośredni dostęp do działalności firmy,
organizacji czy osoby, w szczególności jeśli chodzi o nazwisko lub adres email;
 łączność odnosząca się do dóbr, usług czy obrazu firmy, organizacji czy osoby,
przedstawiona w sposób niezależny, zwłaszcza bez określeń finansowych;
g. "normowany zawód" - zawód w znaczeniu albo art. 1(d) Dyrektywy Rady 89/48/EEC
z 21 grudnia 1988 roku w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów szkół
średnich, udzielanych w wyniku ukończenia zawodowego wykształcenia i szkolenia,
trwającego co najmniej trzy lata, lub w znaczeniu art. 1(f) Dyrektywy Rady
92/51/EEC z 18 czerwca 1992 roku, w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania
zawodowego wykształcenia i szkolenia, jako suplement do Dyrektywy 89/48/EEC;
h. "koordynacja" - wymagania prawnego systemu państw członkowskich, odnoszące się
do dostawców usług, albo samych usług w społeczeństwie informatycznym, bez
względu czy są ogólnej natury czy specjalnie dla nich określone.
i. koordynacja dotyczy wymogów, które musi spełnić dostawca usług :
 podejmujący działalność usługową w społeczeństwie informatycznym, taką jak
wymogi dotyczące kwalifikacji, autoryzacji lub notyfikacji;
 prowadzący działalność usługową w społeczeństwie informatycznym, taką jak
wymogi dotyczące zachowania się dostawcy usług, wymogi jakości oraz treści
usług, włączając odnoszące się do reklamy i umów, oraz wymogi dotyczące
odpowiedzialności cywilnej dostawcy usług;
j. koordynacja nie obejmuje takich wymogów jak :
 odnoszących się do dóbr, jako takich;
 odnoszących się do dostawy dóbr;
 odnoszących się do usług, które nie są dostarczane poprzez środki
elektroniczne.
Artykuł 3.
Rynek wewnętrzny
1. Każde państwo członkowskie zapewni, aby usługi w społeczeństwie informatycznym,
dostarczane przez dostawcę usług, działającego na ich terytorium, były zgodne z
krajowymi wymaganiami, stosowanymi w ich państwie członkowskim, oraz że
podlegają koordynacji.
2. Państwa członkowskie mogą, z powodów koordynacji, ograniczać swobodę
dostarczania usług z innego państwa członkowskiego.
3. Paragrafy 1 oraz 2 nie mają zastosowania do działów wymienionych w aneksie.
4. Państwa członkowskie mogą podjąć środki ograniczające zakres paragrafu 2 w
stosunku do określonych usług, jeśli zostały spełnione następujące warunki :
a. mogą to być środki :
i.
niezbędne z powodu jednego z następujących powodów :
 polityka społeczna, w szczególności prewencja, śledztwo,
wykrywanie i kary za przestępstwa kryminalne, włączając
ochronę młodocianych oraz walkę przeciwko wzniecaniu
nienawiści rasowej, seksualnej, religijnej lub narodowościowej,
a także pogwałceniu ludzkiej godności, dotyczących
poszczególnych osób;
 ochrona zdrowia społecznego;
 bezpieczeństwo publiczne, włączając zachowanie
bezpieczeństwa narodowego oraz obrony narodowej;
 - ochrona konsumentów, włączając producentów.
podjęte przeciwko określonej usłudze, która może być uszczerbkiem
dla celów, wymienionych w punkcie (i), albo która przedstawia
poważne i duże ryzyko zaszkodzenia tym celom;
iii. proporcjonalne do tych celów;
b. przed podjęciem takich środków i bez uszczerbku dla postępowania sądowego,
włączając dochodzenie wstępne oraz działania w ramach śledztwa
kryminalnego, państwa członkowskie powinny :
 zwrócić się do państw członkowskich, wymienionych w paragrafie 1,
aby podjęły odpowiednie środki, a jeżeli te państwa nie podejmą takich
środków, lub okażą się one niewystarczające,
 należy poinformować Komisję oraz państwa członkowskie,
wymienione w paragrafie 1, o swych zamiarach podjęcia takich
środków.
5. Państwa członkowskie mogą, w pilnych sytuacjach, obniżyć warunki, wymienione w
paragrafie 4 (b). W konkretnym przypadku o podjętych środkach należy jak
najszybciej poinformować Komisję oraz państwa członkowskie, wymienione w
paragrafie 1, wskazując powody, które, według opinii państwa członkowskiego,
wymagają pilnego podjęcia działań.
ii.
Bez ograniczania możliwości państwa członkowskiego do podejmowania określonych
środków, Komisja sprawdzi jak najszybciej zgodność podejmowanych działań z
ustawodawstwem Wspólnoty. Jeśli dojdzie do wniosku, że podjęte środki są
niezgodne z legislacją Wspólnoty, Komisja zwróci się do tego państwa
członkowskiego, aby powstrzymało się od podejmowania proponowanych środków,
lub aby pilnie zakończyło podjęte już działania.
ROZDZIAŁ II
Zasady
Dział I : Informacje wymagane dla założenia firmy
Artykuł 4
Zasady wykluczające wcześniejszą autoryzację (uzyskanie zgody)
1. Państwa członkowskie zapewnią, że podjęcie i prowadzenie działalności dostawcy
usług w społeczeństwie informatycznym nie będzie poddane wcześniejszej autoryzacji
ani żadnemu równoważnemu wymogowi.
2. Paragraf 1 nie dotyczy zasad autoryzacji, które nie są określone jako wyjątkowo
dotyczące usług w społeczeństwie informatycznym, oraz które są określone przez
Dyrektywę Parlamentu i Rady 97/13/EC z dnia 10 kwietnia 1997 roku, w sprawie
wspólnego systemu ogólnej autoryzacji oraz indywidualnych licencji w dziedzinie
usług telekomunikacyjnych.
Artykuł 5
Dane ogólne
1. Oprócz informacji, wymaganych przez prawodawstwo Wspólnoty, państwa
członkowskie zapewnią, aby dostawca usług przedstawiał w sposób prosty,
bezpośredni i stale dostępny dla odbiorców i właściwych organów, co najmniej
następujące informacje :
a. nazwisko dostawcy usług;
b. geograficzny adres firmy dostawcy usług;
c. szczegóły dotyczące dostawcy usług, włączając elektroniczny adres e-mail,
który umożliwia szybkie nawiązanie z nim kontaktu, oraz bezpośrednią i
efektywną łączność;
d. miejsce rejestracji dostawcy usług, lub równorzędny rejestr, czy rejestr
handlowy, w którym dostawca usług jest wpisany oraz numer rejestracyjny,
lub jego ekwiwalent, umożliwiający identyfikację w tym rejestrze;
e. miejsce uzyskania zgody na działalność, określenie właściwego organu
nadzoru;
f. jeśli dotyczy to normowanego zawodu :
 zawodowe stowarzyszenie lub podobna instytucja, gdzie dostawca
usług jest zarejestrowany,
 tytuł zawodowy oraz państwo członkowskie, gdzie go uzyskano,
 odniesienie do dostępnych, zawodowych reguł w państwie
członkowskim, gdzie jest prowadzona działalność, oraz środki dostępu
do nich;
g. czy dostawca usług jest podatnikiem VAT w miejscu prowadzenia
działalności, jego numer indentyfikacyjny, o którym mowa w artykule 22 (1)
szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EEC z 17 maja 1977 roku, w sprawie
ujednolicenia praw państw członkowskich w odniesieniu do podatków
obrotowych – wspólny system VAT, podstawowe elementy oceny.
2. W uzupełnieniu wymogu innych informacji, ustalonych przez prawo Wspólnoty,
państwa członkowskie zapewnią co najmniej, że wymieniane ceny usług są podawane
prosto i jednoznacznie, a w szczególności muszą wskazywać, czy do ceny włączony
jest podatek i koszty doręczenia usługi.
Dział II : informacje handlowe
Artykuł 6
Wymagane dane
W uzupełnieniu wymogu innych danych, ustanowionych przez prawo Wspólnoty, państwa
członkowskie zapewnią, że informacja handlowa, która jest częścią, lub tworzy usługi w
społeczeństwie informatycznym, spełnia co najmniej następujące warunki :
a. informacja handlowa, jako taka, jest wyraźnie łatwa do zidentyfikowania;
b. osoba fizyczna lub prawna, dla której informacja handlowa jest przeznaczona, jest
wyraźnie łatwa do zidentyfikowania;
c. oferty promocyjne, jak upusty, premie czy podarunki, dozwolone w państwie
członkowskim gdzie jest siedziba dostawcy usług, muszą być łatwe do
zidentyfikowania, jako takie, a warunki, jakie trzeba spełnić aby się do nich
zakwalifikować, muszą być łatwo dostępne i przedstawione prosto i jednoznacznie;
d. promocyjne konkursy albo gry, dozwolone w państwie członkowskim gdzie jest
siedziba dostawcy usług, muszą być łatwe do zidentyfikowania, jako takie, a warunki
udziału muszą być łatwo dostępne i przedstawione prosto i jednoznacznie.
Artykuł 7
Niepożądana informacja handlowa
1. W uzupełnieniu wymogu dostarczania danych, wymaganych przez prawo Wspólnoty,
państwa członkowskie, które zezwalają na przekazywanie niepożądanych informacji
handlowych przez pocztę elektroniczną, zapewnią, że takie informacje (oferty)
handlowe, przekazywane przez dostawcę usług, mającego siedzibę na ich terytorium,
będą wyraźnie łatwe do zidentyfikowania i jednoznaczne, jako takie, z chwilą
otrzymania ich przez odbiorcę.
2. Bez uszczerbku dla Dyrektywy 97/7/EC oraz Dyrektywy 97/66/EC, państwa
członkowskie podejmą środki celem zapewnienia, że dostawca usług przekazujący
niepożądane informacje handlowe pocztą elektroniczną, regularnie konsultuje i
wykorzystuje rejestry, w których rejestrują się osoby fizyczne, nie życzące sobie
otrzymywania takich ofert handlowych.
Artykuł 8
Normowane zawody
1. Państwa członkowskie zapewnią, że wykorzystywanie informacji handlowej, która
jest częścią, czy tworzy usługi w społeczeństwie informatycznym, przez członka
normowanego zawodu, jest dozwolona, będąc zgodną z zawodowymi zasadami,
dotyczącymi zwłaszcza niezależności, szacunku i godności zawodu, zawodowej
tajemnicy i uczciwego postępowania wobec klientów oraz innych członków profesji.
2. Bez uszczerbku dla autonomii zawodowych ciał i stowarzyszeń, państwa
członkowskie oraz Komisja będą zachęcać zawodowe stowarzyszenia i ciała do
ustalenia kodeksu postępowania na szczeblu Wspólnoty, celem określenia rodzajów
informacji, które mogą być przekazywane w ramach informacji handlowej, zgodnie z
zasadami, o których mowa w paragrafie 1.
3. Określając propozycje dla inicjatyw Wspólnoty, które mogą stać się niezbędne dla
właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego, w odniesieniu do informacji
wymienionych w paragrafie 2,. Komisja będzie brała pod uwagę kodeksy
postępowania, przyjmowane na szczeblu Wspólnoty oraz będzie działała w ścisłej
współpracy z odpowiednimi stowarzyszeniami i ciałami zawodowymi.
4. Niniejsza Dyrektywa stanie się dodatkiem do dyrektyw Wspólnoty, dotyczących
dostępu oraz wykonywania normowanych zawodów.
Dział III : Umowy zawarte elektronicznie
Artykuł 9
Traktowanie umów
1. Państwa członkowskie zapewnią, że ich system prawny zezwala na zawieranie umów
poprzez środki elektroniczne. W szczególności państwa członkowskie zapewnią, aby
wymogi prawne, stosowane w procesie zawierania umów, nie tworzyły przeszkód w
zawieraniu umów elektronicznych, ani aby takie umowy nie były pozbawione
prawnego znaczenia i ważności, w związku z ich zawieraniem poprzez środki
elektroniczne.
2. Państwa członkowskie mogą uznać, że paragraf 1 nie dotyczy wszystkich, lub
niektórych umów, należących do jednej z następujących kategorii :
a. umów, przekazujących prawa nieruchomości, z wyjątkiem praw do czynszu;
b. umów, które prawnie wymagają postępowania sądowego, działania władz
publicznych lub zawodów, działających w imieniu władz publicznych;
c. umów udzielania poręczenia oraz zastawów papierów wartościowych, przez
osoby występujące poza ich zajęciem, działalnością handlową lub zawodem,
d. umowy obowiązujące w prawie rodzinnym oraz spadkowym.
3. Państwa członkowskie poinformują Komisję o kategoriach umów, wymienionych w
paragrafie 2, do których nie ma zastosowania paragraf 1. Państwa członkowskie będą
co pięć lat przedkładać Komisji raport o stosowaniu paragrafu 2, z wyjaśnieniami,
dlaczego uznaje się za konieczne utrzymywanie kategorii, o której mowa w paragrafie
2 (b), do której nie ma zastosowania paragraf 1.
Artykuł 10
Informacje, które mają być przedstawione
1. 1. Oprócz wymogów informacji, ustalonych przez prawo Wspólnoty, państwa
członkowskie zapewnią, z wyjątkiem gdy strony, nie będące konsumentami,
zdecydują inaczej, że co najmniej następujące informacje zostaną przekazane przez
dostawcę usług w sposób jasny, zrozumiały i jednoznaczny, jeszcze zanim otrzyma
zlecenie od odbiorcy usługi :
a. różne sposoby techniczne, prowadzące do zawarcia umowy ;
b. czy zawierana umowa ma być wypełniona przez dostawcę usługi i czy będzie
dostępna;
c. środki techniczne służące identyfikacji i poprawie błędów w umowie, jeszcze
przed złożeniem zlecenia;
d. propozycje języków, w jakich ma być zawarta umowa.
2. Państwa członkowskie zapewnią, z wyjątkiem gdy strony, nie będące konsumentami,
zdecydują inaczej, że dostawca usług wskaże obowiązujący go kodeks postępowania,
oraz informację, jak można do tego kodeksu sięgnąć drogą elektroniczną.
3. Warunki zawieranej umowy, przekazywane odbiorcy, muszą być podane w taki
sposób, aby mogły być przechowywane i odtwarzane.
4. Paragrafy 1 i 2 nie odnoszą się do umów zawieranych wyłącznie poprzez wymianę
elektronicznej poczty lub równoważną łączność indywidualną.
Artykuł 11
Zlecenie
1. Państwa członkowskie zapewnią, z wyjątkiem, gdy inaczej zadecydują zainteresowane
strony, nie będące konsumentami, że w przypadkach, gdy odbiorca usługi składa
zlecenie poprzez środki technologiczne, zastosowane są następujące zasady :
 dostawca usługi potwierdza bez zwłoki, środkami elektronicznymi otrzymanie
zlecenia;
 zlecenie oraz otrzymanie potwierdzenia ocenia się jako otrzymane, gdy obie
otrzymujące strony mają do nich dostęp.
2. Państwa członkowskie zapewnią, z wyjątkiem, gdy inaczej zadecydują strony, nie
będące konsumentami, że dostawca usługi udostępni odbiorcy usługi właściwe,
efektywne i dostępne środki techniczne, pozwalające na identyfikację i poprawki
błędów, jeszcze zanim zostanie złożone zlecenie.
3. Paragraf 1, ust.1 oraz paragraf 2 nie mają zastosowania do umów zawieranych
wyłącznie poprzez wymianę poczty elektronicznej lub przez równoważną łączność
indywidualną.
Dział IV : Odpowiedzialność cywilna pośredników
Artykuł 12
"Wyłącznie przesyłanie"
1. Tam, gdzie w społeczeństwie informatycznym dostarcza się usług, które składają się z
przekazu w sieci łączności informacji, dostarczanej przez odbiorcę usługi, albo
warunków dostępu do sieci łączności - państwa członkowskie zapewnią, że dostawca
usług nie ponosi odpowiedzialności cywilnej za przekazywaną informację, pod
warunkiem, że dostawca :
 nie jest inicjatorem przekazu;
 nie selekcjonuje odbiornika przekazu, oraz
 nie dokonuje selekcji ani modyfikacji informacji, zawartej w przekazie.
2. Akt przekazu i warunków dostępu, wymienionych w paragrafie 1 włączają
automatyczne, natychmiastowe i chwilowe przechowywanie przekazywanej
informacji, i ma to miejsce w jedynym celu wysłania przekazu do sieci łączności, pod
warunkiem, że informacja nie jest przechowywana dłużej, aniżeli jest to niezbędnie
konieczne dla dokonania przekazu.
3. Niniejszy artykuł nie wpływa na możliwości działania sądu administracyjnego,
zgodnie z systemem prawnym państw członkowskich, do żądania od dostawcy usług
zakończenia lub zapobiegania naruszeniu prawa.
Artykuł 13
"Przechowywanie"
1. Tam, gdzie w społeczeństwie informatycznym dostarcza się usług, które składają się z
przekazu w sieci łączności informacji, dostarczanej przez odbiorcę usługi, państwa
członkowskie zapewnią, że dostawca usług nie ponosi odpowiedzialności cywilnej za
automatyczne, natychmiastowe i chwilowe przechowywanie informacji, dokonywanej
w jedynym celu bardziej wydajnego przesyłania informacji do innych odbiorców, na
ich prośbę, pod warunkiem że :
a. dostawca nie dokonuje modyfikacji informacji;
b. dostawca spełnia warunki dostępu do informacji;
c. dostawca działa zgodnie z zasadami dotyczącymi aktualizacji informacji,
określonymi w sposób uznany i stosowany w branży;
d. dostawca nie próbuje bezprawnego wykorzystywania technologii, uznanej i
stosowanej w branży, do uzyskania danych o sposobie wykorzystania
informacji, oraz
e. dostawca działa sprawnie celem usunięcia lub ograniczenia dostępu do
przechowywanej informacji po uzyskaniu wiadomości, że informacja w
punkcie wyjścia została usunięta z sieci, lub że dostęp do niej został
ograniczony, albo że sąd lub władza administracyjne nakazała takie usunięcie
lub ograniczenie (dyskwalifikację).
2. Niniejszy artykuł nie wyklucza możliwości zażądania przez sąd lub władze
administracyjne, zgodnie z systemem prawnym państw członkowskich, aby dostawca
usługi zaprzestał lub zapobiegł naruszeniu prawa.
Artykuł 14
Gospodarz
1. Tam, gdzie w społeczeństwie informatycznym dostarcza się usług, które składają się z
przechowywania informacji, dostarczanej przez odbiorcę usługi, państwa
członkowskie zapewnią, że dostawca usług nie ponosi odpowiedzialności cywilnej za
informacje, przechowywane na prośbę odbiorcy usługi, pod warunkiem, że :
a. dostawca nie posiada wiedzy o nielegalnym działaniu lub (nielegalnej)
informacji, oraz, w związku z odszkodowaniem za szkody, nie zna faktów ani
okoliczności z których wynikało, że jest to nielegalne działanie lub
(nielegalna) informacja, albo
b. dostawca, uzyskawszy taką wiedzę lub ostrzeżenie, działa natychmiast w celu
usunięcia lub ograniczenia dostępu do informacji.
2. Paragraf 1 nie ma zastosowania gdy odbiorca usługi jest podporządkowany dostawcy
(nie ma na niego wpływu ani kontroli).
3. Niniejszy artykuł nie dotyczy możliwości sądu lub władz administracyjnych, zgodnie
z systemem prawnym państw członkowskich, żądania od dostawcy usług zakończenia
lub zapobiegania złamaniu prawa, ani nie dotyczy możliwości państw członkowskich
ustanowienia procedury działania celem wycofania lub ograniczenia dostępu do
informacji.
Artykuł 15
Brak obowiązku kontroli
1. Państwa członkowskie nie będą narzucać żadnych ogólnych zobowiązań dla
dostawców, dostarczających usługi objęte artykułami 12, 13 i 14, do kontrolowania
przekazywanych lub przechowywanych informacji, ani ogólnych zobowiązań do
aktywnego poszukiwania faktów lub okoliczności, wskazujących na nielegalne
działania.
2. Państwa członkowskie mogą ustanowić zobowiązania dla dostawców usług w
społeczeństwie informatycznym, aby natychmiast informowali właściwe organa o
rzekomo podjętej nielegalnej działalności, lub (nielegalnej) informacji, dostarczonej
przez odbiorcę usług, albo zobowiązanie do zakomunikowania właściwym organom,
na ich prośbę, informacji pozwalającej na identyfikację tych odbiorców ich usług, z
którymi posiadają porozumienie o przechowywaniu (informacji).
ROZDZIAŁ III
Zastosowanie
Artykuł 16
Kodeksy postępowania
1. Państwa członkowskie oraz Komisja będą zachęcać do :
a. opracowywania na szczeblu Wspólnoty, przez związkowe, zawodowe i
konsumenckie stowarzyszenia i organizacje, kodeksów postępowania,
mających się przyczynić do właściwego wprowadzenia artykułów od 5 do 15;
b. dobrowolnego przekazywania do Komisji projektów kodeksu postępowania na
szczeblu krajowym lub Wspólnoty;
c. dostępności tych kodeksów postępowania, w językach Wspólnoty, poprzez
nośniki elektroniczne;
d. zakomunikowania państwom członkowskim i Komisji, przez związkowe,
zawodowe i konsumenckie stowarzyszenia i organizacje, zgody na przyjęcie
swych kodeksów postępowania, oraz ich wpływu na praktykę, zachowanie się
oraz zwyczaje, odnoszące się do handlu elektronicznego;
e. opracowywania kodeksów postępowania w sprawie ochrony nieletnich oraz
obrony ludzkiej godności.
2. Państwa członkowskie oraz Komisja będą zachęcać do włączenia stowarzyszeń czy
organizacji, reprezentujących konsumentów, do opracowywania i wprowadzania w
życie kodeksów postępowania, dotyczącego ich interesów, oraz tworzonych zgodnie z
artykułem 1 (a). Tam, gdzie to jest stosowne, stowarzyszenia reprezentujące ludzi
chorych z widocznym kalectwem powinny być konsultowane, aby uwzględnić ich
specyficzne potrzeby.
Artykuł 17
Pozasądowe rozwiązywanie sporów
1. Państwa członkowskie zapewnią, że w przypadku nieporozumień między dostawcą
usług a odbiorcą, legislacja nie utrudni wykorzystania możliwości działania
pozasądowego, dostępnego zgodnie z prawem krajowym, do rozwiązania sporu,
włącznie z użyciem właściwych środków elektronicznych
2. Państwa członkowskie będą zachęcać ciała, odpowiedzialne za polubowne
rozwiązywanie sporów, zwłaszcza sporów konsumenckich, do działania w sposób,
który dostarczy wystarczającej proceduralnej gwarancji obu stronom sporu.
3. Państwa członkowskie będą zachęcać ciała, odpowiedzialne za pozasądowe
rozwiązywanie sporów, aby informowały Komisję o znaczących decyzjach, jakie
zostaną podjęte w sprawie usług w społeczeństwie informatycznym, oraz do
przekazywania innych informacji o praktykach, sposobie działania oraz zwyczajach,
odnoszących się do handlu elektronicznego.
Artykuł 18
Postępowanie prawne
1. Państwa członkowskie zapewnią, że postępowanie prawne, dostępne według prawa
krajowego, a odnoszące się do usług w społeczeństwie informatycznym, zezwalają na
szybkie podejmowanie środków, również tymczasowych, zmierzających do
przerwania rzekomego łamania prawa lub zapobiegania dalszym szkodom w
prowadzonych interesach.
2. Aneks do Dyrektywy 98/27/EC zostaje uzupełniony następująco :
'll Dyrektywa Europejskiego Parlamentu i Rady 200/31/EC z 8 czerwca 2000, w
sprawie pewnych prawnych aspektów usług w społeczeństwie informatycznym, w
szczególności w handlu elektronicznym, na rynku wewnętrznym (Dyrektywa w
sprawie handlu elektronicznego).
Artykuł 19
Współpraca
1. Państwa członkowskie będą posiadać odpowiednie środki nadzoru i kontroli,
niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszej Dyrektywy, oraz zapewnią, że
dostawcy usług przekażą im żądane informacje.
2. Państwa członkowskie będą współpracować z pozostałymi państwami członkowskimi,
w tym celu wyznaczą jeden lub kilka punktów kontaktowych, o czym poinformują
pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję.
3. Państwa członkowskie zapewnią, tak szybko jak to możliwe, oraz zgodnie z prawem
krajowym, pomoc i informacje, żądane przez inne państwa członkowskie, lub przez
Komisję, włączając gdzie to jest właściwe, środki elektroniczne.
4. Państwa członkowskie ustanowią punkty kontaktowe, dostępne co najmniej poprzez
środki elektroniczne, z których odbiorcy i dostawcy usług będą mogli :
a. otrzymać ogólne informacje o prawach i obowiązkach związanych z
umowami, jak również na temat sposobów składania skarg i uzyskiwania
odszkodowań w przypadku sporu, włączając praktyczne sposoby stosowania
takich mechanizmów;
b. otrzymywania szczegółowych informacji o władzach, stowarzyszeniach czy
organizacjach, od których mogą uzyskiwać dalsze informacje lub praktyczną
pomoc.
5. Państwa członkowskie będą zachęcać do przekazywania informacji do Komisji o
wszystkich istotnych, administracyjnych czy prawnych decyzjach, podjętych na ich
terytorium, dotyczących spraw spornych, odnoszących się do usług w społeczeństwie
informatycznym, oraz praktyk, sposobów wykorzystania oraz zwyczajów w handlu
elektronicznym. Komisja o tych decyzjach będzie informować inne państwa
członkowskie.
Artykuł 20
Sankcje
Państwa członkowskie określą sankcje, przewidziane za naruszenie krajowych ustaleń,
przyjętych w zastosowaniu niniejszej Dyrektywy i podejmą wszystkie niezbędne środki,
celem zapewnienia ich wprowadzenia w życie. Przewidywane sankcje będą efektywne,
proporcjonalne i odstraszające.
ROZDZIAŁ IV
Postanowienia końcowe
Artykuł 21
Zmiany dostosowawcze
1. Przed 17 lipca 2003 roku, a następnie co dwa lata, Komisja będzie przedstawiać
Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz Komitetowi Ekonomicznemu i
Społecznemu raport o wprowadzaniu w życie niniejszej Dyrektywy, uzupełniając,
gdzie to będzie niezbędne, propozycjami adaptacji jej do prawnego, technicznego i
ekonomicznego rozwoju w dziedzinie usług w społeczeństwie informatycznym, w
szczególności w odniesieniu do zapobiegania przestępczości, ochrony nieletnich,
ochrony konsumentów oraz właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego
2. Dokonując przeglądu potrzeby adaptacji niniejszej Dyrektywy, raport w szczególności
przeanalizuje potrzebę propozycji w sprawie odpowiedzialności cywilnej dostawców
hiperlinków i umiejscowienia techniki usług, procedur odnotowania i zapisu oraz
określenia odpowiedzialności cywilnej w następstwie dokonania zapisu.
Raport przeanalizuje również potrzebę dodatkowych warunków wyłączenia
odpowiedzialności cywilnej, przewidzianych w art. 12 i 13, w świetle technicznego
rozwoju i możliwości wprowadzenia zasad wewnętrznego rynku do niepożądanych
przekazów handlowych poprzez pocztę elektroniczną.
Artykuł 22
Wdrożenie
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie ustawy, zarządzenia i przepisy
administracyjne, konieczne do wdrożenia niniejszej Dyrektywy przed 17
stycznia 2002 roku i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.
2. Przyjęte przez państwa członkowskie środki, wymienione w par. 1, będą
posiadały odniesienie do niniejszej Dyrektywy, lub odniesienie to powinno
towarzyszyć ich urzędowej publikacji.
Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa
członkowskie.
Artykuł 23
Wejście w życie
Dyrektywa wchodzi w życie w dniu publikacji w Official Journal of the European
Communities.
Artykuł 24
Odniesienie
Dyrektywa jest skierowana do państw członkowskich.
Podpisano w Luksemburgu w dniu 8 czerwca 2000 roku.
Za Parlament
Europejski
Za Radę
Przewodniczący
N.Fontaine
Przewodniczący
G. d'Oliveira
Martins
***