Temat: Przykazania Boże i kościelne.

Katecheza 4 – materiał pomocniczy
13 października 2015 r.
Temat: Przykazania Boże i kościelne.
1. Dziesięć przykazań
Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? (Mt 19, 16)
Jezus mówi: „Jeśli chcesz osiągnąć życie wieczne, zachowuj
przykazania!”
Bycie chrześcijaninem to coś więcej niż poprawne życie,
zachowywanie przykazań. To żywa relacje z Jezusem. Chrześcijanin
wyrusza z Nim w drogę, która prowadzi do prawdziwego życia.
Słowo "Dekalog" znaczy dosłownie "dziesięć słów" (Wj 34, 28; Pwt 4,
13; 10, 4). Te "dziesięć słów" objawił Bóg swojemu ludowi na świętej górze:
7 Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego,
który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. 8 Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. 9 Sześć dni będziesz
pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. 10 Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego.
Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój
niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. 11 W
sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu
odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. 12 Czcij ojca twego i matkę twoją,
abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. 13 Nie będziesz zabijał. 14 Nie będziesz cudzołożył. 15
Nie będziesz kradł. 16 Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. 17 Nie będziesz
pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego
niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego».
Dar przykazań jest darem samego Boga i Jego świętej woli. Bóg, dając poznać swoją wolę, objawia się swojemu ludowi.
Dziesięć przykazań wyraża wymagania miłości Boga i bliźniego. Trzy pierwsze odnoszą się bardziej do miłości Boga, a
siedem pozostałych do miłości bliźniego.
Dekalog stanowi organiczną całość. Każde jego "słowo" odsyła do każdego z pozostałych i do wszystkich razem;
wszystkie wzajemnie się warunkują. Dwie tablice Dekalogu wyjaśniają się nawzajem; stanowią one organiczną jedność.
Przekroczenie jednego przykazania jest naruszeniem wszystkich pozostałych. Nie można okazywać czci drugiemu
człowiekowi i zarazem nie czcić Boga, jego Stwórcy. Nie da się wielbić Boga, nie miłując wszystkich ludzi. Dziesięć
przykazań należy do Objawienia Bożego.
Na postawione pytanie: "Które przykazanie w Prawie jest największe?" (Mt 22, 36) Jezus odpowiada: "Będziesz miłował
Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze
przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch
przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy" (Mt 22, 37-40). Dekalog powinien być wyjaśniany w świetle tego
podwójnego i jedynego przykazania miłości.
Dziesięć przykazań, będąc wyrazem podstawowych powinności człowieka względem Boga i względem bliźniego,
objawia w swojej istotnej treści poważne zobowiązania. Są one ze swojej natury niezmienne i obowiązują zawsze i
wszędzie. Nikt nie może od nich dyspensować. Dziesięć przykazań wyrył Bóg w sercu człowieka.
Jezus powiedział: "Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc
obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15, 5). Owocem, o którym mówią te słowa, jest świętość życia
ubogaconego dzięki zjednoczeniu z Chrystusem. Gdy wierzymy w Jezusa Chrystusa, mamy udział w Jego misteriach i
zachowujemy Jego przykazania; sam Zbawiciel przychodzi, by miłować w nas swojego Ojca i swoich braci, naszego Ojca
i naszych braci. Dzięki Duchowi Świętemu Jego Osoba staje się żywą i wewnętrzną normą naszego działania. "To jest
moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem" (J 15,12).
Katecheza 4 – materiał pomocniczy
13 października 2015 r.
2. Przykazania kościelne
Przykazania kościelne z ich minimalnymi wymaganiami przypominają, że nie jest się chrześcijaninem bez
wypełniania wymogów bez konkretnego uczestniczenia w sakramentalnym życiu Kościoła. Obowiązują każdego
chrześcijanina-katolika. Przykazania kościelne odnoszą się do życia moralnego, które jest związane z życiem
liturgicznym i czerpie z niego moc. Obowiązujący charakter tych praw pozytywnych ogłoszonych przez władzę
pasterską ma na celu zagwarantowanie wiernym niezbędnego minimum ducha modlitwy i wysiłku moralnego we
wzrastaniu miłości Boga i bliźniego:
I. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej i powstrzymać się do prac niekoniecznych.
2042 Pierwsze przykazanie kościelne ("W niedziele i w inne nakazane dni świąteczne wierni są zobowiązani
uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac służebnych") wymaga od wiernych święcenia dnia, w którym
wspomina się Zmartwychwstanie Pańskie, a także najważniejszych świąt liturgicznych, w które czcimy tajemnice
Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętych, przede wszystkim przez uczestnictwo w celebracji eucharystycznej,
gromadzącej chrześcijańską wspólnotę. Należy także uwolnić się od tych wszystkich prac i spraw, które ze swej natury
przeszkadzają święcić te dni.
II. Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty.
Drugie przykazanie kościelne ("Każdy wierny jest zobowiązany przynajmniej raz w roku spowiadać się ze swych
grzechów") zapewnia przygotowanie do Eucharystii przez przyjęcie sakramentu pojednania, który jest kontynuacją
dzieła nawrócenia i przebaczenia, zapoczątkowanego na chrzcie.
III. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą.
Trzecie przykazanie kościelne ("Każdy wierny jest zobowiązany przynajmniej raz w roku na Wielkanoc przyjąć Komunię
świętą") określa minimum w przyjmowaniu Ciała i Krwi Pańskiej w związku ze świętami wielkanocnymi, źródłem i
centrum liturgii chrześcijańskiej.
IV. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty
powstrzymywać się od udziału w zabawach.
Czwarte przykazanie kościelne ("W dni pokuty wyznaczone przez Kościół wierni są zobowiązani powstrzymać się od
spożywania mięsa i zachować post") zabezpiecza okresy ascezy i pokuty, przygotowujące nas do uroczystości
liturgicznych. Usposabiają nas one do zdobycia panowania nad popędami i do wolności serca.
V. Troszczyć się o potrzeby Kościoła.
Piąte przykazanie kościelne ("Wierni są zobowiązani dbać o potrzeby Kościoła") mówi, że wierni powinni dbać o
potrzeby materialne Kościoła, każdy według swoich możliwości.