pobierz plik

Rozpatrzenie projektu uwag Związku do projektu dyrektywy IMD II
Historia Dokumentu
Szczegóły
Wersja
Materiał przygotowany
na posiedzenie Zarządu
ZBP
1. 0
Autor
Norbert Jeziolowicz
Konsultacje
Grupa robocza ds.
bancassurance
Data
30.06.2
014
Tadeusz Białek
Olga Naszkiewicz
1.
Jerzy Bańka – Wiceprezes Związku
2.
Na podstawie art. 20 ust. 2 pkt 1 oraz 5 Statutu Związku Banków Polskich
3.
Wnosi o:
Przyjęcie uwag ZBP do projektu dyrektywy IMD II
4.Załączniki do wniosku:
a) Projekt uwag w ww. sprawie.
b) Projekt dyrektywy IMD II – projekt kompromisowy Prezydencji Greckiej
4. Osoba merytorycznie odpowiedzialna w Biurze Związku za zagadnienie –
Norbert Jeziolowicz
Projekt
Uwagi Związku Banków Polskich
do nowego nowy kompromisowego tekstu projektu dyrektywy IMD2
zaproponowanego przez Prezydencję Grecką (projekt z 20 czerwca)
1.
Z punktu widzenia bancassurance oraz roli banków w dystrybucji ubezpieczeń na
polskim rynku za niewystarczające należy uznać odniesienie się w tekście dyrektywy
do tej problematyki. W aktualnej wersji tego tekstu jedynie w jednym miejscu w
dyrektywie (recital 4 preambuły)
wspomina się o podmiotach nazywanych
„bancassurance operators” , jednak wątek ten nie jest kontynuowany w dalszej
części jej tekstu. Brakuje nawet definicji tego pojęcia. Z kolei w art. 2.3a wspomina
się, że zdefiniowane pojęcie „ancillary insurance distributor” nie obejmuje instytucji
kredytowych i firm inwestycyjnych.
Biorąc pod uwagę znaczenie nowej dyrektywy dla dalszego rozwoju rynku
wskazanym jest wyraźne i precyzyjne przesądzenie, że banki jako instytucje
licencjonowane i poddane niezależnemu nadzorowi finansowemu na podstawie
odrębnych przepisów, są uprawnione do dystrybucji ubezpieczeń.
Przy czym ZBP podziela wyrażony przez autorów dyrektywy pogląd, iż we wszystkich
kanałach sprzedaży polis ubezpieczeniowych powinny obowiązywać analogiczne
standardy ochrony konsumenta.
2.
W nowym art. 3b dyrektywy określone są warunki rejestracji
pośredników
ubezpieczeniowych, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązków informacyjnych.
Za zbyt daleko idące można by jednak uznać tworzenie specjalnego rejestru
produktów
członków zarządów form odpowiedzialnych za dystrybucję
ubezpieczeniowych. W obecnym brzmieniu tego przepisu można nawet
interpretować, iż taki rejestr mógłby być dostępny dla szerokiej publiczności. Wydaje
się, iż wystarczającym rozwiązaniem byłoby wskazywanie takich osób organowi
nadzoru, który wykorzystywałby tę informację w toku wykonywania czynności
nadzorczych czy kontrolnych.
3.
W kontekście transgranicznego świadczenia usług w art. 6 dyrektywy podaje się
zestaw informacji, które muszą być udostępnione przez firmę ubezpieczeniową
nadzorowi macierzystemu, a następnie przekazane do organu nadzoru kraju
przyjmującego.
Niejasne wydają się przesłanki, dal których z listy tej proponuje się wykreślić
strategię działania na nowym rynku oraz strukturę lokalnej komórki organizacyjnej
(ustęp 1e) oraz udokumentowane kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowego
(ustęp 1h). Takie informacje mogą być bardzo interesujące z punktu widzenia organu
nadzoru na rynku, na który pragnie świadczyć usługi nowy podmiot.
4.
W nowych art. 15a przedstawiona jest lista informacji, które powinny być
udostępniane przez pośrednika ubezpieczeniowego, w tym także informacje na
temat zasad pobieranego wynagrodzenia.
Szczególnie w przypadku tak wrażliwe informacji niezbędne jest precyzyjne
przekazanie oczekiwań europejskiego ustawodawcy, a zaproponowane przez
Prezydencję Grecką brzmienie tego przepisu może budzić wątpliwości
interpretacyjne. Trudno np. zrozumieć merytoryczną różnicę pomiędzy pojęciem „the
nature of the renumeratrion” zawartym w ust. 2d a obowiązkowymi informacjami
zawartymi w ust. 2e, które zdają się właśnie odnosić do sposobu płatności
wynagrodzenia na rzecz pośrednika. Proponuje się w związku z tym rezygnację z
ust. 2d lub tez połączenie tych dwóch ustępów w jeden przepis. W przeciwnym
wypadku takie niejasne przepisy mogą stanowić w przyszłości punkt wyjścia do
sporów pomiędzy konsumentami a pośrednikami, a nawet pozwów zbiorowych.
Analogiczna uwaga dotyczy art. 15c.3
5.
Brzmienie art. 20 sugeruje, że preferowanym rozwiązaniem dla europejskiego
ustawodawcy jest udostępnianie obowiązkowych informacji konsumentom w postaci
dokumentów papierowych. W drugiej dekadzie XXI wieku takie rozwiązanie wydaje
się już anachroniczne i - co ważniejsze – nie jest ono dostosowane do
uwarunkowań nowoczesnych i powszechnie wykorzystywanych kanałów dystrybucji
produktów finansowych. Nie ma powodów, aby w ten sposób ograniczać dostęp do
polis sprzedawanych przez internet lub call-center.
6.
Projekt dyrektywy odnosi się także do kwestii cross-sellingu czyli łącznej i
jednoczesnej sprzedaży dwóch lub więcej produktów finansowych (w tym polis
ubezpieczeniowych). Jednak treść art. 21 w połączeniu z recitalem 41 preambuły
powoduje trudności w odczytaniu intencji jej autorów oraz pożądanych sposobów
wdrożenia ich w praktyce bankowej. W przywoływanym w dyrektywie przypadku
kredytu bankowego oraz ubezpieczenia powiązanego z jego zabezpieczeniem
podanie odrębnych cen dla tych produktów może być niemożliwe, jako że kredyt bez
zabezpieczenia może w ogóle nie zostać udzielony lub też jego udzielenie będzie
oparte o znacząco odmienne warunki tyczące np. czasu trwania umowy kredytowej
lub też innych jej warunków, które nie mogą być wyrażone odpowiednia kwotą
pieniężną. A drugiej strony dana polisa może być dopasowana do kryteriów analizy
wniosków kredytowych przez dany bank i właściwie niemożliwe będzie oferowanie
analogicznych produktów na zasadzie „standalone” w oderwaniu od oferty bankowej.
Wydaje się, że taki wariant powinien być także przewidziany w dyrektywie, jako że
taki model jest dość często wykorzystywany w kanale bancassurance.
7.
Projekt dyrektywy przewiduje także pewne możliwości dla państw członkowskich do
nakładania na pośredników ubezpieczeniowych dodatkowych wymogów o
obowiązków, jak np. w art. 24.12. Z punktu widzenia niezbędnej elastyczności
reagowania na specyficzne cechy krajowych rynków jest to rozwiązanie niewątpliwie
słuszne, jednak należy też pamiętać o deklarowanej potrzebie rozwoju jednolitego
europejskiego rynku. A ten proces jest właśnie hamowany przez
przyzwolenie/zachęcanie do wprowadzania odrębnych rozwiązań na poszczególnych
rynkach.
Podobny skutek będzie miał stosowanie z założenia nieprecyzyjnych określeń, które
ze swojej natury będą interpretowane
przez wdrażające dyrektywę organy
państwowe. Jako przykład takiego rozwiązania można podać art. 1 ust. 2d, ponieważ
faktyczny zakres dystrybucji ubezpieczeń jako „głównej aktywności zawodowej danej
osoby” będzie niewątpliwie odmiennie interpretowany na terenie UE, a w
szczególności w orzecznictwie sądów wywołanych sporami dotyczącymi tej kwestii.
Należy zauważyć, że lista przesłanek do wyłączenia danego podmiotu z zakresu
obowiązywania dyrektywy to jedno z podstawowych zagadnień nią regulowanych.
Warszawa, dnia 30 czerwca 2014 roku
sporządził: Norbert Jeziolowicz