Ćwiczenie 12

Ćwiczenie nr 20 – Zautomatyzowane tworzenie dokumentacji technicznej
Strategia przygotowania dokumentacji technicznej polega na wykonaniu kilku kroków, które przećwiczymy na bryle utworzonej w poprzednim ćwiczeniu (pobierz ją z poprzedniego rys. metodą kopiujwklej). Nowością w jest tu wygodniejszy i szybszy, sposób generowania rzutni, profili i przekrojów. Jego zaletą jest automatyczne tworzenie rzutni, warstw oraz sterowanie widocznością warstw w rzutniach. Sporządzanie arkusza dokumentacji technicznej sprowadza się do czterech znanych juŜ kroków:
1.
2.
3.
4.
Przygotowanie LUW’ów
Tworzenie rzutni
Generowanie profili i przekrojów w rzutniach.
Wymiarowania rysunku.
Inaczej niŜ dotychczas zostaną wykonane kroki 2 i 3. Do tego celu wykorzystuje się polecenia rzutuj
oraz rysrzut wydawane w odpowiedniej kolejności. Pierwsze stosujemy do utworzenia rzutni zamiast
polecenia rzutnie. Polecenie to automatyzuje wszystkie czynności związane z tworzeniem rzutni włącznie z manipulowaniem widocznością warstw jak i wyrównywaniem widoków. Drugie wyręcza nas w
tworzeniu profili i przekrojów i zastępuje polecenia profil i przekrój. Jego przewagą jest to, Ŝe wykonuje ono całą „czarną” robotę łącznie z kreskowaniem i dorysowywaniem brakujących krawędzi na przekroju.
Przygotowanie LUW’ów
Przygotowanie LUWów odbywa się jak to opisano w poprzednich ćwiczeniach. Dla naszych potrzeb
wystarczą tylko dwa LUWy pokazane niŜej o nazwach podanych pod rysunkiem.
BOK
PODST
Tworzenie rzutni
Poleceniem rzutuj robimy rzutnie, które są przygotowane do stworzenia profili i przekrojów. Rzutnie
naleŜy robić TYLKO tym poleceniem. RóŜni się ono od poznanych dotąd poleceń rzutnie tym, Ŝe
oprócz rzutni tworzone są automatycznie nowe warstwy i nadawany jest im odpowiedni status widoczności. Ponadto w rzutniach ukryte są pewne informacje, które później wykorzystywane są przez polecenie rysrzut. Tak więc rzutuj tworzy rzutnie uŜywając rzutowania ortogonalnego, w celu rozmieszczenia na arkuszu wielu rzutów i przekrojów brył 3D. Rzutnie A i C pokazane na rysunku dalej tworzymy
opcją Luw→
→Nazwany→
→Nazwa LUW jak to pokazano niŜej
Podaj opcję [Luw/Orto/pomoCniczy/Przekrój]: L
Podaj opcję [Nazwany/Globalny/?/Aktualny]<aktualny>: N
Podaj nazwę LUW do wywołania: PODST dla A i BOK dla C
Podaj skalę rzutu <1.0>: Enter dla A oraz 5 i Enter dla C
Określ środek rzutu: Klikaj myszą na arkuszu, aŜ uzyskasz właściwe połoŜenie widoku i naciśnij Enter
1
Określ pierwszy naroŜnik rzutni: Określ 1-szy punkt naroŜny rzutni A lub C
Określ inny naroŜnik rzutni: Określ 2-gi punkt naroŜny rzutni A lub C
Podaj nazwę widoku: Wpisz nazwę widoku np.:WA dla A oraz WC dla C i wciśnij Enter
B
C
A
Rzutnię B pokazaną na rysunku tworzymy opcją Przekrój wg dialogu pokazanego przykładowo niŜej.
Podaj opcję [Luw/Orto/pomoCniczy/Przekrój]: P
Określ pierwszy punkt płaszczyzny przekroju: wskazujemy Centrum otworu
Określ drugi punkt płaszczyzny przekroju: wskazujemy dowolny punkt linii pokazanej na rysunku
Określ stronę widoku: WskaŜ punkt oznaczony na rys. gwiazdką
Podaj skalę rzutu <aktualnie>: 1
Określ środek rzutu: Klikaj myszą, aŜ uzyskasz właściwe połoŜenie i naciśnij Enter
Określ pierwszy naroŜnik rzutni: WskaŜ 1-szy punkt naroŜny rzutni B
Określ przeciwległy naroŜnik rzutni: WskaŜ 2-gi punkt naroŜny rzutni B
Podaj nazwę widoku: Wpisz nazwę widoku np. PRZEKROJ i wciśnij Enter
Wprowadzenie skali jest odpowiednikiem podania współczynnika powiększenia jak dla polecenia zoom
w stosunku do obszaru papieru. Wartością domyślną jest skala 1:1 czyli 1, która jest odpowiednikiem
zoom 1.0xp [skala 1:2,5 to 0.4 (bo 1/2,5=0,4) itd.]. Nazwy widoków są waŜne albowiem na ich podstawie tworzone są automatycznie nowe warstwy wg schematu
NazwaWidoku-VIS – na krawędzie widoczne
NazwaWidoku-HID – na krawędzie niewidoczne
NazwaWidoku-DIM – na wymiarowanie (wykorzystamy
NazwaWidoku-HAT – na kreskowanie
ją na rys. osi)
Opisywane polecenie tylko przygotowuje rzutnie. Tak więc np. na rzutni B nie ma jeszcze przekroju.
Pojawi się on dopiero po etapie opisanym dalej. Zanim do tego dojdzie zmienimy kształt rzutni C na
kołowy. W tym celu rysujemy na jej tle koło (w obszarze papieru a nie modelu) a następnie wydajemy
polecenie przytrzut.
Wybierz obiekt przycinający lub [wieloBok] <wieloBok>: wskazujemy okrąg
Po tych zabiegach rzutnia C zmienia kształt z prostokątnego na kołowy jak to pokazano na rysunku
dalej.
2
Tworzenie profili i przekrojów
Teraz poleceniem rysrzut generujemy profile i przekroje w rzutniach. To polecenie wymaga przygotowania rzutni poleceniem rzutuj i nie działa na rzutniach sporządzonych poleceniem RZUTNIE. Po
wydaniu polecenia wystarczy wskazać rzutnie A, B i C, aby uzyskać efekt pokazany na rysunku niŜej z
lewej strony
Jak moŜna zauwaŜyć AutoCAD uŜył domyślnego wzoru i skali kreskowania. Podobnie linie niewidoczne są narysowane linią ciągłą. Potrzebne są teŜ drobne korekty jak np. dorysowanie osi. śeby uzyskać efekt jak na rys. z prawej musimy przełączyć się na model i wejść do rzutni B a potem do A i tam
dokonać odpowiednich zmian. Aby zadanie usprawnić i nie popsuć wygenerowanych widoków uŜyjemy tu komplementarnych poleceń rzutniamaks i rzutniamin dostępnych takŜe w pasku stanu (rys.)
Polecenie to spowoduje przejście do modelu w ostatnio aktywnej rzutni powiększając ją tymczasowo
do rozmiaru całego okna. Teraz moŜemy dokonać stosownych zmian. Zaletą tego sposobu nad zwykłym przejściem na zakładkę Model albo wejściem do modelu w rzutni jest to, Ŝe operacje zmiany widoku wykonane w tym stanie są chwilowe i nie wpływają na normalny wygląd rzutni oraz to, Ŝe mamy
włączone tylko warstwy widoczne w danej rzutni, a nie wszystkie jak w przypadku zakładki model.
Przejście między rzutniami odbywa się strzałkami zlokalizowanymi po obu stronach ikony w pasku
stanu (rys. wyŜej). Powrót do normalnego widoku rzutni odbywa się poleceniem rzutniamin.
Wymiarowanie
Rysunek wymiarujemy w obszarze PAPIERU a nie MODELU. W wersji AutoCAD’a 2000 i starszej
naleŜało wymiarować w obszarze modelu. W wersjach 2002 i nowszych powinno się to robić w obszarze papieru jako, Ŝe ten jest przeznaczony na elementy opisowe a nie konstrukcyjne.
3
Wymiarując koniecznie naleŜy stosować uchwyty. AutoCAD pamięta do jakich punktów i których
obiektów odnosiło się wymiarowanie, tak Ŝe jakiekolwiek zmiany w widoku przenoszą się automatycznie na linie wymiarowe.
Wymiarując naleŜy skalować do wymiarów arkusza (zakładka Dopasuj w oknie edycji stylu wymiarowania).
Wykaz poleceń
Polecenie
M:
Opis
rzutuj, _solview
Rysuj – Bryły – Ustawienia –
Widoku
Polecenie tworzy rzutnie przeznaczone na określone widoki. Automatyzuje ono wiele czynności jak np: tworzenie i wyłączanie warstw, ustalanie
skali widok oraz wyrównywanie widoków. Jest ono wstępem do polecenia
rysrzut.
Bryły –
M:
rysrzut, _soldraw
Rysuj – Bryły – Ustawienia –
Rysunku
Polecenie tworzy profile i przekroje we wskazanych rzutniach przygotowanych uprzednio poleceniem rzutuj zgodnie z ich przeznaczeniem.
Zastępuje ono polecenia profil i przekrój.
Bryły –
rzutniamaks, _vpmax
PS:
(wskaŜ rzutnię) Menu kursora –
Maksymalizuj rzutnię
rzutniamin, _vpmin
PS:
(wskaŜ rzutnię) Menu kursora –
Minimalizuj rzutnię
przytrzut, _vpclip
M:
Maksymalizuje rzutnię do rozmiarów okna zakładki arkusza i pozwala
pracować w niej tak jak na zakładce modelu zachowując widoczność
warstw danej rzutni. Polecenia zmiany widoku wydane w czasie pracy nie
wpływają na widok modelu po powrocie do obszaru papieru lub po zmianie rzutni. W tym trybie okno arkusza obrysowane jest czerwoną ramką.
Polecenie przywraca normalny widok arkusza. Polecenie odwrotne do
rzutniamaks. Widoczne obok ikonki polecenia strzałki (pasek stanu)
pozwalają przejść do innych rzutni bez konieczności powrotu do obszaru
papieru.
Nadaje wskazanej rzutni kształt wskazanej figury zamkniętej utworzonej
w obrębie arkusza.
(wskaŜ rzutnię) Menu kursora –
Przytnij rzutnię
Legenda:
– linia poleceń; M: – menu;
– pasek narzędziowy; PS: – pasek stanu
4
Ćwiczenie 21 – zadania do wykonania
Jako samodzielne zadanie wykonaj model elementu oraz utwórz arkusz, z rzutniami. Wymiary elementu
oraz wygląd rzutni są na rysunku znajdującym się na ostatniej stronie. Rzutnie A utwórz jako widok dla
Luw, B jako przekrój a C jako rzut pomocniczy.
Podaj opcję [Luw/Orto/pomoCniczy/Przekrój]: wybierz L dla A, P dla C dla B i C dla C
Na innym arkuszu wykonaj rzuty ortogonalne opcją Orto, aby uzyskać efekt jak na rysunku niŜej.
5
6