Czytaj artykuł w formacie PDF.

„Eko-parki” .
(nurt proekologiczny)
Szczyt Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 roku w wpłynął na powstanie nowej
generacji parków, utrzymanych w duchu zrównoważonego rozwoju, które w
uproszczeniu określa się jako proekologiczne lub eko-parki. Ten nurt, równoległy
do postmodernizmu, znacznie bardziej przystaje do warunków polskich niż
realizacje paryskie o wysoce prestiżowym charakterze, adresowane do
wielomilionowej rzeszy mieszkańców oraz turystów.
Duża część eko-parków powstała na obszarach zdegradowanych i wymagających
głębokich zmian strukturalnych. Ze względu na brak wolnych przestrzeni
w mieście, zakłada się je najczęściej na terenach takich, jak: dawne kopalnie i
huty, dawne koszary wojskowe, dawne stocznie, zaniedbane dzielnice.
Dowodzi to, że w tym nurcie dostęp do terenów zieleni nie jest postrzegany w
kategoriach luksusu. Bliskość zieleni oraz obiektów i urządzeń sportowych staje
się ważnym elementem strategii zapobiegania zjawiskom patologii społecznej,
poprawy warunków zdrowotnych oraz podnoszenia atrakcyjności obszaru, także w
sensie inwestycyjnym.
Cechy eko-parków:
- najczęściej położone są poza obszarem centrum miasta,
- utrzymane w duchu zrównoważonego rozwoju,
- zintegrowane z systemem zieleni miejskiej,
- łączące elementy postmodernistyczne z zasadą minimalnej ingerencji
w zastane środowisko przyrodnicze i kulturowe,
Park Mudchute w londyńskim Docklandzie w miejscu dawnej stoczni.
http://www.flickr.com/photos/55935853@N00/2469279646/