Metoda elektrooporowa jest to metoda prądu stałego słuŜąca

Metoda elektrooporowa jest to metoda prądu stałego słuŜąca określeniu
rozkładu oporności przez „wpuszczanie” prądu stałego do ziemi i pomiar
róŜnicy potencjałów wygenerowanej w ziemi
Na podstawie danych określa się rozkład oporności wewnątrz ziemi.
Oporność charakteryzuje zdolność skał do stawiania oporu przepływającemu
prądowi elektrycznemu
na oporność włąściwą skał wpływają następujące czynniki:
skład mineralny, cechy strukturalno-teksturalne, porowatość, zwięzłość, nasycenie
wodą, zasolenie, skład chemiczny roztworów wodnych, stęŜenie tych
roztworów i temperatura
Elektryczny opór właściwy skał – ogólna klasyfikacja:
1. Skały b. wysokooporowe: gipsy, anhydryty, sole kamienne (10 tys.–1 mln omm)
2. Skały wysokooporowe: gabra, bazalt, granity (500-10000 omm)
3. Skały średniooporowe: wapienie, piaski, piaskowce, iły (kilka – kilka tys. omm)
4. Skały niskooporowe: siarczki, węgle antracytowe, grafit, galenit, magnetyt, piryt,
chalkopiryt, pirotyn (0.1 – 0.00001 omm)
Dla najczęściej spotykanych skał w Polsce (przykład):
Piaski suche 250 – 10 000 omm
Piaski zawodnione 80 – 350 omm
Mułki, gliny 35 – 80 omm
Iły od kilku do kilkudziesięciu omm
Wapienie, piaskowce (suche) powyŜej 300 omm
Wapienie, piaskowce (zawodnione) poniŜej 300 omm
Teoria: dwie elektrody uŜywane jako prądowe i dwie pomiarowe mierzące
róŜnice potencjałów generowaną przez prąd w ziemi.
Głębokość penetracji jest funkcją rozstawu, im większy rozstaw tym większa głębokość.
Głębokość penetracji wynosi od ok. 20 % do 40 % rozstawu – to zaleŜy od rozkładu
oporności.
Zastosowanie:
w geologii, hydrogeologii, geotechnice, wykrywaniu złóŜ surowców skalnych
Interpretacja:
Zwykle bezpośrednia, ale polegająca na wielokrotnym wyznaczaniu
zagadnienia prostego (interpretacja pośrednia). Najpierw jest tworzony
hipotetyczny model ośrodka i liczona krzywa syntetyczna. Krzywa
teoretyczna jest porównywana do krzywej polowej (obserwowanej) i liczona
jest róŜnica między nimi (funkcja błędu). W procesie iteracyjnym obie
krzywe są „uzgadniane” poprzez minimalizację funkcji błędu i modyfikowane
są parametry ośrodka (miąŜszość i oporność warstw).