male_abc_ochrony_kli.. - Instytut na rzecz Ekorozwoju

Transkrypt

okladkaINEklimat.qxd
2008-01-24
19:40
Page 1
WA¯NE STRONY INTERNETOWE
Strona Sekretariatu Konwencji Klimatycznej
http://unfccc.int
Miêdzyrz¹dowy Zespó³ ds. Zmian Klimatu
www.ipcc.ch
Komisja Europejska Dyrektoriat Generalny Œrodowisko
www.ec.europa.eu/dgs/environment/index_en.htm
Program Organizacji Narodów Zjednoczonych
ds. Ochrony Œrodowiska
http://www.unep.org/themes/climatechange
Europejska Agencja Œrodowiska
http://themes.eea.eu.int/Environmental_issues/climate
Ministerstwo Œrodowiska
www.mos.gov.pl
Instytut Ochrony Œrodowiska
www.ios.edu.pl
KASHUE
www.kashue.pl
CAN International
www.climatenetwork.org
Instytut na Rzecz Ekorozwoju
www.ine-isd.org.pl
PKE Okrêg Mazowieckie - Sekretariat Koalicji Klimatycznej
www.pke-om.most.org.pl
WWF Polska
www.wwf.pl
Greenpeace Polska
www.greenpeace.pl
ul. Nabielaka 15 lok. 1, 00-743 Warszawa
tel. 022 851 04 02, -03, -04 fax 022 851 04 00
e-mail: [email protected]
http://www.ine-isd.org.pl
Wydawca:
Instytut na rzecz Ekorozwoju
ul. Nabielaka 15 lok. 1, 00-743 Warszawa
tel. 022 851 04 02, -03, -04, faks 022 851 04 00
e-mail: [email protected], http://www.ine-isd.org.pl
Instytucje i osoby pragnące wesprzeć działalność na rzecz ekorozwoju
mogą dokonywać wpłat na konto: Bank PeKaO SA, II Oddział w Warszawie
wpłaty w PLN: 92124010241111000002678197
Instytut na rzecz Ekorozwoju (InE) jest pozarządową organizacją nienastawioną na zysk, mającą status
fundacji. Instytut powstał w 1990 r. jako jedna z pierwszych instytucji typu think-tank
w regionie Europy Środkowo-Wschodniej; jest członkiem European Environmental Bureau (EEB).
InE zajmuje się propagowaniem, rozwijaniem i wdrażaniem zasad rozwoju zrównoważonego (ekorozwoju).
Jego misja to: budowanie pomostów między ochroną środowiska a gospodarką
i społeczeństwem, przenoszenie do warunków polskich doświadczeń w dziedzinie zrównoważonego rozwoju
z państw wysoko rozwiniętych, inspirowanie i wzmacnianie innych instytucji w Polsce działających na rzecz
ekorozwoju, wykorzystanie okresu transformacji i integracji z UE do wdrażania rozwiązań służących
zrównoważonemu rozwojowi.
Projekt graficzny: Agnieszka Natalia Bury
DTP: CeDeWu Sp. z o.o., Warszawa
© Copyright by Instytut na rzecz Ekorozwoju, Warszawa 2007
Praca oddana do druku w sierpniu 2007 r.
ISBN 978-83-7556-059-6
EAN 978875560596
Wydrukowano na papierze ekologicznym
Zdjęcia na pierwszej stronie okładki obrazują Lodowiec Muir na Alasce. Zdjęcie po lewej stronie zostało zrobione
przez Williama O. Fielda 13 sierpnia 1941 r., a po prawej przez Bruce’a F. Molnia 31 sierpnia 2004 r.
Źródło: NSIDC/WDC for Glaciology, Boulder, compiler. 2002, updated 2006. Glacier Photograph Collection.
Boulder, CO: National Snow and Ice Data Center/World Data Center for Glaciology. Digital media.
Instytut na rzecz Ekorozwoju
MAŁE ABC…
OCHRONY KLIMATU
Aleksandra Arcipowska
Andrzej Kassenberg
Niniejsza publikacja została przygotowana we współpracy
z Fundacją Heinricha Bölla
oraz dofinansowana przez WWF Polska
Warszawa, grudzień 2007
SPIS TREŚCI
Wstęp
.....................................................3
Czym są zmiany klimatu Ziemi? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
Czym nam grożą zmiany klimatu? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
Co świat robi aby przeciwdziałać tym niekorzystnym zmianom? . . . . . . . . . . . . . . . 10
UE jako lider przeciwdziałania zmianom klimatu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13
Wyzwania i dylematy, jakie stoją przed Polską wobec zagrożeń związanych
ze zmianami klimatu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Co dalej z redukcją gazów cieplarnianych po 2012 roku? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18
Konferencja Klimatyczna na Bali . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18
Jakie ma być przyszłe porozumienie? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19
Konferencja Klimatyczna w Poznaniu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21
Organizacje ekologiczne – istotny gracz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Podsumowanie – czy świat stać na solidarność globalną i międzypokoleniową? . . . 23
WSTĘP
W grudniu 2008 roku w Poznaniu odbędzie się 14 Konferencja Stron Ramowej
Konwencji ONZ w sprawie Zmian Klimatu połączona z 4 Spotkaniem Członków
Protokołu z Kioto (z ang. COP/MOP). Będzie to największe spotkanie poświęcone problemom polityki ekologicznej, jakie dotychczas gościł nasz kraj. Z całego świata do Polski zjedzie kilkanaście tysięcy osób reprezentujących rządy, organizacje międzynarodowe, samorządy, naukę, biznes i społeczeństwo obywatelskie. Wysoką rangę spotkaniu nadaje nie tylko liczne grono uczestników z prawie wszystkich zakątków
globu, ale przede wszystkim waga negocjacji. Wynika to z faktu, że Konferencja Klimatyczna w Poznaniu jest elementem procesu, który ma w 2009 roku doprowadzić
do zawarcia nowego światowego porozumienia dotyczącego ograniczenia zmian klimatycznych i ich negatywnych skutków. Czasu, aby podjąć zdecydowane działania
jest bardzo mało.
Niniejsza publikacja przeznaczona jest dla osób, które na co dzień nie zajmują się
problematyką globalnych zmian i ochrony klimatu Ziemi. W opracowaniu wyjaśniamy podstawowe pojęcia, istotę zjawiska zmian klimatycznych, jego przyczyny oraz
bieżące i przewidywane skutki. Omawiamy, co w tej sprawie robi społeczność międzynarodowa, jakie działania podejmują: Unia Europejska, Polska oraz kluczowe
organizacje ekologiczne. Więcej miejsca poświęcamy wynikom 13 Konferencji Stron
Konwencji Klimatycznej na Bali, która miała miejsce w pierwszej połowie grudnia
2007 r., a także przygotowaniom do następnej konferencji w Poznaniu.
Niniejsza publikacja powstała we współdziałaniu osób związanych z Koalicją Klimatyczną. Przygotowując tę publikację korzystaliśmy z uwag i sugestii ze strony
Zbyszka Karaczuna i Mirka Sobolewskiego z Okręgu Mazowieckiego Polskiego
Klubu Ekologicznego, Wojtka Stępniewskiego z WWF – Polska oraz Magdy Zowsik z Greenpeace – Polska, za co dziękujemy. Jednak za treści zawarte w tym opracowaniu, w pełni i jedynie, odpowiedzialność ponoszą Autorzy.
Powstanie tej publikacji nie byłoby możliwe bez współpracy ze strony Fundacji
Heinricha Bölla oraz wsparcia finansowego ze strony WWF Polska, za co Instytut
na rzecz Ekorozwoju oraz Autorzy serdecznie dziękują.
MAŁE ABC... OCHRONY KLIMATU
„Ocieplenie doprowadzi do większego kryzysu gospodarczego
niż druga wojna światowa” – Sir Nicholas Stern,
były Główny Ekonomista Banku Światowego
Czym są zmiany klimatu Ziemi?
Wraz z ewolucją atmosfera Ziemi ulegała licznym przemianom fizyko-chemicznym, dochodząc do obecnej postaci. Dzięki występowaniu atmosfery (oraz zawartych
w niej: cząsteczek pary wodnej, dwutlenku węgla, etc.) temperatura powietrza przy
powierzchni Ziemi jest stała (globalna średnia roczna około 15oC), co warunkuje istnienie i rozwijanie się życia (rys. 1). Efekt cieplarniany jest zjawiskiem naturalnym
i pewnie nie zwracałby naszej większej uwagi, gdyby nie fakt, że człowiek spalając
węgiel, ropę i gaz, uwalnia do atmosfery dodatkowe ilości tych gazów, potęgując zjawisko efektu cieplarnianego. Okazuję się, że zbyt wysoki i szybki wzrost temperatury
Ziemi może powodować katastrofalne skutki oraz zagrażać życiu na naszej planecie.
Rewolucja przemysłowa od przełomu XVIII i XIX wieku doprowadziła do wzrostu stężenia gazów cieplarnianych w atmosferze. Dotyczy to zarówno naturalnych gazów szklarniowych, tj. pary wodnej, dwutleneku węgla, ozonu, metanu i podtleneku
azotu, ale także pochodzących tylko ze źródeł antropogenicznych, np. chlorowcopoRys. 1. Schemat efektu cieplarnianego
Źródło: Na podstawie materiałów rządu Kanady dot. ochrony klimatu, www.tqnyc.org
4
chodnych węglowodorów (freony i halony). Jednak najważniejszym gazem cieplarnianym jest dwutlenek węgla (CO2).
Efekt cieplarniany
Gazy cieplarniane charakteryzują się całkowitą przepuszczalnością słonecznego
promieniowania krótkofalowego (0,15-4,0 nm), które ogrzewa Ziemię. Zatrzymują
natomiast długofalowe promieniowanie cieplne emitowane z powierzchni Ziemi. Odbijają je częściowo ku powierzchni naszej planety, dodatkowo ją ogrzewając; reszta tego promieniowania uchodzi w kosmos. Zwiększona zawartość gazów cieplarnianych
w atmosferze powoduje, że większa część promieniowania długofalowego z powrotem
kieruje się ku powierzchni planety. Gazy te łapane są w przysłowiową pułapkę i działają dokładnie tak samo jak szklarnia. Gdyby nie gazy cieplarniane, temperatura byłaby niższa o około 33 stopnie. To zjawisko nazywa się efektem cieplarnianym.
Pierwsze pomiary koncentracji dwutlenku węgla w atmosferze przeprowadził
uczony Charles David Keeling z Instytutu Oceanografii na szczycie Mauna Loa na
Hawajach, w 1958 roku. W stosunku do okresu przedprzemyslowego (1750 rok)
zaobserwowano ponad 34% wzrost stężenia koncentracji dwutlenku węgla w atmosferze. W 2006 roku wynosiło ono 382 ppm1, a obserwowany obecnie roczny przyrost to ponad 2 ppm2. Poziom stężenia CO2 w atmosferze warunkuje poziom temperatury przy powierzchni Ziemi (rys. 2).
Rys. 2. Krzywa historyczna zmian temperatury i stężenia CO2
380
340
300
Temperatura (°C)
260
0
CO2 (ppm)
382 ppm = 2006 rok
220
-4
-8
1600
1650
1700
1750
1800
1850
1900
1950
2006
Źródło: Na podstawie danych Amerykańskiej Agencji Środowiska3
1
Jednostka koncentracji gazu w atmosferze (ppm – części na milion).
http://www.epa.gov/climatechange/science/pastcc.html#causes
3 http://www.epa.gov/climatechange/science/pastcc_fig1.html
2
5
Koniec XX i początek XXI wieku to najcieplejszy okres w ostatnich 1000 latach historii Ziemi, natomiast przez ostatnie 100 lat średnia temperatura Ziemi wzrosła
o 0,7oC, a w Europie o 0,95oC. Zdaniem klimatologów z Międzyrządowego Zespołu
do Spraw Zmian Klimatu (z ang. IPCC4), taki wzrost jest niezgodny z typowymi procesami zachodzącymi w przyrodzie. Dlatego konkludują oni, że jest to podstawowy dowód, wskazujący na rolę działalności człowieka w wywoływaniu globalnego ocieplenia.
Czwarty raport IPCC
W najnowszym, czwartym raporcie IPCC (AR4) z 2007 roku stwierdzono, że
z prawdopodobieństwem ponad 90% można przyjąć, iż antropogeniczna emisja gazów
cieplarnianych odpowiada za skalę i tempo obserwowanych obecnie zmian klimatycznych.
Raport został przygotowany przez ponad 600 autorów z 40 krajów i był recenzowany
przez 620 ekspertów i przedstawicieli rządów.
Raport IPCC (AR4) dostępny jest na stronach internetowych pod adresem: http://ipcc-wg1.ucar.edu/
Czym nam grożą zmiany klimatu?
Główne gazy cieplarniane powstają w rozmaitych procesach przemysłowych, przy
produkcji energii, w transporcie i w rolnictwie. Nie ma społeczeństwa, które nie przyczyniałoby się do ich emisji, choć oczywiście udział jednych krajów jest większy niż
innych. W tym sensie zmiany klimatu są zjawiskiem prawdziwie ogólnoświatowym.
Również czas i zasięg ich oddziaływania jest nieporównywalny z żadnym innym problemem ekologicznym. O ile negatywne efekty większości zanieczyszczeń dają o sobie znać dość szybko, to globalne ocieplenie jest procesem powolnym i długotrwałym
(w naszej ludzkiej skali), a wynikłe zeń zmiany mogą mieć charakter nieodwracalny.
Od 1751 do 2004 roku około 315 mld ton węgla zostało uwolnionych do atmosfery ze spalania paliw kopalnych i produkcji cementu, z tego połowa tej emisji przypada
na okres po 1975 roku. W 2004 roku emisja ta wyniosła blisko 8 mld ton, co stanowi
2,5% całkowitej emisji od 1751 roku5. Z tego 96% przypadało na spalanie paliw ko4
Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (Intergovernmental Panel on Climate Change) został powołany
w 1988 roku przez Światową Organizację Meteorologiczną (WMO) oraz Program Środowiskowy Narodów
Zjednoczonych (UNEP), jako ciało doradcze Organizacji Narodów Zjednoczonych w zakresie oceny ryzyka
związanego z wpływem działalności ludzi na zmianę klimatu. Zespołowi klimatologów powierzono zadanie prowadzenia prac badawczych i dostarczania rządom oraz organizacjom międzynarodowym raportów, na podstawie
których można by inicjować działania i wyznaczać ramy polityki przeciwdziałania globalnemu ociepleniu.
5 Marland, G., T.A. Boden, and R. J. Andres. 2007. Global, Regional, and National CO Emissions. In Trends:
2
A Compendium of Data on Global Change. Carbon Dioxide Information Analysis Center, Oak Ridge National Laboratory, U.S. Department of Energy, Oak Ridge, Tenn., U.S.A.
6
palnych. Oprócz spalania paliw kopalnych i produkcji cementu istotne znaczenie ma
także wpływ rolnictwa oraz zmiany w użytkowaniu ziemi. Po pierwsze, poprzez hodowlę bydła i uprawę ryżu, rolnictwo przyczynia się do wzrostu emisji gazów cieplarnianych
zwłaszcza metanu, a po drugie w wyniku ograniczenia powierzchni biologicznie czynnej (tereny rolnicze czy leśne) następuje zmniejszenie kumulacji węgla w biomasie, co
sprzyja utrzymywaniu wysokiego stężenia gazów cieplarnianych w atmosferze.
Największy wkład we wzrost stężenia gazów szklarniowych mają państwa wysoko
uprzemysłowione, które od wielu dziesiątków lat wprowadzają do atmosfery setki milionów ton CO2. Wg World Resources Institute USA wyemitowało od 1900 roku 1050
ton CO2 na głowę mieszkańca, podczas gdy Chiny tylko 68 ton, a Indie 25 ton. Poniższe zestawienie (tab. 1) obrazujące kraje o największej emisji CO2 w 2004 roku, przy
czym trzeba zaznaczy, że obecnie Chiny pod względem emisji już wyprzedziły USA.
Tak znacząca emisja gazów cieplarnianych nie może być bez wpływu na zamiany w globalnym systemie klimatycznym, które prowadzą do:
• Kataklizmów naturalnych, takich jak powodzie czy huragany, których siła i liczba rośnie. W ostatnich latach zjawiska te wyraźnie nasilają się, stwarzając zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, gospodarki oraz powodując straty dla firm
ubezpieczeniowych. Zobrazowane to jest w poniższej tabeli (tab. 2).
• Zmian w wielkości opadów – w części kuli ziemskiej znacznie ich przybędzie,
natomiast na innych obszarach zaczną występować częstsze i silniejsze susze połączone z narastającym deficytem wody.
• Podniesienia się poziomu oceanów głównie w wyniku topnienia lądolodów i lodowców górskich. Szacuje się, że ocieplenie się klimatu o 1oC może spowodować wzrost poziomu wód oceanicznych od 31 do 110 cm.
Tab. 1. Kraje o największe emisji CO2
Emisji CO2
Emisja na mieszk.
Udział w emisji świata (%)
(mln ton)
(ton/mieszk./rok)
2004 r.*
2004 r.*
2003 r **
1
USA
6 049
22,2
20,4
2
Chiny
5 010
18,4
3,8
UE15
3 115
11,4
11,2
3
Rosja
1 525
5,6
10,5
4
Indie
1 343
4,9
1,2
5
Japonia
1 258
4,6
9,7
6
Niemcy
809
3,0
9,8
7
Kanada
639
2,3
20,0
8
W. Bryt.
587
2,2
9,8
9
Korea Pd.
466
1.7
9,6
10
Włochy
450
1,7
7,7
21
Polska
307
1,1
8,0
Świat
27 246
100
4,3
Źródła: (*) http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_carbon_dioxide_emissions
(**)http://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_pa%C5%84stw_wed%C5%82ug_emisji_dwutlenku_w%
C4%99gsla_na_jednego_mieszka%C5%84ca
Pozycja
Kraje
7
Tab. 2. Znaczące ekstrema pogodowe jako katastrofy naturalne w latach
1950-2002
Dekady
Liczba
1950-1959
1960-1969
1970-1979
1980-1989
1990-1999
1993-2002
13
16
29
44
74
58
Straty gospodarcze
(w mld USD ceny 2002)
41,1
54,0
81,5
128,4
432,2
333,7
Straty ubezpieczone
(w mld USD ceny 2002)
brak danych
6,0
11,9
23,6
99,7
60,1
Źródło: Loster T. Supporting the Kyoto Process – Activity since COP 9. Munich Reinsurance Company.
UNEP FI Side Event. Milan, 10 December 2003.
• Konsekwencjami dla rolnictwa będą zmiany składu gatunkowego lub odmianowego uprawianych roślin. Zmiany klimatu będą sprzyjały bujniejszemu rozwojowi „chwastów” w uprawach. Wzrośnie intensywność porażania roślin przez
patogeny i szkodniki. W Polsce szczególnie narażone będą uprawy ziemniaka6.
• Wzrost zachorowań na niektóre choroby. W obszarach dzisiejszego klimatu
umiarkowanego mogą pojawić się schorzenia obecnie występujące jedynie w klimacie tropikalnym. Na przykład w Europie w ciągu kilkudziesięciu lat może pojawić się malaria czy też tropikalna gorączka krwotoczna.
W ciągu XX wieku w Europie obserwowane są zmiany polegające na tym, że
część północna staje się bardziej wilgotna (10-40%), a część południowa bardziej
sucha (20%). Zgodnie z treścią czwartego raportu IPCC, negatywny wpływ
zmian klimatycznych będzie objawiał się zwiększeniem liczby powodzi7, fal ciepła8
oraz pożarów lasów. Przewiduje się w Europie Środkowej i Wschodniej wzrost
średniej temperatury o 2-4oC w 2080 roku, co spowoduje, że zimy i wiosny będą
bardziej wilgotne (o 20%), a lata bardziej suche (o 30%) w porównaniu z XX
wiekiem. W wyniku wzrostu parowania obniży się poziom wód gruntowych.
Brak zdecydowanych działań w kwestii globalnej ochrony klimatu wymagać będzie wyprzedzającego przygotowania w wielu dziedzinach. Adaptacja do nowych,
szybko zmieniających się warunków klimatycznych będzie powodowała zmiany w sferach: społecznej, ekologicznej9, jak również ekonomicznej i infrastrukturalnej. Dzisiejsze normy budowlane będą musiały zostać rozszerzone o normy zabezpieczające
obiekty (tj. kominy, wieże, mosty, lekkie konstrukcje) w sytuacjach rosnącej siły hu6
Więcej informacji nt. zmiany klimatu a rolnictwo zawierają materiały z konferencji „Zmiany klimatu a rolnictwo
i obszary wiejskie”, 15 listopada 2007, Warszawa.
7 W przeszłej dekadzie w Europie w wyniku powodzi zginęło blisko 2 tys. osób.
8 W Europie Zachodnie w 2003 roku w wyniku fal ciepła zmarło ok. 35 000 osób, zwłaszcza starszych i dzieci.
9 W Zatoce Alaska w związku z nietypowo wysoką temperaturą wody w 1993 roku cześć ryb przeniosła się głębiej.
Spowodowało to śmierć głodową ok. 120 000 ptaków morskich, które nie były w stanie tak głęboko łowić ryb.
(Źródło: Are Wwe are putting our fish in hot out of water? WWF, 2005).
8
raganów. Ze względu na wzrost intensywności i częstotliwości opadów przepustowość istniejących systemów kanalizacyjnych w miastach odprowadzających wody
deszczowe może okazać się niewystarczająca i wymagać będą one przebudowywania.
Z uwagi na silniejsze i częstsze powodzie (zwłaszcza w okresie zimowym i wiosennym), wzrośnie również rola zabezpieczeń przeciwpowodziowych. Upalne lata mogą spowodować poważne trudności w zaopatrzeniu miast w wodę, dodatkowo wzrastać będzie zagrożenie pożarowe. Fale ciepła oraz pojawienie się nowych chorób wymagać będą przygotowania służby zdrowia tak, aby można byłoby sprostać tym nowym zagrożeniom. Zasadniczych zmian, szkoleń, wzmocnienia kadrowego wymagać
będą wszelkie służby ratownicze. Koszty z tym związane będą znacząco wzrastać.
O wadze tych zagadnień świadczy fakt wydatkowania znacznych środków na różnego rodzaju studia, dotyczące zmian klimatycznych przez światowych liderów na
rynku ubezpieczeń, jak np.: Munich Re Group, Swiss Re Group, Allianz Group
czy Association of British Insurers (ABI). Przykładowo, straty związane z huraganem Katrina, który miał miejsce w sierpniu 2003 r. w USA, wyniosły 1836 zabitych i ponad 80 mld USD strat10.
Pod koniec 2006 roku opublikowano opracowanie, przygotowane na zamówienie
rządu Wielkiej Brytanii, które wywołało ożywioną dyskusję, ze względu na przedstawione w skali całego świata koszty przeciwdziałania zmianom klimatu. Opracowanie
to pod nazwą: Raport Sterna11 zwraca uwagę, że brak działań spowoduje, że około
200 mln ludzi z powodu suszy lub powodzi zostanie tzw. uchodźcami klimatycznymi. Może to wywołać poważne problemy społeczne w krajach, do których ci uchodźcy się udadzą. Takim krajem może być także Polska. Problem braku wody pitnej dotknie jednego na sześciu mieszkańców naszej planety. Bioróżnorodność będzie zagrożona, a liczne gatunki bezpowrotnie stracą swoje siedliska – w najgorszym przypadku może wymrzeć nawet do 40% gatunków roślin i zwierząt. Wiele społeczności straci podstawy do produkcji żywności między innymi w wyniku migracji albo zaniku gatunków ryb, co już ma miejsce.
W raporcie szacuje się przyszłe straty na 5-20% światowego PKB. Aby temu zapobiec ludzkość będzie musiała zainwestować w ochronę przed ociepleniem klimatu
zaledwie 1% światowego PKB. Stern wyszczególnił kilka dróg prowadzących do
zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, które powinny zostać wykorzystane:
• po pierwsze, trzeba opodatkować podmioty gospodarcze emitujące gazy cieplarniane;
• po drugie, wymagane jest rozdzielenie limitów emisji CO2 pomiędzy podmioty
gospodarcze, a następnie stworzenie globalnego, sprawnego rynku handlem
emisjami;
10
11
http://en.wikipedia.org/wiki/Hurricane_Katrina
http://www.hm-treasury.gov.uk/independent_reviews/stern_review_economics_climate_change/ stern_review_report.cfm
9
• po trzecie, należałoby zwiększyć innowacyjność technologiczną i położyć większy nacisk na technologie produkcji energii odnawialnych;
• po czwarte, imperatywem jest edukacja lokalnych społeczeństw i odpowiednie
regulacje prawne.
Konieczna miałaby być koordynacja powyższych działań na poziomie międzynarodowym, co jest chyba największą przeszkodą dla przejścia od słów do czynów.
Skutki dla wybrzeża Bałtyku
„Poważnym zagrożeniem, szczególnie dla wybrzeży Bałtyku, jest wzrost poziomu
morza. Szacuje się, że do 2080 roku powierzchnia morza podniesie się nawet do
0,97 m. W niebezpieczeństwie znajdzie się Gdańsk. Blisko 880 ha powierzchni tego miasta leży zaledwie 1 m powyżej poziomu morza. Dlatego wiele historycznych
budynków w nisko położonych częściach Starówki jest bezpośrednio zagrożonych zalaniem. Szczególnie narażony na erozję związaną ze wzrostem poziomu Bałtyku jest
Półwysep Helski, który – jeśli nie zostaną podjęte środki zaradcze – może stać się
wyspą. Rośnie również częstotliwość sztormów, z 11 w 1960 roku do 38 w latach
80. Szacuje się, że w przyszłości ilość dni wietrznych na polskim wybrzeżu może
wzrosnąć nawet o połowę”. Jednocześnie ocenia się, że „całkowity koszt ochrony polskiego wybrzeża wynosi 6 mld USD przy założeniu wzrostu poziomu morza o 1 m,
podczas gdy koszt strat, jakie poniesie gospodarka w przypadku niepodejmowania
żadnych działań przekroczy 30 mld USD”.
Prof. M. Sadowski. Ocena potencjalnych skutków społeczno-gospodarczych zmian klimatu w Polsce. WWF.
Co świat robi aby przeciwdziałać tym niekorzystnym zmianom?
Początek debaty nad koniecznością podjęcia międzynarodowych działań na rzecz
ochrony klimatu sięga lat 70. Tak jak pisano wcześniej,w 1988 roku powołano Międzyrządowy Zespół do spraw Zmian Klimatu (z ang. IPCC), któremu powierzono
zadanie prowadzenia prac badawczych i dostarczania rządom oraz organizacjom
międzynarodowym raportów, na podstawie których można by inicjować działania i wyznaczać ramy polityki przeciwdziałania globalnemu ociepleniu.
Już w 1989 roku IPCC opublikował swój pierwszy raport. Stanowił on podstawę
do negocjacji pierwszego międzynarodowego porozumienia – Ramowej Konwencji
ONZ w sprawie Zmiany Klimatu (UN FCCC – United Nations Framework Convention on Climate Change)12. Dokument został podpisany w czerwcu 1992 roku
12
10
http://unfccc.int/2860.php
w trakcie Konferencji – Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro; wszedł w życie dwa lata później po jego ratyfikowaniu przez 50 państw13. Podstawowym celem Konwencji Klimatycznej jest: „…osiągnięcie stabilizacji stężenia w atmosferze gazów cieplarnianych na takim poziomie, który zapobiegnie niebezpiecznym antropogenicznym oddziaływaniom na
system klimatyczny.” Realizacja tego zamierzenia nie jest łatwym zadaniem. Okazuje
się bowiem, że nawet w przypadku, gdybyśmy zaprzestali emisji gazów cieplarnianych
już dzisiaj to i tak temperatura do końca XXI wieku wzrosłaby o ok. 0,7oC. Z drugiej
jednak strony, jeżeli nie zostaną podjęte zdecydowane i natychmiastowe działania (nie
później niż w ciągu 10-20 lat) to skutki mogą okazać się katastrofalne.
Dla realizacji tego celu, państwa sygnatariusze przyjęły na siebie szereg zobowiązań, które nie były sformułowane w sposób bezwarunkowy, a brak ich wypełnienia
nie przewiduje sankcji z tego tytułu. Kraje uprzemysłowione wymienione w załączniku I14 do Konwencji Klimatycznej (tzw. Annex I), zobowiązały się do utrzymania
emisji gazów szklarniowych do 2000 roku na poziomie z 1990 roku. Lista państw
Aneksu I obejmuje 24 państwa należące do OECD15, Unii Europejskiej (UE-15)
oraz 14 państw w okresie transformacji. W ramach niej wyodrębniono w formie załącznika II do Konwencji (tzw. Annex II) kraje najbogatsze, ze specjalnymi zobowiązaniami w zakresie transferu technologii oraz pomocy finansowej. Do grupy tej należą: Australia, Islandia, Japonia, Kanada, Nowa Zelandia, Norwegia, Stany Zjednoczone, Szwajcaria i kraje UE-15. Trzecią grupę stanowią pozostałe państwa – sygnatariusze Konwencji Klimatycznej, nie ujęte w załączniku I16 (tzw. non-Annex I).
Są to państwa rozwijające się, w tym bardzo dynamicznie, jak Chiny czy Indie oraz
kraje słabo rozwinięte. Konwencja Klimatyczna uznaje historyczną odpowiedzialność
krajów rozwiniętych (tj. z załącznika II) i właśnie na nie nakłada największą odpowiedzialność za przeciwdziałanie zmianom klimatu.
Każdego roku odbywają się regularne spotkania sygnatariuszy i obserwatorów
Konwencji – Konferencje Stron Konwencji Klimatycznej (Conferences of the Parties, z ang. COP)17. Są one poświęcone szczegółowym rozwiązaniom dotyczącym
wcielaniu w życie postanowień konwencji i planowaniu dalszych przedsięwzięć w tej
dziedzinie. W procesie negocjacji przewidziano udział dwóch ciał wspomagających,
a mianowicie: Komitetu Doradczego ds. Nauki i Techniki (ang. Subsidiary Body for
Scientific and Technological Advice – SBSTA) i Komitetu ds. Wdrażania (ang.
Subsidiary Body for Implementation – SBI). Spotykają się one przeważnie dwa razy do roku i wspomagają przygotowania do spotkań Stron Konwencji.
13
Obecnie sygnatariuszami Konwencji Klimatycznej są 192 Państwa. http://unfccc.int/files/essential_background/convention/status_of_ratification/application/pdf/unfccc_conv_rat.pdf
14
http://unfccc.int/parties_and_observers/parties/annex_i/items/2774.php
Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju
16 http://unfccc.int/parties_and_observers/parties/non_annex_i/items/2833.php
17 W dniach 3-15 grudniu 2007 roku na indonezyjskiej wyspie Bali odbyła się 13 Konferencja Stron Konwencji
Klimatycznej.
15
11
Konwencja Klimatyczna ma charakter ramowy, a jej ogólne postanowienia precyzują dodatkowe porozumienia. Najważniejszym z nich jest przyjęty w 1997 roku w czasie 3 Konferencji Stron Konwencji – Protokół z Kioto. Nie wszyscy sygnatariusze
Konwencji Klimatycznej ratyfikowali podpisane wcześniej porozumienie z Kioto18.
W załączniku B do Protokołu (tzw. Annex B) wymienione są kraje, które zobowiązały się do ilościowo określonego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych łącznie, o co
najmniej 5,2% w stosunku do roku bazowego Konwencji (1990 rok). Punktem docelowym tej redukcji jest średnia roczna z okresu 2008-2012. Cele redukcyjne są różne
dla poszczególnych krajów. Protokół z Kioto wszedł w życie dopiero 16 lutego 2005
roku, po ratyfikowaniu go przez 141 państw19 wytwarzających w sumie 61% światowej
emisji gazów cieplarnianych. Trudności z wejściem w życie Protokołu wynikały z faktu, że poza ratyfikowaniem przez odpowiednią liczbę krajów warunkiem było to także,
aby kraje zobowiązane do redukcji, reprezentujące łącznie co najmniej 55% emisji,
również go ratyfikowały. Stany Zjednoczone, jako kraj o największej emisji na świecie
(do 2007 roku), nie ratyfikując Protokołu blokowały go. Dopiero ratyfikowanie tego
porozumienia przez Rosję stworzyło możliwość jego wejścia w życie. Każdego roku
wraz ze spotkaniami stron Konwencji Klimatycznej odbywają się spotkania członków
Protokołu z Kioto (Members of Parties, z ang. MOP20).
W celu umożliwienia efektywnych działań w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, w Protokole z Kioto uwzględniono, tzw. „elastyczne” mechanizmy rynkowe, między innymi:
• Handel Uprawnieniami do Emisji Zanieczyszczeń (ang. Emissions
Trading), który pozwala poszukiwać najbardziej opłacalnej drogi redukcji emisji zanieczyszczeń.
• Mechanizm Czystego Rozwoju (ang. Clean Development Mechanism,
CDM) umożliwia rządom i przedsiębiorstwom z krajów uprzemysłowionych inwestycje w projekty przyczyniające się do redukcji emisji w krajach rozwijających się. Kraje uprzemysłowione pozyskują dzięki temu, tzw. „Certified Emission Reductions” (CERs), czyli certyfikaty redukcji emisji. Celem mechanizmu
jest wspomaganie krajów w dążeniu do wypełnienia ilościowych zobowiązań redukcyjnych oraz promocję zrównoważonego rozwoju.
• Projekt Wspólnego Wdrażania (ang. Jont Implementation, JI), umożliwia
rządom i przedsiębiorstwom z krajów uprzemysłowionych inwestycje w projekty przyczyniające się do redukcji emisji gazów cieplarnianych w innym kraju
uprzemysłowionym, gdzie koszty tej redukcji są niższe. Pozwala to na pozyskanie certyfikatów redukcji emisji, tzw. Jednostek Redukcji Emisji (ang. Emission
18
Przykładem mogą być tu Stany Zjednoczone, które są stroną Konwencji Klimatycznej i podpisały Protokoł z Kioto,
ale go nie ratyfikowały.
19 Obecnie stronami Protokołu z Kioto są 174 państwa.
20 W dniach 3-15 grudnia 2007 roku na indonezyjskiej wyspie Bali odbyła się III Konferencja Członków Protokołu z Kioto.
12
Reduction Units – ERUs). Celem mechanizmu jest wspomaganie krajów
uprzemysłowionych w wywiązaniu się ze zobowiązań ilościowych redukcji emisji gazów cieplarnianych. Zarówno kraj inwestor, jak i kraj biorca muszą być
państwami z Aneksu I.
UE jako lider przeciwdziałania zmianom klimatu
UE od wielu lat chce być i jest liderem przeciwdziałania zmianom klimatycznym,
starając się w ten sposób budować swoją silną międzynarodową pozycję polityczną.
Inicjatywa europejska na rzecz ochrony klimatu została podjęta w 1991 roku i od tego czasu realizowane są różne przedsięwzięcia, miedzy innymi:
• system handlu uprawnieniami do emisji CO2 obejmujący prawie 12 000 instalacji przemysłowych;
Europejski System Handlu Emisjami (z ang. EU-ETS)
Jest to mechanizm rynkowy redukcji emisji gazów cieplarnianych obowiązujący na terenie Unii Europejskiej. Celem EU-ETS jest redukcja emisji CO2 wewnątrz Wspólnoty. Koncepcja systemu oparta jest na administracyjnym określeniu wielkości dopuszczalnej emisji dwutlenku węgla dla określonego obszaru lub
sektora gospodarki. Wielkość ta dzielona jest następnie na jednostkowe uprawnienia do emisji. Te jednostkowe zezwolenia są rozdysponowywane wg ustalonych
zasad pomiędzy określone podmioty gospodarcze tych gałęzi gospodarki, które
zgodnie z przepisami UE włączone są do systemu handlu. W kolejnych latach te
podmioty, które są w stanie ograniczyć swoją emisję dwutlenku węgla uzyskują
prawo sprzedaży jednostek uprawnień do emisji na rynku europejskim tym przedsiębiorstwom, które nie są w stanie dotrzymać swoich zobowiązań emisyjnych. W przypadku, gdy podmiot gospodarczy nie dostosował wielkości swojej emisji do ilości
posiadanych uprawnień i nie zakupił brakujących jednostek na rynku, będzie musiał zapłacić karę w wysokości 100 euro za tonę CO2 wyemitowanego poza limit
posiadanych uprawnień. Tworząc rynek zbywalnych uprawnień do emisji CO2
Unia Europejska spodziewa się, że obniży to koszt redukcji tej emisji ponoszony
przez indywidualne przedsiębiorstwa i sektory gospodarki.
• dyrektywy dotyczące: odnawialnych źródeł energii (z nieobowiązkowym do
2010 roku celem 22% produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych);
promowania kogeneracji, efektywnego użytkowania energii u końcowych użytkowników, jak również ramowa dyrektywa dotycząca projektowania energooszczędnych produktów.
13
Podczas Wiosennego Szczytu UE (EU Spring Summit), w marcu 2007
roku, Unia Europejska przyjęła wspólne cele dla polityki energetycznej i klimatycznej zwane potocznie jako „3 razy 20 do 2020”, a mianowicie:
• Cel zwiększenia efektywności energetycznej o 20% do 2020 roku (w odniesieniu do scenariusza BAU – Bussines as Usual, czyli scenariusza, w którym
nie przewiduje się żadnych działań w zakresie efektywności energetycznej);
• Cel zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych do 20% całkowitego
zużycia energii UE do 2020 roku;
• Cel zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, o co najmniej 20%, w porównaniu do 1990 roku, z możliwością wzrostu tej wielkości nawet do 30%, pod
warunkiem, że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnej redukcji emisji, a wybrane kraje rozwijające się wniosą odpowiedni wkład na miarę swych możliwości redukcyjnych.
Unia Europejska wypracowała21 ambitne stanowisko dotyczące nowego globalnego
porozumienia w sprawie redukcji gazów cieplarnianych po 2012 roku. Podczas Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej oraz Protokołu z Kioto (COP13/MOP3)
na Bali, przedstawiono, między innymi, kwestie takie, jak:
• Ograniczenie globalnego ocieplenia do 2oC powyżej poziomu sprzed okresu
uprzemysłowienia. Aby limit ten nie został przekroczony, konieczne jest powstrzymanie wzrostu emisji na świecie w okresie najbliższych 10-15 lat, a następnie ich ograniczenie na całym świecie do 2050 roku, o co najmniej 50%
względem poziomu z 1990 roku.
• Znacząco większe obowiązkowe obniżenia bezwzględnych poziomów emisji w
krajach rozwiniętych. UE zaproponowała, aby kraje rozwinięte wspólnie ograniczyły emisje o 30% do 2020 roku, a o 60-80% do 2050 roku, względem poziomów z 1990 roku. Do czasu osiągnięcia porozumienia w tej kwestii UE powzięła niezależne zobowiązanie do zmniejszenia własnych emisji, o co najmniej
20% do 2020 roku. Na początku 2008 roku Komisja zaproponuje pakiet środków legislacyjnych mających doprowadzić do osiągnięcia tego celu.
• Uczciwy i znaczący wkład ze strony pozostałych krajów, zwłaszcza krajów szybko rozwijających się, obejmujący ograniczenie intensywności emisji wynikającej
z szybkiego wzrostu gospodarczego.
• Wzmocnienie i rozszerzenie światowego rynku emisji związków węgla, między
innymi za pomocą nowatorskich i ulepszonych mechanizmów zapewniających
elastyczność. Unijny system handlu uprawnieniami do emisji stanowi dowód na
skuteczne funkcjonowanie rynku emisji dwutlenku węgla.
21
14
Stanowisko UE przed COP 13/MOP 3 na Bali zostało przyjęte podczas spotkania Ministrów ds. Środowiska,
30 października 2007 roku.
• Nasilenie współpracy w dziedzinie badań, rozwoju i wdrażania czystych ekologicznie technologii, niezbędnych dla ograniczenia emisji.
• Nasilenie działań na rzecz dostosowania się do zmian klimatu. Konieczne jest
wzmocnienie współpracy na rzecz uporania się z nieuniknionymi skutkami zmian
klimatu, zwłaszcza pomocy dla krajów najbiedniejszych i najbardziej narażonych.
• Zajęcie się kwestią emisji wytwarzanych przez międzynarodowe lotnictwo i żeglugę. W UE trwają już dyskusje na temat objęcia lotnictwa unijnym systemem
handlu uprawnieniami do emisji.
• Ograniczenie wylesień, które stanowią odpowiednik do 20% łącznej emisji
CO2 na świecie (w wyniku ograniczenia pochłaniania CO2 przez biomasę oraz
ewentualnego uwalniania węgla w wyniku spalania drewna).
Mimo silnej pozycji lidera w sprawach ochrony klimatu na arenie międzynarodowej, sytuacja wewnątrz Unii Europejskiej jest dużo bardziej zróżnicowana. Zgodnie
z Protokołem z Kioto, UE-15 jako całość zobowiązana jest do redukcji gazów cieplarnianych o 8% do średniorocznej z lat 2008-2012 w stosunku do 1990 roku. Odpowiedzialność poszczególnych krajów UE-15 (w 1997 roku kiedy podpisywany był
Protokół z Kioto członkami UE było 15 krajów) jest różna, od -28% Luksemburga
do +27% Portugalii, i została uzgodniona w procesie tzw. burden sharing22.
Do 2004 roku UE udało się zredukować jedynie 2,3%23 emisji gazów cieplarnianych. Jedynymi krajami z UE-15, które na dziś nie będą miały trudności w wypełnieniu celów Protokołu z Kioto są: Francja, Holandia, Niemcy, Szwecja i W. Brytania.
Inne kraje będą miały poważne trudności, a w szczególności Hiszpania (rys. 3). Nowe
kraje członkowskie posiadają indywidualne zobowiązania i z wyjątkiem Słowenii nie będą miały trudności z ich wypełnieniem.
Wyzwania i dylematy, jakie stoją przed Polską wobec zagrożeń związanych
ze zmianami klimatu
W Polsce za politykę klimatyczną odpowiada Ministerstwo Środowiska. Polska
ratyfikowała Konwencję Klimatyczną i Protokół z Kioto. W 2003 roku rząd przyjął
dokument dotyczący polityki klimatycznej, w którym za cel strategiczny uznano redukcję emisji gazów w 2020 roku o 40% w stosunku do roku bazowego, czyli 198824.
22
Burden Sharing Agreement jest podstawą do wewnątrzunijnego podziału obciążeń redukcyjnych.
Greenhouse gas emission trends and projections in Europe 2006. EEA. 2006.
24 Dla większości krajów 1990 rok to rok bazowy, tylko dla krajów w okresie transformacji zgodzono się na możliwość wyboru dowolnego roku bazowego. Polska wybrała 1988 rok, kiedy to emisja gazów cieplarnianych była o
ok. 100 mln ton CO2 wyższa niż w 1990 roku. Brak zgody UE na rok bazowy 1988 oznaczałby, że redukcja
emisji do 2001 roku wynosiłaby 16,5%, a nie 33% i co mogłoby spowodować duże trudności w spełnieniu wymagań 6% redukcji, co zostało zapisane dla Polski w Protokole z Kioto.
23
15
Rys. 3. Dystans do osiągnięcia celów redukcji emisji Protokołu z Kioto
dla Państw UE-15 (w procentach)
Odległość do osiągnięcia celów Protokołu z Kioto
(z uwzględnieniem mechanizmów „elastycznych”)
UE-15
Hiszpania
Austria
Portugalia
Finlandia
Włochy
Dania
Irlandia
Grecja
Luksemburg
Belgia
Holandia
Francja
Niemcy
Wielka Brytania
Szwecja
-30
-20
-10
0
10
20
30
40
Źródło: Greenhouse gas emission trends and projections in Europe 2006. EEA. 2006
W Polsce od 1988 do 2005 roku nastąpił znaczący spadek emisji gazów cieplarnianych, bo blisko 32%25, podczas gdy zobowiązania Polski wynikające z Protokołu z Kioto wynoszą tylko 6%. Zostało to osiągnięte dzięki zmianom systemowym
i wprowadzeniu gospodarki rynkowej. Jednak koszt tych przemian był znaczny –
upadek wielu zakładów przemysłowych i wzrost bezrobocia prawie do 20%.
Mimo zgodności celu zapisanego w polityce klimatycznej Polski ze zobowiązaniami, które podjęła UE, przed naszym krajem stoi poważny dylemat, który także jest
doświadczany prawie przez wszystkie nowe kraje UE. Nadrzędnym celem partii politycznych, rządu i znaczącej części społeczeństwa jest osiągnięcie jak najszybciej poziomu rozwoju cywilizacyjnego będącego udziałem państw UE-15. W tym celu ze
środków UE w ramach tzw. funduszy strukturalnych i spójności, wraz ze środkami
krajowymi, należy spodziewać się wydatkowania w latach 2007-2013 blisko 100
mld EUR. Prowadzić to będzie do niezgodności z krajową i unijną polityką klimatyczną, gdyż wg szacunków rządu spodziewać się należy z tego tytułu wzrostu emisji
gazów cieplarnianych o 30%26.
Rodzi się więc pytanie, czy istnieje inna opcja wykorzystania funduszy tak, aby
z jednej strony, uzyskać zadawalający wzrost poziomu cywilizacyjnego, a z drugiej
strony – dotrzymać postawionego w polityce klimatycznej celu. Ta inna droga to
25
26
16
Ochrona środowiska 2007. GUS Warszawa 2007.
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia na lata 2007-2013.
http://www.mrr.gov.pl/Aktualnosci/Polska+w+czolowce+negocjacji.htm
przede wszystkim postawienie na zasadniczy wzrost efektywności użytkowania energii oraz na rozwój odnawialnych źródeł jej pozyskiwania. O możliwości takiej drogi
niech świadczą poniższe liczby27:
• zużycie energii na jednostkę PKB jest w Polsce 2 razy wyższe niż w UE-15;
• sprawność elektrowni w Polsce wynosi 36,5%, a 46,5% w UE-15 – posiadamy 40% bloków energetycznych o wieku ponad 35 lat, a 10% ponad 50 lat;
• zaledwie 20% sieci ciepłowniczych ma rury preizolowane;
• sprawność źródeł ciepła wynosi 50-93%, a 75-93% w UE-15;
• sprawność systemów ciepłowniczych wynosi 50-86%, a 70-91% w UE-15;
• izolacyjność termiczna mieszkań wynosi 150÷350 kWh/m2/rok, a 40÷90
kWh/m2/rok w UE-15 (techniczne możliwości sięgają 15 kWh/m2/rok).
O możliwościach w zakresie oszczędzania najlepiej niech świadczy następująca opinia eksperta prof. Krzysztofa Żmijewskiego z Politechniki Warszawskiej, który stwierdza „Celem programu efektywności energetycznej powinno być osiągnięcie przez Polskę
w 2030 roku dzisiejszego europejskiego poziomu efektywności energetycznej UE-15,
czyli 166 toe/M 28. Polska startuje z poziomu 444 toe/M . Niejako po drodze powinniśmy osiągnąć dwa cele indykatywne wyznaczone przez UE. W 2016 roku powinniśmy udokumentować oszczędność w zużyciu energii końcowej w ilości 4 569 ktoe (czyli 9% rocznego bilansu energii końcowej). Drugim celem jest poprawa efektywności energetycznej o 20% w horyzoncie roku 2020.” Z wyliczeń ww. eksperta wynika, że „...
wymóg ten prowadzi do oszczędności 12-28% zużycia energii pierwotnej (w zależności
od realnego tempa wzrostu PKB). Powyższe cele są możliwe do osiągnięcia. Po pierwsze dlatego, że kraje EU-15 takie parametry już osiągnęły, a po drugie dlatego, że zidentyfikowane działania pozwalają na osiągnięcie 25-27% oszczędności w przemyśle i 2830% w mieszkalnictwie. Kluczem do osiągnięcia tych celów jest po pierwsze, zmiana
struktury gospodarczej kraju z przemysłowo-rolniczej na usługowo-naukową, a po drugie, uruchomienie narzędzi i rozwiązań opisanych w Zielonej Księdze Efektywności
Energetycznej29 oraz Planie Działania na rzecz Efektywności Energetycznej30. Należą
do nich przede wszystkim uruchomienie systemu białych certyfikatów jako pozabudżetowego mechanizmu wspierającego poprawę efektywności energetycznej.”31
Zgodnie z przyjętą przez Sejm „Strategią rozwoju energetyki odnawialnej do
2010 roku” energia odnawialna ma stanowić 7,5% nośników energii pierwotnej
w 2010 roku, a w 2020 roku – 14%. Warto zaznaczyć, że wg ocen technicznych
27
Żmijewski K., Kassenberg A. Polityka energetyczna Polski. Deklaracje i rzeczywistość. Instytut na rzecz Ekorozwoju. Warszawa, wrzesień 2006.
28 Jednostka poziomu efektywności energetycznej wyrażona w tonach oleju ekwiwalentnego na milion EUR.
29 http://ec.europa.eu/energy/green-paper-energy/doc/2006_03_08_gp_document_pl.pdf
30 http://ec.europa.eu/energy/action_plan_energy_efficiency/index_en.htm
31 Wyciąg z referatu wygłoszonego na konferencji pt. „Energetyka jądrowa – bezpieczeństwo czy zagrożenie? Zorganizowanej przez Polski Klub Ekologiczny Okręg Dolnośląski. Wrocław, 11 grudnia 2007 r.
17
możliwości wykorzystania energii odnawialnej w Polsce sięgają 1750 PJ32, tj. 46%
obecnego zużycia nośników energii pierwotnej, a na dziś stanowi on jedynie ok. 5%.
Dodatkowo, w prawie energetyczne stworzono warunki do rozwoju rynku „zielonej”
elektryczności przez wprowadzenie obligatoryjnych kwot wytwarzania i dostarczania
energii ze źródeł odnawialnych, jak również przez system zielonych certyfikatów.
Zgodnie ze zmianami wytwórcy-odbiorcy „zielonej’ energii są zobowiązani do nabycia i następnie umorzenia przez Urząd Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia. Niewypełnienie zobowiązania wiąże się z karą w wysokości 130% ceny zakupu.
Jest ona przekazywana do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a następnie może być wykorzystana tylko i wyłącznie na wpieranie energetyki odnawialnej. W 2005 roku kara wynosiła 240 zł/MWh.
Co dalej z redukcją gazów cieplarnianych po 2012 roku?
Konferencja Klimatyczna na Bali
Zgodnie z zapisem Protokołu z Kioto w 2012 roku kończy się jego obecna faza, po
tym czasie powinno wejść w życie porozumienie, które określi nowe cele na okres po
2012 roku. Proces negocjacyjny nad protokołem „post-2012” rozpoczął się formalnie
podczas Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej na Bali w 2007 roku. Mimo ambicji Europy i oczekiwań społeczeństwa obywatelskiego całego świata spotkanie przyniosło duże rozczarowanie. Podpisane przez ponad 190 państw porozumienie tzw.
„mapa drogowa”33, wyraża co prawda konieczność przeciwdziałania zmianom klimatu
globalnego, to nie wyznacza warunków do uzyskania mocnego i odpowiedniego do skali zagrożenia porozumienia post-2012. Zapis ten nie wychodzi poza odniesienie się do
celu zapisanego w Konwencji Klimatycznej, o którym wspomniano wcześniej.
Po dwóch tygodniach ciężkich negocjacji, przede wszystkim w wyniku sprzeciwu
Stanów Zjednoczonych, Indii, Chin, Kanady, Japonii i Australii, przyjęto porozumienie, które w swojej głównej części nie zawiera najważniejszego celu, jakim jest zobowiązanie do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, o co najmniej 25-40% do
2020 r. przez kraje rozwinięte. Pozostawia również nierozstrzygniętą kwestię redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa o największym dynamicznym wzroście
emisji, np. Indie czy Chiny. Podczas spotkania na Bali, poszczególne kraje czy grupy krajów praktycznie nie zmieniły swoich stanowisk z wcześniejszych lat. I tak34:
32
Dżul jest jednostką energii, 1J=0.238 cal, 1 PJ=1015 J,
http://unfccc.int/meetings/cop_13/items/4049.php
34 International and EU Climate Change Policies after COP 12 / MOP 2: Challenges and Opportunities for the
New Member States and Candidate Countries. Workshop in Prague, 12 April 2007. Background Information.
Ecologic – Institute for International and European Environmental Policy.
33
18
Stany Zjednoczone – nie akceptują Protokołu z Kioto i nie są zainteresowane
ustalaniem celów redukcyjnych dla krajów rozwiniętych bez zobowiązań dla krajów
rozwijających zwłaszcza szybko uprzemysławiających się, jak Chiny czy Indie. Przed
wszystkim są zainteresowane wspieraniem długofalowych zmian technologicznych,
które wpłynęłyby na ograniczenie emisji gazów cieplarnianych. Trudno dzisiaj powiedzieć, jaka będzie polityka klimatyczna nowej administracji amerykańskiej, jeżeli
do władzy dojdą Demokraci. Kolejny COP 14 odbędzie się po wyborach prezydenckich w USA, ale przed objęciem władzy przez nową administrację.
Rosja – Chce odgrywać ważną rolę i zgłasza różnego rodzaju propozycje, jak np.
podjęcie negocjacji dopiero, gdy pierwszy okres budżetowy Protokołu z Kioto się
skończy i można będzie ocenić jego wynik; widzi celowość pozwolenia państwom poza Aneksem I podjęcia indywidualnych deklaracji, o ile są w stanie ograniczyć emisje;
Chiny – wyraźnie podkreślają, że odpowiedzialność historyczna za zmiany klimatu leży po stronie państw wysoko rozwiniętych i one powinny przede wszystkim ograniczyć emisje. Podejmują zdecydowane działania na rzecz efektywności energetycznej
i odnawialnych źródeł energii. Nie widzą celowości określania celów dla krajów rozwijających się, ale są gotowe na podejmowanie zdecydowanych działań, jeżeli uzyskają wsparcie finansowe i technologiczne ze strony państw wysoko rozwiniętych.
Indie – zaznaczają, że kraje rozwinięte powinny przede wszystkim ograniczyć
emisję i cel ten powinien być znaczący. Kraj ten jest za transferem technologii i wsparciem ze strony krajów rozwiniętych krajów rozwijających się. Indie podkreślają, że
przeciwdziałanie niedostatkowi i promowanie rozwoju są najważniejsze.
Brazylia – podobnie jak Chiny i Indie widzi wyraźnie potrzebę określenia ambitnych celów dla krajów rozwiniętych. Zobowiązania krajów rozwijających powinny
być dobrowolne bez ustalenia limitów i terminów.
Kraje najsłabiej rozwinięte – zainteresowane są przede wszystkim działaniami na rzecz adaptacji i możliwością wspierania rozwoju energetyki przyjaznej środowisku. Uzyskane na COP 13 na Bali porozumienie w sprawie Funduszu Adaptacyjnego jest krokiem w dobrym kierunku dla tych krajów.
Kraje OPEC/Arabia Saudyjska – zainteresowane są uzyskaniem kompensacji
w wyniku redukcji zużycia paliw kopalnych lub podniesienia na nie cen w przypadku jakiejkolwiek uzgodnień międzynarodowych nt. ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.
Jakie ma być przyszłe porozumienie?
Uważa się, że emisja gazów cieplarnianych powinna być ograniczona globalnie o co
najmniej 50% w do 2050 roku w stosunku do roku bazowego 1990. Kraje uprzemysłowione, powinny podejmować działania, aby ograniczyć emisję w skali 60-80%,
umożliwiając krajom rozwijającym się wzrost emisji bez przekroczenia wspomnianego
wyżej poziomu 2°C. Szczyt emisji przypadłby na lata 20. XXI wieku i po tym okresie
także kraje rozwijające powinny dążyć do ustabilizowania emisji lub redukcji. Wydaje
19
się także uzasadnionym, aby dokonać rewizji zobowiązań w stosunku do krajów rozwijających się, gdyż obecnie w ramach Protokołu z Kioto nie ciążą na nich żadne wiążące wymagania. Jedna z propozycji prowadzi do podzielenie ich, na co najmniej cztery
grupy. Szczególnie ważną rolę pełnić powinny kraje nowo uprzemysłowione (np. Korea Pd.) i kraje szybko uprzemysławiające się (np. Chiny, Indie, Brazylia). Pozostałe
kraje, a zwłaszcza kraje o najniższym dochodzie narodowym, nie byłyby zobowiązane
do redukcji emisji. Dwie pierwsze grupy, podobnie jak kraje uprzemysłowione, także
powinny mieć ilościowe wiążące zobowiązania, jednak pod warunkiem, że kraje uprzemysłowione podejmą się znacznego ograniczenia emisji i będą wspierać finansowo oraz
technologicznie kraje rozwijające się, ale w różnym stopniu w zależności od ich możliwości i zdolności do podejmowania działań. W szczególności dotyczy to krajów wysoko uprzemysłowionych, w tym USA. Trudno wyobrazić sobie przyszłe zobowiązania,
co do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, bez kraju o największej emisji CO2 na
świecie do 2007 roku. W grupie krajów uprzemysłowionych można także wyróżnić kraje o gospodarkach w okresie transformacji, które powinny posiadać wiążące zobowiązania oraz możliwość finansowej partycypacji w pomocy krajom rozwijającym się.
Proces negocjacyjny nad protokołem „post-2012” rozpoczął się formalnie podczas Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej na Bali w 2007 roku i powinien zakończyć się w 2009 roku (rys. 4).
Rys. 4. Schemat ideowy procesu negocjacji porozumienia redukcji gazów
cieplarnianych po roku 2012
COP 13/MOP 3
Bali, 2007
Początek negocjacji MAPA DROGOWA
(plan działania)
COP 14/MOP 4
Poznań, 2008
COP 15/MOP 5
Kopenhaga, 2009
Koniec negocjacji POROZUMIENIE
post-2012
Nowe porozumienie obejmuje:
• przeciwdziałania ocieplaniu klimatu w wyniku ograniczenia emisji gazów cieplarnianych;
• adaptowanie się do zmian klimatycznych;
• rozwój i transfer „przyjaznych klimatowi” technologii;
• mechanizm finansowy wspierający działania ograniczające emisję i adaptacyjne.
W dwuletnim procesie negocjacji kluczowymi zagadnieniami będą przede wszystkim:
• Ustalenia pułapu dopuszczalnej globalnej emisji gazów cieplarnianych w celu zapewnienia stabilizacji koncentracji na odpowiednim poziomie.
• Rozdział odpowiedzialności poszczególnych krajów za osiągnięcie wyznaczonego
celu, zgodnie z zasadą – wspólna odpowiedzialność zróżnicowane zobowiązania.
20
• Zaproponowanie skutecznych mechanizmów rynkowych oraz finansowych
dla osiągnięcia przyjętych zobowiązań.
Dwuletnia droga do nowego, ambitnego porozumienia po 2012 roku może okazać się więc trudniejsza niż sądzono. Brak satysfakcjonującego porozumienia na Bali stawia jeszcze większe oczekiwania względem Konferencji COP 14, która odbędzie w 2008 roku w Poznaniu. Konferencja ta ma istotne znaczenie w procesie osiągnięcia zadawalającego porozumienia międzynarodowego, dotyczącego ochrony klimatu globalnego, jako połowa drogi pomiędzy Bali a Kopenhagą. W trakcie konferencji w Poznaniu zaprezentowana zostanie ocena postępów we wdrażaniu Protokołu z Kioto. W celu dobrego przygotowania się do negocjacji na 14 Konferencji Stron
Konwencji Klimatycznej przewiduje się cztery sesje spotkań grup roboczych: marzec/kwiecień, czerwiec, sierpień/wrzesień i grudzień.
Konferencja Klimatyczna w Poznaniu
W dniach 1-12 grudnia 2008 roku w Poznaniu odbędzie się 14 Konferencja
Stron Konwencji Klimatycznej (COP14). Spodziewana liczba uczestników spotkania od 8 do12 tys. osób, w tym delegacje rządowe z ponad 190 państw, oraz liczna
grupa przedstawicieli organizacji pozarządowych zarówno ekologicznych (ang. environmental non-governmental organization – ENGO), jak i biznesowych (ang. business non-governmental organization – BINGO). Na proces negocjacji klimatycznych na konferencji składają się trzy niezależne płaszczyzny wydarzeń:
• Negocjacje właściwe w ramach UNFCCC i Protokołu z Kioto; Spotkania grup
roboczych w ramach SBSTA oraz SBI;
• Spotkania towarzyszące (tzw. side event-y). Prezentacje i wykłady dotyczące miedzy innymi rozwiązań technologicznych, aspektów społecznych i ekologicznych.
Są organizowane głównie przez organizacji pozarządowe oraz jednostki naukowe.
• Działania społeczeństwa obywatelskiego (obserwatorów procesu negocjacji):
happeningi, demonstracje, codzienne publikacje i spotkania dotyczące bieżących wydarzeń i ważnych aspektów obrad, etc.
Organizacja COP 14 w Poznaniu stanowi unikatową szansę dla Polski – promocji, w tym również promocji działań w zakresie ochrony środowiska i klimatu. Polska jest pełnoprawnym i odpowiedzialnym członkiem społeczeństwa międzynarodowego i konieczne jest pokazanie, iż problemy globalne są istotne dla polskiego rządu
i społeczeństwa. Dlatego powinny być przedsięwzięte wszelkie działania, które zapewnią, że COP w Polsce zakończy się sukcesem. Bardzo istotnym elementem będzie zbudowanie atmosfery przed COP 14 w Polsce. Pomysł zgłoszony przez organizacje ekologiczne „zero emisyjnej” Konferencji Klimatycznej w Poznaniu spotkał
się z zainteresowaniem zarówno władz miasta, jak również Ministra Środowiska Pro21
fesora Macieja Nowickiego. Idea oparta jest na założeniu zerowego bilansu emisji
CO2, czyli rekompenscie emisji związanych z organizacją i trwaniem konferencji
przez, między innymi, dodatkowe projekty w zakresie efektywnego wykorzystania
energii oraz odnawialnych źródeł energii, jak również prowadzone zalesienia.
Organizacje ekologiczne – istotny gracz
Na arenie międzynarodowej ważną rolę odgrywają ekologiczne organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony klimatu. Największą jest CAN-Int (ang. Climate Action Network- International)35. Organizacja ta skupia w postaci sieci 365 organizacja pozarządowych z całego świata, starając się oddziaływać na rządy, biznes
i poszczególnych obywateli aby ograniczyć wpływ człowieka na globalny klimat. Aby
to osiągnąć organizacje zrzeszone w tej sieci koordynują wymianę informacji oraz podejmowane strategie działania na poziomie międzynarodowym, regionalnym i krajowym. CAN opowiada się za trzema kierunkowymi działaniami służącymi ograniczaniu zmian klimatu i ich skutków, którymi są:
• osiągnięcie celów z Protokołu z Kioto,
• promowanie nisko- albo bezwęglowej gospodarki,
• podejmowanie działań adaptacyjnych.
Wszystko to ma służyć ograniczeniu globalnego ocieplenia na poziomie akceptowalnym, czyli nie większym niż 2oC w odniesieniu do okresu przedprzemysłowego.
Członkowie CAN aktywnie uczestniczą w Spotkaniach Stron Konwencji Klimatycznej, w roli obserwatorów negocjacji. Krytyczne spojrzenie na decyzje podejmowane
przez państwa są komentowane w publikacji „ECO”36, ukazującej się, w każdym
dniu trwania konferencji. Dodatkowo CAN przyznaje codziennie nagrodę tzw.
„Skamieniałość dnia” (ang. „Fossil of the Day”) dla państw, które najsilniej blokują postęp w obradach. Członkami CAN z Polski są Instytut na Rzecz Ekorozwoju
oraz Polski Klub Ekologiczny Okręg Mazowiecki.
W Polsce działa Koalicja Klimatyczna, która jest porozumieniem organizacji pozarządowych, przede wszystkim ekologicznych, zainteresowanych działaniami na
rzecz ochrony klimatu globalnego. Została powołana 22 czerwca 2002 roku, podczas konferencji „Zatrzymać globalne ocieplenie” w Kazimierzu Dolnym. Celem
działania Koalicji Klimatycznej jest inicjowanie oraz popieranie działań na rzecz
ustanowienia i realizacji aktywnej polityki klimatycznej w naszym kraju wraz z prowadzeniem monitorowania jej wdrażania. W swoim działaniu Koalicja kieruje się następującą misją: „Aktywna polityka klimatyczna i dalsze obniżanie emisji gazów
szklarniowych w Polsce jest środkiem do równoległego wzmacniania gospodarki lokal35
36
22
http://www.climatenetwork.org/
http://www.climatenetwork.org/eco
nej, tworzenia zielonych miejsc pracy i wzrostu globalnej odpowiedzialności każdego
z nas.” Członkami Koalicji Klimatycznej są: Center for Clean Air Policy (członek
wspierający), Dolnośląska Fundacja Ekorozwoju, Fundacja Efektywnego Wykorzystania Energii, Fundacja Ekologiczna Ziemi Legnickiej Zielona Akcja, Greenpeace
– Polska, Instytut na rzecz Ekorozwoju, Liga Ochrony Przyrody, Polska Zielona
Sieć, Polski Klub Ekologiczny – Okręg Dolnośląski, Polski Klub Ekologiczny –
Okręg Górnośląski, Polski Klub Ekologiczny – Okręg Mazowiecki, WWF – Polska, Fundacja Aeris Futuro i Zielone Mazowsze. Koalicja zajmuje stanowiska w ważnych sprawach dotyczących problematyki ochrony klimatu, jak np. w sprawie Polityki Klimatycznej, I i II Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do Handlu Emisjami czy Konferencji Klimatycznej na Bali. Ponadto, raz na kwartał Koalicja wydaje
internetowy Biuletyn Klimatyczny37.
Podsumowanie – czy świat stać na solidarność globalną
i międzypokoleniową?
W całym działaniu na rzecz ochrony klimatu globalnego rysuje się dwoistość.
Z jednej strony, coraz więcej jest dowodów na bardzo znaczący wpływ człowieka na
ocieplenie klimatu i związane z tym negatywne skutki. Natomiast z drugiej strony,
bieżące partykularne interesy poszczególnych krajów czy ich grup, jak i układów biznesowo-lobbistycznych dążą do utrzymania swoich wpływów gospodarczych, przynoszących znaczne zyski. Powoduje to brak zgody na istotne ograniczenie emisji gazów
cieplarnianych wbrew interesowi ogólnoświatowemu i przyszłych pokoleń. Sytuacja
jest skomplikowana gdyż bardzo negatywne skutki, o których pisano wcześniej, nadejdą jeżeli nie zostaną podjęte daleko idące działania. Jeśli będziemy zwlekać z podjęciem decyzji i zdecydowanych działań to może okazać się, że jest już za późno aby
przeciwdziałać katastrofalnym skutkom. Stąd też najbliższe lata, a także Konferencja
Klimatyczna w Poznaniu urastają do rangi o wymiarze globalnym i międzypokoleniowym, jak również pozostawiają nadzieję na ambitne porozumienie dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych. Ponoć nadzieja jest matką głupich, ale przecież
głupio jest nie mieć nadziei.
37
Na stronie Sekretariatu Koalicji Klimatyczne dostępne są stanowiska oraz biuletyn klimatyczny
– www.pke-om.most.org.pl
23
OPRACOWANIA InE – wybór
Raporty ruchów ekologicznych „Brazylia '92”, 1992
Zielone Płuca Europy – zarys koncepcji, 1993
Przestrzeń ekologiczna dla Polski i dla Europy, 1997
Ekopolityka w turystyce. Raport o zmianach możliwych i potrzebnych, 1998
Integracja z Unią Europejską – spojrzenie polskich organizacji ekologicznych, 1998
Wzmocnienie integracji Europy poprzez ekorozwój. Szanse i bariery z perspektywy Polski, 1998
Ekorozwój poprzez odmaterializowanie produkcji i konsumpcji – strategia dla nowej polityki ekologicznej w
Polsce, 1999
Alternatywna polityka transportowa w Polsce według zasad ekorozwoju, 1999
Świadomość ekologiczna społeczeństwa polskiego u progu XXI wieku, 2000
Ekoinnowacyjność dokumentów strategicznych. Próba oceny, 2001
Rola organizacji pozarządowych w kształtowaniu proekologicznych wzorców konsumpcji, 2002
Ocena potencjalnego wpływu sieci TINA na ostoje ptaków w krajach kandydujących do Unii Europejskiej,
2002
Kompas Rio + 10, czyli społeczna ocena realizacji przez Polskę dokumentów przyjętych na konferencji
ONZ „Środowisko i Rozwój” w czerwcu 1992 r. w Rio de Janeiro, 2002
Narodowy Plan Rozwoju na lata 2004-2006 a konstytucyjna zasada zrównoważonego rozwoju, 2002
Głos organizacji pozarządowych w sprawie strategii zrównoważonego rozwoju Unii Europejskiej, 2002
Zazielenianie lokalnych rynków pracy w Polsce – wykorzystanie doświadczeń Unii Europejskiej. Pakiet 8
publikacji, 2003
Ocena gospodarczych, środowiskowych i społecznych oddziaływań dla projektu Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2004-2006, 2003
Ekologiczna reforma fiskalna – uwarunkowania i możliwości wdrożenia w Polsce, 2004
Prognoza oddziaływania na środowisko Projektu Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego na lata
2007-2013, 2005
Prognoza oddziaływania na środowisko Projektu Strategii Rozwoju Turystyki na lata 2007-2013, 2005
Ocena efektywności edukacji na rzecz zrównoważonego rozwoju – sposoby podejścia i strategie wdrażania, 2006
Partnerstwo dla efektywności ekologicznej, 2006 (przy współpracy European Environmental Bureau)
Polityka energetyczna Polski. Deklaracje i rzeczywistość, 2006
Biopaliwa w Polsce. Możliwości i wyzwania, 2007 (razem z Instytutem Energetyki Odnawialnej)
Natura 2000 w edukacji szkolnej. Poradnik dla Nauczycieli, 2007
Możliwości wykorzystania odnawialnych źródeł energii w Polsce do roku 2020, 2007 (razem z Instytutem
Energetyki Odnawialnej)
System funkcjonowania w Polsce białych certyfikatów jako instrument stymulujący zachowania energooszczędne – zasady i szczegółowa koncepcja działania, 2007 (razem z firmą Procesy Inwestycyjne)

male_abc_ochrony_kli.. - Instytut na rzecz Ekorozwoju

Transkrypt

Podobne dokumenty

Przewodnik po szczycie

pobierz - Instytut na rzecz Ekorozwoju