ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI

ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI
Narodowe i
państwowe święto w Polsce obchodzone 11 listopada dla
upamiętnienia odzyskania przez Naród Polski w 1918 roku niepodległego bytu
państwowego po 123 latach rozbiorów Polski, dokonanych przez Imperium
Rosyjskie, Królestwo Prus i Imperium Habsburgów.
Święto wprowadzono ustawowo w okresie II Rzeczypospolitej w roku 1937,
a od 1939 roku nie obchodzono. Przywrócone w roku 1989, jest dniem
wolnym od pracy. Odzyskiwanie przez Polskę niepodległości było procesem
stopniowym. Wybór 11 listopada uzasadnić można zbiegiem wydarzeń w
Polsce z zakończeniem I wojny światowej, dzięki zawarciu
rozejmu w Compiègne 11 listopada 1918, pieczętującego
ostateczną klęskę Niemiec. Dzień wcześniej przybył do
Warszawy Józef Piłsudski. W tych dwóch dniach, 10 i 11
listopada 1918 roku, naród polski uświadomił sobie w pełni
odzyskanie niepodległości, a nastrój głębokiego wzruszenia i
entuzjazmu ogarnął cały kraj.
W latach 1919 - 1936 rocznice odzyskania niepodległości świętowano w Warszawie jako
uroczystości o charakterze wojskowym. Organizowano je zazwyczaj w pierwszą niedzielę
po 11 listopada. W 1919 roku nie było sprzyjającej sytuacji, by uczcić rocznicę odzyskania
niepodległości, ponieważ trwały jeszcze walki o granice Rzeczypospolitej. Pierwszy raz w
pełni uroczyście upamiętniono odzyskanie niepodległości 14 listopada 1920 roku. Tego
dnia uhonorowano Józefa Piłsudskiego, jako zwycięskiego Wodza Naczelnego w wojnie
polsko-bolszewickiej, wręczając mu buławę marszałkowską. Po
przewrocie majowym w roku 1926 obchody kolejnych rocznic
były uroczystościami ściśle wojskowymi. W tym samym roku
8 listopada Józef Piłsudski, jako prezes ministrów, wydał okólnik
ustanawiający ten dzień wolnym od pracy dla urzędników
państwowych. Odtąd w tym dniu na placu Saskim w Warszawie
Piłsudski dokonywał przeglądu pododdziałów, a następnie odbierał
defiladę (po raz ostatni w 1934 roku). W 1928 roku plac Saski w stolicy
nazwano placem marszałka Józefa Piłsudskiego.
ORDER ODRODZENIA POLSKI – Polonia Restituta
Order Odrodzenia Polski – drugie najwyższe polskie
państwowe odznaczenie cywilne (po Orderze Orła Białego),
nadawane za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, nauki,
sportu, kultury, sztuki, gospodarki, obronności kraju,
działalności społecznej, służby państwowej oraz rozwijania
dobrych stosunków z innymi krajami. Ustanowione przez Sejm
Rzeczypospolitej ustawą z 4 lutego 1921 roku, jako najwyższe
odznaczenie państwowe po Orderze Orła Białego. Na straży
honoru Orderu stoi Kapituła Orderu.
KRZYŻ I MEDAL NIEPODLEGŁOŚCI
Krzyż i Medal Niepodległości zostały ustanowione rozporządzeniem
Prezydenta RP z
29 października 1930 roku o Krzyżu i Medalu
Niepodległości, w celu "odznaczenia osób, które
zasłużyły się czynnie dla niepodległości Polski w okresie
przed wojną światową lub podczas jej trwania oraz w
okresie walk orężnych polskich w latach 1918-1921, z
wyjątkiem wojny polsko-rosyjskiej na obszarze Polski".
To polskie wojskowe odznaczenie państwowe okresu międzywojennego miało
na celu „ naprawienie krzywd, jakie spotkały liczne rzesze zasłużonych w
pracy nad zdobyciem niepodległości, a pominiętych w dotychczasowych
listach odznaczeniowych Orderu Odrodzenia Polski”.