Fragment - AlmaPress
Transkrypt
Fragment - AlmaPress
MASA KALIBER Masa własna dział artylerii polowej miał bezpośredni wpływ na ich skuteczność we wspieraniu operacji militarnych. Lżejsze działa można było szybciej wprowadzić do akcji i podjąć efektywny ostrzał, natomiast te masywniejsze wymagały w większym stopniu zaangażowania służb zaopatrzeniowych i transportowych. Działa większego kalibru charakteryzowały się większą donośnością, co często odbywało się kosztem zwiększenia masy własnej i trudnościami w sprawnym wprowadzaniu tych dział do walki. Optymalne zrównoważenie siły ogniowej i mobilności nastręczało wielkie trudności, a konstruktorzy broni uznali w końcu za najlepsze działa polowe o kalibrze od 75 mm do 105 mm. QF 25-pdr Mk II (87,6 mm) 1800 kg Działo Typ 38 (75 mm) 1910 kg Haubica M2A1 (105 mm) 1934 kg 10,5 cm leFH 18(M) (105 mm) – 1985 kg Wz 1942 (76,2 mm) QF 25-pdr Mk II (87.6 mm) Działo Typ 38 (75 mm) 76,2 mm 87,6 mm 75 mm Kaliber i masa bojowa u QF 25-pdr Mk II – 87,6 mm u leFH 18(M) – 105 mm u Haubica M2A1 – 105 mm u Wz. 1942 – 76,2 mm u Typ 38 – 75 mm Wz. 1942 (76,2 mm) 1120 kg Artyleria polowa (1) Haubica M2A1 (105 mm) 105 mm Zarówno w działaniach zaczepnych, jak i obronnych artyleria często odgrywała rozstrzygającą rolę na polu bitewnym. Zastosowanie artylerii polowej umożliwiało wojskom transportowanie ruchomego wsparcia ogniowego w czasie długotrwałych kampanii zbrojnych. Do czasu wybuchu drugiej wojny światowej artyleria zyskała status kluczowego czynnika we wszelkich militarnych operacjach lądowych. Pierwsze niemieckie haubice 10,5 cm leFH 18 kal. 105 mm miały dużą masę, w tym koła ze stali i jak się przekonano, nie nadawały się do wykorzystania w wojnie manewrowej. Późniejsze modyfikacje, jakim poddano tę konstrukcję zakładów Rheinmetall, przyniosły znaczne zredukowanie masy tego jednego z głównych dział Wehrmachtu. Z kolei Japończycy wykorzystując działo Kruppa pochodzące z początku XX stulecia, skonstruowali działo polowe Typu 38 kal. 75 mm. Brytyjskie szybkostrzelne działo QF 25-pdr (25-funtowe) kal. 87,6 mm łączyło w sobie cechy armaty polowej i haubicy i odznaczyło się bardzo na polach bitewnych Afryki Północnej. Niewiele egzemplarzy wersji Mk I znalazło się na froncie zachodnim w 1940 roku i przepadło pod Dunkierką. Jednak zaopatrzony w nowe podwozie wariant Mk II okazał się wszechstronną bronią wsparcia i przeciwpancerną. Od frontu włoskiego po Normandię i wyspy Pacyfiku haubica M2A1 kal. 105 mm była najważniejszym amerykańskim działem polowym tej wojny, natomiast w Armii Czerwonej wiodącą rolę odegrała armata wz. 1942 kal. 76,2 mm, wykorzystywano jako działo polowe, przeciwpancerne, a także, po odpowiednim zaadaptowaniu, czołgowe. 10,5 cm leFH 18(M) (105 mm) 105 mm Z PRAWEJ: Radzieckie działo polowe wz. 1942 kal. 76,2 mm wprowadzono jako lżejszą, przystosowaną lepiej do działań manewrowych wersję działa wz. 1939. Działo wz. 1942 to wyprodukowany w największej ilości typ działa polowego z czasów drugiej wojny światowej. 16 BROŃ DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ – PORÓWNANIA Artyleria i pociski rakietowe 17