Fragment 1 - AlmaPress

MESSERSCHMITT
Bf 109
W okresie, gdy uzbrojenie
większości myśliwców stanowiły
dwa karabiny maszynowe,
Bf 109 miał ich cztery.
Niebawemdwa km zastąpiono
dwoma działkami kal. 20 mm.
Nieduży, zwinny i bardzo szybki Messerschmitt Bf 109 był
prawdopodobnie najlepszym z myśliwskich dolnopłatów
pierwszej generacji, które weszły na uzbrojenie.
Bf 109, należący do klasycznych konstrukcji lotniczych, to najważniejszy niemiecki
myśliwiec II wojny światowej.
Messerschmitt Bf 109 był
podstawowym samolotem
myśliwskim Luftwaffe przez
wszystkie lata
II wojny światowej. Na
maszynach tego typu latało
wielu niemieckich asów
lotnictwa myśliwskiego,
uzyskując więcej zestrzeleń
niż piloci przeciwnika
na którymkolwiek typie
samolotów alianckich. Był to
ponadto jeden z pierwszych
myśliwskich jednopłatów
z całkowicie zamykaną
kabiną i chowanym
podwoziem; dostarczany
od 1936 roku szybko
rozbudowywanym
niemieckim siłom
powietrznym, zasługiwał
przed wojną na miano
najlepszego myśliwca
na świecie.
Niewiele samolotów
myśliwskich z owego okresu
dorównało także Bf 109 pod
względem długowieczności.
42
Zaraz po wejściu na
uzbrojenie ten typ samolotu
został przetestowany bojowo
w krwawych zmaganiach
w Hiszpanii, aby pozostać
głównym sprzętem lotnictwa
myśliwskiego Luftwaffe aż
do końca II wojny światowej.
Nawet po 1945 roku znalazł
się na wyposażeniu sił
powietrznych kilku państw,
a przez krótki czas na
maszynach tego typu latali
również piloci izraelscy.
Samolot ten rychło zdobył
opinię świetnego myśliwca,
do czego przyczynili
się również niemieccy
specjaliści od propagandy;
opinia taka panowała
jeszcze wtedy, gdy Bf 109
zaczął się starzeć, a obie
walczące strony miały już
nowsze i wyraźnie lepsze
myśliwce.
Samolot myśliwski, na
którym asy niemieckiego
lotnictwa weszły do walki,
nosił nazwę od nazwiska
swojego konstruktora,
profesora Willego
Emila Messerschmitta.
Messerschmitt urodził
się we Frankfurcie nad
Menem 26 czerwca
1898 roku. W 1923 roku
uruchomił zakłady lotnicze
w Bambergu, a w 1926
roku zbudował pierwszy
całkowicie metalowy
samolot. Hitler bardzo cenił
Messerschmitta, podobnie
jak generał-pułkownik
Ernst Udet, szef wydziału
uzbrojenia Luftwaffe w latach
1939–1941, który ułatwił
Messerschmittowi zawarcie
wielu ważnych kontraktów.
Jednakże Messerschmitta
nie znosił feldmarszałek
Erhard Milch, który od 1941
roku nadzorował nabywanie
nowego sprzętu przez
Luftwaffe.
Samoloty Messerschmitt
były produkowane
w Bawarskich Zakładach
Lotniczych – Bayerische
Flugzeugwerke AG – i stąd
przedwojenne maszyny tego
typu nosiły oznaczenie „Bf”.
Ale Messerschmitt z czasem
wykupił wspomnianą
wytwórnię i późniejsze
konstrukcje, takie jak
odrzutowy myśliwiec
Me 262, miały już skrótową
nazwę „Me”.
11 listopada 1937 roku
prototypowy Bf 109 V13
(D-IPKY), z silnikiem
DB 601A o zwiększonej
mocy, dochodzącej do
1650 KM, pobił światowy
rekord prędkości lotu
w kategorii samolotów
startujących z lotnisk stałych,
osiągając ponad 610 km/h.
TEST BOJOWY
Wojna domowa w Hiszpanii
dała Luftwaffe okazję do
wypróbowania Bf 109
w warunkach bojowych.
Piloci Legionu Condor,
stacjonujący w Tablada
koło Sewilli i wspierający
wojska Franco, przetestowali
tam trzy prototypy już na
początku 1937 roku. Wkrótce
potem otrzymali pierwsze
myśliwce seryjne, które
weszły na wyposażenie
Jagdgeschwader 2 (JG2)
„Richthofen” na wiosnę
1937 roku. Te Bf 109B-1
były napędzane silnikiem
Junkers Jumo 210D o mocy
635 KM, które nadawały im
prędkość maksymalną
470 km/h na wysokości
4000 metrów, i były
uzbrojone w trzy kaemy
MG 17 kal. 7,92 mm.
Doświadczenia z walk
pozwoliły na opracowanie
ulepszonej wersji Bf 109D,
a potem Bf 109E, znanej
wśród pilotów jako „Emil”,
i właśnie z tymi maszynami
Niemcy rozpoczęły II wojnę
światową.
„Emil” był silnie uzbrojony,
jak na ówczesne standardy,
w dwa skrzydłowe działka
MG FF kal. 20 mm w
skrzydłach i/lub działko MG
FF/M kal. 20 mm strzelające
przez piastę śmigła.
Ernst Udet, as lotnictwa
myśliwskiego z lat I wojny
światowej, a w latach 30.
szef wydziału technicznego
Luftwaffe, pewnego
razu odwiedził fabrykę
samolotów. W tym czasie
za „prawdziwe” myśliwce
uznawał dwupłatowce
z otwartymi kabinami.
Na widok prototypu Bf 109
powiedział: „Panowie, to nie
jest myśliwiec”. Nie okazał
się dobrym prorokiem!
W górnej
osłonie silnika
znajdowały się też
2 kaemy MG 17 kal. 7,92 mm.
Prędkość maksymalna
Bf 109E wynosiła tuż nad
ziemią 483 km/h, a na
wysokości 4440 metrów
– 560 km/h. Właśnie samoloty
tego typu wywalczyły
panowanie w powietrzu nad
Polską, Holandią, Belgią
i Francją, choć nie poszło im
już tak łatwo w powietrznej
bitwie o Anglię, do której
Luftwaffe rzuciła 610
Bf 109. Przystosowane do
działań w tropikach warianty
„Emila” wspierały też Afrika
Korps Rommla w Afryce
Północnej, a Bf 109E nadal
pozostawały na wyposażeniu
niemieckiego lotnictwa
w początkowej fazie wojny ze
Związkiem Sowieckim.
Powyżej: Para Bf 109E z JG 27 podczas lotu patrolowego nad pustynią
w Afryce Północnej. Cętkowany kamuflaż utrudniał dostrzeżenie
samolotów na tle podłoża: gry światła i cieni, rzucanych przez skały
w blasku pustynnego słońca.
WERSJA POKŁADOWA
Do ciekawych wariantów
należał Bf 109T-0, będący
zmodyfikowaną wersją
Bf 109E-3. „T” oznaczało
„Träger”, czyli lotniskowiec,
gdyż myśliwce tego typu
miały znaleźć się na
pokładzie lotniskowca Grafa
Zeppelina. Przedwojenne
plany niemieckie
przewidywały budowę
czterech okrętów tej klasy,
ale rozpoczęto budowę
tylko jednego z nich, Graf
Zeppelin, którego kadłub
zwodowano w grudniu 1938
roku. Wspomniane samoloty
zostały zmodyfikowane
w zakładach Fieseler;
zastosowano w nich
płaty nośne o większej
powierzchni, interceptory
Powyżej: Zestrzelone samoloty nieprzyjaciela, zaznaczone na stateczniku
poziomym Bf 109 Wernera Möldersa i uwiecznione na zdjęciu z
końcowego okresu bitwy o Anglię, świadczą o sukcesach tego pilota
odnoszonych w walkach powietrznych. Bf 109 był bez wątpienia
najlepszym myśliwcem w pierwszych latach wojny i szczególnie groźnym
orężem w rękach Experten („asów”) Luftwaffe.
Z prawej: Pierwsze seryjne
Messerschmitty Bf 109B weszły na
uzbrojenie Luftwaffe w 1937 roku.
Te nowe podówczas myśliwce
stanowiły wielkie wyzwanie dla
pilotów, którzy wcześniej latali na
przestarzałych dwupłatowcach
Heinkel He 51.
43