Akt kaucją zabezpieczone mieszkanie

Sygn. akt. X C 419/15
UZASADNIENIE
Powód R. Z. wniósł w dniu 15 lipca 2014 r. do tutejszego Sądu pozew (uzupełniony 27 lutego 2015 r. oraz 11 maja 2015
r.) o solidarną zapłatę kwoty 2. 254,15 zł wraz z odsetkami od 1 stycznia 2014 r. oraz kwoty 1.933,85 zł wraz z odsetkami
30 czerwca 2014 r. i kosztów procesu, przeciwko pozwanym M. R., M. K. i J. N.. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że
jako wynajmujący, zawarł w dniu 07.08.2013r. z pozwanymi umowę najmu mieszkania, a dochodzona kwota wynika
z powstałej w czasie zajmowania mieszkania przez pozwane niedopłaty na rzecz spółdzielni z tytułu zużycia energii
cieplnej za okresy grzewcze 2013r. i 2014 r., kiedy to tylko pozwane z niej korzystały.
W odpowiedzi na pozew wniesionej na rozprawie dnia 24.08.2015r. pozwane wniosły o oddalenie powództwa w
całości oraz wniosły o zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwane podniosły zarzut
spełnienia świadczenia. Kwestionowały również datę początkową naliczania odsetek, oraz sposób rozliczenia przez
powoda wysokość należnych kwot. Wskazały również, że powód zawierając z nimi umowę najmu nie spisał stanu
liczników na kaloryferach, przez co nie udowodnił rzeczywistej ilości zużytej przez nie energii cieplnej. Pozwane
twierdziły również, że ze względu na zabudowanie grzejników, odczyty zużytej energii cieplnej mogą być zawyżone
oraz, że powód w zawiadomieniu z dnia 8 kwietnia 2014 r. oświadczył wobec nich skutecznie, że przyjął na siebie
połowę kosztów ogrzewania powstałych w 2013r., a więc nie powinien teraz dochodzić całości.
Powód w piśmie z dnia 7 września 2015 r. odniósł się do twierdzeń zawartych w odpowiedzi na pozew i ponownie
przedstawił sposób dokonania obliczeń kwoty, której dochodził.
Na rozprawie w dniu2 grudnia 2015 r. strony podtrzymały swoje stanowiska i nie żądały uzupełnienia postępowania
dowodowego.
Sąd ustalił, co następuje:
Właścicielem mieszkania na ulicy (...) w T. jest R. Z.. Mieszkanie w 2013 r. zajmowane było przez niego od stycznia do
końca sierpnia. Po opuszczeniu lokalu powód zamieszkał u swojej konkubiny B. T.. W czasie zamieszkiwania w lokalu,
powód zakręcał zawory w kaloryferach, co powodowało oszczędności na kosztach ogrzewania.
dowód: zestawienie rozliczeń ciepła za lata 2006-2012 - k.9-15,
zeznania świadka B. T.- k. 152 akt
W dniu 7 sierpnia 2013 r. powód zawarł umowę najmu mieszkania przy ulicy (...) w T. z M. R., M. K. i J. N..
Pozwane, będące najemczyniami wprowadziły się do mieszkania 1 września 2013 r. Pozwane miały płacić powodowi
comiesięcznie odstępne w kwocie 1450 zł oraz kwotę 312 zł - ustaloną przez spółdzielnię - stanowiącą opłatę na
fundusz eksploatacyjny i remontowy (w tym wodę, ogrzewanie, gaz, kanalizację itp.) oraz opłaty związane z mediami.
Dodatkowo pozwane miały same opłacać rachunki za prąd. W umowie wynajmujący zastrzegł sobie prawo do zmiany
wysokości opłat eksploatacyjnych, w przypadku gdy administracja (...) Spółdzielni Mieszkaniowej zmieni wysokość
czynszu. Każda z pozwanych płaciła pozwanemu co miesiąc po 617 zł. Powód, przy zawieraniu umowy, otrzymał od
pozwanych kaucję w wysokości 1500 zł
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
-Umowa najmu – k.20-23 akt
- historia wpłat na konto bankowe powoda- k. 140,141,142 akt
- zeznania świadka B. T. – k. 152 akt
- zeznania świadka K. K. – k. 151 akt
Kaloryfery w mieszkaniu będącym przedmiotem najmu były zabudowane półkami, dwa z nich umieszone w pokojach
posiadały drzwiczki, które można otwierać tak, aby ciepło uwalniało się na pokój. W trzecim kaloryferze nie było
drzwiczek i ciepło było automatycznie kierowane na pokój. Kaloryfer w kuchni również posiadł drzwiczki.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- zdjęcia mieszkania – k.108,109,110, akt
- zeznania świadka B. T.- k. 152 akt
- zeznania świadka K. K. – k. 151 akt
Dnia 2 kwietnia 2014 r. powód otrzymał od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej pisemne rozliczenie kosztów ogrzewania, z
którego wynikała niedopłata w kosztach ogrzewania w wysokości 2.254,15 zł za 2013 rok. Otrzymał również informację
o zmianie wysokości czynszu ze względu na zmianę wysokości comiesięcznej zaliczki na koszty ogrzewania. Czynsz
od 1 kwietnia 2015 r. wynosił 558,96 zł, w tym koszt zaliczki na ogrzewania kształtował się na poziomie 280,97 zł,
(wcześniej zaliczka wynosiła 47,93 zł).
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- rozliczenie kosztów ogrzewania za 2013 r. – k.16
- informacja o wysokości czynszu do 31.03.2014 r.- k. 17
- informacja o wysokości czynszu od 01.04.2014 r. – k.18
Dnia 4 kwietnia 2014 r. powód zwrócił się do pozwanych pisemnie, załączając do pisma rozliczenie kosztów ogrzewania
oraz informację o wysokości aktualnego czynszu. W piśmie wskazał, że po uzgodnieniach z ojcem pozwanej M. K.,
zapłaci ze swoich środków połowę niedopłaty za ogrzewania tj. kwotę 1.127 zł, a połowę mają mu zwrócić pozwane.
Zawiadomił również, że w związku ze zmianą wysokości czynszu pozwane mają mu zapłacić dodatkowe 82 zł za miesiąc
kwiecień 2014 r. oraz za miesiące maj i czerwiec 2014 kwotę o 82 zł większą niż dotychczasowa comiesięczna, stała
opłata, to jest mają płacić po 699 zł.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- pismo powoda do pozwanych z dnia 8.04.2015 r.
Pozwana M. K. dokonała dodatkowej wpłaty 82 zł za ogrzewanie na konto powoda dnia 15 kwietnia 2014. Zgodnie
z ustaleniami z powodem, w dniach 28 kwietnia 2014 r. i 30 maja 2014 r. zapłaciła comiesięczną kwotę za najem
mieszkania w wysokości 699 zł, za miesiące maj i czerwiec, zawierającą dodatkowe 82 zł za ogrzewanie.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- historia wpłat na konto bankowe powoda- k. 141 akt
- wydruk potwierdzający operację – k. 66-67 akt
Pozwana M. R. dokonała dodatkowej wpłaty 82 zł za ogrzewania na konto powoda dnia 26 kwietnia 2014 r. wraz z
opłatą comiesięczną za maj, powiększoną również o 82 zł (łącznie 781 zł). Dnia 30 maja 2014 r. dokonała również
wpłaty na konto powoda w kwocie 699 zł tytułem comiesięcznej opłaty za najem mieszkania za czerwiec. W kwocie
tej znalazło się dodatkowe 82 zł za ogrzewanie.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- historia wpłat na konto pozwanego – k. 140 akt
- potwierdzenie dokonania przelewów – k. 84-85 akt
Pozwana J. N. dnia 30 kwietnia 2014 r. oraz 1 czerwca 2014 r. dokonała wpłaty na konto powoda w wysokości po 617
zł, czyli nie powiększonej o nową zaliczkę na koszty ogrzewania.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- historia wpłat na konto pozwanego- k. 142 akt
W dniu 30 czerwca 2014 r. pozwane opuściły mieszkanie przy obecności powoda, spisując protokół przekazania,
w którym określono jakie elementy stałego wyposażenia zostały uszkodzone podczas zajmowania mieszkania przez
pozwane. Ustalono, że doszło do uszkodzenia półki znajdującej się na przedpokoju, poprzez oderwanie się jednej z
listewek, uszkodzenia taboretu. Dodatkowo stwierdzono pęknięcie lustra łazienkowego, co jednak miało miejsce z
winy pracownika wodociągów, który spisywał stan liczników wody w czasie trwania najmu. Strony porozumiały się tak,
że kwota 1500 zł stanowiąca kaucję zabezpieczającą, będzie pokrywała wskazane uszkodzenia, jak również zaległości
za wodę w wysokości 190 zł i 78 zł. Całkowita, maksymalna wartość uszkodzeń wyniosła 300 zł.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- protokół przekazania mieszkania – k. 146 akt
- zeznania świadka K. K. – k. 151 akt
Ojciec pozwanej K. K. postanowił w imieniu córki i pozostałych najemczyń, że pozostałość kaucji, czyli 932 zł zostanie
zaliczona na rzecz niedopłaty za ogrzewanie, przez co powód nie musiał zwracać jej pozwanym.
dowód: zeznania świadka K. K. – k. 151 akt
Dnia 13 marca 2015 r. rozliczone zostały koszty ogrzewania mieszkania, które było przedmiotem najmu, za rok 2014
r. Ogólny koszt ogrzewania wyniósł 3.061,33 zł. Kwota pobranych zaliczek na koszty ogrzewania wyniosła 2.672,52 zł.
Tym samym powód musiał dopłacić w kwietniu 2015roku na rzecz spółdzielni kwotę 388,81 zł.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
- rozliczenie kosztów ogrzewania za rok 2014 r.
Sąd zważył, co następuje:
Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy oraz zeznania
świadków B. T. i K. K.. Sąd uznał dowody z dokumentów za wiarygodne bowiem, żadna ze stron nie zakwestionowała
ich wiarygodności i autentyczności.
Sąd uznał co do zasady za wiarygodne i spójne zeznania świadka B. T., która w sposób korespondujący z pozostałymi
dowodami zebranymi w sprawie potwierdziła fakt powstania stosunku najmu między powodem i pozwanymi. Świadek
zeznała, że pozwany w 2013 r. od stycznia do sierpnia zamieszkiwał w swoim mieszkaniu, a po wynajęciu mieszkania
pozwanym, przeprowadził się do niej, co nie zostało przez powoda zaprzeczone. Świadek potwierdziła również fakt
zabudowy kaloryferów w mieszkaniu powoda. Sąd, biorąc pod uwagę cały zgromadzony materiał w sprawie nie
wyklucza, że powód oszczędzał na ogrzewaniu, przykręcając zawory kaloryferów. Nie zmienia to jednak faktu, że jakieś
zużycie ciepła musiało być, nawet przy oszczędnościach. Zauważyć należy, iż przykręcanie kaloryferów w jednym
mieszkaniu powoduje, że mieszkania sąsiednie zużywają więcej ciepła, by ogrzać swoje lokale i wpływa to na ogólny
koszt zużycia ciepła przez cały budynek. Nadto stwierdzić należy, iż wpływ na wysokość opłat za ogrzewanie za
mieszkanie, ma wysokość zużycia ciepła przez cały budynek mieszkalny, a zatem nie można wykluczyć, iż wzrasta
koszt ogrzewania mieszkania nawet przy oszczędnościach, wobec wzrostu zużycia ciepła całego budynku.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. K., bowiem były spójne, logiczne i korespondowały z dowodami z dokumentów.
Świadek w sposób rzetelny i spójny przedstawił przebieg relacji z powodem. Zeznał on, że powód przekazując
mieszkanie pozwanym w dniu rozpoczęcia najmu nie spisał liczników ciepła. Potwierdził, że grzejniki w mieszkaniu
powoda były zabudowane, jednakże zdaniem Sądu możliwość otwierania drzwiczek, dzięki którym ciepło mogło
rozchodzić się na mieszkanie, powoduje, że fakt ten nie wpływa na wynik sprawy. W swoich zeznaniach świadek
podniósł, że co najmniej część roszczeń powoda została spłacona w comiesięcznej opłacie od najmu, która w kwietniu
2014 r. została powiększona. Świadek opisał jasno i klarownie, w jaki sposób doszło do rozliczenia finansowego z
powodem przy przekazywaniu mieszkania po zakończeniu stosunku najmu. Zgodnie z jego twierdzeniami, co najmniej
część roszczeń powoda w kwocie ponad 900 zł została również rozliczona w ramach kaucji o wysokości 1500 zł,
którą pozwane zapłaciły przy zawieraniu umowy. Pozostałe 600 zł zostały zdaniem powoda, co potwierdza zebrany
w sprawie materiał, przekazane na rzecz niedopłaty za wodę (ok. 300 zł) oraz uszkodzeń, które powstały w trakcie
użytkowania mieszkanie przez najemczynie. Wartość uszkodzeń (brak listewki w regale, uszkodzone krzesło, rozbite
lustro, które w rzeczywistości zniszczył pracownik spisujący stan liczników wody), zdaniem Sądu, została określona
przez świadka w sposób zgodny z zasadami doświadczenia życiowego i przyjęta przez Sąd za rzeczywistą. Sąd powziął
jednak wątpliwości co to zeznań świadka wskazujących, że przed wynajęciem mieszkania pozwanym, w mieszkaniu
zamieszkiwała inna osoba- kierowca TIRa. Okoliczność ta nie została w żaden sposób udowodniona i Sąd nie uznał
jej za wiarygodną.
W przedmiotowej sprawie okolicznością bezsporną był fakt pozostawania przez powoda i pozwane w stosunku
najmu, jak również fakt, że pozwane co miesiąc dokonywały opłat ustalonych w umowie najmu na rzecz powoda.
Sporne w sprawie było to, czy pozwane były zobowiązane do zapłaty kwot wynikających z powstałej, również w
czasie pozostawania przez nie w mieszkaniu, niedopłaty za energię cieplną, jak również to, czy oprócz pozwanych w
mieszkaniu w latach 2013 i 2014 zamieszkiwała inna osoba oraz to czy mieszkanie było przez ten czas ogrzewane.
Zgodnie z art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki
prawne. Na stronie powodowej spoczywał więc obowiązek wykazania, że to wyłącznie pozwane wygenerowały koszty
ogrzewania oraz że przed i po nich, nikt nie zamieszkiwał w mieszkaniu i mieszkanie nie było dogrzewane. W
ustalonym stanie faktycznym, obowiązkiem pozwanych było wykazanie, że koszty z tytułu ogrzewania mieszkania
nie powstały wyłącznie w związku z użytkowaniem przez nie mieszkania oraz wykazanie, zgodnie z twierdzeniami w
odpowiedzi na pozew, że roszczenie zostało przez nie spełnione.
W ocenie Sądu, powód nie udowodnił, że pozwane są w całości odpowiedzialne za powstałe w latach 2013 i
2014 r. koszty ogrzewania. Przede wszystkim, powód, nawiązując stosunek najmu powinien, w celu zabezpieczenia
ewentualnych przyszłych roszczeń z tytułu ogrzewania mieszkania, spisać stan liczników ciepła. Powód, zaniechując
tej czynności spowodował, że nie jest możliwe do ustalenia to, ile ciepła zużyły najemczynie od momentu ich
zamieszkania w mieszkaniu. Załączone do akt sprawy przez powoda rozliczenia z tytułu ogrzewania z poprzednich
lat, z których pośrednio wynika, że powód nie ogrzewał mieszkania, nie dają Sądowi podstaw do uznania, że w roku
2013 mieszkanie również nie było ogrzewane. Powód wnosząc powództwo, wskazał, że po opuszczeniu lokalu przez
pozwane w czerwcu 2014 r. spisał liczniki ciepła i wyliczył orientacyjną kwotę, za którą pozwane wykorzystały energii
cieplnej. Jednak na tę okoliczność powód również nie przedstawił żadnego dowodu, dzięki któremu można byłoby
ustalić, ile energii grzewczej zużyły pozwane. Powód twierdził, że mieszkanie do września 2013 r. i po czerwcu 2014 r.
nie było wynajmowane i ogrzewane. Okoliczność tak nie została skutecznie podważona przez stronę pozwaną, a zatem
uznana została za wiarygodną. Niemniej, nie była to wystarczająca okoliczność do ustalenia, że wyłącznie pozwane
są zobowiązane do pokrycia kosztów ogrzewania za 2014rok. Dla oceny rzeczywistego zużycia ciepła w mieszkaniu
powoda za lata 2013 i 2014 miały znaczenie przede wszystkim rozliczenia ciepła sporządzone przez (...) w T., jako
dokumenty wskazujące na faktyczne zużycie energii grzewczej w tych latach.
W ocenie Sądu, dowody przedstawione przez pozwane jak i zeznania powołanego przez nie świadka, podważają
częściowo twierdzenia powoda. Przede wszystkim pozwane wskazały na fakt, że powód nie spisał liczników ciepła w
wynajmowanym mieszkaniu, co potwierdzają zeznania świadka K. K., a co powoduje, że zakresu ich odpowiedzialności
nie można w sposób bezsprzeczny ustalić. Dodatkowo twierdziły one, co poparte jest pismem powoda z dnia 8 kwietnia
2014 r. , że skutecznie ustaliły z nim, iż koszty za ogrzewanie poniesione za 2013 r. będą ciążyły w połowie, tj. co
do kwoty 1.127 zł na powodzie, a w połowie na pozwanych. Wykazały one, że część roszczenia, została już przez nie
spełniona poprzez dodatkowe wpłaty od kwietnia do czerwca 2014 r. na konto powoda. Co więcej, udowodniły one,
że część dochodzonej kwoty została przez powoda pobrana z kaucji w wysokości 1500 zł, a ustalenia w tej mierze
poczynione były w momencie przekazywania mieszkania po zakończeniu umowy najmu. Z kaucji miały zostać pokryte
koszty zużycia wody w łącznej kwocie 268 zł, koszty uszkodzeń regału i krzesła, a pozostała część miała zostać zaliczona
na koszty ogrzewania. Powód nie udowodnił w żadnej mierze, że koszt uszkodzenia jednego bocznego szczebla w regale
i koszt naprawy krzesła (bez kosztu lustra, którego nie uszkodziły pozwane) przekroczył 300 zł, a w ocenie Sądu –
biorąc pod uwagę materiał fotograficzny, na pewno nie wynosił więcej niż 300 zł , a zatem powód pozostałą kwotę, po
potrąceniu zużycia wody i uszkodzeń, winien był zaliczyć na koszt zużycia ogrzewania, skoro nie zwrócił jej pozwanym
po zakończeniu najmu.
Zdaniem Sądu, pozwane zamieszkiwały w mieszkaniu w trakcie dwóch okresów grzewczych. Pierwszy okres grzewczy
dotyczył drugiej połowy 2013 r. (zaliczany do okresu rozliczeniowego za 2013 r.). Drugi okres grzewczy miał miejsce
w pierwszej połowie 2014 r. (zaliczany do okresu rozliczeniowego za 2014 r.).
Sąd przyjął, że strony porozumiały się skutecznie co do kosztów ogrzewania za 2013 r. Oświadczenie woli w tym
zakresie złożył pisemnie powód w dniu 08.04.2014r. i nie uchylił się od skutków tego oświadczenia. Pozwane z
kolei, wpłacając wyższy czynsz zgodnie z żądaniem powoda od kwietnia 2014r. oraz pozostawiając powodowi część
kaucji na poczet zaległości, w sposób dorozumiany wyraziły zgodę na poniesienie połowy kosztów. Zgodnie z tymi
ustaleniami, strony były po równo odpowiedzialne co do kwoty po 1.127 zł. Sąd uznał również, że pozwane M. K. i M.
R. wpłacając powodowi dodatkowe kwoty w kwietniu, maju i czerwcu 2014 r. spełniły część roszczenia do wysokości
528 zł. (Wskazuje to pośrednio, że godziły się również na ponoszenie większych kosztów zużycia ciepła za 2014rok).
Roszczenie powoda powinno również być zmniejszone o 932 zł, które pozostało po odliczeniu od kaucji kosztów
powstałych uszkodzeń w mieszkaniu w czasie najmu oraz niedopłat za wodę.
W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że wyłącznie pozwane wygenerowały koszty ogrzewania, a pozwane nie były w
stanie udowodnić, że nie powinny tych kosztów ponosić w żadnej części. Sąd przyjął, co wynika również pośrednio
z ustaleń stron odnośnie niedopłaty za okres rozliczeniowy roku 2013 r., że pozwane ponoszą koszty ogrzewania
za pierwszą połowę roku 2014 (w której miał miejsce drugi okres grzewczy, w którym zamieszkiwały pozwane), a
powód za drugą połowę roku 2014 r.( w której miał miejsce okres grzewczy, w którym pozwane nie zamieszkiwały w
mieszkaniu), a więc co do kwot po 1530,66 zł.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 kwietnia 1996r. świadczenie najemcy za ogrzewanie
wynajmowanego lokalu jest świadczeniem wynikającym z umowy najmu i należy je ocenić w aspekcie takiej umowy.
Umowę sprzedaży energii cieplnej zawiera dostawca energii, a najemca winien uiścić wynajmującemu uiszczoną przez
niego cenę. W§ 3 pkt. 3 umowy zawartej między stronami, ustalono, że najemcy będą pokrywać miesięczne koszty
eksploatacyjne lokalu, w tym koszty ogrzewania lokalu, natomiast wynajmujący zastrzegł sobie prawo do zmiany
wysokości opłat eksploatacyjnych w przypadku, gdy administracja zmieni wysokość czynszu. Rozliczenie kosztów
ogrzewania następuje poprzez obliczenie różnicy pomiędzy wartością rzeczywiście zużytej energii cieplnej, a sumą
zaliczek na energię cieplną uiszczanych comiesięcznie w czynszu, stanowiących zgodnie z umową najmu element
opłat eksploatacyjnych. Na początku kwietnia 2014 r. powód otrzymał informację o podwyższeniu czynszu najmu
ze względu na podwyższenie kwoty zaliczki na ogrzewanie mieszkania. W związku z tym spełniły się przesłanki
umożliwiające powodowi podwyższenie kwoty należności przysługujących mu comiesięcznie od pozwanych za najem
mieszkania. Powyższe ustalenia, obowiązująca strony umowa i wykładnia art. 659 k.c. potwierdzają, że co do zasady
powód miał również prawo do żądania od pozwanych należności związanych z niedopłatą za zużycie energii cieplej
podczas ich zamieszkiwania w jego mieszkaniu.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, pozwane powinny zapłacić powodowi połowę powstałej niedopłaty za
ogrzewanie za 2013r., tj. kwotę 1127 zł (zgodnie z ustaleniami stron) oraz połowę kosztów zużycia ciepła za 2014r.
według rozliczenia sporządzonego przez spółdzielnię. Koszt zużycia ciepła za 2014r. wynosił łącznie 3061,33 zł, a zatem
pozwane powinny zapłacić powodowi kwotę 1530,66 zł. Na poczet należności należało zaliczyć część kaucji w kwocie
932 zł oraz kwotę 528 zł z tytułu zaliczek za ogrzewanie uiszczonych przez pozwane w 2014r. za kwiecień, maj i czerwiec
2014r. Pozwane powinny zapłacić powodowi łącznie kwotę 2657,66 zł, pomniejszoną o kwotę uiszczoną, tj. 1460 zł,
a zatem do zapłaty pozostała kwota 1.197,66 zł.
Po rozpatrzeniu całości materiału dowodowego i uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy Sąd uznał, po myśli
art. 659 k.c. oraz § 3 pkt.3 zdanie 3 umowy najmu między stronami, że roszczenie powoda co do kwoty 1.197,66 zł jest
zasadne, natomiast w pozostałym zakresie oddalił powództwo.
O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 k.c. w zw. z art. 359 §2 k.c., zasądzając je od dnia 16 kwietnia 2015 r. albowiem
należności z tytułu niedopłaty w (...) Spółdzielni Mieszkaniowej regulowane są przy kolejnej, po dokonaniu rozliczenia
kosztów ciepła, opłacie za czynsz. W przedmiotowej sprawie powód miał uiścić brakującą zaległość za ogrzewanie do
15 kwietnia 2015r., a zatem odsetki mogły zostać zasądzone najwcześniej od dnia następnego.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za
wynik procesu, ustalając, że powód wygrał sprawę w 28,5 % ponosząc koszty w kwocie 100 zł. Pozwane wygrały proces
w 71,5 % ponosząc koszty procesu w kwocie 617 zł . Po stosunkowym rozdzieleniu kosztów zasądzono od powoda na
rzecz pozwanych solidarnie kwotę 412,65 zł.
ZARZĄDZENIE
1. (...)
2. (...)
3. (...)