Dawniej produkowano papier ręcznie, potem

Dawniej produkowano papier ręcznie, potem

Dawniej produkowano papier ręcznie, potem unowocześniono owe metody.
Ręcznie robiło się najpierw masę papierową np. ze ścinków jedwabiu, z makulatury itp.
Potem się ową masę wylewa na sito, wyrównuje, odciska pod prasą, suszy i to się wtedy
wiąże jedno z drugim. By było to trwałe to trzeba poddać ów papier dodatkowej obróbce,
bez niej nie będzie można na nim pisać ani nic. I to się nazywa wtedy papier czerpany.
Papier robiony maszynowo jest ładny, bo maszyna układa włókna papieru regularnie w
całym arkuszu, ów układ jest stały.
Rodzaje papieru: może być cieniutka bibuła, bibuła zwykła – papier przebitkowy,
czyli po jednej stronie jest śliski po drugiej matowy, celofan – przeźroczysty papier w
który pakują kwiatki, karton o różnej grubości (gramaturze). Papier może być drzewny i
bezdrzewny, może być kredowy – sposób wykończenia papieru, jest wówczas bardziej
sztywny, nie aż tak jak tektura, ale sztywniejszy niż papier kserograficzny. Są też
ręczniki papierowe ten typ.
Oczywiste jest maszyna produkująca papier produkuje go o pewnych wymiarach i
jak produkujemy książkę, to rozmiar książki w sposób naturalny powinien być taki by
były jak najmniejsze straty papieru. Bele papieru tnie się na odpowiednie arkusze, które
mają różną szerokość i chodzi o to, by się opłacało książkę wydać.
Rozmiary papieru:
Relacje szerokości do wysokości papieru
Najczęściej używa się
- 2:3 , raczej się go nie używa
- 3:4, ten rozmiar dawniej był najczęściej używany, teraz już raczej nie
- złoty podział 21: 34
- 1:pierwiastka z 2 (1,414) ten stosunek mieć najwygodniej, bo wtedy po każdym
złożeniu zawsze dostaniemy kartkę o wymiarach 1:pierwiastka z dwóch. Nazywa się to
normą DIN. Wtedy zgodnie z tą normą 1 arkusz papieru ma rozmiar prawie 1 m
kwadratowego jak wychodzi z maszyny. To jest wtedy rozmiar A0. Jak podzielimy go na
pół to mamy dwa arkusze A1. Jak podzielimy A1 na pół to dostaniemy A2 – A6. Miara
arkusza A0 o wymiarze metra kwadratowego i stosunku 1:sqrt2 1189:841mm. Format A
– wiadomo. Jak mamy zaś format B to boki są średnią geometryczną sąsiednich
formatów A, czyli np. B1=sqrt(A1*A0)
Arkusz a4 raz złożony nazywa się folią.
Rozmiary książek
Książki drukuje się od razu na całym lub na połówce arkusza, a nie strona po
stronie jak my na drukarce. Potem te książki się składa tak, by po złożeniu powstały
strony w kolejności. Jeśli chodzi o zdecydowanie jaki rozmiar będzie najlepszy do książki,
to wszystko zależy od tego, do czego będzie ta książka służyła, chodzi o to, by jak się
trzyma książkę w ręku to by było przyjemnie, by nam nie wypadała po bokach ani nic.
Wiadomo jednak, że np. wydawnictwa typu albumowego są duże, ale nie mogą być też
za długie wszerz, bo trzeba móc ogarnąć całość wzrokiem. Najlepiej się czyta takie
książki, które po rozłożeniu mają stosunek 3:4.
Zmiana szerokości i wysokości tekstu na stronie
\textwidth=podajemy ile ma być
\texthight=10cm
Jeśli to ma dotyczyć całego dokumentu to powinno być umieszczone w preambule. Jeśli
umieścimy to w środku tekstu to chyba zastosuje się to do następnej strony, a nie do tej
na której jest umieszczone.
Pamiętajmy też, że jak napiszemy
Ola
1
\vspace{1cm}
Ala
To skoro nie skończyliśmy akapitu, to on zastosuje ten odstęp dopiero po Ala, po końcu
akapitu.
\usepackage{theorem}
Ten pakiet przedefiniowuje pewne środowiska typu theorem i umożliwia nam napisanie
sobie twierdzenia, sformatowanie go w taki sposób jak chcemy co do czcionki, etykiety i
w ogóle wszystkich elementów. W tym pakiecie są zdefiniowane następujące polecenia:
\theoremheaderfont{\scshape} czyli czcionka etykiety czyli słowa typu twierdzenie,
definicja itp. Nie możemy tu wybrać samego fontu tekstowego bo mamy przecież
twierdzenia zanumerowane czyli są też liczby, dlatego trzeba wybrać całą rodzinę fontów
np. tak jak w nawiasie. Wybieramy krój stąd shape, a Sc od small capitals. To polecenie
może się znaleźć w dokumencie raz, bo nie ma zwyczaju by etykieta od definicji i np. od
twierdzenia były inne dlatego to polecenie może się znaleźć w dokumencie tylko raz.
\theormstyle{styl}
Czyli chodzi o to, czy będziemy mieć Twierdzenie 1. czy np. 1.Twierdzenie itp. A także
chodzi tu o to, gdzie zaczynamy pisać treść twierdzenia czy owa treść następuje w tej
samej linijce co słowo twierdzenie, czy może w linijce następnej itp. Numer twierdzenia
może być też na marginesie itp. Domyślny jest taki:
Twierdzenie 1. Wszystkie koty są białe. I jak chcemy taki styl to nie musimy nic pisać.
\plain jest domyślnie, czyli go wpisujemy jak chcemy wrócić do domyślnych ustawień
\change 1. Twierdzenie. Wszystkie koty…
\break Twierdzenie 1.
Wszystkie koty …
\changebreak możemy więc łączyć ze sobą te style
\margin 1. twierdzenie. Wszystkie koty… czyli numer twierdzenia jest na marginesie
\marginbreak
\theorembodyfont{\rmfamily} czyli rodzaj czcionki jaką ma być napisana treść
twierdzenia i znów wpisujemy całą rodzinę czcionek. Rmfamily to czcionki proste w sensie
nie pochyłe, bo domyślny jest italic. Gdybyśmy chcieli czcionkę pogrubioną to trzeba by
było napisać \theorembodyfont{\bfseries}
Powiedzmy, że już zdefiniowaliśmy sobie header i teraz jedziemy dalej:
{\theoremstyle{\break}\theorembodyfont{\scshape}
\newtheorem{thm}{Twierdzenie}} Gdybyśmy nie napisali tych najbardziej
zewnętrznych klamerek, to to co w nich napisane działałoby do całego dokumentu do
wszystkich newtheorem
\newtheorem{defi}{Definicja} i wtedy definicja będzie napisana domyślnie, bo jej
nie definiowaliśmy
W łatwy sposób możemy zmienić font którym piszemy nasz dokument, w dystrybucjach
Latex dostępnych jest wiele rodzin fontów. Pokażemy przykłady użycia kilku z nich:
- Times,
- Kurier, ta czcionka już nas nie interesuje
- Antykwa Toruńska {polska czcionka}, jest to czcionka dwuelementowa tzn, jak
powiększymy litery to widzimy, że każda z nich składa się z linii dwóch grubości, istnieje
możliwość napisania tej czcionki pogrubionej i pochylonej
- Antykwa Półtawska{też są polskie znaki}, jest węższa od Antykwy Toruńskiej, istnieje
możliwość napisania tej czcionki pogrubionej i pochylonej
- Pismo kaligraficzne Hermana Zapfa, czyli wspominana już pisanka, NIE ma tu
możliwości napisania tej czcionki pogrubionej lub prostej, ona jest lekko pochylona i już
2
\begin{twier}[twierdzenie weierstrassa]
Treść
\end{twier}
Wtedy nazwa tego twierdzenia będzie wydrukowana taką samą czcionką jak słowo
twierdzenie w nawiasie okrągłym
3