Wyciąg z : INSTRUKCJI TECHNOLOGICZNO-RUCHOWEJ

do Zarządzenia Nr
.............
z dnia
.................................
Wyciąg z :
INSTRUKCJI
TECHNOLOGICZNO-RUCHOWEJ
DOTYCZĄCEJ OBROTU KONTENERÓW Z ŁADUNKAMI
NIEBEZPIECZNYMI W BCT – BAŁTYCKIM TERMINALU
KONTENEROWYM SPÓŁKA Z O.O. GDYNIA.
UZGODNIONO:
Dyrektor
Terminal
Urzędu Morskiego
w Gdyni
Kapitan Portu Gdynia
BCT - Bałtycki
Kontenerowy
Spółka z o.o. Gdynia
Komendant
Portowej StraŜy
PoŜarnej ZMPG S.A.
Spis treści
I.
II.
III.
Postanowienia ogólne
Cel opracowania instrukcji
Ogólna charakterystyka ładunków niebezpiecznych wg klasyfikacji
IMO
IV. Identyfikacja i oznaczenie jednostek transportu CTU z ładunkami
niebezpiecznymi przechodzącymi przez BCT
V.
Zasady przyjmowania i obrotu CTU z ładunkami niebezpiecznymi.
………………………………………………………….
………………………………………………………….
XII. Zasady obrotu CTU zawierającymi materiały niebezpieczne Kl.
XIII. Postępowanie z CTU zawierającymi materiały radioaktywne
I. POSTANOWIENIA OGÓLNE.
Instrukcję technologiczno-ruchową opracowano w oparciu o:
1) Zarządzenie Porządkowe Nr 4 Dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni z 7 sierpnia 2000 r.
w sprawie zapobiegania powstawaniu i rozprzestrzenianiu się poŜaru, klęski Ŝywiołowej
lub innego miejscowego zagroŜenia na obszarze portów morskich i przystani /Dz. Urz.
Województwa Pomorskiego Nr 108, poz. 705/.
2) Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 21.04.2006 r. w sprawie
ochrony ppoŜ. budynków, innych obiektów budowlanych i terenów /Dz. U. Nr 80, poz.
563/.
3) Zarządzenie Nr 12 Dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni z dnia 14 czerwca 2005 r.
Przepisy
Portowe /Dz. Urz. Woj. Pomorskiego Nr 69 2005/.
4) IMDG Code (aktualna edycja) – Zalecenia odnośnie bezpiecznego transportu ładunków
niebezpiecznych i związanej z tym działalności na terenie portowym /International
Maritime Organisation IMO, Londyn/. Wersja dedykowana dla BCT – Bałtyckiego
Terminalu Kontenerowego w Gdyni.
Zagadnienia związane z ochroną przeciwpoŜarową zawarte zostały w Instrukcji
Bezpieczeństwa PoŜarowego dla placu składowego kontenerów Bałtyckiego Terminalu
Kontenerowego Sp. z o.o.
II. CEL OPRACOWANIA INSTRUKCJI.
Celem opracowania niniejszej Instrukcji jest zapewnienie bezpiecznych warunków pracy
pracowników w związku z procesem technologicznym dotyczącym obrotu kontenerów (CTU)
z ładunkami niebezpiecznymi oraz organizacją składowania kontenerów (CTU).
W Instrukcji uwzględniono warunki techniczne składowanych kontenerów (CTU),
stosowaną technologię przeładunku, parametry i moŜliwości stosowanego sprzętu
przeładunkowego, rozmieszczenie i dostępność sprzętu przeciwpoŜarowego, oraz sorbentów i
neutralizatorów na terenie składowania kontenerów (CTU) oraz organizację pracy.
Instrukcja określa ponadto sposób planowania składowania i składowania kontenerów (CTU)
zawierających ładunki niebezpieczne w oparciu o system komputerowy TOS wprowadzony
do uŜytku w BCT Gdynia w 2007 r. i wdroŜone w związku z tym ulepszone procedury
operacyjne, gwarantujące zachowanie zasad segregacji kontenerów (CTU) z ładunkami
niebezpiecznymi, zgodnie z zaleceniami IMDG Code, oraz umoŜliwiające słuŜbom
operacyjnym BCT stały nadzór nad takimi kontenerami (CTU).
Wszyscy pracownicy, bez względu na rodzaj wykonywanej pracy i stanowisko, są
zobowiązani do zapoznania się z instrukcją i przestrzegania jej ustaleń. Postanowienia
Instrukcji obowiązują równieŜ wszystkich uŜytkowników obiektu, prowadzących na jego
terenie działalność gospodarczą oraz wykonujących jakiekolwiek prace w obiekcie.
Zarządca obiektu ma prawo i obowiązek kontrolować oraz egzekwować przestrzeganie
ustaleń zawartych w Instrukcji
Określenia stosowane w Instrukcji oznaczają:
IMDG Code – zestaw zaleceń Międzynarodowej Organizacji Morskiej IMO, dotyczących
bezpiecznego transportu ładunków niebezpiecznych i związanych z nim
działań na terenach portowych. Wszystkie odniesienia do IMDG Code w
niniejszej instrukcji dotyczą aktualnej edycji.
rzeczoznawca / ekspert – oznacza osobę posiadającą kwalifikacje w zakresie wykonywania
czynności związanych z materiałami niebezpiecznymi
potwierdzone dokumentem wydanym przez kompetentny w tym
zakresie organ. Przez osobę w rozumieniu niniejszej instrukcji
naleŜy rozumieć osobę fizyczna jak i prawną.
CTU – cargo transport unit ( jednostka transportu towarów ) – oznacza kontener transportowy
(uniwersalny i zbiornikowy ), cysternę drogową, naczepę drogową.
kontener – standardowy uniwersalny kontener transportowy typu zamkniętego, oraz kontener
zbiornikowy.
zdarzenie – jest to przypadek losowy, którego wystąpienie moŜe prowadzić do zagroŜenia
Ŝycia lub zdrowia ludzi, mienia i środowiska.
Mogą występować następujące zdarzenia:
a) miejscowe - zasięg zagroŜenia obejmuje instalacje technologiczne i miejsce
operacji
przeładunkowo – składowej,
b) lokalne - zasięg zagroŜenia obejmuje instalacje technologiczne i miejsce
operacji
przeładunkowo – składowej i nie przekracza granic BCT,
c) masowe dla terminalu – zasięg działania przekracza granice BCT.
kierujący działaniami ratowniczymi (KDR) – osoba, która oddziałuje na podległe siły
podmiotów systemu ratowniczego na miejscu zdarzenia, zgodnie z przyjętymi procedurami i
planami ratowniczymi w celu wykonania określonych czynności ratowniczych.
Zgodnie z Planem Ratownictwa wprowadzonym Zarządzeniem Nr 7/2006, Prezesa
ZMPG S.A. z dnia 28.03.2006 r., Kierującym Działaniami Ratowniczymi, jest dowódca
pierwszej jednostki ratowniczej przybyłej na miejsce zdarzenia.
III. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA ŁADUNKÓW NIEBEZPIECZNYCH WG
KLASYFIKACJI IMO.
3.1
Zgodnie z klasyfikacją IMO zawartą w Międzynarodowym Morskim Kodeksie
Ładunków Niebezpiecznych (kodeks IMDG – IMO – PRS, Polski Rejestr Statków),
ładunki niebezpieczne dzielą się na następujące klasy i podklasy, które zostały
scharakteryzowane jak niŜej:
1. Klasa 1 - Materiały i przedmioty wybuchowe
a) podklasa 1.1. - Materiały i przedmioty zdolne do wybuchu w masie.
b) podklasa 1.2. - Materiały i przedmioty stwarzające zagroŜenie rozrzutu, lecz bez
zdolności wybuchu w masie.
c) podklasa 1.3.- Materiały i przedmioty, które stwarzają zagroŜenie poŜarowe oraz
małego wybuchu względnie małego rozrzutu albo obie te właściwości
łącznie, lecz nie stwarzające zagroŜenia wybuchu w masie.
Podklasa ta obejmuje następujące materiały i przedmioty:
- dające znaczne promieniowanie cieplne lub
- zapalające się jedno od drugiego z wystąpieniem małych
wybuchów względnie niewielkiego rozrzutu lub obu tych zjawisk.
d) podklasa 1.4. - Materiały i przedmioty nie stwarzające powaŜniejszego zagroŜenia.
Podklasa ta obejmuje materiały i przedmioty stwarzające tylko małe
zagroŜenie w przypadku zapalenia się lub zainicjowania wybuchu
podczas transportu. Efekty są w większości ograniczone do
opakowania i nie ma rozrzutu fragmentów o większym rozmiarze
lub większym zasięgu. Ogień działający z zewnątrz nie powoduje
praktycznie natychmiastowej eksplozji faktycznie całej zawartości
opakowania.
e) podklasa 1.5. - Materiały i przedmioty bardzo mało wraŜliwe, które przedstawiają
niebezpieczeństwo wybuchu w masie. Podklasa ta obejmuje
materiały i przedmioty wybuchowe, które są tak mało wraŜliwe, Ŝe
istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo zainicjowania wybuchu
lub przejścia od palenia się do wybuchu w normalnych warunkach
przewozu. Minimalnym wymaganiem jest, Ŝe nie mogą one
eksplodować w próbie ogniowej pochodzenia zewnętrznego.
f) podklasa 1.6. - Pozostałe materiały i przedmioty wyjątkowo niewraŜliwe, które nie
przedstawiają zagroŜenia wybuchu w masie.
Podklasa ta obejmuje materiały i przedmioty wybuchowe, które są
wyjątkowo niewraŜliwe i przedstawiają niewielkie ryzyko
zainicjowania wybuchu.
2. Klasa 2 - Gazy: spręŜone skroplone lub rozpuszczone pod ciśnieniem.
a) Gazy trwałe - są to gazy, które nie dają się skropić w normalnej temperaturze
otoczenia.
b) Gazy skroplone - są to gazy skraplające się pod ciśnieniem w normalnej
temperaturze otoczenia.
c) Gazy rozpuszczone - są to gazy rozpuszczone pod ciśnieniem w rozpuszczalniku,
który moŜe być zaabsorbowany w materiale porowatym.
d) Gazy trwałe głęboko schłodzone np. ciekłe powietrze, tlen, metan, itp.
W przypadkach wymienionych w punktach a,b,c, - gazy są zwykle pod ciśnieniem.
Materiały klasy 2 dzieli się na:
a) Klasa 2.1. - Gazy palne.
b) Klasa 2.2. - Gazy niepalne.
c) Klasa 2.3. - Gazy trujące. Gazy trujące, które są takŜe palne, powinny być
oddzielone wg zasad dla gazów palnych.
3. Klasa 3 - Materiały ciekłe zapalne.
Klasa ta obejmuje następujące materiały i przedmioty:
a) Materiały ciekłe, które
- w temperaturze 50° C mają pręŜność par nie większą niŜ 300 kPa (3 bary) i nie są
całkowicie w stanie gazowym w temperaturze 20° C i pod ciśnieniem normalnym
101,3 kPa oraz mają temperaturę zapłonu nie wyŜszą niŜ 61° C
b) Materiały ciekłe oraz stopione materiały stałe o temperaturze zapłonu wyŜszej niŜ 61*
C, które
są przewoŜone lub dostarczone do przewozu w stanie podgrzanym do temperatury
równej lub
wyŜszej niŜ ich temperatura zapłonu.
c) Materiały wybuchowe ciekłe odczulone.
Materiały wybuchowe ciekłe odczulone są to materiały wybuchowe, które są
rozpuszczone lub zawieszone w wodzie lub innych materiałach ciekłych w celu
utworzenia homogenicznej ciekłej mieszaniny o zredukowanych właściwościach
wybuchowych.
4. Klasa 4 - Materiały łatwopalne.
Klasa 4.1. Materiały stałe zapalne. Materiały w tej klasie są ciałami o właściwości
łatwego zapalania od zewnętrznych źródeł ognia takich jak iskry lub
płomienie, gwałtownego spalania się, wykazywania podatności na
powodowanie lub przyczynianie się do powstania poŜaru przez tarcie.
Klasa 4.2. Materiały samozapalne. Materiały w tej klasie są albo ciałami stałymi
albo cieczami o wspólnej właściwości samozagrzania się
i samozapłonu.
Klasa 4.3. Materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne.
Materiały w tej klasie są albo ciałami stałymi albo cieczami o wspólnej
właściwości wydzielania gazów łatwopalnych w kontakcie z wodą.
W niektórych przypadkach gazy te zdolne są do samozapłonu.
5. Klasa 5 - Materiały utleniające i nadtlenki organiczne.
W kodeksie IMDG klasa 5 obejmuje materiały utleniające i nadtlenki
organiczne.
Klasa 5.1. Materiały utleniające, które niekoniecznie same muszą być łatwopalne
ale mogą przez wydzielanie tlenu lub przez procesy utleniania
powiększać niebezpieczeństwo poŜaru innych materiałów, z którymi
dojdzie do zetknięcia.
Klasa 5.2. Nadtlenki organiczne. Większość materiałów zaliczonych do tej klasy
jest palna. Mogą one zachowywać się tak jak materiały utleniające i są
skłonne do wybuchowego rozkładu. Zarówno w formie ciekłej jak i
stałej, reagują niebezpiecznie z innymi materiałami. Większość spala
się gwałtownie oraz jest wraŜliwa na uderzenia i tarcie.
6. Klasa 6 - Materiały trujące (toksyczne) i zakaźne.
Klasa 6.1. Materiały trujące (toksyczne). Są to materiały które mogą spowodować
śmierć, powaŜne zatrucie lub zaszkodzić zdrowiu ludzi, jeŜeli zostaną
połknięte, wdychane lub dojdzie do ich zetknięcia ze skórą.
Klasa 6.2. Materiały zakaźne. Materiały te zawierają drobnoustroje
chorobotwórcze.
7. Klasa 7 - Materiały promieniotwórcze.
Klasa 7. Obejmuje materiały samorzutnie emitujące znaczne promieniowanie i
których aktywność właściwa jest większa niŜ 0,002 mikrokiur (uc/g).
8. Klasa 8 - Materiały Ŝrące.
Klasa 8. Obejmuje materiały stałe lub ciekłe mające w ich pierwotnym
stanie wspólną właściwość mniejszego lub większego niszczenia
Ŝywej tkanki. Wydostanie się takiego materiału z opakowania moŜe
spowodować uszkodzenie innych ładunków lub kontenera.
9. Klasa 9 - RóŜne materiały i przedmioty niebezpieczne.
Klasa 9. Zalicza się do niej wszystkie inne materiały i przedmioty co do których
doświadczenie wykazało lub moŜe wykazać, Ŝe mają one takie
niebezpieczne właściwości, które odpowiadają wymaganiom
niniejszej klasy. Klasa 9 zawiera materiały i przedmioty, które nie
mogą być zaliczane do innych klas lub te, które przedstawiają
stosunkowo małe niebezpieczeństwo podczas przewozu.
3.2. Materiały niebezpieczne podklasy 4.2 (materiały samozapalne) i podklasy 5.2 (nadtlenki
organiczne) są zabronione w transporcie morskim na Morzu Bałtyckim zgodnie z
Porozumieniem w sprawie transportu statkami typu ro/ro na Morzu Bałtyckim z dnia
01.11.1993r., chyba, Ŝe spełnione są wymagania zawarte w §7 w/w Memorandum.
IV.
IDENTYFIKACJA I OZNACZENIE JEDNOSTEK TRANSPORTU CTU Z
ŁADUNKAMI NIEBEZPIECZNYMI PRZECHODZĄCYMI PRZEZ BCT.
4.1. Kontenery (CTU) załadowane ładunkami niebezpiecznymi przyjmowane na teren BCT
powinny być oznakowane za pomocą nalepek ostrzegawczych wg wzorów
Międzynarodowej Organizacji Morskiej IMO i zgodnie z kartą indywidualną towaru wg
Kodeksu IMDG. Nalepki o wymiarach minimum 250 x 250mm umieszcza się w ilości
co najmniej cztery, na kaŜdej ścianie kontenera
( CTU) po jednej. Wzory nalepek - Załącznik nr 1 do Instrukcji.
4.2.
Nalepki powinny być wykonane z plastiku lub folii z podłoŜem samoprzylepnym.
Trwałość nalepek powinna być taka, aby, po trzymiesięcznym przebywaniu w wodzie
morskiej informacja na niej zawarta była nadal czytelna.
4.3.
Szczegółowe informacje dotyczące sposobu postępowania na wypadek poŜaru lub
innego zagroŜenia zawarte są w „Bazie Danych do Kart Charakterystyk Substancji
Niebezpiecznych” opracowanej przez Centralny Instytut ochrony Pracy. Karty te
dostępne są całodobowo u Dyspozytora BCT.
4.4
We wszystkich dokumentach związanych z transportem morskim towarów
niebezpiecznych w kontenerach (CTU), w których wymienia się ich nazwę a w
szczególności: w listach przewozowych, manifestach, listach ładunkowych, kwitach
sternika, awizach, kwitach składowych, zleceniach, dyspozycjach - powinny być
podane:
- nazwa techniczna / chemiczna towaru,
- określenie klasy IMO materiału,
- numer ONZ.
- masa ładunku.
W dokumentach tych powinny być umieszczone informacje o całkowitej masie (ilości) kaŜdej
z przewoŜonych substancji niebezpiecznych w kontenerze (CTU).
4.6. W przypadku niewłaściwego oznakowania kontenera (CTU) bądź braku nalepek
ostrzegawczych, gestor ładunku (spedytor, przewoźnik morski) dokonuje uzupełnienia
oznakowania bądź zleca takie oznakowanie BCT - Bałtyckiemu Terminalowi
Kontenerowemu Sp. z o.o. Gdynia przed wprowadzeniem na teren BCT.
Niedopuszczalne jest oznakowanie kontenera (CTU) niezgodnie z jego zawartością.
V. ZASADY PRZYJMOWANIA I OBROTU KONTENERÓW (CTU) Z
ŁADUNKAMI NIEBEZPIECZNYMI.
5.1 Kontrola i dokumentacja:
a) kontenery (CTU) w eksporcie.
1.
Przed wprowadzeniem kontenera (CTU) z ładunkiem niebezpiecznym na teren BCT
Gdynia, spedytor zobowiązany jest dokonać prawidłowej awizacji jego złoŜenia pod
kątem materiałów niebezpiecznych przewoŜonych w kontenerze (CTU).
2. Prawidłowa awizacja kontenera (CTU) zawierającego ładunek niebezpieczny polega na
wprowadzenie do systemu komputerowego TOS, poza innymi niezbędnymi informacjami,
prawidłowego numeru klasyfikacyjnego wg IMDG Code, oraz numeru klasyfikacyjnego
ONZ (UN).
3. W przypadku, gdy w kontenerze (CTU) przewoŜone są materiały niebezpieczne kilku
róŜnych klas, spedytor zobowiązany jest wprowadzić dane dotyczące wszystkich klas /
podklas, znajdujących się w nim.
4. Wprowadzone przez spedytora dane dotyczące ładunku niebezpiecznego znajdującego się
w kontenerze (CTU) są widoczne od momentu awizacji dla wszystkich pracowników
BCT Gdynia nadzorujących i realizujących procesy przeładunkowe w terminalu i
pozwalają na stały nadzór nad kontenerem (CTU) zarówno podczas zaplanowanych dla
danego kontenera (CTU) manipulacji, jak i manipulacji nim, wynikających z innych
operacji przeładunkowych.
5.
Przed złoŜeniem kontenera (CTU) zawierającego ładunki niebezpieczne, spedytor
(przewoźnik), zobowiązany jest dostarczyć pracownikowi BCT Gdynia obsługującemu
bramę wjazdową
( parking BCT ) „Deklarację ładunku niebezpiecznego”, bądź „Certyfikat napełnienia
kontenera”, które to dokumenty potwierdzają stan techniczny pustego kontenera (CTU)
przed załadunkiem, stan opakowania ładunku niebezpiecznego, oraz sztauerkę ładunku.
6. „Deklaracja ładunku niebezpiecznego” oraz „Certyfikat napełnienia kontenera” powinny
zawierać następujące informacje:
- prawidłową nazwę techniczną/ chemiczną , klasyfikację wg kodeksu IMO i Nr ONZ,
- ilość i rodzaj opakowania, cechy, waga brutto i netto, równieŜ dla poszczególnych klas
niebezpiecznych, jeŜeli w kontenerze znajdują się ładunki więcej niŜ jednej klasy, o
ile to moŜliwe,
- inne informacje ogólne jak port załadunku i port docelowy, wyłoŜenie ścian kontenera
materiałem izolacyjnym, jeśli taki jest wymóg, klauzula dotycząca przewozu ładunków
niebezpiecznych w małych ilościach,
- informacje wynikające z właściwości towaru np.: temperatura zapłonu, waga netto
materiału wybuchowego w wyrobach, dodatkowe właściwości szkodliwe ładunku,
radioaktywność dla klasy 7,
- specjalne zalecenia – w szczególności dotyczące postępowania wypadkowego w razie
podjęcia akcji usuwania rozlewu, przecieku, rozsypu albo akcji zwalczania poŜaru oraz
sposobu postępowania przy udzielaniu pierwszej pomocy medycznej,
7. Dokumenty wymienione w punkcie 5.1.6, dostępne są całodobowo w Wydziale
Składowania Kontenerów BCT Gdynia ( VIII p.).
W przypadku niedostarczenia „Deklaracji ładunku niebezpiecznego” bądź „Certyfikatu
napełnienia kontenera” kontener (CTU) nie zostanie przyjęty do składowania /
przeładunku na terenie BCT Gdynia.
b) kontenery (CTU) w imporcie.
1. Najpóźniej na 8 godzin przed wejściem statku do portu przewoźnik morski lub jego agent
przekazuje BCT pisemny wykaz kontenerów (CTU) z materiałami niebezpiecznymi
(manifest wyładunkowy), który zawiera:
- nazwę statku,
- prawidłową nazwę techniczną / chemiczną towarów, Nr ONZ, klasę wg kodeksu
IMDG pkt. zapłonu i inne informacje przewidziane w kodeksie,
- ilość i wagę brutto,
- kaŜdą stwierdzoną usterkę, która moŜe wpłynąć na bezpieczeństwo wyładunku bądź
składowanie.
2. Do systemu komputerowego TOS wprowadzane (awizowane) są przez Agenta dla
kontenerów (CTU) planowanych do wyładunku ze statku w BCT Gdynia, dane dotyczące
klasy ładunku niebezpiecznego wg IMDG Code i ONZ, zgodnie z punktami 5.1.1, 5.1.2,
5.1.3 niniejszego rozdziału.
3. Wprowadzone przez Agenta dane dotyczące ładunku niebezpiecznego znajdującego się w
kontenerze (CTU) są widoczne od momentu awizacji dla wszystkich pracowników BCT
Gdynia nadzorujących i realizujących procesy przeładunkowe w terminalu i pozwalają na
stały nadzór nad nim zarówno podczas zaplanowanych dla danego kontenera (CTU)
manipulacji, jak i manipulacji nim wynikających z innych operacji przeładunkowych.
4. Przed rozpoczęciem wyładunku statku zleceniodawca usługi powinien przekazać BCT
Gdynia zlecenie na wyładunek wraz z manifestem i planem rozmieszczenia ładunku na
statku.
5. Kontenery zawierające ładunki niebezpieczne podlegają ocenie stanu technicznego i stanu
oznakowania przez pracownika BCT, w momencie wyładunku. Kontrola ta obejmuje:
- oględziny kontenera (CTU),
- sprawdzenie zamknięć kontenera (CTU) oraz plomb na zamknięciach,
- prawidłowości oznakowania kontenera (CTU) przez porównanie zaawizowanych przez
Agenta danych dotyczących klasy ładunku z faktycznym oznakowaniem kontenera
(CTU) nalepkami ostrzegawczymi.
6. Kontenery (CTU) sprawne, bez zastrzeŜeń pod względem technicznym i formalnym, mogą
być odbierane bezpośrednio ze statku albo kierowane na pole składowe, odpowiednio do
ich właściwości niebezpiecznych.
7. Zasady składowania kontenerów (CTU) na placu składowym BCT Gdynia ze względu na
klasę ładunku niebezpiecznego jaki zawierają, określone są w Rozdziale VI niniejszej
instrukcji.
8. W przypadku negatywnej oceny stanu technicznego kontenera (CTU), w sytuacjach
wyjątkowych BCT Gdynia moŜe, na zlecenie Agenta lub spedytora i za zgodą Kapitana
Portu pod nadzorem rzeczoznawcy umoŜliwić na własnym terenie wykonanie
niezbędnych prac w trybie awaryjnym o ile pozwolą na to warunki bezpieczeństwa.
c) warunki przyjęcia kontenera (CTU) zawierającego ładunki niebezpieczne do
przeładunku/składowania.
1. JeŜeli dla kontenera zawierającego ładunek niebezpieczny spełnione są wymagania
dotyczące awizacji, oznakowania i dokumentacji, kontener (CTU) moŜe zostać przyjęty
do składowania/przeładunku na BCT Gdynia, po wcześniejszej kontroli kontenera przez
pracownika BCT.
2. Kontrola stanu technicznego kontenerów przeprowadzana jest wg Podręcznika „Kryteria
oceny stanu technicznego stalowych kontenerów uniwersalnych.”
3. Kontrola kontenera (CTU) polega, na sprawdzeniu przez pracownika BCT stanu
technicznego pod kątem szczelności i ewentualnych uszkodzeń mogących powodować
zagroŜenie dla ładunku znajdującego się w kontenerze (CTU), sprawdzeniu
prawidłowości zamknięcia oraz stanu plomb na kontenerze (CTU).
4. Dla kontenerów zbiornikowych (tank), kontrola kontenera polega na ocenie stanu
technicznego konstrukcji (belek nośnych kontenera), poszycia zbiornika oraz widocznych
elementów zbiornika pod kątem szczelności, oraz prawidłowości zamknięcia i
oplombowania dostępnych zaworów zbiornika.
5. Wszystkie rodzaje kontenerów (CTU) z ładunkami niebezpiecznymi, podlegają kontroli
pod kątem prawidłowego oznakowania odpowiednimi nalepkami, zgodnie z punktem 4.1,
rozdziału IV.
6. JeŜeli kontener (CTU) pozytywnie przeszedł kontrolę stanu technicznego oraz
oznakowania, bądź stwierdzone uszkodzenia/ubytki, nie wpływają na jego ogólną
sprawność i bezpieczeństwo ładunku znajdującego się w kontenerze (CTU) podczas prac
przeładunkowych, pracownik BCT, wprowadza/potwierdza dane dotyczące kontenera
(CTU) i za pomocą zdalnego terminala RF, przekazuje je do systemu komputerowego
TOS.
7. JeŜeli kontener (CTU) z ładunkiem niebezpiecznym spełnia wymagania dotyczące jego
stanu technicznego, prawidłowości wprowadzonych danych dotyczących klasy/klas
ładunku i oznakowania, zostaje skierowany do bezpośredniego przeładunku z/na środek
transportu względnie do złoŜenia w pole składowe na terenie BCT.
8. Dane dotyczące kontenerów (CTU) z ładunkami niebezpiecznymi, wprowadzone do
systemu komputerowego TOS przez pracownika BCT, za pomocą ręcznego terminala
RF, są od chwili wprowadzenia, widoczne, dla wszystkich słuŜb operacyjnych BCT
Gdynia zajmujących się planowaniem i realizacją operacji przeładunkowych i pozwalają
na stały nadzór nad takimi kontenerami (CTU) oraz gwarantują szczególną ostroŜność
podczas manipulowania nimi, ze względu na ich szczególne właściwości i zagroŜenie
jakie mogą powodować, zgodnie z odpowiednimi procedurami planowania i realizacji
prac przeładunkowych obowiązującymi w BCT Gdynia.
9. Zasady składowania kontenerów (CTU) na placu składowym BCT Gdynia ze względu na
klasę ładunku niebezpiecznego jaki zawierają, określone są w Rozdziale VI niniejszej
instrukcji.
10. Ładunki niebezpieczne klas 1, 6.2, 7, mogą być obsługiwane po kaŜdorazowym uzyskaniu
zezwolenia Kapitanatu Portu. O zezwolenie występuje gestor ładunku.
11. Kontener (CTU), który nie uzyskał pozytywnej oceny pracownika BCT moŜe być
przyjęty po uzupełnieniu oznakowania lub dokumentacji. W przypadku negatywnej oceny
jego stanu technicznego, w sytuacjach wyjątkowych BCT moŜe na zlecenie spedytora i
za zgodą Kapitana Portu pod nadzorem rzeczoznawcy umoŜliwić na własnym terenie
wykonanie niezbędnych prac w trybie awaryjnym o ile pozwolą warunki bezpieczeństwa.
12. Komputerowa ewidencja kontenerów (CTU) z ładunkami niebezpiecznymi
znajdującymi się na terenie BCT jest całodobowo dostępna u Dyspozytora BCT
Gdynia, ponadto, na zmianie roboczej II i III ewidencja ta, dostępna w Dziale
Składowania kontenerów BCT Gdynia (VIII p.)
13. Wykaz numerów telefonów alarmowych słuŜb ratowniczych, oraz pracowników/słuŜb
BCT Gdynia odpowiedzialnych za nadzór operacyjny i realizację procesów
przeładunkowych, stanowi Załącznik nr 11 do instrukcji.
5.2 Szczegółowe zasady przyjmowania kontenerów (CTU) z ładunkami niebezpiecznymi na
BCT Gdynia dla poszczególnych klas niebezpiecznych.
Obsługa ładunków niebezpiecznych klas 1, 6.2, 7 na terenie Portu Gdynia wymaga
uzyskania zgody od Kapitanatu Portu. Ładunki niebezpieczne pozostałych klas muszą
być do Kapitanatu zgłoszone.
1. Klasa 1.
Zasady obrotu kontenerami (CTU) zawierającymi ładunki niebezpieczne klasy 1 ( materiały
wybuchowe) w BCT Gdynia, reguluje Rozdział XII niniejszej instrukcji.
2. Klasa 2.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 2, nie obowiązują Ŝadne
dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
3. Klasa 3.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 3, nie obowiązują Ŝadne
dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
4. Podklasy 4.1 i 4.3.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 4.1 oraz 4.3, nie
obowiązują Ŝadne dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
Materiały niebezpieczne podklasy 4.2 ( materiały samozapalne ) są zabronione w transporcie
morskim na Morzu Bałtyckim zgodnie z Porozumieniem w sprawie transportu statkami typu
ro/ro na Morzu Bałtyckim z dnia 01.11.1993r., chyba, Ŝe spełnione są wymagania zawarte w
§7 w/w Porozumieniu..
5. Podklasy 5.1 i 5.3.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 5.1 oraz 5.3, nie
obowiązują Ŝadne dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
Materiały niebezpieczne podklasy 5.2 ( nadtlenki organiczne) są zabronione w transporcie
morskim na Morzu Bałtyckim zgodnie z Porozumieniem w sprawie transportu statkami typu
ro/ro na Morzu Bałtyckim z dnia 01.11.1993r., chyba, Ŝe spełnione są wymagania zawarte w
§7 w/w Porozumieniu.
6. Podklasy 6.1 i 6.2
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 6.1, nie obowiązują Ŝadne
dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
Na wprowadzenie na teren BCT Gdynia kontenerów zawierających ładunki niebezpieczne
klasy 6.2 ( materiały zakaźne ), wymagana jest dodatkowo zgoda Kapitanatu Portu Gdynia.
7. Klasa 7.
Zasady postępowania z kontenerami (CTU) zawierającymi ładunki niebezpieczne klasy 7 (
materiały radioaktywne ), określa Rozdział XIII niniejszej instrukcji.
8. Klasa 8.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 8, nie obowiązują Ŝadne
dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
9. Klasa 9.
Dla kontenerów (CTU) zawierających ładunki niebezpieczne klasy 9, nie obowiązują Ŝadne
dodatkowe wymogi, ponad określone w punkcie 5.1niniejszego rozdziału.
W przypadku, gdy w kontenerze (CTU) znajdują się materiały dwóch lub więcej klas
niebezpiecznych, dla kontenera (CTU) stosuje się zasady, odpowiednie dla klasy, dla
której wymogi są bardziej restrykcyjne.
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
XII. ZASADY OBROTU KONTENERAMI (CTU) ZAWIERAJĄCYMI MATERIAŁY
NIEBEZPIECZNE KL.1.
12.1 Klasyfikacja towaru.
W Tabeli 1 zostały podane ogólne określenia grup towarów wybuchowych naleŜących
do poszczególnych podklas.
Tabela 1.
Klasa
i podklasa
Podział materiałów wybuchowych na podklasy
Określenie
1.1
Substancje i wyroby przedstawiające niebezpieczeństwo wybuchu w masie
1.2
Substancje i wyroby przedstawiające niebezpieczeństwo rozrzutu, lecz bez
zagroŜenia w masie
1.3
Substancje i wyroby zagraŜające poŜarem z niebezpieczeństwem albo
niewielkiego wybuchu albo nieznacznego rozrzutu (lub oba te efekty razem),
ale nie zagraŜające eksplozją w masie
1.4
1.5
Substancje i artykuły o nieznacznym zagroŜeniu. Podklasa 1.4 obejmuje
substancje i wyroby, które przedstawiają tylko niewielkie niebezpieczeństwo w
przypadku poŜaru lub zainicjowane podczas transportu. Efekt zagroŜenia jest
w zasadzie ograniczony do opakowania i nie naleŜy oczekiwać rozrzutu
fragmentów o znaczącej wielkości lub na znaczną odległość. Ogień
zewnętrzny nie powoduje natychmiastowej eksplozji całej zawartości
opakowania.
Bardzo niewraŜliwe substancje, które mają niebezpieczeństwo w masie.
Podklasa ta obejmuje substancje, które mogą wybuchać w masie lecz są tak
dalece niewraŜliwe na bodźce zewnętrzne, Ŝe istnieje tylko bardzo małe
prawdopodobieństwo ich zainicjowania lub przejścia od palenia do wybuchu w
normalnych warunkach transportu.
Uwaga: MoŜliwość przejścia palenia w wybuch jest większa przy przewoŜeniu
na statku duŜej ilości tego materiału. W konsekwencji wymagania sztauerskie
dla towarów klasy 1.5 i klasy 1.1 pozostają identyczne.
1.6
Szczególnie niewraŜliwe wyroby, które nie mają niebezpieczeństwa wybuchu
w masie.
12.2 Zakres obsługi.
Z pośród materiałów wybuchowych klasy 1 opisanych w Tabeli 1, na terenie Bałtyckiego
Terminalu Kontenerowego mogą być obsługiwane tylko te towary, których charakterystykę,
podaje Tabela 2.
Tabela 2. Charakterystyka i klasyfikacja materiałów wybuchowych, na terenie BCT w Gdyni
Grupy zgodności
Opis klasyfikowanych substancji i wyrobów
Przykładowa
klasyfikacja
B
Wyroby zawierające materiał wybuchowy inicjujący bez co
1.1B, 1.2B, 1.4B
najmniej dwóch zabezpieczeń
C
Materiały wybuchowe miotające lub inne materiały
deflagracyjne albo wyroby zawierające takie substancje1.1C,1.2C, 1.3C,
1.4C
wybuchowe.
D
E
Materiały wybuchowe kruszące, czarny proch lub wyroby
zawierające materiał kruszący, w kaŜdym przypadku bez
urządzenia pobudzającego i bez ładunku miotającego.1.1D,1.2D, 1.4D,
Wyroby, zawierające mat. wybuchowy inicjujący, które1.5D
posiadają co najmniej dwa skuteczne urządzenia
zabezpieczające.
Wyroby, zawierające kruszący materiał wybuchowy bez
urządzenia pobudzającego, z ładunkiem miotającym, ale1.1E, 1.2E, 1.4E
innym niŜ palna ciecz, Ŝel i paliwo rakietowe.
F
Wyroby zawierające kruszący materiał wybuchowy,
1.1F, 1.2F, 1.3F,
własnym środkiem pobudzającym i z ładunkiem miotającym
1.4F
innym niŜ ciecz, Ŝel lub paliwo rakietowe albo bez ładunku
miotającego.
G
Materiały pirotechniczne lub wyroby zawierające substancje
pirotechniczne lub wyroby, zawierające zarówno materiał
1.1G,1.2G, 1.3G,
pirotechniczny i substancję zapalającą, oświetlającą, łzawiącą
lub dymną (inne wyroby niŜ aktywowane przez wodę albo1.4G
zawierający biały fosfor, fosforki, substancję piroforyczną,
palna ciecz, Ŝel lub paliwo rakietowe).
N
Wyroby zawierające tylko wyjątkowo niewraŜliwe
Substancje detonujące.
S
Substancje i wyroby tak opakowane i zaprojektowane, Ŝe
jakiekolwiek efekty wynikające z przypadkowego zadziałania
są ograniczone tylko do zawartości opakowania, za
1.4S
wyjątkiem zniszczenia opakowania przez ogień. W takim
przypadku wybuch lub rozrzut będą ograniczone do tego
stopnia, Ŝe nie utrudni to w znaczący sposób ani akcji
gaśniczej, ani innych działań ratowniczych w bezpośredniej
bliskości opakowania.
1.6N
Maksymalna dozwolona waga towaru klasy 1, która moŜe być przeładowywana w wybranych
miejscach przeładunkowych NabrzeŜa Helskiego została podana w rozdziale 12.7 .
12.3 Zasady obsługi.
1. BCT wykonuje prace przeładunkowe własnymi pracownikami, przy uŜyciu własnego
sprzętu i urządzeń.
2. Przy obsłudze materiałów wybuchowych na terenie BCT dokonywane są następujące
czynności:
2.1 Przeładunek w relacji bezpośredniej towarów w kontenerach lub w opakowaniu
konwencjonalnym z środków transportu lądowego na morski i vice versa –
w eksporcie, imporcie i tranzycie;
2.2 Składowanie materiałów wybuchowych w kontenerach;
2.3 Ochrona przejętych od odbiorcy na teren portu wagonów kolejowych
lub samochodów z materiałami klasy 1;
2.4 Naprawa uszkodzonego opakowania.
3. Obsługa materiałów klasy 1 na terenie BCT powinna odbywać się zgodnie z zawartymi
w niniejszej Instrukcji prawidłami.
4. Materiały wybuchowe przeznaczone do załadunku na statek są dostarczane do BCT
w opakowaniu konwencjonalnym, w jednostkach spaletyzowanych i w kontenerach
zamkniętych 20’, kl.1.4 w kontenerach zamkniętych 40’. Niektóre duŜe wyroby mogą być
przewoŜone jako sztuki bez opakowania, jeśli taki sposób pakowania jest przewidziany
w Kodeksie IMDG dla tego wyrobu. Opakowania tradycyjne i kontenery muszą spełniać
wymagania Kodeksu.
5. Wniosek o zgodę na wprowadzenie materiału wybuchowego na teren BCT powinien być
doręczony Kapitanowi Portu przez gestora towaru w godzinach urzędowania,
przynajmniej z 24-godzinnym wyprzedzeniem. ZłoŜenie po tym terminie uwaŜane będzie
jak złoŜenie wniosku w następnym dniu roboczym. We wniosku naleŜy podać relację zawyładunku np. statek – wagony. Do wniosku musi być dołączona pełna dokumentacja
materiału wybuchowego, zawierająca następujące informacje: prawidłowa nazwa
techniczna towaru – wypisana duŜymi drukowanymi literami, UN No, klasa i podklasa i
grupa zgodności. Rodzaj opakowania, waga brutto, netto, a w wyrobach – nazwa lub
nazwy materiałów, stanowiących komponenty /substancje wybuchowe/ deklarowanego do
obsługi towaru /wyrobu/ wraz z wagą netto tych substancji.
Dla towarów transportowanych w kontenerach naleŜy dołączyć świadectwo obładunku
kontenerów /Container Packing Certificate/ patrz Rozdział 9 i 11 kodeksu IMDG.
Dokumentacja materiału wybuchowego musi być podpisana przez odpowiedzialną osobę
i dostarczona do Kierownika Wydziału Składowania Kontenerów BCT, lub dysponenta
placu BCT.
6.
Statek przeznaczony do załadunku i przewozu materiałów wybuchowych powinien
spełniać wymagania techniczne zawarte w konwencji SOLAS 74 i posiadać certyfikat
zgodności, wystawiony w myśl rozdziału II – 2/54 konwencji SOLAS przez władzę
kompetentną, czyli administrację morską. Władzą upowaŜnioną do inspekcji
dokumentów statkowych jest Kapitanat Portu.
7. Nadzór podczas przeładunku czy innej manipulacji materiałów wybuchowych
prowadzona przez słuŜby BHP Terminalu, Portową StraŜ PoŜarną i rzeczoznawcę (jeŜeli
będzie powołany) ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa ludziom i majątkowi w BCT i
w pobliskiej okolicy miejskiej. Wyjątkowe znaczenie posiadają ochrona poŜarowa oraz
zabezpieczenie towaru przed zaborem lub zniszczeniem.
8.
Wyznaczone słuŜby prowadzą nadzór, kaŜdy w swoim zakresie. W przypadku
stwierdzenia niezgodności lub innych okoliczności mogących spowodować zagroŜenie,
słuŜby te przerywają prace przeładunkowe, powiadamiają kierownictwo BCT i w trybie
natychmiastowym zalecają wykonanie odpowiednich działań prewencyjnych lub
uzupełniających.
9.
Podczas obsługi materiałów wybuchowych, poŜar stanowi najpowaŜniejsze zagroŜenie
dla materiału, a w konsekwencji dla majątku, statku i ludzi i to zarówno tych
zatrudnionych bezpośrednio podczas manipulacji materiału wybuchowego w BCT, jak i
dla mieszkańców okolicy BCT.
Asysta StraŜy PoŜarnej – musi zapewnić wykonanie następujących zadań:
- Niedopuszczenie do powstania poŜaru, który mógłby objąć materiał wybuchowy
na znajdujących się na terenie BCT środkach transportu lądowego i na statku,
podczas wykonywania operacji przeładunkowych i podczas składowania
kontenerów na placu.
- Usuwanie skutków awarii opakowania i środka transportu lądowego według
zaleceń rzeczoznawcy oraz ochrona miejsca awarii do czasu interwencji sił
specjalistycznych.
10. Przy jednym statku
przeładunkowe.
mogą
pracować
maksymalnie
dwa
stanowiska
11. Na jedno stanowisko dopuszcza się podstawienie jednego środka transportu.
12. Między statkiem przeładowującym materiały wybuchowe a innym stojącym przy tym
samym nabrzeŜu musi być zachowana odległość 30 m.
………………………………………………………………………………….
………………………………………………………………………………….
12.6 Określenie dopuszczalnych ilości.
1. Masa towaru wybuchowego jest w Instrukcji wyraŜona w kg wagi brutto tzn. łącznie
z opakowaniem transportowym w którym znajduje się substancja lub wyrób (skrzynie,
kartony) i bez uwzględnienia tary kontenera. Masa zaokrąglona do wielkości
handlowych.
2.
Ze względu na stopień niebezpieczeństwa towarów poszczególnych podklas i grup
zgodności w warunkach przeładunku i składowania na terenie BCT, materiały
wybuchowe przewidziane do obsługi zostały posegregowane na sześć grup (Tab.1).
3. Całkowita dozwolona masa stanowi wynik wyliczenia stref zagroŜenia dla poszczególnych
grup towaru oraz przyjętej kwalifikacji usytuowanych w tych strefach obiektów. Ponadto
uwzględniono:
rodzaj towaru i charakter zagroŜenia w transporcie morskim;
rodzaj opakowania i związana z tym technologia przeładunku;
czas przebywania towaru na terenie BCT;
efektywność zabezpieczenia operacji przeładunkowych i składowania;
nie budząca wątpliwości ocena ładunku przed rozpoczęciem obsługi pod względem
prawidłowości dostarczonej dokumentacji, stanu opakowania, towaru, całkowitego
przygotowania brygady i sprzętu do wykonania pracy, zabezpieczenie operacji
przeładunkowej pod względem poŜarowym i bezpieczeństwa
- warunki topograficzne nabrzeŜa Helskiego i jego wyposaŜenia.
-
4. Dla określenia dopuszczalnej ilości (oprócz 1.4G i 1.4S wyroby pirotechniczne
widowiskowe) obliczono nadciśnienie wynikające z wybuchu (awarii) jednego kontenera.
W przypadku wybuchu (awarii) jednego kontenera nastąpi zniszczenie (wybuch) jednego
kontenera i nie spowoduje to „efektu domina”. Masa jednego kontenera brutto wynosi
średnio 18.000 kg, w tym masa netto, przyjmując największe zagroŜenie, wynosi 85%, tj.
15.300 kg dla substancji i 9.900 kg dla wyrobów, co stanowi 55%. Zasięg stref zagroŜeń
dla ciśnienia 5 kPa wyniesie ok. 400 m dla substancji i ok. 305 m – dla wyrobów. Dla
ciśnienia 35 kPa – wyniesie ok. 140 m dla substancji i ok. 125 m – dla wyrobów
(nadciśnienia dla terenów BCT podane są na planie Terminalu – zał. Nr 5).
5. Nadciśnienie na granicy BCT nie moŜe przekraczać wartości max. dla strefy
pośredniej (35 kPa). Ze względu na to, Ŝe BCT graniczy bezpośrednio z
terenami miejskimi zabudowy rozproszonej, ustalono dopuszczalne
nadciśnienie do 5 kPa.
Awaria dla tych wyrobów ograniczy się tylko do opakowania jakim jest kontener i nie nastąpi
„efekt domina”, tzn. awaria wyrobów podklasy 1.6 i pirotechnicznych widowiskowych klasy
1.4 nie zainicjuje awarii pozostałych klas.
Dla substancji podklas 1.1, 1.2, 1.3, 1.4, 1.5 oprócz podklasy 1.6 i wyrobów pirotechnicznych
podklasy 1.4 waga netto substancji wybuchowej stanowi 85% wagi opakowanej substancji
wybuchowej, z tego wynika max. waga brutto substancji dopuszczonych do przeładunku
równa 300.000 kg.
Dla wyrobów podklas 1.1, 1.2, 1.3, 1.4 oprócz podklasy 1.6 i wyrobów pirotechnicznych
podklasy 1.4 waga netto substancji wybuchowej stanowi nie więcej niŜ 55% wagi wyrobu z
opakowaniem, z tego wynika max. waga brutto wyrobów dopuszczonych do przeładunku
równa 450.000 kg.
Po przeanalizowaniu własności związanych z podklasami, grupami zgodności i warunkami
technicznymi do przeładunku dopuszczono ilości wymienione poniŜej i zestawione w Tabeli
3.
Tabela 3. Dopuszczalne ilości do przeładunku i składowania [kg wg wagi brutto]
(korzystanie z tabeli po zapoznaniu się z treścią Instrukcji i po uwzględnieniu zawartych w niej
zasad)
Lp.
Rodzaj ładunku
1
2
Przeładunek
kontenery
opak. tradyc.
Składowanie
kontenery
3
4
5
1.400.000
1.400.000
1.400.000
1
Wyroby pirotechniczne
widowiskowe 1.4G, 1.4S i 1.6
2
Wyroby, substancje 1.1B, 1.2B,
1.1F, 1.2F, 1.3F
200.000
100.000
200.000
3
Wyroby, substancje 1.1D, 1.2D,
1.5D, 1.1C, 1.2C, 1.3C
300.000
300.000
Nie dozwolone
4
Wyroby, substancje 1.1E, 1.2E
450.000
400.000
450.000
5
Wyroby, substancje 1.1C, 1.2C,
1.3C, 1.1G, 1.2G, 1.3G
300.000
300.000
300.000
Wyroby, substancje 1.4B, 1.4C,
1.4D, 1.4E, 1.4F oraz 1.4G i
1.4S (inne niŜ widowiskowe)
300.000
200.000
300.000
6
Wymienione w tabeli ilości określają maksymalną wagę jaka jednocześnie moŜe znajdować
się na terenie BCT łącznie ze statkiem i to bez względu na etap i relację przeładunku jak i
rodzaj opakowania.
Przy partii materiałów niebezpiecznych składającej się z róŜnych rodzajów suma ładunków
obliczona, wg średniej arytmetycznej waŜonej, nie moŜe przekroczyć 1.
Σ1n mt / Mt < 1 gdzie:
Mt – dopuszczalna masa ładunków danego rodzaju.
mt - masa ładunku z danego rodzaju, znajdującego się na terenie BCT.
n – ilość sumowanych rodzajów.
……………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………….
12.8 Warunki bezpieczeństwa - Ŝeglugowe.
1. KaŜdy statek z ładunkami niebezpiecznymi wchodzący do Portu Gdynia powinien spełniać
wymagania dotyczące statków i załóg:
a/ korzystać z systemów nadzoru statków.
b/ Statek przewoŜący ładunki niebezpieczne klasy 1 według IMDG Code albo łatwopalne
substancje niebezpieczne luzem, lub nieodgazowany po ich przewozie powinien oprócz
świateł i znaków przewidzianych w międzynarodowych przepisach o zapobieganiu
zdarzeniom na morzu z 1972 r.
-pokazywać w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne:
-światła czerwone, widoczne dookoła widnokręgu,
-dodatkowo w dzień flaga „B” według międzynarodowego
kodu sygnałowego
(Postanowienia powyŜsze nie mają zastosowania do statku przewoŜącego
materiały wybuchowe o łącznej masie netto 100 kg, a na statku pasaŜerskim
do 10 kg.) (§16 - Przepisy portowe)
c/ Obowiązek korzystania z usług pilota bez względu na długość dotyczy statków
przewoŜących ładunki niebezpieczne określone w §16 - Przepisów portowych. Statki z
ładunkiem niebezpiecznym winny być obsadzone przez pilota przy pławie „GD” lub na
właściwym kotwicowisku (§132 ust.2. Przepisy portowe)
d/ Statki o długości 70m i więcej przewoŜące ładunki niebezpieczne określone w §16
(Przepisy portowe) obowiązane są korzystać z usług holowniczych:
na wejściu do portu od redy do zacumowania wewnątrz portu - do nabrzeŜa Helskiego I,
na wyjście z portu – od odcumowania do redy i przy kaŜdej zmianie miejsca postoju
wewnątrz portu z wyjątkiem przeciągania statku wzdłuŜ nabrzeŜa (§51 przepisów
portowych). Statki z ładunkiem niebezpiecznym wchodzące do (wychodzące z) portu
obowiązane są korzystać z pomocy co najmniej:
- jednego holownika statki o długości od 70 m do 110 m;
- dwóch holowników statki o długości powyŜej 110 m do 150 m;
- trzech holowników statki o długości większej niŜ 150 m (§130 - Przepisy portowe)
e/ Na statku z ładunkiem niebezpiecznym cumującym do nabrzeŜa Helskiego I w BCTpowinna być stale przebywająca niezbędna ilość załogi, zapewniająca w razie potrzeby
natychmiastową gotowość manewrową i gaśniczą statku a statek powinien być
zacumowany przy nabrzeŜu dziobem do wyjścia z portu.
f/ Załoga statku powinna posiadać kwalifikacje zgodne z Konwencją STCW 78/95.
g/
Na przeładunek ładunków niebezpiecznych klasy 1 przy nabrzeŜu Helskim I wydaje
zgodę kaŜdorazowo Kapitanat Portu Gdynia.
2. Zasady ruchu statków z ładunkiem niebezpiecznym w porcie.
a/
Kapitan statku lub w jego imieniu upowaŜniony przedstawiciel, obowiązany jest co
najmniej na 72 godz. przed przybyciem statku do portu powiadomić Kapitanat Portu
Gdynia, Centrum VTS ”Zatoka Gdańska”, terminal BCT i dyspozytora ZMP Gdynia
o spodziewanym przybyciu na redę portu statku z ładunkiem niebezpiecznym podając:
- nazwę statku, jego sygnał wywoławczy, numer IMO oraz banderę;
- całkowitą długość statku, jego szerokość, zanurzenie w chwili wejścia na redę oraz
tonaŜ brutto;
- przewidywany czas przybycia na redę (ETA);
- przewidywana trasa Ŝeglugi oraz port docelowy;
- właściwą nazwę techniczną wszystkich ładunków niebezpiecznych załadowanych
na statku, ich numery klasyfikacyjne ONZ (jeśli istnieją), temperatury zapłonu,
rozmieszczenie na statku oraz ilość tych ładunków;
- pełną nazwę (wraz z numerem telefonów) upowaŜnionego przedstawiciela kapitana
statku;
b/ W przypadku gdy czas trwania podróŜy statku do portu docelowego trwa krócej niŜ 24
godz., obowiązku zgłoszenia określonego wyŜej naleŜy dokonać niezwłocznie po wyjściu
w morze z ostatniego portu.
c/ Dokładny czas przybycia statku do portu, kapitan statku lub upowaŜniony przedstawiciel
obowiązany jest potwierdzić zainteresowanych jak w punkcie a) z wyprzedzeniem
6 godzinnym.
d/ Kapitan statku po przybyciu na redę powinien zgłosić do Kapitanatu Portu Gdynia drogą
radiotelefoniczną- (UKF kanał 12) następujące dane:
- nazwę statku, jego sygnał wywoławczy, numer IMO,
- całkowitą długość statku, jego szerokość, zanurzenie tonaŜ statku,
- rodzaj i ilość ładunku w tym ładunki niebezpieczne,
- ostatni port zawinięcia
Kapitan statku lub jego agent obowiązany jest niezwłocznie po przybyciu do portu
złoŜyć pisemne
zgłoszenie przybycia statku do Kapitanatu Portu Gdynia wraz z
informacją o ładunkach niebezpiecznych według formularza .(załącznik Nr 2 do
Przepisów portowych)
e/ Kapitan statku po przybyciu na redę portu w razie potrzeby będzie musiał zakotwiczyć na
wyznaczonym kotwicowisku lub w miejscu wyznaczonym przez Kapitanat Portu Gdynia,
podając czas i pozycję zakotwiczenia.
f/ Statek nie moŜe wejść do portu bez zezwolenia Kapitana Portu, jeŜeli istnieje zagroŜenie
bezpieczeństwa Ŝeglugi i porządku portowego, a w szczególności gdy przewozi towary
niebezpieczne m.in. klasy 1 (§33 - Przepisy portowe)
g/ Zgodę na ruch statku na obszarze portu wydaje Kapitanat Portu Gdynia.
h/ Kapitan Portu ma prawo ograniczyć albo zamknąć ruch na obszarze portu lub jego części,
jeŜeli wymagają tego warunki bezpieczeństwa lub ochrony środowiska.(§8 - Przep.
portowe)
i/ Ruch statków w czasie ogłoszenia akcji przeciwlodowej odbywa się stosowanie do decyzji
podejmowanych przez Kapitana Portu Gdynia.
j/
W razie nagłego pogorszenia widzialności statek z ładunkiem niebezpiecznym powinien
dostosować się do poleceń Kapitanatu Portu Gdynia.
k/ KaŜdy statek zacumowany w porcie powinien od zachodu do wschodu słońca jak równieŜ
podczas ograniczonej widzialności włączyć oświetlenie zewnętrzne (§ 18-Przep.portowe).
l/ W przypadku poŜaru lub innego miejscowego zagroŜenia na statku:
- akcją ratowniczą kieruje pierwszy przybyły na miejsce zdarzenia dowódca jednostki
ochrony przeciwpoŜarowej, w ścisłym porozumieniem z Kapitanem Portu Gdynia
i kapitanem statku.
- Kapitan i załoga statku zobowiązani są podporządkować się decyzjom kierującego akcją
ratowniczą.
- Statek, na którym powstał poŜar jeŜeli tego wymaga bezpieczeństwo innych statków,
moŜe
być odholowany w bezpieczne miejsce lub usunięty z portu.
Decyzję w tej sprawie podejmuje Kapitan portu Gdynia.
XIII. ZASADY OBROTU KONTENERAMI (CTU) ZAWIERAJĄCYMI MATERIAŁY
RADIOAKTYWNE.
13.1 Postanowienia ogólne.
1. Zasady ujęte w niniejszej instrukcji reguluje obrót kontenerów (CTU) z materiałami
radioaktywnymi klasy 7 przewoŜonych na ogólnych warunkach i nie mają zastosowania do
kontenerów (CTU) transportowanych drogą morską na warunkach specjalnych oraz
kontenerów (CTU) zwierających materiały rozszczepialne.
2. Obrót kontenerów (CTU) na „warunkach specjalnych” i kontenerów (CTU) zawierających
materiały rozszczepialne moŜe odbywać się wyłącznie za zgodą Ministerstwa Infrastruktury
– Departament Bezpieczeństwa Morskiego w oparciu o szczegółowe i specjalistyczne
warunki zatwierdzone przez w/w władzę.
3. Przyjęty w tekście rozdziału skrót „CLOR” oznacza Centralne Laboratorium Ochrony
Radiologicznej, Warszawa ul. Konwaliowa 7, telefon alarmowy: 0-22 811-00-11.
Dyspozytor: kom. 601-270-326. Fax: 0-22-811-16-16.
4. Postępowanie w przypadku awarii i poŜaru kontenerów (CTU) zawierających materiały
radioaktywne klasy 7 określa PLAN RATOWNICTWA dla Zarządu Morskiego Portu
Gdynia S.A.
13.2. Identyfikacja i oznakowanie kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7.
1. Identyfikacja kontenerów (CTU) zawierających ładunki radioaktywne klasy 7 powinna być
zgodna z zasadami określonymi w rozdziale IV niniejszej Instrukcji
2. Kontener (CTU) zawierający ładunki radioaktywne musi być oznakowany jednym
rodzajem z
n/wym. nalepek właściwych dla klasy 7:
- nalepka kategorii I
- biała
- nalepka kategorii II i III – Ŝółto-biała
3. Na kaŜdej nalepce nadawca zobowiązany jest do podania n/wym. informacji:
- nazwy głównego nuklidu promieniotwórczego oraz jego symbol,
- aktywność substancji radioaktywnej,
- indeksu transportowego wyłącznie na nalepkach kategorii II i III – Ŝółta
(Indeksowi transportowemu odpowiada poziom promieniowania w
mR/godz (milirem/godz) mierzony w odległości 1,0 m od kontenera).
4. Kontener (CTU) zawierający ładunki radioaktywne o dodatkowych innych właściwościach
niebezpiecznych, powinien posiadać dodatkowe, odpowiednie dla właściwości, nalepki w
ilościach wymaganych dla nalepek zasadniczych.
13.3. Zasady przyjmowania kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7.
1. Ładunki radioaktywne klasy 7 mogą być wprowadzone na teren BCT – na podstawie
zlecenia, jeŜeli znajdują się one w kontenerze (CTU) i spełniają wymagania niniejszego
rozdziału. wprowadzenie innych kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7
jest zabronione.
2. Zamiar wprowadzenia kontenera (CTU)) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7 na teren
BCT musi być uzgodniony przez gestora towaru z Kapitanatem Portu Gdynia – gestor
ładunku musi uzyskać zgodę Kapitana Portu na wprowadzenie takiego kontenera
(CTU) na teren Portu Gdynia - bez względu na rodzaj środka transportowego i dotyczy
zarówno ładunku eksportowego, importowego jak i tranzytowego.
3. Armator lub agent morski są zobowiązani do powiadomienia oraz uzyskania zgody
Kapitanatu Portu Gdynia o przesyłce radioaktywnej znajdującej się na statku, który ma
zawinąć do BCT a przeznaczonej do wyładunku w innym porcie.
4. Przeładunki kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7 powinny się odbywać
zasadniczo w relacji bezpośredniej na podstawie zlecenia.
5. Przyjmowanie kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7 na teren BCT,
odbywa się
zgodnie z zasadami określonymi w rozdziałach IV i V niniejszej instrukcji
przy czym:
a) Przed wprowadzeniem kontenera(CTU) na teren BCT przy dokonywaniu
zewnętrznych
oględzin oraz kontroli jego stanu i oznakowania, zgodnie z zasadami określonymi w
rozdziałach IV i V niniejszej instrukcji wymagane jest dodatkowo dokonanie
pomiarów poziomu promieniowania, przewidzianych obowiązującymi przepisami.
Pomiaru tego dokonuje rzeczoznawca lub dozymetrysta działający na zlecenie
spedytora/gestora towaru.
b) Wynik kontroli promieniowania podaje się w ocenie sporządzonej przez
rzeczoznawcę.
c) Kontener (CTU), dla którego wynik promieniowania przekracza zadeklarowane
wartości moŜe być na wniosek gestora towaru wprowadzony na teren BCT
po uzyskaniu zgody Kapitana Portu Gdynia i na warunkach przez niego
ustalonych. Wymienione warunki zostaną wykazane przez zleceniodawcę w
zleceniu dla BCT.
d) O zaistniałej sytuacji rzeczoznawca powiadamia CLOR i gestora/spedytora
towaru, który zobowiązany jest do zlecenia ewentualnych niezbędnych usług
wymienionym słuŜbom radiologicznym. Koszty tych usług pokrywać będzie
gestor towaru.
6. Dla kaŜdego kontenera (CTU), deklarowanego w dokumentach transportowych,
wymienionych w
rozdziale IV niniejszej instrukcji, jako kontener z ładunkami
radioaktywnymi klasy 7 załadowca zobowiązany jest załączyć do wymienionych
dokumentów dodatkowy „Opis przesyłki”, w którym powinny być zawarte następujące
informacje:
a) słowa „MATERIAŁY RADIOAKTYWNE – KLASA 7 - TABLICA
(KARTA) Nr ............ (wg kodeksu IMGD),
a1) dla przesyłki zawierającej substancje stałe o małej aktywności właściwej
słowa „MAŁA AKTYWNOŚĆ WŁAŚCIWA” (angielska nazwa LSA),
a2) dla przesyłki zawierającej substancje stałe o niskiej radioaktywności
słowa „CIAŁA STAŁE O NISKIEJ RADIOAKTYWNOŚCI”
(angielska nazwa LLS),
a3) dla opakowań typu A – słowa „TYP A”,
b) nazwa substancji radioaktywnej lub nuklidu,
c) opis stanu fizycznego i wzór chemiczny,
d) kategoria opakowania tj. „Kategoria I – biała”
„Kategoria II – Ŝółta”
„Kategoria III – Ŝółta”
e) poziom promieniowania na powierzchni zewnętrznej kontenera,
f) indeks transportowy (tylko dla kategorii II i III).
7.
Ocena „Opisu przesyłki” naleŜy do rzeczoznawcy działającego na zlecenie
spedytora/gestora towaru, który na jej podstawie wydaje szczegółowe zalecenia dotyczące
dalszego postępowania z kontenerem.
8. „Deklaracja ładunku niebezpiecznego” i „Certyfikat napełnienia kontenera” wg rozdziału V
niniejszej instrukcji stanowią załącznik do wymienionego „Opisu przesyłki”.
13.4. Zasady składowania.
1. JeŜeli zachodzi konieczność zlecenia BCT składowania kontenera (CTU) z ładunkami
radioaktywnymi, gestor towaru zobowiązany jest uzyskać uprzednio kaŜdorazowo na to
zgodę Kapitana Portu Gdynia.
2. Składowanie oraz manipulacje kontenerów (CTU) z ładunkami radioaktywnymi klasy 7 są
moŜliwe po przedłoŜeniu przez gestora towaru/kontenera całej dokumentacji Kapitanowi
Portu Gdynia i uzyskaniu jego zgody z zastrzeŜeniem, Ŝe opakowane substancje
radioaktywne odpowiadają przepisom wydanym przez Międzynarodową Agencję ds.
Energii Atomowej (IAEA), odnośnie bezpieczeństwa transportu. Przy czym:
- odległość w metrach składowanych ładunków radioaktywnych oznaczonych
„YELLOW LABEL” od ludzi, uzaleŜniona jest od sumy indeksów
transportowych i ustala się ją za kaŜdym razem.
……………………………………………………………………..
……………………………………………………………………..