1 WYROK SĄDU REJONOWEGO SĄDU GOSPODARCZEGO W

WYROK SĄDU REJONOWEGO SĄDU GOSPODARCZEGO W BIAŁYMSTOKU
z dnia 8 lipca 2010 r., Sygn. akt VIII GC 305/10
Przewodnicząca: SSR Beata Gnatowska
Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku VIII Wydział Gospodarczy po rozpoznaniu
w dniu 8 lipca 2010 roku w Białymstoku, na rozprawie sprawy z powództwa G.T. sp. z o. o.
w B. przeciwko Mirosławowi B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą U.T.
Mirosław B. w R. o zapłatę, na skutek zarzutów pozwanego do całego nakazu zapłaty
wydanego przez Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku w dniu 8.02.2010 w
sprawie sygn. akt VIII GNc 294/10 w postępowaniu nakazowym
I. Utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy Sąd
Gospodarczy w Białymstoku w dniu 8.02.2010 r. w sprawie sygn. akt VIII GNc 294/10 w
postępowaniu nakazowym.
II. Nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 2 lutego 2010 r. powód G.T. sp. z o.o. w B., wniósł o zasądzenie
nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanego Mirosława B., prowadzącego
działalność gospodarczą pod nazwą U.T. Mirosław B. w R. należności w wysokości
60.023,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 50.023,80 zł od dnia 14.09.2009 r.,
oraz od kwoty 10.000 zł od dnia 16.09.2009 r., do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zwrot
kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wyjaśnił, iż pozwany - w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej - nabył od powoda gaz ciekły propan - butan na łączną kwotę 112.989,08 zł.
Należność tą powód pomniejszył uwzględniając dokonane wpłaty. Pomimo złożenia
oświadczenia o uznaniu długu oraz otrzymania wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował
należności zmuszając powoda do wystąpienia na drogę sądową.
W dniu 8 lutego 2010 r., Sąd Rejonowy w Białymstoku Sąd Gospodarczy VIII
Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym nakazał, aby pozwany
Mirosław B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą U.T. Mirosław B. w R. zapłacił
na rzecz powoda kwotę 60.023,80 zł z odsetkami w wysokości ustawowej od kwot: 50.023,80
zł od dnia 14.09.2010 r. do dnia zapłaty oraz 10.000 zł od dnia 16.09.2010 r. do dnia zapłaty.
Ponadto nakazał zapłatę 4.368 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3.617 zł tytułem
kosztów zastępstwa procesowego.
Pozwany w reakcji na wydany nakaz zapłaty złożył w dniu 26 lutego 2010 r. zarzuty.
Podniósł, iż zgodnie z łączącą strony umową o współpracę z dnia 3 listopada 2009 r.,
należność wobec powoda miała być spłacona przy rozliczeniu każdej dostawy gazu tj. 1000 zł
do każdej wystawionej faktury. Wskazał również, iż powód nie wywiązał się ze zobowiązania
dostarczania gazu celem dalszej odsprzedaży oraz dostarczenia dwóch beczek gazu z
odroczonym terminem płatności. Ponadto z uwagi na bardzo trudną sytuację finansową
wniósł o zwolnienie od opłaty sądowej od wniesionych zarzutów od nakazu zapłaty.
W odpowiedzi powód, pismem z dnia 28 maja 2010 r., wniósł o utrzymanie w mocy
nakazu zapłaty w całości, nie uwzględnienie zarzutów zgłoszonych przez pozwanego i
oddalenie zgłoszonego wniosku o przesłuchanie Jacka N. oraz K. z G.T. sp. z o.o. w B., jako
bezprzedmiotowych w postępowaniu. Ponadto z ostrożności procesowej, wniósł o
1
dopuszczenie dowodu z dokumentu - umowy handlowej z dnia 3 listopada 2009 r., na którą
powołał się pozwany w zarzutach.
W uzasadnieniu przyznał, iż łączyła go z pozwanym umowa handlowa, celem której
było usystematyzowanie współpracy między stronami. Umowa ta nie modyfikowała
zobowiązania pozwanego wobec powódki. Ponadto wygasła z końcem 2009 roku, a
wysokość zobowiązania pozwanego nie uległa zmianie.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwany - Mirosław B., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą U.T.
Mirosław B. w R. nabył w dniach 3 oraz 8 września 2009r od powoda – G.T. sp. z o.o. w B.
38,31 ton gazu ciekłego propan butan.
Z tytułu sprzedaży powód wystawił faktury VAT o numerach: F/001495/09 (k.19)
oraz F/001520/09 (k.20), na łączną kwotę 112.989,08 zł. Należność tą pozwany częściowo
uregulował, wpłacając kwotę 52.965,28 zł.
W dniu 03 listopada 2009 r., strony zawarły umowę handlową, przedmiotem której
było usystematyzowanie wzajemnej działalności w zakresie dokonywania transakcji kupnasprzedaży gazu płynnego propan-butan z terminala gazowego w B. W ramach umowy powód
udzielił pozwanemu kredytu kupieckiego na ilość nie przekraczającą 42 m³ (dwie
autocysterny) w cenie rynkowej, na siedmiodniowy termin dla rozliczenia każdej transakcji,
przy czym istniejące saldo na kwotę 60.023,80 zł miało zostać rozliczone w ten sposób, że do
każdej bieżącej należności zostać miała dopłacana kwota 1.000,00 zł celem zniesienia salda
aż do zera. Pozwany zobowiązał się do dnia 31 grudnia 2009 roku rozliczać terminowo całość
zobowiązania wynikającego z bieżących i przyszłych należności i do tego czasu ustanowić
satysfakcjonujące dla powoda zabezpieczenie (gwarancja bankowa) na poczet rozliczeń w
przyszłości, z zastrzeżeniem, iż w przypadku braku dokonania takiego zabezpieczenia umowa
kategorycznie nie będzie przedłużona ani wznowiona. Umowa weszła w życie w dniu 3
listopada 2009 roku. Wygasła zgodnie z zastrzeżeniem umownym 31 grudnia 2009 roku
(k.63).
W dniu 4 listopada 2009 r., Mirosław B. potwierdził i uznał istnienie długu wobec
G.T. sp. z o.o. w B., na kwotę 60.023,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Oświadczył, że
co do wysokości długu oraz okoliczności jego powstania nie wnosi zastrzeżeń. Jednocześnie
zobowiązał się uregulować należność wobec powoda do dnia 31 grudnia 2009 roku. Podpis
pozwanego potwierdził notariusz w R. - Aleksander G. (Repertorium A nr 6735/2009 (k.17).
Sąd zważył, co następuje:
Pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty nie kwestionował istniejącego pomiędzy
stronami stosunku zobowiązaniowego. Podniósł, że zgodnie z łączącą strony umową o
współpracę z dnia 3 listopada 2009 r., należność wobec powoda miała być spłacona przy
rozliczeniu każdej dostawy gazu tj. 1000 zł do każdej wystawionej faktury. Wskazał, iż
powód nie wywiązał się ze zobowiązania dostarczania gazu celem dalszej odsprzedaży oraz
dostarczenia dwóch beczek gazu z odroczonym terminem płatności.
Zarzuty pozwanego nie miały jednak żadnego znaczenia dla oceny zasadności żądania
pozwu, jak też zgłoszone przez niego wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków N. i K.
Umowa handlowa z dnia 3.11.2009 r. przestała bowiem obowiązywać pomiędzy stronami z
końcem 2009 r., co jasno wynika z jej postanowień (k.63). Na dzień rozpoznawania sprawy
zatem obowiązki stron z niej wynikające nie podlegały ocenie Sądu, zwłaszcza że żądanie
2
pozwu w przedmiotowej sprawie oparte zostało na oświadczeniu dłużnika uznającego dług
(k.17), a nie na umowie, na którą powołuje się pozwany. Nie ma znaczenia więc, kto i czy
wywiązał się z jej postanowień. Mirosław B. nie sprecyzował przy tym zarzutu, który
pozwalałby na badanie w tym postępowaniu, z ograniczeniami wynikającymi z art. 47914 § 4
k.p.c.
Należy przy tym zwrócić uwagę, iż oświadczenie pozwanego o uznaniu długu
pochodzi z dnia 4.11.2009r, tj. dnia po zawarciu umowy handlowej i zawarte jest w nim
zobowiązanie do spłaty kwoty 60.023,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami do dnia
31.12.2009 r. Dodatkowo Mirosław B. nie wnosił żadnych zastrzeżeń co do wysokości i
okoliczności powstania długu (k.17). Dobrą wolą powoda było natomiast przyzwolenie na
rozliczenie tej należności w ramach umowy handlowej z dnia 3.11.2009r, co jednak nie
nastąpiło. G.T. sp. z o.o. w B. mógł w ogóle nie zawierać tej umowy i dług istniałby w stanie,
jaki jest objęty żądaniem pozwu. Nie wynika on przecież z tej umowy, na co zwrócono uwagę
powyżej, lecz z zakupu przez pozwanego gazu propan – butan od powoda.
W tym stanie rzeczy powództwo podlegało uwzględnieniu nakazem zapłaty, który
następnie został utrzymany wyrokiem, na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c. Na
każdej ze stron umowy sprzedaży ciążą dwa obowiązki, które korespondują ze sobą.
Sprzedawca zobowiązany jest do przeniesienia prawa własności rzeczy i wydania przedmiotu
sprzedaży, zaś kupujący do odebrania rzeczy i zapłaty ceny. O ile powód dopełnił swoich
obowiązków, o tyle pozwany, pomimo odebrania towaru, nie wywiązał się z obowiązku
zapłaty ceny.
Odsetki ustawowe należały się powodowi na podstawie art. 481 k.c. od dnia
następującego po terminie płatności wskazanym w fakturach, jako że umowa z dnia 3.11.2009
r. nie została zrealizowana.
O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c., w tym o kosztach
zastępstwa procesowego na podstawie § 2 oraz 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu. Ponadto należy nadmienić, iż zwolnienie od kosztów sądowych nie
zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (art. 108 ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych).
3