noty biograficzne fotografów i opisy serii

Markus Düdder (ur. 1968, Dortmund)
Absolwent Fotodesign Studium dortmundzkiej Fachhochschule, jednocześnie specjalista w
zakresie rysunku technicznego. Fotografuje architekturę miejską. W 2000 r. otrzymał roczne
stypendium Werkbundakademie Darmstadt jako fotograf miasta, po roku został freelancerem,
zajmującym się architekturą rodzinnego Dortmundu. Laureat Europejskiej Nagrody Fotografii
Architektury w 2005 r. Od 2009 r. wykłada fotografię architektury na architekturze w
Fachhochschule w Kolonii.
seria: „1000 °C, Zdjęcia z krematoriów“
1999-2000
W komorze spalania nowoczesnego pieca kremacyjnego uzyskuje się temperaturę ponad 1000
stopni Celsjusza. Po upływie mniej więcej 70 minut z martwego ludzkiego ciała pozostaje
średnio jedynie 1,5 kg pyłu i popiołu, którymi napełnia się znormalizowaną, zamykaną urnę,
gotową do ceremonii pochówku. Rytualna inscenizacja śmierci splata się z wysoce
stechnicyzowanym, racjonalnym podejściem do zwłok. Wtedy to widać, jak wąska jest
krawędź pomiędzy pietyzmem a technicznym zabiegiem spopielania.
„Proces spopielania to proces minimalizacji masy i oksydacji trumny oraz zwłok do
minimum.‘‘
[za: Broggi Service GmbH, Szwajcaria, Specyfikacja techniczna, 2000]
„Podobnie jak narodziny śmierć w znacznej mierze utraciła swój wieloznaczny charakter
przejścia na rzecz redukcji do płaszczyzny fizycznej. Miejscem najgęstszych zdarzeń po
śmierci jest krematorium, w którym przecinają się działania zakładów pogrzebowych,
pracowników krematoriów i księży.
Uroczystości pogrzebowe jako kulminacja rytuału muszą być podporządkowane przebiegowi
kremacji."
[za: Alltägliche Tote, Lilo Roost Vischer, 1999]
Antje Höfer (ur. 1976, Lüdenscheid)
Fotoprojektantka; w 2001 r. ukończyła Studium Projektowania Komunikacji
(Komunikationsdesign), a w l. 2009-2010 – kurs mistrzowski u Arno Fischera w Berlinie.
Zdobyła m.in. pierwszą nagrodę ZiF Photo Award (2008) i Änne-Biermann-Preis (2007). Jej
zdjęcia pokazywano w ramach Photokina w Kolonii, 1. Międzynarodowego Biennale
Fotografii w Istambule, Fringe Festival w Edynburgu i in.
seria: „Na kempingu”
2001
Pierwsze kempingi w Europie zaczęły powstawać na początku XX w. Od tego czasu liczba
kempingowców stale rośnie. Z małej, związanej z przyrodą grupy ludzi powstał ruch masowy.
Życie na kempingu jest zjawiskiem społecznym. Kempingowcy opłotowują swoją przestrzeń,
tworzą kiczowato-romantyczny osobisty raj i żyją niemiecką Gemütlichkeit - przytulnością.
Kemping dla jednych jest nieograniczoną wolnością, dla drugich – jednym z najbardziej
niewygodnych sposobów podróżowania. Kemping to improwizacja i nieprzerwana radość
życia, to czyste „być w drodze”. Z drugiej strony – to namiastka urlopu, Ersatz. Ludzie,
którzy nie mają ogrodu, balkonu lub żyją przy ruchliwej ulicy, cisną się na łono natury,
przeżywanie natury rozsadza jednak mnóstwo plastikowych przyborów.
W Niemczech boom na kempingi rozpoczął się po drugiej wojnie światowej. W połowie lat
siedemdziesiątych uzyskał swój szczyt, w 1988 r. było 11,8 miliona kempingowców i pięć
tysięcy kempingów.
Harald Hoffmann (ur. 1957, Essen)
Fotograf i muzyk. Z upływem czasu portrety muzyków i zdjęcia z wydarzeń muzycznych
stały się jego głównym zajęciem. Można je zobaczyć na okładkach wielu krążków CD
artystów z międzynardowego grona. Sporadycznie realizuje inne projekty.
Seria: „Różnice. Bieda w Mülheim”
2008
„Różnice. Bieda w Mülheim“ to praca zrealizowana na zlecenie Diakonii "Praca i Kultura".
Autor mieszka w Mülheim nad Renem.
„Bieda“ w 2008 r. wygląda inaczej niż w klasycznym stereotypie. Ale jak? Co czyni różnicę?
Czy taka różnica istnieje? Czy jest jeszcze widoczna?
Harald Hoffman szuka na te pytania wizualnej odpowiedzi.
Beatrice Klein (ur. 1977, Oradea, Rumunia)
Fotoprojektantka; urodzona w Rumunii, wychowana w Niemczech; absolwentka Fotodesign
Studium dortmundzkiej Fachhochschule (2007). Pracuje jako freelancer.
seria: “Górnicy”
2005
Prawdopodobnie jeszcze w tym dziesięcioleciu zostanie zamknięta ostatnia kopalnia w
Zagłębiu Ruhry. Fotografka zajmowała się ostanimi górnikami, którzy pracowali w
zamykanej kopalni Lippe w Gelsenkirchen, należącej do Deutsche Steinkohle. Ich portrety
zreprodukowała na płótnie, by dokonać swoistego wyniesienia górników ponad ich stan i
zarazem nadać ich portretom muzealny charakter.
Sascha Kraus (ur. 1979, Essen)
Absolwent Fotodesig Studium w Fachhochschule w Dortmundzie. Prezentowana na wystawie
seria to jego praca dyplomowa. Od 2004 r. fotograf niezależny.
seria: „Zmiana perspektywy“
2006
To bardzo osobiste zdjęcia, czasem z lekkim przymrużeniem oka. Fotograf inscenizuje
samego siebie w różnych rolach, bawiąc się stereotypami na temat Zagłębia Ruhry. Zdjęcia te
traktuje jako rodzaj hołdu dla regionu i ludzi, którzy go kształtują.
Dirk Krüll (ur. 1958, Düsseldorf)
Fotoreporter od 1988 r.; publikował m.in. w Art, Geo, New York Times, Stern. Absolwent
fotografii na Gesamthochschule w Essen (1994). W 1989 r. nagrodzony Nagrodą
Dziennikarską magazynu Stern. Jego zdjęcia znalazły się wśród eksponatów wielkiej,
przekrojowej wystawy na 50-lecie Republiki Federalnej Niemiec („50 Jahre BRD”) w MartinGropius-Bau w Berlinie (1999). Został finalistą Hasselblad Masters Award (2011).
seria: „Rozbiórka koksowni Kaiserstuhl”
2004
W 2000 r. zamknięto najnowocześniejszą kiedyś koksownię świata: Kaiserstuhl w DortmundScharnhorst. Była warta niemal miliard euro po zaledwie 8 latach użytkowania. Spółka DSK
sprzedała instalację za stosunkowo niewielką kwotę kopalni węgla “Yankuang” w chińskiej
prowincji Szantung. Koksownię na terenie Huty Westfalskiej rozbierało pod niemieckim
nadzorem 300 Chińczyków. Z końcem 2004 r., po 16 miesiącach pracy, demontaż się
zakończył. Można było rozpocząć montaż w pobliżu miasta Jining i ponownie uruchomić
koksownię w połowie 2006 r. w Chinach.
seria: „Kultura plażowania w Zagłębiu Ruhry”
2008
W krajobrazie gastronomicznym miast wywalczyły sobie swoje miejsce plaże miejskie.
Kopiując – często skutecznie – południowy klimat i wystrój plaż nadmorskich, oferują
ludziom krótki wypoczynek w mieście pośrodku lądu. Nasypany piasek, leżaki, palmy, kosze
plażowe – Dirk Krüll fotografował je latem 2008 r. w różnych barach na plażach Zagłębia
Ruhry, między innymi w „Lemon Beach Club“ w Recklinghausen, w „Beachside“ w
Mülheim an der Ruhr, w „Seaside Beach“ w Essen, nad jeziorem Kemnader See w Bochum,
w „Seebad Haltern“ czy „The Wave“ w Bottrop.
Fatih Kurceren (ur. 1976, Bursa, Turcja)
Od 2003 r. mieszka w Niemczech. Absolwent germanistyki (Ankara, 2004) i Studium
Fotografii oraz Projektowania Komunikacji (Komunikationsdesign) Uniwersytetu
Artystycznego Folkwang w Essen (2005). W 2009 r. otrzymał stypendium zagraniczne
Fundacji Kultury Północnej Nadrenii-Westfalii.
Seria: „Turcy”
2008-2011
Fatih Kurceren próbuje wypracować pewną typologię tureckich emigrantów, którzy
mieszkają w Niemczech od ponad 50 lat. Podejmuje temat pojedynczych losów, sukcesów i
utraconych marzeń trzech pokoleń współobywateli pochodzenia tureckiego. Projekt buduje
most między wczorajszymi gastarbeiterami a kolejnymi, urodzonymi już w Niemczech
pokoleniami.
Britta Lauer (ur. 1945, Uście/ niem. Aussig nad Łabą, Czechosłowacja)
Fotografka niezależna. Wychowała się w Lipsku, mieszka w Duisburgu i Kolonii; ukończyła
Gesamthochschule w Essen (2005). Brała udział w wymianie artystów Północnej NadreniiWestfalii ze Związkiem Radzieckim (do Moskwy, Leningradu, Buchary, Samarkandy, AłmaAty), kilkakrotnie była rezydentką Cité Internationale des Arts w Paryżu. Członkini kilku
nadreńskich Związku Artystów.
seria: „Złomowyspa”
2006
Port w Duisburgu posiada trzy wykorzystywane przemysłowo wyspy: wyspę olejową,
węglową i złomową. Wyspa ze złomem, największe złomowisko w Europie, ogrodzona i
odgraniczona od spojrzeń osób postronnych, jest równocześnie magazynem i miejscem
handlu przetworzonym złomem. To tu odzyskuje się złom stalowy i metali nieżelaznych na
rynki europejskie. Recykling stali jest nieodzownym elementem obiegu gospodarczego i
równocześnie wielkim rynkiem. Dzięki niemu powstają produkty, z których wyglądu nie
można już wywnioskować pierwotnego przedmiotu użytkowego.
Peter Liedtke (ur. 1959, Gelsenkirchen)
Fotograf, inicjator i realizator wielu projektów artystycznych i kulturalnych na terenie
Niemiec i zagranicą. Studiował Kommunikationsdesign w Gesamthochschule w Essen. Od
1986 r. fotografował tematy społeczne. W 2002 r. zainicjował powstawanie cyfrowego zbioru
fotografii jako pamięci regionu pod nazwą „Pixelprojekt_Ruhrgebiet” i został jego kuratorem.
Był również kuratorem prezentacji zbioru, m.in. w Instytucie Goethego i Parlamencie
Europejskim w Brukseli, Ambasadzie Niemieckiej w Londynie, Mältinratha Art Center w
Tampere /Finlandia/ oraz pokazów krajowych, jak w monachijskim Kunstbunker Tumula,
Kunsthalle w Darmstadt itp. Organizator festiwalu i targów fotografii artystycznej
„bild.sprachen” oraz kuratorem wystaw i pomysłodawcą wielu wydarzeń w centrum
kulturalnym Galeriemeile Gelsenkirchen. Prowadzi galerię miejską „bild.sprachen” oraz
współprowadzi Galerie Hundert w Galeriemeile.
seria: „Rzeźba Emscherpark”
1989-2002
Cykl pokazuje rozwój parku krajobrazowego nad rzeką Emschera w trakcie trwania
Międzynarodowej Wystawy Budowlanej „Park nad Emscherą” w latach 1989-1999 i po niej.
Założeniem tego woelkiego projektu było oczyszczenie Emschery, zmiana dawnych terenów
przemysłowych w park krajobrazowy i nadanie starym budynkom przemysłowym nowych
funkcji, często kulturalnych. Działacze, politycy, artyści, mieszkańcy, architekci i architekci
krajobrazu, a także wiele innych osób stopniowo przekształcali zdewastowany region w
sposób, w jaki rzeźbiarz ciosa kamień, tworząc nową formę krajobrazu.
Sebastian Mölleken (ur. 1979, Oberhausen)
Fotoprojektant. W 2009 r. ukończył Studium Fotodesignu w Fachhochschule w Dortmundzie.
Praktykował jako asystent kilku fotografów, m. in. Haralda Hoffmanna. W l. 2009-2012 miał
kilka wystaw indywidualnych; był artystą-rezydentem energetycznego koncernu RWE, wydał
cyfrową książkę fotograficzną „A40”.
seria: „Miłośnicy”
2007
Miłość do samochodów jest namiętnością szczególną. Prawdziwy ich miłośnik gotów jest
poświęcać czas swojemu wehikułowi w każdej wolnej chwili, o każdej porze dnia i nocy.
Przykłada wagę do najdrobniejszych szczegółów. By utrzymać swój obiekt „przy życiu", nie
szczędzi żadnych wydatków ni wysiłków. Zaś racja bytu samego obiektu zależy wyłącznie od
tego, że jest ktoś, kto się nim zajmuje i kto z całych sił pracuje nad utrzymaniem jego
oldmobilowej istoty. Seria składa sie z portretów miłośników oldtimerów, sfotografowanych
w ich garażach.
Thomas Pflaum (ur. 1956, Braunschweig)
Fotograf niezależny; ukończył Studium Komunikacji Wizualnej w Dortmundzie i Fotodesign
w Bielefeld. Od 1993 r. do dziś utrwala zmiany w Zagłębiu Ruhry u końca epoki węgla i stali.
Pracuje dla magazynów i biznesu. W l. 80. zasłynął (także w Bloku Wschodnim)
realizowanym przez lata reportażem o proteście przeciw rakietom i elektrowniom atomowym
(1983-87). W l. 90. fotografował dla GEO tematy techniczno-naukowe. Od 2001 r.
kilkakrotnie zdobywał najwyższe spośród niemieckich nagród za obrazy ze świata nauki, aż
po Niemiecką Nagrodę za Fotografię Naukową” w 2009 r. W 2006 r. zdobył też nagrodę
czasopisma Handelsblatt za najlepszą fotografię gospodarczą.
seria: „93/03 Zagłębie Ruhry”
1993-2003
Thomas Pflaum obserwuje zmiany, zachodzące w regionie, od 1993 r. W ramach cyklu łączy
zdjęcia pojedyncze, robione na własny rachunek, z pracami wykonywanymi na zlecenie
magazynów „FOCUS“, „GEO“, „Merian“, „Stern“. Na zakończenie Międzynarodowej
Wystawy Budowlanej "Park nad Emscherą" w 1999 r. jego reportaż „Der Pott macht Putz“
[„Zagłębie Ruhry wywołuje sensację"] został opublikowany w magazynie GEO 5/99,
a następnie we Francji, Rosji, Włoszech, Wielkiej Brytanii i Korei. Projekt od początku
zakrojony jest na długi okres, autor stale go kontynuuje.
Daniel Sadrowski (ur. 1971, Nordkirchen)
Studiował nauki społeczne na Ruhr Universität w Bochum i skończył fotografię w Studium
Projektowania Komunikacji (Kommunikationsdesign) dortmundzkiej Fachhochschule (2003).
W l. 2007-2010 odbył też kurs mistrzowski u Arno Fischera.
seria: „Duisburg, Karl-Lehr-Straße”
2010
Podczas Parady Miłości w Duisburgu 24 lipca 2010 r. wybuchła panika, a rampa, prowadząca
z tunelu Karl-Lehr-Straße na teren imprezy, służyła na imprezie jednocześnie jako dojście i
jako wyjście. 21 osób straciło życie, 500 kolejnych odniosło obrażenia, wiele doznało traumy.
Przez 6 tygodni po tragedii tunel był zamknięty, by dać przestrzeń smutkowi, żałobie,
współczuciu i potrzebie zrozumienia tego straszliwego zdarzenia, możliwości uporania się z
nim.
Zdjęcia powstały dokładnie 3 tygodnie po katastrofie.
Claudia Thoelen (ur. 1958, Essen)
Absolwentka Studium Komunikacji Wizualnej w Lizbonie i Projektowania Komunikacji w
Gesamthochschule w Essen (specjalność: fotografia). Od 1991 r. żyje w Hamburgu. Publikuje
w magazynach w Stern, Spiegel, Merian. W 1989 r. zdobyła I nagrodę EmmaFotografinnenpreis (Nagroda dla Fotografki), w 1999 r. – I nagrodę Medienpreis w kategorii:
media drukowane. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Nauki, Badań i Kultury kraju
związkowego Szlezwiku-Holsztynu.
seria: „Kliniczna czystość – fotografie na temat higieny szpitalnej”
2005
Cykl powstał w szpitalu uniwersyteckim w Essen. Zdjęcia są wynikiem wspólnego projektu
hamburskiej fotografki Claudii Thoelen i działu ds. higieny szpitalnej szpitala w Essen,
prowadzonego przez prof. dr. Waltera Poppa. Thoelen przez cały roku przygladała się pracy
w różnych miejscach szpitala. Powstał wieloaspektowy, a po części bardzo osobisty przekrój
codzienności szpitala, ze zdjęciami od pralni, przez poczekalnie i kuchnię, aż po salę
operacyjną i oddział intensywnej opieki medycznej.
Julia Unkel (ur. 1982, Soest)
Absolwentka Studium Produkcji Filmowej i Telewizyjnej w Dortmundzie oraz Studium
Fotodesign w dortmundzkiej Fachhochschule. Wielokrotnie wystawiała swoje prace, zdobyła
m.in. nagrodę PhotoVison czasopisma PHOTOGAPHIE (2010) i „gute aussichten” [dobre
widoki] – nagrodę „junge deutsche fotografie” [młodej niemieckiej fotografii ].
seria: „W obliczu”
2011
Rzeźnia na zdjęciach Unkel to nie obrazy mięsa lub żywych zwierząt. Przynajmniej nie w
najbardziej znanej postaci. Odcięte przed chwilą głowy zwierząt odzwierciedlają spokój, w
stanie pomiędzy życiem i śmiercią. Pomieszczenia robią wrażenie czystych, sterylnych i
posprzątanych. Odzież pracowników, bardziej lub mniej zabrudzona krwią, sugeruje, czym
się zajmują. Jasna i nieintensywna prezentacja motywów podkreśla sterylność działań w
perspektywie praktycznej, ale i emocjonalnej. „Chcę odzwierciedlić otoczenie tego, co się tu
dzieje, unikając jakiegokolwiek wartościowania” – mówi Unkel.
Iris Wolf (ur. 1972, Douala, Kamerun)
Z wykształcenia krawcowa damska, pracowała przez kilka lat w Staatstheater w Stuttgarcie.
Absolwentka Studium Fotografii w dortmundzkiej Fachhochschule (2007).
seria: „Na życzenie”
2005/2006
Ravensberger Straße w Dortmundzie to miejsce legalnej prostytucji ulicznej. Od momentu
przeniesienia tu prostytucji z dzielnic mieszkalnych na północy miasta prostytutki mogą w
tym miejscu legalnie oferować swoje usługi.
Przez wiele lat Kober, Centrum Doradztwa i Komunikacji dla prostytutek, zabiegało o
stworzenie bezpiecznego miejsca pracy dla tych kobiet. Na temat budowy bezpiecznych
boksów, które w końcu zbudowano w 2006 r., toczyło się wiele politycznych dyskusji.