uzasadnienie funkcjonowania małych elektrowni biogazowych na

UZASADNIENIE FUNKCJONOWANIA MAŁYCH
ELEKTROWNI BIOGAZOWYCH NA SKŁADOWISKACH
ODPADÓW I ICH NIEWYKORZYSTANY POTENCJAŁ
dr inż. Piotr Manczarski
Wydział Inżynierii Środowiska
Politechnika Warszawska
Opracowanie stanowi rozwinięcie prezentacji pod tym samym tytułem,
przedstawionej na konferencji organizowanej przez PIGEO na składowisku odpadów w Łubnej
w dniu 11 czerwca 2013 r.
Podstawowym celem europejskiej polityki energetycznej do roku 2020 jest realizacja zasady 3 x
20%, tj.:
- 20% redukcja emisji gazów cieplarnianych w stosunku do roku 1990,
- 20% redukcja zużycia energii,
- 20% udział energii ze źródeł odnawialnych w ogólnym bilansie energetycznym UE.
Krajowy Plan Działania zakłada dla Polski 15% udział energii ze źródeł odnawialnych do roku
2020. W roku 2013 w ogólnym bilansie energii ze źródeł odnawialnych energia wyprodukowana
z biogazu składowiskowego wynosiła wg danych URE na koniec marca 2013 r. 1.25% (59.7 MW
mocy zainstalowanej). Wg danych URE, w latach 2005 - 2011 ilość energii elektrycznej
wygenerowanej z biogazu ogólnie (bez rozróżniania miedzy składowiskami, oczyszczalniami
ścieków i biogazowniami) wynosiła około 3% [1].
Stąd, w perspektywie, biogaz ze składowisk odpadów ma stosunkowo niewielki udział w
osiągnięciu prze Polskę wyznaczonych celów. Jednakże z punktu widzenia dywersyfikacji źródeł
energii oraz aspektów środowiskowych nie można lekceważyć jego roli.
Dywersyfikacja źródeł energii, a w szczególności odnawialnej, stanowi istotny wkład w
bezpieczeństwo energetyczne kraju, nawet jeśli tylko w niewielkiej części uniezależnia sieć od
czynników zewnętrznych. Straty przesyłu w lokalnych instalacjach są nieporównywalnie mniejsze
do strat powstających w sieciach dystrybucyjnych. Właściciele i operatorzy małych instalacji mają
wysoki poziom motywacji utrzymania w ruchu swoich generatorów dających im natychmiastowe
i wymierne korzyści w postaci lokalnie generowanych elektryczności i ciepła.
Aspekt ochrony środowiska odgrywa bardzo ważną rolę w przypadku małych elektrowni
biogazowych (MEB). Metan jest gazem cieplarnianym, o potencjale 21-krotnie wyższym od
dwutlenku węgla i uwalnianie go do atmosfery jest zjawiskiem niepożądanym. Regulują to
odnośne przepisy krajowe i europejskie. Biogaz składowiskowy zawiera kilkaset związków
śladowych, których emisje do środowiska stwarzają lokalnie negatywny efekt środowiskowy w
postaci odorów i szkodliwego oddziaływania na organizmy żywe. Ulatnianie się i migracja
biogazu powoduje również zagrożenie pożarami i wybuchami na samych składowiskach i w ich
pobliżu. Niekorzystanie ze źródła energii odnawialnej powoduje zwiększenie emisji dwutlenku
węgla z paliw kopalnych , które w przeciwnym razie byłyby zaoszczędzone.
Niezbyt precyzyjne przepisy środowiskowe, interpretowane przez operatorów składowisk
świadomych swoich ograniczeń budżetowych, skutkują – w porównaniu z krajami Europy
zachodniej – stosunkowo niskim standardem ochrony środowiska w zakresie kontroli biogazu
składowiskowego w Polsce.
Dość zaznaczyć, że niewiele ponad 10% składowisk odpadów posiada aktywne systemy
odgazowania, a na pozostałych 30% stosowane są nieskuteczne systemy pasywne, niezgodne z
duchem europejskiej dyrektywy w sprawie składowania odpadów [2]. Reszta składowisk nie
posiada odgazowania w ogóle. Częściowo jest to uzasadnione niewielkimi ilościami
generowanego biogazu o jakości niepozwalającej na zastosowanie konwencjonalnych metod
jego unieszkodliwiania, a częściowo wynika to z celowych bądź nieświadomych manipulacji
wynikami monitoringu aby uniknąć kosztów instalacji i obsługi systemu odgazowania.
Niejednokrotnie systemy odgazowania instalowane są jedynie w celu usatysfakcjonowania
organów kontroli środowiska, a po inspekcji popadają w zapomnienie i ruinę z powodów
„oszczędnościowych”. Pomijając negatywny efekt środowiskowy, naraża to potencjalnie i
operatorów i kraj na kary wynikające z niedostosowania odgazowania składowisk do wymogów
odnośnych przepisów. Częstokroć z powodów ekonomicznych instalowane „odgazowanie” jest
sprzeczne z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, stanowiąc zagrożenie życia i zdrowia
pracowników i stwarzając ryzyko wysokich odszkodowań dla operatorów składowisk.
elektrownie biogazowe wytwarzające z biogazu składowiskowego
Województwo
dolnośląskie
kujawsko-pomorskie
lubelskie
lubuskie
łódzkie
małopolskie
mazowieckie
opolskie
podkarpackie
podlaskie
pomorskie
śląskie
świętokrzyskie
warmińsko-mazurskie
wielkopolskie
zachodniopomorskie
RAZEM
Ilość instalacji
6
8
1
1
5
6
22
1
3
1
4
15
1
3
9
11
Moc[MW]
97
59.641
Źródło URE, data aktualizacji danych: 31.03.2013
Tablica 1
Elektrownie biogazowe na składowiskach odpadów [1]
4.945
3.814
0.5
0.5
4.675
2.928
12.184
0.45
1.651
0.7
3.557
11.738
0.36
1.514
5.872
4.253
Rysunek 1
Ilość Małych Elektrowni Biogazowych na składowiskach odpadów
w poszczególnych województwach [1]
Rysunek 2
Moc zainstalowana Małych Elektrowni Biogazowych na składowiskach odpadów w
poszczególnych województwach [1]
Budowa i eksploatacja MEB wymaga instalacji aktywnego i skutecznego systemu odgazowania
oraz utrzymania go w ruchu przez okres trwania projektu (średnio ok.
15 lat) w celu maksymalizacji odzysku energii i uzyskania maksymalnego efektu ekonomicznego
ze sprzedaży energii. Zatem instalacja odzysku energii z biogazu składowiskowego:
 automatycznie podwyższa standard ochrony środowiska,
 minimalizuje emisje ze składowiska unieszkodliwiając biogaz zgodnie
z najlepszą dostępną techniką (NDT),
 zapewnia zgodność eksploatacji składowiska z przepisami krajowymi
i Wspólnoty Europejskiej,

zapewnia utrzymanie w ruchu i właściwą obsługę systemu odgazowania co najmniej
przez okres użytkowania MEB.
Nie bez znaczenia jest również aspekt ekonomiczny MEB. Przed rokiem 2005, bez systemu
wsparcia działało kilka niewielkich instalacji pionierskich. Po 8. latach wspierania systemowego
MEB eksploatowanych jest niemal sto elektrowni z mocą zainstalowaną bliską 60 MW. Szacuje
się (wg źródeł własnych), że bezpośrednio MEB utworzyły około 200 wyspecjalizowanych miejsc
pracy. Łańcuch dostaw stwarza dla przedsiębiorstw związanych z MEB zyski rzędu 70 – 100 mln
złotych rocznie. Drugie tyle wpływa do budżetu państwa od przedsiębiorstw eksploatujących
MEB z podatków
i składek. Poza tym model biznesowy MEB uwzględnia koszt projektu, budowy
i eksploatacji skutecznego systemu odgazowania, co stwarza offset kosztu instalacji ochrony
środowiska. Zysk ze sprzedaży energii odnawialnej do sieci motywuje inwestorów do rozwoju
projektów i zapewniania finansowania ze środków krajowych
i zagranicznych.
Składowiska z MEB
(działające)
Składowiska z potencjalną
możliwością wykorzystania
energii
Ilość MEB
97
82 (z 873)
Moc zainstalowana [MWe]
60
8,15
420 000
57 115
1 868 373
253 787
Ilość bezpośrednich miejsc pracy
194
164
Koszt wsparcia zielonymi
certyfikatami [mln PLN] (przy
cenie zielonego cert. 297 PLN)
125
17
Wpływy do budżetu Państwa
[mln PLN]
103
Rok 2013
Energia elektryczna
wyeksportowana [MWh]
Emisja CH4 [Mgeq CO2]
(efekt cieplarniany)
Zaoszczędzone paliwo kopalne
[Mg węgla]
Tablica 2
242 000
14
57 050
Statystyka składowisk z zainstalowanymi MEB oraz szacunkowy potencjał
niewykorzystanych MEB w Polsce
Niezmiernie ważne jest zrozumienie skali zjawiska MEB w porównaniu z UE, USA, czy Australią,
gdzie moc pojedynczych instalacji dochodzi do 30 – 40 MWe, zaś w Polsce maksimum mocy
zainstalowanej to ca 2 – 3 MWe, czyli o rząd wielkości niżej, a przeważająca większość
działających instalacji nie osiąga nawet 1 MWe. Uzależnione jest to od wielkości składowisk, ilości
i jakości zdeponowanych odpadów oraz uwarunkowań eksploatacyjnych określanych przepisami.
Po roku 2005., w którym wprowadzono system wsparcia, przeważająca większość składowisk z
potencjałem biogazowym pozwalającym na wybudowanie opłacalnych ekonomicznie MEB
została w nie już zaopatrzona. Istniejący system wsparcia zapewnia rentowność MEB powyżej
400 – 500 kWe mocy zainstalowanej. MEB generujące mniej energii generują straty lub stanowią
niedopuszczalny kompromis z punktu widzenia zasad bezpieczeństwa i dobrej praktyki
inżynierskiej.
Praktycznie, perspektywy rozwoju MEB na składowiskach zanikają z następujących powodów:
 zmniejszająca się ilość biogazu z istniejących instalacji,
 ograniczenia legislacyjne i zmniejszający się trend składowania odpadów ulegających
biodegradacji na składowiskach, a tym samym niewielki potencjał generowania
biogazu,
 zamykanie istniejących, częstokroć niewypełnionych do końca składowisk,
 wypełnianie zamykanych składowisk stabilizatem ze śladową ilością frakcji ulegającej
biodegradacji,
 utworzenie ograniczonej ilości instalacji przyjmujących i przetwarzających odpady, w
których odpady organiczne podlegają procesowi stabilizacji tlenowej,
 problemy techniczne związane z ujmowaniem małych ilości biogazu rozproszonego
w bryle składowiska,
 wysokie koszty instalacji, głównie przyłączy, oraz obsługi eksploatacyjnej,
 bariery administracyjne i biurokratyczne.
Z drugiej strony, rozporządzenie Ministra Gospodarki, przedłużające do roku 2016 możliwość
deponowania na składowiskach odpadów zawierających frakcję ulegającą biodegradacji może
spowodować chwilowy wzrost generacji biogazu, jednakże z ekonomicznego punktu widzenia
zbyt krótki, aby spowodował on istotny zwrot w kierunku rozwoju MEB. Wzrost ten może
nastąpić na składowiskach, które nie posiadają systemów odgazowania i/lub MEB, a krótki
potencjalny okres wzmożonej produkcji biogazu nie będzie uzasadniał ekonomiki budowy MEB,
zwykle obliczonej na działanie w okresie minimum 7 – 15 i więcej lat.
Na podstawie dostępnych danych można przyjąć, że aktualnie wszystkie większe składowiska
wykorzystują biogaz w MEB, a ilość małych instalacji, na których mogłyby powstać małe MEB (o
mocy zainstalowanej <100 – 200 kW) szacuje się na około 80 z całkowitym potencjałem ok. 8
MWe . Należy wziąć pod uwagę, że potencjalne projekty zostały zidentyfikowane jedynie na
podstawie dostępnych danych statystycznych.
Po wizytach na kilku wybranych składowiskach z całą pewnością można stwierdzić,
że weryfikacja tej statystycznej informacji w terenie i badania zasobności biogazu połączone ze
studium wykonalności znacznie obniżą ilość składowisk nadających się do wykorzystania
energetycznego.
Tablica 3
ILOŚĆ
POTENCJAŁ [MWe]
< 100 kWe
50
3,13
> 100 kWe
32
5,02
suma
82
8 ,15
Technicznie wykonalny potencjał MEB na składowiskach odpadów
>100 kWe
<100 kWe
Rysunek 3
Rozmieszczenie niewykorzystanego potencjału MEB na składowiskach odpadów
Aby w pełni zrozumieć istotę podniesionej problematyki, trzeba zdawać sobie sprawę,
że czas na energetyczne wykorzystanie biogazu na składowisku jest ograniczony,
a składowisko to żywy organizm, często zachowujący się w nieprzewidywalny sposób.
Rysunek 4
Wykres generacji biogazu składowiskowego wg Farquahr’a I Rovers’a
Wynika to z charakterystyki procesów rozkładu frakcji ulegającej biodegradacji, jak
przedstawiono na wykresie (Rys.4). Biogaz generowany jest w fazie beztlenowej procesu. W
polskich warunkach eksploatacji składowisk, kiedy odpady deponowane są płytkimi warstwami
na stosunkowo dużej powierzchni poletka operacyjnego, niekiedy ze słabym zagęszczaniem i
oszczędnym stosowaniem przekładki dziennej, następuje przedłużenie fazy tlenowej rozkładu.
Skutkiem tego jest generowanie z zawartego
w odpadach rozkładalnego węgla organicznego znacznych ilości dwutlenku węgla
w procesie naturalnej stabilizacji tlenowej. Po przejściu do faz beztlenowych biogaz (głównie
mieszanina metanu i dwutlenku węgla) generowany jest jedynie z pozostałości po fazie tlenowej,
stąd potencjał generacji biogazu jest dużo mniejszy, niż można by oczekiwać z wyliczeń
teoretycznych i modelowania. Potwierdzeniem tej tezy jest kilka działających MEB, w których
zainstalowana moc nie jest w pełni wykorzystywana.
Ważne jest również zrozumienie tezy o zachowaniu składowiska jak żywego organizmu.
Przemiany biochemiczne zachodzące w bryle składowiska uwarunkowane są wieloma czynnikami
natury inżynieryjnej, eksploatacyjnej i klimatycznej. Aby procesy rozkładu zachodziły w sposób
sprzyjający odzyskowi biogazu, składowisko musi być odpowiednio uszczelnione, odpady muszą
charakteryzować się optymalną wilgotnością i odczynem pH, należy kontrolować poziom
odcieków w bryle składowiska. Niekiedy zawartość w odpadach substancji hamujących generację
biogazu stanowi poważny problem nawet na dużych obiektach. Monitoring i utrzymanie ruchu
systemu odgazowania muszą być dostosowane do zmian zachodzących w składowisku, z
uwzględnieniem osiadania
i przemieszczania się odpadów oraz kontroli oddziaływania biogazu i odcieków na środowisko.
Czynniki atmosferyczne, niepoddające się kontroli, takie jak zmiany ciśnienia atmosferycznego,
opady, przemarzanie gruntu, wpływają zarówno na przebieg i szybkość procesów biodegradacji
jak i na sprawność systemu odgazowania. Nie bez znaczenia jest zachowanie wymaganych
parametrów ochrony środowiska przed oddziaływaniem składowiska na otoczenie. Jakiekolwiek
problemy tej natury spychają na dalszy plan utrzymanie w ruchu systemu odgazowania i
generację energii odnawialnej.
Bariery technologiczne wykorzystania biogazu składowiskowego to głównie ograniczenia
wynikające z minimum jego natężenia przepływu do zastosowania w konwencjonalnych
urządzeniach. Natężenie to waha się od około 10 m3h-1 dla silników Stirlinga do około
40 m3h-1 dla mikroturbin gazowych i silników tłokowych spalania wewnętrznego. Problemem
jest również instalowanie systemów odgazowania i ujmowanie biogazu na składowiskach w
trakcie eksploatacji, słabo uszczelnionych i charakteryzujących się wysokim poziomem odcieków.
Nagminne jest stosowanie sztampowych rozwiązań odgazowania, z pominięciem NDT, bez
dostosowania ich do specyfiki konkretnego składowiska.
Kardynalnym błędem jest stosowanie tych samych kryteriów dla biogazowni rolniczych czy
przemysłowych co dla składowisk. Błędem jest również nazywanie instalacji odzysku energii ze
składowisk odpadów „biogazowniami składowiskowymi”, implikując kontrolę procesu, który z
natury rzeczy kontrolowany być nie może.
PARAMETR
BIOGAZOWNIA
SKŁADOWISKO
PRZEMYSŁOWY, KONTROLOWANY
NATURALNY, NIEKONTROLOWANY
4 tygodnie
10 – 20+ lat
STAŁY
OPADAJĄCY
PROCES PRZEWIDYWALNY I
KONTROLOWANY - ŁATWIEJSZA
PROCES NIEPRZEWIDYWALNY –
TRUDNIEJSZA I BARDZIEJ KOSZTOWNA
NIŻSZY
WYŻSZY
WPŁYW ZMIAN
INFRASTRUKTURY NA PROCES
MINIMALNY
(OSIADANIE ODPADÓW, ŻYWOTNOŚĆ STUDNI
ODGAZOWUJĄCYCH, POZIOM ODCIEKÓW)
WPŁYW CZYNNIKÓW
ATMOSFERYCZNYCH
MINIMALNY
ZNACZNY
MONITORING ŚRODOWISKA
ŁATWIEJSZY
TRUDNIEJSZY I BARDZIEJ KOSZTOWNY
PROCES
SKALA CZASOWA
CZAS RETENCJI SUBSTRATU
TREND PRODUKCJI BIOGAZU
OBSŁUGA
EMISJE – KOSZT KONTROLI
ZNACZNY
Tablica 4
Porównanie parametrów procesowych biogazowni
i generacji biogazu w składowisku
Przy zapewnieniu określonych warunków procesowych i dopływu substratu trend produkcji
biogazu w biogazowni jest stały, gdy w składowisku, po zamknięciu kwatery jest on opadający.
Obsługa systemu odgazowania na składowisku jest o wiele bardziej skomplikowana niż kontrola
procesu w biogazowni. Personel techniczny musi reagować na zmieniające się czynniki
klimatyczne wpływające na generację biogazu, naturalny trend spadkowy produkcji biogazu,
procesy osiadania odpadów i przemieszczania się odcieków, wyniki monitoringu środowiska,
degradację infrastruktury odgazowania spowodowaną naturalnymi procesami i wiele innych
niuansów, niemożliwych do ujęcia czy modelowania z czysto akademickiego punktu widzenia, a
możliwych do opanowania jedynie na budowaniu doświadczenia eksploatacyjnego.
Bariery ekonomiczne podwyższają granicę wykorzystania biogazu składowiskowego o rząd
wielkości. O ile technicznie jest możliwe przetworzenie na energię 10 – 40 m3h-1 biogazu, z
ekonomicznego punktu widzenia instalacja o takiej wydajności nie ma racji bytu w warunkach
krajowych. Granica opłacalności przy aktualnym systemie wsparcia rozpoczyna się od 400 – 500
kW (250 – 300 m3h-1 natężenia przepływu biogazu). Analiza wrażliwości małych projektów
wykorzystania energii z biogazu składowiskowego, przeprowadzona przez operatorów wskazuje
na co najmniej podwojenie wsparcia dla instalacji o mocy zainstalowanej 300 kW, jeśli miałyby
one przynosić dochody porównywalne z instalacjami jednomegawatowymi.
Tablica 5
MOC
MEB
[kW]
WARTOŚĆ
INWESTYCJI
[zł]
ROCZNA
PRODUKCJA
ENERGII
ELEKTRYCZNEJ
[kWh]
WSPARCIE
ZIELONYMI
CERTYFIKATAMI
ROCZNY
WYNIK
FINANSOWY
[zł]
WSPARCIE
ZIELONYMI
CERTYFIKATAMI
ROCZNY
WYNIK
FINANSOWY
[zł]
500
3.500.000
3.661.600
1
351.042
1
351.042
300
3.250.000
2.069.600
1
-142.905
2
432.444
160
2.940.000
955.200
1
-512.522
3
18.540
Analiza wrażliwości marginalnych projektów MEB na składowiskach odpadów
Bariery administracyjne to osobny rozdział, zasługujący na szczegółowe opracowanie. Brak
jednolitej interpretacji przepisów prawa, narzucanie niekorzystnych warunków umów przez
dystrybutorów sieci, akcyza na energię wytwarzaną ze źródeł odnawialnych o mocy
przyłączeniowej powyżej 1 MW, luki w prawie budowlanym utrudniające instalowanie na
bieżąco systemów odgazowania, brak prostej i krótkiej ścieżki decyzyjnej dla instalacji, które z
założenia mają poprawić stan środowiska, „ślepe” stosowanie norm odnoszących się do instalacji
gazu ziemnego – listę można by rozszerzyć o co najmniej kilkadziesiąt szczegółowych punktów.
Powyżej omówione bariery wpływają na ograniczenie instalowania systemów odgazowania i
wykorzystania energii, bądź kompletne ich zarzucanie w przypadku mniejszych obiektów, a tym
samym na bezpowrotną utratę potencjału energetycznego
i zwiększenie emisji do środowiska.
Mit o wysokich kosztach dopłat do „zielonej energii” z biogazu składowiskowego rozwiewa się
przy prostej analizie dostępnych danych i daje obraz skali wspomagania systemowego (Rys. 5).
Okazuje się, że w bilansie odbiorca końcowy dopłaca
0,15% ceny energii, tj. około 1 złotego do każdej megawatogodziny, przy maksymalnej cenie
zielonego certyfikatu 297 złotych. W skali kraju, roczne wsparcie odnawialnego źródła energii ze
składowisk, przy maksymalnej cenie zielonego certyfikatu, wynosi około
125 milionów złotych przy efektach ekologicznych trudno przeliczalnych na pieniądze. Niewielki
pozostały potencjał składowisk, na których byłby możliwy rozwój MEB, wymagałby dalszego
wsparcia o ok. 17 mln złotych rocznie (!), a utrzymanie istniejącego wsparcia to koszt ok. 125 mln
zł rocznie, co w skali kraju i w proporcji do wsparcia pozostałych źródeł energii odnawialnej jest
 Roczna produkcja energii elektrycznej z biogazu składowiskowego: 420 000 MWh
 Maksymalny jednostkowy koszt zielonego certyfikatu w 2013: 297,35 PLN / MWh
 Aktualna cena zielonego certyfikatu: 155,70 PLN / MWh
 Końcowe szacowane roczne zużycie energii el. przez odbiorców: 123 000 000 MWh
 Cena jednostkowa energii elektrycznej płacona przez konsumenta: ok. 280 PLN / MWh
 Koszt rachunku konsumenta za energię elektryczną z opłatami: ok. 700 PLN / MWh
Koszt roczny zielonych certyfikatów w sektorze biogazu składowiskowego:

Maksymalny: 420 000 MWh x 297,35 PLN = 125 mln PLN

Przy aktualnych cenach certyfikatów: 420 000 MWh x 155,70 PLN = 65 mln PLN
Koszt zielonych certyfikatów na jednostkę energii zużywaną przez odbiorcę końcowego:

Maksymalny: 125 mln PLN / 123 mln MWh = 1,02 PLN / MWh
(0,36% kosztu energii elektrycznej i 0,15% w rachunku)

Przy aktualnych cenach certyfikatów: 65 mln MWh / 123 MWh = 0,53 PLN / MWh
(0,19% kosztu energii elektrycznej i 0,08% w rachunku)
tylko niewielkim procentem.
Rysunek 5
Dopłaty odbiorcy końcowego do energii wytwarzanej w MEB
z biogazu składowiskowego
Dlatego też należałoby, póki jeszcze istnieje możliwość wykorzystywania biogazu ze składowisk,
zweryfikować podejście do systemu wsparcia tego typu instalacji, uwzględniając podniesione
uwagi. Perspektywa wykorzystania energetycznego biogazu w Polsce jest stosunkowo krótka i
ignorowanie tego w sumie niewielkiego, acz znaczącego dla poprawy stanu środowiska
potencjału, dawałoby złe świadectwo naszej polityce pro-ekologicznej.
Historia wsparcia biogazu w innych krajach dowodzi, że załamanie cen energii odnawialnej
(przykład ostatnich dwóch transz NFFO w Wielkiej Brytanii w końcu lat
90-tych) spowodowało wstrzymanie inwestycji i poważny problem z bilansem generowanej
energii odnawialnej. Powrót do rozsądnego poziomu wsparcia poprzez ROCs (renewable
obligation certificates) natychmiast poskutkował rozwojem MEB, które pozostawały w
„uśpieniu” przez okres kilku lat. Sytuacja środowiskowa nie była tak niekorzystna jak w Polsce,
bowiem przepisy brytyjskie wymagają kontrolowanego spalania biogazu niezależnie od
wykorzystania jego energii, jednakże potencjał energetyczny został bezpowrotnie utracony.
Systemy wsparcia działające skutecznie
w Danii, Szwecji, Austrii czy w Niemczech świadczą poprzez setki działających instalacji, że
zdroworozsądkowe podejście ekonomiczne i ekologiczne daje pozytywne efekty ekonomiczne
równolegle z pożytkiem dla środowiska.
Podsumowując, przy aktualnym systemie wsparcia instalacje mniejsze niż 500 kWe nie są
ekonomicznie uzasadnione. Wprowadzenie nowego systemu spowoduje likwidację istniejących
MEB, które staną się nieopłacalne. Zarówno istniejący jak i proponowany system wsparcia, dla
instalacji mikro, małych i powyżej 200 kWe czy to przez taryfy gwarantowane czy to poprzez
współczynniki nie pozwalają na maksymalne wykorzystanie pozostałego, w sumie niewielkiego
potencjału biogazu ze składowisk odpadów. Okres, w którym można będzie wykorzystywać
biogaz ze składowisk jest stosunkowo krótki w skali ekonomicznej kraju, wskutek ograniczania
składowania odpadów ulegających biodegradacji. Dochodzą do tego problemy techniczne,
prawne
i administracyjne, które zniechęcają inwestorów oraz operatorów składowisk do nowych
inwestycji oraz utrzymywania w ruchu już uruchomionych.
Stąd wynikają apele przemysłu biogazowego skierowane do czynników decyzyjnych o:
 rozważenie powyższych faktów,
 przyjęcie kryteriów systemu wsparcia w oparciu o realne dane udostępnione przez
operatorów i inwestorów,
 wypracowanie motywującego systemu wsparcia.
Literatura:
1. http://www.ure.gov.pl/uremapoze/mapa.html
2. Dyrektywa 99/31/WE w sprawie składowania odpadów
3. Materiały własne