serwis wrzesniowy MKF 2008-2

19 - 25 WRZEŚNIA
DZIAŁ EDUKACJI FILMOWEJ
KOŃ WODNY.
LEGENDA GŁĘBIN
USA 2008, 110 MIN.
reżyseria: Jay Russell
obsada: Alex Etel, Emily Watson, Geraldine Brophy,
Ben Chaplin, Craig Hall, David Morrissey
FILM W POLSKIEJ WERSJI JĘZYKOWEJ
Piękna
opowieść
zrealizowana
na
podstawie szkockiej legendy. Angus jest
nieśmiałym młodzieńcem, rzadko kiedy bawi się
z innymi dziećmi, chodzi smutny i panicznie boi
się wody. Chłopak boleśnie przeżywa rozstanie z
ojcem, który wyjechał, by walczyć na froncie
(rzecz dzieje się w ponurych czasach II wojny
światowej). Pewnego dnia odnajduje na plaży
tajemnicze jajo, z którego, po niedługim czasie,
wykluwa się przedziwny stwór – osobliwe
połączenie gada, smoka i ryby. Chłopiec nazywa
go Crusoe (od ‘tego’ Robinsona) i razem z
siostrą obmyśla plan ukrycia ‘zwierzaka’. Nie jest to łatwe w sytuacji,
gdy tytułowy koń wodny rośnie w zastraszającym tempie...
Film można uznać za efektowne połączenie kina familijnego,
obyczajowego, przygodowego, fantasy oraz (jakby nie patrzeć)
produkcji wojennej. Z tak szalonej fuzji gatunków wykrystalizowało
się coś nadzwyczaj świeżego i oryginalnego. Bohaterowie wzbudzają
naszą sympatię, problemy, z którymi się borykają są podobne do
naszych: chłopiec i jego sekret, utarczki z siostrą, męskie przyjaźnie,
czy wreszcie chęć przeżycia przygody. Realizacja znakomita, a
kontekst wojenny oraz ciekawe wątki obyczajowe, niewątpliwie
uchroniły film od pułapki banalności.
SZKOŁY PODSTAWOWE
WRZESIEŃ 2008
program edukacyjny
dla uczniów
szkół podstawowych,
gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych
MŁODZIEŻOWE CENTRUM KULTURY
Słupsk, al. 3 Maja 22, tel. 843 54 34
www.kinorejs.emcek.pl
12 – 18 WRZEŚNIA
PARANOID PARK
USA, FRANCJA 2007, 85 MIN.
reżyseria: Gus Van Sant
obsada: Gabe Nevins, Daniel Liu, Taylor Momsen, Jake Miller
Alex ma kilkanaście lat i jest
wielkim fanem deskorolek. Jego rodzice się
rozwodzą, dziewczyna myśli tylko o seksie,
on zaś boryka się z typowymi problemami
nastolatków. Wydaje mu się, że życie nie
może być bardziej skomplikowane. Jednak
pewnego
dnia
zostaje
przypadkowo
wplątany w morderstwo...
„Paranoid
Park”
to
psychoanalityczna podróż w głąb duszy
młodzieńca,
który
stoi
na
granicy
dojrzałości. Podróż do świata, w którym
rodzina traci swe osobotwórcze znaczenie,
a prawdziwej więzi poszukuje się na
brudnych ulicach, wśród ludzi, którzy myślą podobnie jak ty. To
traktat na temat winy i sumienia, samotności i budującej siły
przyjaźni zarazem.
Van Sant zrywa z konsensusem, wypracowanym przez
amerykański przemysł filmowy, który zakłada, że filmy o
nastolatkach powinny być pełne blichtru, nadmiaru i cynicznych
mądrości. Pod efektownym opakowaniem oferowanym przez
produkcyjniaki kryje się zawsze przekaz konserwatywny, wskazujące
jakie są dobre ścieżki życia i które wartości są najważniejsze. W
„Paranoid Park” tej dydaktycznej tresury w ogóle nie ma. Tu nikt nie
sączy na siłę do uchu i oczu widza żadnej ideologii. Autor „Słonia” nie
wskazuje palcem winnych, wzbrania się od dydaktyki. Nie ma
uprzedzeń, bo spogląda z prawdziwą empatią. Na dzisiejszej mapie
kina taki film jak „Paranoid Park” to prawdziwy skarb.
GIMNAZJA, SZKOŁY PONADGIMNAZJALNE
24 - 28 WRZEŚNIA
JESZCZE DALEJ NIŻ
PÓŁNOC
FRANCJA 2008, 106 MIN.
reżyseria: Dany Boon
scenariusz: Dany Boon, Alexandre Charlot, Franck Magnier
obsada: Kad Merad, Dany Boon, Zoe Felix
Naczelnik poczty w miasteczku w
słonecznej Prowansji marzy o służbowym
przeniesieniu na Lazurowe Wybrzeże. Niestety
wskutek nadużycia, jakie popełnia zabiegając o
transfer, zostaje karnie zesłany na placówkę do
małego miasteczka Bergues, na północy Francji.
Jedzie tam - zostawiając załamaną żonę i
dziecko - jak na własny pogrzeb, gdyż kraina ta,
region Pas-de-Calais, ma u Francuzów fatalną
opinię: jest ciemno, zimno, lud miejscowy
posługuje się niezrozumiałym językiem, jego
obyczaje są dzikie, a kultura prymitywna.
Pierwsze doświadczenia zdają się potwierdzać te stereotypowe
wyobrażenia, ale już wkrótce nasz pan kierownik zaczyna czuć się
całkiem dobrze wśród sympatycznych i bezpośrednich tubylców...
Produkcja Dana Boon'a zdobyła i nadal zdobywa uznanie na
całym świecie. Z pewnością potrafi urzec swoją lekkością,
bezpretensjonalnym charakterem i dużą dawką humoru. Twórca
umiejętnie wplótł w komediową strukturę ciekawe, socjologiczne
spostrzeżenia, nie uciekał też od trudnych tematów relacji
międzyludzkich. Dostajemy więc sporą porcję zabawy ale zabawy
niegłupiej, przekazującej pewne idee, inspirującej. I choć pod koniec
robi się może zbyt ckliwie, to i tak „Jeszcze dalej niż północ” jest
jedną z lepszych francuskich komedii ostatnich lat. złem jest to, co
się złem na pierwszy rzut oka wydaje.
SZKOŁY PONADGIMNAZJALNE