FULL TEXT
Transkrypt
FULL TEXT
Z KRAJU I ZE ŚWIATA te wrodzonym zespołem niedoboru jodu, zwanym ówcześnie kretynizmem). Na ich tle Édouard Séguin wyróżnia się jako ten, którego koncepcje miały najbardziej pedagogiczny charakter, tzn. największą rolę w poprawie stanu funkcjonowania podopiecznych przyznawał stymulowaniu rozwoju, kształceniu poszczególnych funkcji i zdolności. Ponadto objął terapią znacznie większą liczbę dzieci, stosując swoje metody w ośrodkach różnego typu (zakładach leczniczych, przytułkach, szkołach publicznych i prywatnych) i działając w kilku krajach. Poza tym zawarł swoje przemyślenia w największej liczbie publikacji prezentujących przemyślaną, usystematyzowaną i rozbudowaną koncepcję edukacji i terapii, którą nazwał metodą fizjologiczną (szerzej o niej w kolejnym artykule). Wszystkie te okoliczności przemawiają za słusznością tezy, że Édouard Séguin zasłużył na miano twórcy pedagogiki osób niepełnosprawnych intelektualnie, a co najmniej na to, by uznać go za najważniejszą, niejako sztandarową postać procesu jej narodzin. Bibliografia Balcerek, M. (1981). Rozwój wychowania i kształcenia dzieci upośledzonych umysłowo – zarys historyczny. Warszawa: WSiP. Fetzki, T. (2011). Koncepcje Édouarda Séguina i ich znaczenie dla rozwoju pedagogiki osób niepełnosprawnych intelektualnie. [Praca doktorska]. Poznań: UAM, WSE. In memory of Edouard Seguin, M.D. (1880). New York: Proceedings of the Association of Medical Officers of American Institutions for Idiotic and Feeble-Minded Persons. Martin, J. (1981). Une Biographie française (1812– 1850) d’Onésime Édouard Séguin (20 janvier 1812–28 octobre 1880): premier thérapeute des enfants arriérés, d’après ses écrits et les documents historiques. Paris: Faculte de Medecine Saint-Antoine. Mauersberg, S. (red.). (1990). Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej. Warszawa: PWN. Pelicier, Y., Thuillier, G. (1996). Un pionnier de la psychiatrie de l’enfant: Édouard Séguin (1812– 1880). Paris: Comité d’histoire de la Sécurité sociale. Séguin, É. (1847). Jacob-Rodrigues Péreire, Notice sur sa vie et ses travaux, et analyse raisonnée de sa 156 méthode, par Édouard Séguin, précédées de l’éloge de cette méthode par Buffon. Paris: J.-B. Baillère. Séguin, É. (1895). Rapports & mémoires sur l’éducation des enfants normaux et anormaux. Paris: Progrès médical. Séguin, É. (1997). Traitement moral, hygiène et éducation des idiots et des autres enfants arriérés ou retardés dans leur développement. Paris: Comité d’histoire de la Sécurité sociale. Thuillier, G. (2004). Le Premier écrit d’Édouard Séguin, De la critique d’art (1836). Mémoires de la Société Académique du Nivernais. Nèvers: Société Académique du Nivernas. Trent, J. W. (1997). Inventing the Feeble Mind. Los Angeles: University of California Press. KATARZYNA MIROSŁAW KAMIL MISZEWSKI APS, Warszawa SPRAWOZDANIE Z V KONGERSU PENITENCJARNEGO MODERNIZACJA POLSKIEGO WIĘZIENNICTWA. WARSZAWA – POPOWO, 23–25 MAJA 2011 V Kongres Penitencjarny został zorganizowany przez Centralny Zarząd Służby Więziennej oraz Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW. Jest to niezwykle prestiżowe wydarzenie naukowe, odbywające się co cztery lata. Tegoroczne spotkanie przebiegało pod hasłem Modernizacja polskiego więziennictwa. Obrady rozpoczęło uroczyste odczytanie listu honorowego patrona kongresu marszałka Sejmu RP Grzegorza Schetyny. Następnie głos zabrali: minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski, przewodniczący Rady Naukowej Kongresu prof. Andrzej Rzepliński, wicemarszałek Senatu Zbigniew Romaszewski oraz dyrektor generalny Służby Więziennej gen. Jacek Włodarski. Ze względu na rozbudowany zakres tematyczny kongresu ustanowiono cztery sekcje tematyczne: Więziennictwo w systemie SZKO£A SPECJALNA 2/2012 Z KRAJU I ZE ŚWIATA bezpieczeństwa a bezpieczeństwo w więzieniach, Więziennictwo w społeczeństwie informacyjnym, Zarządzenie więziennictwem, Uniwersalizacja standardów postępowania z więźniami na świecie. Obrady otworzyli prelegenci sekcji IV. Referaty koncentrowały się wokół tematyki wykonywania kary pozbawienia wolności w kontekście standardów europejskich oraz tematyki skazanych ze szczególnymi potrzebami resocjalizacyjnymi, takimi jak kobiety czy przestępcy seksualni. Wygłosili je m.in.: dr hab. Monika Płatek, dr hab. Zbigniew Izdebski, dr hab. Piotr Stępniak, dr Dariusz Szmidt oraz mgr Emilia Rekosz i kpt. Maciej Gołębiowski. Obrady sekcji I obywały się w dniach 23–24 maja. Prelegenci poruszali kwestię szeroko rozumianego bezpieczeństwa – więźniów w zakładzie karnym, personelu, a także całego więziennictwa jako elementu systemu bezpieczeństwa narodowego. Udział w dyskusji wzięli: prof. dr hab. Teodor Szymanowski, prof. dr hab. Emil Pływaczewski, prof. dr hab. Stefan Lelental, prof. dr hab. Jan Szałański, dr hab. Grażyna Szczygieł, dr hab. Barbara Stańdo-Kawecka, gen. dr Jacek Pomiankiewicz, dr Maria Niełaczna, dr Teodor Bulenda, dr Zbigniew Rau, płk Marian Puszka oraz ppłk Andrzej Motyba. Sekcja II prowadziła obrady w dniu 24 maja. Tematem przewodnim była informatyzacja i wykorzystanie nowych technologii w zarządzaniu i organizacji współczesnego więziennictwa. Jak podkreślił prof. Jerzy Kisielnicki, więziennictwo jest elementem społeczeństwa informacyjnego. Internet we współczesnych systemach penitencjarnych jest wykorzystywany zarówno przez personel, jak i przez osadzonych, np. jako e-learningowy sposób podnoszenia kwalifikacji. W dyskusji głos zabrali również dr Tadeusz Kowalewski, dr Witold Staniszkis, dr Oskar Szumski, dr Tomasz Ochinowski, Hubert Skupiński, Marek Zborowski, Tomasz Karasek oraz Marcin Kunicki. W dniach 24–25 maja obradowała sekcja III. Referaty dotyczyły zarządzania więziennictwem. Zwrócono szczególną uwagę na SZKO£A SPECJALNA 2/2012 wprowadzoną w 2011 r. reformę więziennictwa, która spowodowała wydzielenie oddziałów penitencjarnych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Jak podkreślił płk Krzysztof Keller, zmiany mają zapewnić większą efektywność podejmowanych działań wobec więźniów. Podjęto także temat pracy funkcjonariuszy Służby Więziennej, a także optymalizacji działań resocjalizacyjnych wobec skazanych. Referaty wygłosili: prof. Jan Maciejewski, dr hab. Beata Gruszczyńska, dr Jerzy Czołgoszewski, dr Robert Poklek, ks. dr Paweł Wojtas i ks. dr Kazimierz Pierzchała, dr Joanna Felczak, dr Piotr Łapiński, dr Krzysztof Linowski, dr Krzysztof Wójcik, dr Barbara Toroń, mgr Kamil Miszewski, kom. Sławomir Suwalski, Zbigniew Głodowski oraz Patrycja Gierszewska. Ostatniego dnia przedstawiono również rekomendacje będące wynikiem licznych dyskusji uczestników kongresu. Do najważniejszych zaliczyć należy: 1. Kontynuowanie procesu dostosowywania międzynarodowych standardów postępowania z osobami pozbawionymi wolności. 2. Podjęcie inicjatywy ustawodawczej w celu: a) skreślenia art. 77 par. 2 kk., b) obniżenie progów formalnych przy warunkowym przedterminowym zwolnieniu dla osób skazanych na 25 lat pozbawienia wolności oraz na dożywotnie pozbawienie wolności, c) zniesienie art. 69 pkt 4 kkw. dotyczącego części wojskowej. 3. Dostosowanie systemu polskiej sprawozdawczości do zasad obowiązujących w statystykach europejskich. 4. Intensyfikację programów wzmacniających kondycję psychofizyczną funkcjonariuszy służby więziennej (ze szczególnym uwzględnieniem przeciwdziałania syndromowi wypalenia zawodowego oraz przeciwdziałania stresowi zawodowemu). 5. Doskonalenie zawodowe funkcjonariuszy służby więziennej z wykorzystaniem nowoczesnych technologii. 6. Podjęcie prac nad przygotowaniem VI Kongresu Penitencjarnego w 2014 r. 157