to download.

100
RAIS 0 N S
D’ÊTRE OPTIMISTE
01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51
Alex ten Napel / Courtesy Ton Peek Photography, NL
02
ALEX TEN NAPEL, photographe néerlandais
LA CONTAGION
DU SOURIRE
« Mohammed » :
se laver du
quotidien
pour révéler
l’extraordinaire
et rafraîchir nos
points de vue.
Vous prendrez
bien un bain
d’optimisme ?
22
LE MONDE 2 > 14 JANVIER 2006
ALEX TEN NAPEL
Alex ten Napel è un fotografo olandese di Amsterdam che per due anni,
dal 2004 al 2005, ha lavorato ad una serie di ritratti di bambini intitolata
“Swimming-pool portraits”. Le creature sono riprese nellʼacqua di una
piscina e i loro volti mostrano svariate espressioni umane, dallo stupore al
timore, dalla felicità allʼindifferenza, dalla serenità alla curiosità. Facce
diverse, bagnate e pulite, tutte indicative di una bellezza interiore unica e
personale. Facce a pelo dellʼacqua che sembrano galleggiare da sole senza
un collo a sostenerle (quelle dei più bassi), e facce che se ne stanno più
alte ed erette, e ti guardano fisse come i grandi. In tutti si coglie la magia
speciale dellʼessere piccoli nel pieno dellʼinfanzia. I ragazzini sembrano
fissare proprio noi e sono talmente vicini che ci viene da chiedere – tu
come ti chiami?
6 ZOOM
by Cristina Franzoni
Alex ten Napel is a Dutch photographer from Amsterdam who for two
years, from 2004 to 2005, worked on a series of portraits of children
entitled “Swimming-pool portraits”. The children were taken while
in the pool and their faces exhibit a full range of human expressions
from amazement to fear, happiness, indifference, serenity and curiosity.
Different faces, wet and clean, all revealing the unique and personal
interior beauty of each one. Faces skimming the surface of the water that
seem to be floating on their own, without any neck to support them (at
least on the shorter ones), and faces that sit higher up, erect, that look the
viewer straight in the eye, like adults. Manifest in all is that special magic
of being small in the bloom of childhood. They seem to be staring straight
at us and we are tempted to ask, “whatʼs your name?”
Alex ten Napel : Avevo già realizzato una serie in acqua ritraendo
degli olandesi. Era di carattere documentario perché intendeva illustrare
la trasformazione dellʼOlanda in una società multiculturale. Donne e
uomini, giovani e vecchi, grassi e magri, neri e bianchi e di tutti i colori,
fotografati in acqua senza differenze. Gli uomini praticamente nudi e
le donne in costume sembravano non avere alcuna attinenza estetica
con la loro vita reale: le pettinature senza unʼacconciatura, i vestiti che
non cʼerano, senza niente addosso tornavano ad essere degli umani
allo stato puro, in perfetta armonia con lʼacqua. Questo mio lavoro fu
esposto allʼEpson Photo Festival di Naarden, nel maggio del 2005. Fu
solo successivamente, al momento della selezione delle immagini, che
notai quanto i ragazzini fossero straordinariamente più espressivi degli
adulti. I loro volti mi comunicavano così tante emozioni che ne fui
Interview
Zoom : I protagonisti della tua serie sulla piscina sono bambini. Hai
scelto per tutti uno sfondo bianco. Lʼinfanzia significa innocenza,
il colore bianco rappresenta lʼinnocenza, e lʼacqua, uno dei quattro
elementi naturali primordiali, è collegata allʼidea dellʼinnocenza...
Zoom : The protagonists of your swimming pool series are children.
For all of them you chose a white background. Childhood is
synonymous with innocence and white represents innocence, just as
water, one of the four basic elements, is also connected with the idea
of innocence...
Alex ten Napel : I had already created a series in the water that
portrays Dutch people. It was a sort of documentary because the goal was
to illustrate the transformation of the Netherlands into a multi-cultural
society. Women and men, young and old, fat and thin, black and white
and all shades in-between, photographed in the water in exactly the same
way. The virtually-naked men and women in bathing suits did not seem to
have any aesthetic relationship to their real lives: disorderly hair, lack of
clothes, they became human beings in a natural state in perfect harmony
with the water. This work was shown at the Epson Photo Festival in
Naarden in May 2005.
It was only later, when I actually selected the photos, that I noticed
how much more expressive the children were than adults. Their faces
ZOOM 7
8 ZOOM
conquistato. Forse lʼacqua dona ai bambini una sensazione di libertà
che li fa dimenticare chi sono. Per alcuni di loro, poi, la piscina era un
ambiente totalmente nuovo da esplorare e lʼentusiasmo misto al timore
era palpabile.
A me interessano le emozioni umane e le passioni che traspaiono da una
faccia, rendendola viva. Catturare i sentimenti e mostrarli nei ritratti è il
mio mestiere. Immortalare la vita come appare in un istante, è quello che
mi piace. Lo sfondo bianco, lʼacqua ed il formato quadrato rappresentano
solo soluzioni pratiche per far risaltare lo sguardo intenso e le emozioni
dei modelli. È questo il mio stile, è così che lavoro. Anche la posizione
centrale della figura in primo piano, serve a concentrarmi sugli occhi.
La pelle, i capelli, le ciglia e le sopracciglia, se bagnate contribuiscono a
sottolineare più intensamente le espressioni facciali, e anche i sentimenti
diventano più “visibili”. I ritratti mi ricordano la mia infanzia, quando
passavo molto tempo in acqua tra piscine, laghi e al mare. Mi rammentano
le cose pure ed equilibrate di quando ero piccolo, anche se intuivo che i
pericoli della vita reale e del diventare grandi avrebbero minacciato la
pace e la leggerezza dellʼessere piccoli.
communicated so much feeling that I was won over. Maybe water gives
children a sense of freedom that they forget who they are. And for some
of them, the pool was a completely new environment to be explored and
their enthusiasm mixed with fear was tangible.
I am interested in human emotions and the feelings that can be read on a
face, that bring it to life. Capturing feelings and showing them in portraits
is my job. Immortalizing life as it manifests itself in a fleeting instant is
what I like. The white background, the water and square format are just
practical solutions in order to bring out the intensity of expressions and
emotions of the models. This is my style, it is the way I work. The central
position of the figure in a close-up also serves to be able to concentrate on
the eyes. When wet, skin, hair, eyelashes and eyebrows help to underscore
more intensively the facial expressions and feelings also become more
“visible”. These portraits remind me of my childhood when I spent a lot
of time in the water, in pools, lakes and the sea. They bring back the
purity and equilibrium of things when I was little, even if I sensed that the
dangers of real life and becoming adult would have threatened the peace
and carefree sense of being a child.
ZOOM 9
Anche nei miei ritratti sʼintravede, al di là della quiete e dellʼequilibrio
che pur emanano, unʼombra delle difficoltà imminenti e dellʼinquietudine
del vivere futuro. In breve, i miei ritratti parlano della spensieratezza della
gioventù e dei problemi a venire, ma soprattutto dellʼacqua e di come essa
riesca a trasformare ciascuno in una persona diversa. Lʼacqua lava via la
maschera dal volto e riflette la tua vera essenza. Dopo un tuffo lʼacqua ti
canta nellʼorecchio, ti scorre sulla pelle e ti entra dentro facendoti vivere
un sogno.
Even in my photos, beyond the sense of calm and equilibrium that emanate
from them, there is a shadow of the imminent problems and unease tied
to the future. In essence, my portraits convey the carefreeness of youth
and problems of the future, but above all of the water and how it is able to
transform each individual into a different person. The water washes away
the mask on each of our faces to reveal our true essence. When you dive
in, the water sings in your ear, it flows over your skin and enters inside of
you, allowing you to dream.
Come hai scelto i bambini? Frequentavano per caso lo stesso corso di
nuoto? O sono ragazzi che hai selezionato fuori da quellʼambiente?
Il mio “studio acquatico” è una piscina vicino a Utrecht.
I miei modelli sono dei ragazzi che la frequentano e io li ho osservati
mentre giocavano tra di loro. Non li scelgo mai fuori dalla piscina,
avrebbero tutto un altro atteggiamento. Infatti ne ho rincontrati alcuni per
strada e stentavo a riconoscerli, non avevano nulla di quello che ho visto
in loro quando nuotavano.
Cʼè sempre un assembramento ed una partecipazione incredibile al
casting. Tutti vorrebbero essere fotografati, sia i genitori che i figli. Certo
non cʼè penuria di modelli, il più è trovare quelli giusti. A volte mi son
detto – quella ragazza o quel ragazzo potrebbero essere perfetti per un
ritratto – per poi scoprire durante la posa che invece non funzionavano.
Dire di no a qualcuno è cosa antipatica e allora delle volte li accontentavo
e scattavo senza tante aspettative. Ebbene, da alcune di quelle foto casuali
sono nati dei bei ritratti, perciò non vuol dire. Quindi se da un lato amo
avere tutto sotto controllo, dallʼaltro la coincidenza può rivelarsi un ottimo
ingrediente per la fotografia.
How did you choose the children? Were they all in the same
swimming class, or are they children you selected outside the pool
environment?
My “aquatic studio” is a pool near Utrecht. My models are children that
go there and I observed them as they played among themselves. I never
choose them outside the pool because their behavior would be totally
different. In fact, I have met some of them on the street and I almost
didnʼt recognize them. There was nothing of what I had seen in them
when they were swimming. There is always an incredible throng and
involvement during casting. Everyone would like to be photographed,
parents and children alike. There is absolutely no dearth of models, the
problem is finding the right ones. Sometimes Iʼve said to myself, “that girl
or that boy would be perfect for a portrait”, only to discover during posing
that it wasnʼt working. Saying no to someone is an unpleasant task, so
sometimes, to make them happy, I just took the picture without expecting
anything great to come out of it. And yet, some lovely portraits have been
born from those casual shots, so you never know. So, even if on one hand
I like to have everything under control, on the other, coincidence can be
an excellent ingredient in photography.
Quali sono state le maggiori difficoltà incontrate nel realizzare
questi ritratti? Immagino che tu ti sia dovuto immergere in acqua
con lʼattrezzatura.
Non semplice in effetti stare in acqua e salvare luci, macchina e tutto
quanto. Sì, mi sono dovuto immergere insieme ai modelli. Sul bordo della
piscina tenevo un generatore e una lampada. Dietro i modelli ho sistemato
un foglio bianco tenuto teso da due supporti e, dietro questo, ad una
certa distanza, un flash che rischiarava lo schermo. Questa preparazione
trafficata aiuta a mantenere desta lʼattenzione e la concentrazione dei
bambini, il che non guasta. Prima di scattare li istruisco a dovere sui
pericoli dellʼelettricità a ridosso dellʼacqua e allora loro prendono tutto
molto sul serio. Io li fotografo non appena si rilassano, quando allentano
la tensione, quando dalle loro facce sparisce la preoccupazione, che del
resto va e viene come sullʼaltalena.
What were the biggest problems you encountered in taking these
portraits? I imagine you had to get into the water yourself with all
your equipment.
Well, to tell the truth, itʼs not easy being in the water and handling lights,
camera and everything else. Yes, I had to get into the water along with
my models. On the edge of the pool were a generator and light. Behind
the models I placed a white sheet pulled tight between two supports and,
somewhat behind that, a flash that lit up the screen. All these preparations
help to keep the attention and concentration of the children, which is not
a bad thing. Before shooting, I warn them about the dangers of electricity
close to the water and they take it all very seriously. I shoot as soon as they
relax, when the tension drops off, when the worry—which comes and goes
like a swing—disappears from their faces.
Hai usato le stesse tecniche per tutte le inquadrature. Stessa luce,
stesso formato, stesso background. Ciò aiuta a far emergere le
differenze tra un volto e un altro. Ciascun modello si apprezza per i
suoi tratti particolari, per le sue caratteristiche fisiche uniche. Il tuo
lavoro celebra la bellezza della diversità e della singolarità di ciascun
individuo.
Sì, ciascuno di noi è unico ma fa parte di un tutto medesimo. Sono
convinto che, benché diversi fuori, dentro siamo tutti uguali perché
mossi dalle stesse passioni ed emozioni. Eʼ per questo che non abbiamo
difficoltà a capire il nostro prossimo ed i suoi sentimenti. Siamo anche
fatti della stessa sostanza: per il 65% dʼacqua. I bambini anche per il 75%!
Giusto per stare in argomento.
You used the same techniques for all the shots. Same light, same
format, same background. This helps to have emerge the differences
between one face and another. Each model can be admired for his or
her special features, for his or her unique physical characteristics.
Your work celebrates the beauty of diversity and singularity of each
individual.
Yes, each of us is unique, but we are all part of the same whole. I am
convinced that, although we are different on the outside, on the inside
we are all the same because we are moved by the same passions and
emotions. This is the reason why we have no difficulty in understanding
our fellowman and his feelings. We are also all made of the same
substance: 65% water. Children 75%! Just to keep to the same subject.
Pensi che un ritratto ben fatto possa davvero riflettere lʼanima e il
carattere di una persona, come sostengono i più? O pensi invece che
sia solo una presunzione ingenua?
No, per me il ritratto non riflette la personalità del modello. Io colgo
le espressioni tipiche dellʼessere umano, non il carattere. In precedenza
ho lavorato con i malati di Alzheimer: dicono che non abbiano più un
anima, ma le loro espressioni erano molto intense. Quindi lʼanima resta
un mistero insondabile per chiunque. Un buon ritratto porta alla luce un
sentimento che si riflette sul volto, e come la marea spinge onde sempre
diverse avanti e indietro, così non avremo mai espressioni uguali sul viso.
Un buon ritratto ti afferra e ti commuove e ti fa sentire un essere umano.
Un buon ritratto è un messaggio che lʼesistenza ci invia.
Do you think a well-made portrait can really reflect the soul and
personality of a person, as many maintain? Or do you think this is
just a naïve presumption?
No, I donʼt think a portrait reflects the personality of the model. I capture
the typical expressions of a human being, not his personality. In the past
I have worked with Alzheimer sufferers. People say that they no longer
have a soul, but their expressions were very intense. So, the soul remains
an unfathomable mystery for anyone. A good portrait can bring to light
a feeling that is reflected on the face, and just as the sea pushes everchanging waves forward and back, so the expressions on peopleʼs faces
are always changing. A good portrait will grab you, move you and make
you feel human. A good portrait is a message that existence sends us.
Cosa hai in serbo per il futuro?
Una mostra in maggio a Mosca presso la Pobeda Gallery e poi
unʼesposizione alla Ton Peek Gallery di Utrecht. In ottobre parteciperò al
FotoArtFestival di Bielsko-Biala, in Polonia.
What do you have in store for the future?
An exhibition in May in Moscow at the Pobeda Gallery, and then a show
at the Ton Peek Gallery in Utrecht. In October I will be participating at
the FotoArtFestival of Bielsko-Biala in Poland.
10 ZOOM
All images © Alex ten Napel. Courtesy Ton Peek Photography, the Netherlands
ZOOM 11
DMM16_0'0_V1_20070421_,-. 17-04-2007 11:01 Pagina '0
Stil water
K
INFO Waterportretten, nog tot 6 mei in Galerie Ton Peek, Oudegracht 295, 3511 PA Utrecht, tel. 0031-30./231.2 0.01,
www.tonpeek.com.
inderen en water. Normaal een uitnodiging tot wilde pret. De Utrechtse expositie Waterportretten toont een
ander verhaal. Fotograaf Alex ten Napel vormde een zwembad om tot tijdelijke fotostudio waarin hij tientallen
kinderen fotografeerde. Hun enige opdracht: ‘Denk aan iets prettig, maar glimlach niet.’ Door de witte achtergrond, het stille water en de bewegingsloze kinderen, krijgen de portretten een gestileerde, bijna onwerkelijke
dimensie.
NIET LACHEN Dat was de enige richtlijn die fotograaf ten Napel zijn kindermodellen meegaf bij de fotoshoot.
Iedere week sluiten we het
magazine af met een blik op
een fototentoonstelling, zowel
in binnen- als buitenland. We
presenteren niet enkel werk
van gerenommeerde fotografen, maar ook van nieuw talent.
sluiter
50 ● DMMAGAZINE ● 21 APRIL 2007
CAMERAOBSCURA
Kertesz, Man Ray, Krull, Lotar and
Brassaï under the dictum: Le Texte
Explique, la Photo Prouve (the Text
Explains, the Photo Proves). Other
noteworthy exhibitions included
the surrealist Galerie 1900/2000's
exhibition of collages by Heartfield.
Nearby, the Galerie Lucie Weill &
Seligmann concentrated on Ralph
Gibson, the first to allow untitled
photographs speak for themselves.
Henri Cartier-Bresson's
scrapbooks of images, before
most found their way to Magnum,
were exhibited by his Foundation.
Cartier-Bresson reappeared in
Alex ten Napel
Waterportraits, Eric,Timo and Raymon,
Amsterdam 2006
Digital Chromogenic Colour Print 3/9
50 x 50 cms
COURTESY TON PEEK PHOTOGRAPHY
A TALE OF TWO CITIES
PARIS PHOTO/LONDON ART FAIR
The force of fashion is
Paris Introduction
sweeping paintings from
GEORGINA TURNER
the walls of traditional
galleries and replacing
them with photographs,
photo-based works and
the ubiquitous 'manipulated image'. How does
a serious photographic
event compare to this
new tendency at the
'art' fair?
26
PHOTOICON
ARIS HAS long enjoyed its
status as pioneer of photography in art and fashion.
This culminates each November
when photography is simply de
rigueur in Paris. The huge and
popular European 'month of the
photograph' includes the 10th
Paris-Photo fair held at the
Carroussel du Louvre, part of the
vast basement in the enormous
Palais du Louvre. The Carroussel,
unlike the Musée des Arts
Décoratifs, say, or even the Musée
du Louvre itself, is not a joy to visit.
Unless you like climbing stairs,
getting lost, being overheated,
getting upclose to the crowd and
a peppering of celebrities. But this
could be said of many such spaces
and the Carroussel has the advantage of being very central. And the
P
106 exhibitors from 21 countries
are top-notch.
In 2006 Paris-Photo gave the
limelight to the Northern
Europeans - Denmark, Iceland,
Finland, Norway and Sweden. 'We
are celebrating the Nordic miracle'
declared Valérie Fougeirol, the
curator. Behind, beneath, between
the hangings, book signings,
conferences and such numerous
events, the dealing goes on - for
Paris-Photo is, above all, a market
place. It was therefore fitting that
tribute was paid to Harry H. Lunn
Jr (1933-1998) a New York dealer
and collector rather than a photographer, who played an important
role in establishing Paris-Photo
and is now declared to be founding
father of the contemporary photographic world.
The European 'month of photography' is another annual
November event organised since
2004 by the Maison Européenne de
la Photographie (MEP) and involving
seven European capital cities:
Paris, Berlin, Bratislava,
Luxemburg, Moscow, Rome and
Vienna. Last year the theme was
photography and the printed page:
60 exhibitions divided into three
sections and curated by Jean-Luc
Monteresso. Anne de Mondenard,
an historian of photography, provided
history and context (Histoires de
Photographies, Histoires de
Publications). Gabriel Bauret, an
author and art critic, explored the
love of books (Désir du Livre) whilst
Peter Knapp, artistic director,
discussed the photography press,
magazines and books (La Presse,
le Magazine, le Livre).
The MEP exhibited 600 original
pages from the review Vu from
1928 to 1940, where text and
images are mixed in original and
exploratory ways by the likes of
World Press Photo at the Passage
du Désir, among a collection of key
press photos taken from Life, Der
Stern, Look, Paris Match, the New
Yorker by Larry Burrows, Don
McCullin, James Nachtwey and
Raymond Depardon. On the
glamour front, the Musée de la
Publicité - part of the beautifully
re-vamped Musée des Arts
Décoratifs housed in one of the
wings of the Louvre - exhibited
photographs of the beautiful
people by such major figures as
François Kollar, Emmanuel
Sougez, Guy Bourdin, Jeanloup
Sieff and Jean-Paul Goude. Sieff
reappeared at the Galerie Baudoin
Lebon, a good year for them: their
artist Mathieu Bernard-Reymond
was awarded the Paris-Photo
BMW prize worth 12,000 euros the theme: sublimated pleasure.
On a more contemporary note,
the coloured cityscapes by Joël
Meyerowitz at the Hôtel de Sully
were granted prime space. For
something very Parisian, there
was Tendance Floue, an association
of thirteen photographers working
in Paris. They exhibited their
disconcerting, pensive musings
to texts by the cult
philosopher/sociologist of the
Left Bank, Jean Baudrillard.
Entitled Sommes-nous? (We Are?)
and on show at a dynamic
alternative space, Les Frigos so-called because the building
used to be the cold storage rooms
for rail freight at the Gare
Austerlitz.
Jeff Bark Untitled (Dusk), 2004-5, C-Type print, 147 x 109 cm COURTESY MICHAEL HOPPEN CONTEMPORARY
Paris Photo
JEREMY HUNT
T
RENDSPOTTING IS one
of the major reasons for
following the international
flow of Photo and Art fairs. The
difference between the two is that
art can provide a touch of theatre
and three dimensional drama, and
is constantly self-consciously
pushing the boundaries of what
was once considered the avantgarde. Photography tends to move
in longer time curves and is less
relentlessly seeking the desire to
shock the bourgeoisie. The enthusiastic - and numerous - artistically
inclined exhibition audiences have
subsequently proved resistant to
shock, and it is a few years since
Mapplethorpe exhibitions had to
be entered through velvet curtains
and nightclub-style security.
One of the tendencies amongst
the contemporary stands in the 88
galleries exhibiting at the 10th
edition of Paris-Photo was the
re-examining of the relationship
between painting and photography,
with the emergence of images that
were constructed and manipulated
rather than simply observed. Less
of the school of Araki and Martin
Parr and more Jeff Bark, Loretta
Lux, Alex ten Napel, Mona Kuhn,
Martin Schoeller and Joon Kim;
while the bleached beach
landscapes of Massimo Vitali were
apparent everywhere.
The American artist Jeff Bark
(represented by Michael Hoppen
Contemporary, London) shows
influences drawn from Ingres,
Norman Rockwell, Eric Fischl and
the filmmaker, David Lynch. His
portraits of a solitary nude figure
are illuminated against shadowy
domestic interiors, with a dull
palette of greens and browns that
recall the depth and tone of the
works of Vermeer and of Dutch
genre painting. Although the artist
also refers to the American 1950's
adult 'cartoon noir' aesthetic, of
drawn curtains and dirty urban
sunlight, suggesting an unseen
asphalt jungle.
Bark works with a large format
camera and a long exposure time
constructing each environment
from scratch to create an individual
scenario for each model in a
process comparable to the painter
in a studio. The models are
painstakingly selected and the
sculpted poses are both erotic and
explicitly physical, yet suggesting
an allegorical narrative.
Loretta Lux (Yossi Milo Gallery,
New York) trained as a painter in
Munich and acknowledges that:
'I use the camera as a tool now,
approaching painting from a
different perspective'. Lux's
photographs of small children,
aged between two and nine, are
presented as idealised, fetishtic
Surrealist figures in dream like
settings. Their rich artistic lineage
has echoes of Balthus' eroticised
images of children; the idealised
kinder of National Socialist
rhetoric, and the huge eyed urchins
by Margaret Keane which enjoyed
a kitsch popular taste in 1960's
America. More significantly, her
palette and luminosity refer to
quattrocentro fresco painting.
The posing of her figures owe
something to the innocent
cherubim and seraphim featured
in Renaissance paintings by
Botticelli and Raphael. Lux refers,
in particular, to the 17th-century
Italian mannerist painter, Agnolo
Bronzino, and the Velásquez
paintings of the Infante of the
Spanish monarchy. The landscape
background echoes the northern
European light and space of German
Romantic painters, Phillip Otto
Runge and Caspar David Friedrich.
The Dutch photographer Alex ten
Napel (Ton Peek, Utrecht) attracted
interest with his computer-adjusted
portraits of children in water,
reminiscent of anonymous
aristocratic portraits by
Gainsborough.
Ruud van Empel (Flatland
Gallery, Utrecht) describes his
digitally manipulated hyperreal art
as photo-collages made with the
help of Adobe Photoshop software.
His art related influences include
painters such as Otto Dix, Edvard
Munch and Walter Spies. His two
series of African children, Venus
and World create an exotic
enchanted Garden of Eden jungle
suggest the innocence of the naif
painter Henri (Le Douanier)
Rousseau.
The Korean photographer Kim
Joon (Gallery Hyundai, Seoul)
paints body art onto his models.
Previous series have reassembled
cartoon transfers, sports kit, and
religious symbols. The series on
display in Paris, Duet-Snake, DuetFlower, Duet-Fire and Duet-Run,
merged designs across the
models like Hans Bellmer inspired
erotic, hi-speed skaters.
Martin Schoeller's (CameraWork,
Berlin) Close Up series shows the
intimacy and imperfections
PHOTOICON
27
Foto_Cover_06_last
08/05/2007
14:00
Page 1
¹6
èþíü
2007
&video
REVIEW
www.foto-video.ru
Репортаж
«Ôîòîôîðóì2007»
Тест
Êàëèáðàòîðû
ìîíèòîðîâ
Фокус
Olympus
E-400
Фокус
Tamron
18–250/
3.5–6.3
Советы
Ïîäâîäíàÿ
ôîòîãðàôèÿ
Практика
Ôîòîòåõíèêà
â Àíòàðêòèêå
Портфолио
Алекс
Тен Нэйпел
006-011 SPREADS_children
08/05/2007
16:37
Page 6
ЂЌѓ…њ‘Љˆ‰
‚ѓџ„
6
FOTO&VIDEO 06 2007
«Êàñïåð è Éîñèåí»
Êàê òîëüêî îíè îêàçàëèñü â âîäå — ñîâåðøåííî ïðåîáðàçèëèñü. Äåòåé ñòàëî
«Ýëðîé»
íå óçíàòü ïî ñðàâíåíèþ ñ òåì, êàêèìè îíè áûëè íà ñóøå — âíå ÷àøè áàññåéíà. Âîäà ñîòâîðèëà âîëøåáñòâî, â ãëàçàõ ïîÿâèëàñü çàâîðàæèâàþùàÿ ãëóáèíà, ïîíèìàíèå âñåëåíñêîé ñóòè, êîòîðàÿ ñòàíîâèòñÿ íåäîñòóïíîé ñ âîçðàñòîì — äëÿ ìèðà âçðîñëûõ. Ïðÿìî íà ãëàçàõ äåòè ïðåâðàòèëèñü â àíãåëüñêèå
ñóùåñòâà, îòñòðàíåííûå îò ïîâñåäíåâíîãî ìèðà. Áåçóñëîâíî, ýòîò ò.í. âîäFOTO&VIDEO 06 2007
7
006-011 SPREADS_children
«Õèëüäà»
08/05/2007
16:37
Page 8
íûé ôåíîìåí ñëîæíî îáúÿñíèòü, äà, ñîáñòâåííî, ëþáûå ïîïûòêè îáíàðóæèòü
ïðèáðåæíàÿ çîíà, ïðàêòè÷åñêè ïîâñåäíåâíûé êîíòàêò ñ âîäîé. È ÷òîáû íå
ïðè÷èíû îêàæóòñÿ ëèøíèìè, ïîñêîëüêó íàëèöî îòëè÷íûé ýñòåòè÷åñêèé ðå-
ïðîèçîøëî òðàãåäèè, ïëàâàòü íóæíî óìåòü âñåì. Ïîýòîìó êîãäà ãîëëàíäñêèé
çóëüòàò, è åãî îáúÿñíåíèå ìîæåò â êîíöå êîíöîâ ïðèâåñòè òîëüêî ê èñ÷åçíî-
ôîòîãðàô Àëåêñ Òåí Íýéïåë/Alex Ten Napel ïðèøåë â áàññåéí ãîðîäà Óò-
âåíèþ ñàìîãî ôåíîìåíà.
ðåõò, ÷òîáû ñôîòîãðàôèðîâàòü äåòåé, êîòîðûå ó÷àòñÿ ïëàâàòü, îí îòíþäü íå
Êîðîëåâñòâî Íèäåðëàíäû èìååò îäíî íåîáû÷íîå îòëè÷èå îò îñòàëüíûõ
ñòðàí ìèðà. Óìåíèå ïëàâàòü çäåñü ÿâëÿåòñÿ îáÿçàòåëüíûì. Ïðè÷èíà òîìó —
8
FOTO&VIDEO 06 2007
«Áàñ»
ñòàâèë ïåðåä ñîáîé çàäà÷ó, íàïîëíåííóþ êàêèì-òî ãðàíäèîçíûì ñìûñëîì — ïðîñòî äåòè â áàññåéíå. Îäíàêî ñîâåðøåííîå èñïîëíåíèå ïîðòðåòîâ,
FOTO&VIDEO 06 2007
9
006-011 SPREADS_children
«Ìèëà»
08/05/2007
16:38
Page 10
îò÷åòëèâûé èíäèâèäóàëüíûé ñòèëü è, ãëàâíîå, îòðàæåíèå âñåëåíñêîé, áîæå-
Àëåêñ Òåí Íýéïåë
«Ýðèê, Òèìî è Ðàéìîí»
«Ïîðòðåòû â áàññåéíå»
ñòâåííîé èäåè, ÷óâñòâà — âñå ýòî ïîçâîëèëî ôîòîãðàôó íå ïðîñòî äîáèòüñÿ
Âûñòàâêà ïðîõîäèò:
18.05–30.06.2007
õîðîøåãî ðåçóëüòàòà, íî ïðîñëàâèòüñÿ íà âåñü ìèð.
Ãàëåðåÿ «Ïîáåäà», Öåíòð ñîâðåìåííîãî èñêóññòâà «Âèíçàâîä»
Ìîñêâà, 4-é Ñûðîìÿòíè÷åñêèé ïåð., ä. 1, ñòð. 6 (ñò. ì. «Êóðñêàÿ», «×êàëîâñêàÿ»);
òåë./ôàêñ +7-495-917-46-46, 917-34-36; [email protected]
Âòîðíèê–ïÿòíèöà — ñ 12:00 äî 20:00, ñóááîòà–âîñêðåñåíüå — ñ 12:00 äî 21:00,
Âñå ôîòîãðàôèè: © Alex TEN NAPEL
âûõîäíîé — ïîíåäåëüíèê; âõîä ñâîáîäíûé
Ïðåäñòàâëåíà 31 ôîòîðàáîòà
Ïóáëèêóåòñÿ ñ ëè÷íîãî ðàçðåøåíèÿ àâòîðà/Courtesy of the author
10
FOTO&VIDEO 06 2007
Äîïîëíèòåëüíàÿ èíôîðìàöèÿ: www.pobedagallery.com; www.winzavod.ru; www.alextennapel.nl
FOTO&VIDEO 06 2007
11
Spécial vins
Le guide de l’achat
en primeur 2006
CHERS
PAPAS
ENTRETIEN Les confessions de Sœur Marie-Paul, carmélite EXPO Les objets blessés du quai BranlyLIBERIA La vie reprend ses droits à Monrovia ARCHIVES 1947 : la France en grève-
Le Monde 2 n° 174. Supplément au Monde n° 19406
du samedi 16 juin 2007. Ne peut être vendu séparément.
TENDRES. POUR LE PHOTOGRAPHE
ALEX TEN NAPEL, DES PÈRES POSENT
AVEC LEUR ENFANT.
ÉLÉGANTS. POUR « LE MONDE 2 »,
ILS S’HABILLENT À LA DERNIÈRE MODE.
INGÉNIEUX. COMME JAMES DYSON,
QUI A RÉINVENTÉ L’ASPIRATEUR
DURS TATOUÉS
OU TENDRES
NOUNOURS, ILS
SERRENT CONTRE
LEUR CŒUR
DES CHÉRUBINS À
LA PEAU DE
PÊCHE. CES
« MADONES
MÂLES » SONT
des pères et
leurs enfants
Alex
QUI POSENT POUR
LE NÉERLANDAIS
ALEX TEN NAPEL.
Ten Napel
portfolio
Silvester et Ufna, 2006.
32
LE MONDE 2 16 JUIN 2007
16 JUIN 2007 LE MONDE 2
33
portfolio| P È R E S
E T E N FA N TS
Jens et Kiana, 2006 (en haut).
Mauro et Maties, 2006.
Marcel et Jeffrey, 2006.
34
LE MONDE 2 16 JUIN 2007
Thomas et Thomas, 2007 (en haut).
Martin et Lysanne, 2006.
16 JUIN 2007 LE MONDE 2
35
portfolio| P È R E S
Tran et Lilian, 2006.
36
LE MONDE 2 16 JUIN 2007
E T E N FA N TS
Thomas et Juliëtte, 2006.
16 JUIN 2007 LE MONDE 2
37
portfolio| P È R E S
E T E N FA N TS
Q
uoi de plus naturel pour un photographe des Pays-Bas que
de s’intéresser à l’eau ? Sauf que voilà : l’eau dont il est ici
question ne vient pas des polders de Zélande, ni des canaux
d’Amsterdam. Mais d’une piscine toute simple des environs d’Utrecht. C’est là qu’Alex Ten Napel, 49 ans, a monté
son studio mobile, un enchevêtrement de fils électriques
et de projecteurs qui, dit-il, « impressionne beaucoup » ses modèles : des
enfants aux grands yeux innocents et aux cheveux blonds, roux, bruns,
châtains – reflets de la société multiculturelle néerlandaise en pleine
mutation. Commencée en 2004, sa série de « Water portraits » (Portraits
aquatiques) représentait, au départ, des Néerlandais de tous les âges,
de toutes les couleurs et de tous les genres. En faisant le tri dans les portraits, Alex Ten Napel s’est aperçu de la force d’expression que dégageaient les enfants. Et c’est l’an dernier que sa série a pris un cours
inattendu, lorsqu’il s’est mis en tête de photographier des bébés et
des enfants en bas âge dans le but d’enrichir son travail. « Comme ils
étaient trop petits pour tenir tout seuls dans l’eau, il fallait que quelqu’un les
porte, raconte-t-il. J’ai donc demandé aux mamans de poser avec eux. A ma
grande surprise, la plupart n’ont pas voulu car elles n’aimaient pas l’idée d’être
photographiées en maillot de bain. Je me suis alors rabattu sur les papas, pour
des raisons pratiques. » Les circonstances ont bien fait les choses : de son
propre aveu, Alex Ten Napel ne s’attendait pas à un tel contraste entre
la candeur de ces enfants à la peau douce et la fière assurance de ces
pères musclés, tatoués, velus et en même temps… très protecteurs.
« Leur attitude est assez féminine. On dirait des madones mâles », s’amuse
le photographe.
[ Frédéric Potet ]
Rob, Celine et Julia, 2007.
Le photographe
• Né en 1958 à Alkmaar (Pays-Bas), Alex Ten Napel a étudié à l’école
de photographie de La Haye. Il vit et travaille à Amsterdam.
• Il a commencé sa série « Water portraits » (portraits aquatiques) en 2004.
• Certaines de ses photographies seront exposées au Festival
Paris Photo 2007, au Carrousel du Louvre à Paris, du 15 au 18 novembre.
• www.alextennapel.nl
photos Alex Ten Napel / Courtesy Ton Peek Photography
38
LE MONDE 2 16 JUIN 2007
16 JUIN 2007 LE MONDE 2
39
16 In beeld
nrc·next
●
Vrijdag 15 juni 2007
Foto Alex ten Napel
Vader en
dochters
NieuwegeinRob van der Werff met
zijn dochters Celine (9) en Julia (7).
De foto is genomen in zwembad Merwestein in Nieuwegein. Die is deel
van de serie Waterportretten van
Alex ten Napel. Ten Napel (49) fotografeerde ooit voor een reclamebureau en verschillende bladen. Sinds
vier jaar heeft hij zich toegelegd op
werk voor tentoonstellingen. Hij exposeert deze serie op dit moment in
galerij Ton Peek in Utrecht en de Galerij van de Overwinning in Moskou.
„Het is een mooi beeld, hoe stoere
mannen met kinderen opeens zachter worden. Dat wilde ik vangen”,
verklaart Ten Napel. Hij heeft deze
foto nu aan nrc.next aangeboden met
het oog op vaderdag, komende zondag.
Vrolijk kijken hoefde niet. „Dat
was de bedoeling. De fotograaf wilde
een klassieke, natuurlijke uitstraling”, zegt Rob van der Werff, de gefotografeerde vader. „Het ging om
stilte en het water. Vandaar dat ons
haar overal aan plakt.”
De eerste vaderdag werd in 1910
georganiseerd in het Amerikaanse
plaatsje Spokane, door Sonora Smart
Dodd. Ze wilde haar vader eren, die
in zijn eentje zes kinderen moest
grootbrengen. Twee jaar eerder had
de eveneens Amerikaanse Anna Jarvis
al moederdag ingevoerd. Conservatieven verzetten zich lang tegen een
mannelijke variant: het zou impliceren dat mannen hun leidende rol een
dag zouden neerleggen. Pas in 1972
werd de dag in de VS ‘officieel, een
paar jaar later in Nederland.
meer foto’s in de serie
v opBekijk
www.alextennapel.nl.
©
Rozmowa
prosto z wody
z aleksem ten napelem
rozmawia: Maja Herzog
Tak, to była moja pierwsza wystawa w Polsce. Bardzo mi się podobał udział w bielskim festiwalu.
Zostałem przyjęty niezwykle serdecznie zarówno
przez organizatorów, jak i publiczność, która bardzo żywo reagowała na moje prace i na spotkaniu
długo wypytywała o szczegóły projektu.
W Bielsku-Białej pokazywałeś „wodne dzieci”
– ty ten cykl nazwałeś Wodny świat. Podczas
wieczornego spotkania w Banialuce o genezie
Holandia to kraina wody, kanałów, jezior i rzek.
Ponad połowa mojego kraju jest położona poniżej poziomu morza. Gdyby kiedykolwiek się
tak zdarzyło, że tamy i brzegi kanałów zostałyby przerwane, to połowa Holandii znalazłaby
się pod wodą – po prostu zalałoby nas morze.
Wychowałem się na terenach osuszonych, wydartych morzu, czyli na polderach pomiędzy
kanałami. Pierwszą rzeczą, której nauczyłem się
w dzieciństwie, było pływanie – na wypadek,
gdyby kanały zostały przerwane albo gdybym
wpadł do wody.
Cztery lata temu rozpocząłem projekt fotograficzny o Holendrach. W tym czasie nasze społeczeństwo szybko zmieniało się w społeczeństwo
wielokulturowe. Moim celem było pokazanie tych
przemian w Holandii i ukazanie nowej twarzy narodu. Wtedy postanowiłem, że opowiem o tym
za pośrednictwem portretów zrobionych w tym
samym czasie i tym samym otoczeniu – niejako
odruchowo pomyślałem, że będą to sesje fotograficzne w wodzie. I właśnie tak sportretowałem
Holendrów − w wodzie: grubych i chudych, białych i czarnych. Projekt został pokazany podczas
Holland Photo Festival of Naarden, a wystawa usytuowana była tuż nad wodą miejskiego kanału.
w w w.biuletynfotograficzny.pl
Polskiej publiczności fotograficznej dałeś się poznać w 2007 roku na festiwalu w Bielsku-Białej.
Czy to było twoje pierwsze bezpośrednie spotkanie z polskim środowiskiem fotograficznym?
projektu opowiadałeś stosunkowo niewielkiej
– choć teatr był wypełniony po brzegi – grupie
fanów fotografii. Opowiedz teraz o tym czytelnikom „BFŚO” w całej Polsce.
n r 06/ 2 0 0 8
Alex ten Napel jest holenderskim portrecistą
pracującym na zlecenie dla ilustrowanych magazynów i agencji reklamowych. Miał kilka wystaw indywidualnych w prestiżowych galeriach
Nowego Jorku, Moskwy, Amsterdamu i Paryża.
Na FotoArtfestiwalu w Bielsku-Białej w 2007 roku
pokazywał swój projekt Wodne portrety. Podczas
spotkania z polską publicznością w październiku
minionego roku fotograf mówił, że w holenderskim społeczeństwie istnieje bardzo silna świadomość wody jako żywiołu i niebezpieczeństwa.
Holenderscy rodzice uczą pływania całkiem małe
dzieci i lekcje na basenie są bardzo popularne.
To właśnie na pływalni fotograf wpadł na pomysł portretowania dzieci w tej scenerii. Projekt
ten wymagał ode mnie wyjątkowej cierpliwości
– opowiadał artysta.
23
fot. Alex ten Napel
Potem zacząłeś portretować dzieci. Dlaczego?
Dziecko to z jednej strony banalny, a jednocześnie piekielnie trudny temat.
24
Ponieważ dziecko łatwo i szybko uruchamia swoje emocje. Małe dzieci reagują spontanicznie, nie
obchodzi je ich los ani to, jak są postrzegane przez
innych – one są po prostu sobą. Potem powoli
dorośleją, ucząc się, jak tworzyć zachowania akceptowane społecznie.
je choćby postawić unieruchomione przed
obiektywem na krótki moment… Dla mojego hasselblada potrzebowałem dużo światła,
a równocześnie moje wodne studio musiałem
umieścić w bezpośrednim sąsiedztwie wody.
Nie mogłem korzystać z elektrycznego oświetlenia planu, ponieważ prąd w połączeniu z wodą
to ogromne niebezpieczeństwo. Musiałem więc
wykorzystać światło naturalne.
Podczas fotografowania dzieci sprawiają realna
trudność, nie jest łatwo nimi kierować. Trzeba
Żeby dzieci się oswoiły z sytuacją, opowiadałem
im, że do takiej sesji wszystko musi być dobrze
fot. Alex ten Napel
25
fot. Alex ten Napel
przygotowane, a mój sprzęt bardzo różni się od
zwykłych kompaktów używanych do robienia domowych zdjęć i jest bardzo kosztowny. Chodziło
mi o to, żeby sobie zdawały sprawę z uczestniczenia w czymś niezwykłym. Dzięki temu udawało
mi się skupić na chwilę ich uwagę. W czasie tych
pięciu minut czekałem na moment, kiedy na ich
twarzach pojawi się znacząca ekspresja.
Dziecko i woda – to jakby powrót do życia w łonie
matki. Wyrwanie dziecka stamtąd podczas poro-
26
du po dziewięciomiesięcznych wakacjach to dla
niego szok. Czy mamy się tu doszukiwać jakichś
skojarzeń?
Tak, dzieciom w wodzie jest dobrze: czują się w niej
bezpieczne, spokojne i wolne. Takie odczucia pozostały we mnie z dzieciństwa. I takie odczucia moich
dzieci zapamiętałem z okresu, kiedy były małe.
Dzieci kojarzą się z ciepłem, miękkością, a ty
skonfrontowałeś je z chłodem wody w basenie,
umieściłeś w sterylnej scenografii…
powierzchni wody – możemy skoncentrować się
tylko na twarzy i na tym, co ona wyraża. Poprzez
jej ekspresję opowiadam o ludzkiej duszy, bo to
właśnie twarz człowieka oddaje jego wnętrze.
Poprzez użycie tak klinicznie sterylnej scenografii
– kiedy widzimy jedynie głowę unoszącą się na
Wcześniej portretowałem ludzi cierpiących na
chorobę Alzheimera. To były duże zbliżenia
W Bielsku-Białej mówiłeś też o kolejnym projekcie z udziałem dzieci, ale o tym za chwilę. Jakiego typu fotografie tworzyłeś przed Wodnymi
portretami?
w w w.biuletynfotograficzny.pl
Chciałem wykreować taką scenerię, gdzie wszystkie emocje chwili będą się skupiać w twarzy.
W kontakcie z wodą mamy mokre włosy, rzęsy
i brwi. Wtedy właśnie twarz jest na pierwszym
planie: staje się bardziej wyrazista, emocje rysują
się na niej silniej i wyraźniej. I to jest mój sposób
pokazania żywego człowieka. Zestawienie wody
i twarzy zawsze do mnie przemawiało.
n r 06/ 2 0 0 8
fot. Alex ten Napel
27
fot. Alex ten Napel
28
– niemal zaglądałem w „ciemność” ludzi, którzy
zapomnieli o swoim życiu, stracili siebie. Mówi
się o nich, że nie mają już duszy.
Czy temat dzieci w różnych wariantach będzie
powracał co jakiś czas w twojej twórczości, czy
znalazłeś już coś bardziej frapującego?
Potem był cykl Młodzi dyplomaci, czyli o ludziach
zawieszonych pomiędzy dzieciństwem a dorosłym życiem. ,,Young diplomates” tak umownie
nazywa się młodych, jeszcze uczących się ludzi −
zarówno z college’ów jak i uniwersytetów − interesujących się międzynarodową polityką. Raz do
roku symulują oni Zgromadzenie Ogólne ONZ,
które nazywają The Hague Model United Nations.
Uczący się i studiujący jeszcze młodzi ludzie z całego świata przyjeżdżają do Hagi i ,,reprezentują”
swoje kraje: w ciągu dnia robią wszystko to, co
robią dyplomaci. Za to nocą porzucają te role
i stają się sobą, czyli z powrotem są młodymi,
dorastającymi ludźmi. I robią wtedy wszystko to,
co młodzież w ich wieku. Tak więc przez te trzy
dni ich życie jest podzielone na dwie części − jest
rozpięte pomiędzy dorosłością a dzieciństwem.
Bardzo mnie to zainteresowało i na fotografiach
chciałem uchwycić wyjątkowość tej sytuacji.
Bardzo interesuje mnie temat ludzi młodych,
dorastających.
Do moich mistrzów należy między innymi Irving
Penn, którego cenię za kompozycję, światło i plan
w połączeniu z widoczną ekspresją jego modeli,
oraz Richarda Avedona − za umiejętność wydobycia ekspresji z twarzy modeli.
Szczególnie cenię Dianę Arbus, która potrafiła
wydobyć z człowieka elementy destrukcyjne.
Wszyscy jesteśmy przecież zbłąkanymi duszami,
porwanymi i unoszonymi przez życie.
Moja praca artystyczna często pokrywa się z zarobkową. Pracuję równocześnie dla czasopism
i agencji reklamowych. Za projekty artystyczne
płacę czasem sam – z pieniędzy z projektów komercyjnych. Czasem dostaję granty. Moje prace
kupowane są do prywatnych kolekcji. Ostatnio
zostały kupione przez The Caldic Collection.
Mówisz teraz o projekcie Dzieci i ojcowie, który
sygnalizowałeś polskiej publiczności festiwalowej jesienią ubiegłego roku. Na jakim etapie
pracy jesteś?
Czy uczestniczysz w festiwalach? W Polsce prezentacje wystaw przekształciły się wyraźnie w platformę dyskursu fotograficznego
w obrębie sztuki współczesnej. Jak to wygląda
w Holandii?
Tak, to jest ten mój nowy projekt. Najpierw chciałem portretować małe dzieci, trzymane w ramionach przez matki. Ale wiele z nich nie chciało się
fotografować. Więc poprosiłem ojców. I wtedy zobaczyłem coś niespodziewanego – obserwowałem, jak silni ojcowie przemieniają się w czułych,
kochających, rozumiejących małe ludzkie istoty.
Umięśnieni faceci z włosami i tatuażami na klacie
zamieniali się w „męskie madonny”.
W Holandii festiwale nie są takie jak w Polsce.
U nas to raczej wielkie wystawy. Dlatego zawsze
chętnie tutaj przyjadę i spotkam się z publicznością. Dla mnie jako twórcy interesujące też
były rozmowy z innymi ważnymi współczesnymi fotografami, którzy przyjechali do Bielska.
Nie mamy zbyt wielu okazji na takie spotkania.
Minionej jesieni bardzo miło spędziłem czas
w waszym kraju.
w w w.biuletynfotograficzny.pl
Jak powstają twoje projekty, skąd masz środki na
ich realizację? Czy fotografie z tych cykli dobrze
się sprzedają? Kto je kupuje?
n r 06/ 2 0 0 8
Spośród moich projektów najsilniej wzruszają
mnie jednak portrety dzieci. One są dla mnie
jakoś specjalnie ważne. Zakończyłem już swoje
dokumentowanie holenderskiego społeczeństwa
i wróciłem do wodnych portretów. Tym razem
opowiadam historię o człowieku, portretując ojców z dziećmi w otoczeniu wody, bo tam ludzkie
emocje ujawniają się najlepiej.
Zapytam jeszcze o twoich mistrzów. Ale nie wystarczy mi lista nazwisk – wymień mniej, ale powiedz,
co szczególnego wziąłeś od każdego z nich?
29
ΠΑΙΔΙαλμπουμ
10 mc
Το νερό
enaσ φωτογραφοσ μπαινει σε ενα χωρο ιερο,
ενα μεροσ που τα παιδια νιωθουν παντα σπιτι τους.
φωτο: αlεχ τεν ναpel
11 mc
ΠΑΙΔΙαλμπουμ
Η
Ολλανδία έχει παντού νερό. Τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με το υδάτινο στοιχείο, παντού υπάρχουν κανάλια και ποτάμια, η αγαπημένη κυριακάτικη βόλτα είναι
η βαρκάδα. Κάποια μέρα ο φωτογράφος Άλεξ Τεν
Νάπελ πήγε το γιο του σε ένα water park. Ύστερα από λίγη ώρα
βαρέθηκε να παίζει στη νεροτσουλήθρα και αποφάσισε να χαλαρώσει πλατσουρίζοντας. Όπως χάζευε γύρω του, την προσοχή
του τράβηξε ένα ζευγάρι εφήβων που έπαιζαν μεταξύ τους. Το
νερό αντανακλούσε το φως πάνω στο δέρμα τους, οι βλεφαρίδες
τους ήταν υγρές και σταγόνες νερού έσταζαν από τα μαλλιά τους.
Ο φωτογράφος μελέτησε τη σκηνή όσο διακριτικά μπορούσε και
του ήρθε η ιδέα. Αποφάσισε να φωτογραφίσει παιδιά στο νερό.
Συζήτησε με τους γονείς τις πρακτικές λεπτομέρειες και φωτογράφισε δώδεκα αγόρια και κορίτσια σε άσπρο φόντο, στο ρηχό κομ-
12 mc
μάτι της πισίνας, κάποια από αυτά στην αγκαλιά του μπαμπά τους.
Το νερό έφτανε μέχρι τους ώμους των μεγαλύτερων παιδιών, ενώ
ο Άλεξ κρατούσε τη φωτογραφική μηχανή λίγο πιο πάνω από την
επιφάνεια του νερού. Τα παιδιά έπρεπε να ακολουθήσουν τις οδηγίες του και να μείνουν για πολύ λίγη ώρα ακίνητα και σοβαρά, χωρίς να σκέφτονται τους φίλους τους που παρακολουθούσαν από
την άλλη άκρη της πισίνας και το παιχνίδι που άφησαν στη μέση.
Τα υδάτινα πορτρέτα του εκτέθηκαν στο Epson Photo Festival στo
Νάαρντεν της Ολλανδίας, σε γκαλερί στο Παρίσι και στη διεθνή έκθεση Photography Now.
O Άλεξ Τεν Νάπελ (1958) σπούδασε φωτογραφία στη Χάγη και ζει
και εργάζεται στο Άμστερνταμ. Από το 1996 έχει πραγματοποιήσει
αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
13 mc