do ściągnięcia

1989r. Spojrzenie do tyłu na połoŜony po lewej stronie budynku przystanek w Zittau.
Odgałęzienie mostu nad Nysą - km: 1,65
1989r. Widok na Zittau. PoniŜej wału (zapory) Zittauowskiego – linia Liberecka skręcająca na
wysokości dawnej wartowni, od tyłu dochodził tor w kierunku Hermanic i prowadził po prawej
stronie za płotem na wschód. Jednocześnie zaczynał się tutaj tor Zittauowskiej kolejki wąskotorowej. Na
wale budynek straŜy granicznej, tutaj zaczyna się (kończący się w Polsce) wiadukt Nysy ŁuŜyckiej.
Wiosna 2004. Wartownia musiała ustąpić, na jej dawnym miejscu biegną tory. Do tyłu prowadził
Hermanicki tor skręcający w lewo, na prawo biegnie przerobiony tor w kierunku Oybin i Jonsdorf.
Zaraz za dawnym rozgałęzieniem Zittauowska kolejka wąskotorowa krzyŜuje się ze swoja siedzibą od
początku na kolei miejskiej, wiadukt Nysy okrąŜa południowo Zittau i kończy się później w Zittauowskich
górach. Pierwszego lipca 1906r została (kolejka) własnością miasta, od 1966 roku naleŜy do SOEG
(Saksońsko-GórnołuŜycka spółka kolei)
Od pozostałego na niemieckim terytorium od końca drugiej wojny światowej kilometra Hermanickiej kolei
od rozgałęzienia mostu na Nysie było tylko kilkaset metrów torów do przyłączenia do rzeźni – km> 1,82,
tutaj przebiegała kolej skręcając w lewo, uŜywana jeszcze do 1961 roku. Ostatni odcinek do nowej granicy
został odbudowany zaraz po zakończeniu wojny, większa część kolei leŜała więc po polskiej stronie.
Zittau górne, rzeźnia z prowadzącym na lewo w stronę Liberca wiaduktem.
Następnie kolej zbliŜa się do prowadzącej w stronę Sieniawki ulicy Chopina.
Ostatnie spojrzenie na wiadukt w Zittau.
Od zakończenia wojny kolej w kierunku Hermanic po niemieckiej stronie jest historią, od Maja 2004
równieŜ korek aut cięŜarowych do przejścia granicznego, który tutaj po lewej stronie znajduje się na
dawnej trasie kolejki wąskotorowej na ulicy do Sieniawki.
Widok Zittau z Polski. Nysa, od 1945 niemiecko-polska rzeka graniczna, z kierunku Hermanice, po lewej
stronie została przecięta mostem kolejki wąskotorowej.
Przystanek Sieniawka – kilometr 2,94
Przystanek został utworzony zaraz za mostem (na Nysie) na drodze zachodniego obrzeŜa Sieniawki.
Dzisiaj dawny obszar stacji kolejowej oblegany jest przez stoiska handlowe kilka metrów przed miastem.
20 maja 1951 roku PKP przejęło znowu kontrolę nad odcinkiem stąd do Bogatyni i dalej do nowo
ukończonego odgałęzienia do Turoszowa, naleŜącym dawniej do kolei saksońskiej.
SkrzyŜowanie w centrum Sieniawki, dotąd biegły przyuliczne tory, fragment torów został zachowany. Po
lewej: Widok na Zittau. Po prawej: Hermanice.
Kilka metrów dalej leŜy kolejny zachowany fragment torów. Ulica została skrzyŜowana i na odcinku ok.
200 metrów zabudowana budkami handlowymi.
Za Sieniawką i budkami kolejka wąskotorowa biegła po lewej stronie wzdłuŜ drogi miejskiej z Zittau w
kierunku północno-wschodnim. Do tego rów został przekroczony..
Po kilkuset metrach ulica i wał kończą się na odkrywce w Turowie I. Okoliczna pięciokilometrowa trasa w
kierunku wschodnim została zrównana.
Przystanek Zittel (Biedrzychowice Górne) – kilometr 5,39. Na zdewastowanym obszarze leŜały
Biedrzychowice Górne z pozamiejską stacją na drodze z Zittau. Miejscowość została ostatecznie ominięta
południem. W tle kopalnia węgla brunatnego Turoszów.
Przystanek Rybarzowice – kilometr: 7,63
Rybarzowice zostały pochłonięte przez kopalnię wraz ze swoim północnym objazdem i leŜącym na trasie
do Bogatyni terenem kolejowym. Dawna porośnięta drzewami szosa po prawej stronie prowadziła niegdyś
z Białopola do miejscowości.
Około jednego kilometra przed Opolnem ponownie egzystuje dawna trasa i przebiega między polami
początkowo na południe, później na północ.
Przy tym przekroczono równieŜ ten rów.
Przystanek Las Opolno Zdrój - km: 9,58
Za domem na prawo biegnie droga, południowa część miejscowości.
Teren stacji, fragment przechowalni.
Około 300m dalej płynął strumień.
Dla Bogatyni odcinek kończył się na skraju kopalni Turów II.
WjeŜdŜając od strony północnej do Bogatyni, przejeŜdŜa się koło byłej fabryki „bawełnianki”.
Dalej do centrum miasteczka. W środku zdjęcia plac, po lewej stronie drzewa, naleŜy dwa razy
przekroczyć ulicę.
Zaraz potem przejeŜdŜamy przez most na Miedziance, w prawo w kierunku Markocic i dalej do
Heřmanic
W kierunku północno-wschodnim Bogatynia rozciąga się wzdłuŜ rzeczki Miedzianki.
Dworzec Bogatynia – kilometr: 12,09
Po skręcie w prawo (na południowy-wschód), krzyŜując drogę miejską był osiągalny leŜący w południowej
części Bogatyni, a dzisiaj funkcjonujący jako dworzec autobusowy, najwaŜniejszy przystanek kolejki
wąskotorowej. Parowozownie i węglarki znajdowały się na wjeździe gdzie dziś stoją domy mieszkalne.
KrąŜąca znów saksońska linia z Sieniawki na granicy polski-niemieckiej od 1951 dochodząca dotąd,
została razem z trasą do Bogatyni przedłuŜona o 4 kilometry na północ do Turoszowa. Od 1959 roku
uruchomiono ponownie przewozy osobowe do Markocic. Nieodwołalne zamknięcie linii nastąpiło w 1964
roku.
Budynek odbiorczy po stronie torów, po lewej stronie niegdyś odbudowana przechowalnia została
rozebrana.
Wiele dóbr i szyn leŜało na wysokości rampy w północnej części dworca.
Rampa do załadunku czołowego i bocznego.
Po opuszczeniu większości rozjazdów dworca, kolejka wąskotorowa przebiegała po lewej stronę wzdłuŜ
drogi przez Bogatynię w kierunku południowo-wschodnim i zabezpieczała tym samym gazownię w
miejscowości.
Dworzec Markocice - kilometr: 13,50
Tutaj znajdował się punkt końcowy odcinka z Zittau (do przedłuŜenia 1900) do Hermanic na niegdyś
saksońsko-austriackiej a dziś polsko-czeskiej granicy. Na pierwszym planie połoŜenie dawnego budynku
odbiorczego, garaŜe powstały na obszarze torów, nowe budynki na wzgórzu powyŜej.
Po przedłuŜeniu 1900 kolejka wąskotorowa opuściła dworzec w Markocicach w kierunku granicy,
początkowo na wschód a zaraz potem w kierunku na południowy-wschód.
Cały czas z pewnym odstępem do równolegle w kierunku granicy biegnącej drogi, przebiegała kolejka
wąskotorowa znów przez wiejskie okolice. Tutaj przejście.
Znowu przejście wzdłuŜ pięknego ciągu domów. Trochę dalej w tle między rozpoznawalnymi, nowymi
budynkami leŜał dworzec w Markocicach.
Kawałek dalej kierunek Hermanice kamień kilometrowy, kilometr: 14,3
Przystanek Markocice – kilometr: 14,68
LeŜał on w południowej części Markocic i powstał w 1900 roku wraz z przedłuŜającą drogą prowadzącą
do granicy.
Krótko po opuszczeniu przystanku w Markocicach, który znajdował się kawałek dalej po prawej stronie,
droga prowadząca z Bogatyni do granicy została skrzyŜowana.
Pozostałość szyn w Hermanicach. Za murem potok.
2001. Od lewej z Zittau potok został przekroczony.
2004. Widok do tyłu. Dzisiaj mostu juŜ nie ma.
. Teraz południowa ulica i potok zostały przekroczone przez kolejkę wąskotorową, mniejszy most nad
węŜszym potokiem ok. 100 metrów dalej.
Droga prowadząca na południe została skrzyŜowana, wał wił się dalej na wschód.
Na dawnym podwórzu przechodził niegdyś mur podporowy.
PowyŜej domów naprzeciw wzgórza przebiegała kolejka wąskotorowa.
Wówczas polsko-czeska a niegdyś saksońsko-austriacka granica została oznaczona kamieniem
granicznym. Dokładnie za nim zaczynał się leŜący w Czechach obszar kolei w Hermanicach. Do
rozpoznania jest budynek odbiorczy i saksońska szopa (remiza). Aby dotrzeć do dworca trzeba było
korzystać z oficjalnego przejścia granicznego.
Widok z wału na niegdyś niemiecką a dzisiaj polską stronę granicy, po lewej dawny saksoński
hotel pracowniczy dla urzędników. Z tyłu po prawej stronie niegdyś leŜący na austriackim a dzisiaj na
czeskim terenie hotel pracowniczy dla urzędników.
W czechach znajdował się wówczas austriacki hotel pracowniczy dla urzędników naprzeciwko budynku
odbiorczego, po drugiej stronie ulicy od dworca w Hermanicach.
Dworzec Hermanice.
Na terenie naleŜącym w całości do Czech powstał w 1900 roku wspólny dworzec, tutaj kończyły się trasy
przedłuŜonej saksońskiej linii z Zittau i nowo zbudowanej austriackiej linii okręgowej z Frydlantu w
Czechach. Aby umoŜliwić bezproblemową komunikację zdecydowano aby do austriackiej kolei
zastosować saksoński rozstaw szyn, czyli 750mm.
Budynek odbiorczy po stronie torów, widok na Fradlant.
W 1945 niegdyś niemiecka a teraz czeska kolej miejska kontynuowała przewozy kolejką wąskotorową z
Hermanic do Frydlantu aŜ do roku 1976. Dopiero później nastąpił upadek.
Na budynku odbiorczym przebijają stare napisy.
W dawnym pomieszczeniu słuŜbowym z okienkiem do sprzedawania biletów.
Miejsce wydawania biletów z perspektywy podróŜujących.
Od budynku odbiorczego w kierunku granicy stoi dawna saksońska przechowalnia (spiŜarnia).
Wewnątrz dawnej saksońskiej przechowalni.
RównieŜ w zachodniej części terenu dworcowego parowozownie (remizy kolejowe). Dawniej bliŜej stojące
drewniane szopy zawaliły się z biegiem czasu.
W Parowozowni.
W przybudówce do parowozowni.
Dawna austriacka przechowalnia stoi na wschód od budynku odbiorczego.
Austriacka przechowalnia (szopa), za nią Hotel pracowniczy dla urzędników.