Dojrzalosc szkolna dziecka podejmujacego nauke

REFERAT:
DOJRZAŁOŚĆ SZKOLNA DZIECKA
PODEJMUJĄCEGO NAUKĘ
Dojrzałość szkolna to najprościej mówiąc, osiągnięcie przez dziecko takiego stopnia
rozwoju umysłowego, emocjonalnego, społecznego i fizycznego, który umożliwia mu udział
w życiu szkolnym oraz opanowanie treści programowych.
Dojrzałość szkolna zależy od wielu czynników:
•
warunków bytowych dziecka
•
wykształcenia rodziców
•
wychowania przedszkolnego
•
zdolności dziecka
•
jego zdrowia.
Każda matka i każdy ojciec pragną, aby ich dziecko było dobrym uczniem, by osiągało
sukcesy w szkole, a każde dziecko chce mieć dobre oceny, chce być chwalone, wyróżniane,
nagradzane.
Jednakże wielu rodziców odczuwa niepokój i niepewność. Dotyczy to zwłaszcza tych
rodziców, którzy obserwując swoje dziecko zauważają, że nie lubi ono rysować,
płacze przy szlaczkach, nie potrafi złożyć z liter prostego wyrazu, wyróżnić głosek
w wyrazie, pisze literki lub cyferki w odwrotnym kierunku (tzw. pismo lustrzane).
Niektórych rodziców mogą natomiast niepokoić takie zachowania jak niechęć
przebywania z innymi dziećmi, nieśmiałość lub nadruchliwość, konflikty z rówieśnikami,
lęk przed szkołą, niewyraźna mowa dziecka, dziecinność czy powolność.
To wszystko świadczy o tym, że rodzice są utwierdzeni w przekonaniu, iż nie wystarczy
umiejętność czytania, liczenia czy pisania, by mieć sukcesy w szkole. Dziecko przekraczające
próg szkolny powinno zatem posiadać zespól umiejętności określanych jako dojrzałość
szkolna.
Dojrzałość szkolna to dojrzałość fizyczna, umysłowa, społeczna i emocjonalna.
Dojrzałość fizyczna to ogólna sprawność organizmu i zdrowie dziecka. Dziecko szkolne
dysponować musi odpowiednim zasobem sił fizycznych i odpornością na zmęczenie.
Kilkugodzinne siedzenie w ławce, noszenie tornistra szkolnego i wykonywanie różnych zadań
umysłowych jest trudne nawet dla dziecka zdrowego, silnego i sprawnego. Przy takich
czynnościach jak pisanie, rysowanie, wycinanie, wydzieranie, konstruowanie i innych pracach
plastyczno-technicznych potrzebna będzie dziecku dobra sprawność rąk, koordynacja
ruchowa i koordynacja ruchowo-wzrokowa. W przeciwnym wypadku ruchy będą powolne,
nieharmonijne, sztywne, kanciaste, mało precyzyjne. Mogą też występować współruchy, czyli
niepotrzebne ruchy służące rozładowaniu nadmiernego napięcia np. poruszanie językiem przy
pisaniu lub rysowaniu.
Dojrzałość umysłowa dziecka przejawia się w zainteresowaniu nauką, zwłaszcza
czytaniem, pisaniem, liczeniem, zaciekawieniem zjawiskami zachodzącymi w najbliższym
otoczeniu. Dziecko dojrzałe umysłowo potrafi skupić uwagę przez dłuższy czas na tej samej
czynności, potrafi z uwagą śledzić treść opowiadanej czy czytanej bajki. Jego mowa jest
poprawna pod względem artykulacyjnym, a słownictwo bogate. Dziecko dojrzałe do szkoły
potrafi doprowadzić rozpoczętą pracę do końca, bo ciekawi go wynik swoich poczynań.
O poziomie umysłowym dziecka mogą świadczyć jego rysunki. Rysunki dzieci dojrzałych
są bogate w treść, kolory, zawierają dużo szczegółów, są prawidłowo rozmieszczone
na kartce. Przy odwzorowywaniu zachowany jest właściwy kierunek, od lewej do prawej
krawędzi kartki i z góry na dół.
Dziecko dojrzałe społecznie prawidłowo nawiązuje kontakty z rówieśnikami
i dorosłym, potrafi współżyć w zespole, przestrzegać reguł życia w zbiorowości, przestrzegać
zawartych umów. Charakteryzuje go zdyscyplinowanie, obowiązkowość, samodzielność.
Samodzielność dotyczy nie tylko czynności samoobsługowych, ale dotyczy to także
samodzielnego przygotowania się do lekcji, spakowania tornistra oraz samodzielnego
podejmowania prawidłowych decyzji w różnych sytuacjach społecznych i rozeznania, co jest
dobre, a co złe (np. że nie wolno krzywdzić innych, niszczyć cudzej własności, przywłaszczać
sobie znalezionych rzeczy). Dziecko, które osiągnęło dojrzałość społeczną dobrze się czuje
w nowym środowisku szkolnym. Przejawem niedojrzałości społecznej jest stałe absorbowanie
uwagi nauczyciela, domaganie się ciągłego wyróżniania i dążenie do uprzywilejowanej
pozycji w klasie. Dzieci niedojrzałe społecznie mogą też izolować się od grupy, stronić
od kolegów, unikać wspólnych zabaw, łatwo poddawać się dominacji kolegów, wykazywać
bierność, nieśmiałość, lękliwość, małomówność.
Dojrzałość emocjonalna to zdolność do przeżywania bogatego i zróżnicowanego
świata uczuć, to odpowiednia do wieku umiejętność panowania nad swoimi emocjami
i kontrolowania ich. Impulsywność reakcji u 7 - latka ulega obniżeniu, zaś czas przeżywania
różnych stanów wydłuża się. Uczeń dojrzały emocjonalnie odczuwa więź ze swoją grupą,
z klasą, z panią. Przeżywa różne radości i smutki związane z życiem klasy.
Dojrzały
emocjonalnie 7 - latek prawidłowo reaguje na pozytywne bądź negatywne uwagi dotyczące
zachowania i postępów w nauce, nie załamuje się z byle powodów. Dziecko niedojrzałe
emocjonalnie jest wybuchowe, drażliwe, agresywne, złości się lub płacze z błahego powodu,
często popada w konflikty z kolegami. Może też być zahamowane, zalęknione, niepewne,
napięte, nadwrażliwe, płaczliwe. Taki typ dziecka boi się głośniejszych uwag nauczyciela
nawet, gdy nie dotyczą ich samych. Czasami skarżą się na bóle głowy, brzucha, bezsenność,
bywa, że przed wyjściem do szkoły mają wymioty, biegunkę.
Jak rodzice mogą pomóc dziecku w osiągnięciu dojrzałości szkolnej ?
Przykłady zajęć sprzyjających kształtowaniu dojrzałości szkolnej:
§ Różnorodne prace plastyczne: wycinanie, rysowanie, wydzieranie, lepienie itd.
(rozwijają niezbędną przy pisaniu sprawność ręki, uczą rozróżniania kształtów, kolorów
i położenia poszczególnych elementów, dostrzegania różnic i podobieństw).
§ Uczestniczenie w świętach, uroczystościach rodzinnych i pomoc w ich przygotowaniu
(zdobywanie wiedzy o zwyczajach świątecznych i rodzinnych, ćwiczenie motoryki,
samodzielności, kształtowanie nawyków kulturalnego zachowania się, możliwość wykazania
się swoimi osiągnięciami – znajomością wierszy i piosenek).
§ Wycieczki (dostarczają wiedzy o świecie, wzbogacają słownictwo, są okazją
do obserwowania i działania).
§ Czytanie dziecku wartościowych utworów literackich, szczególnie wielokrotne
(uwrażliwia moralnie, wzbogaca słownictwo, uczy skupienia).
§ Układanie puzzli i innych układanek (przygotowuje do czytania i pisania, ponieważ
uczy umiejętności właściwego patrzenia – rozróżniania kształtów, spostrzegawczości,
koncentracji uwagi)
§ Uczenie się na pamięć wierszy i piosenek (ćwiczą pamięć, słuch, poczucie rytmu,
rozszerzają zasób słów).
§ Wspólne(!) oglądanie telewizji, słuchanie audycji radiowych, chodzenie do kina
i teatru (wzbogaca wiedzę, daje możliwość rozmawiania, ćwiczy umiejętność wyrażania
myśli i poglądów).
§ Zakupy (rozpoznawanie towarów, omawianie ich pochodzenia, walorów odżywczych,
okazja do samodzielnych zakupów, uczenia się właściwego zachowania wśród ludzi).
§ Codzienne prace domowe np. sprzątanie, pranie, przygotowywanie posiłków, opieka
nad zwierzętami, roślinami (uczą systematyczności i obowiązkowości, służą rozwijaniu
umiejętności manualnych, dostarczają wiedzy o działaniu urządzeń domowych, potrzebach
roślin i zwierząt, są okazją do obserwacji i nazywania różnych kształtów i położenia
przedmiotów względem siebie itp.)
Reasumując należy stwierdzić, że rola domu rodzinnego w przygotowaniu dziecka
do rozpoczęcia nauki szkolnej jest bardzo duża. Przy rzeczywistym zaangażowaniu rodziców
w sprawy dziecka z jednoczesnym uwzględnieniem jego potrzeb emocjonalnych istnieje
olbrzymia szansa na osiągnięcie przez nie gotowości do nauki w klasie I oraz powodzenia
w dalszej karierze szkolnej.
LITERATURA:
1. Prus-Wiśniewska H. Zanim dziecko pójdzie do szkoły. wyd. MEDIUM, Warszawa 1999
2. Pielkowa J. Jak im pomóc?, Warszawa 1985
3. Babiuch M. Jak współpracować z rodzicami „trudnych” uczniów. WSiP, Warszawa 2002