Człowiek który unika refleksji nad życiem, nigdy nie będzie

Człowiek który unika refleksji nad życiem, nigdy nie będzie przygotowany na śmierć.
Będzie się jej obawiał, bo nie będzie w stanie zrozumieć, że jest to rzecz ostateczna,
która spotyka każde żyjące stworzenie.
To podpowiada nam rozum!
A serce ?
A w sercu gości ból.
Ból o którym lepiej nie mówić, bowiem najlepiej wyraża go milczenie. Ale jest też czas w
którym milczeć nie można!
I ten czas, ta smutna chwila nadeszły i zgromadziły dziś nas by pożegnać świętej pamięci
Kornelę Zarębską.
Każde pożegnanie, a szczególnie to ostatnie skłania do zadumy i refleksji. Wspominamy
wszystkie sprawy i działania, które łączyły nas ze śp. Kornelą. Było ich bardzo wiele i
trudno byłoby je wszystkie wymienić.
Śp. Kornela przyszła na świat dwudziestego czwartego kwietnia 1928 roku w
wielopokoleniowej rodzinie – jako dziesiąte – najmłodsze dziecko, poczęte z matki
Bronisławy z domu Jasnos i ojca Franciszka Lipińskiego.
Kornela i Salomea jako najmłodsze z dzieci większość czasu spędzały na zabawie i
psotach podczas gdy starsze rodzeństwo pomagało rodzicom w gospodarstwie.
Ale ten beztroski czas szybko minął. Kornela rozpoczęła naukę w szkole podstawowej w
Przybyszowie. Do komunii pierwszej przystąpiła w swojej rodzinnej parafii – w
Dmeninie.
Trudy szkolne, nowe obowiązki czy rozterki wieku młodzieńczego nie zmniejszyły
więzi jaka powstała między siostrami a wręcz pogłębiły ją i wzmocniły.
Te piękne chwile młodości zostały nagle przerwane przez wybuch okrutnej wojny.
Salomeę okupant wywiózł do Niemiec, a Kornela w swej rozpaczy pozostała w Polsce.
Po wojnie Kornela rozpoczęła poszukiwania i przy pomocy Czerwonego Krzyża
odnalazła ukochaną siostrę w Anglii.
Nie tylko radość z odnalezienia siostry przepełniały jej serce, ale również narodziny
trójki wspaniałych dzieci.
W 1952 roku Joanny znanej nam pod imieniem Danuta, w 1958 Marka, oraz trzy lata
później Jadwigi.
Czas mijał, dzieci dorastały i wreszcie Kornela mogła zacząć myśleć o sobie. Rozpoczęła
pracę w Fabryce Maszyn, skąd w latach osiemdziesiątych odeszła na emeryturę. Nim się
spostrzegła na świat przyszły pierwsze wnuki.
Niestety nie zawsze świeci słońce. W roku 1988 umiera mąż Danuty. Kornela pomagając
córce przejmuje ciężar wychowania Edyty i Michała. W roku 1994 umiera mąż Korneli –
Jan Zarębski.
Gdy już wydaje się, że wszystko się układa, w 2007 Kornela przeżywa największą
tragedię – Pan wezwał do siebie dwójkę najstarszych dzieci – Marka i Danutę.
Kornela była osobą nietuzinkową. Nigdy się nie poddawała. Nawet po tym dramacie
ogromną ranę w swoim sercu goiła miłością do wnuków. Z determinacją i odwagą
spoglądała w przyszłość.
Zwierciadłem jej duszy były oczy, te uśmiechnięte i te smutne,- zatroskane. Była
opiekuńcza, skromna, uczciwa, szczera i otwarta na potrzeby innych. Ale lubiła się też
śmiać. Gdy się śmiała wypływało z niej całe jej serce. Kochali ją wszyscy którzy ją
otaczali, a ona kochała ich.
Śp. Kornela żegna:
córkę Jadwigę z jej rodziną.
Edytę i Michała - dla których przez wiele lat była pospołu babcią i matką. Synową
Małgorzatę, wszystkie ukochane wnuczki i prawnuczki, bliższą i dalszą rodzinę.
Wszystkich sąsiadów, znajomych i przyjaciół oraz serdeczną koleżankę - Teresę
Tadeusiak.
Żegnaj droga nam Kornelo!