A – optimum techniczne (wielkość produkcji, dla której koszt

P, MC, AC, MR
AC
MC
PB
PE
D
PBN
MR
0
A
B
E
F Q
A – optimum techniczne (wielkość produkcji, dla której koszt przeciętny (AC) jest najniższy
B – wielkość produkcji zapewniająca maksymalny zysk (takie Q, dla którego utarg krańcowy zrównuje się z
kosztem krańcowym: MC=MR)
PB – cena, po której sprzedawane jest dobro, kiedy producent ma wielkość produkcji B (tzn. kiedy
maksymalizuje zysk)
PBN – cena, która zapewniłaby producentowi zysk normalny przy wielkości produkcji B.
– obszar odpowiadający zyskowi ekonomicznemu (nadzwyczajnemu) przedsiębiorstwa w sytuacji
maksymalizacji zysku
E – wielkość produkcji, dla której producent osiąga jedynie zysk normalny. Jest tak wtedy, gdy cena dobra
zrównuje się z kosztem przeciętnym dla tej wielkości produkcji (przy założeniu, że w skład kosztu przeciętnego
wchodzi zarówno koszt księgowy, jak i koszt alternatywny)
F – wielkość produkcji, w której producent osiąga maksymalny utarg (TR jest maksymalne, kiedy MR osiąga 0)
Opracowano na podstawie: Bogusław Czarny, Ryszard Rapacki, Podstawy ekonomii, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2011.