Zadośćuczynienie koi każdy ból

wszystkich obiecanych błogosławieństw.
Zwracając się do wszystkich, którzy
nie są członkami naszego Kościoła,
zachęcam was, byście polegali na wie­
rze, odpokutowali i spełnili warunki
konieczne, by zawrzeć przymierze
chrztu w Kościele Jezusa Chrystusa
Świętych w Dniach Ostatnich. Jeśli
to zrobicie, okażecie miłość naszemu
Ojcu Niebieskiemu i waszą chęć na­
śladowania Chrystusa.
Świadczę, że jesteśmy szczęśliwsi,
gdy podążamy za naukami ewan­
gelii Jezusa Chrystusa. Gdy staramy
się Go naśladować, spływają na nas
błogosławieństwa z niebios. Wiem,
że Jego obietnice zostaną wypeł­
nione, o ile zawrzemy i dochowamy
przymierzy i staniemy się prawdzi­
wymi uczniami Chrystusa. Świadczę
o Jego wielkiej miłości do każdego z
nas i mówię te słowa w imię Jezusa
Chrystusa, amen. ◼
PRZYPISY
1. Mojżesz 7:62.
2. Ew. Jana 8:12.
3. Ks. Izajasza 53:5.
4. II List do Koryntian 12:7.
5. Zob. 1 Nefi 1:20.
6. Zob. Ks. Rut 1:16.
7. Zob. I Ks. Mojżeszowa 39:7–9.
8. Zob. Ew. Jana 21:15–19.
9. Zob. Ew. Jana 13:35.
10. Alma 27:27.
11. Moroni 10:33.
12. Zob. Teachings of Presidents of the Church:
Joseph Smith (2007), 42; zob. także:
Spencer W. Kimball, „Be Ye Therefore
Perfect” (przemówienie okolicznościowe,
Instytut religii w Salt Lake, stycz. 10,
1975): „Zawarliśmy śluby, uroczyste
śluby w niebie, zanim przeszliśmy do
tego doczesnego życia. […] Zawarliśmy
przymierza. Zawarliśmy je, jeszcze zanim
zajęliśmy swoją pozycję tu na ziemi”.
13. Zob. 2 Nefi 31:5–7.
14. Abraham 2:11. Zob. także: John A. Widtsoe,
„Temple Worship” (wykład, Assembly Hall,
Salt Lake City, paźdz. 12, 1920), str. 10:
„Przymierze daje życiu światło prawdy i
sprawia, że błogosławieństwa są nagrodą
dla tych, którzy pożytkują właściwie swoją
wiedzę”.
15. Zob. Nauki i Przymierza 90:24.
16. Zob. na przykład: 3 Nefi 18:7–11.
Starszy Kent F. Richards
Siedemdziesiąty
Zadośćuczynienie
koi każdy ból
Naszym wielkim osobistym wyzwaniem w życiu doczesnym
jest stać się „świętym poprzez zadośćuczynienie Chrystusa”.
J
ako że jestem chirurgiem, przez
znaczną część mojego zawodo­
wego życia miałem do czynienia
z bólem. Z konieczności niemal co­
dziennie zadawałem ból podczas ope­
racji, by potem dokładać wszelkich
starań, aby go opanować i uśmierzyć.
Zastanawiałem się nad tym, jaki jest
cel bólu. Nikt z nas nie jest wolny od
jego odczuwania. Widziałem wiele róż­
nych reakcji na ból. Niektórzy ludzie
w gniewie odwracają się od Boga, inni
zaś pozwalają, by cierpienie ich do
Niego zbliżyło.
Tak jak i wy, ja również do­
świadczam bólu. Jest on miernikiem
procesu zdrowienia. Często uczy nas
cierpliwości. Być może dlatego w
języku angielskim słowa „cierpliwy” i
„pacjent” brzmią tak samo (patient —
przyp. tłum.).
Starszy Orson F. Whitney pisał:
„Żadna chwila bólu, żadna próba, któ­
rej doświadczamy, nie idą na marne.
Służą naszej nauce i rozwojowi takich
cech, jak cierpliwość, wiara, odwaga
i pokora. […] To poprzez ból i cier­
pienie, przez trud i znój zdobywamy
nauki, po które tutaj przyszliśmy” 1.
Podobnie wyraził się Starszy
Robert D. Hales:
„Ból przynosi pokorę, która po­
zwala nam na głębokie rozważania.
Jestem wdzięczny, że mogłem tego
doświadczyć. […]
Przekonałem się, że fizyczny ból
i gojenie ciała po poważnej ope­
racji są niezwykle podobne do bólu
duchowego i gojenia duszy w czasie
pokuty” 2.
Często cierpimy niekoniecznie
z własnej winy. Niespodziewane
wydarzenia, przeciwności i niepowo­
dzenia, choroby, które krzyżują plany,
a nawet śmierć — to wszystko nas
otacza i kształtuje naszą doczesność.
Ponadto możemy doznawać cierpień
z powodu uczynków innych osób 3.
Lehi zapisał, że Jakub „[doświadczył]
[…] dużo smutku z powodu szorstko­
ści [swoich] braci” 4. Przeciwności są
częścią planu szczęścia Ojca w Niebie.
Wszyscy doświadczamy ich wystarcza­
jąco wiele, aby uświadomić sobie, że
nasz Ojciec nas kocha i że potrzeba
nam pomocy Zbawiciela.
Zbawiciel nie jest milczącym obser­
watorem. Osobiście i w pełni poznał
ból, którego doświadczamy.
„Doświadcza On cierpień wszyst­
kich ludzi, cierpień każdej żyjącej
istoty z rodziny Adama, zarówno
M a j 2 0 1 1 r.
15
mężczyzn, kobiet jak i dzieci” 5.
„Przystąpmy tedy z ufną odwagą
do tronu łaski, abyśmy dostąpili miło­
sierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w
stosownej porze” 6.
Niekiedy, pogrążeni w bólu, mo­
żemy odczuwać pokusę, by zapytać:
„Czy nie ma balsamu w Gileadzie?
Czy nie ma tam lekarza?” 7 Świadczę,
że tak, jest lekarz. Zadośćuczynienie
Jezusa Chrystusa koi wszelkie bolą­
czki i spełnia wszystkie cele życia
doczesnego.
Jest też inny rodzaj bólu, za który to
my ponosimy odpowiedzialność. Du­
chowy ból spoczywa głęboko w duszy
i może być tak ogromny, że, jak pisał
Alma, może „[napawać nas] przeraże­
niem nie do opisania” 8. Wynika on z
naszych grzesznych postępków i braku
pokuty. Na ten ból również istnieje
uniwersalne i niezawodne lekarstwo.
Przychodzi ono od Ojca, poprzez Syna
i może je otrzymać każdy z nas, kto
jest gotów uczynić wszystko, co ko­
nieczne, aby odpokutować. Chrystus
powiedział: „Czyż nie powrócicie teraz
do Mnie […] i nie nawrócicie się, abym
mógł was uzdrowić?” 9
Chrystus sam nauczał:
„I Mój Ojciec posłał Mnie, abym
został podniesiony na krzyżu, a potem
mógł przyciągnąć do siebie wszyst­
kich ludzi; […]
I zgodnie z mocą Ojca przyciągnę
do siebie wszystkich ludzi” 10.
Być może Jego najważniejszym
dziełem jest nieustanna praca z każ­
dym z nas z osobna, by nas podnosić,
błogosławić, wzmacniać, wspierać,
prowadzić i wybaczać nam.
Jak zobaczył w swej wizji Nefi,
znaczna część doczesnej służby
Chrystusa została poświęcona na
błogosławienie i uzdrawianie cier­
piących wszelkiego rodzaju ból —
fizyczny, emocjonalny i duchowy.
„I ujrzałem wielu ludzi, którzy byli
16
Liahona
chorzy i cierpieli różnego rodzaju do­
legliwości. […] I ci ludzie byli uzdra­
wiani mocą Baranka Bożego” 11.
Alma również prorokował, że „pój­
dzie On doświadczając boleści, cierpie­
nia i wszelkich pokus; i […] przejmie
boleści i choroby swego ludu. […]
Aby Jego serce przepełniło się miło­
sierdziem […], aby przez doświadcze­
nia w ciele poznał, jak może pomagać
swoim w ich słabościach” 12.
Pewnej nocy, gdy leżałem w łóżku
szpitalnym, tym razem jako pacjent
a nie lekarz, czytałem te wersety raz
za razem. Zastanawiałem się: „Jak
tego dokonano? Dla kogo? Co trzeba
zrobić, aby na to zasłużyć? Czy to jest
tak jak z wybaczeniem grzechów? Czy
musimy sobie zasłużyć na Jego miłość
i pomoc?” Wówczas pojąłem, że w
czasie Swego życia na ziemi Chry­
stus dokonał wyboru, że doświadczy
bólów i cierpień po to, żeby nas lepiej
rozumieć. Być może my również mu­
simy do głębi doświadczyć doczesno­
ści, aby zrozumieć Jego i pojąć nasze
wieczne cele 13.
Prezydent Henry B. Eyring nauczał:
„Kiedy musimy czekać w cierpieniu
na obiecaną przez Zbawiciela ulgę,
Guayaquil, Ekwador
pociechę niesie fakt, że On z własnego
doświadczenia wie, jak nas uzdrowić i
jak nam pomóc. […] A wiara w tę moc
daje nam cierpliwość, kiedy się mod­
limy, działamy i czekamy na pomoc.
Mógł On po prostu przez objawienie
dowiedzieć się, jak nam przyjść z
pomocą, lecz zdecydował, że dowie się
tego przez własne doświadczenie ” 14.
Tej nocy poczułem się otoczony
ramionami Jego miłości 15. Moją
poduszkę zalały łzy wdzięczności.
Później, kiedy czytałem w Ewangelii
Mateusza o doczesnej służbie kapłań­
skiej Chrystusa, dokonałem kolejnego
odkrycia: „Przywiedli do niego wielu
[…], a On […] uzdrawiał wszystkich,
którzy się źle mieli” 16. Uzdrawiał
wszystkich, którzy do Niego przyszli.
Nikomu nie odmówił.
Starszy Dallin H. Oaks nauczał:
„Błogosławieństwa uzdrowienia przy­
chodzą na wiele sposobów, a każdy
odpowiada naszym indywidualnym
potrzebom, które są znane Temu,
kto kocha nas najbardziej. Czasami
‘uzdrowienie’ leczy nasze choroby
lub ujmuje nasze brzemiona. Lecz
czasami jesteśmy ‘uzdrowieni’, gdy
otrzymujemy siłę, zrozumienie lub
cierpliwość, aby nieść brzemię na nas
nałożone” 17. Wszyscy, którzy przyjdą,
zostaną „przygarnięci przez Jezusa” 18.
Wszystkie dusze mogą zostać uzdro­
wione Jego mocą. On może uśmierzyć
każdy ból. W Nim możemy znaleźć
„ukojenie dla dusz [naszych]” 19. Nasza
sytuacja w życiu doczesnym może nie
ulec natychmiastowej zmianie, lecz
nasz ból, zmartwienia, cierpienie i lęk
mogą rozpłynąć się w Jego spokoju i
kojącym balsamie.
Zauważyłem, że dzieci ze swej
natury często łatwiej przyjmują ból i
cierpienie. Znoszą je cicho, z pokorą
i uległością. Widziałem i czułem pięk­
nego, pełnego słodyczy ducha, który
otacza tych maluczkich.
Trzynastoletnia Sherrie przeszła
14–godzinną operację z powodu guza
na rdzeniu kręgowym. Gdy odzyskała
przytomność na oddziale intensyw­
nej opieki medycznej, powiedziała:
„Tatku, jest tu ciocia Cheryl i… dzia­
dek Norman, i babcia Brown. Tatku,
a kto stoi obok ciebie? … Wygląda
tak jak ty, tylko jest wyższy. … Mówi,
że jest twoim bratem i ma na imię
Jimmy”. Jej wujek Jimmy zmarł na
mukowiscydozę, kiedy miał 13 lat.
Przez niemal godzinę Sherrie...
opisywała osoby, które ją odwiedziły,
wszyscy byli zmarłymi krewnymi.
Potem wyczerpana zasnęła.
Później powiedziała swojemu tacie:
„Tatku, wszystkie dzieci na oddziale
intensywnej opieki mają anioły, które
im pomagają” 20.
Do nas wszystkich Zbawiciel
powiedział:
„Oto jesteście małymi dziećmi, i
nie możecie teraz znieść wszystkich
rzeczy; musicie wzrastać w łasce i w
znajomości prawdy.
Nie bójcie się, małe dziatki, bo
moimi jesteście. […]
Przeto jestem pośród was, a jestem
dobrym pasterzem” 21.
Naszym wielkim osobistym wyzwa­
niem w życiu doczesnym jest stać się
„świętym poprzez zadośćuczynienie
Chrystusa” 22 Ból, którego doświadcza­
cie wy i ja, być może najbardziej przy­
czynia się do postępu tego. procesu.
W ekstremalnych warunkach możemy
stać się w sercu jak dzieci, ukorzyć się
i „modlić, działać i czekać” 23 cierpliwie
na uleczenie naszych ciał i dusz. Gdy
tak jak Job zostaniemy uszlachetnieni
przez nasze próby, „[wyjdziemy czyści]
jak złoto” 24.
Składam świadectwo, że On jest
naszym Odkupicielem, naszym
Przyjacielem, naszym Orędownikiem,
wielkim lekarzem i wielkim uzdro­
wicielem. W Nim możemy znaleźć
spokój i schronienie przed naszym bó­
lem i grzechami, jeśli tylko zwrócimy
się do Niego w pokorze serca. „Łaska
Jego wystarczy” 25. W imię Jezusa
Chrystusa, amen. ◼
PRZYPISY
1. Orson F. Whitney, cytowane w: Spencer W.
Kimball, Faith Precedes the Miracle (1972),
str. 98.
2. Robert D. Hales, „Healing Soul and Body”,
Ensign, list. 1998, str. 14.
3. Zob. Alma 31:31, 33.
4. 2 Nefi 2:1.
5. 2 Nefi 9:21.
6. List do Hebrajczyków 4:16. Paweł nauczał
nas, abyśmy brali przykład ze Zbawiciela,
gdy zmagamy się ze „[sprzeciwami od
grzeszników] wobec siebie, [abyśmy]
nie upadli na duchu, utrudzeni” (List do
Hebrajczyków 12:3).
7. Ks. Jeremiasza 8:22.
8. Alma 36:14.
9. 3 Nefi 9:13.
10. 3 Nefi 27:14–15; kursywa dodana.
11. 1 Nefi 11:31.
12. Alma 7:11–12; kursywa dodana.
13. Zob. John Taylor, The Mediation and
Atonement (1882), str. 97. Prezydent
Taylor pisze o „przymierzu” zawartym
między Ojcem a Synem podczas narad
w życiu przedziemskim, dla osiągnięcia
zadośćuczynienia i odkupienia ludzkości.
Dobrowolne cierpienia Chrystusa podczas
Jego życia doczesnego były dodatkiem do
cierpienia w ogrodzie i na krzyżu (zob.
Mosjasz 3:5–8).
14. Henry B. Eyring, „Przeciwności”, Liahona,
maj 2009, str. 24; kursywa dodana.
15. Zob. Nauki i Przymierza 6:20.
16. Ew. Mateusza 8:16; kursywa dodana.
17. Dallin H. Oaks, „On uzdrawia
obciążonych”, Liahona, list. 2006, str. 7–8.
18. Mormon 5:11.
19. Ew. Mateusza 11:29.
20. Zob. Michael R. Morris, „Sherrie’s Shield of
Faith”, Ensign, czerw. 1995, str.46.
21. Nauki i Przymierza 50:40–41, 44.
22. Mosjasz 3:19.
23. Henry B. Eyring, Liahona, maj 2009, str. 24.
24. Ks. Joba 23:10.
25. II List do Koryntian 12:9; zob. także Eter
12:26–27; Nauki i Przymierza 18:31.
M a j 2 0 1 1 r.
17