charyzmaty ducha świętego - Wspólnota Służebnica Ducha

charyzmaty ducha świętego - Wspólnota Służebnica Ducha

CHARYZMATY DUCHA ŚWIĘTEGO
„Różne są dary, ale Duch jest jeden. Różne są posługi, ale Pan jest jeden. Różne
są działania, ale jeden jest Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. W każdym uwidacznia
się działanie Ducha dla wspólnego dobra. Jednemu Duch daje słowo mądrości, innemu ten
sam Duch daje rozumienie słowa. Jednego Duch obdarza wiarą, innemu ten sam Duch
udziela daru uzdrawiania. Jeszcze innym daje natomiast moc czynienia cudów, dar
prorokowania, dar rozróżniania duchów, dar języków, dar tłumaczenia języków. A wszystko
to daje jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu, jak chce”. (1 Kor 12, 4-11)
Charyzmaty są tak stare, jak chrześcijaństwo. Już w Starym Testamencie Pan poprzez proroka
Joela obiecał: „I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze
prorokować będą, a starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet
na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach” (Jl 3,1-2). I to właśnie
stało się w Dzień Pięćdziesiątnicy, kiedy Duch Święty zstąpił na Apostołów. Obdarzył
ich swoimi charyzmatami, i zaczęli czynić cuda, które już wcześniej zapowiedział im Jezus.
Jednak nie tylko Apostołowie dostąpili tych łask, a również wszyscy ci, którzy w Niego
uwierzyli: „Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą
wyrzucać, nowymi językami mówić będą, węże będą brać do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili,
nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie” (Mk 16,17-18).
Zatem każdy z nas, jako wierzący i przeznaczony do kontynuowania misji Chrystusa może,
a nawet powinien starać się o dary duchowe. Charyzmaty są darami danymi nam darmo przez
Ducha Świętego i nie można w żaden sposób na nie zasłużyć. Nie są więc premią za nasze
zasługi, ani nie otrzymamy ich przez wzgląd na nasze cnoty, ale tylko dzięki łaskawości
Dawcy. Błędnym myśleniem również jest to, że charyzmaty są przeznaczone dla osób
odznaczających się szczególną świętością – przecież pierwsi charyzmatycy byli zwykłymi,
grzesznymi ludźmi. Charyzmaty w dzisiejszym Kościele są co najmniej tak samo potrzebne,
jak były potrzebne 2 tysiące lat temu: dziś również stajemy w obliczu pogańskiego świata,
a i wśród „wierzących” wielu jest takich, którzy nie żyją nauką Jezusa. I tak jak wtedy, kiedy
ludzie wielbili Boga widząc cuda uzdrowienia czy uwolnienia opętanych, tak dzisiaj
potrzebne są cuda, by niektórzy mogli się nawrócić. Pamiętajmy jednak, że dary
nadzwyczajne nie są celem samym w sobie, ale są to znaki towarzyszące głoszeniu Ewangelii,
bo to zawsze Jezus jest na pierwszym miejscu i o Nim należy mówić.
Ile mamy charyzmatów? Trudno sformułować wyczerpującą ich listę, gdyż Św. Paweł
w swoich listach do Koryntian, Rzymian czy Efezjan wymienia ich 19. Jednak nie jest to
wszystko, czym chce nas obdarować Duch Święty, ponieważ ma ich nieskończenie wiele,
a poszczególne z nich są przeznaczone dla każdego człowieka w zależności od potrzeb, jego
samego i czasów, w których żyje. My jednak omówimy charyzmaty wymienione w 1 liście
do Koryntian, a jest ich 9, które można podzielić na 3 grupy:
1. Charyzmaty słowa (mocy słowa):
− Dar języków
− Dar tłumaczenia języków
− Dar proroctwa
2. Charyzmaty czynu:
− Dar wiary
− Dar uzdrawiania
− Dar (czynienia) cudów
Strona | 1
3. Charyzmaty poznania:
− Dar słowa mądrości
− Dar wiedzy (słowa poznania)
− Dar rozeznawania.
Wiemy już, że każdy z nas może otrzymać charyzmaty, jednak na naszej drodze mogą
pojawić się przeszkody, które blokują nas na dary. Są to najczęściej:
− Brak jedności – pojawia się gdy jest sprawowany po za Kościołem, oderwany
od wspólnoty Kościoła.
− Brak przebaczenia: sobie, bliźnim, Bogu – że postawił nas w takiej, a nie innej
sytuacji życia.
− Brak uzdrowienia wewnętrznego: psychika, emocje, wyobraźnia, rany życiowe.
− Brak osobistego życia duchowego: życie w grzechach ciężkich, brak przemiany,
nawrócenia.
Aby troszczyć się o jedność i rozwój wspólnoty Kościoła, powinniśmy:
− pragnąć darów Ducha Św. dla wszystkich członków Kościoła
− modlić się o nie z ufnością i pokorą
− przyjmować je chętnie, z wdzięcznością i poddawać rozeznawaniu
− służyć nimi Kościołowi i światu dla chwały Bożej i dobra wspólnego.
Teraz przejdziemy do omawiania poszczególnych darów.
CHARYZMATY SŁOWA
Dar języków
„Chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami” (1 Kor 14,5)
Dar ten jest tak stary jak chrześcijaństwo. Dar języków został nam obiecany przez Jezusa
jeszcze przed wstąpieniem do nieba: „Te znaki towarzyszyć będą… nowymi językami mówić
będą…” (Mk 16,17), natomiast w czasie Zesłania Ducha Świętego został dany całemu
Kościołowi: „Wszystkich napełnił Duch Święty. Zaczęli mówić różnymi językami, tak jak im
Duch pozwalał się wypowiadać” (Dz 2,4). Dar języków, w przeciwieństwie do innych
charyzmatów, zostaje nam dany na zawsze, lecz gdy nie jest używany, może podzielić los
innych języków obcych i tak, jak talent zakopany w ziemi, zbutwieć i zardzewieć.
Rozróżniamy trzy odmiany daru języków:
− pierwszy rodzaj zakłada mówienie językami rzeczywiście istniejącymi przez kogoś,
kto nigdy wcześniej nie znał danego języka. Ten rodzaj daru języków jest czymś
bardzo rzadkim i służy jako znak dla niewierzących.
− drugi rodzaj daru języków występuje wtedy, gdy wierzącym zostaje przekazane
przesłanie prorockie. Język tego przesłania jest niezrozumiały sam w sobie, więc musi
być ono wyjaśnione przez inny charyzmat, którym jest tłumaczenie języków.
− trzeci, ostatni, rodzaj daru języków jest modlitwą. Ten rodzaj spotyka się w grupach
Odnowy najczęściej. Charakteryzuje się on dwiema cechami: musi być wyrażony
głośno (czyli nie dotyczy cichej modlitwy) i jest nie zrozumiały sam w sobie. Biblia
przekonuje nas, że ten rodzaj daru jest modlitwą, ponieważ jest kierowany do Boga,
Strona | 2
rozumiany przez Boga, natchniony przez Niego, by pomóc wierzącym modląc
się wyrazić to, czego nie da się wypowiedzieć słowami, człowiek modli się w mocy
Ducha Świętego.
Teraz pragnę skupić się na trzeciej z wymienionych odmian daru języków. Modlitwa
językami, zwana również glosolalią, jest darem, który sprawia ,że człowiek poddaje
się Duchowi Świętemu, modli się do Boga w języku, którego nie zna. Modlitwa taka,
gdy człowiek poddaje się jej po raz pierwszy, zwykle brzmi jak kilka słów powtarzanych
w różny sposób. Człowiek decyduje sam kiedy rozpoczyna i kiedy kończy taką modlitwę,
jednakże nie panuje nad wypowiadanymi słowami, modli się swobodnie, nie tworząc form
pojęciowych, nie przyjmuje dziwnych póz, ani nie wpada w trans. Autentyczny dar języków
jest źródłem pokoju, nieautentyczny – źródłem skrępowania i złego samopoczucia. Ten dar
umożliwia pogłębienie życia modlitewnego. Modlitwa językami staje się często bramą
pomagającą w otwarciu na inne charyzmaty. Św. Paweł uważa ten dar za najmniejszy
z darów, chociaż sam go posiadał i używał, pragnął by wszyscy mówili językami: „Tak więc,
bracia moi, troszczcie się o łaskę prorokowania i nie przeszkadzajcie w korzystaniu z daru
języków” (1 Kor 14,39). Prośmy Boga o ten dar przez modlitwę, modląc się też z innymi,
którzy go już posiadają – pomoże to przełamaniu zahamowań.
Kiedy możemy zastosować dar języków? Używany jest przy przekazywaniu proroctwa
w językach, które musi być tłumaczone, do uwielbienia Boga, modlitwy osobistej,
wspólnotowej, wstawienniczej o uwolnienie, uzdrowienie, chrzest w Duchu Świętym.
Dar tłumaczenia języków
„Jeśli więc ktoś korzysta z daru języków, niech się modli, aby potrafił to wytłumaczyć” (1 Kor
14,13)
Poprzez ten dar Bóg uzdalnia człowieka do tego, by przetłumaczył orędzie prorocze dane
w językach, tak by stało się zrozumiałe dla słuchaczy. Wspólnota zatem, po usłyszeniu
orędzia w językach powinna trwać w absolutnej ciszy, aż Duch Święty obdaruje kogoś łaską
tłumaczenia.
Jak objawia się dar tłumaczenia języków? Osoba obdarzona przez Boga darem tłumaczenia
języków czuje, że w jej usta wkładane są kolejno słowa jedno po drugim, to znaczy
po wypowiedzeniu na głos pierwszego nasuwa się następne i tak dalej. Umysł nie jest z tym
zupełnie związany, myśli tłumaczącego krążą gdzieś indziej. Trzeba się wykazać zatem sporą
odwagą i wiarą, aby zdecydować się wypowiedzieć słowo na głos bez jasności, co będzie
dalej. Dar tłumaczenia nie polega na tłumaczeniu poszczególnych słów wypowiadanych
w językach, lecz na przedstawieniu ogólnego kontekstu przekazu od Boga.
Jak korzystać z daru tłumaczenia? Obdarowany powinien mówić w pierwszej osobie,
w imieniu Jezusa. Zacząć słowami, na przykład „Te oto rzeczy mówi Pan…” lub „Ufam,
że Pan Bóg mówi…” i mówić tak, jakby sam Jezus przemawiał do wspólnoty w tym właśnie
momencie. On chce mówić przez nas jakby sam był wśród nas. Nie należy zatem formułować
wypowiedzi jakby to było opowiadanie przez osobę stojącą z boku.
Co ważne, dar tłumaczenia może być dany tej samej osobie, która przekazywała wiadomość
w językach lub może być udziałem innej osoby lub nawet kilku osób.
Strona | 3
Dar proroctwa
„… i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze” (Dz 2,17)
„Troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa” (1 Kor 14,1)
Na pewno wiecie, że każdy z nas tu obecnych jest prorokiem – bo każdy z nas ma za zadanie
głosić Chrystusa. Ale nie o takim prorokowaniu będziemy mówić.
Biblia wskazuje nam, że prorok to ktoś, kto mówi w imieniu Boga.
Przez charyzmat proroctwa Bóg przemawia do swojego ludu, kieruje nim i go pociesza.
Pomaga zrozumieć Boże drogi, poznawać i wypełniać wolę Pana poprzez współpracę z Nim,
dodaje odwagi, napomina, zapewnia o Ojcowskiej miłości. Niekiedy w proroctwie może
zostać ujawniona przyszłość, jednak nie jako narzucony sposób postępowania i reakcje
na te przyszłe wydarzenia, ale odsłaniany jest jedynie pewien splot wydarzeń.
Proroctwo może być skierowane do pojedynczego człowieka, szeregu ludzi lub do wspólnoty.
Może objawić się jako orędzie wygłoszone w językach, wówczas musi zostać
przetłumaczone, o czym była już mowa wcześniej. Może również zostać wygłoszone
w języku, w jakim mówi się w danym kraju.
Jak objawia się charyzmat proroctwa? Człowiek zauważa pewne słowa lub zwroty,
przechodzące przez jego umysł. Niektórzy odbierają całe zdania, podczas gdy inni mogą
otrzymać jedno słowo w danym momencie, inni nie mają żadnych słów, ale tylko sens
orędzia. Może to być również pewien obraz pojawiający się w wyobraźni – wówczas należy
modlić się o towarzyszące mu wyjaśnienie. Może zdarzyć się, że interpretację obrazu otrzyma
inna osoba obecna na spotkaniu modlitewnym.
Otwierając się na proroctwo powinniśmy trwać na modlitwie, przyjąć postawę gotowości
i, zupełnie jak dziecko, prosić Boga o pomoc, a także pozwolić Mu wpłynąć na nasz intelekt,
pamięć i wyobraźnię.
Wspólnota nie powinna obawiać się, że pojawią się jakieś nieproroctwa, nieprzynoszące
owoców, gdyż zbyt wielka ostrożność może opóźnić rozwój tego daru lub sprawić, że okazje
do proroctwa zostaną utracone.
Ważne jest, by proroctwa były rozeznawane, o czym mówi św. Paweł w 1 Liście
do Koryntian 14,29: „Prorocy niech przemawiają po dwóch albo po trzech, a inni niech
to roztrząsają!”, by wykluczyć fałszywe proroctwa.
Fałszywe proroctwo nie pochodzi od Boga, a od złego ducha. Jego owocem jest zakłócenie
spotkania modlitewnego, zamieszanie wśród animatorów, wywołanie zamętu i rozłamu.
Zjawisku temu mogą sprzyjać sytuacje takie, jak brak łaski uświęcającej, oczekiwanie
proroctw spektakularnych, kłótnie, sprzeczki, nienawiść czy inne grzechy, które otwierają
grupę na zło. Nie jest to jednak zbyt częste zjawisko, ale można odnieść wrażenie,
że w większości wspólnot pojawia się problem nieproroctw.
Nieproroctwo występuje w formie ogólnego stwierdzenia biblijnego lub pobożnego, pochodzi
raczej z ducha ludzkiego niż od Ducha Św. Zwykle jest nieszkodliwe dla grupy,
a od prawdziwego proroctwa odróżnia go to, że nie ma mocy budowania wspólnoty i zachęty
Strona | 4
dla jej członków. Pojawiające się cytaty biblijne są częstym nieproroctwem, szczególnie
wśród osób mniej doświadczonych.
Prawdziwe proroctwo nie może być sprzeczne z Pismem Świętym, nauką Kościoła, zasadami
miłości, jedności i posłuszeństwa. Zawsze wywołuje dobre owoce, na przykład,
gdy napomina – wywołuje skruchę i uzdalnia do nawrócenia. Ponadto ożywia modlitwę,
umacnia, dodaje odwagi, niesie nadzieję i radość. Bóg szanuje wolność człowieka, zatem nic
na nikim nie wymusza: nie mówi rozkazując „zrób to, czy tamto”, „zrób tak, czy tak”.
Nawet kiedy Pan napomina, robi to z ogromną miłością, nie przeraża, nie deprymuje,
nie poniża. Autentyczne proroctwo rozwija nasze życie w Chrystusie i pogłębia naszą relację
z Nim.
CHARYZMATY CZYNU
Dar wiary
„Tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara” (1 J 5,4)
„Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecnie życie moje jest życiem wiary w Syna
Bożego” (Gal 2,20)
Dar wiary to charyzmatyczne działanie Ducha Świętego, który uzdalnia człowieka,
aby z wiarą wykluczająca wszelki zwątpienie modlił się z mocą i otrzymał to, o co prosi.
Czasem charyzmat wiary prowadzi do modlitwy nakazu, wypowiedzianej w imię Pana
Jezusa, np. „W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” (Dz 3,6). Należy rozróżnić
charyzmat wiary od daru wiary, jako jednego z siedmiu Darów Ducha Świętego. Cnota wiary
jest całkowitym powierzeniem się Bogu i Jego Opatrzności, która trwa i wzrasta w czasie,
co jest ściśle związane z duchowym rozwojem i osobistym uświęceniem człowieka.
Natomiast charyzmat wiary jest skierowany ku służbie innej osobie lub wspólnocie, wynika
z działania Ducha świętego w nas i ma charakter przejściowej manifestacji mocy Boga.
W Piśmie Świętym znajdziemy wiele przykładów daru wiary, np. kiedy Noe zaufał Bogu
zbudował Arkę, a Mojżesz dzięki wierze dokonał wielu dzieł, jak przeprowadzenie Izraelitów
przez Morze Czerwone, otrzymanie wody ze skały. Także wiele osób, które prosiło Jezusa
o pomoc wykazywało się darem wiary: „Lecz setnik odpowiedział: ‹‹Panie, nie jestem
godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie.
Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie;
drugiemu: Chodź tu! – a przychodzi; a słudze: Zrób to! – a robi››. Gdy Jezus to usłyszał,
zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: ‹‹Zaprawdę powiadam Wam: U nikogo
w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary››” (Mt 8,8-10).
Charyzmat ten sprawia, że człowiek jest wierny Bogu nawet w trudnych sytuacjach,
jest pewien, że Bóg go nie opuści – taką wiarą charakteryzowali się męczennicy.
Każdy posługujący tym darem ma pewność, że Bóg za jego pośrednictwem dokonuje właśnie
jakiegoś cudu, co sprawia, że jest w stanie działać bardzo stanowczo, nawet wbrew
niesprzyjającym okolicznościom. Jest to ważny dar wśród kierujących wspólnotą,
gdyż pomaga podejmować decyzje przynoszące obfite błogosławieństwo. Potrzebny
jest również przy modlitwie o uwolnienie, modlitwie prośby, szczególnie, gdy inne środki
zostały wyczerpane.
Strona | 5
Ważne jest, byśmy pokładali całą ufność w Bogu i
w wierze i oddawali się dziełu Boga.
Jego działaniu, z odwagą działali
Dar uzdrawiania
„Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie” (Mk 16,18)
„Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi
chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą, umarli zmartwychwstają” (Łk 7,22)
Zapewne wielu z was było kiedyś chorych lub wśród najbliższych ktoś był poważnie chory.
Niejednemu również przemknęło przez myśl, że pewnie to kara od Boga, bo byłem taki,
czy taki, że muszę odpokutować za swoje grzechy, albo zadawaliście pytanie „Boże, dlaczego
mnie to spotkało?”. Wielu zdarzyło się obwiniać Pana Boga za cierpienia, które nas spotkały.
Jednak to nieprawda! W wielu miejscach w Biblii spotykamy słowa mówiące o wielkiej
miłości Boga do człowieka, a przecież, gdy ktoś kogoś kocha, nie zsyła na niego cierpienia,
nie życzy mu chorób: „On twoje dni nasyca dobrami: odnawia się młodość twoja jak orła”
(Ps 103,5). Choroby mają swe źródło w grzechu – poczynając od grzechu pierworodnego –
i pochodzą od złego ducha. Jezus Chrystus przyszedł, aby uwolnić nas od wszelkich
ułomności i chorób: „On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto
spełniło się słowo proroka Izajasza: On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby”
(Mt 8,16-17).
Charyzmat uzdrawiania jest ściśle związany z modlitwą o uzdrowienie, która może dotyczyć
sfery duchowej, emocjonalnej i fizycznej. Modlitwa o uzdrowienie duchowe dotyczy
wyzwolenia z grzechów i nałogów. Modlitwa o uzdrowienie wewnętrzne dotyczy chorób
sfery psychicznej i emocjonalnej spowodowanych przykrymi i dręczącymi przeżyciami,
często z okresu dzieciństwa. Modlitwa o uzdrowienie fizyczne dotyczy chorób ciała,
niedomagań fizycznych, których przyczyną jest choroba lub nieszczęśliwy wypadek.
Modlitwa o uzdrowienie nie musi odbywać się w gronie wspólnoty – każdy z nas sam może
prosić Boga o uzdrowienie. Ważne, byśmy mocno pragnęli uzdrowienia i prosili
o nie wierząc z absolutną pewnością, że Jezus tu i teraz tego uzdrowienia chce dokonać
„Córko, twoja wiara cię ocaliła” (Mk 5,34), a także powinniśmy modlić się o to z pogodą
ducha i łagodnością (wskazany uśmiech na twarzy☺).
Warto wiedzieć, że by modlić się za chorych i cierpiących nie musimy czekać na dar
uzdrawiania, bo nie w darze jest nasze oparcie, ale w Bogu.
Przy posłudze modlitwą o uzdrowienie przydatne są inne charyzmaty, na przykład dar wiary;
słowa poznania, który może wskazać przyczynę choroby, przeszkody w uzdrowieniu
czy działania, które należy podjąć; dar rozeznawania duchów pomaga określić, jaki rodzaj
modlitwy należy zastosować; dar języków.
Jakie mogą być efekty modlitwy o uzdrowienie? Uzdrowienie może, oczywiście, nastąpić
natychmiast, jednak nie zawsze tak się stanie. Czasem trzeba z wiarą poczekać
na uzdrowienie, które nadejdzie w późniejszym czasie. Niekiedy jednak uzdrowienie
nie nastąpi. Wówczas należy sprawdzić, jakie mogą być tego powody. A może to być
na przykład brak przebaczenia, niewyznane grzechy ciężkie, brak nawrócenia, błędna
diagnoza – czyli modlitwa o uzdrowienie z innej choroby, niż należało, czasem to opętanie
Strona | 6
przez złego ducha jest główną przyczyną choroby i wtedy należy skierować osobę
do egzorcysty, odmowa korzystania z pomocy medycznej, trwanie w chorym stylu życia,
zbyt ogólna modlitwa.
Dar czynienia cudów
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych
dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca” (J 14,12)
Charyzmat czynienia cudów jest przejściową manifestacją Bożej mocy, przez którą zostaje
usunięta jakaś przeszkoda lub jakaś sytuacja zostaje przemieniona w taki sposób, że wskazuje
na Bożą interwencję.
Na kartach Słowa Bożego znajdujemy wiele opisów cudów. Na pewno każdy z was pamięta
wskrzeszenie Eutycha – młodzieńca, który zasnął podczas słuchania przemowy św. Pawła
i spadł z okna. Były też cuda św. Piotra, Filipa w Samarii. Bóg uzdrawiał przed tysiącami lat
i chce to robić również dzisiaj. Pragnie On pomagać nam w przezwyciężaniu naszego
niedowiarstwa.
Jakich cudów możemy doświadczyć? Mogą to być, na przykład, natychmiastowe uzdrowienia
z poważnych chorób, całkowita przemiana serca lub zmiana decyzji osoby sprawującej
władzę, nagłe nawrócenie kogoś, kto był wrogiem Kościoła, nagłe usunięcie
się lub pojawienie – oczywiście pod Bożym wpływem – osób tak, że pewne problemy
się rozwiązują lub można wykorzystać jakąś okazję.
Możemy zauważyć związek daru czynienia cudów z darem uzdrawiania, jednak dar ten
nie dotyczy tylko uzdrowień, a obejmuje on inne prawa przyrody poza człowiekiem –
na przykład przemiana wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej.
Czasami Bóg w swoim niezgłębionym miłosierdziu czyni cuda także dla osób, które nie
proszą Go o pomoc za pośrednictwem modlitwy innych. Bywa tak, że Bóg dokonuje cudu
dla danego człowieka na początku jego zwrócenia się do Niego. Cud taki staje
się niezapomnianym znakiem Bożej mocy i wierności. Warto otwierać się coraz pełniej
na działanie Boga, gdyż prowadzi to do rozwoju charyzmatu czynienia cudów. Rozwój ten
powinien być podobny do rozwoju w charyzmacie wiary, czyli oznaczać uwrażliwienie
na natchnienia Boże, ponieważ Bóg pragnie czynić przez nas cuda.
Cuda często są potwierdzeniem głoszenia Słowa Bożego. Obecne są, gdy głosi się Ewangelię,
i nią żyje, najczęściej, gdy ludzie poddają się całkowicie woli Bożej i szerzenia Królestwa
Bożego.
Charyzmat ten jest przeznaczony dla każdego człowieka, zarówno sprzątaczki, hydraulika,
księgowej, jak i kapłana. Każdy chrześcijanin może posiadać ten charyzmat, którym może
poruszyć góry chorób, cierpienia, zniewoleń, nałogów, problemów, grzechów.
Strona | 7
CHARYZMATY POZNANIA
Dar wiedzy (słowa poznania)
„Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania
według tego samego Ducha” (1 Kor 12,8)
„Albowiem kraj napełnił się znajomością chwały Pana, jak wody napełniają morze” (Hb
2,14)
W darze wiedzy Bóg przez Ducha Świętego przekazuje nam pewną wiedzę o faktach
i okolicznościach dotyczących pojedynczych osób lub grup, wspólnoty, Kościoła, miasta
czy państwa. Jest to poznanie, której człowiek nie może uzyskać w żaden inny sposób, zatem
nie jest to żadna wyuczona, wystudiowana wiedza, ani wynikająca z naturalnych zdolności
poprzez ludzkie zmysły.
Wiedza taka może dotyczyć relacji z Bogiem, zranień i ich przyczyń, chorób i ich przyczyn,
faktu uzdrowienia lub sfery relacji z innymi ludźmi. Osoba, której dotyczy poznanie wcale
nie musi wiedzieć o danym fakcie. Poprzez ten dar Duch Święty ukazuje rzeczy ukryte,
nieuświadomione potrzeby, ostrzega przed niebezpieczeństwem, wspiera dar uzdrawiania,
jest bardzo przydatny w czasie modlitwy wstawienniczej oraz ewangelizacji.
Wypowiedziane słowo poznania pomaga przyjąć łaskę i uniknąć jej zmarnotrawienia,
ponieważ niekiedy Jezus chce udzielić swej łaski, ale człowiek jej nie przyjmuje.
Osoba dysponująca charyzmatem może odbierać go przez psychikę lub przez odczucia
występujące w jej ciele, na przykład ciepło, uczucie mrowienia; co pomaga w rozpoznawaniu
uzdrawianego miejsca.
Doskonałym źródłem przykładów działania daru poznania jest oczywiście Pismo Święte.
Pokazuje nam przykład, kiedy Jezus zapowiada zaparcie się Piotra, objawienie treści
i interpretacji snów faraona Józefowi.
Dar słowa mądrości
„Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa” (1 Kor 12,8)
Charyzmat ten jest przejściowym dotknięciem przez Boga, które uzdalnia człowieka
do wygłoszenia jakiejś praktycznej nauki lub dania konkretnej wskazówki słuchaczom.
Wykorzystuje naturalną wiedzę człowieka i jednocześnie podnosi ją na poziom
przewyższający jego naturalne zdolności. Bóg przez ten dar pragnie chronić nas przed złem,
pomagać w rozwiązywaniu problemów i pokonywaniu trudności, ukazując w jaki sposób
powinniśmy postąpić, pomaga nam zobaczyć daną sytuację w świetle Słowa Bożego i Bożej
mądrości.
Kiedy zastosować dar mądrości? Przy podejmowaniu trudnych decyzji, przy udzielaniu rady,
w momentach szczególnego działania łaski może pomóc w otwarciu na działanie Ducha
Świętego, w sytuacjach kryzysu osobistego lub we wspólnocie może ukazać drogę
postępowania i uzdrowienie, ukazuje daną sytuację w kontekście planu Bożego, przydatny
jest przy tworzeniu nowych wspólnot, rekolekcji, dni skupienia i przy codziennej służbie
Strona | 8
w Kościele i świecie. Warto przed rozmową lub w jej trakcie, przy udzielaniu rady pomodlić
się, prosząc o ten dar.
W Słowie Bożym przejaw charyzmatu mądrości Pan ukazał nam na przykładzie Daniela,
ratującego Zuzannę przed śmiercią z powodu fałszywego oskarżenia.
Dar rozeznawania
„On uwolnił nas spod władzy ciemności” (Kol 1,13)
„Bóg zaś pokoju zetrze wkrótce szatana pod waszymi stopami” (Rz 16,20)
Rozeznawanie ma kształtować życie osobiste i wspólnotowe, zamiary i przedsięwzięcia
zgodnie z wolą Bożą. Ma pokazać co czynić, a czego unikać, jakie nauczanie przyjąć,
jaką drogą podążać, by postępować w myśl zaleceń Ducha Świętego.
Charyzmat rozeznawania duchów jest szczególnym darem łaski, udzielonym niektórym
osobom, który umożliwia rozpoznanie, z jakich źródeł pochodzą określone natchnienia,
słowa, czyny. Nie wyłącza rozumu, ale oświeca go Bożym światłem. Choć charyzmat
rozeznawania w ścisłym sensie jest dany niektórym, to Nowy Testament mówi, że wszyscy
jesteśmy powołani do rozeznawania tego, co pochodzi od Pana, a co nie. Jest on łaską,
ale także sztuką, której można się nauczyć.
Na człowieka działają różnego rodzaju duchy, różne pobudki i różne źródła natchnień,
dlatego tak ważne jest rozeznawanie. Św. Jan mówi: „Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu
duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło
się na świecie” (1 J 4,1). W związku z tym możemy rozróżnić 4 rodzaje duchów działających
na człowieka: duch dobry, duch zły, duch ludzki i duch świata.
Dobry duch działa poprzez miłość, cierpliwość, obdarza wolnością i pokorą, prowadzi
do skruchy i pokuty, znienawidzenia grzechu, rozpala wolę w miłości, przynosi odwagę,
zapał, radość wewnętrzną, kieruje ku cnocie, uwielbia Boga.
Zły duch objawia się wprowadzając zamęt, zamieszanie, zniechęcenie, manipuluje pozorami
dobra, odciąga od woli Bożej, na przykład misjonarzowi podsuwa myśli o wstąpieniu
do zakonu kontemplacyjnego i odwrotnie, pobudza do pychy, zwątpienia, zuchwałego ufania
własnym siłom, lenistwa. Działanie takie może również pochodzić z naszej skażonej natury,
słabości, poranień, którą wykorzystuje zły duch.
Duch ludzki wypływa z natury skażonej przez grzech pierworodny. Natura jest oporna
w czynieniu dobra, leniwa, sama z siebie będzie dążyć ku temu, co przyjemne dla ciała,
wygodne, łatwiejsze, egoistyczne. Łatwo wpada w szukanie siebie.
Duch świata, kiedy się nie maskuje, prowokuje do próżności, rozwiązłości, szukania tego,
co ziemskie, itp. Z kolei zamaskowany, ukazuje siebie jako dobrego i gani siebie, aby inni
go chwalili. Pobudza do przesadnego przejmowania się opinią ludzką, słabości w cnotach,
jednocześnie stwarzając pozory uduchowienia, a tak naprawdę jest przejawem próżności
i brakiem pokory.
Strona | 9
Kiedy potrzebujemy rozeznawania? Kiedy poszukujemy prawdy, stanu naszego sumienia,
woli Bożej, gdy kierujemy wspólnotą, w modlitwie wstawienniczej, kiedy chcemy
potwierdzić autentyczność charyzmatów.
Przykłady rozeznawania w Biblii:
− Maryja rozpoznaje działanie Boga w akcie Zwiastowania (Łk 1,35)
− Piotr rozpoznaje w Jezusie Mesjasza nie dzięki własnej refleksji czy ludzkim
możliwościom, lecz dlatego, że objawił mu to Ojciec Niebieski (Mt 16,16-17)
PODSUMOWANIE
To już wszystkie charyzmaty, które chcieliśmy wam przybliżyć. Warto wiedzieć, że otwarciu
na nie sprzyja regularna spowiedź święta, eucharystia, nieustanne życie w łasce uświęcającej,
głęboka modlitwa osobista, wiara w to, że Bóg pragnie objawiać swoją wolę i może to czynić
w sposób nadzwyczajny, A Duch Święty może działać nagle i niespodziewanie, obdarzając
nas swoimi charyzmatami i natchnieniami, pragnie bezinteresownej służby, wolność
od szukania siebie i swojej chwały, swoich przekonań, pragnień, szczere szukanie woli Bożej,
samokrytycyzm, gotowość korekty i uczenia się na błędach.
Niezwykle ważne jest trwanie w pokorze i posłuszeństwie, ponieważ są to jedyne cnoty,
których szatan nie może skopiować. Nie chodzi tu jednak o fałszywą pokorę, przejawiającą
się pogardą wobec własnej osoby, poniżaniem samego siebie, dostrzeganiem w sobie
wyłącznie negatywnych cech czy zapominaniem o niezwykłej godności, jaką ma każdy
człowiek, bo jest stworzony przez Boga i na Jego podobieństwo. Mamy na myśli prawdziwą
pokorę, w której człowiek jest świadomy swej godności dziecka Bożego i swoich ograniczeń.
Św. Jan Maria Vianney mówi: „Pokorny człowiek z łatwością ustąpi drugiemu, nikogo
nie rozgniewa, ze wszystkiego będzie zadowolony i będzie się starał ukrywać swoją osobę
przed wzrokiem świata”.
Chcemy jeszcze przybliżyć spoczynek w Duchu Świętym, który nie jest charyzmatem,
ale działaniem Pana Boga. Człowiek, który osuwa się na podłogę może doświadczyć
uzdrowienia na poziomie fizycznym, wewnętrznym lub duchowym, towarzyszy temu
ogromny pokój i doświadczenie miłującego Boga. W czasie spoczynku człowiek może
również doświadczyć uwolnienia od złego ducha, nałogu, grzechu. Prawdziwy spoczynek
pochodzi od Boga i przynosi owoce nawrócenia i przemiany serca, ale zdarzają się przypadki,
kiedy pochodzi od nas i ma podłoże emocjonalne lub od złego ducha i wtedy budzi lęk,
niepokój, może objawiać się trzęsieniem całego ciała człowieka.
„Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy w tym samym miejscu. Nagle rozległ
się szum z nieba, jakby gwałtownie wiejącego wiatru. I napełnił cały dom,
w którym przebywali. Zobaczyli też języki podobne do ognia. Rozdzielały się one i na każdym
z nich spoczął jeden. Wszystkich napełnił Duch Święty. Zaczęli mówić różnymi językami,
tak jak im Duch pozwalał się wypowiadać. Przebywali wtedy w Jeruzalem mieszkańcy Judei
i pobożni Żydzi ze wszystkich krajów świata. Kiedy usłyszeli ten szum, zebrali się tłumnie.
Zdumieli się, gdyż każdy z nich słyszał, że przemawiają jego własną mową. Dziwiąc się temu
bardzo, mówili: ‹‹Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?
Jak to więc możliwe, że każdy z nas słyszy swą ojczystą mowę?››”. (Dz 2, 1-8)
DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ :)
Strona | 10