justyna kowalska

Transkrypt

justyna kowalska

justyna kowalska
artysta sztuk performatywnych: reżyser/ dramaturg / aktorka
tel. +48 602266660
[email protected]
justynakowalska.pl
curriculum vitae
WYKSZTAŁCENIE
JUSTYNA KOWALSKA
ur. 31.12.1978
tel. +48 602 266 660
ul. Dekerta 2 m 11, 30-703 Kraków
[email protected]
www.justynakowalska.pl
Wydział Reżyserii Teatralnej. Specjalność: Dramaturg Teatru
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego w Krakówie
dyplom Magistra Sztuki 2008
Podyplomowe Studium Literacko-Artystyczne
Instytut Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego
2001-2002
Realizacja Filmowa i Telewizyjna
Warszawska Szkoła Reklamyl
2000-2002
Inteligentne Systemy Wspomagania Decyzji
Polsko-Japońska Wyższa Szkoła Technik Komputerowych w Warszawie
1997- 2001
WARSZTATY
performance + dramatopisarstwo – S. Carp – Teatr im. Słowackiego
dramatopisarstwo– Ravenhil – Laboratorium Dramatu
dramatopisarstwo –TRWarszawa
dramatopisarstwo – Theatre of Tomorrow + Narodowy Stary Teatr w Krakówie
performance + video – Gob Squad + narodowy Stary Teatr w Krakówie
happening – Marcin Libera + Teatr 2 Strefa
kabaret/burleska – Teatr Le Prato Teatr KTO
aktorstwo dramatyczne – Teatr Polski w Poznaniu
techniki impro – Arkadiusz Ziętek
emisja głosu – Olga Szwajgier,
emisja głosu – Zbigniew Grygielski
emisja głosu – Justyna Jaryi
emisja głosu – Saba i Mieczysław Litwińscy
pieśni archaiczne – zespół Ovo + Drevo
NAGRODY
Robaczki Cudaczki
Konkurs na projekt cyklicznej audycji dla dzieci w wieku 5-10 lat | Program 1 TVP S.A.
scenarzysta / nagroda główna
2011.01.31
Sama Słodycz wg Ireneusza Iredyńskiego
Konkurs spotkań warsztatowych: Mistrzowie Małej Formy - Reinterpretacje 2006:70-80
XLI OPTFM Kontrapunkt 2006 w Szczecinie
reżyser / nagroda główna
2006.04.23
JĘZYKI OBCE
LCCI SEFIC Advanced - angielski
bierny – hiszpański
curriculum vitae
TEATR
Data
Produkcja
Rola
Reżyser / Producent
Miejsce premiery
2012
Matka Gyubala Wahazara wg Witkacego
reżyser / autor adaptacji
Centrala 71 / PPA / Łaźnia Nowa
Teatr Współczesny (Wrocław)
2012
Vademecum Petenta wg J.Wittlina
reżyser / autor adaptacji / aktorka
Centrala 71
Śródmiejski Ośrodek Kultury (Kraków)
2011
Perła Sch. wg Niekochanej A. Lustiga (czytanie performatywne)
Centrala 71
Klub Rozrywki (Kraków)
2011
Włochy-Brazylia 3:2 Davide Enia (czytanie performatywne)
Reżyser
Centrala 71
Lokator Klub (Kraków)
2011
Le Tournage Imaginaire du Prato
aktorka (kilka epizodów)
Gilles Defacque
Festiwal ULICA 24 STREET ART(Kraków)
2011
Córki Leara. Women's Theatre Group i Elaine Feinstein
aktorka (Regana)
Małgorzata Lech / Centrala 71
Teatr im. J. Słowackiego (Kraków)
2010
Prada Meinhof. Ich bin Ulrike
autor / reżyser / aktorka (Frau Prada)
Mobilne Centrum Kultury KontenerART KontenerART (Poznań)
2009
Stefcia Ćwiek w szponach życia. Dubravka Ugrešić
dramaturg / autor adaptacji
Mateusz Przyłęcki
Teatr Ludowy (Kraków)
2009
Hyde Klub
autor / drugi reżyser
Marcin Kalisz
Klub Lokator (Kraków)
2009
Niezwykłe przygody Czerwonego Kapturka
Autor
Piotr Majewski
Krakowski Teatr Edukacji
2009
Fizjologia Smaku. A. Brillat-Savarin (czytanie performatywne)
Centrala 71
Jazz Klub Rura (Wroclaw)
2008
Metoda Grönholma. J. Galcerán (czytanie performatywne)
Reżyser
Centrala 71
Jazz Klub Rura (Wroclaw)
2008
Ifigenia. Nowa Tragedia. Paweł Demirski i Michał Zadara
asystent reżysera
Michał Zadara
Narodowy Stary Teatr (Kraków)
2008
Kupiec Wenecki. William Shaekspeare
asystent reżysera / aktorka (Kurtyzana)
Tomáš Svoboda
Teatr Ludowy (Kraków)
2007
Klątwa. Stanisław Wyspiański
aktorka (Dziewczyna)
Barbara Wysocka
2007
Maliny wg Balladyny Juliusza Słowackiego
autor / reżyser / aktorka (Dziewczyna)
PWST
Teatr im. J. Słowackiego (Kraków)
2007
Trojanki. Jean Paul Sartre
Reżyser
Festiwal re_wizje antyk
2006
Sama Słodycz wg Ireneusza Iredyńskiego
Festiwal Kontrapunkt
Teatr Współczesny (Szczecin)
2006
Wizja Mozarta. Franzobel
Roman Gancarczyk
Teatr PWST(Kraków)
2005
Romeo i Julia. William Shaekspeare
asystent reżysera / aktorka (Pani Montecchi) Ewa Kutryś
Teatr PWST(Kraków)
2004
Sto Lat Kabaretu...
asystent reżysera
Mikołaj Grabowski
2003
Opera Mleczana. wg twórczości Andrzeja Mleczki
asystent reżysera
Mikołaj Grabowski
2002
Klatka
Autor
Krzysztof Niemirka
Natoliński Ośrodek Kultury (Warszawa)
curriculum vitae
PERFORMANCE / KONFERNSJERKA
Data
Produkcja
Rola
Miejsce premiery
2012
Nowe szczyty
performer (Rachel)
Olga Lewicka
Muzeum Współczesne(Kraków)
2011
Dagny - romans kultur
konferansjer / performer (Dagny Przybyszewski
Willa Decjusza
Willa Decjusza (Kraków)
2009
PopKurka przeżywa. Wpływ Kultury na kury popKultury
autor / reżyser / performer (PopKurka)
kulturaliberalna.pl / festiwal WST 2009 C. K. Nowy Wspaniały Świat (Warszawa)
2009
Zemsta kobiety w centrum miasta
performer (Kobieta)
Rafał Bujnowski
Festiwal ArtBoom (Kraków)
FILM / TV
Data
Produkcja
Rola
Miejsce premiery
2012
Ukryta Prawda
Scenarzysta
Constatntin Entertainment.
TVN
2012
Robaczki Cudaczki
autor / scenarzysta
Messmedia
TVP. Program 1.
2011
Księżna Turbulencja. Komnata miłości (Pilot serialu off)
producent / aktorka (Księżna Turbulencja)
messmedia
-
2010
Samo życie. Odc.1436
aktorka (Recepcjonistka)
Akson Studio
Polsat
2010
Webcamworld
aktorka (Valery)
Wishmaster Inc.
-
2008
Profesor Smok i Przyjaciele
aktorka (dziewczyna)
Ewa Urbańska
TVP. Polonia
2007
Detektywi. Odc.187
aktorka (Prostytutka)
TVN
TVN
Vademecum petenta
Zobacz na vimeo: vimeo.com/kowalska/vademecum
Vademecum Petenta wg Jerzego Wittlina
Reżyseria/adaptacja/scenorafia: Justyna Kowalska
dramaturgia: Agata Dąbek
muzyka: Michał Dymny
Obasada:
Iwona Sitkowska, Małgorzata Wojciechowska, Agnieszka
Zieleziecka / Justyna Kowalska, Barbara Szałapak, Marta
Marut, Grzegorz Borys Roman
20.01.2012 ŚOK (Kraków) / Centrala71
Spektakl Vademecum Petenta wg tekstu Jerzego Wittlina jest komedią o biurokracji w czasach PRL, satyrą na niekończące
się kolejki, kombinowanie, podkładanie się, manipulowanie itd. Vademecum przenosi widza do czasów PRL, którego
niektóre aspekty, jak się okazuje, wcale nie są tak odległe.
.
przykładowe komentarze, jakie pojawiły się na facebooku po pokazie oraz po zamieszczeniu fragmentów nagrań w
internecie:
Było G E N I A L N I E!!! Dziękuję:)
ale zabawa! ;)
Kiedy można i gdzie można, zobaczyć ten spektakl ???
hahahaha, zabawne! ja chcę to zobaczyć jeszcze!!!
Aż chce się jeszcze! Brawo! :)
Super !!! chce więcej!
zakochałem się
Po tej famie co poszła na miasto wszystkie bilety wykupione! After the fame that went to the city all of tickets sold out…
reżyser / autor / aktorka
autorski monodram w wykonaniu Justyny Kowalskiej
scenariusz, reżyseria i wykonanie: Justyna Kowalska
scenografia: Katarzyna Różniak
muzyka: Piotr Żyła
27.10.2010 Mobilne Centrum Kultury KontenerART (Poznań)
Ulrike Meinhof (1934-1976) niemiecka dziennikarka, matka dwóch córek w 1968 roku porzuca karierę i rodzinę
by współtworzyć ultralewicową organizację terrorystyczną Frakcję Czerwonej Armii – RAF. Ulrike osobiście
bierze udział w napadach na banki, porwaniach i zamachach bombowych. Są ofiary śmiertelne, są ranni. Ulrike
staje się coraz bardziej bezkompromisowa, publikuje radykalne ideologicznie manifesty usprawiedliwiające
potrzebę walki zbrojnej: My mówimy: gliniarze to świnie. Mówimy: typ w mundurze to świnia a nie człowiek. I
dlatego się z nimi spieramy. To znaczy, my z nimi nie rozmawiamy i byłoby błędem w ogóle z takimi ludźmi
rozmawiać. I oczywiście można ich zastrzelić.
W 1972 roku Meinhof zostaje aresztowana i umieszczona w tzw. “Skrzydle Śmierci”, które ma na celu nie tylko
pełną izolację aresztowanej, ale jest zarazem torturą sensoryczną. 9 maja 1976 r. Ulrike wiesza się w celi.
Oficjalny werdykt ekspertyzy - samobójstwo – nigdy nie został zaakceptowany przez RAF. W trumnie złożono
ciało Meinhof. Prawie całe. Bez mózgu. Mózg został usunięty i poddany badanom medycznym. W kolejnych
latach zarówno Ulrike Meinhof jak i RAF stały się mitem Popkultury.
Te i inne gorące fakty z życia Ulrike można zakupić po promocyjnej cenie bezpośrednio u naszej uroczej Frau
Prady podczas przedstawienia Prada Meinhof. Ich bin Ulrike.
Trojanki
reżyser
Trojanki. Jean Paul Sartre
reżyseria: Justyna Kowalska
muzyka: Mieczysław Mejza
scenografia: Joanna Ciepielewska
światło: Paweł Szarek
obsada:
Anna Gorajska, Katarzyna Chlebny, Kinga Kaczor,
Karolina Sokołowska,, Anna Kolczyńska, Anna Makowska,
Anna Rakowska, Michalina Bunalska, Karol Śmiałek, Tomasz Ziober
festiwal re_wizje antyk 2007 / Narodowy Stary Teatr (Kraków)
Fragment wywiadu:
“Interesował mnie temat kobiet – po wojnie traktowanych, jako łup. Wyobraziłam sobie, że po wojnie
wszystkie Trojanki, okaleczone, z przetrąconymi kręgosłupami, zostały zwiezione przez Greków, do
cyrku / teatru, gdzie można się bawić ich upokorzeniem.
Cały spektakl rozgrywa się w konwencji różowego, kiczowatego teatru szmiry – sprawia wrażenie lekkiej
zabawy, lecz właśnie dzięki formie temat staje się tym bardziej dotkliwy.”
Gazeta Wyborcza
Maliny
reżyser / autor adaptacji / aktorka
Maliny wg Balladyny Juliusza Słowackiego
reżyseria i adaptacja: Justyna Kowalska
muzyka: Mieczysław Mejza
światło: Paweł Szarek
obsada:
Joanna Ciepielewska, Katarzyna Chlebny, Kinga Kaczor,
Justyna Kowalska, Małgorzata Jasionowska, Karol Śmiałek
2007. Teatr im. Juliusza Słowackiego (Kraków)
Adaptacja Maliny jest autorskim spektaklem dyplomowym opartym
na dziele Słowackiego Balladyna, opowiedzianym z punktu widzenia
Goplany.
Fragment recenzji:
“[...] Świat ukazany w Malinach to rzeczywistość na wskroś subiektywna, projekcja wyobraźni Goplany.
Królowa w trakcie spektaklu, krok po kroku ,odsłania widzom kolejne sekwencje powstałego w jej umyśle
scenariusza zemsty. […] Zakończenie spektaklu dosadnie ukazuje prawdziwy demonizm Goplany,
zawiedzionej kochanki, która stwarza na scenie fikcyjny świat jedynie po to, by się zemścić na rywalce i
ostatecznie świat ten unicestwić. Goplana Chlebny w ostatnich minutach spektaklu coraz wyraźniej zdaje się
uosabiać mroczne i niebezpieczne zarazem zakamarki kobiecej natury. Projektowany przez nią na scenie
świat kobiecych namiętności to świat groźny, nieprzewidywalny, którym władają Eros i Tanatos, złączeni w
miłosnym uścisku. W świecie Goplany kobiety nie są istotami niewinnymi, czystymi. Biel sukienek Aliny i
Balladyny to u Kowalskiej symbol wartości, które nie istnieją. Alina i Balladyna tylko pozornie zdają się
uosabiać nieskazitelność i dobroć kobiecej natury. Niczym maliny, z początku wabią spragnionych
artystycznych doznań widzów swą słodkością, delikatnością, pięknem. W miarę rozwoju wydarzeń
publiczność poznaje jednak prawdziwe oblicze sióstr. Czerwień malin przemienia się na scenie w krew.
Wnętrze kobiet niczym robaki toczą nieokiełznane namiętności, do głosu dochodzą ich homoerotyczne
uczucia, sadomasochistyczne pragnienia. W spektaklu Kowalskiej wyjście z ogrodu rozkoszy, gdzie za
każdym rogiem czai się wąż, drzewa zaś rodzą zgniłe owoce, jest tylko jedno – śmierć. “
Agata Dąbek
Sama Słodycz
Sama Słodycz wg on Ireneusz Iredyński
muzyka: Jacek Szymkiewicz
obsada:
Maria Dąbrowska, Marta Szymkiewicz,
Marian Dworakowski, Tomasz Grygier,
Jacek Szymkiewicz
Spektakl nagrodzony
podczas XLI Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form
KONTRAPUNKT 2006
REINTERPRETACJE 2006:70-80
W roku 2006 Komisja Artystyczna OPTMF KONTRAPUNKT zainaugurowała nowy coroczny cykl
konkursowych teatralnych spotkań warsztatowych Mistrzowie małej formy – reinterpretacje, w których
uczestniczyć mogli studenci i absolwenci wydziałów reżyserii szkół teatralnych. Warsztaty miały na celu
stworzenie możliwości zmierzenia się najmłodszego pokolenia polskich reżyserów z klasyką małej formy
literatury dramatycznej i co za tym idzie – próbą jej interpretacji. Spotkania miały charakter warsztatu
konkursowego, a nagrodzony reżyser otrzymał dofinansowanie i możliwość realizacji swego
przedstawienia.
Jury do realizacji wybrało spektakl Sama Słodycz w reżyserii Justyny Kowalskiej.
Spektakl miał premierę w Teatrze Współczesnym w Szczecinie
Sama Słodycz jest debiutem reżyserskim Justyny Kowalskiej.
Bohaterami są pacjenci sanatorium, którzy z powodu choroby są izolowani od otaczającego świata, w
konsekwencji muszą zorganizować własną autoprzestrzeń i stworzyć obowiązujące w niej specyficzne
reguły. Do grupy pacjentów dołącza nowa pensjonariuszka – Sama Słodycz. W trakcie okrutnego w
swym ekshibicjonizmie aktu inicjacji obnażone zostaje prawdziwe oblicze tej minispołeczności. Tu świat
jest polem gry, gdzie obowiązują brutalne zasady oparte na okrucieństwie, przemocy i kłamstwie. Wola
grupy stanowi prawo. Przyjęty regulamin obowiązuje wszystkich. Nie ma możliwości rezygnacji…
Hyde Klub
autor / drugi reżyser
Hyde Klub. Justyna Kowalska
Tekst HydeCubu powstawał podczas prób, do których zaproszono
wybraną grupę studentów szkoły aktorskiej LartStudio.
reżyser: Marcin Kalisz ,
drugi reżyser: Justyna Kowalska
Obsada: studenci LARTU
Dominika Borkowska, Marzena Cabajewska, Agata Frankowska,
Katarzyna Gawkowska, Katarzyna Gębska, Marta Kacprzycka,
Edyta Januszewska, Paweł Majchrowski, Tomasz Olejnik, Maja
Ramlo, Angelika Stokłosa, Bartek Sudak, Michał Wanio
03.06-11.06.2009 Klub Lokator (Kraków)
Jak to się dzieje, że w tym miejscu, w tym konkretnym miejscu, potrafimy powiedzieć lub nawet zrobić to, na co nie
mamy odwagi na co dzień? Czy to aura tego miejsca, jego specyficzna i otwierająca energia? Czy może jednak ludzie
tu obecni? Ich przyzwolenie, abym tu, właśnie tu, mógł/mogła wyrazić to, co jest istotą mnie?
Krążę po Lokatorze i widzę różnych ludzi. Wydają się być dziwni. Nie zachowują się tak, jakby byli w knajpie – no,
może poza jedną dziewczyną, która tańczy na barze – tylko, że ona cały czas tańczy. Bez przerwy. To też nie jest
normalne. Inna dziewczyna namawia mnie, bym używała jej ciała jako kartki – mogę na niej napisać, co tylko chcę.
Naprawdę? Mogę? Robię to, albo i nie, w zależności czy mam na to dziś ochotę i czy naprawę się odważam. Jakiś
chłopak wyraźnie mnie obraża, chyba ma problem z kobietami. Dla niego jestem „odrażającą przerazą”. Czy on
codziennie tak urąga płci pięknej, czy dopiero dziś wypluł, to co siedziało mu głęboko w gardle? Zaraz robi mi się
weselej, bo jedna z dziewczyn dzieli się ze mną swym szczęściem – jest zakochana. To uczucie wylewa się z niej, nie
jest w stanie go utrzymać w sobie.
Czy we mnie jest coś takiego, co pragnie ze mnie wypłynąć? Mówią mi: „tu możesz! ” Mogę? Tylko... co ja mam do
powiedzenia? Powtarzają: „jesteś diamentem, jesteś wulkanem, a wulkan jest po to, by wybuchł”.
Może dziś sprawdzę, dziś spróbuję i jak oni, ci młodzi, pełni życia ludzie – zrobię to. Przecież mogę.
Dziś zostanę hydeklubowcem.
Stefcia Ćwiek w szponach życia
Stefcia Ćwiek w szponach życia . Dubravka Ugrešić
reżyseria: Mateusz Przyłęcki
adaptacja: Justyna Kowalska i Mateusz Przyłęcki
dramaturgia: Justyna Kowalska
muzyka: Karol Śmiałek
scenografia: Joanna Braun
obsada:
Anna Smołowik, Barbara Kober ,
Dominika Markuszewska, Piotr Pilitowski
14.11.2009 Teatr Ludowy (Kraków)
Fragment recenzji:
<<Bohaterka "Stefci" chce napisać bestseller z gatunku literatury kobiecej, chce - krótko mówiąc zostać drugą Grocholą. Wie, jak to zrobić, ma przepis, składniki są znane z literatury popularnej (...)
Pichci ją na naszych oczach. Sama wciela się w swoją bohaterkę, Stefcię Ćwiek, skromną biuralistkę
pragnącą miłości i innego życia. Stefcia mieszka ze starą ciotką, raczącą ją ponurymi opowieściami z
rodzinnej Boszanskiej Krupy i gubiącą wciąż sztuczną szczękę. Ma koleżanki, które starają się jej
pomóc w wyborze drogi życiowej (...) Pojawiają się też kandydaci na księcia z bajki (...) Ale Stefci
jakoś - mimo przyswajania rad koleżanek - nie wiedzie się ani w miłości, ani w seksie. Nawet gdy na
kursie hiszpańskiego znajdzie tego wymarzonego, okazuje się, że powieści, której bohaterką została,
wydawnictwo nie przyjęło, bo okazała się za krótka.
Kpina z literatury popularnej i gazetowych poradników? Owszem, ale i autorka, i reżyser oszczędzają
depresyjną Stefcię (...) choć komiczna w swych próbach dostosowania się do świata (i schematów
literatury kobiecej), jest ujmująca i niepozbawiona rozsądku. Anna Smołowik gra ją (i autorkę
potencjalnego bestsellera) z wdziękiem i energią. Świetna jest Barbara Kober jako ciotka - jej solówki,
czyli opowieści o Boszanskiej Krupie, w której zdarzały się najdziwniejsze historie, wprowadzają
klimat czystego absurdu. Niedoszłych amantów Stefci (i amanta jednej z koleżanek) znakomicie gra
Piotr Pilitowski. A łatwo można było przesadzić, jako że amanci to postaci karykaturalne. Nieco
natomiast przesadziła w tworzeniu równie karykaturalnych przyjaciółek Stefci Dominika
Markuszewska.>>
Joanna Targoń (Gazeta Wyborcza)
Wizja Mozarta. Franzobel.
Wizja Mozarta. Franzobel
Wizja Mozarta to świat wg geniusza Mozarta:
reżyseria: Roman Gancarczyk
adaptacja i dramaturgia: Justyna Kowalska
muzyka: Ewa Kornecka
obsada:
Marta Bucka, Katarzyna Chlebny, Agnieszka Wilkosz
Małgorzata Wojciechowska, Marek Chudziński,
Maciej Półtorak, Waldemar Raźniak
Spektakl dyplomowy IV roku Wydziału Aktorskiego
2006 Teatr PWST(Kraków)
świat, który jest w kształcie orzecha włoskiego,
świat, w którym Japończycy spadają z nieba,
świat, w którym niespełniona miłość może zamienić kobietę w psa,
świat, w którym przeszłość miesza się ze współczesnością,
świat, w którym ziemia wywróciła się do góry nogami,
świat, w którym kosmos zamieszkał nam na przeponie,
to świat, który skurczył się do wielkości człowieka, który go nosi
To świat zapełniony muzyką, co jeszcze bardziej podkreśla adaptacja Justyny Kowalskiej przekształcająca
tekst dramatyczny Franzobla w spektakl muzyczny. Podczas procesu adaptacji zostały dopisane piosenki a
poszczególne sceny zostały przetransponowane w arie operowe.
Fizjologia Smaku
Fizjologia Smaku. Anthelme Brillat-Savarin
(czytanie performatywne)
reżyseria i adaptacja: Justyna Kowalska
obsada:
Stanisław Melski, Dagmara Mrowiec,
Grzegorz Borys oman, Paweł Kutny
5.11.2009 Jazz Klub Rura (Wrocław) / Centrala71
"Fizjologia smaku" to XIX-wieczny francuski esej o kulturze kulinarnej, napisany niezwykle nowocześnie
brzmiącym językiem. Dziś jest wspominany przez znawców tematu jako Biblia Smakoszy, a sam BrillatSavarin został okrzyknięty Papieżem Gastronomii.
Adaptacja Justyny Kowalskiej umiejscawia przebieg akcji w domu Radcy Królewskiego, przy
niezastawionym stole, podczas oczekiwania na proszony obiad, którego podanie się opóźnia. Wśród
zaproszonych gości jest sam mistrz kulinariów Profesor Anthelm Brillat-Savarin. Profesor pragnąc
wypełnić czas oczekiwania na posiłek, zabawia fragmentami rozprawy Fizjologia smaku, albo medytacje o
gastronomi doskonałej, nad właśnie którą pracuje. Goście bardzo chętnie wchodzą w świat Profesora,
odgrywają scenki z jego dzieła, przerzucają się anegdotami kulinarno-społecznymi, rozprawiają nad
walorami wykwintnych potraw, ich funkcjami w życiu społecznym, śpiewają arie na cześć poszczególnych
dań – do momentu, w którym już dłużej nie są w stanie wytrzymać rozbudzonego apetytu.
Petitioner Vademecum
director / adaptater
Watch on vimeo: vimeo.com/kowalska/vademecum
Petitioner Vademecum. Jerzy Wittlin
(performative reading)
Adapted and directed by Justyna Kowalska
Cast:
Iwona Sitkowska, Barbara Szałapak, Agnieszka Zieleziecka,
Małgorzata Wojciechowska, Grzegorz Borys Roman
24.11.2011 ŚOK (Kaków) / Centrala71
cycle of readings Dramofon
Adaptation of a Petitioner Vademecum by Jerzy Wittlin is a comedy about bureaucracy in the Communist times, a satire on
the endless queues, combining, manipulations etc. Vademecum is instruction of moving through the complex bureaucracy
system and ultimately shows us that nothing really is possible to arrange. Vademecum takes audiences to the communist
era, which some aspects, as it turns out, are not so distant ..
.
Sample comments that appeared on facebook after the show, and after posting parts of recordings on the Internet:
It was G E N I A L!! Thank you:)
Wonderful! Thank you!
Great! I'd watched it on live!
When you and where you can, see this spectacle?
Hahahaha, funny! I want to see it more!
Super! wants more!
I fell in love
I promise to bring billions of co-viewers! Excited!
After the fame that went to the city all of tickets sold out…
Włochy-Brazylia 3:2
reżyser
Włochy-Brazylia 3:2 Davide Enia
(czytanie performatywne)
monodram w wykonaniu Piotra Biedronia
obsada video:
Iwona Sitkowska, Andrzej Popiel, Artur Wołoch
Grzegorz Borys Roman, Agnieszka Więckowska,
Wojciech Trela, Filip Więckowski
28.03.2011 Lokator Klub (Kaków) / Centrala71
cykl czytań Dramofon
Fragment recenzji:
„Widzowie przenoszą się do dnia 5 lipca 1982 roku, gdy w Barcelonie trwa decydujący mecz XII Piłkarskich Mistrzostw Świata, España 82
pomiędzy Włochami a Brazylią. Na scenie znajduje się jedynie kanapa, z boku podskakuje w dresie Piotr Biedroń, rozgrzewając się przed
samotnym starciem z widzem. Piotr Biedroń podejmuje się zadania wprost heroicznego, sam dźwiga na swoich barkach niemalże cały
dramat. Wcielając się we włoskiego kibica, głosem wprawnego komentatora opowiada o meczu, który na zawsze pozostał żywy w jego
pamięci, kiedy to Włosi zdobyli XII Piłkarskie Mistrzostwa Świata. Sięgając pamięcią do lat dziecięcych, opowiada o każdym szczególe
mającym miejsce tamtego pamiętnego wieczoru, gdyż według niego i jego przesądnej familii nawet ich najmniejszy gest miał bezpośredni
wpływ na wynik meczu. Wspólne oglądanie meczu staje się dla nich rytuałem, znaczonym każdym papierosem Narodowym Bez Filtra
wypalonym przez Bruno Curcuru i kolejną filiżanką kawy zrobioną przez Cettinę Matassę, a wypitą przez Vincenza Filippone - i to wszystko
jest dla nich gwarancją wygranego meczu.
Piotr Biedroń wspaniale podtrzymywał grozę sytuacji, trzymając widzów w nieustającym napięciu, równocześnie doskonale wykorzystując
komediowy potencjał dramatu. Justyna Kowalska słusznie powierzyła całą odpowiedzialność Biedroniowi, lecz na szczęście pozwoliła mu
na krótką przerwę, wypełnioną nagraniem historii Vincenza Filippone, który w kolejce do toalety, podczas przerwy w meczu, opowiadał o
drużynie Dynama Kijów rozstrzelanej za wygraną z Niemcami w czasie wojny. Na uznanie zasługują również nagrania zawierające
skondensowany obraz rytuałów wykonywanych przez włoską rodzinę, które doskonale uzupełniły opowieść narratora oraz wprowadziły
zgrabną klamrę.”
Marta Goławska (Teatralia Kraków)
Robaczki Cudaczki
scenarzysta
Robaczki Cudaczki
(scenariusz serialu dla dzieci)
Scenariusz Robaczki Cudaczki wygrał
konkurs na projekt cyklicznej audycji dla dzieci w wieku 5-10 lat
organizowany przez Program 1 Telewizji Polskiej S.A.
Na śmietniku, obok kosza na śmieci, leży stare pudełko po butach. Z zewnątrz wygląda
niepozornie, ale w środku jest inny, lepszy świat. We wnętrzu pudełka Robaczki
Cudaczki przedstawiają swój ROBAL SZOW.
ROBAL SZOW to oparta na sprawdzonych pomysłach kompilacja rewii artystycznej w
stylu Muppet Show oraz programów rozrywkowych typu Szymon Majewski Show w wersji
prowadzonej przez.... OWADY. Sukces komercyjny takich produkcji, jak Disco Robaczki,
Bee Movie, Mrówka Z, Po Rozum do Mrówek, Dawno temu w trawie itp. potwierdza
zainteresowanie dzieci tym mikroświatem.
Program zapowiadany i prowadzony jest przez bliźnięta syjamskie DŻDŻOWNICE DŻONA
I DŻANA. Dżdżownice te mają zmysł komizmu niczym Flip i Flap czy Kabaret Starszych
Panów. Ich długie ogonki ciągle prowokują zabawne wypadki z zaplątywaniem się
Dżonego i Dżana.
W każdym odcinku, inny celebryta - insekt jest gościem specjalnym programu, m. in.
PCHŁA – szef grupy kaskaderów, BIEDRONKA – miss świata, pragnąca siać dobro i
piękno na świecie, urocza i czysta Boża Krówka, MODLISZKA – gwiazda robalowego
kina, typ femme fatale, ŚWIETLIK – wyblakła już nieco gwiazda estrady typu Połomski.
MOTYL – śpiewający projektant mody czy też słynny sprinter olimpijczyk BIEGACZ
WRĘGATY oraz wiele innych znamienitych osobowości.
ROBAL SZOW wyprodukowany przez kreatywne ROBACZKI CUDACZKI będzie nie tylko
doskonałą rozrywką dla całej rodziny, ale również pozwoli poszerzyć wiedzę widzów na
temat pasjonującego świata owadów. ROBACZKI CUDACZKI mają również w planach
wydanie własnego pisma branżowego, myślą o narysowaniu serii książeczek,
wyprodukowaniu maskotek ze swoimi podobiznami i warto nadmienić, że już pracują nad
spektaklem teatralnym oraz nad scenariuszem filmu fabularnego, w którym pragną
pokazać kulisy powstawania programu.
reżyser / autor / performer
Popkurka (Gallus domesticus popkulturus) - kobieta domowa z rodziny kur
bezstresowych, hodowana na całym świecie. W środowisku naturalnym nie
występuje. Uważa się, że stanowi formę udomowioną indywidualistki, lecz
nie wyklucza się domieszki innych gatunków kobiecych. Gatunek ten
wyewoluował prawdopodobnie w epoce popkultury. Występuje często w
odmianie kidulta. Charakteryzuje ją barwne opierzenie, wielkie zużycie
paszy i wysoki wskaźnik zapłodnienia umysłowego. Żywi się papką
kulturalną. Przeżywa.
Popkurka to postać wykreowana w opozycji do pseuodointelektualnej kultury.
Popkurka, współczesna kura domowa, przetwarza ją na swój błyskotliwy
sposób poprzez cykl happeningów, performanców i felietonów.
Pod czas performancu PopKurka przeżywa. Wpływ Kultury na kury
popKultury przygotowanego specjalnie na zamówienie kulturyliberanlnej.pl,
Popkurka ugotowała dla widzów “wyśmienity gulasz” z gadżetów popkultury:
(performance)
scenariusz, reżyseria i wykonanie: Justyna Kowalska
23.05.2009
FuzjaSztuk podczas Warszawskiego Festiwalu Warszawskiego
Warszawa. Kawiarnia "NOWY ŚWIAT" ul. Nowy Świat 63
Kupiec Wenecki
aktorka / asystent reżysera
Kupiec Wenecki. William Shaekspeare. reż.Tomáš Svoboda, 2008 Teatr Ludowy (Kraków)
Klątwa
aktorka
Klątwa. Stanisław Wyspiański. reż. Barbara Wysocka, 2007 Narodowy Stary Teatr (Kraków)
Galeria
modelka
Justyna Kowalska
Wzrost:
Waga:
Wymiary:
Włosy:
168 cm
56 kg
90 / 66 / 94
Rude
Doświadczenie: udział w kilkudziesięciu sesjach.
Atuty:
kreatywność i ekspresja.
Galeria
modelka
Sztuki teatralne (nieinscenizowane)
autor
Masakra w Paryżu
(sztuka wieloobsadowa)
Sztuka oparta na dramatach Marlowa. Z nurtu sztuk przepisywanych, jak dramaty Heinera Müllera czy
Sarah Kane.
Ciała Niebieskie
(dramat poetcki 1M+2K)
W Masakrze został podkreślony język i brutalność sztuk Marlowa. Różnica z oryginałem polega głównie
na zmianie perspektywy i głównego tematu. W tej interpretacji jest przede wszystkim tragizm Matki
(Królowa Katarzyna Medycejska), która dla dobra gniazda, nie zawaha się ukręcić łba słabemu pisklęciu –
a której działania przynoszą skutek odwrotny, upadek rodziny.
Sztuka jest przepełniona brutalnością, szczególnie z rąk katolickich, które za pomocą krzyży i różańców
przeprowadzają krwawą masakrę na Hugenotach.
Historia trójkąta erotycznego: astronoma Heweliusza, jego drugiej żony Elżbiety Koop oraz... martwej
żony, która nie potrafi odejść.
Moja siostra jest warzywem
(farsa absurdalna 5K + 5M)
Heweliusz próbuje za pomocą swoich precyzyjnych instrumentów mierniczych i umiejętności żony
uwiecznić niebo na papierze za pomocą mapy gwiazd. Małżonków łączy głęboka więź zbudowana na
wspólnej misji: policzenia wszystkich gwiazd, którą próbuje zniszczyć nieżywa od paru lat pierwsza żona
mistrza.
Obie kobiety – ta żywa I ta martwa w końcu godzą się ze sobą, by wspólnym wysiłkiem podtrzymywać
motywacje Heweliusza. Wspólnie przenoszą się w świat poezji, piękna nieba, a nawet na powierzchnię
księżyca.
Fragment recenzji:
“W prostych dekoracjach jednego pokoju toczy się "zabawna" sztuka polskiej autorki. Bohaterowie - to
rodzina składająca się z Matki i jej trojga dorosłych już dzieci. Syn, czyli postać Brata, to stary kawaler
pozostający pod patologicznym wpływem macierzyństwa mamusi, który autentycznie troszczy się o
najmłodszą siostrę - Helenkę. Sceniczna Siostra, jest osobą otwartą, o nie ukrywanych preferencjach
lesbijskich i również szczerze troszczy się o Helenkę. Sama Matka z uporem, przy czynnym wsparciu
dzieci, stara się wydać najmłodszą latorośl za mąż, bo tylko w Helence nadzieja na... przedłużenie rodu.
Tekst emanuje mixem sensualności, który u pomysłowego reżysera może być nie tylko zabawą. Kamuflaż
miesza się ze swoistym ekshibicjonizmem, a liryzm pogłębia cisza, występująca tu w formie
równoprawnego członu dialogu.
Student - narzeczony, złapany w końcu w rodzinne sidła, właśnie taki dziwaczny dialog prowadzi z
Helenką. On mówi, tzn. pyta, odpowiada, komentuje za dwoje, ponieważ Helena nie mówi. A raczej,
precyzyjniej to ujmując - jej odpowiedzią, traktowaną w konwencjonalnym rozumieniu tego terminu
dramaturgicznego - jest milczenie, czyli cisza zapadająca na scenie zamiast odpowiedzi. Podniecająca to
kategoria ekspresji scenicznej! W kontekście tego dramatu nic to dziwnego, gdyż Helenka - córeczka i
siostrzyczka tak usilnie (ale trzeba przyznać, że i z uczuciem, a nawet taktem) wydawana za mąż - jest...
MARCHEWKĄ. A właściwie... marchewką.
Trudnego i delikatnego tematu dotyka sztuka - inności, nieprzystawalności, zdrady, miłości
niekonwencjonalnie traktowanej i nade wszystko wizji kobiety idealnej jako tej, która milczy”
ADiT
Kołysała Ryba Wodę
(monodram)
Babcia Zina ma około 80. lat. Właśnie kupiła sobie kamerę, którą zapisał jej na receptę doktór. Ściągnęła
ją na ebaju z Ameryki. „A co nie potrafi? Potrafi” - ona Internet to ma w małym palcu i bawią ją
czterdziestolatki, które nie wiedzą czym jest „usb”. Z Panem Jankiem, na ten przykład, kiedyś sobie
„klikała” i prawie randkę „wyklikała. W internetowym nicku, zgodnie z trendami, odejmuje sobie piętnaście
lat. Jest optymistką, kwestionuje kulturowy stereotyp „starości”.
Doktór przykazał Zinie prowadzić video-pamiętnik w celu utrwalania kontaktów społecznych i
podtrzymywania więzi rodzinnych, wspomagania pamięci krótko- i długotrwałej oraz dania upustu
kompulsywnym napadom reminiscencji.
W kolejnych odcinkach videobloga, staruszka przenosi się do czasów dzieciństwa,. „Jak już jedna
głupota się przypomni, od razu w pamięć lezą następne.” – mówi Zina obrazując mechanizm działania
raz uruchomionej pamięci.
Z kolejnymi fabułami „ja” rozsypuje się na wiele części, następuje dezintegracja Ziny aż po
niepoznawanie samej siebie w poprzednich odcinkach videobloga. Jesteśmy świadkami zapominania
faktów, osób, miejsc.
Również język Ziny ulega degradacji: stopniowo z języka ogólnopolskiego przechodzi do języka swojego
dzieciństwa – dialektu podlaskiego.
justyna kowalska
artysta sztuk performatywnych: reżyser/ dramaturg / aktorka
tel. +48 602266660
[email protected]
justynakowalska.pl

justyna kowalska

Transkrypt

Podobne dokumenty

Amatorski Teatr Obrzędowy

mała akademia teatralna

Rutger Haur