Klasyfikacja TNM raka płuca

Transkrypt

Klasyfikacja TNM raka płuca
Klasyfikacja TNM raka płuca
Klasyfikacja TNM raka płuca (uproszczona):
Cecha T - wielkość guza
Tx – guz, którego obecność jest udowodniona na podstawie komórek
nowotworowych obecnych w wydzielinie oskrzelowej; obecność guza nie zostaje
udowodniona w bronchoskopii lub badaniach radiologicznych klatki piersiowej.
T0 – guz pierwotny nie występuje oraz nie występują cechy jego obecności.
T1 – guz, który ma średnice poniżej 3cm; jest otoczony tkanka płucną lub opłucną
płucną; nie wykazuje naciekania oskrzela głównego.
T2 – guz stępujący, który ma przynajmniej jedną z następujących cech: średnica
większa niż 3 cm, naciekanie opłucnej, towarzysząca niedodma, zajęcie oskrzela
głównego w odległości nie mniejszej niż 2 cm od ostrogi głównej, zapalenie płuc
dochodzące do wnęki (niezajmujące całego płuca).
T3 – guz o każdej wielkości, który nacieka następujące struktury anatomiczne:
opłucną osierdziową, osierdzie, opłucną śródpiersiową, nerw przeponowy, przeponę,
ścianę klatki piersiowej; guzowi może towarzyszyć niedodma lub zapalenie całego
płuca.
T4 - guz o każdej wielkości, który nacieka jedną ze struktur takich jak: serce,
śródpiersie, przełyk, tchawicę, ostrogę główną, nerw krtaniowy wsteczny, trzony
kręgów; guzowi może towarzyszyć wysięk opłucnowy lub osierdziowy oraz oddzielne
guzki satelitarne występujące w obrębie tego samego płata.
Cecha N - węzły chłonne
Nx - brak możliwości przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych
N0 - brak przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych.
N1 – przerzuty są obecne w węzłach okołooskrzelowych (płatowych,
międzypłatowych , segmentarnych) lub wnękowych znajdujących się po stronie guza.
N2 – przerzuty są obecne w węzłach chłonnych poniżej rozwidlenia tchawicy lub w
węzłach chłonnych śródpiersia po stronie guza (górne okołotchawicze,
przedtchawicze, aortalne, górne śródpiersiowe, pozatchawicze, dolne
okołotchawicze, około aortalne, około przełykowe, podaortalne, okolicy więzadła
płucnego).
N3 – przerzuty są obecne w węzłach chłonnych wnękowych lub śródpiersia po
stronie przeciwnej, w węzłach chłonnych pod mięśniem pochyłym przednim szyi, w
węzłach chłonnych nadobojczykowych po stronie guza lub po stronie przeciwnej.
Cecha M - przerzuty odległe
Mx – nie ma możliwości oceny obecności przerzutów odległych.
M0 – nie ma przerzutów odległych.
M1 – obecne są przerzuty odległe (w tym można zobaczyć również inne ogniska
nowotworu w innym płacie po stronie przeciwnej lub po tej samej stronie).
Zgodnie z zasadami klasyfikacji TNM oraz klasyfikacji w odniesieniu planowanego
procesu diagnostyczno-leczniczego stosuje się następujące oznaczenia:
cTNM - klasyfikacja kliniczna (na podstawie badań, przed podjęciem leczenia).
sTNM - klasyfikacja śródoperacyjna (na podstawie badań i oceny w trakcie zabiegu
operacyjnego).
pTNM - klasyfikacja pooperacyjna (na podstawie badań przed leczeniem
operacyjnym, oceny śródoperacyjnej i badania histopatologicznego). Istotna z punktu
widzenia rokowniczego. Decyduje o ewentualnej kwalifikacji do leczenia
adjuvatowego.
rTNM - klasyfikacja ponownego leczenia - ocena rozwoju choroby w różnych etapach
przebiegu w trakcie leczenia za pomocą różnych metod terapeutycznych.
Rak drobnokomórkowy płuc cechuje się bardzo dużą dynamiką rozwoju choroby. Z
tego względu przyjęta klasyfikacja TNM ma ograniczone zastosowania w planowaniu
terapii celowanej. Aby ujednolicić poszczególne stopnie zaawansowania w
odniesieniu do możliwości terapeutycznych zostały wprowadzone nowe pojęcia. Są
to: choroba ograniczona (limited disease - LD) oraz choroba uogólniona (extensive
disease - ED).
Choroba ograniczona - LD są to zmiany, które ograniczają się do jednej połowy
klatki piersiowej. Obecność wysięku opłucnowego stwierdzane jest tylko po jednej
stronie. Węzły chłonne wnęki oraz nadobojczykowe mogą być zajęte jedynie po tej
samej stronie. Choroba ograniczona występuje u około 30 proc. Chorych w chwili jej
rozpoznania.
Choroba uogólniona - ED są to zmiany, które nie mieszczą się w którymkolwiek z
punktów definicji choroby ograniczonej. Choroba uogólniona występuje u około 70
proc. chorych.

Podobne dokumenty