projekt remontu placu tysiąclecia w czerwinie

PROJEKT REMONTU PLACU TYSIĄCLECIA W CZERWINIE
OBIEKT:
PLAC TYSIĄCLECIA W CZERWINIE
INWESTOR:
GMINA CZERWIN
LOKALIZACJA:
PLAC TYSIĄCLECIA WE WSI CZERWIN DZIAŁKA NR 6-40; 6-46; 6-416.
BRANŻA:
ARCHITEKTURA
ZAWARTOŚĆ:
- Opis techniczny
- Rysunki techniczne
Projektanci :
Projektant główny:
Poznań, 1.04.2009r.
1
Zawartość opracowania
I.
Strona tytułowa
II. Spis zawartości projektu
III. Spis rysunków
Mapa zasadnicza-stan istniejący
Mapa zasadnicza- projekt
Projekt zagospodarowania placu – plan
sytuacyjny; szczegóły; przekroje; widok
Układ bruków; projekt siedziska; widoki
Projekt nasadzeń zieleni; widoki
rys. nr 1
rys. nr 2
rys. nr 3
rys. nr 4
rys. nr 5
IV. Projekt remontu placu – opis techniczny
V. Opis do nasadzeń zieleni
VI. Informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia
VII. Oświadczenia projektantów
VIII.
Uprawnienia i przynależności do izb
IX. Załączniki formalno-prawne:
- oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele
budowlane
2
OPIS TECHNICZNY
do projektu remontu placu
1. PRZEDMIOT OPRACOWANIA
Przedmiotem opracowania jest projekt remontu placu Tysiąclecia w Czerwinie.
2. ADRES INWESTYCJI:
Plac Tysiąclecia w Czerwinie
Działka nr. 6-40; 6-46; 6-416.
3. INWESTOR:
Gmina Czerwin
4. PODSTAWA OPRACOWANIA
-zlecenie inwestora
-mapa sytuacyjna do celów projektowych 1:500
-uzgodnienia z inwestorem
-obowiązujące normatywy i przepisy
.
5. STAN ISTNIEJĄCY
Teren opracowania obejmuje działki: 6-40; 6-46; 6-416, będące własnością
inwestora. Obecnie teren placu jest częściowo pokryty zielenią, częściowo
wybrukowany(chodniki) z centralnym placykiem, na którym umiejscowiony jest pomnik.
Plac przed budynkiem straży pożarnej, również pokryty zielenią. Natomiast zejście do
jeziora nie jest zagospodarowane.
6. STAN PROJEKTOWANY
Projekt przewiduje usytuowanie na placu dwóch basenów z fontanną (z
obiegiem zamkniętym), z których każdy będzie na innym poziomie, co nada efekt
wodospadowego spływania wody ze zbiornika położonego wyżej do zbiornika
położonego niżej, skąd powróci do poprzedniego za pomocą strumienia fontanny. Od
wskazanego założenia będą odchodziły pasy ciemnego, szlifowanego kamienia – np.
granitu, który ma za zadanie stworzyć złudzenie optyczne w postaci schodów. Pasy
prowadzą do obmurowanych donic z zielenią. Pozostała część placu pokryta jest
kwadratami w posadzce z kamienia polnego w zaprawie, przedzielonymi pasami z
kostki brukowej w jasno-szarym kolorze. Materiały z posadzki kontynuowane są
również we wszelkich pionowych elementach jak murki czy siedziska. Te ostatnie
również osadzone są w module kwadratu, który powtarza się w posadzce, podobnie
jak wysepki zieleni, wokół drzew. Większe skupisko zieleni zaprojektowano we
wschodniej części placu, jako obsadzony drzewami i ograniczony murkami
3
oporowymi wał. Na placu zaplanowano oświetlenie, wraz z niezbędnymi elementami
małej architektury, jak kosze na śmieci, słupki, stojaki dla rowerów oraz maszty
flagowe (wg rys.). Od zachodu i północy plac ograniczać będzie parking i chodnik ze
wszystkich stron, wykonany z kostki brukowej, analogicznej do pasów między
modułami na placu. Plac północny przy budynku straży będzie zawierał wszystkie
wyżej opisane elementy, poza basenem wodnym.
Zagospodarowanie zejścia do jeziora, będzie polegało na wykonaniu schodów o
szerokich spocznikach, na których posadzce pojawi się moduł kwadratu z placu, z
podobnymi materiałami. Lampy będą zespolone z poręczami schodowymi i koszami
na śmieci. Najniższe części zejścia będą się rozszerzać w tarasowe placyki.
7. UZBROJENIE TERENU
Działki są częściowo uzbrojone w sieć elektryczną i wodno-kanalizacyjną,
jednak nowoprojektowane elementy nie wymuszają takowych.
8. ODDZIAŁYWANIE NA ŚRODOWISKO
Projektowane elementy małej architektury nie stwarzają zagrożeń dla środowiska.
9. WARUNKI GRUNTOWO-WODNE
Dopuszczalne naprężenie na grunt przyjęto 1.50 kg/cm2. Rodzaj gruntu –
piaski gliniaste.
10. UWAGI KOŃCOWE:
Projekt opracowano w oparciu o uzgodnienia z inwestorem i na podstawie
obowiązujących norm technicznych.
Prace budowlane należy prowadzić pod nadzorem autorskim i nadzorem
uprawnionego kierownika budowy.
Wprowadzenie jakichkolwiek zmian do projektu należy uzgodnić z państwowym
nadzorem budowlanym.
Autorzy opracowania:
4
PROJEKT NASADZEŃ
Projektowane na placu głównym drzewa, są w większości przesadzanymi obecnymi
już na nim. Wszelkie dodatkowe będą to klony kuliste. W donicach z zielenią pojawią się
krzewy dorastające do ok. 2m np. pęcherznice żółtolistne. Na wale zieleni poza
przesadzanymi drzewami , pojawią się również mniejsze dosadzenia – irga błyszcząca na
przemian z forsycją pośrednią, które są krzewami kwitnącymi w intensywnych żółtoczerwonych barwach. Analogicznie na placu przed budynkiem straży pożarnej. Na schodach
do jeziora pojawi się tylko jedno drzewo – klon kulisty, mający za zadanie zacienienia części
tarasu nad brzegiem jeziora.
PĘCHERZNICA ŻÓŁTOLISTNA
[Physocarpus opulifolius Luteus]
Krzew z jasnobrązową korowiną. Liście pojedyncze, ustawione skrętolegle, bez przylistków,
przeważnie 3 - klapowe i ząbkowane. W jesieni przebarwia się na pomarańczowożółto lub
żółto. Kwiaty obupłciowe, białe lub różowawe, zebrane w niewielkie, szczytowe
baldachogrona osadzone na krótkich, bocznych pędach. Owoce - pęcherzowato rozdęte
mieszki czerwieniejące przy dojrzewaniu, zwierają drobne, żółtawe, nieoskrzydlone nasiona
(po 2-5 w każdym mieszku). Dojrzewa we wrześniu i październiku. Znanych jest 10-13
gatunków we wschodniej Azji i w Ameryce Północnej.
Pęcherznica jest wytrzymała na mrozy i bardzo wytrzymała na suszę. rośnie szybko i silnie
się rozkrzewia. Znosi ocienienie i może być sadzona w parkach pod koronami wysokich
drzew. Jest mało wymagająca w stosunku do gleby. Najlepiej rośnie na glebach lekkich,
piaszczystych, przepuszczalnych, ale zasobnych związki wapnia (zasadowych). Odznaczają
się dużą zdolnością odroślową, można ją krótko przycinać nad ziemią i odmładzać. dobrze
znoszą zanieczyszczenie powietrza i można stosować ją w miastach. Odznacza się cennymi
właściwościami biologicznymi i coraz częściej używa się jej w różnego rodzaju
zadrzewieniach. Na wiosnę wcześnie rozwija liście i odznacza się obfitym, zdrowym
ulistnieniem, którego nie niszczą u nas szkodniki i choroby. Zalicza się do podstawowej
grupy krzewów dla rekultywacji różnych wysypisk, hałd, wyrobisk, umacniania skarp itp.
Można je także stosować w zadrzewieniach przydrożnych i wiejskich. Bez przycinania tworzy
zwarte szpalery. Pęcherznica jest efektowna w okresie dojrzewania owoców (czerwieniejące
mieszki) i jesiennego przebarwiania się liści.
Klon pospolity (Acer platanoides) 'Globosum'
Osiąga wysokość 4–5 m. Koronę ma bardzo gęstą, początkowo kulistą, potem płasko-kulistą
o średnicy 4–5 m (fot. 2). Roczny przyrost pędów wynosi około 15 cm. Żółtozielone kwiaty,
5
zebrane w baldachogrona, pojawiają się tuż przed rozwojem liści, które jesienią przebarwiają
się na żółto. System korzeniowy jest płytki, z wieloma drobnymi korzeniami. Klon ten rośnie
na każdym typie gleby, z wyjątkiem bardzo suchych i podmokłych, od lekko kwaśnych do
zasadowych, na stanowiskach słonecznych oraz półcienistych. Dobrze znosi warunki
miejskie, ale jest wrażliwy na zasolenie gleby, średnio wrażliwy na zanieczyszczenie
powietrza związkami siarki, względnie odporny na zanieczyszczenie O3 i związkami fluoru.
Obserwuje się jednak osłabienie rozwoju tego drzewa nawet na szerszych pasach zieleni
przyulicznej, a więc nadaje się jedynie na ulice o mniejszym natężeniu ruchu kołowego.
Irga błyszcząca
[Cotoneaster lucidus]
Krzew silnie rosnący, wyprostowany, gęsto ugałęziony, wysokości do 2 m, a nawet wyższy.
Młode pędy owłosione. Liście jajowate lub jajowatoeliptycznie, długości 2-7 cm, ostro
zakończone , u nasady szerokoklinowate, z wierzchu nagie i błyszczącozielone, od spodu
owłosione (w młodości) lub nagie. Na jesieni brunatnoczerwone, pomarańczowe lub żółte.
Kwiaty białe, z zaróżowionymi płatkami, w kwiatostanach po 3-12, ukazują się w maju czerwcu. Owoce czarne, kuliste, błyszczące, średnicy około 8 mm, zawierają zwykle po 3
nasiona. Jest to jedna z najcenniejszych gatunków irgi o wszechstronnym zastosowaniu,
bardzo rozpowszechniony w uprawie na terenie wielu krajów. Szczególnie powszechnie
uprawiany w Rosji, zarówno w części europejskiej, jak i azjatyckiej. Odznacza się całkowita
odpornością na niskie temperatury i znaczną wytrzymałością na suszę. Bardzo dobrze rośnie
w dużych miastach i znosi zanieczyszczenie powietrza. Odznacza się też wieloma innymi
zaletami. Jest to krzew obficie ulistniony i gęsto ugałęziony. Liście latem zdrowe i pięknie
błyszczące, a jesienią przebarwiające się wspaniale. Doskonale znosi przycinanie i jest
jednym z najcenniejszych krzewów żywopłotowych, u nas mało jeszcze w tym celu
wykorzystywanym. Poza żywopłotami formowanymi może być także stosowany do sadzenia
w grupach i używany na nie cięte szpalery w parkach i w zieleni osiedlowej. Rozmnażany w
szkółkach krajowych i niedostatecznie rozpowszechniony.
Irgi to krzewy różnej wysokości, od niskich płożących do wysokich. Ustawienie liści
skrętoległe. Liście pojedyncze, całobrzegie, krótkoogonkowe, opadające na zimę lub
zimozielone. Kwiaty drobne, białe, różowawe, osadzone na gałązkach pojedynczo lub
zebrane w kwiatostany (wierzchołki, baldachogrona). Działki i płatki (po 5) odstające lub
wyprostowane. Owoce drobne, kuliste, czerwone lub czarne, z 2-5 nasionami w twardych
łupinach. Należy do cennych krzewów ozdobnych, często spotykanych w uprawie. Są
dekoracyjne ze względu na barwne owoce, obficie okrywające gałązki i długo utrzymujące
się. Wymaga gleb dość żyznych, próchnicznych, dostatecznie wilgotnych i wapiennych.
Najlepiej rosną na miejscach słonecznych i ciepłych. Znajduje zastosowanie w parkach, w
przydomowych ogrodach i w zieleni osiedlowej. Doskonale znosi cięcie. Jedna z najlepszych
odmian do stosowania na żywopłoty.
6
Forsycja pośrednia
[Forsythia intermedia]
Mieszaniec znaleziony w 1878r. w ogrodzie botanicznym w Getyndze. Krzew wysokości 3
metrów, o pędach nagich, często z brodawkowatymi naroślami (przetchlinki), wewnątrz
pustych lub z rdzeniem podzielonym komorowo blaszkowatymi przegrodami. Pokładające się
obwodowe gałęzie często się zakorzeniają. Długopędy oliwkowożółte, w węzłach wypełnione
rdzeniem, w międzywięźlach puste lub poprzedzielane na komory poprzecznymi
przegrodami. Pączki zróżnicowane na liściowe i kwiatowe; te ostatnie skupione po kilka obok
siebie. Ulistnienie naprzeciwległe. Liście mają kształt eliptyczny lub wąskojajowaty, na
silnych długopędach (najczęściej odroślowych) czasem 3-listkowe lub 3-klapowe. Kwiaty
obupłciowe, żółtawe, po 2-3 w pęczkach, osadzone na krótkich szypułkach podpartych u
nasady drobnymi łuskami w liczbie2-4. Ukazują się wczesną wiosną, przed rozwojem liści, w
marcu-kwietniu. Kielich i korona 4-płatkowe. Płatki korony wysokie, wydłużone, u podstawy
zrośnięte w krótką rurkę. Dwa pręciki. W kwiatach forsycji spotykamy zjawisko heterostylii,
polegające na tym, że u jednych okazów (w obrębie tego samego gatunku) słupki są dłuższe
od pręcików, u innych krótsze. Okazy rozmnażane wegetatywnie mają zawsze takie słupki
jak rośliny mateczne, z których pobrano sadzonki. Owocem jest 2-komorowa torebka, często
na powierzchni brodawkowata. Nasiona oskrzydlone.
Forsycje należą do najpiękniejszych krzewów ozdobnych, ze względu na bardzo wczesne i
obfite kwitnienie. Wymagają dość żyznej, świeżej i dostatecznie wilgotnej gleby, raczej
piaszczystej, luźniej niż ciężkiej i gliniastej. Źle rosną na glebach zachwaszczonych, a
zwłaszcza zadarnionych, podmokłych i zimnych. Są wrażliwe na suszę, natomiast bardzo
dobrze rosną w warunkach miejskich. Wymagania w stosunku do światła mają niewielkie,
można je sadzić nawet pod koronami drzew. Dobrze znoszą podcinanie i stare krzewy
zaleca się co kilka lat odmładzać, wycinając wszystkie gałęzie tuż nad ziemią. Gałązki z
pączkami kwiatowymi w okresie zimy i na przedwiośniu łatwo popędzać w szklarni, a nawet
w mieszkaniach, doprowadzając do obfitego zakwitania. Kwiaty dostarczają pszczołom
wczesnego i obfitego pożytku pyłkowego.
Forsycje znajdują wszechstronne zastosowanie w zieleni miejskiej i osiedlowej oraz w
parkach, ogrodach. Są ulubionymi krzewami w przydomowych ogródkach. Nadają się do
tworzenia dużych grup, szpalerów (nie ciętych) oraz do sadzenia pojedynczo na trawnikach.
Polecane przede wszystkim dla województw zachodnich. Znacznie korzystniejsze warunki
mikroklimatyczne znajdują zawsze w miastach, gdzie łatwiej o osłonięte i cieplejsze
stanowiska. Rozmnaża się w szkółkach wyłącznie wegetatywnie, przez sadzonki zielne i
zdrewniałe.
7
!Ziemię w miejscach nasadzeń należy pokryć korą dekoracyjną, która zapobiega
rozprzestrzenianiu się chwastów, pomaga utrzymać estetyczny wygląd.
!!W celu zapewnienia trwałości nasadzeń i zapobiegania kradzieży zaleca się
mocowanie roślin do podłoża . Zabezpieczanie wykonuje się przez owinięcie bryły
korzeniowej drucianą siatką (z jak największymi oczkami) i umocowanie rośliny w
podłożu przez wbicie haków (dł. ok. 50cm) w grunt.
Oczka siatki powinny być na tyle duże by umożliwić swobodny rozrost korzeni. Sam
drut, z którego siatka będzie wykonana powinien być stosunkowo cienki.
Wybrany materiał roślinny charakteryzuje się wysoką odpornością na trudne warunki
miejskie, jest wymagający co do gleby i mrozoodporny. Ponadto przejawia wysoką
zmienność plastyczną co ma wpływ na dekoracyjność o każdej porze roku.
Opracował:
8
INFORMACJA DOTYCZĄCA BEZPIECZEŃSTWA I
OCHRONY ZDROWIA
1. Charakter robót budowlanych:
a) pracochłonność planowanych robót będzie przekraczała 60 osobodni
b) specyfikacja robót budowlanych, których charakter, organizacja lub miejsce
prowadzenia stwarza szczególne ryzyko powstania zagrożenia bezpieczeństwa i
zagrożenia ludzi
2. Zakres prowadzonych robót określa w sposób szczegółowy dokumentacja techniczna
wykonana dla potrzeb budowy obiektu.
3. Ze względu na charakter robót budowlanych , kierownik budowy (w myśl art. 21a,
ust.1) jest zobowiązany do sporządzenia przed rozpoczęciem budowy , planu
bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (wg rozp. Ministerstwa infrastruktury w spr.
Szczegółowego zakresu formy planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz
szczegółowego zakresu rodzaju robót budowlanych, stwarzających zagrożenie
bezpieczeństwa i zdrowia ludzi (Dz. U. Nr 151, poz. 1256)
Autorzy opracowania:
9