Katecheza V

Katecheza 5
„Przebaczenie warunkiem budowania jedności międzyludzkiej”
Autor ks. Jan Bartoszek - wybrane fragmenty.
Modlitwa.
Panie Jezu Chryste, proszę Cię dzisiaj, abym przebaczył wszystkim ludziom,
jakich spotkam w moim życiu. Wiem, że udzielisz mi sił, abym mógł tego
dokonać i dziękuję Ci, że kochasz mnie bardziej niż ja siebie i bardziej
pragniesz mego szczęścia, niż ja pragnę.
Nauczanie Pisma Świętego.
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec
wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy
wam waszych przewinień. (Mt 6, 14-15).
Wtedy Piotr podszedł do niego i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli
mój brat wykroczy przeciwko mnie?” Czy aż siedem razy?. Jezus mu odrzekł:
„Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.
(Mt 18,21-22).
Nauczanie Kościoła.
Niektórzy chrześcijanie sądzą, że nie muszą podejmować nieustannego
duchowego wysiłku, ponieważ nie odczuwają pilnej potrzeby zmierzenia się
z prawdą Ewangelii. Słysząc słowa: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze
czyńcie tym, którzy was nienawidzą” (Łk 6, 27), próbują pozbawić je sensu i
unieszkodliwić, aby nie przeszkadzały im żyć tak, jak chcą. Słowa te wydają się
im być bardzo trudne do przyjęcia i do konsekwentnego zastosowania w życiu.
Wzięte na serio zobowiązują do radykalnego nawrócenia. A przecież codzienne
ludzkie doświadczenie ukazuje bardzo wyraźnie, że przebaczenie i pojednanie
jest nieodzownym warunkiem rzeczywitej odnowy osobistej i społecznej.
Dotyczy to relacji między ludźmi, ale także między społecznościami i narodami.
To wyzwanie staje nie tylko przed konkretnymi ludźmi, ale przed
społecznościami, narodami i całą ludzkością. W szczególny sposób dotyczy
rodzin. Wnaszej epoce przebaczenie coraz bardziej jawi się jako nieodzowny
wymiar prawdziwej odnowy społecznej oraz warunek utrwalenia pokoju na
świecie. Kościól głosząc przebaczenie i miłość nieprzyjaciół, jest świadom,
że wzbogaca dziedzictwo całej ludzkości o nowy sposób budowania relacji
z bliźnimi; sposób z pewnością niełatwy, ale niosący wielkie nadzieje. Wie
także, że może w tym liczyć na pomoc swego Pana, bo On nigdy nie opuszcza
tych, którzy w obliczu trudności uciekają się do Niego. Okres wielkopostny
i wielkanocny to czas sprzyjający głębszemu zrozumieniu tej doniosłej prawdy.
Poprzez sakrament pojednania Ojciec udziela nam W Chrystusie swego
przebaczenia, ono zaś skłania nas, byśmy w życiu okazywali miłość, traktując
1
bliźniegonie nie jak wroga, ale jak brata. Podczas modlitwy Ojcze nasz...
w słowach „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym
winowajcom” kierujemy do Boga prośbę poniekąd bardzo „niebezpieczną”;
sami prosimy Boga aby potraktował nas dokładnie tak, jak my traktujemy tych,
którzy jakoś nas skrzywdzili. Ta modlitwa zobowiązuje wyznawców Chrystusa
do wspaniałomyślnego przebaczania i zapominania urazów, aby w ten sposób
budować braterską jedność międzyludzką. Przebaczenie - słowo to wyraża jedną
z naistotniejszych cech Jezusowej miłości wiernej do końca. Wiernej bo
większej od ludzkiego grzechu. W sytuacji, w jakiekiej znalazł się czlowiek po
grzechu, ta wiernośc Jezusowej miłości okazała się darem bezcennym-mocą,
bez której człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boże, nie mógłby
wrócić do stanu dziecięctwa Bożego. W okolicznościach męki i śmierci na
krzyżu Jezus okazał najbardziej moc swej przebaczającej miłości. Do Ojca
zaniósł prośbę o przebaczenie dla tych, którzy nie wiedzą co czynią: „Ojcze
przebacz im” (Łk 23,34). On umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich
umiłował - (J 15,13). Umarł za nas, gdyśy byli jeszcze grzesznikami (Rz 5,8).
Śmierć Chrystusa na krzyżu była ofiarą miłości za wszystkich ludzi,
przynoszącą wszystkim zbawienie. Człowiek, aby mógł przebaczać, musi
kochać. To jest podstawowy warunek. Przebaczenie wynika z miłości i otwiera
człowieka na miłość. Jeśli serce człowieka jest przepełnione nienawiścią, takie
serce nie jest w stanie przebaczyć. Święty Jan Paweł II w encyklice o Bożym
miłosierdziu napisał: „Przebaczenie świadczy o tym, że w świecie miłość jest
potężniejsza niż grzech”. Przebaczenie nie jest oznaką słabości, ale ogromnej
wewnętrznej siły człowieka. Nie jest przyzwoleniem na zło i grzech i formą ich
akceptacji, ale jest zmaganiem się z tym, aby w świece zwyciężać zło dobrem w
myśl słów świętego Pawła - Apostoła Narodów - „Nie daj się zwyciężyć złu, ale
zło dobrem zwyciężaj” ((Rz 12,24). Sprawiedliwość i przebaczenie to dwa filary
pokoju - mówił Jan Paweł II. Tylko przebaczenie może zgasić pragnienie
zemsty i otworzyć serca na prawdziwe i trwałe pojednanie między narodami.
W żadnym miejscu orędzia ewangelicznego ani przebaczenie, ani też
miłosierdzie jako jego źródło, nie oznacza pobłażliwości w obec zła, w obec
zgorszenia, w obec krzywdy czy zniewagi wyrządzonej. Przebaczając,
uzdrawiamy rany naszego serca, otwieramy się na Boże przebaczenie i
uzdrowienie.
Jezu Cichy i Pokornego Serca - uczyń serca nasze, według Serca Swego!
2