Formy zabawowe w doskonaleniu elemenytów p. siatkowej

Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
Formy zabawowe w doskonaleniu elemenytów p. siatkowej
Autor: R. Sokołowski
14.11.2006.
Zmieniony 06.04.2008.
Opracowanie:
mgr Robert Sokołowski
FORMY ZABAWOWE W DOSKONALENIU ELEMENTÓW
PIŁKI SIATKOWEJ
1. Wstęp :
Piłka siatkowa jest dyscypliną bardzo popularną wśród dzieci i młodzieży szkolnej. Chętnie uprawianą
przez swoją dostępność, powszechność i wielką popularność jaką osiągnęła w ostatnich latach.
Każdą dyscyplinę sportową cechuje określona specyfika, pewne cechy (lub zespół cech) określające jej
charakter. Różnorodne są też sposoby prowadzenia walki sportowej. Istotą siatkówki jest umiejętność
współdziałania zespołu. Określana jest nawet Jako gra "najbardziej zespołowa z zespołowych". Poza
zagrywką nie ma tutaj akcji indywidualnych. Każde następne zagranie jest zależne od poprzedniego.
Wymaga to stworzenia specjalnych warunków gry, dotyczących zrozumienia między partnerami oraz
współdziałania partnerów w prowadzeniu każdej akcji. Ograniczenie liczby odbić do trzech sprawia, że
zespół jest zmuszony do opracowania tej umiejętności tak, aby zamiar drużyny mógł zostać efektywnie
zrealizowany .
Szybko zmieniające się sytuacje oraz szybkie przyjmowanie i przetwarzanie informacji wymusza
nieustanną obserwację i odpowiednio wczesne ustawianie się względem partnerów i rywali. Technika gry,
która ma niewiele wspólnego ze zwykłą codzienną motoryką (może poza dopuszczoną przez najnowsze
przepisy możliwością odbicia piłki nogą), obejmuje rozmaite elementy odbić i uderzeń, które nadają piłce
różną prędkość i kierunek lotu. Jedynie pierwsze uderzenie określonej akcji gry (zagrywka) odbywa się
bez przeszkód zza linii końcowej boiska. W dalszej części gry zawodnicy muszą odbijać piłkę w
najróżnorodniejszych pozycjach: stałych i o zachwianej równowadze. Wykonanie i wykorzystanie
elementów technicznych jest jeszcze dodatkowo utrudniona poprzez fakt, iż zawodnik w czasie
prowadzonej akcji nigdy nie znajduje się w posiadaniu piłki. Można tu jedynie mówić o kontakcie z piłką a
czasy pomiędzy poszczególnymi jej
odbiciami niejednokrotnie wynoszą tylko dziesiętne części sekundy.
Przedstawione czynniki mogą powodować, że zwłaszcza w pierwszych etapach nauczania siatkówka jest
dyscypliną bardzo trudną i aby osiągnąć minimum satysfakcji z gry musimy podstawowe jej elementy
opanować w stopniu co najmniej dobrym. Konsekwencją tego, w początkach nauczania, jest :
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
- mała atrakcyjność zajęć, wynikająca ze zbyt krótkiego czasu trwania akcji w typowych grach
uproszczonych oraz ubogiego zasobu ćwiczeń dostosowanych do niedoskonałych umiejętności
technicznych,
- zbyt niska intensywność zajęć, spowodowana dużą liczbą błędów popełnianych w czasie ćwiczeń,
- długotrwałość procesu nauczania elementów techniki niezbędnych do prowadzenia gry właściwej.
Konieczne jest zatem aby w procesie nauczania elementów piłki siatkowej zastosować środki które
zwiększą trakcyjność i tempo nauczania. Środkiem takim mogą być formy zabawowe.
2. Formy nauczania
Środkami (narzędziami) umożliwiającymi realizację założeń programu nauczania są ćwiczenia (zadania
ruchowe) skonstruowane i usystematyzowane zgodnie z przyjętą metodyką nauczania. Rodzaje zadania,
jakie uczeń musi wykonać w toku konkretnego ćwiczenia, określany jest formą nauczania (lub typem
ćwiczenia). Nauczanie oraz doskonalenie techniki i taktyki w grach zespołowych może odbywać się
poprzez ćwiczenia w następujących formach:
a / ścisłej,
b / zabawowej,
c / fragmentów gry,
d / gry : uproszczonej
szkolnej
właściwej
W formie ścisłej uczeń powinien wykonywać zadania ruchowe koncentrując uwagę, przede wszystkim
na dokładności (przestrzeganiu schematu ruchowego). Forma ta sprzyja opanowaniu umiejętności
zgadnie z modelem techniki. Należy pamiętać, że ze względu na stosunkowo małą atrakcyjność tej formy,
nieprzemyślane stosowanie tego typu ćwiczeń może powodować zniechęcenia i obniżenie aktywności. Tak
więc objętość ( czas ) ćwiczenia w formie ścisłej należy dostosować do specyfiki zajęć, gdyż inną
motywacją cechują się i inne cele stawiają sobie uczniowie na lekcjach fychowania fizycznego, a inne na
zajęciach pozalekcyjnych np. Szkolnego Klubu Sportowego lub Uczniowskiego Klubu Sportowego.
Zauważyć należy, iż zwiększenie trudności zadań wpływa pozytywnie na zaangażowanie w tego typu
ćwiczeniach.
W formie zabawowej uczniowie rywalizując ze sobą (indywidualnie lub grupowo) skupiają uwagę, przede
wszystkim, na osiągnięciu sukcesu, dlatego też dokładność wykonywanych czynności często odbiega od
modelu techniki. Forma ta jest bardzo atrakcyjna, przez co motywuje uczniów do aktywnego udziału w
zajęciach, jednak zbyt duża objętość ćwiczeń w formie zabaw powoduje zmęczenie emocjonalne, co
zmniejsza zaangażowanie ćwiczących. Również niedostosowanie trudności zadań ( podobnie jak w formie
ścisłej ) może znudzić i zniechęcić do aktywnego uczestniczenia w zajęciach. Zarówno forma ścisła, jak i
forma zabawowa stosowane są przede wszystkim w unauczaniu i doskonaleniu elementów techniki.
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
W formie fragmentów gry ćwiczący rozwiązuje zadanie poprzez wykorzystanie posiadanych umiejętności
w sytuacji zbliżonej do tej, jaka występuje w czasie gry (wycinek akcji). Od formy ścisłej różni ją
występowanie przeciwnika, do którego działań należy się dostosować (np. w ataku skierować piłkę obok
bloku, a w obronie przemieścić się na pozycję asekuracji, gdy przeciwnik sygnalizuje atak w formie
kiwnięcia). Tak więc uwaga ćwiczącego skupiona jest, przede wszystkim, na poszukiwaniu rozwiązania
sytuacji taktycznej. Dlatego zarówno forma fragmentów gry, jak i forma gry służą, przeważnie nauczaniu
oraz doskonaleniu taktyki indywidualnej i zespołowej.
Formę gry, najważniejszą w procesie nauczania piłki siatkowej. Najatrakcyjniejsza dla uczniów, jednak
często zbyt trudna dla początkujących. Pojawiające się trudności wynikają przede wszystkim z rygorów
narzuconych przez przepisy gry, które w odróżnieniu od przepisów koszykówki czy piłki ręcznej, nie
dopuszczają do chwytania piłki lub upuszczenia jej na podłoże. Krótki kontakt z piłką podczas odbicia
czyni z siatkówki trudniejszą od innych gier zespołowych. Stopień trudności powinien być dostosowany do
aktualnego poziomu techniki uczących się, co można uzyskać poprzez odpowiednie modyfikacje np.
przepisów.
- gra uproszczona - w grze tej upraszczane są przepisy, które decydują o wydłużeniu czasu trwania akcji,
- gra szkolna - polega na zastosowaniu dodatkowych, specyficznych przepisów, które prowokować będą
częstsze (niż w grze właściwej) występowanie określonych elementów techniki czy też sytuacji
taktycznych,
- gra właściwa - jest prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi rozgrywek
międzyszkolnych lub ligowych, np. uczniów klas II - IV obowiązywać będą przepisy mini - siatkówki, a
uczniów szkół ponadgimnazjalnych przepisy FIVB zmodyfikowane przez organizatorów rozgrywek (np.
mniejsza ilość partii). 3. Podstawowe funkcje zabaw ruchowych
Współczesne zajęcia ruchowe oparte na naukowych podstawach polegają na stosowaniu wielorakich
metod, środków i form w celu optymalnego rozwoju. W ćwiczeniach przygotowawczych jedną z form jest
forma zabawowa. Winna ona spełniać następujące zadania:
- wprowadzać do zajęć pozytywne stany emocjonalne rozładowujące napięcia nerwowe,
- oddziaływać wychowawczo,
- przyśpieszać opanowanie podstawowych elementów techniki i taktyki za pomocą odpowiednio
dobranych zabaw,
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
- pełnić rolę środka ogólnego przygotowania fizycznego zwłaszcza, jeżeli weźmiemy pod uwagę wiek
uczniów.
Forma zabawowa dla każdego, bez względu na wiek, wiąże się z uczuciem zadowolenia i przyjemnością
uczestnictwa. W zabawach zawarty jest duży ładunek emocjonalny . Emocje w formie zabawowej można
rozpatrywać bez względu na osiągnięte rezultaty - wygranej czy przegranej. Zainteresowanie formą
zabawową jako działalnością jest powszechne. Chęć uczestnictwa, sprawdzenia swoich umiejętności na
tle swoich rówieśników, wykazania się swoimi umiejętnościami itp. jest wystarczającym warunkiem do
stworzenia odpowiedniej atmosfery charakterystycznej przy organizacji zabaw. W formie zabawowej
występują sytuacje wymagające pracy umysłowej jak i działania sportowego: kalkulacji, opanowania,
podejmowania ryzyka w granicach opłacalności itp. Uczestnik jest zmuszony do wyboru najlepszych pod
względem ekonomiki metod pracy i działania, musi zapanować nad sobą, wielokrotnie reagować na
poczynania przeciwnika. Ćwiczenia prowadzone w formie zabawowej stwarzają określony rytm myślenia,
wynikający ze zmienności sytuacji, w których uczestnik samodzielnie i szybko musi decydować o wyborze
odpowiedniego działania. Zabawa o charakterze sportowym jest jedną z podstawowych metod rozwijania
i doskonalenia cech charakteru. Wychowanie odbywa się w warunkach obiektywnie umożliwiających
poznanie wychowanka na tle grupy (zespołu).
Uczestnicząc w formie zabawowej zawodnicy, zwłaszcza młodzi, szybciej uczą się poszczególnych
elementów techniki i taktyki. Starają się wykonywać dokładnie podane elementy techniczne i taktyczne,
unikając błędów posiadających decydujący wpływ na wynik rywalizacji. W zajęciach ogólnego
przygotowania fizycznego forma zabawowa posiada nieograniczone możliwości wszechstronnego
oddziaływania na organizm dziecka. Forma ta jak żadna inna posiada szeroki wachlarz możliwości
dozowania natężenia w zajęciach ruchowych.
PRZYKŁADOWE ZABAWY W NAUCZANIU PODSTAWOWYCH ELEMENTÓW PIŁKI SIATKOWEJ
1 Technika poruszania się po boisku (przemieszczanie się po boisku)
"Czaty siatkarskie". Po obu stronach linii końcowej boiska ustawieni są: grupa i wybrany ćwiczący. Stojąc
na "czatach" tyłem do grupy odwraca się niespodziewanie i odsyła do tyłu każdego, kto nie przyjmie
zademonstrowanej przez prowadzącego postawy siatkarskiej. Wygrywa ten, kto pierwszy przekroczy
linie, na której stoi "czatownik"
"Piłka w górze". Przed zabawą prowadzący ustala na jakie sygnały należy wykonać odpowiednie zadanie.
Zawodnicy maszerują po obwodzie koła, prowadzący podaje sygnały do wykonania zadania np. prawa
ręka w górze - zawodnicy po zatrzymaniu przyjmują niską postawę siatkarską. Wygrywa zawodnik, który
ani razu nie pomylił się. "Cień". Dwóch ćwiczących ustawieni jeden za drugim. Ćwiczący z przodu
przyjmuje dowolne postawy i przemieszcza się sposobami siatkarskimi. Jego "cień" stara się wiernie
naśladować ruchy prowadzącego.
"Berek siatkarski". Spośród ćwiczących wybiera się dwóch lub więcej berków oznaczonych szarfami.
Berek goni pozostałych, którzy nie chcąc dać się złapać przyjmują jedną z postaw : wysoką lub niską,
pamiętając o prawidłowym ułożeniu ramion i stabilności postawy. Jeżeli postawa jest nieprawidłowa,
uciekający zostaje berkiem.
"Bystre oko". Prowadzący ustala sygnały ruchowe, po których zawodnicy wykonują odpowiednie zadania
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
ruchowe. Zawodnicy dowolnie poruszają się po boisku,słuchając prowadzącego, który głosem podaję
sposób poruszania się np. bieg, marsz itp. oraz obserwują sygnały ruchowe i wykonują zadania, np. ręka
w górę - wyskok obunóż w górę, obie ręce w górze - niska pozycja siatkarska. Zabawa trwa 2 - 3 minuty.
Wygrywa zawodnik, który nie pomylił się ani razu lub najmniej razy.
"Szybko i dokładnie". Średnica kół 1,5 -2 m. Z każdej drużyny jeden zawodnik z piłką zajmuje miejsce w
kole przy linii końcowej. Na sygnał pierwsi zawodnicy poruszają się krokiem dostawnym w pozycji
siatkarskiej do kolejnych kół. Odbijają piłkę do zawodnika w kole tylnym. Po dwóch odbiciach w kołach
zawodnik zmienia podającego w kole trzecim. Sztafeta kończy się, gdy wszyscy po wykonaniu zadania
zajmą pozycje na jakich znajdowali się przed rozpoczęciem. Za szybsze ukończenie drużyna otrzymuje 10
pkt. Za każdy popełniony błąd (upadek piłki, niewłaściwe poruszanie się, niedokładne podanie piłki)
drużynie odejmuje się 1 pkt.
"Traf w puste miejsce". Zawodnicy jednej drużyny, każdy z piłką tenisową po kolei sprzed linii ataku z
wyskoku starają się trafić w wolne miejsce na boisku drużyny przeciwnej, przerzucając piłkę nad siatką.
Zawodnicy drużyny w obronie poruszają się po boisku w niskiej pozycji siatkarskiej, starają się piłkę
złapać lub odbić.
Za trafienie w boisko drużyna rzucająca otrzymuje 1 pkt. Potem następuje zmiana drużyn. Wygrywa
drużyna, której zawodnicy zdobędą więcej punktów.
2. Odbicie górne i dolne.
"Piłka do kapitana". Dwa rzędy, naprzeciwko których w odległościach 5 m stoją "kapitanowie" z piłką. Na
sygnał "kapitanowie" odbija piłkę pierwszemu ze swego rzędu. Ten odbija piłkę do "kapitana" zajmując
miejsce na końcu swojego rzędu. Wygrywa rząd, który pierwszy ustawił się w pierwotnej kolejności. W
kolejnych odmianach uczestnicy mogą odbijać piłkę oburącz dołem, a także przebiegać za "kapitana".
"Wywołany do piłki". Koła o średnicy 1,5 - 2 m znajdują się w odległości 6 - 8 m od linii startu.
Prowadzący wywołuje dowolny numer zawodnika. Zawodnicy obu drużyn oznaczeni tymi samymi
numerami biegną do swoich kół i ustalonym sposobem odbijają piłkę do pierwszego zawodnika drużyny i
przyjmują odbitą piłkę z powrotem. Punkt zdobywa drużyna która pierwsza położy piłkę w kole. Wygrywa
ta drużyna, której zawodnicy zdobędą więcej punktów .
"Piłka w parach". Szerokość korytarza 3 - 4 m. Na sygnał prowadzącego pierwsze pary z drużyn podają
między sobą piłkę ustalonym sposobem, poruszają się do półmetka i po jego przekroczeniu z powrotem.
Piłka kolejnej parze przekazywana jest z odległości 2 - 3 m. Kolejna para startuje po otrzymaniu piłki. Po
wykonaniu zadania przez wszystkie pary sztafeta jest zakończona. Drużyna, której zawodnicy szybciej
ukończą sztafetę otrzymują 10 pkt, druga - 8 pkt. Za każdy popełniony błąd (upadek piłki, chwyt piłki,
błąd w technice odbicia) drużynie odejmuje się 1 pkt. Wygrywa drużyna, która zgromadzi więcej punktów.
"Siatkarski bramkarz". "Bramkarz" w postawie siatkarskiej do odbicia piłki sposobem oburącz dolnym,
współćwiczący w odległości 4 - 5 m podaje piłkę rzutem na wysokości biodra. "Bramkarz" w postawie
aktywnej, broni bramki odbijając piłkę w przód do partnera.
"Piłka do środkowego". Na boisku wyznacza się dwa koła jednakowej wielkości. Zawodnicy drużyn
ustawiają się na obwodach swoich kół i kolejno odliczają. Zawodnicy z pierwszymi numerami wchodzą do
środka trzymając piłkę. Na sygnał prowadzącego zawodnik w kole po kolei podaje piłkę zawodnikom
stojącym na obwodzie swojego koła. Po podaniu piłki do pierwszego zawodnika na obwodzie - który
rozpoczynał - chwyta on piłkę i zmienia środkowego. Sztafeta jest zakończona, kiedy wszyscy zawodnicy
wystąpią w roli środkowego. Za szybsze wykonanie zadania drużyna otrzymuje 12 pkt, - druga 10 pkt. Za
każdy popełniony błąd (upadek piłki, pomyłka w kolejności odbicia, błąd w technice odbicia) drużynie
odejmujemy 1 pkt. Wygrywa drużyna, która zgromadziła więcej punktów.
"Podaj piłkę do tyłu". Odstępy między zawodnikami są jednakowe, zaznaczone i wynoszą 2 - 3 m. Na
sygnał prowadzącego zawodnicy po kolei odbijają piłkę do tyłu. Ostatni chwyta i przebiega na początek
zajmując miejsce pierwszego, które zostało zwolnione. Wyścig kończy się, kiedy zawodnik, który stał na
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
początku drużyny wróci w to miejsce. Za szybsze ukończenie wyścigu drużyna otrzymuje 16 pkt., druga 14 pkt. Za każdy popełniony błąd (upadek piłki, ominięcie zawodnika w podaniach) drużynie odejmuje się
1 pkt. Wygrywa drużyna, która zgromadzi więcej punktów. "Sztafeta z przejęciem piłki". Pierwsi
zawodnicy obu drużyn z jednej strony posiadają piłki. Na sygnał prowadzącego do materacy startują
pierwsi zawodnicy bez piłek. Przed materacem zawodnikowi zostaje dorzucona piłka przez partnera z
przeciwległego rzędu, którą z powrotem podaje do rzędu wykonując pad w przód na materacu. Obaj
zawodnicy zmieniają się miejscami w rzędach. Kolejny zawodnik bez piłki startuje, kiedy dorzucający
piłkę poprzednikowi minie linię startu. Sztafeta kończy się wtedy, kiedy zawodnicy powrócą na swoje
miejsca, które zajmowali w rzędach przed startem. Drużyna, której zawodnicy szybciej wykonają zadanie
otrzymuje 18 pkt., druga - 16 pkt, za każdy popełniony błąd (upadek piłki przy podaniu, przedwczesny
start) drużynie odejmuje się 1 punkt. Wygrywa drużyna, której po odliczeniu błędów pozostanie więcej
punktów. 3. Zagrywka.
"Celowanie w piłkę". Ćwiczący ustawieni w rzędzie. W odpowiedniej odległości od pierwszego z rzędu
kładziemy piłkę lekarską. Każdy z ćwiczących posiada piłeczkę tenisową lub woreczek, którym stara się
trafić w piłkę lekarską. Zwycięża ten, który na określoną liczbę rzutów uzyska najwięcej punktów (trafień).
"Zagrywka do celu". Zawodnicy drużyn kolejno na przemian wykonują zagrywkę ustalonym sposobem.
Każdy zawodnik podaje numer kwadratu do którego będzie zagrywał ( kwadraty narysowane na boisku
do siatkówki ). Jeżeli piłka trafi w podany kwadrat zawodnik zdobywa tyle punktów, ile wskazuje cyfra
kwadratu. Przy trafieniu do innego kwadratu zawodnik otrzymuje o 2 punkty mniej od cyfry pola. Przy
nieudanej zagrywce punktów nie zalicza się. Gra kończy się po jednej lub kilku kolejkach. Wygrywa
drużyna, której zawodnicy zdobędą więcej punktów.
"Traf do strefy". Zawodnicy obu drużyn na zmianę wykonują zagrywkę ustalonym sposobem, starając się
trafić piłką w wyznaczoną strefę. Za trafienie drużyna otrzymuje 1 punkt. Wygrywa drużyna, której
zawodnicy zdobędą więcej punktów.
"Celowanie w materac". Ćwiczący ustawieni w dowolnym miejscu pola zagrywki. Każdy z ćwiczących
wykonuje zagrywkę ustalonym sposobem nad siatką stara się trafić kolejno w leżące po drugiej stronie
materace. Wygrywa ten, który uzyska więcej trafień.
"Zagrywka zespołowa". Dwa zespoły sześcioosobowe. Każdy uczestnik zespołu zagrywającego,
ustawionego wzdłuż linii końcowej posiada piłkę. Drugi zespół ustawiony w rozsypce na boisku po drugiej
stronie siatki. Na sygnał prowadzącego zespół bez piłek broni się chwytając piłkę ustalonym sposobem. PODSUMOWANIE
Piłka siatkowa jest grą trudną do opanowania ze względu na swój specyficzny charakter. Nawet
podstawowe elementy gry należy doskonalić na wszystkich etapach rozwoju. Sposób ich realizacji
uzależniony jest od poziomu cech motorycznych i psychicznych, dlatego też bardzo ważną rolę w procesie
nauczania odgrywają ich różnorodne formy.
Forma zabawowa jest jednym z podstawowych środków wychowania fizycznego i wychowania ogólnego.
Może być realizowana w każdej jednostce lekcyjnej i treningowej, na wszystkich etapach szkolenia. Może
być wykorzystana do oswajania uczniów z przedmiotem ćwiczeń, urozmaicania i uatrakcyjniania zajęć, a
także jako forma współzawodnictwa. Forma zabawowa uczy wyboru postępowania, rozbudza
zaangażowanie emocjonalne. Wprowadza do zajęć pozytywne stany emocjonalne rozładowuje napięcia
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24
Gminny Zespół Szkół w Bielanach Wrocławskich
nerwowe wynikające z monotonii zajęć. Przyśpiesza także opanowanie podstawowych elementów techniki
i taktyki. Wreszcie może pełnić rolę środka ogólnego przygotowania fizycznego.
Cechy te pozwalają na szerokie zastosowanie formy zabawowej na każdym etapie nauczania i
doskonalenia nie tylko w przypadku piłki siatkowej, ale we wszystkich formach aktywności ruchowej.
Przedstawione w pracy propozycje stanowią niewielki wycinek możliwości jakie niesie za sobą stosowanie
formy zabawowej. Jednak mam nadzieję, że zawarte w pracy najpopularniejsze, proponowane w formie
zabaw, ćwiczenia będą pomocą w nauczaniu i doskonaleniu elementów piłki siatkowej i dzięki ich
zastosowaniu zajęcia staną się ciekawe i atrakcyjne dla uczestników.
BIBLIOGRAFIA
1. Papageorgiu A., Spitzley W., 1999, Piłka siatkowa - podręcznik nauczania podstawowego, Oficyna
Wydawnicza Marshal Polska.
2. Uzarowicz J., Zdebska H., 1998, Piłka siatkowa - program szkolenia dzieci i młodzieży, Resortowe
Centrum Metodyczno - Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu
3. Superlak E., 1995, Piłka siatkowa techniczno - taktyczne przygotowanie do gry, Infovolley.
4. Bondarowicz M., 1983, Forma zabawowa w nauczaniu sportowych gier zespołowych.
5. Szczepaniak M., Klocek T., 1998, Siatkówka w szkole, AWF Kraków.
6. Trześniowski R., 1972, Gry i zabawy ruchowe, Sport i Turystyka.
7. Jagusz M., Haratym D., 1993, Gry i zabawy w nauczaniu piłki siatkowej, AWF Wrocław
http://www.szkola.sisco.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:24