D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zgierzu

Sygn. akt I C 2294/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz
Protokolant: Aleksandra Pisera
po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy
z powództwa A. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
Wierzytelności z siedzibą w W.
przeciwko J. K.
o zapłatę
1. umarza postępowanie w zakresie kwoty 1,44 (jeden złoty 44/100);
2. zasądza od J. K. na rzecz A. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
Wierzytelności z siedzibą w W. kwotę 172,28 (sto siedemdziesiąt dwa 28/100) złote z odsetkami ustawowymi od dnia
6 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016
roku do dnia zapłaty;
3. oddala powództwo w pozostałym zakresie;
4. zasądza od J. K. na rzecz A. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
Wierzytelności z siedzibą w W. kwotę 59,40 (pięćdziesiąt dziewięć 40/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;
5. nadaje wyrokowi w punkcie 2 rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 119,09 (sto dziewiętnaście
09/100) złotych.
Sygn. akt I C 2294/15
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 6 sierpnia 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin
– Zachód w Lublinie A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z
siedzibą w W. wniósł o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko J. K.,
zasądzającego od niej na rzecz powoda kwotę 261,72 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu
do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazano,
że roszczenie wynika z umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w formie pisemnej przez pozwaną w dniu 29 maja 2013 roku z(...)
sp. z o.o. Legitymację czynną w niniejszym procesie powód uzasadnił umową cesji z dnia 24 czerwca 2015 roku, na
mocy której wierzytelności przysługujące (...) sp. z o.o. z przedmiotowej umowy zostały przeniesiona na powoda.
Pozwana została powiadomiona o przelewie wierzytelności oraz wezwana do zapłaty pismem z dnia 7 lipca 2015 roku.
Zadłużenie pozwanej na dzień wniesienia pozwu wynosi kwotę 261,72 złotych na którą składają się kwoty:
- 92,63 złote wynikająca z faktury nr (...) z dnia 7 stycznia 2014 roku
z terminem płatności 21 stycznia 2014 roku,
- 15,64 złotych stanowiąca odsetki za opóźnienie w zapłacie faktury
nr (...) liczone od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia 5 sierpnia 2015 roku,
- 36,52 złotych wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 lipca 2013 roku
z terminem płatności 17 lipca 2013 roku,
- 8,61 złotych stanowiąca odsetki za opóźnienia w zapłacie faktury nr (...) liczone od dnia 18 lipca 2013 roku do dnia
5 sierpnia 2015 roku;
- 36,00 złotych wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 sierpnia 2013 roku
z terminem płatności do dnia 19 sierpnia 2013 roku,
- 8,06 złotych stanowiąca odsetki za opóźnienie w zapłacie faktury nr (...) liczone od dnia 20 sierpnia 2013 roku do
dnia 5 sierpnia 2013 roku;
- 26,00 złotych wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 października 2013 roku z terminem płatności do dnia 17
października 2013 roku,
- 5,27 złotych stanowiąca odsetki za opóźnienia w zapłacie faktury nr (...) liczone od dnia 18 października 2013 roku
do dnia 5 sierpnia 2013 roku,
- 26,00 złotych wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 września 2013 roku
z terminem płatności do dnia 17 września 2013 roku,
- 5,55 złotych stanowiąca odsetki za opóźnienie w zapłacie faktury nr (...) liczone od dnia 18 września 2013 roku do
dnia 5 sierpnia 2015 roku,
- 1,42 złote wynikająca z faktury nr (...) z dnia 29 grudnia 2013 roku
z terminem płatności do dnia 17 stycznia 2014 roku,
- 0,02 złote stanowiąca odsetki za opóźnienie w zapłacie faktury nr (...) liczone od dnia 18 stycznia 2014 roku do dnia
5 sierpnia 2015 roku.
[pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. – 2 – 8]
Nakazem zapłaty z dnia 24 sierpnia 2015 roku wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin –
Zachód zasądził roszczenie na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu.
[nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 24 sierpnia 2015 roku – k. 9-10]
W dniu 3 września 2015 roku pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty
[sprzeciw z załącznikami – k. 11 – 21]
Postanowieniem z dnia 16 września 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód
w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Zgierzu.
[postanowienie – k. 27]
Pismem procesowym z dnia 24 listopada 2015 roku powód cofnął powództwo co do kwoty 1,42 złote wynikającej z
faktury VAT nr (...) oraz kwoty 0,02 złote wynikającej z opóźnienia w zapłacie faktury nr (...). W pozostałym zakresie
podtrzymał powództwo.
[pismo procesowe powoda – k. 34, pozew na urzędowym formularzu – k. 35-38]
Na terminie rozprawy w dniu 1 czerwca 2016 roku w imieniu powoda, mimo prawidłowego powiadomienia, nikt się
nie stawił. Stawił się pełnomocnik pozwanej M. K., który uznał powództwo w zakresie kwot 92,63 złote, 15,64 złote,
5,27 złotych
i 5,55 złotych. Nadto pełnomocnik podniósł zarzut przedawnienia z terminem dwuletnim co do kwot 36,52 złote, 8,61
złotych i 8,06 złotych. Okazał oryginały dowodów zapłaty: kwoty 36,00 złotych z faktury VAT nr (...) z dnia 7 maja
2014 roku, kwoty 26,00 złotych z faktury VAT nr (...) z dnia 17 grudnia 2014 roku, kwoty 26,00 złotych z faktury (...)
z dnia 2 stycznia 2014 roku.
[protokół rozprawy – k. 98]
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny
W dniu 29 maja 2013 roku pozwana – J. K., zawarła z (...)spółką
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), numer
konta (...) w ramach oferty promocyjnej (...) Tylko SIM (12) dla Abonentów. Opłata aktywacyjna wynosiła 49 złotych,
a wartość udzielonej Abonentowi ulgi wynosiła 230 złotych. Umowa została zawarta na 12 miesięcy.
[bezsporne, nadto uwierzytelniona kserokopia umowy – k. 39 – 41]
Usługodawca wystawił następujące rachunki za korzystanie przez abonenta z usług: faktura nr (...) na kwotę 124,52
złote z terminem płatności 17 lipca 2013 roku, faktura nr (...) na kwotę 36,00 złotych z terminem płatności 19 sierpnia
2013 roku, faktura nr (...) na kwotę 26,00 złotych z terminem płatności 17 września 2013 roku, faktura nr (...) na kwotę
26,00 złotych z terminem płatności
17 października 2013 roku oraz notę obciążeniową w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy: nota
debetowa nr (...) na kwotę 92,63 złote z terminem płatności 21 stycznia 2014 roku.
[nota debetowa – k. 42 – 43, faktury – k. 44 – 54]
Dnia 2 stycznia 2014 roku J. K. zapłaciła 26,00 złotych z faktury (...).
[kopia dowodu zapłaty – k. 18]
7 maja 2014 roku pozwana zapłaciła 36,00 złotych z faktury VAT
nr (...).
[kopia dowodu zapłaty – k. 16]
17 grudnia 2014 roku pozwana zapłaciła 26,00 złotych z faktury VAT
nr (...).
[kopia dowodu zapłaty – k. 19]
W dniu 24 czerwca 2015 roku powód – A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
Wierzytelności z siedzibą w W. zawarł z P4
sp. z o.o. z siedzibą we W. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył m.in. wierzytelność
względem J. K., wynikającą z zawartej przez nią umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...), numer konta (...).
[bezsporne, nadto uwierzytelniona kserokopia umowy przelewu wierzytelności z załącznikami – k. 56 – 65,
uwierzytelniona kopia oświadczenia cesjonariusza z pełnomocnictwami – k. 66
– 68]
W dniu 7 lipca 2015 roku powód wystosował pisma do pozwanej z informacją
o przelewie wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy pożyczki, na rzecz A. Niestandaryzowany
Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności
z siedzibą w W. oraz wezwaniem do zapłaty kwoty 260,29 złotych.
[bezsporne, nadto kserokopia pisma informacyjnego z dnia 7 lipca 2015 roku – k. 69, kserokopia wezwania do zapłaty
z dnia 7 lipca 2015 roku – k. 70-71]
Sąd Rejonowy zważył, co następuje
Powództwo w większości zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia
rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Natomiast zgodnie
z treścią
art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew.
Powód cofnął w niniejszej sprawie powództwo łącznie co do kwoty 1,44 złotych, uznając zatem zgodnie z art. 203 § 4
k.p.c. cofnięcie pozwu za dopuszczalne, na podstawie art. 355 §1 k.p.c., należało umorzyć postępowanie w tej części,
o czym Sąd orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.
Wedle regulacji art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew),
chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W wyniku przelewu
przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze
stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie,
natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5
września 2001 roku, sygn. akt
I CKN 379/00, LEX nr 52661). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez
cedenta – zbywcę.
W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, iż wierzytelność (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wobec J. K. została
skutecznie zbyta na rzecz powoda, który w tym zakresie stał się następcą prawnym cedenta (sukcesja syngularna), a
co za tym idzie podmiotem uprawnionym do dochodzenia spełnienia świadczenia pieniężnego na swoją rzecz.
Pozwaną i poprzednika strony powodowej łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawarta na
podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171 poz. 1800). Z
tytułu powyższego kontraktu pozwana zobowiązana była do opłacania miesięcznego abonamentu i innych opłat na
podstawie wystawianych przez (...) sp. z o.o. faktur VAT.
Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nie
zgodziła się jednak z wysokością roszczenia dochodzonego przez powoda podnosząc zarzut przedawnienia co do kwot
36,52 złote z faktury nr (...) oraz odsetek za opóźnienie w zapłacie faktury nr (...) – 8,61 złotych z faktury nr (...) – 8,06
złotych oraz okazując dowody wpłaty kwoty 36,00 złotych na poczet faktury (...); 26,00 złotych na poczet faktury (...)
i 26,00 złotych na poczet faktury (...). W pozostałym zakresie, tj. co do kwot 92,63 złote z faktury nr (...) oraz odsetek
za opóźnienie w zapłacie z faktury nr (...) – 15,64 złotych, z faktury nr (...)
– 5,27 złotych i z faktury nr (...) – 5,55 złotych, pozwana uznała powództwo.
Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem
lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.
Uznanie powództwa oznacza, iż pozwana uznała za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznała przytoczone
przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd,
co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania
postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu.
Z całokształtu okoliczności w sprawie wynika, iż powodowi przysługuje względem pozwanej wierzytelność co najmniej
w uznanej przez pozwaną wysokości. Uznanie powództwa przez pozwaną nie było zatem sprzeczne z prawem,
zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzało do obejścia prawa.
Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia łącznie co kwoty 53,19 złotych, Sąd zważył, iż
dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili
powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.). Dlatego też pozwanej, co do zasady przysługiwał względem strony
powodowej jako cesjonariuszowi, zarzut przedawnienia. Należy jednak zauważyć, iż powołany przez nią przepis art.
751 k.c. regulujący dwuletni termin przedawnienia określonych w nim roszczeń nie ma zastosowania w niniejszej
sprawie. Zgodnie z treścią art. 750 k.c. przepisy o zleceniu stosuje się odpowiednio do umów
o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami. Tymczasem ustawa Prawo telekomunikacyjne
wyraźnie posługuje się pojęciem „umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych”, określając jednocześnie istotne
elementy takiego kontraktu, jak obowiązki stron umowy, jej formę, kryteria dotyczące ustalania ceny i obowiązku
uchwalenia regulaminu.
Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela przy tym stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale
z dnia 7 maja 2009 roku, sygn. akt III CZP 20/09 (OSNC 2010/1/12, LEX 493968), zgodnie z którym do umów o
świadczenie usług telekomunikacyjnych – z uwagi na ich odrębny charakter – nie mają zastosowania przepisy
o zleceniu (art. 750 k.c.). Sąd zważył jednocześnie, iż brak wyraźnego uregulowania
w ustawie kwestii przedawnienia roszczeń z tytułu usług telekomunikacyjnych nakazuje zastosowanie w tym zakresie
przepisów części ogólnej kodeksu cywilnego. W konsekwencji roszczenia przysługujące operatorowi przeciwko
użytkownikowi z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych ulegają przedawnieniu według ogólnych zasad
wyrażonych
w przepisie art. 118 k.c., a więc w niniejszym przypadku po upływie lat trzech.
Wobec powyższego uznając podniesiony zarzut przedawnienia za niezasadny oraz biorąc pod uwagę, że pozwana
częściowo uznała powództwo Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną należność do kwoty 172,28
złotych (92,63 złote + 15,64 złotych
+ 36,52 złotych + 8,61 złotych + 8,06 złotych + 5,27 złotych + 5,55 złotych).
W rozpatrywanej sprawie powód żądał odsetek ustawowych od dochodzonej od dnia 6 sierpnia 2015 roku do dnia
zapłaty. Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dacie obowiązywania znowelizowanych
przepisów w zakresie odsetek określonych w kodeksie cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych
zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach
zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.1830)
art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była
oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego
Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej,
wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto, w dodanych § 21-24 powołanego
przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać
dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 21); jeżeli
wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki
maksymalne za opóźnienie (§ 22); postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach
maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje
się przepisy ustawy (§ 23); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 24).
W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe
są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy
wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek
za opóźnienie według tej wyższej stopy, bez żadnych ograniczeń.
W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w
życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art.
50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.
Powyższe rozróżnienie odsetek zasądzonych w wyroku jest tym bardziej uzasadnione, iż do 31 grudnia 2015
roku ustawa Kodeks cywilny posługiwał się jednakowym pojęciem odsetek ustawowych na oznaczenie odsetek
kapitałowych (art. 359 § 2 k.c.) i odsetek
za opóźnienie (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) oraz miały one jednakową wysokość, podczas gdy
od 1 stycznia 2016 roku funkcjonują w ustawie dwa pojęcia a mianowicie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych
za opóźnienie, a nadto drugie z nich są wyższe
od pierwszych.
Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek w zakresie kwoty 172,28 złotych od dnia 6
sierpnia 2015 roku (data wniesienia pozwu) do dnia 31 grudnia 2015 roku (tj. dnia poprzedzającego wejście w życie
przedmiotowej ustawy nowelizującej,
w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych,
określonych art. 481 k.c. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
odsetek ustawowych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c. w aktualnym brzmieniu.
Z uwagi zaś na uregulowanie przez pozwaną wobec pierwotnego wierzyciela przed przelewem pozostałych należności
(36,00 złotych + 26,00 złotych + 26,00 złotych) brak było podstaw do uwzględnienia żądania powodowa w tym
zakresie, w konsekwencji Sąd oddalił powództwo w tej części. Przy czym, na ostatniej rozprawie w dniu 1 czerwca
2016 roku pozwana przedstawiła oryginały dowodów zapłaty należności objętych pozwem na łączną kwotę 88 złotych,
których kopie załączyła do sprzeciwu od nakazu zapłaty. Powód na rozprawę nie stawił się będąc o jej terminie
prawidłowo powiadomionym. Mając na względzie brak odpowiedzi ze strony powodowej, w szczególności brak
zaprzeczenia okolicznościom przedstawionym przez pozwaną w sprzeciwicie od nakazu zapłaty należało przyjąć je za
udowodnione, co w świetle przedłożonych dowodów zapłaty przemawia
za przyjęciem, że pozwana spełniła świadczenie i zobowiązanie ciążące na niej z mocy stosunku podstawowego wygasło
co do kwoty 88 złotych.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.
W sformułowanym w pozwie żądaniu strona powodowa wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 261,72
złote. W związku z tym, że w niniejszej sprawie roszczenie strony powodowej zostało zaspokojone przez pozwaną, co
do kwoty 36 złotych
w dniu 7 maja 2014 roku, co do kwoty 26 złotych w dniu 17 grudnia 2014 roku oraz co do kwoty 26 złotych w dniu 2
stycznia 2014 roku, a zatem przed datą wniesienia pozwu
(tj. przed dniem 6 sierpnia 2015 roku), to stronę powodową uznać należy za przegrywającą sprawę w tym zakresie z
uwagi na fakt, iż pozwani swoim zachowaniem nie dali podstaw do wytoczenia powództwa co do kwoty 88 złotych.
Powoda należało uznać za przegrywającego sprawę także co do kwoty 1,44 złote bowiem powód cofnął ze skutkiem
prawnym pozew
w tej części.
W konsekwencji z kwoty 261,72 złotych stanowiącej wartość przedmiotu sporu została zasądzona na rzecz powoda
kwota 172,28 złotych, stanowiąca 66 % wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia
kosztów procesu, strony winny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powód
w 66%, a pozwany w 34%. Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły 90 złotych
(w tym 30 złotych tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu i 60 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego),
a zatem należy mu się zwrot kwoty 59,40 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanej.
W związku uznaniem powództwa przez pozwaną, co do kwoty 119,09 złotych (92,63 złote + 15,64 złotych + 5,27 złotych
+ 5,55 złotych)zgodnie z art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. wyrokowi w punkcie 2 nadano rygor natychmiastowej wykonalności.