Pobierz - Diecezja Drohiczyńska

KTO W NIEGO WIERZY, MA ŻYCIE WIECZNE1
(9 Niedziela zwykła Rok C, czyt. 1Krl 8,41-43; Ps 117; Ga 1,1-2.6-10; Łk 7,1-10)
Drodzy Bracia w Kapłaństwie,
Czcigodne Siostry i Bracia zakonni,
Kochani Diecezjanie,
1. W modlitwie Salomona odnajdujemy wiarę w powszechną opiekę Boga
miłosiernego nad całą ludzkością. Król Salomon zwraca się do Boga słowami:
„Cudzoziemca (…) gdy przyjdzie i będzie się modlić w tej świątyni, Ty w niebie,
w miejscu Twego przebywania, wysłuchaj i uczyń to wszystko, o co ten
cudzoziemiec będzie do Ciebie wołać” (1Krl 8,41--43). Spełniła się prośba
Salomona. Po wielu latach, tym cudzoziemcem, wołającym o pomoc, był oficer
rzymski. Szukał on ratunku dla swego śmiertelnie chorego sługi. Sam, nie czując
się godnym spotkania z Chrystusem, wysłał pokorną prośbę przez swoich
przyjaciół, mówiąc za ich pośrednictwem: „Panie nie trudź się, bo nie jestem
godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za
godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska
zdrowie” (Łk 7,6-7). Wiara ta zdumiała Chrystusa i – kiedy usłyszał prośbę
setnika – rzekł do tłumu: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem
nawet w Izraelu” (Łk 7,9).
2. Powszechną wolę zbawczą Boga, polegającą na trosce o zbawienie
każdego człowieka i konieczność wiary do zbawienia, wyraża wypowiedź
Chrystusa, którą usłyszeliśmy przed Ewangelią: „Tak bowiem Bóg umiłował
świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie
zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Ceną zbawienia człowieka jest miłość
miłosierna Boga, wyrażona w ofiarowaniu swego Jednorodzonego Syna. Ze
strony zaś człowieka, ceną za zbawienie jest jego żywa wiara i ufność w Boże
miłosierdzie. Zbawienie dotyczy całego człowieka w wymiarze jego życia
wiecznego. Współpracę Boga i człowieka w dziele zbawienia opisuje Konstytucja
dogmatyczna o Objawieniu Bożym: „Bogu objawiającemu należy się
1
List z okazji Jubileuszu 25-lecia ustanowienia przez św. Jana Pawła II diecezji drohiczyńskiej, 17. rocznicy
pobytu św. Jana Pawła II w Drohiczynie i Dnia Podlasia
2
«posłuszeństwo wiary». Przez nie człowiek w sposób wolny całkowicie powierza
się Bogu, ofiarowując «Bogu objawiającemu pełne poddanie umysłu i woli»2 oraz
ochotnie przyjmując udzielone przez Niego Objawienie”3. Jednakże „aby taką
wiarę można było w sobie obudzić, potrzebna jest uprzedzająca i wspomagająca
łaska Boga oraz wewnętrzne pomoce Ducha Świętego”4.
3. Uzdrowienie sługi setnika ukazuje jego wiarę jako prostą,
natychmiastową. Setnik wie dobrze, jak jest i czego może się spodziewać. O takiej
wierze mówi apostoł Paweł w Liście do Galatów, który czytaliśmy przed chwilą.
Paweł jest apostołem, dla niego nie istnieje nic innego poza Ewangelią otrzymaną
od Chrystusa. Wierząc niezłomnie, sprzeciwia się tym, którzy, przekręcając
prawdę, sieją zamęt w umysłach ludzi. Wartość Ewangelii dla apostoła jest ponad
wszystkim, dlatego nie boi się on użyć mocnych słów: „Gdyby wam ktoś głosił
Ewangelię różną od tej, którą otrzymaliście – napisał – niech będzie przeklęty!”
(Ga 1,9). Jedna i niezmienna Ewangelia dana przez Chrystusa jest przeznaczona
dla wszystkich. Jej synteza zawiera się w słowach Chrystusa: „Zaprawdę,
powiadam wam: kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma
życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia” (J 5,24).
Przejście do życia jest przejściem do domu Ojca, gdzie wiara się kończy, nadzieja
wypełnia, zaś miłość zostaje i pozwala widzieć Boga nie jak „w zwierciadle,
niejasno”, lecz wyraźnie, „twarzą w twarz” (por. 1Kor 13,12).
4. Ewangelia o zbawieniu człowieka dotarła do naszych ziem na dobre w X
wieku. W tym roku przeżywamy 1050. rocznicę Chrztu Polski. Świętujemy to
wydarzenie jako dar Boga dla Ojczyzny i dla każdego z nas. Ogarniamy pamięcią
i modlitwą apostołów, którzy przekazywali wiarę przez pokolenia. Z szacunkiem
wspominamy naszych przodków, wśród których są liczni błogosławieni i święci.
W trudnych i bolesnych dziejach naszego narodu, dzięki heroicznej postawie
naszych ojców, zachowujemy wiarę w Ewangelię, ducha Bożego, pielęgnujemy
własną tradycję, kulturę rodzimą oraz miłość ojczyzny niebieskiej i ziemskiej. W
dzieje całego narodu wpisuje się też historia ziem diecezji drohiczyńskiej i jej
mieszkańców. Pytanie Hioba: „Czyż nie do bojowania podobny jest byt
człowieka?” (Hi 7,1) doskonale wpisuje się w mocne i bolesne życie ludzi tej
krainy. Zachowali oni jednak przez wieki otwartość na różnorodność narodową,
kulturową i religijną. Zachowali też otwartość na cudzoziemców, czerpiąc ze
2
Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna Dei Filius, 3.
Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym Dei verbum, 5.
4
Tamże.
3
3
świadomości, że sami, przyjmując Ewangelię i chrzest, byli cudzoziemcami
względem Jerozolimy.
5. W przeszłości zmieniały się granice naszej Ojczyzny i administracji
kościelnej. Nad przybyłymi z Mazowsza mieszkańcami tych terenów początkowo
sprawowali duchową opiekę biskupi płoccy i poznańscy. W XV w. obszar,
nazwany później Podlasiem, znalazł się w diecezji łuckiej. Głównym centrum
administracyjnym i kulturalnym tej krainy był Drohiczyn – miasto, które słusznie
nosi miano historycznej stolicy Podlasia. Ten nadbużański gród, znany już w XI
w., leżał na pograniczu polsko-rusko-litewskim i często zmieniał przynależność
państwową. W bogate dzieje dawnej stolicy województwa podlaskiego wpisuje
się nawet koronacja królewska w 1253 r. księcia Rusi Halickiej – Daniela
Romanowicza. Ze swymi licznymi kościołami i klasztorami obrządków
wschodniego i zachodniego stał się Drohiczyn ośrodkiem życia religijnego.
Znany był też jako miejsce edukacji kolejnych pokoleń Polaków z Podlasia i
wschodniego Mazowsza. Tragedia rozbiorów rozdarła tę ziemię, której cząstki
włączono do różnych państw i diecezji. Po odzyskaniu niepodległości Kościół
katolicki próbował – choć bez powodzenia – znowu scalić pogranicze podlaskomazowieckie w ramach diecezji janowskiej. Dopiero 5 czerwca 1991 r. św. Jan
Paweł II, będąc w Białymstoku, z cząstki biskupstwa pińskiego utworzył diecezję
drohiczyńską, zaś bullą Totus Tuus Poloniae Populus 25 marca następnego roku
określił jej obecne granice. Tak została symbolicznie przywrócona pamięć o jednej
krainie ze stolicą w Drohiczynie nad Bugiem – krainie, pielęgnującej różne
tradycje: pińską i siedlecką, wileńską i lubelską; łucką, płocką i poznańską –
krainie, pielęgnującej dziedzictwo chrześcijańskie.
6. W tym roku obchodzimy 25-lecie istnienia diecezji drohiczyńskiej.
Tradycje edukacyjne grodu nad Bugiem obecnie podtrzymują: Wyższe
Seminarium Duchowne, Szkoła Podstawowa, Gimnazjum oraz Liceum
Ogólnokształcące. Znajdują się tutaj trzy kościoły i jedna cerkiew prawosławna.
W roku jubileuszowym wspominamy też rządców Kościoła Drohiczyńskiego.
Pierwszym był biskup Władysław Jędruszuk. To on w trudzie i z poświęceniem
budował zręby nowej diecezji. Zmarł 25 maja 1994 r., spoczywa w krypcie
katedry drohiczyńskiej. Jego biskupem pomocniczym w latach 1992-1994 był bp
Jan Chrapek. 10 lipca 1994 r. posługę pasterską w diecezji rozpoczął biskup
Antoni Pacyfik Dydycz z zakonu kapucynów. Dzięki jego niezwykłej gorliwości i
wiernej, wieloletniej posłudze biskupiej, diecezja drohiczyńska zyskała obecne
oblicze. Za jego dynamicznego pasterzowania miało miejsce niezwykłe
wydarzenie – spotkanie ekumeniczne z papieżem Janem Pawłem II 10 czerwca
4
1999 r. w Drohiczynie. Po przejściu na emeryturę biskupa Antoniego P. Dydycza,
ordynariuszem diecezji drohiczyńskiej został, 24 maja 2014 r., biskup Tadeusz
Pikus.
7. Bracia i Siostry, Jubileusz 25-lecia diecezji drohiczyńskiej przypada w
17. rocznicę pobytu św. Jana Pawła w Drohiczynie, w 1050. rocznicę Chrztu
Polski, w Roku Miłosierdzia i w przeżywanym w Polsce – wraz z Ojcem Świętym
Franciszkiem – 31. Światowym Dniem Młodzieży. Mimo że jubileusz diecezji
trwa przez cały rok, to sam dzień jej powołania, czyli 5 czerwca, będzie
świętowany na terenie wszystkich parafii. Główna zaś uroczystość jubileuszowa,
połączona z 17. rocznicą pobytu św. Jana Pawła II i Dniem Podlasia, będzie
świętowana w Drohiczynie, z udziałem biskupów z metropolii oraz z sąsiednich
diecezji. W tym miejscu, razem z biskupem Antonim P. Dydyczem, gorąco
zapraszam wszystkich kapłanów, osoby życia konsekrowanego, wszystkich
wiernych, pielgrzymów i gości na uroczystość jubileuszową w dniu 10 czerwca
br. do Drohiczyna. Msza święta koncelebrowana – pod przewodnictwem J. E.
Arcybiskupa Celestino Migliore, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce – będzie
sprawowana o godz. 18.00, w miejscu spotkania ekumenicznego ze św. Janem
Pawłem II. Mszę poprzedzą, od godz. 15.00, występy zespołów artystycznych.
Mam nadzieję, że nasze świętowanie jubileuszu w parafiach oraz w Drohiczynie
umocni naszą wiarę w Tego, który daje życie wieczne i sprawia, że nasze serca
mogą stać się sanktuariami Miłosierdzia otwartymi na każdego człowieka.
W oczekiwaniu na spotkanie w Drohiczynie z serca błogosławię w Imię Ojca
i Syna i Ducha Świętego. Amen.
† Tadeusz Pikus
Biskup Drohiczyński
KURIA DIECEZJALNA
Drohiczyn, 4 maja 2016 r.
ul. Kościelna 10
L. 0404/2016
17-312 DROHICZYN
ZARZĄDZENIE: Niniejszy List pasterski z okazji 25-lecia Diecezji Drohiczyńskiej,
17 rocznicy pobytu św. Jana Pawła II w Drohiczynie oraz Dnia Podlasia należy
odczytać we wszystkich kościołach i kaplicach naszej diecezji – w 9 niedzielę
zwykłą, czyli 29 maja 2016 r., zachęcając wiernych do udziału w powyższej
uroczystości.
Ks. dr Zbigniew Rostkowski
Wikariusz Generalny