Projektowanie instalacji elektrycznych (dobór przekroju przewodów

Projektowanie instalacji elektrycznych
(dobór przekroju przewodów, rodzaje, itp.)
Instalacje elektryczne powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób
zgodny z wymaganiami norm oraz przepisów z uwzględnieniem różnorodnych
wymagań technicznych i innych uwarunkowań wynikających z:
— przeznaczenia obiektu (pomieszczenia: mieszkalne, ogólnego przeznaczenia, warsztatowe, przemysłowe lub inne),
— technologii budowy lub przebudowy obiektu oraz rodzaju i właściwości
zastosowanych materiałów budowlanych,
— rodzaju i mocy zainstalowanych odbiorników energii,
— warunków środowiska oddziałujących szkodliwie na instalacje i urządzenia
oraz spodziewanego niekorzystnego oddziaływania instalacji i urządzeń na
otoczenie,
— uzasadnionych życzeń inwestorów.
Instalacje elektryczne mogą być wykonane z zastosowaniem przewodów
izolowanych jedno- i wielożyłowych, kabli elektroenergetycznych oraz przewodów szynowych. W pewnych przypadkach dopuszcza się również użycie
przewodów nie izolowanych.
Obecnie w Polsce prowadzi się intensywne prace nad nowelizacją wielu
krajowych norm i przepisów, w tym również z dziedziny elektroenergetyki, celem
m.in. uzyskania zgodności wymagań technicznych norm krajowych z ustaleniami
norm obowiązujących w większości krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej. Z
tych względów w niniejszym rozdziale podano wymagania i niektóre rozwiązania
zawarte w normach niemieckich DIN oraz VDE, zgodne z ustaleniami komisji
międzynarodowych takich jak IEC oraz CENELEC. Dotychczasowa praktyka
pozwala przewidywać, że wymagania polskich znowelizowanych aktów prawnych
będą również zgodne z ustaleniami tych komisji.
Wymagania ogólne dotyczące różnych sposobów wykonania instalacji mogą
być sformułowane następująco:
1. Ułożenie przewodów i zastosowany osprzęt elektrotechniczny oraz materiały
ochronne i mocujące powinny być takie, aby w czasie normalnej pracy i podczas
zakłóceń (przeciążenia, zwarcia) nie następowało istotne pogorszenie się
właściwości przewodów oraz, aby było zachowane pełne bezpieczeństwo pod
względem porażeniowym, pożarowym i innym.
2. Przewody ułożone w sposób niewidoczny dla użytkownika (w tynku, pod
tynkiem itp.) powinny być prowadzone poziomo lub pionowo, a w podłodze i na
suficie równolegle lub prostopadle do naroży (rys.).
3. Przewody ułożone w szczelinach dylatacyjnych, w miejscach łączenia płyt i
bloków budowlanych powinny być tak prowadzone, aby w przypadku
spodziewanych naturalnych przemieszczeń nie następowało uszkodzenie przewodów.
Szkic przedstawiający sposób wykonania instalacji elektrycznej w pomieszczeniu mieszkalnym.
4. Rury, listwy i kanały instalacyjne, wsporniki i inne elementy, w których lub,
na których są układane przewody, nie mogą mieć ostrych krawędzi zagrażających
uszkodzeniem izolacji przewodów oraz powinno być tam tyle miejsca, aby przy
układaniu przewodów nie powstawały ich ostre zagięcia lub załamania.
5. W instalacjach wykonanych z zastosowaniem listew i kanałów instalacyjnych
ochrona przeciwporażeniowa przed dotykiem bezpośrednim powinna być
zachowana również po zdjęciu pokryw; zdjęcie pokryw powinno być możliwe
jedynie za pomocą odpowiednich narzędzi.
6. Kanały instalacyjne do prowadzenia i ochrony przewodów mogą być mocowane
tylko na powierzchniach ścian, filarów i sufitów lub w specjalnie wykonanych
kanałach w podłodze; kanały instalacyjne nie mogą być montowane pod tynkiem,
w betonie
Podstawowe odmiany łączników i przykłady ich zastosowań
Nazwa
łącznika
Przeznaczenie
łącznika
Łącznik
Jednobiegun
owy
Jednobiegunow
e załączanie i
wyłączanie
lamp
Łącznik
Dwubieguno
wy
Dwubiegunowe
załączanie i
wyłączanie
lamp
Przełącznik
grupowy
(hotelowy)
Załączanie i
wyłączanie
dwóch lamp z
jednego miejsca
(jednoczesne
załączanie
obwodów lamp
nie jest możliwe
Przełącznik
szeregowy
(świeczniko
wy)
Załączanie i
wyłączanie
dwóch lamp z
jednego miejsca
(jednoczesne
załączanie
obwodów lamp
jest możliwe)
Przełącznik
zmienny
(schodowy
końcowy)
Załączanie i
wyłączanie
lamp z dwóch
miejsc
Przełącznik
krzyżowy
(schodowy
pośredni)
Załączanie i
wyłączanie
lamp z kilku
miejsc (w
połączeniu z
przełącznikami
zmiennymi)
Wieloliniowy
schemat połączeń
Jednolity
schemat połączeń
Zasady doboru rodzaju izolacji pomieszczeń sposobu jej montażu dla różnych
Rodzaje pomieszczeń
Rodzaj instalacji i sposób montażu
Zwykłe
- Przewody szynowe gołe i izolowane na wspornikach
izolowanych,
- przewody płaszczowe natynkowe w izolacji i powłoce z
polwinitu,
-- przewody w rurach izolowanych stalowych ,winidurowych
na wierzchu i pod tynkiem,
- przewody wtynkowe,
- kable,
-przewody kablowe* w wiązkach, korytach i w instalacji
podłogowej.
Przejściowo wilgotne
Jak dla pomieszczeń zwykłych z wyjątkiem przewodów
płaszczowych, w rurach izolacyjnych oraz instalacji
podłogowych.
Wilgotne i bardzo
wilgotne lub zapylone
Przewody gołe i izolowane na wspornikach izolacyjnych z
wyjątkiem przewodów aluminiowych,
-przewodów wtynkowe z osprzętem szczelnym,
-przewody kablowe *w wiązkach i korytach z osprzętem
szczelnym,
-przewody izolowane w rurach stalowych i winidurowych z
osprzętem szczelnym,
-kable.
Gorące
-jak dla pomieszczeń zwykłych z wyjątkiem przewodów
płaszczowych i kabli w izolacji lub, powłoce z polwinitu oraz z
wyjątkiem rur winidurowych
Z wyziewami żrącymi
Jak dla pomieszczeń wilgotnych z wyjątkiem przewodów
izolowanych w rurach stalowych.
Niebezpieczne pod
względem pożarowym
-przewody izolowane w rurach izolacyjnych pod tynkiem lub
na tynku w miejscach nienarażonych na uszkodzenia
mechaniczne,
-przewody izolowane w rurach stalowych i winidurowych,
- przewody wtynkowe,
-przewody kablowe *i kable bez zewnętrznego oplotu
włóknistego.
-gdy w pomieszczeniach znajduje się pył, należy stosować
osprzęt szczelny.
Niebezpieczne pod
względem
wybuchowym
-przewody kablowe *
-kanale.
Na zewnątrz budynku
Jak dla pomieszczeń wilgotnych z wyjątkiem
rur winidurowych- przewody polwinitu powinny być
osłonięte od działania promieni słonecznych.
*przewody w izolacji i powłoce polwinitowej
Dobór przekroju przewodów
Kryteria doboru. Od prawidłowego doboru przekroju przewodów zależy
niezawodność dostarczania energii oraz koszt instalacji.
Podczas doboru przekroju przewodów należy posługiwać się określonymi
kryteriami. W instalacjach, czyli w sieciach elektrycznych do 1 kV, obowiązują
dwa zasadnicze kryteria doboru:
1. dopuszczalny spadek napięcia
2. dopuszczalna obciążalność prądowa(długotrwała i zwarciowa)
W zależności od długości torów prądowych oraz ich obciążenia, bardziej ostre
może się okazać kryterium pierwsze lub drugie. W instalacjach rozległych niezbyt
silnie obciążonych, o doborze p[przekroju przewodu decyduje najczęściej
dopuszczalny spadek napięcia, natomiast w instalacjach krótkich o dużym
obciążeniu – dopuszczalna obciążalność prądowa.
Jeżeli w instalacji jako środek ochrony przeciw porażeniowej zastosowano
uziemienie ochronne to dobrane według powyższych kryteriów przekroje
przewodów muszą dodatkowo spełniać warunek skuteczności zerowania.
Dopuszczalny spadek napięcia. W torach otwartych jedno – lub wielokrotnie
obciążonych stosuje się dwie metody obliczania przekroju przewodu według
dopuszczalnego spadku napięcia:
• metodę stałego przekroju (s= const );
• metodę stałej gęstości prądu ( j= const ).
Metoda stałego przekroju polega na założeniu ze w całym torze będą
stosowane przewody o takim samym przekroju.
Aby skorzystać ze wzoru w obliczaniu wartości obciążalności długotrwałej
Idd, należy nieskończenie długi czas trwania obciążenia (t=∞), V=Vgd oraz I=Idd.
Należy pamiętać, że wartość rezystancji R jest inna przy prądzie stałym i
inna przy przemiennym (naskórkowość). Stąd właśnie mogą występować różnice
w obciążalności dopuszczalnej długotrwałe przy obu rodzajach prądu.
Przewody należy dobrać również ze względu na obciążalność prądem
zwarciowym, która obliczamy na podstawia różnicy temperatury granicznej
dopuszczalnej: przy zwarciu i chwili zwarcia. Obciążalność ta jest wyrażana
najczęściej w postaci gęstości prądu zwarciowego jednosekundowego.
Jako temperaturę chwili zwarcia przyjmuje się:
• dla przewodów gołych 60°C;
• dla przewodów szynowych 50°C;
• dla pozostałych przewodów- temperaturę graniczną dopuszczalną
długotrwale; dopuszcza się przyjęcie rzeczywistej temperatury
przewodu, jeżeli zasila on pojedynczy odbiornik i jest obciążony
prądem mniejszym niż Idd.
Minimalny przekrój przewodu Smin, spełniający kryterium dopuszczalnej
obciążalności zwarciowej, można obliczyć wg wzoru
przy czym :Smin – przekrój minimalny przewodu w mm2; tz- czas trwania zwarcia w s; J1s-obciążalnośc zwarciowa
jednosekundowa ( gęstość jednostkowa prądu zwarciowego) w A/mm2; kc, Ip – wielkości zwarciowe
W instalacjach przewody nie osiągają najczęściej temp. granicznej dopuszczalnej
przy zwarciu gdyż wcześniej obwód zostaje przerwany przez zabezpieczenia. Gdy
przewody są zabezpieczone bezpiecznikami topikowymi, wówczas ich
sprawdzanie na prąd zwarciowy jest zbędne.
Metodę tę stosuje się do obliczania przekroju wlz, gdzie jest wymagany jednolity
przekrój, poza tym ma on małe zastosowanie gdyż przewymiarowuje końcowe
odcinki toru.
Metoda stałej gęstości prądu polega na takim przyjmowaniu przekroju
przewodu w poszczególnych odcinkach toru, aby w każdym z nich był zachowany
warunek J= const. Stosowanie tej metody zapewnia najmniejsze straty mocy w
sieci.
MATERIAŁ powłoki:
Y- polwinit,
Yn – polwinit o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia,
N- tworzywo sztuczne bezhalogenowe,
Materiał żył:
Miedź (gdy nie pojawia się symbol A to przewód jest miedziany )
A –aluminium,
Budowa żył:
D- drut,
L-linka
Lg- linka o zwiększonej giętkości,
Typ przewodu ruchomego:
S- sznur
O-oponowy
On- oponowy z oponą o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia,
M- mieszkaniowy,
W- warsztatowy,
P- przemysłowy,
Materiał izolacji:
G- guma naturalna,
Gs- guma silnikowa
Y - polwinit
Informacje uzupełniające:
izolacja i opona gumowa
Y- izolacja i opona polwinitowa
d- izolacja o zwiększonej grubości,
c- izolacja ciepło odporna ,
b- oplot zwłukna sztucznego,
u- uzbrojenie,
y- osłona polwinitowa,
n- przewód samonośny,
t- przewód wtynkowy,
p- przewód płaski,
pp- przewód płaski do przyklejenia.
Odmiany przewodów w instalacjach mieszkaniowych
– przewody jednożyłowe – do układania w rurkach, listwach i korytach
instalacyjnych:
a) DY
b) LY lub ALY
– przewody wtynkowe – do układania w tynku:
a) DYt
b)YDYt
– przewody kablowe – do układania po wierzchu oraz w listwach i korytach
instalacyjnych:
a) YDY
b)YDYp
– przewody ruchome – do odbiorników ruchomych(sznury i przewody oponowe
mieszkaniowe):
a) SM
b) SMYp
c) OM
d) OMY
e) OMYp
Kolejność występowania symboli jest określona. Im bardziej
skomplikowana konstrukcja kabla, tym oczywiście więcej symboli w
oznaczeniu kabla. Zasadę oznaczania podamy na przykładzie
kabla YKSLYekwżo-P-O, 300/500 V, 10 x 2 x 0,5 mm2. Oznaczenie to
dotyczy kabla sygnalizacyjnego (KS) o izolacji polwinitowej (drugi Y) i
powłoce polwinitowej (pierwszy Y) odpornej na działanie olejów (-O), we
wspólnym ekranie (ekw) nałożonym na ośrodek skręcony z 10 par (-P, a
dodatkowo x 2) żył miedzianych giętkich (L) o przekroju 0,5 mm2 wraz z
żyłą ochronną (żo), przeznaczony do pracy z urządzeniami na napięcie
znamionowe (trójfazowe) nie przekraczające 300/500 V.
Zwracamy uwagę, że czasem ten sam symbol pisany małą lub dużą literą
może oznaczać inną budowę kabla. Ponadto, te same symbole mogą
dotyczyć różnych elementów kabla i właściwe ich znaczenie wynika z
miejsca w oznaczeniu i ze znaczenia pozostałych symboli. Niektóre
symbole występują wyłącznie jako kilkuliterowe i tradycyjnie mają
rozszerzone znaczenie - na przykład TKS oznacza telekomunikacyjny
kabel stacyjny, a ponieważ kabel ten ma wyłącznie żyły skręcone
w pary, więc nie stosuje się dodatkowego symbolu (P) na oznaczenie
parowej konstrukcji tego kabla. Przy odczytywaniu, każdą literę symbolu
zawsze wymawiamy oddzielnie, tzn. nie łączymy ich w wyrazy.
Oznaczenia kabli stosowane przez producentów polskich
znaczenie
symbol
odpowiednik
niemiecki
c
żyła (drut) ocynowany (występuje za oznaczeniem przekroju żył)
V
d
izolacja wzmocniona (pogrubiona)
v
D
żyła jednodrutowa
ek
ekran
ekfo ekran w postaci taśmy Al/PET oraz oplotu
eko
ekran w postaci oplotu przewodów mikrofonowych (oznaczenie nie ujęte w
polskich normach)
eko
ekran w postaci podwójnego oplotu przewodów współosiowych (nie ujęte w
polskich normach)
C
ekp każda para w ekranie
ekt
ekran trójek (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
ekt
ekran z taśmy Al/PET w przewodach współosiowych (oznaczenie nie ujęte w
polskich normach)
ekw ekran wspólny (na ośrodku)
ekwo ekran wspólny (na ośrodku) w postaci oplotu
ekż każda żyła w ekranie
Fo
pancerz z drutów stalowych okrągłych
K
kabel (energetyczny)
KA
kabel alarmowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
KG
kabel górniczy
KO
kabel okrętowy
KS
kabel sygnalizacyjny (kontrolny)
L
żyła wielodrutowa
Lg
żyła wielodrutowa giętka
B
Li
LiF
Lgg żyła wielodrutowa bardzo giętka
LAN- kabel do multimedialnych sieci informatycznych, typ n = 1, 2, ... (nie ujęte w
Tn polskich normach)
n
samonośny
-Nr
przewód z żyłami oznaczonymi numerami (oznaczenie nie ujęte w polskich
normach)
-O
olejoodporny (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
T
-JZ
Ö
OFC żyły z miedzi beztlenowej (Oxygen Free Copper)
OMY przewód oponowy mieszkaniowy w izolacji i powłoce polwinitowej
OWY przewód oponowy warsztatowy w izolacji i powłoce polwinitowej
p
przewód płaski
-P
żyły izolowane skręcone w pary (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
PG
przewód gitarowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
PGW przewód głośnikowy współosiowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
Pl
plecionka (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
Plc
plecionka z drutów ocynowanych (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
PM przewód mikrofonowy
PMon przewód monitorowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
St
kabel sterowniczy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
-Zw
-S
do pojazdów samochodowych
-Sp przewód z kapilarą (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
TKM telekomunikacyjny kabel miejscowy
TKS telekomunikacyjny kabel stacyjny
TD
przewód telekomunikacyjny z żyłami jednodrutowymi
TL
przewód telekomunikacyjny z żyłami wielodrutowymi
u
uzbrojenie (rodzaj pancerza, oplot z drutów stalowych)
v
powłoka wzmocniona (pogrubiona, oznaczenie nie ujęte w polskich normach)
Yv
w
wypełnienie żelem
F
W
współosiowy (koncentryczny)
W
wstążkowy
X
(pierwsze) powłoka polietylenowa (PE), (drugie) izolacja polietylenowa (PE)
Xp
izolacja polietylenowa piankowa
XS
izolacja polietylenowa (u)sieciowana (XLPE)
2X
Y
(pierwsze) powłoka polwinitowa (PVC), (drugie) izolacja polwinitowa (PVC)
Y
Yc
izolacja, powłoka polwinitowa (PVC), ciepłoodporna
Yw
Yn
powłoka polwinitowa (PVC), uniepalniona
Yu
z
zapora przeciwwilgociowa
(L)
żo
zielono-żółta żyła ochronna
-J
2Y
O2Y
Lokalizacja i usuwanie uszkodzeń
Linie kablowe mogą ulec uszkodzeniu z powodów zewnętrznych (mechanicznych)
lub też wewnętrznych, natury elektrycznej. Przy uszkodzeniach mechanicznych ich
lokalizacja jest najczęściej zbędna, gdyż miejsce uszkodzenia jest widoczne. W
pozostałych przypadkach konieczna jest lokalizacja uszkodzeń metodą
elektryczną.
Pierwszą czynnością jest wówczas ustalenie rodzaju. Wśród uszkodzeń
rozróżnia się: zwarcia, do których zalicza się zwarcia między żyłami lub z ziemią,
oraz przerwy. W przypadku zwarć niepełnych, tzn. takich, które ujawniają się po
doprowadzeniu wyższego napięcia, miejsce zwarcia należy „dopalić” w celu
uzyskania zwarcia pełnego (niskorezystancyjnego). Wykonuje się to za pomocą
wysyłanych na kabel impulsów wysokim napięciu. Rodzaj uszkodzenia określa się
za pomocą pomiarów rezystancji izolacji i ciągłości żył.
Następną czynnością jest lokalizacja uszkodzenia. Jest to najbardziej
kłopotliwa i czasochłonna czynność i od szybkości jej wykonania zależy w dużym
mierze czas usunięcia uszkodzenia. Rozróżnia się pośrednie i bezpośrednie metody
lokalizacji uszkodzeń.
Metoda pośrednia polega na wykonaniu pomiarów z punktów końcowych
kabli i obliczaniu, na podstawie uzyskanych wyników, odległości od punktu
pomiaru do miejsca uszkodzenia.
Do metod pośrednich należą: mostkowa, pojemnościowa, impulsowa. Dwie
pierwsze z nich są bardzo niedokładne i w praktyce się już nie stosuje.
Metoda impulsowa polega na wysyłaniu krótkotrwałego, powtarzającego
impulsu na linię kablową i dokładnym pomiarze czasu tx, jaki upływa od wysłania
impulsu do chwili jego powrotu na początek lini po odbiciu się od punktu
nieciągłości (uszkodzenia). Impulsy: wysyłany i odbity są obserwowane na lampie
oscyloskopowej, a odległość między nimi odpowiada w pewnej podziałce czasowi
tx. znając prędkość rozchodzenia się fali w kablu i czas tx, oblicza się odległość
miejsca uszkodzenia od początku lini kablowej. Do bezpośrednich metod
lokalizacji uszkodzeń, polegających na szukaniu uszkodzeń na trasie lini,
bezpośrednio nad kablem, należą metody:
• spadków napięć;
• akustyczna;
• indukcyjna.
Metoda spadków napięć jest stosowana w przypadku zwarć z ziemią. Zasadę
pomiarów wyjaśniono na rysunku. W układzie wymusza się przepływ prądu o
wartości kilku amperów za pomocą czułego woltomierza magneto elektrycznego
oraz dwóch ruchomych sond bada wartość i kierunki spadków napięcia wzdłuż
trasy kabla. Spadki napięcia przy zbliżaniu się do uszkodzenia szybko wzrastają, a
po jego minięciu zmieniają kierunek i szybko maleją.
Metoda akustyczna polega na wysyłaniu na kable udarowej fali napięciowej,
która powoduje przeskok iskry w miejscu uszkodzenia. Trzask występujący
podczas przeskoku jest wychwytywany przez mikrofon i wzmacniany. W ten
sposób posuwając się wzdłuż kabla można dokładnie zlokalizować uszkodzenie.
Metoda ta może być stosowana zarówno przy zwarciach, jak i przerwach.
Najczęściej stosowaną metodą lokalizacji bezpośredniej jest metoda
indukcyjna. Polega ona na dołączeniu do kabla generatora sygnałów
wytwarzających impulsy o częstotliwości kilkuset herców. Częstotliwość
wysyłania samych impulsów wynosi kilka herców.
Generator dołącza się do uziemionej żyły kabla w sposób na rysunku. Aby
odszukać miejsce uszkodzenia, należy się posuwać wzdłuż trasy kabla z
wzmacniaczem stanowiącym wraz z generatorem kompletny przyrząd.
Wzmacniacz przetwarza impulsy na dźwięki słyszane przez szukającego za
pomocą słuchawki. Przed samym uszkodzeniem następuje wzmocnienie dźwięku,
a następnie po jego minięciu dźwięk szybko znika. Przyrząd ten stosuje się
powszechnie również do odtwarzania trasy kabla. Wówczas, zamiast przez
zwarcie, obwód generatora zamyka się przez uziemioną na drugim końcu kabla
żyłę.
a)
b)
Metoda indukcyjna lokalizacji uszkodzeń: a) sposób przyłączenia generatora: b)przebieg natężenia dźwięku
Po zlokalizowaniu uszkodzenia należy przystąpić do jego usunięcia. Prace przy
usuwaniu uszkodzeń na zewnątrz pomieszczeń należy prowadzić bez przerwy, aby
zabezpieczyć izolację kabla przed niknieniem wilgoci. Podczas pracy miejsce to
zabezpiecza się przed wpływami zewnętrznymi ( deszcz, kurz), stawiając namiot.
Odcinek lini kablowej, w którym nastąpiło uszkodzenie, należy wyciąć na długość,
co najmniej 0,5m. w kablach o izolacji polwinitowej na napięcie do 1 kV, jeżeli
pozostałe odcinki kabla mają nieuszkodzoną izolację, można ( zamiast
wycinania)przeciąć kabel i zainstalować mufę przelotową. Długość tego odcinka
zależy od stopnia zawilgocenia izolacji wokół uszkodzenia. Kabel odcina się
stopniowo, za każdym razem sprawdzając zawilgocenie izolacji.
W celu połączenia obu końców przeciętego kabla wykorzystuje się zostawione
przy budowie zapasy kablowe, jeżeli uszkodzenie nastąpiło w mufie lub w jej
najbliższym sąsiedztwie. W innym przypadku odcina się taki odcinek kabla,
aby móc zainstalować wstawkę kablową. Najmniejsze długości wstawek
kablowych powinny wynosić:
• dla lini o napięciu do 1 kV-3 m;
• dla lini o napięciu powyżej 1kV-5 m;
Jednocześnie powinny być spełniony warunek, aby nie instalować nowych
muf w odległości bliższej niż odpowiednio 15 i 25 m od muf istniejących. Gdy
uszkodzenie jest w przepuście, mufy nie powinny być instalowane bliżej niż 3 m
od jego krawędzi.
Należy stosować zasadę: wstawki kablowe powinny być z tych samych typów
kabli i o takim samym lub większym przekroju, co kable uszkodzone. Przed
rozpoczęciem montażu osprzętu należy sprawdzić czy w pozostałych odcinkach
kabla nie ma dodatkowych uszkodzeń oraz czy rezystancja izolacji spełnia
następujące wymagania:
50 MΩ/km – dla kabli o izolacji i powłoce z polwinitu
20 MΩ/km – dla kabli o izolacji papierowej,
1000 kΩ/km – dla kabli olejowych.
Głowice kablowe należy instalować na kablach, które są już umocowane, w tym
miejscu i w takiej pozycji, w jakiej będą pracować.
Nie zaleca się stosowania do napraw osprzętu i odcinków kabli, które były już w
eksploatacji. W razie konieczności należy zbadać najpierw kable na zgodność z
wymaganiami norm, a osprzęt wyczyścić i pomalować lakierem przeciw
korozyjnym.
Nieszczelności głowic kablowych usuwa się rozbierając głowicę, wymieniając
uszkodzone części i montując ja ponownie lub wymieniając na nową. Głowicę
uszkodzone odcina się wraz z kablem o długości 0,5 m.
Podczas usuwania uszkodzeń w mufach na liniach kablowych o napięciu do
1kV dopuszcza się naprawę mufy (wymianę uszkodzonych części) i ponowny
montaż. W liniach o napięciu wyższym mufę należy wyciąć wraz z kablem o
długości po 0,5 m z obu jej stron.
Jeżeli w odległości do 25 m od miejsca uszkodzenia znajduje się drugie
uszkodzenie to naprawę wykonuje się za pomocą tej samej wspólnej wstawki
kablowej.
BIOGRAFIA
• „Aparaty i urządzenia elektryczne”- W. Kotlarski, J. Grad
• „Aparaty i urządzenia elektryczne”- G. Bartodziej, E. Kałuża
• „Instalacje i urządzenia elektro-energetyczne” E. Musiał
• Internet.
Wykonał: Tomasz Bober
Kl. 3 „te”