Test Genetyczny “Cellulit”

Test Genetyczny “Cellulit”
W dokumencie tym omówiono wartość i przydatność kliniczną testu genetycznego „Cellulit”
dla średniego lub ciężkiego cellulitu (gynoid lipodystrophy/lipodystrofia typu kobiecego). Test
genetyczny „Cellulit” pomaga lekarzom ocenić predyspozycje do rozwoju u ich pacjentów
cellulitu 2 stopnia (lub wyżej) w skali Nürnbergera-Müllera.
WSTĘP: GENETYCZNE BADANIA PRZESIEWOWE
Celem testu genetycznego „Cellulit” oceniającego ryzyko wystąpienia średniego lub
ciężkiego cellulitu jest wczesna jego identyfikacja; Czułość testu powinna być na tyle wysoka
aby u większości osób, które potencjalnie będą cierpieć na umiarkowany lub ciężki cellulit,
problem ten został zidentyfikowany. Co więcej, wysoka jego specyficzność powoduje
zwiększenie skuteczności badań przesiewowych i minimalizuje liczbę osób, które
niepotrzebnie ulegają zmianom stylu życia.
Ponadto, w przeciwieństwie do tradycyjnej diagnostyki medycznej, testy genetyczne
nie mają żadnych natychmiastowych korzyści klinicznych, ale mają wielką przydatność
kliniczną. W związku z tym, Narodowy Instytut Zdrowia (NIH) zlecił grupie zadaniowej ds.
badań genetycznych rozszerzenie definicji klinicznej przydatności badań genetycznych.
Rozszerzona definicja uwzględnia przydatność testów genetycznych dla poszczególnych
osób, rodziny i społeczeństwa, jak również społeczny i gospodarczy wpływ na zdrowie
człowieka.
Ze względu na dolegliwości związane z umiarkowaną lub ciężką postacią cellulitu,
pacjenci mogą odnieść korzyść, nabywając wiedzę o predyspozycjach rozwoju u nich
cellulitu 2 stopnia (lub wyżej) wg skali Nürnbergera-Müllera. Pacjent, który jest świadomy
tego ryzyka może wdrożyć wczesne leczenie, mogące pomóc spowolnić lub zahamować
rozwój ciężkiego cellulitu.
DOWODY NAUKOWE
Test genetyczny „Cellulit” bada zmienność genetyczną w obrębie genu kodującego
ACE (enzym konwetrujący angiotensynę). Choć patofizjologia cellulitu nie jest całkowicie
rozpoznana, Emanuele E. et al. odkrył niedawno silny związek pomiędzy wariantami genu
ACE i umiarkowanym lub ciężkim stopniem cellulitu. ACE odgrywa ważną rolę w układzie
renina-angiotensyna (RAS), regulującym ciśnienie krwi i bilans wodny. Enzym konwertujący
angiotensynę jest odpowiedzialny za przekształcenie angiotensyny I do angiotensyny II
(substancja o silnych właściwościach powodujących kurczenie się drobnych naczyń
tętniczych, co doprowadza do wzrostu ciśnienia krwi). Ponadto, ACE jest enzymem
rozkładającym bradykininę, która wykazuje działanie rozszerzające naczynia. Związek
między wariantami ACE i umiarkowanym lub ciężkim cellulitem otwiera drzwi potencjalnym
terapiom w szlaku ACE.
Wariant analizowany przez test genetyczny „Cellulit” jest głównym wyznacznikiem
poziomów i aktywności ACE. Test genetyczny „Cellulit” poszukuje insercji (I) lub delecji (D)
287 markerów par zasad w genie ACE. Każdy pacjent ma dwie kopie genu ACE, które
znajdują się w chromosomie 17. Poziom ACE zwiększa się proporcjonalnie do liczby genów
ACE zawierających D allel. Ponadto, angiotensyna II wykazuje wpływ na regulację przepływu
krwi podskórnej tkanki tłuszczowej, co może wyjaśniać związek z ryzykiem pojawienia się
cellulitu. U pacjentów z nawet jedną kopią genu ACE D allel występuje zwiększone ryzyko
rozwoju umiarkowanego i ciężkiego cellulitu.
ANALIZA STATYSTYCZNA
Emanuele et al. zbadał genotyp ACE u 400 pacjentek z Włoch tj. 200 szczupłych
pacjentek z cellulitem stopnia 2 (lub wyżej) oraz 200 szczupłych pacjentek z cellulitem
stopnia 0 wg skali Nürnbergera-Müllera.
Dane opracowane na podstawie badań przedstawiono w poniższej tabeli:
Genotyp ACE
DD/DI
II
SUMA
Przypadki
TP=168
FN=32
200
Grupa kontrolna
FP=148
TN=52
200
SUMA
316
84
400
Użyte skróty: ACE = Angiotensyna I – enzym konwertujący, T = pozytywny wynik testu
mianowicie DD lub genotyp DI; ~T = ujemny wynik testu to znaczy, genotyp II; D = osoba
mająca umiarkowany lub ciężki cellulit; ~D = osoba nie mająca umiarkowanego lub ciężkiego
cellulitu; TP = wyniki prawdziwie pozytywne; FN = wyniki fałszywie negatywne; FP = wyniki
fałszywie pozytywne; TN = wyniki prawdziwie negatywne
Na podstawie danych, obliczono następujące wskaźniki:
Czułość = prawdopodobieństwo wyniku pozytywnego testu dla pacjenta z umiarkowanym lub
ciężkim cellulitem = P (TD) = 84%
Specyfika = prawdopodobieństwo, wyniku negatywnego testu dla pacjenta pozbawionego
umiarkowanego lub ciężkiego cellulitu = P (~T~D) = 26%
Wartość kliniczną testu genetycznego „Cellulit” należy interpretować w odniesieniu do
częstości występowania umiarkowanego lub ciężkiego cellulitu. Wyseleksjonowaliśmy
częstotliwość występowania lipodystrofii typu kobiecego (gynoid lipodystrofia) = P (D) = 65%.
Przewaga ta odnosi się do kobiet cierpiących na cellulit stopnia 2 (lub wyżej) wg skali z
Nürnberger-Müllera.
Szczególne znaczenie dla lekarzy ma prawdopodobieństwo, że u osoby która
uzyskała pozytywny wynik testu będzie rozwijać się umiarkowany lub ciężki cellulit, a także
prawdopodobieństwo, że u danej osoby nie rozwinie się on, jeśli uzyskała negatywny wynik
testu. Stosując w odniesieniu do danych twierdzenie Bayesa możemy stwierdzić:
- prawdopodobieństwo, że u pacjenta, który otrzymał pozytywny wynik testu będzie rozwijać
umiarkowany lub ciężki cellulit = P (DT) = 68%
- prawdopodobieństwo, że u pacjenta, który otrzymał negatywny wynik testu nie rozwinie się
umiarkowany lub ciężki cellulit = P (~ D ~ T) = 47%.
WAŻNOŚĆ KLINICZNA
Lekarz za pomocą testu genetycznego „Cellulit” może przewidzieć, że pacjent, który
uzyska wynik dodatni ma w przybliżeniu 70% ryzyko wystąpienia u niego cellulitu stopnia 2
(lub wyżej) wg skali z Nürnberger-Müllera. Tak więc, pacjent może skorzystać z wdrożenia
wczesnego leczenia aby potencjalnie spowolnić lub zahamować rozwój ciężkiego cellulitu.
Podobnie, lekarz może przewidzieć, że pacjent, który uzyskał wynik ujemny posiada około
50% szans na to, iż nie rozwinie się u niego cellulit stopnia 2 (lub wyżej) wg skali z
Nürnberger-Müllera. Jak każde badanie przesiewowe test nie jest doskonały, wyniki tego
badania genetycznego powinny zawsze towarzyszyć diagnostyce medycznej aby leczenie
było efektywne.
Chociaż w dokumencie analiza statystyczna nie jest przeprowadzona, ekspert w
dziedzinie dermatologii może docenić, że procent osób, które będą niepotrzebnie leczone
będzie można znacznie zmniejszyć poprzez fachową diagnostykę medyczną.
WNIOSEK
Test genetyczny „Cellulit” pomoże profesjonalistom ocenić ryzyko wystąpienia u
pacjentów cellulitu stopnia 2 (lub wyżej) wg skali Nürnberger-Müllera. Obecnie istnieje
mnóstwo terapii dostępnych w leczeniu cellulitu, większość z nich jest ograniczona, jeśli w
ogóle mogą dostarczyć dowodów naukowych na ich skuteczność. Jednak identyfikacja
pacjentów, którzy są narażeni na wysokie ryzyko rozwoju u nich średniego lub ciężkego
cellulitu, pozwolić może na wczesne rozpoczęcie leczenia. Istniejące terapie nie zlikwidują
jednak raz powstałego zaawansowanego cellulitu. Jednakże zmiana stylu życia, włączająca
ćwiczenia, leki (np. antykoncepcyjne, hormonalna terapia zastępcza, itp.) oraz zabiegi
laserowe, może spowolnić lub zatrzymać rozwój cellulitu i poprawić wygląd skóry.
Wiedza, że pacjenci narażeni są na zwiększone ryzyko wystąpienia u nich średniego lub
ciężkiego cellulitu, pozwoli lekarzom stworzyć plan składający się z terapii lub zmiany stylu
życia, pozwalający je wyraźnie obniżyć. Co więcej, zrozumienie patogenezy cellulitu 2
stopnia (lub wyżej) może umożliwić odkrycie nowych i bardziej skutecznych terapii.
DermaGenoma obecnie jest w fazie oceniania potencjalnych terapii dla wczesnego stadium
cellulitu.
BIBLIOGRAFIA:
1.Terranova F, et al. Cellulite: nature and aetiopathogenesis. lnt J Cosmet Sci. 2006;28:1 s767.
2. Khan MH, et al. Treatment of Cellulite - Part l. Pathophysiology. J Am Acad Dermatol, 201
O;62:361 -70.
3. Emanuele E, et al. A multilocus candidate approach identifies ACE and HIF1A as
susceptibility genes for cellulite. J Euro Acad Dermatol Venereol. 2010; Epub.
4. Busjahn A, et al. Angiotensin-converting enzyme and angiotensin gene polymorphisms,
plasma levels and cardiac dimensions. Hypertension. 1 997;29:165-70.
S. Goossens GH, et al. Angiotensin II a major regulator of subcutaneous adipose tissue
blood flow in humans. J Physiol. 2006;57 1 :45 1 -60.
6. Avram MM. Cellulite: a review of its physiology and treatment. J Cosmet LaserTher.
2004;6:1 81-5.
7. Khan MH, et al. Treatment of Cellulite -. Part II. Advances and controversies. J Am Acad
Dermatol. 2010;62:373-84.