Przygotowanie w rodzinie do Sakramentu Mał eństwa

Przygotowanie w rodzinie do Sakramentu Małżeństwa
Każda młoda para przystępująca do sakramentu małżeństwa jest przekonana, że ich małżeństwo będzie
udane i bardzo szczęśliwe. Kochają się przecież. Szczęśliwe życie małżeńskie i rodzinne nie jest jednak
czymś łatwym. Nie jest ono automatyczną konsekwencją złożonej przysięgi małżeńskiej. W obecnej
rzeczywistości występuje wiele czynników (ekonomicznych, społecznych, kulturowych), które w
niekorzystny sposób wpływają na sytuację małżeństw i rodzin i podjęcia roli męża i żony, ojca i matki.
Coraz więcej małżeństw okazuje się nieważnych ze względu na niedojrzałość psychospołeczną. Łatwo
zauważyć, że miłość, w przekonaniu wielu młodych ludzi, powinna być spontaniczna, żywiołowa,
emocjonalna, a rozumowe podejście kojarzy się często z wyrachowaniem i nudą. Stąd bardzo ważne jest
pogłębione i rzetelne przygotowanie się do zawarcia sakramentu małżeństwa i do założenia rodziny.
Dorastający chłopcy i dziewczęta potrzebują konkretnej i kompetentnej pomocy ze strony osób
dorosłych. Największa odpowiedzialność za udzielenie takiej pomocy spoczywa więc na rodzicach.
Miłość małżeńska i rodzicielska opiera się nie tylko na dobrej woli współmałżonków. Wymaga również
osiągnięcia wysokiego poziomu dojrzałości i to we wszystkich sferach człowieczeństwa oraz w wielu
dziedzinach życia. Zawarcie szczęśliwego i trwałego małżeństwa jest możliwe tylko wtedy, gdy narzeczeni
są dojrzali w sferze cielesnej, psychicznej, moralnej, duchowej, społecznej i religijnej. Powinni także
kierować się właściwą hierarchią wartości, dysponować wewnętrzną wolnością oraz kompetencjami, by w
odpowiedzialny sposób wychowywać dzieci, którym przekażą życie. Muszą również posiadać środki do
właściwego funkcjonowania domu i życia rodzinnego.
Takie wszechstronne przygotowanie do małżeństwa dokonuje się przede wszystkim w rodzinie.
Najważniejszymi wychowawcami w tym względzie są rodzice, którzy dają pozytywne wzorce. Dzieci nie
tyle słuchają tego, co mówią ich rodzice, ile raczej obserwują wszystko, co oni czynią. Dorastanie do
miłości małżeńskiej i rodzicielskiej staje się tym łatwiejsze dla dzieci i młodzieży, im bardziej ich rodzice
okazują się dobrym wzorem do naśladowania. Takimi rodzicami są ci, którzy potrafią stworzyć klimat
miłości, otwartości, zaufania i bezpieczeństwa, którzy w dojrzały sposób odnoszą się do siebie wzajemnie
jako małżonkowie i rodzice. Można zauważyć, że dzieci z rodzin patologicznych, w większości
przypadków, w założonych przez siebie rodzinach powielają te same bolesne sytuacje, które były w ich
domach rodzinnych. Mimo, że szczerze pragną zawrzeć szczęśliwe małżeństwo i założyć zupełnie inną
rodzinę niż ta, z której sami wyszli, nie brakuje im dobrej woli, jednak nie dysponują właściwymi
wzorcami życia małżeńskiego i rodzinnego.
Drugim warunkiem dobrego przygotowania się do zawarcia małżeństwa, obok wzorców zachowań, jest
czujność i roztropność ze strony nastolatków, aby nie czynić nic takiego, co utrudnia lub wyklucza
szczęśliwe życie małżeńskie i rodzinne. Troska o dorastanie do miłości małżeńskiej i rodzicielskiej oznacza
między innymi stanowczą decyzję, by nie pić alkoholu, nie sięgać po papierosy czy narkotyki, nie
podejmować współżycia przedmałżeńskiego. Należy strzec się, by nie ulegać egoizmowi ani lenistwu.
Starać się nie czytać czasopism ani nie oglądać filmów, które lekceważą małżeństwo i rodzinę, by nie
wchodzić w kontakty z tymi osobami czy środowiskami, które stanowią zagrożenie dla miłości,
odpowiedzialności oraz wewnętrznej wolności. Ustrzeżenie się takich zachowań czy kontaktów ze strony
dzieci i młodzieży nie jest możliwe bez czujności i aktywnej obecności ich rodziców. Wychowawcza
czujność i roztropność rodziców powinna przejawiać się również w nadzorowaniu poczynań szkoły w
zakresie wychowania seksualnego i przygotowania do życia w rodzinie. W niektórych szkołach
promowana jest nieodpowiedzialność i naiwność w tym temacie.
Kolejnym warunkiem dorastania do podjęcia funkcji małżonków i rodziców jest uczenie się dojrzałej
miłości. Miłość jest przecież fundamentem życia w małżeństwie i rodzinie. Uczenie się dojrzałej i mądrej
miłości nie jest procesem łatwym, ani nie następuje w sposób spontaniczny. Zadaniem rodziców jest
rozważne i dyskretne towarzyszenie swoim synom i córkom w przeżywaniu kolejnych faz dorastania do
miłości. Pierwsza faza to wię¥ emocjonalna dziecka z rodzicami. W tym okresie dziecko potrzebuje
nieustannej fizycznej obecności rodziców, ich czułości i serdeczności. W miarę dorastania potrzebuje
jednak coraz większej wolności, by stopniowo poszerzać swoje więzi i kontakty poza rodziną. Proces ten
prowadzi w wieku dorastania do drugiej fazy uczenia się miłości, jaką jest zakochanie. Początkowo wiąże
się ono z ogromnym zauroczeniem i poczuciem pełnego szczęścia. W miarę jednak upływu czasu może
przynieść doświadczenie cierpienia i niepokoju wywołanego przez zazdrość o ukochaną osobę oraz lęk, że
z jakichś powodów kontakt z tą osobą może zostać zerwany. Młody człowiek, któremu wydawało się, że
zakochanie będzie trwało wiecznie i że będzie wiązało się wyłącznie z radością i szczęściem, przekonuje
się stopniowo, że zauroczenie emocjonalne z czasem słabnie. W obliczu tego typu doświadczeń
dorastający chłopak czy dziewczyna zaczynają rozumieć istotę dojrzałej miłości. Mają wtedy szansę na to,
by odkryć, że miłość to coś więcej niż zauroczenie. Dojrzała miłość to odpowiedzialna troska o czyjeś
dobro, która wyraża się przez określone słowa i czyny w stosunku do kochanej osoby. Jedynie na takiej
miłości można zbudować trwałe małżeństwo i szczęśliwą rodzinę. Uczenie się takiej właśnie miłości
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 2 March, 2017, 20:54
dokonuje się najpierw w domu rodzinnym. W okresie zakochania dorastanie do miłości w coraz większym
stopniu dokonuje się jednak w kontakcie z osobami drugiej płci. Największym zagrożeniem w tym
względzie jest koncentrowanie się na kontaktach fizycznych (gesty czułości, pocałunki, intymne
pieszczoty). Niezwykle trudno jest wtedy zachować czystość przedmałżeńską oraz wspólnie dorastać do
odpowiedzialnej, wiernej miłości. Właściwa kolejność więzi oznacza, że chłopak i dziewczyna budują
najpierw wię¥ poznawczą (rozmawiają, opowiadają o sobie, swoich przeżyciach), następnie wię¥
emocjonalną (do zakochania włącznie) oraz wię¥ duchową (dzielą się swoim rozumieniem tajemnicy
człowieka, a także swoimi ideałami, aspiracjami). Kolejna faza to wię¥ przyja¥ni, która oznacza zdolność
kochania drugiej osoby niezależnie od tego, czego się o niej dowiemy. Dopiero w oparciu o tak rozumianą
przyja¥ń można zdecydować się, po okresie dodatkowej próby (zwanej narzeczeństwem), na wię¥
małżeńską, w której będzie również miejsce na odpowiedzialną wię¥ seksualną.
Okres dorastania i zakochania to okres wyjątkowo delikatny i trudny w życiu młodego człowieka. Łatwo
wtedy nie tylko o wielkie wzruszenia i uniesienia, ale także o wielkie błędy, często wyjątkową naiwność. Z
tego względu wychowawcza obecność rodziców w okresie zakochania i bezpośredniego przygotowania do
małżeństwa jest nieodzowna i niezastąpiona. Trzeba w tym okresie przy różnych okazjach rozmawiać z
dorastającym synem czy córką o relacjach między chłopcami i dziewczętami, o dojrzałej hierarchii
wartości, o małżeństwie i rodzinie. Rodzice mają większe doświadczenie od swoich dzieci. Kochają je i
będą im podpowiadać to, co mądre i dojrzałe, nawet wtedy, jeśli we własnym życiu popełnili błędy.
Rodzice powinni zachęcać dorastające dzieci, by zapraszali swoje sympatie do domu, by dużo o nich
opowiadali. Ponadto powinni często rozmawiać z nastolatkami o ich poglądach, pomagać zdobywać
umiejętności, które są konieczne, by być dobrym mężem i ojcem, a także dobrą żoną i matką. Warto
stawiać synom i córkom konkretne pytania i korygować ich ewentualne błędne przekonania lub naiwne
oczekiwania. Warto podsuwać im dobrą lekturę, pomagać wyciągać wnioski z sukcesów i porażek innych
ludzi. Wskazać, że od jakości przygotowania się do życia w małżeństwie i rodzinie zależy ich osobisty los
oraz los tych, z którymi się złączą.
Trwałe małżeństwo i szczęśliwa rodzina najlepiej chroni człowieka przed zagrożeniami zewnętrznymi i
wewnętrznymi, które umożliwia mu wszechstronny rozwój, doświadczenie miłości, odkrycie własnej
wartości i własnego powołania do życia w miłości i prawdzie. Z drugiej strony życie małżeńskie i rodzinne
wymaga odpowiedzialności, pracowitości, wierności, codziennej troski o najbliższych. Wymaga też ciągłej
czujności oraz umiejętności dojrzałego rozwiązywania pojawiających się trudności i konfliktów. Nic tak nie
cieszy człowieka, jak szczęśliwe małżeństwo i rodzina. Jednocześnie nic tak dotkliwie nie boli, jak kryzys
więzi między najbliższymi i brak poczucia bezpieczeństwa we własnym domu.
Można więc powiedzieć, że najskuteczniejszym sposobem zapobiegania trudnościom w małżeństwie i
rodzinie jest odpowiedzialne przygotowanie się narzeczonych do zawarcia sakramentu małżeństwa. To
przygotowanie zaczyna się już w dzieciństwie, gdyż dokonuje przez obserwowanie życia własnych
rodziców, a także poprzez cały proces wychowania w rodzinie.
Małżeństwo i rodzina to wielki skarb. To skarb, jak wszystko co cenne na tej ziemi, złożony w kruchych,
glinianych naczyniach ludzkiej niedoskonałości. Z tego względu podstawowym warunkiem ochrony
małżeństwa i rodziny jest osobista przyja¥ń z Bogiem oraz zaufanie do Boga w chwilach trudności i
zwątpień.
Opracowała: KB
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 2 March, 2017, 20:54