Szczęście w wymiarze pedagogiczno

Szczęście z nieszczęściem chodzi na przemiany,
Jak wieniec różnymi zioły przeplatany.
(Wespazjan Kochowski)
Szczęście w wymiarze pedagogiczno-socjologicznym. Red. Ewa Kowalska, Paweł
Prüfer, Mirosław Kowalski, Kraków, „Impuls”, 2014. sygn. 89592.
BĄDŹCIE ZDROWI, SPRÓBUJCIE BYĆ SZCZĘŚLIWI.
SZCZĘŚCIE, obok zdrowia, jest najczęściej wymienianą wartością w trakcie składania sobie przez
ludzi różnego rodzaju okazjonalnych życzeń. Istota zagadnienia tkwi w tym, że każdy może, i najczęściej w praktyce tak postępuje, pojęcie szczęścia interpretować w odmienny sposób. Rozważania o
szczęściu zajmowały od początków cywilizacji europejskiej najtęższe umysły.
Czy szczęście jest w nas, czy jednak poza nami? Czy je wytwarzamy, czy jednak jest ono zdeponowane
w jakichś miejscach, do których dostęp jest bardziej lub mniej utrudniony? Czy możliwe jest dotarcie i
wejście do tych miejsc, aby posiąść choćby fragmenty szczęścia, które jednak nie będą jego substytutami? Czy o istnieniu szczęścia jako pewnej własności, którą można nabyć, czy lepiej – zdobyć, decydują
czynniki zewnętrzne, czy jednak jest to efekt endogennie kształtujących się i wyłaniających na zewnątrz
determinant, wynikających z naszej kreatywności i wciąż uświadamianego sprawstwa? Czy faktycznie
musimy mieć najpierw coś, co sprawi, że staniemy się ostatecznie depozytariuszami szczęścia? Czy nie
należałoby się zgodzić z autorem traktatu o szczęściu, Władysławem Tatarkiewiczem, że szczęście ma
jednak podwójną naturę i że w związku z tym jest stanem wewnętrznym, ale wymaga pomocy z zewnątrz, co miałoby oznaczać, iż mamy je w nas, ale nie tylko przez nas.
Coś, co wydaje się z jednej strony niebywale konkretne, fundamentalne i konstytuujące bieg życia jednostek i społeczeństw, jest jednocześnie wyjątkowo ukryte, niedostępne, wymykające się precyzyjnej
deskrypcji. I właśnie ta, nie do końca jasna postać badawczego dylematu, stała się przedmiotem
namysłu, z którym Czytelnik ma możliwość się zapoznać dzięki publikacji o szczęściu. Czytelnik
otrzymuje książkę z wielowątkowym i wieloparadygmatycznym opisem problemu SZCZĘŚCIA.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza została poświęcona teoretycznym impresjom wokół problematyki szczęścia, a druga dotyczy aplikowania kategorii szczęścia w kontekstach pedagogicznospołecznych. Czytelnik nieznający zbyt dokładnie literatury przedmiotu lub nieorientujący się w klasycznych pozycjach z tego obszaru nie powinien mieć obaw przed przystąpieniem do lektury. Autorzy
zadbali wszakże o to, aby w monografii pojawiły się rozdziały czy ich fragmenty wprowadzające
do dalszych rozważań. Znalazły się na ich kartach omówienia historyczne oraz prezentacje kontekstów:
filozoficznych, społecznych, politycznych, kulturowych, religijnych, które przybliżają do zrozumienia
wymiarów pojęcia „szczęście” w sferach wybranych interpretacji. Są one także doskonałym punktem
wyjścia do rozważań na temat ewolucji pojęć ku współczesności.