Twórczość

Twórczość
Utwory orkiestrowe
. Wariacje symfoniczne (1936-1939)
. I Symfonia (1941-1947)
. Uwertura na instrumenty smyczkowe
(1949)
. Mała suita, na orkiestrę kameralną
(1950)
. Koncert na orkiestrę (1950-1954)
. Musique funèbre (Muzyka żałobna),
na orkiestrę smyczkową (1954-1958) .
Trzy postludia na orkiestrę (19581963)
. Jeux vénitiens (Gry weneckie) (19601961 )[14]
. II Symfonia (1965-1967)
. Livre pour orchestre (1968)
. Preludia i fuga, na instrumenty
smyczkowe (1970-1972)
. Mi-Parti (1975-1976)
Novelette (1978-1979)
III Symfonia (1981—1983)[15]
Chain I (Łańcuch I) na zespół
kameralny (1983)
Chain III, for orchestra (1986)
IV Symfonia (1988-1992)
Fanfare for Louisville, na
instrumenty dęte i perkusję (1985)
Prelude for G.M.S.D., na orkiestrę
(1989)
Interludium na orkiestrę (1989)
Na instrument solo i orkiestrę
. Koncert wiolonczelowy (1969-70)
. Koncert podwójny na obój i harfę
(1979-80)
. Chain II, dialog na skrzypce i
orkiestrę (1984-85)
. Koncert fortepianowy (1987-88)
. opracowania utworów kameralnych
na orkiestrę:
Preludia taneczne, na klarnet
i orkiestrę kameralną (1955)
Wariacje na temat Paganiniego,
na fortepian i orkiestrę (1978)
Grave, na wiolonczelę i orkiestrę
smyczkową (1981)
Partita, na skrzypce i
orkiestrę (1988)
Kameralne
. Sonata na fortepian (1934)
. Wariacje na temat Paganiniego na 2
fortepiany (1941)
. Melodie ludowe na fortepian (1945) .
Recitativo e Arioso, na skrzypce i
fortepian (1951)
. Bukoliki na fortepian (1952)
. Preludia taneczne, na klarnet i
fortepian (1954)
. Kwartet smyczkowy (1964)
. Epitafium na obój i fortepian (1979) .
Grave, na wiolonczelę i fortepian
(1981)
. Mini Overture, na kwintet dęty
(1982)
. Partita, na skrzypce i fortepian
(1984)
. Slides, na zespół kameralny (1988) .
Súbito, na skrzypce i fortepian (1991)
Wokalne
. Lacrimosa (fragment
Requiem; 1937)
. Tryptyk śląski, na sopran i orkiestrę
(1951)
. Pięć pieśni do słów K.
Iłłakowiczówny na sopran i fortepian
lub orkiestrę (1957; 1958)
. Trois poèmes d’Henri Michaux, na
chór i orkiestrę (1961-1963)
. Paroles tissées, na tenor i orkiestrę
kameralną (1965)
. Les Espaces du Sommeil, na
baryton i orkiestrę (1975)
. Chantefleurs et Chantefables, na
sopran i orkiestrę (1989-1990)[16]
. Pieśni walki podziemnej (19421944)
. Dwadzieście kolęd, (1946)
Piosenki
. M.in. Cyrk jedzie, Filipinka modna,
Nie dla nas już, Nie oczekuję dziś
nikogo („Piosenka miesiąca”),
Warszawski dorożkarz - sygnowane
pseudonimem „Derwid”
. Ponad 40 piosenek dla dzieci, m.in.
Spóźniony słowik, O Panu
Tralalińskim, cykl piosenek
Słomkowy łańcuszek . Około 10
pieśni masowych, m.in. Nowa Huta
Nagrody
Lutosławski odznaczony był
najwyższymi orderami PRL i III RP:
nagrody państwowe I stopnia (1955,
1964, 1978), Orderem Budowniczych
Polski Ludowej (1977) oraz Orderem
Orła Białego (1994). W 1955 z okazji
Święta Odrodzenia Rada Państwa
nadała mu Order Sztandaru Pracy II
klasyt10].
Zagraniczne wyróżnienia
zapoczątkowały główne lokaty
utworów na Międzynarodowej
Trybunie Kompozytorów UNESCO w
Paryżu (1959, 1962, 1964, 1968), a
następnie m.in.: Koussevitzky Prix
Mondial du Disque (1964, 1976,
1986), Grand Prix du Disque de
L’AcadMmie Ch. Cross
stowarzyszeń oraz akademii
artystycznych i naukowych w Polsce,
Niemczech, USA, Anglii, Włoszech,
Francji i Szwecji.
Instytucje muzyczne, które nosząjego
imię to m.in.: Filharmonia
Wrocławska, Państwowa Szkoła
Muzyczna I i II stopnia w Nysie,
Państwowa Szkoła Muzyczna I i II
stopnia w Stargardzie Szczecińskim,
Konserwatorium Krakowskie i
Filharmonia Kameralna w Łomży.
Rok 2013 ogłoszony został przez Sejm
Rokiem Lutosławskiego
18 września 2013 roku Narodowy Bank
Polski wprowadził do obiegu monety
o nominałach 200 zł, 10 zł i 2 zł,
„Witold Lutosławski”.
(1965, 1971). Za całokształt dorobku
otrzymał: nagrodę Fundacji im.
Alfreda Jurzykowskiego (Nowy Jork
1966), im.
G. v. Herdera (Wiedeń 1967), im. H.
Sonning (Kopenhaga 1967), im. M.
Ravela (Paryż 1971), im. J. Sibeliusa
(Helsinki 1973), im. E. v. Siemensa
(Monachium 1983), im. Ch.
c
Grawemeyera (Louisville 1985),
królowej Zofii (Madryt 1985), Polar
Musie Prizez roku 1993, Kyoto Prize
(1993).
Tytuły doktora honoris causa przyznały
mu w latach 1971-1993 15 uczelni,
m.in.: Warszawski (1973)[11], Mikołaja
Kopernika w
Toruniu (1980), Jagielloński (1984), Un
iwersytet Cambridge (1987) oraz
Akademia Muzyczna im.
Fryderyka Chopina (1988).